Tag: Πολιτισμός

Ένα διαφορετικό Καβάφη σύστησε στο κοινό της Λάρισας ο καθηγητής Δημήτρης Δημηρούλης, που βρέθηκε στη Λάρισα, στο «Χατζηγιάννειο» σε μια εκδήλωση για τον μεγάλο Έλληνα ποιητή και με αφορμή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του καθηγητή «Κ.Π. Καβάφης, Τα ποιήματα, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα».

Ο καθηγητής κατά την ομιλία του, τόνισε ότι ο πραγματικός Καβάφης πρέπει να αναγιγνώσκεται κάθε φορά μπροστά στο «σήμερα» και να ανασύρεται από ένα όγκο σχολίων και ερμηνειών που μοιάζει θαμμένος για να κερδηθεί ξανά. Ένα από τα στοιχεία που ξεχωρίζει ο ίδιος στον ποιητή είναι « Η βιοτεχνία του Καβάφη, δηλαδή η «Μέριμνα βίου, η επιμέλεια εαυτού και η μελέτη θανάτου», σημειώνοντας πώς η ποίηση του Καβάφη, όσο κι αν γοητεύει με τον υπαινικτικό λυρισμό της, μας φέρνει αντιμέτωπους με ερωτήματα που απευθύνονται σε αυτά τα τρία κρίσιμα ζητήματα. Βιοτεχνία, δηλαδή, είναι η τέχνη του βίου (για τον τρόπο και το νόημα της ύπαρξης) και συνεπώς η ποίηση του Καβάφη εκπαιδεύει τον αναγνώστη στη βιοτή. Προχωρώντας σε επί μέρους παρατηρήσεις σχετικά με την κατανόηση της μοναδικότητας του ποιητή ανέφερε ότι η ποίηση του Καβάφη δεν αποκαλύπτει κάποια αλήθεια αλλά αναδεικνύει την αξία της τέχνης για τη ζωή.

Το βιβλίο του Δημήτρη Δημηρούλη, παρουσίασε ο Δρ Φιλολογίας και Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος Θωμάς Μπεχλιβάνης. Ο κ. Μπεχλιβάνης, τόνισε ότι πρόκειται για μια πολύ σημαντική έκδοση του έργου του Καβάφη, καθώς είναι η πρώτη φορά που σε ένα τόμο συγκεντρώνονται όλα τα καβαφικά κείμενα(πεζά, μεταφράσεις, σκέψεις, ποιήματα κ.α.) δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στο έργο του. Η εισαγωγή του βιβλίου και τα εισαγωγικά κείμενα κάθε κεφαλαίου αποτελούν μεγάλο επίτευγμα της φιλολογικής κριτικής και θεωρητικής προσέγγισης, γιατί ο Καβάφης ερμηνεύεται πολυπρισματικά έξω από τα καθιερωμένα και με έναν τρόπο που τον φέρνει στο σήμερα, επεσήμανε καταλήγοντας.

Τον συντονισμό είχε η Σχολική Σύμβουλος και μέλος του Δ. Σ. του Συνδέσμου Φιλολόγων Ν. Λάρισας Ιουλία Κανδήλα.

(Της Νατάσας Πολυγένη, www.eleftheria.gr)

Ο Κίμων Τριανταφύλλου γεννήθηκε στο Ζαγαζίκ το 1884. Ήταν αδελφός του Κλέωνα Τριανταφύλλου, γνωστότερου ως Αττίκ, και γιος του επί σειρά ετών διευθυντή των Καταστημάτων J. Planta & Co και προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας της πόλης.

Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και παράλληλα πήγαινε στο Ωδείο Αθηνών υπό τον Μ. Βελούδιο (1902). Άρχισε μάλιστα να τα εξασκεί στο Κάιρο, αλλά όταν πήγε στη Γαλλία και τον άκουσε η κορυφαία mezzo-soprano Pauline Viardo τον συμβούλευσε να αφήσει τη Νομική και να ασχοληθεί με το τραγούδι. Έτσι, στο Παρίσι, μεταξύ 75 τενόρων υποψηφίων για το Conservatoire National, ο Ντελμάς όταν τον άκουσε σηκώθηκε, χτύπησε τα χέρια και αναφώνησε ¨Enfin, voila une voix !¨. Κατόπιν δε τούτου, ο υψίφωνος Σαλινιάκ συνεχάρη την Viardo για το μαθητή της.

