Μια είδηση που αφορά στον αθλητισμό έρχεται να επιβεβαιώσει τις άριστες σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας. Το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό γεγονός σε όλο τον πλανήτη, είναι το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Πρόσφατα εκδηλώθηκε η πρόθεση της Αιγύπτου να καταθέσει, από κοινού υποψηφιότητα με την Ελλάδα και τη Σαουδική Αραβία, για την ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 2030. Την Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου επιβεβαίωσε την είδηση αυτή εκπρόσωπος του Υπουργείου Αθλητισμού και Νεότητας του Αιγυπτιακού Κράτους.
Να σημειωθεί ότι για την πρόθεση Κοινής Υποψηφιότητας Αιγύπτου, Ελλάδας και Σαουδικής Αραβίας, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030, έγινε ιδιαίτερη αναφορά σε εκτενές ρεπορτάζ, (8/9) της βρετανικής εφημερίδας “Times” το οποίο επικαλέσθηκε πηγές από τη Σαουδική Αραβία.
Στο προαναφερόμενο ρεπορτάζ, υποστηρίζεται ότι η Σαουδική Αραβία θα αποτελεί τον βασικό «άξονα» της υποψηφιότητας και επιπροσθέτως, σκοπεύει να συνεισφέρει οικονομικά στην κατασκευή των απαραίτητων υποδομών σε Ελλάδα και Αίγυπτο. Από ελληνικής πλευράς μέχρι στιγμής, δεν έχει γίνει κάποιο σχόλιο για το ενδεχόμενο διεκδίκησης του Μουντιάλ.
«Οι τρεις χώρες εργάζονται σκληρά … ο φάκελος της διοργάνωσης βρίσκεται υπό μελέτη», δήλωσε μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος του Υπουργείου Αθλητισμού και Νεότητας της Αιγύπτου, Μοχάμεντ Φαουζί, στο τηλεοπτικό δίκτυο “DMC”. Παράλληλα εξέφρασε την πεποίθηση ότι η Αίγυπτος θα είναι μία από τις καλύτερες διοργανώτριες χώρες του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030, το οποίο θα σηματοδοτήσει τη συμπλήρωση ενός αιώνα από την έναρξη του θεσμού, έχει κατατεθεί ως τώρα η κοινή υποψηφιότητα τεσσάρων χωρών της Νότιας Αμερικής (Ουρουγουάη, Αργεντινή, Χιλή και Παραγουάη), καθώς και κοινή υποψηφιότητα των δύο χωρών της Ιβηρικής Χερσονήσου (Ισπανία-Πορτογαλία), την οποία στηρίζει η UEFA.
Η ανάθεση της διοργάνωσης από τη FIFA αναμένεται να γίνει εντός του 2024.
Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αιγύπτιο ομόλογό του Σάμεχ Σούκρι είχε τη Δευτέρα ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας.
Οι δύο άνδρες συζήτησαν για τις διμερείς σχέσεις, αλλά και για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
«Συζητήσαμε για τις τρέχουσες εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και για τους ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στις δυο χώρες» αναφέρει σε ανάρτησή του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Δένδιας.
Ήταν μια μέρα που η καρδιά της Χριστιανοσύνης πάγωσε απ΄ τη θλίψη. Η Αλεξάνδρεια θρηνούσε τον Πατριάρχη της και τα βλέμματα των Αιγυπτιωτών βουτηγμένα στον πόνο διαπέρασαν το Πανελλήνιο και όλη την Αφρική. Η τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου 2004 έμελλε να πλήξει τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία με έναν τρόπο αναπάντεχο, οδυνηρό που καταγράφηκε στη συνείδηση όλων ως ύψιστη απώλεια. Το στρατιωτικό ελικόπτερο τύπου «Σινούκ», που μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και τη συνοδεία του στο Άγιον Όρος, κατέπεσε στη θάλασσα, ανοικτά του Άθω, λίγο πριν προσγειωθεί. Ο απολογισμός τραγικός. Τα βέλη του θανάτου στόχευσαν δεκαεπτά συνολικά επιβάτες. Ανάμεσα στους νεκρούς η σπουδαία μορφή, ο προκαθήμενος Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄.
Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός στα σπίτια των Αλεξανδρινών που παρακολουθούσαν τα έκτακτα δελτία ειδήσεων. Το ελικόπτερο που ανήκε στον 4ο ΤΕΑΣ της Αεροπορίας Στρατού κατέπεσε και συνετρίβη στη θαλάσσια περιοχή τρία-τέσσερα μίλια νοτιοανατολικά της Σιθωνίας. Είχε απογειωθεί στις 9:35 από το στρατόπεδο «Σακέτα» στον Καρέα και αναμενόταν η προσγείωσή του στις 11.05 στο Άγιον Όρος. Στις 10:54 επικοινώνησε ο πιλότος για τελευταία φορά με τον πύργο ελέγχου στο Χορτιάτη. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, γύρω στις 11 το ελικόπτερο χάθηκε από τα ραντάρ. Το «Σινούκ» όπως πληροφόρησε το ΓΕΣ είχε παραληφθεί πριν από ένα με ενάμιση χρόνο. Τα συντρίμμια του ελικοπτέρου εντοπίστηκαν περίπου στις 4 το απόγευμα από τα σωστικά συνεργεία που είχαν σπεύσει στην περιοχή.
Μεταξύ των θυμάτων ήταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄, τρεις Ιεράρχες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, δύο Αρχιμανδρίτες, ένας διάκονος, πέντε ακόλουθοι του Πατριάρχη και το πενταμελές πλήρωμα του Σινούκ.
Η αναλυτική λίστα με τα θύματα του δυστυχήματος:
Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Μητροπολίτης Πηλουσίου Ειρηναίος Μητροπολίτης Καρθαγένης Χρυσόστομος Επίσκοπος Μαδαγασκάρης Νεκτάριος Αρχιμανδρίτης Αρσένιος, καθηγούμενος Ιεράς Μονής Μαχαιρά Αρχιμανδρίτης Καλλίστρατος Οικονόμου, Διάκονος Νεκτάριος Κοντογιώργος Γεώργιος Μαύρος, νομικός σύμβουλος του Πατριάρχη Πάτροκλος Παπαστεφάνου, τεχνικός σύμβουλος του Πατριάρχη Γεώργιος Ξενουδάκης, σύμβουλος Τύπου του Πατριάρχη και δημοσιογράφος της εφημερίδας Τα Νέα Γεώργιος Παπαπέτρου, αδελφός του Πατριάρχη Σπυρίδων Κουρσάρης, αστυνομικός της προσωπικής ασφαλείας του Πατριάρχη, Αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Παπασπύρου, διοικητής του 4ου ΤΕΑΣ Ταγματάρχης (ΑΣ) Παναγιώτης Παπαναστασίου Ανθυπασπιστής (ΤΧ) Στυλιανός Ράπτης Αρχιλοχίας (ΤΧ) Παντελεήμων Χατζηβαγγάλης Επιλοχίας (ΤΧ) Παναγιώτης Γολεγός. Ποιος ήταν ο μακαριστός Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ’
Ο μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄ διετέλεσε Πατριάρχης και Πάπας Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κατά τα έτη 1997-2004.
Γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου 1949 στο χωριό Συγχαρί Κερύνειας Κύπρου. Το 1962 εισήλθε ως δόκιμος στην Ιερά Μονή Μαχαιρά Κύπρου. Στη συνέχεια φοίτησε στην Ιερατική Σχολή Κύπρου «Απόστολος Βαρνάβας» (1966-1969). Το 1969 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Επίσκοπο Κωνσταντίας Χρυσόστομο. Το Δεκέμβριο του 1970 εντάχθηκε στον κλήρο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1978 και την ίδια χρονιά χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στην Ιερά Μονή Πεντέλης και έλαβε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Καΐρου. Το 1980 μετέβη στη Νότια Αφρική και υπηρέτησε ως Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως Ιωαννουπόλεως.
Στις 15 Αυγούστου 1983 χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Βαβυλώνος και διορίστηκε Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου. Η χειροτονία τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Μαχαιρά Κύπρου από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο. Στις 14 Ιουνίου 1990 εξελέγη Μητροπολίτης Άκκρας και το 1991 ανέλαβε παράλληλα τα καθήκοντα του Πατριαρχικού Επιτρόπου στη Μητρόπολη Ειρηνουπόλεως. Στις 28 Νοεμβρίου 1994 η Μητρόπολη Άκκρας μετονομάστηκε σε Μητρόπολη Καμερούν. Στις 21 Φεβρουαρίου 1997 εξελέγη Πατριάρχης και Πάπας Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.
