Ετικέτα: Αλεξάνδρεια

Κυρίες και Κύριοι,

Αποτελεί κοινό τόπο ότι η παιδεία και η μάθηση αποτέλεσε κεφαλαιώδους σημασίας επιλογή όλων των μεγάλων ευεργετών της Κοινότητάς μας από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της.  Άλλωστε η ιστορία των Ελληνικών σχολείων της πόλεώς μας είναι συνυφασμένη με την ιστορία και τη δράση της Ε.Κ.Α.

Στην πάνω από 100 χρόνια λειτουργία των Κοινοτικών μας Εκπαιδευτηρίων, οι μαθητές που πέρασαν από τα μαθητικά έδρανα ευτύχισαν να διδαχθούν από διακεκριμένους και εξέχοντες εκπαιδευτικούς λειτουργούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα σημαντικού διδασκάλου που μύησε τους μαθητές του στον μαγευτικό κόσμο της μουσικής και που υπηρέτησε με  διάθεση αυταπάρνησης την εκπαιδευτική διαδικασία, υπήρξε και το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής εκδήλωσης, ο Εκπαιδευτικός Χρήστος Νεαμονίτης.

Ο γεννημένος στην Χίο το 1916, Χρήστος Νεαμονίτης, γνώρισε από πολύ μικρή ηλικία τα ακούσματα των ανατολικών και των δυτικών μουσικών διαδρομών που αρμονικά συνέπλεαν στο δικό μας σταυροδρόμι των πολιτισμών, καθώς σε ηλικία μόλις 2 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αλεξάνδρεια.

Η αγάπη του για τη μουσική και η έφεσή του στη χρήση μουσικών οργάνων αποτέλεσαν τα στοιχεία εκείνα που τον οδήγησαν στην απόφαση επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική. Όμως για τους μαθητές του και τους ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά η τέχνη της μουσικής δεν αποτελούσε για τον φιλόμουσο Χρήστο βιοποριστική διέξοδο αλλά τρόπο επικοινωνίας των συναισθημάτων του και έκφρασης του εσωτερικού του κόσμου.  Και αυτό τον μαγικό κόσμο της μουσικής δημιουργίας και έκφρασης ουδέποτε τον κράτησε για τον εαυτό του, αλλά πάντοτε επιθυμούσε να τον μοιράζεται με όσους αγαπούσαν τα μουσικά ταξίδια.

Η απόφασή του να διδάξει το μάθημα της μουσικής στα Κοινοτικά Εκπαιδευτήρια ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη διάθεσή του να μοιραστεί το ευγενές πάθος του με άλλα ανήσυχα και φιλόμουσα πνεύματα.

Άλλωστε αυτή ήταν η εκπαιδευτική φιλοσοφία του: έμφαση στις προσωπικές ανάγκες και στη δημιουργική έκφραση του κάθε μαθητή. Γι’ αυτό και στη μνήμη όλων εκείνων που μαθήτευσαν κοντά του κατέχει την περίοπτη θέση ενός αληθινού μουσικοπαιδαγωγού.

Από το 1950 μέχρι και τις αρχές του 2000 υπηρέτησε ως μαέστρος και αρχιμουσικός στη Φιλαρμονική του Κανισκερείου Ορφανοτροφείου και ως καθηγητής μουσικής στο Αβερώφειο Γυμνάσιο, στο Τοσιτσαίο – Πρατσίκειο  Δημοτικό, στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο American Schutz School καθώς και στο CONSERVATOIRE της Αλεξάνδρειας.

Ο Χρήστος Νεαμονίτης επί 50 χρόνια υπηρέτησε ένα ευρύ φάσμα τομέων: τη μουσική εκπαίδευση (όχι μόνο διδάσκοντας αλλά και διασκευάζοντας μουσικά έργα), τη μουσικολογία και τη θεωρία της μουσικής αρμονίας, τη διεύθυνση χορωδιών, των παιδικών-νεανικών ορχηστρών και το μουσικό θέατρο.

Γνώρισε την αναγνώριση για το μουσικό του έργο από τους συγχρόνους του, Έλληνες και Αιγύπτιους. Ιδιαίτερη στιγμή στην πολυετή καριέρα του αποτέλεσε η επίσημη πρόσκληση που έλαβε η φιλαρμονική του για να δώσει μουσική παράσταση στο παλάτι του Βασιλιά Φαρούκ.

Πέρα όμως από ικανός μουσικός ο Χρήστος Νεαμονίτης κατά γενική ομολογία υπήρξε και εξαιρετικός παιδαγωγός που διακρινόταν για την αγάπη του για τους μαθητές του, τη θέληση, το μεράκι, την όρεξη για δουλειά, τη συνειδητή κλίση και την επιμονή του για την διεκπεραίωση των διδακτικών καθηκόντων που αναλάμβανε, την διδακτική του ικανότητα και τον μεταδοτικό ενθουσιασμό του.