Από το Conservatoire (1909-1913) αποφοίτησε με το Α΄ Βραβείο Άσματος το 1913. Προηγουμένως, είχε παρακολουθήσει και το τμήμα κωμικής όπερας, αποσπώντας το 1911 τον πρώτο έπαινο, παίζοντας τον ζογκλέρ της Νοτρ Νταμ, για να γράψουν οι εφημερίδες πως ήταν ο μόνος που κίνησε το ενδιαφέρον με την υποκριτική του.

Κατόπιν εμφανιζόταν στη σκηνή της παρισινής Opera Comique, με πρώτο ρόλο εκείνον του Τουρέντου της Καβαλλερίας Ρουστικάνα, με ιδιαίτερη επιτυχία και ευμενείς κριτικές. Επίσης, χρημάτισε επί σειρά ετών πρώτος τενόρος της μεγαλύτερης maitrise των Παρισίων, της Madeleine.

Το 1917 προσλήφθηκε ως καθηγητής Μονωδίας και Μελοδράματος στο Ωδείο Αθηνών, δημιουργώντας δύο άξιες λόγου σχολές που για 7 χρόνια έδιναν τρανά δείγματα της καλής του διδασκαλίας και οι εμφανίσεις τους αποτελούσαν καλλιτεχνικό γεγονός των Αθηνών. Μερικές από τις όπερες που σκηνοθέτησε τότε ήταν ¨La Boheme¨, ¨Tosca¨, ¨Aida¨, ¨Rigoleto¨, ¨Carmen¨, κ.ά. Εκτός από το Ωδείο Αθηνών, ως το 1959 ήταν καθηγητής μελοδράματος και στην Εθνική Λυρική Σκηνή, σκηνοθετώντας 9 όπερες και δύο οπερέτες, π.χ. ¨La Boheme¨ (1947-48), ¨Ιφιγένεια εν Ταύροις¨ (1945-46), ¨Άλκηστις¨ (1950), ¨Βαφτιστικός¨ (1945-46), ¨Το Απόγευμα της Αγάπης¨ (1943-44), κ.ά. Τα καλοκαίρια τις δεκαετίας του ΄50 διαβάζουμε στον Τύπο πως πήγαινε σε Γαλλία και Ιταλία για να παρακολουθήσει την καλλιτεχνική κίνηση. Πέθανε το 1959.

Σημειώνουμε ενδεικτικά, τις εμφανίσεις του στην Αλεξάνδρεια,  στη ¨Sala Lifodi¨ τον Απρίλιο του 1914 μαζί με το βιολονίστα Κοστακαρέτα και τον πιανίστα Ένστ, όπου το πρόγραμμα του περιελάμβανε από την ¨Ηρωδιάδα¨ του Μασνέ, ελληνικά δημώδη του Άραμη, ως τη ¨Μινιόν¨ του Φιζάν, όπως επίσης με τη σοπράνο μαθήτρια και σύζυγο του Μάγκη (χρυσό μετάλλιο Ωδείου Αθηνών) – με την οποία έδιναν σε διάφορα μέρη ρεσιτάλ – στο Hotel ¨Claridge¨ το Γενάρη του 1924, όπου μεταξύ άλλων εκτέλεσε την ¨Εξομολόγηση¨ του Σαμάρα και το ¨Δεν θα ξεχάσω¨ του Ψαρούδα.

Πηγές: ¨Εμπρός¨, Αθήνα 30/8/1912 – ¨Ταχυδρόμος¨, Αλεξάνδρεια  12-25/4/1914, 15-28/4/1914, 6/1/1924, 16/1/1924, 18/1/1924 – ¨Μακεδονία¨, Θεσσαλονίκη 29/9/1927 – www.virtualmuseum.nationalopera.gr (25/11/2015)