Εργάστηκε για τη διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος στην Αφρικανική ήπειρο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την διοικητική αναδιοργάνωση της Εκκλησίας των Αλεξανδρέων, συνέταξε την «Πατριαρχική Διάταξη της 16ης Σεπτεμβρίου 2002» περί του τρόπου εκλογής του Πατριάρχου από την Ιερά Σύνοδο αποκλειστικώς. Ξεκίνησε τις ανακαινιστικές εργασίες του Πατριαρχικού Μεγάρου, της Μονής του Οσίου Σάββα Αλεξανδρείας, της Πατριαρχικής Επιτροπείας Καΐρου και της Μονής του Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου. Ίδρυσε τις Επισκοπές Νιγηρίας, Μαδαγασκάρης, Γκάνας, Μπουκόμπας και Ζάμπιας. Απεκατέστησε συνοδικώς την κανονική τάξη περί του προσώπου του Αγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως.
Το τραγικό γεγονός έφερε στο Πανελλήνιο εκτός από θλίψη, οργή και αγανάκτηση. Δεν είναι μόνο η αγάπη και ο σεβασμός που έτρεφαν οι πάντες για τον Προκαθήμενο Αλεξανδρείας Πέτρο. Είναι και ο θυμός που επικράτησε για τον άδικο θάνατο δεκαεπτά ανθρώπων οι οποίοι επέβαιναν σε ένα από τα πλέον ασφαλή ελικόπτερα του στρατού. Οι εικασίες και οι υποθέσεις που κυριάρχησαν για την πτώση του «Σινούκ» ήταν πολλές. Απάντηση ουσιαστική όμως ακόμα δεν έχει δοθεί. Αυτό εξακολουθεί να βασανίζει τους πιστούς αλλά και τους συγγενείς των θυμάτων καθώς τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. «Πως είναι δυνατόν ένα καινούργιο ελικόπτερο μεταφοράς vip να καταπέφτει με καιρικές συνθήκες εξαιρετικές;»
Ο Μακαριστός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Πέτρος Ζ΄ αποτελεί πλέον για τους Αιγυπτιώτες και την Ορθοδοξία όπου γης, το σύμβολο της πίστης και της χριστιανικής αγάπης ενώ παράλληλα υπενθυμίζει σε όλους μας το απρόβλεπτο και την αδυναμία του ανθρώπου να ανατρέψει την προδιαγεγραμμένη μοίρα του. Ως Πατριάρχης προσέδωσε επιπλέον κύρος, γόητρο και δύναμη στον Πατριαρχικό Θρόνο, θέτοντας τις προϋποθέσεις για την προάσπιση των θέσεων του Ανθρωπισμού και της Ορθοδοξίας.
Για την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας η απώλεια του Μακαριστού Πατριάρχη Πέτρου Ζ΄ ήταν ένα πλήγμα γερό που κόστισε σε όλους μας. Η σεπτή μορφή του και η ανθρώπινη παρουσία του, σε συνδυασμό με τις γνώσεις του, το τεράστιο διοικητικό και οργανωτικό του έργο, καθώς και η αγάπη του για το ποίμνιο, θα παραμείνει ανεξίτηλη εικόνα στη μνήμη των Αιγυπτιωτών που τον γνώρισαν, τον έζησαν και αποτελούσε γι αυτούς τον Ιεράρχη τους, με τον παρηγορητικό λόγο και την ανιδιοτελή προσφορά.
Η 11η Σεπτεμβρίου, ημέρα πένθους και περίσκεψης για όλους τους πιστούς της Ορθοδοξίας και κυρίως για την Αλεξανδρινή Κοινότητα των Ελλήνων, θα υπενθυμίζει σε όλους μας το τραγικό γεγονός που έμελλε να χαράξει με το μαύρο χρώμα του πένθους, τις ψυχές και το μυαλό μας.
Η Πρεσβυγενής Παροικία των Αιγυπτιωτών της Αλεξάνδρειας με χαραγμένη τη συνείδησή της απ’ την θωριά, το λόγο και την προσφορά του Μακαριστού Πατριάρχη Πέτρου Ζ΄ υπόσχεται να μην τον λησμονήσει ποτέ.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του όπως και των υπολοίπων θυμάτων της συνοδείας του.