Η ειλικρινής αγάπη του για την πόλη που έζησε και ανδρώθηκε μετουσιωνόταν σε ανιδιοτελή και χωρίς διακρίσεις προσφορά προς τους συμπολίτες του, Έλληνες και Αιγύπτιους. Θεωρούσε ότι η μουσική είναι μια διεθνής γλώσσα, ένα εργαλείο έκφρασης το οποίο δύναται να χρησιμοποιηθεί από όλους, ακόμα και από άτομα με ειδικές δεξιότητες. Αυτή του η θέση δεν έμενε κενή περιεχομένου, αλλά εφαρμοζόταν στην πράξη ως προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Υπηρετούσε με πάθος τη μουσική αλλά και τις πανανθρώπινες αξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι προσέφερε αφιλοκερδώς τις γνώσεις του ως καθηγητής μουσικής στις αιγυπτιακές σχολές τυφλών και κωφαλάλων της Αλεξάνδρειας, δημιουργώντας μικρά μουσικά σύνολα.

Ακόμα και όταν αποσύρθηκε από την ενεργό εκπαιδευτική δράση, αποκαμωμένος σωματικά, ο Χρήστος Νεαμονίτης εξακολουθούσε να ζει για τη μουσική.

Αγαπητοί Συμπάρικοι,

Έχουν συμπληρωθεί 7 χρόνια από τότε που ο δικός μας Χρήστος Νεαμονίτης έφυγε από κοντά μας. Όμως η παρακαταθήκη του για να παραμείνει ζωντανή θα πρέπει να μεταλαμπαδευτεί στις νέες γενιές, στη νεολαία της Κοινότητάς μας. Επιλογή δική μας είναι η ανάδειξη αυτής της ιστορικής κληρονομιάς και η λειτουργική μεταφορά της στο σύγχρονο παρόν, προκειμένου να αποδώσει στο μέλλον απτούς πολιτιστικούς, μαθησιακούς και γνωστικούς καρπούς.

Υπηρετώντας αυτή την απόφαση παραδίδουμε σήμερα ένα μουσειακό χώρο εντός του Ελληνικού Τετραγώνου, που ταυτόχρονα θα αποτελέσει από δω και στο εξής εστία μάθησης, συμμετοχής και πολιτισμού, ενοποιώντας λειτουργικά το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.

Διαμορφώσαμε και παραδίδουμε στη διάθεση των Κοινοτικών Εκπαιδευτηρίων μας το Μουσείο Μουσικής, το οποίο ονομάζουμε «Χρήστος Νεαμονίτης», προς τιμή του σπουδαίου αυτού μουσικοπαιδαγωγού.  Ευελπιστούμε στους χώρους του Μουσικού Μουσείου να μαθητεύσουν τα παιδιά μας με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών τους, εμβαθύνοντας στην ιστορική παρακαταθήκη του Καθηγητή Νεαμονίτη, αλλά και συμμετέχοντας ενεργητικά στα μουσικά μονοπάτια έκφρασης και πολιτιστικής δημιουργίας.

Επόμενος στόχος της Κοινοτικής Επιτροπής είναι να ξεκινήσει άμεσα η παράδοση μαθημάτων μουσικής έκφρασης στους μαθητές των σχολείων και η δημιουργία ενός μουσικού συνόλου, της μαθητικής Χορωδίας των Εκπαιδευτηρίων της Ε.Κ.Α. ως ελάχιστος φόρος τιμής στο πρόσωπο και στην μεγάλη προσφορά του δικού μας Χρήστου Νεαμονίτη.

Σας Ευχαριστώ.

«Σε μια δουλειά ενωμένοι μεσ’ τον Προσκοπισμό

πιστοί και αδελφωμένοι σ’ένα σκοπό ιδανικό…»

Με σύνθημα τους παραπάνω στίχους και γεμάτοι ζωντάνια οι βαθμοφόροι των Προσκόπων και των Οδηγών της Αλεξάνδρειας οραματίζονται και προγραμματίζουν τη νέα Προσκοπική χρονιά. Εφοδιασμένοι με τις εμπειρίες της χρονιάς που πέρασε, έχοντας πάντα στο μυαλό τους τα λόγια του Ιδρυτή και σε συνεργασία με τα νεαρά μέλη της Κίνησης είναι έτοιμοι να πραγματοποιήσουν μια σειρά από δράσεις, που θα χαρακτηρίζονται από τις Αρχές και τις Αξίες του Προσκοπισμού.

Ιδιαιτέρως σημαντικό κρίνεται και το γεγονός της συμμετοχής των βαθμοφόρων των Προσκόπων και των Οδηγών στις Σχολές Κατασκηνωτικής Τεχνικής που θα πραγματοποιηθούν στο Κάιρο από τις 2 έως τις 6 Οκτωβρίου. Εκεί τα ενήλικα στελέχη θα έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν γνώσεις, αλλά και να παίξουν το «Προσκοπικό Παιχνίδι» σε επίπεδο πλέον κατασκήνωσης. Τις τέσσερεις αυτές ημέρες οι συμμετέχοντες μέσα από διαλέξεις και παιχνίδια θα μπορέσουν να εφαρμόσουν το προσκοπικό πρόγραμμα και να ανταλλάξουν απόψεις, εργαλεία που θα τους βοηθήσουν τα μέγιστα στο έργο τους στα τμήματα τους.