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Ο Στέφανος Ζιζίνιας, με καταγωγή βυζαντινή, γεννήθηκε στη Χίο. Μετά την καταστροφή του νησιού στα 1822, παιδί ακόμη εγκαταστάθηκε με τη μητέρα του και τους πέντε αδελφούς του στην Αλεξάνδρεια. Από νεαρός επιδόθηκε στο εξαγωγικό εμπόριο αιγυπτιακών προϊόντων και μάλιστα, χάρη των αδελφών του που αργότερα εγκαταστάθηκαν στα μεγάλα ευρωπαϊκά εμπορικά κέντρα, εξάπλωσε τις εργασίες του και κατέστησε τον εμπορικό του οίκο έναν από τους μεγαλύτερους στη Μεσόγειο. Από το 1840 και μετά η περιουσία του αυξάνει αλματωδώς, ισχυροποιείται κοινωνικά και συνδέεται στενότατα με τους Αντιβασιλείς της Αιγύπτου, ασκώντας τους μάλιστα σημαντική επιρροή. Λίγα χρόνια δε πριν, είχε λάβει τον τίτλο του κόμη από το Βασιλιά του Βελγίου. Περίπου τότε πρόσφερε και δύο φρεγάτες στον αιγυπτιακό στόλο, ενώ για τις συνολικές υπηρεσίες του στην Αίγυπτο του πρόσφεραν την απέραντη περιοχή κατά μήκος της παραλίας, από το Σταθμό Ραμλίου ως σχεδόν το Σαν Στέφανο. Στα αμύθητα πλούτη του συμπεριλαμβάνονταν πολυάριθμα μέγαρα στην Αλεξάνδρεια και τα προάστια της, καθώς και στο Κάιρο, το Πορτ-Σάιτ, κ.ά. Η περιοχή από το αγγλικό αρχηγείο ως τον Άγιο Σάββα, κι από εκεί ως την οδό Γερμανίας και την οδό Ελληνικού Νοσοκομείου του ανήκε, όπως επίσης και όλα τα οικόπεδα του ανατολικού λιμένα από το ακίνητο Γιεχία ως το τζαμί Αμπούλ Αμπάς. Επίσης, από τις δύο πλευρές της Διώρυγας Μαχμουδίας, παρά τη Νούζγα, του ανήκαν οικόπεδα εκτάσεως εκατοντάδων φεδδανίων. Λεγόταν – και φαίνεται πως δεν ήταν υπερβολή – πως ο Ζιζίνιας και ο θείος του Μ. Τοσίτσας είχαν στην ιδιοκτησία τους τα ¾ της Αλεξάνδρειας.

Το 1863 έκτισε στο Ράμλι το Ναό του Αγίου Στεφάνου, όπου και εγκατέστησε τους οικογενειακούς του τάφους, δυνάμει χεδιβικού φιρμανίου που ανέφερε ρητά τη λεπτομέρεια αυτή. Την περίοδο 1854-1857 διετέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.

Ο Στέφανος πέθανε το 1870 και ο γιος του Μένανδρος Ζιζίνιας κληρονόμησε της περιουσία του. Ο Μέναδρος είχε λάβει ανώτερη μόρφωση στην Ευρώπη και μάλιστα είχε παντρευτεί κόρη της μεγάλης γαλλικής στρατιωτικής οικογένειας Απέρ. Μετά το θάνατο του πατέρα του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αλεξάνδρεια, συνεχίζοντας τις μεγαλοπρεπείς οικογενειακές παραδόσεις. Τα αλεξανδρινά μέγαρα που του ανήκαν φιλοξένησαν κατά καιρούς επισήμους και μεγιστάνες που επισκέπτονταν την πόλη, ενώ στις αίθουσες τους δίνονταν εορτές μοναδικής λαμπρότητας. Δυστυχώς, το ωραιότερο από αυτά τα μέγαρα που βρισκόταν επί της Πλατείας των Προξένων και είχε σχεδιάσει ο Antonio Lukovitch – εκεί που αργότερα βρισκόταν το κατάστημα Σεδνάουι – καταστράφηκε από πυρκαγιά κατά την επανάσταση του Οράμπι στα 1882 και μαζί του κάηκαν τα 60.000 βιβλία και χειρόγραφα της πλουσιότατης βιβλιοθήκης των Ζιζίνια. Από τη χρονιά αυτή, βαθμιαία η κολοσσιαία περιουσία του αρχίζει να μειώνεται μέχρι που κάποια στιγμή εξανεμίστηκε… Ο Μένανδρος πέθανε τον Απρίλιο του 1907 και παρόλα αυτά ο γιος του Στέφανος προσέφερε εκ μέρους των κληρονόμων του στο Πατριαρχείο 30.000  γρ.δ. (300 λίρες) υπέρ του Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Παλαιού Καΐρου στη μνήμη του πατέρα του. Στα 1927 είχε απομείνει από την οικογένεια ένας άλλος Στέφανος Ζιζίνιας, δικηγόρος στα Μικτά Δικαστήρια της πόλης, ο οποίος εκτός από το ένδοξο όνομα, δεν είχε κληρονομήσει παρά ελάχιστα οικογενειακά κειμήλια, θυμητάρια μιας ένδοξης, αλλά περασμένης πλέον εποχής…