Στη βιβλιοθήκη μου εδώ και πολλά χρόνια «στεγάζεται» στο επάνω ράφι της, ένα βιβλίο με το οποίο πολλές βραδιές, συνταξιδέψαμε στο εγγύς αλλά και μακρινό παρελθόν μέσω των ιστορικών του καταγραφών. Οι σελίδες του γεμάτες Ελλάδα και Αίγυπτο, Νείλο και Μεσόγειο, μνήμες, από μπαχάρια και αρώματα, αλλά και συγκίνηση για την πολιτισμική ομορφιά που δημιούργησαν εξαίρετοι ευεργέτες που συνέδεσαν την επιχειρηματικότητά τους με την αγάπη και για τις δυο πατρίδες τους. Τελικά είναι πολύ τυχερός εκείνος ο άνθρωπος που διαθέτει καρδιά όπου μέσα της μπορούν να φωλιάζουν διπλές γλώσσες, διπλές μνήμες, διπλά χτυποκάρδια, διπλά όνειρα και θύμησες.
Το βιβλίο με τον τίτλο «Η Αίγυπτος των Ελλήνων» του συγγραφέα Μανώλη Γιαλουράκη των εκδόσεων Καστανιώτη, μου είχε δωρίσει η σύζυγός του Σοφία Γιαλουράκη, την οποία πριν από μια δεκαετία περίπου γνώρισα στην Αθήνα. Μέσα από τις διηγήσεις της για την Αλεξάνδρεια ένιωσα να περπατώ στους δρόμους των αναμνήσεών της, αγάπησα την Πόλη της Ιστορίας, πορεύτηκα παρέα με Έλληνες και Αιγύπτιους στα πολύβουα σοκάκια της και ονειρεύτηκα μια μέρα να γνωρίσω, μέσα από χρώματα πλέον, τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του βιβλίου. Εκείνες που αποτυπώνουν την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, τα σχολεία, τα ιδρύματα, τα ζαχαροπλαστεία, τον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο εκείνης της εποχής, τα στάδια, τις βιβλιοθήκες και οτιδήποτε δημιουργήθηκε μέσα από το μεράκι των Ελλήνων της Αιγύπτου.
Έτσι λοιπόν μοιράζομαι μαζί σας τη συναισθηματική μου φόρτιση, καθώς ξεφυλλίζω τα κείμενα του Μανώλη Γιαλουράκη και τις φωτογραφίες που ανήκουν στο Αρχείο Ε.Λ.Ι.Α, φρονώντας πως μια αναφορά στον σημαντικό Αλεξανδρινό συγγραφέα, είναι επιβεβλημένη και απαραίτητη. Στόχος άλλωστε είναι να μαθαίνουν οι νεότεροι εκείνα που βίωσαν και γνώρισαν οι παλαιότεροι, γιατί η αλυσίδα εάν απολέσει έναν κρίκο της, σπάει και παύει να υφίσταται ενιαία.
Ας αρχίσω λοιπόν από το βιογραφικό του Μανώλη Γιαλουράκη:
Ο Μανώλης Γιαλουράκης καταγόταν από την Κρήτη και γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έζησε ως τα σαραντατέσσερά του χρόνια. Από την Αλεξάνδρεια πραγματοποίησε και την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα, μαθητής ακόμη, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του στο μαθητικό περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα (Αθηνών) και Δρήρος (Κρήτης). Την ίδια περίοδο εξέδωσε και ένα μαθητικό περιοδικό με τίτλο Μαθητικός Κάλαμος. Ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία, ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος και ιδρυτής της φιλολογικής σελίδας στην εφημερίδα της Αιγύπτου Ταχυδρόμος. Υπήρξε μέλος και αντιπρόεδρος (1965) της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Ταξίδεψε ανά τον κόσμο και το 1950 εξέδωσε τον πρώτο του τόμο ταξιδιωτικών εντυπώσεων, από την Άνω Αίγυπτο. Ακολούθησαν πολλά βιβλία ταξιδιωτικής λογοτεχνίας, κριτικές μελέτες -με πρώτη εκείνη για το έργο του Πέτρου Μάγνη το 1957- και, μετά την εγκατάστασή του στην Αθήνα (1965), συμμετοχή στη σύνταξη και επιμέλεια εκδόσεων λογοτεχνικών και εγκυκλοπαιδικών έργων, όπως η παιδική εγκυκλοπαίδεια “Για σας παιδιά” και το Ορθογραφικό ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας και μεταφράσεις γαλλικών, αγγλικών και ιταλικών λογοτεχνικών έργων. Το πρώτο του μυθιστόρημα είχε τίτλο Η μεγάλη απόφαση και τυπώθηκε το 1966 στην Αθήνα. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο ταξιδιωτικής λογοτεχνίας (1960 για το έργο του Κρήτη), και το κρατικό βραβείο δοκιμίου (1975 για το Καβάφης: από τον Πρίαπο στο Μαρξ). Πέθανε στην Αθήνα στις 7 Μαρτίου 1987.