Εμείς ευχόμαστε Καλή Προσκοπική Χρονιά!

Εφημερίδες

Τον Ιούλιο του 1862, ο Διονύσιος Οικονομόπουλος και ο Σπύρος Φερενδίνος εξέδωσαν στην Αλεξάνδρεια το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Η Αίγυπτος», που ήταν και η πρώτη ελληνική εφημερίδα επί αιγυπτιακού εδάφους. Το 1865 ακολούθησε «Ο Αιγύπτιος Αετός», ενώ σιγά-σιγά εμφανίζονταν και οικονομικού ενδιαφέροντος εφημερίδες, απόδειξη των αυξανόμενων ελληνικών εμπορικών συμφερόντων στην πόλη και ευρύτερα στην περιοχή. Τέτοια φύλλα ήταν η «Ηχώς» (1868-1869), ο «Ερμής» (1869), τα «Ημερήσια Νέα» (1870-1881) κ.α. Η εφημερίδα «Ελπίς» του Π. Καζώτη ήταν η πρώτη που κατόρθωσε να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες και να εκδίδεται από το 1873 έως και το 1902.

Νέα εποχή για τον ελληνικό τύπο της Αλεξάνδρειας αποτελεί η έκδοση του «Τηλέγραφου» το 1880 από τον Ξενοφώντα Σάλτη. Ο «Τηλέγραφος» υπήρξε από τις μακροβιότερες ελληνικές εφημερίδες της Αιγύπτου, έχοντας απήχηση μέχρι την Αθήνα. Την ίδια χρονιά εκδίδονται και η «Ομόνοια» και ο «Ταχυδρόμος», οι οποίες μετά από κάποιο διάστημα συγχωνεύθηκαν με το όνομα «Ομόνοια-Ταχυδρόμος». Με τη νέα αυτή μορφή και παρά τις σύντομες διακοπές, η εφημερίδα συνέχισε να εκδίδεται μέχρι και το 1985.

Άλλες εφημερίδες, αν και λιγότερο μακρόβιες, ήταν η «Ανατολή» (1932-1960), η «Εφημερίς» (1910-1961) και ο «Πάροικος» (1953-1961).

 

Περιοδικός Τύπος

Στα τέλη του 19^ου αιώνα αρχίζουν να κυκλοφορούν και ελληνικά περιοδικά, κυρίως λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Από τα πρώτα είναι ο «Εικοστός Αιών» και ο «Κόσμος». Τη διαφορά όμως θα την κάνουν με την εμφάνιση τους η «Νέα Ζωή» (1904) και τα «Γράμματα» (1910). Το πρώτο αποτελούσε έκδοση του ομώνυμου φιλολογικού συλλόγου, ο οποίος ιδρύθηκε από τους Κ. Πάγκαλο, Π. Πετρίδη, Ρ. Ραδόπουλο, Κ. Σκαμπόπουλο, Π. Συμεωνίδη και Κ.Ν. Κωνσταντινίδη. Τα «Γράμματα» εμφανίστηκαν ως αντίδραση στην αμφίσημη στάση της «Νέας Ζωής» σχετικά με το γλωσσικό ζήτημα της εποχής.

Από το αρχικό εκδοτικό σχήμα της «Νέας Ζωής» προέκυψε, με πρωτοβουλία του Πέτρου Μάγνη, ακόμα ένα λογοτεχνικό περιοδικό, το «Σεράπιον», ενώ αξιόλογη παρουσία είχαν και τα περιοδικά «Αργώ», «Σκέψη», «Αλεξανδρινή Τέχνη» κ.α.

Από αυτή τη σύντομη παρουσίαση δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και ορισμένα σατυρικά περιοδικά, όπως τα ετήσια «Σάταν», «Τράκα Τρούκα» κ.α.

 

Πατριαρχικά περιοδικά έντυπα

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα περιοδικά έντυπα του Πατριαρχείου, ο «Εκκλησιαστικός Φάρος», με διάρκεια ζωής πάνω από 40 χρόνια, του παράρτημα του «Πάνταινος», τα «Ανάλεκτα» κ.α.

(Πηγές: Η εκδοτική δραστηριότητα των Ελλήνων στην Αίγυπτο, Αθήνα: Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, 1997.

Κοιτίδες πολιτισμού, τ. 2, Αλεξάνδρεια, Αθήνα: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (ένθετο εφημερίδας), 2011.

Σουλογιάννης, Ε.Θ. Η θέση των Ελλήνων στην Αίγυπτο, Αθήνα: Πολιτισμικός Οργανισμός Δήμου Αθηναίων, 1999

Χατζηφώτης, Ι.Μ. Αλεξάνδρεια. Οι δύο αιώνες του νεότερου Ελληνισμού, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, 1999.)