Επανερχόμενοι στον πατριάρχη της οικογένειας Στέφανο Ζιζίνια, πρέπει να σημειωθεί πως ήταν ένας άνθρωπος καλλιτεχνικά και αισθητικά καλλιεργημένος, έχοντας παράλληλα αρκετές πνευματικές ανησυχίες, αφού αναφέρετε πως όταν κλιμάκιο των Σαινσιμονιστών έφτασε στην Αίγυπτο το 1833, τους έκανε μεγάλες περιποιήσεις. Έτσι, το 1862 ανέγειρε το Θέατρο Ζιζίνια στην οδό Ροζέττης (μετέπειτα Φουάτ), σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Pietro Avoscani – κατ΄ άλλους κτίστηκε το 1865 από το Γάλλο αρχιτέκτονα Miege – στο οποίο με δικά του έξοδα έφερνε τους μεγαλύτερους ευρωπαϊκούς θιάσους. Ήταν ένα τέλειο ευρωπαϊκό θέατρο 2.000 θέσεων, με θαυμάσια ακουστική και πλούσιο σκηνικό διάκοσμο, ενώ τα στολίδια από τερακότα που το κοσμούσαν είχαν δημιουργηθεί από την εταιρεία του Andea Boni στο Μιλάνο. Μετά το θάνατο του το 1870, την εκμετάλλευση του θεάτρου ανέλαβε ομάδα χρηματιστών και μεγαλεμπόρων, η οποία και κάλυπτε τις υπέρογκες δαπάνες των παραστάσεων με προσωπικές εισφορές. Η ομάδα αυτή αποτελείτο από τους Εμμ. Μπενάκη, αδελφούς Συναδινού, Χωρέμη, Σαλβάγο και Μεν. Ζιζίνια. Το Μάιο του 1881 το θέατρο πουλήθηκε αντί 40.000 λιρών στην Αγγλοαιγυπτιακή Τράπεζα, η οποία αργότερα το πούλησε στο βαρόνο Μενάσε και τέλος περιήλθε στα χέρια των κληρονόμων Κονρντάχι, οι οποίοι και το κατεδάφισαν για να κτίσουν στο χώρο αυτό το Θέατρο ¨Μωχάμεντ Άλη¨, τα εγκαίνια του οποίου έλαβαν χώρα στις 8-21/3/1922.

Μάρτυρας ¨της χρυσής εποχής της ιταλικής όπερας¨, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Enrico Terni, από τη σκηνή του ¨Ζιζίνια¨ πέρασε πλήθος ευρωπαϊκών θιάσων. Εκεί ερμήνευσαν έργα οι  Σάρα Μπερνάρ, Ελεωνόρα Ντουζέ, Μονέ Συλλί, Μασκάνι, Λάτζαρι, Τζίνο Μπέκι, κ.ά. Σ΄ αυτό ο Giacomo Puccini παρακολούθησε μία παράσταση της όπερας του ¨Madama Butterfly¨, ενώ στις 22 Οκτωβρίου του 1907 το επέλεξε ο Μουσταφά Κάμελ για να εκφωνήσει τον περίφημο λόγο του, με τον οποίο εξήγγειλε την ίδρυση του Εθνικού Κόμματος.

Εκτός των ξένων, στο Θέατρο Ζιζίνια εμφανίστηκαν μεταξύ άλλων και οι ελληνικοί θίασοι Ταβουλάρη, Καραγιάννη και Ταβουλάρη, έπαιξαν οι Κατίνα Βερώνη και Ευαγγελία Παρασκευοπούλου, έδωσε παράσταση η ¨Νέα Σκηνή¨ του Χριστομάνου (1909), πέρασε ο Γ. Σουρής με τις ¨Νεφέλες¨ του Αριστοφάνη (1901), κ.ά.