Το λογοτεχνικό έργο του Μανώλη Γιαλουράκη αποτελείται από τέσσερα μυθιστορήματα, όπου παρατηρείται έντονη παρουσία της τάσης της μεταπολεμικής πεζογραφίας μας για κριτική αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας της περιόδου από τη μετεμφυλιακή περίοδο ως τη μεταπολίτευση του 1974, στα πλαίσια της ρεαλιστικής γραφής και του δοκιμιακού ύφους. Πρέπει τέλος να σημειωθεί η αφηγηματική διάσταση των ταξιδιωτικών κειμένων του -μέσω κυρίως της συναισθηματικής συμμετοχής του σε περιπτώσεις τόπων συνδεδεμένων με προσωπικά του βιώματα-, είδος στο οποίο ο Γιαλουράκης αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της συγγραφικής του δραστηριότητας.
Κι ας κλείσουμε με το απόσπασμα απ΄ το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Η Αίγυπτος των Ελλήνων»: «Η αρχή της παρουσίας του ελληνικού στοιχείου στη χώρα του Νείλου χάνεται στα χρόνια της προϊστορίας· από τη δεύτερη π.Χ. χιλιετία τόσο η ιστορική συγκυρία όσο και ο γεωγραφικός παράγοντας ευνόησαν τη διαρκή επαφή αλλά και τη γόνιμη συνεύρεση των δύο λαών. Στην Αίγυπτο ο Ελληνισμός ρίζωσε, άκμασε, δημιούργησε το δικό του πολιτισμό και εντέλει διέγραψε μια σημαντική τροχιά, μια πορεία που καταγράφεται πλέον ως ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην ιστορία των Ελλήνων της Διασποράς. Αυτήν ακριβώς τη διαχρονική παρουσία στο πέρασμα των αιώνων περιγράφει και αναπαριστά διεξοδικά ο Μανώλης Γιαλουράκης σ’ ένα πολύτιμο βιβλίο αναφοράς, σ’ ένα μοναδικό corpus προσώπων και γεγονότων, στην Αίγυπτο των Ελλήνων. Το νησί Φάρος, η Ναύκρατις, τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Αλεξάνδρεια των Πτολεμαίων, το Πατριαρχείο, η μονή Σινά, οι Αιγυπτιώτες, η κοινωνική τους διαστρωμάτωση και οργάνωση, οι οικονομικές και επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, η πολιτιστική τους προσφορά, οι εξέχουσες μορφές της διανόησης και της τέχνης, στιγμιότυπα και επεισόδια από τη μακραίωνη διαδρομή του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή, συνθέτουν ένα μνημειώδες έργο, ένα βιβλίο που καθίσταται «κτήμα ες αεί» για τους επίδοξους περιηγητές στους χρόνους και τους τόπους όπου διαδραμάτισε το δικό του ρόλο ο Ελληνισμός της Αιγύπτου».
Στο βιβλίο, συνυπάρχουν τρεις από τους μεγάλους διασώστες της Αιγυπτιώτικης ιστορίας. Ο συγγραφέας του Μανώλης Γιαλουράκης, ο ακάματος Ευθύμιος Σουλογιάννης που έγραψε τον πρόλογο της δεύτερης έκδοσης και ο ανεκτίμητος επίσης Δημήτρης Χαριτάτος, εκ των συνιδρυτών του Ελληνικού Λαογραφικού Ιστορικού Αρχείου (Ε.Λ.Ι.Α) που διέσωσε πολλές από τις γραπτές πηγές των Αιγυπτιωτών, στον οποίο είναι χαρισμένο το βιβλίο ως εξής: «Στον εξαίρετο φίλο ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΡΙΤΑΤΟ, που πρώτος είχε την ιδέα να διασωθεί το πέρασμα των Ελλήνων από την Αίγυπτο στις σελίδες ενός βιβλίου».
Το βιβλίο είναι εξαντλημένο, όμως μια παρουσίασή του στο μέλλον σίγουρα θα είναι ωφέλιμη για όλους μας.