Αν μεταφερθούμε για λίγο στο 1878 θα δούμε πως παίχτηκαν στο ¨Ζιζίνια¨ τα μελοδράματα ¨Buy Blas¨ και ¨Il Trovatore¨, με τη συμμετοχή του πρώτου υψιφώνου Λουδ. Κολομπάνα, ο οποίος σε μια επόμενη παράσταση τραγούδησε το άσμα της πρώτης πράξης του ¨Rigoletto¨ και της πρώτης μεσοφώνου Φιλ. Μερκάντη, η οποία τραγούδησε στα ελληνικά το άσμα ¨Ο Βοριάς¨ τονισμένο από τον Μ. Σωτήρη. Στο θίασο αυτόν, που ανέβασε και το ¨Un Ballo in Mascera¨, συμμετείχαν και οι Πράντη, Κασταγνιόλα, Μαρούκο, κ.ά. Ένα χρόνο μετά, στα 1879, στην αίθουσα του μεταξύ άλλων δόθηκε ένας μεγάλος χορός ¨προσωπιδοφόρων¨ (μασκέ) υπέρ του ελληνικού νοσοκομείου, που απέφερε 18.000 φράγκα, ένας χορός της ιταλικής παροικίας κατά την επέτειο της γεννήσεως του βασιλέως Ουμπέρτου Α΄ υπέρ της πρόσθεσης παρθεναγωγείου στο ιταλικό γυμνάσιο, που απέφερε 11.000 φράγκα και μία αραβική παράσταση, με πρωτοβουλία του Νακάς, υπέρ των πληγέντων από τις πυρκαγιές του Καΐρου και της Δαμασκού. Τη χρονιά αυτή η εργολαβία του θεάτρου ¨υπεβλήθη εις νέας θυσίας¨ για να ενισχύσει το θίασο που αρχικά θα ανέβαζε τη ¨Lucia di Lammermoor¨ του Donizetti, προσκαλώντας από την Ευρώπη τρία νέα πρόσωπα, την οξύφωνο Vittoria Potentini, το μεσόφωνο Antonio Patierno και τη βαθύφωνο Giovanni Serbolini.

Τέλος, ας καταγράψουμε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στην αλεξανδρινή εφημερίδα ¨Ελπίς¨ στις 17-1/2/1879 με τίτλο ¨Μια Εσπέρα εις το Θέατρον Ζιζίνια¨, ως αναμνηστική κατακλείδα μιας περασμένης και εν πολλοίς ξεχασμένης αιγυπτιώτικης εποχής:

¨Ενδεκάτη ώρα της νυκτός είχε σημάνη. Καθ΄ όλην δε την πόλιν των Πτολεμαίων μέγας θόρυβος επεκράτει και έκτακτον τι συμβάν προυμηνύετο. Αι άμαξαι διεσταυρούντο εις τας οδούς, αι δε άγριαι φωναί των αμαξηλατών έπληττον την ακοήν του διαβάτου. Τι το αίτον ; Εδίδετο μέγας χορός μετημφιεσμένων εις το Θέατρον Ζιζίνια, προς όφελος του ελληνικού νοσοκομείου Αλεξανδρείας.

Η αίθουσα του Θεάτρου ήτο στολισμένη μετά μεγίστης φιλοκαλίας δι΄ ανθέων και λαμπρώς φωτισμένη ¨a giorno¨. Επί της σκηνής εκάθητο εκλεκτή ορχήστρα, διευθυνομένη παρά του αξίου Έλληνος μουσικού Σπυρίδωνος και παιανίζουσα θαυμασίως τους ωραιοτέρους χορούς των καλυτέρων και νεωτέρων μουσικοδιδασκάλων. Επί εβδομήκοντα δύο θεωρείων ήσαν ανηρτημένοι στέφανοι εκ φυσικών ανθέων.

[Ολίγη] ώραν παρά το μεσονύχτιον η αίθουσα και τα θεωρεία ήσαν πλήρη θεατών και μετημφιεσμένων και μη, η δε όψις του Θεάτρου ήτο μαγευτική, απερίγραπτος. Εις το δοθέν σημείον η μουσική επαιάνισε και εκατοντάδες προσωπιδοφόρων ερρίφθησαν εις τον χορόν.

Ως ο επισκεπτόμενος το πρώτον ανθώνα τινά εκ των ωραιοτέρων, αμηχανεί τι πρώτον να θαυμάση, το σύμμετρον της χλόης, τα καρυόφυλλα, τους μυκώνας, σχηματίζοντας δια των ζωηρών χρωμάτων των ωραίους φυσικούς τάπητας, την κομψότητα, την ποικιλία, το εύοσμον τινών ανθέων διεσπαρμένων ένθεν και ένθεν ή την καλλονήν των τριών ρόδων εν τοις θεωρείοις προς την σκηνήν, ούτω και ημείς ευρισκόμεθα εις αέναον πάλην εκστάσεως ! Μεταξύ των μετημφιεσμένων επέσυρε την περιέργειαν των παρεστότων εν ¨δομινό¨ δια το πολύγλωσσον του. Ήταν εκ του ωραίου φύλλου, αλλ΄ ουχί και ωραίον. Επισκεφθέν τα θεωρεία διηγείτο εις Αγγλικήν, Γαλλικήν και Ιταλικήν διάφορα ευτράπελα ανέκδοτα, γνωστά μόνον εις τους συνομιλούντας μετ΄ αυτού.

Εν τη αιθούση του θεάτρου εβασίλευαν αι τρεις Χάριτες Α.Δ.Σ. Εκάθηνται αύται εις τα θεωρεία προς την σκηνήν. Αι δύο πρώται είχαν την μορφήν των Σεραφείμ και Χερουβείμ, η τρίτη ήτο το αγγελικόν μειδίαμα της Δεσποίνης. Τα βλέμματα αυτών δεν έφθανον χαμαί, αλλ΄ αυθαιρέτως ηρπάζοντο παρά του πλήθους.

Εις τα θεωρεία των τριών σειρών ήσαν περίπου των 500 ατόμων, εις δε τας δύο αιθούσαις της σκηνής και της πλατείας πλέον των 700. Η είσπραξις του Θεάτρου προς όφελος του ελληνικού νοσοκομείου έφθασε εις 18 χιλ. φράγκων περίπου. Άπασαι αι εν Αλεξανδρεία ευρωπαϊκαί αποικίαι απέστειλαν εκεί τους αντιπροσώπους των. Τραπεζίται, έμποροι, κτηματίαι κατείχον πολλά θεωρεία μεταξύ της μεγάλης χορείας των ελληνικών οικογενειών.

Ο κ. Δραγούμης, πολιτικός πράκτωρ της Ελλάδος και ο υποπρόξενος κ. Δορούτης συνετέλεσαν τα μέγιστα εις την συρροήν του πλήθους. Δεν δυνάμεθα όμως να αποσιωπήσωμεν την εξής αλήθειαν. Ο αξιότιμος Μικές Συναδινός, γόνος εκ των καλυτέρων οικογενειών της Αλεξανδρείας, επί δέκα ολοκλήρους ημέρας δεν εφείσθη ουδέ μόχθων, ουδέ θυσίας και δια των […] ουχί μόνο προητοίμαστε τα πάντα, αλλά και […] την πλήρην επιτυχίαν της εσπέρας ταύτης, αναλαβών αυτοπροσώπως μόνος την εποπτείαν απάσης της διευθύνσεως του Θεάτρου. Η πράξις αύτη του κ. Μ. Συναδινού δεικνύει ευγένειαν αισθημάτων και είναι ανωτέρα παντός επαίνου.

Ο χορός εξηκολούθησε μέχρι της 6 ώρας την πρωΐαν, δυστυχώς όμως μικραί ασχημίαι συνέβησαν εν τη αιθούση περί την 4 ώραν της νυκτός. Νέοι τινές τιμήσαντες δεόντως τον Βάκχον παραξετράπησαν. Αι παρακλήσεις του διευθυντού Μ.Σ. δεν εισηκούοντο πλέον και τις ουδέ τι ήθελε συμβή, αν η ευφυΐα του δεν εθεράπευεν τον κακόν.

Το αερόφωτον αίφνης εσβέσθη, η αίθουσα του Θεάτρου έμεινε σκοτεινή και το πλήθος απήλθεν. Αι εν Αλεξαδρεία ευρωπαϊκαί αποικίαι έδωσαν και αύθις τρανά δείγματα ευγενών αισθημάτων, μεγαλοδωρίας και εμφύτου ροπής προς το συνδράμειν τα φιλανθρωπικά καταστήματα¨.

Σημείωση: Αξίζει να σημειωθεί πως, πιθανότατα εμπνευσμένη ως προς την ονομασία από το μεγάλο Αιγυπτιώτη, ιδρύθηκε το 1998 στο Κάιρο η Εταιρία El Asher Real Estate Development and Investment ¨Zizinia¨ με κεφάλαιο 500 εκατομμύρια λίρες. Η εταιρεία μέχρι σήμερα έχει υλοποιήσει στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα 5 μεγάλα οικιστικά, εμπορικά και διοικητικά έργα μεγάλης αγοραστικής αξίας και συγκεκριμένα τα Zizinia, Zizinia Garden, Zizinia Rose, Zizinia Flowers και Zizinia Mall El-Haram, ενώ έχει αναλάβει και το πρότζεκτ Zizinia El Mostakbal. Έτσι, εκτός από την περιοχή στην Αλεξάνδρεια που ακόμη ονομάζεται ¨Ζιζίνια¨ και στο Νέο Κάιρο, όπου και τα περισσότερα έργα της εταιρίας, δημιουργήθηκε μια περιοχή με το ίδιο όνομα, θυμητάρια και οι δύο μιας άλλης εποχής…

Πηγές: Ηρ. Λαχανοκάρδης, ¨Παλαιά και Νέα Αλεξάνδρεια¨, εκδ. Γρίβα, Αλεξάνδρεια 1927, σ.σ. 21-22, 212 – Mohamed Ali Mohamed Khalil ¨The Italian architecture in Alexandria, Egypt¨, University Kore of Enna, 2009, p.p. 20, 29 – Hala Halim ¨Alexandrian Cosmopolitanism¨, Fordham University Press, New York 2013, p. 244 – Γ. Ζιούτης ¨Ο Σαινσιμονισμός έξω από τη Γαλλία, Αθήνα 1952 – Δ. Σεβαστοπούλου ¨Ο Ελληνισμός της Αιγύπτου¨, Αθήνα 1977 – ¨Ομόνοια¨, Αλεξάνδρεια 9-21/5/1881 – ¨Ταχυδρόμος¨, Αλεξάνδρεια 6-19/4/1907, 21-4/5/1907, 9-22/3/1922 – ¨Ελπίς¨, Αλεξάνδρεια 9-21/10/1878, 1-15/11/1878, 7-19/11/1878, 23-4/11/1878, 13-25/2/1879, 17-1/2/1879, 19-3/3/1879, 3-15/3/1879, 23-7/3/1879, 5-17/5/1879 – ¨Al Ahram Weekly¨, Cairo 30-8/5-9/2001 – www.zizinia-eg.com (29/12/2015) – Αιγυπτιώτικο Αρχείο Ν.Κ. Νικηταρίδη 

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Στο πλαίσιο συστηματικής ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Χανίων που διεξάγεται στον αρχαιολογικό χώρο της Απτέρας, υπό τη διεύθυνση της επίτιμης Αναπληρώτριας Προϊσταμένης Βάννας Νινιού-Κινδελή, με χρηματοδότηση της Περιφέρειας Κρήτης, ήρθε στο φως μοναδικό για τον τόπο εύρημα.

Πρόκειται για σύνταγμα γλυπτών, μικρού μεγέθους, της Αρτέμιδος και του Απόλλωνος (συνολικού ύψους με τη βάση περίπου 0,54μ., χωρίς τη βάση 0,35μ.). Η Άρτεμις, προστάτιδα θεά της Απτέρας, έχει κατασκευαστεί από χαλκό, ενώ ο αδελφός της Απόλλων από μάρμαρο. Η θεά, σε εξαιρετικά καλή κατάσταση διατήρησης, με τα άκρα της σωζόμενα εξολοκλήρου, στεκόταν σε περίτεχνη χάλκινη βάση σχήματος κιβωτιδίου. Αποδίδεται με τον κοντό ζωσμένο χιτώνα της, σε έντονο διασκελισμό, έτοιμη να τοξεύσει. Εντυπωσιακή είναι η διατήρηση του ένθετου λευκού υλικού που είχε χρησιμοποιηθεί για την απόδοση της ίριδας των ματιών της.

Πιο λιτός στην απόδοσή του ο Απόλλων έρχεται σε αντίθεση με την εμφατική απεικόνιση της κυρίαρχης στην πόλη, θεάς. Ωστόσο, και το γλυπτό αυτό είναι έργο πολύ καλής εκτέλεσης, με σπάνια διατήρηση της ερυθρής βαφής στο στήριγμά του.

Τα γλυπτά εδράζονταν σε μικρό λίθινο βαθμιδωτό βάθρο, στο οποίο είχαν στερεωθεί με μολυβδοχόηση.

Τα δύο έργα γλυπτικής, πιθανότατα είχαν εισαχθεί από καλλιτεχνικά κέντρα εκτός της Κρήτης, προκειμένου να αποτελέσουν -τοποθετημένα σε κόγχη τοίχου- το οικιακό ιερό της ρωμαϊκής πολυτελούς οικίας που κοσμούσαν.

Η κατ’ αρχήν χρονολόγησή τους μπορεί να προσδιοριστεί στο β΄ μισό του 1ου με αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ.

(www.kathimerini.gr)

Τα έργα που παρουσιάζονται στην ατομική έκθεση της Farida El Gazzar στην γκαλερί Kalfayan συνθέτουν ένα ζωγραφικό ημερολόγιο στο οποίο η καλλιτέχνης επιχειρεί να αποτυπώσει το ‘μεγαλείο’ της γενέτειράς της, Αλεξάνδρειας, όπου το ελληνικό και αιγυπτιακό στοιχείο συνυπάρχουν εδώ και αιώνες. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο ημερολόγιο όπου μέσα από μια καθαρά ιδιοσυγκρασιακή οπτική γωνία, προσωπικές αναμνήσεις, οικογενειακές φωτογραφίες και φωτογραφίες από τα ταξίδια της καλλιτέχνιδος στην Αλεξάνδρεια αποτυπώνονται στο χαρτί.

Άλλοτε με έντονα χρώματα και άλλοτε σε μονοχρωματικά σχέδια με μολύβι, η Farida El Gazzar σκιαγραφεί την αίγλη του παρελθόντος, το μεγαλείο που κρύβεται σε σκηνές της καθημερινότητας, στις ανθρώπινες συναναστροφές, στις λεπτομέρειες μιας εικόνας που αιχμαλωτίζει αποσπασματικά ο φακός ή η μνήμη.

Μέσα από μια πολυεπίπεδη και πολλές φορές επίπονη διεργασία συγκερασμού του παρόντος με το παρελθόν, της πραγματικότητας με την ιδεατή εικόνα της πόλης και ωθούμενη από μία εγγενή ανάγκη διαιώνισης πολιτισμικών στοιχείων που σβήνουν η Farida El Gazzar αποτίει ταυτόχρονα φόρο τιμής στα στοιχεία που για την ίδια συνθέτουν τη σημερινή ταυτότητα όχι μόνο της Αλεξάνδρειας αλλά και της Αιγύπτου. Η διαμόρφωση του τοπίου μέσα από τη διαδοχή ομοιόμορφων κτιριακών συγκροτημάτων με κόκκινα τούβλα, οι λεπτομέρειες ενός φυτού στο διαμέρισμα της γιαγιάς της, ένας αστυνομικός που φυλάσσει ένα ξενοδοχείο, τρία παγκάκια σε ένα πάρκο βαμμένα με τα χρώματα της σημαίας της Αιγύπτου μετά την πτώση του καθεστώτος Μουμπάρακ, λεπτομέρειες από έπιπλα-αντίκες στο σπίτι της θείας της, μια Αρτ Ντεκό είσοδος σπιτιού όπου διαμένει ένας φίλος της είναι μερικά από τα ‘μπανάλ, όπως τα περιγράφει, στοιχεία και αντικείμενα που ελκύουν την προσοχή της El Gazzar και λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο της.

Εκτός από το συγκερασμό συλλογικής και προσωπικής μνήμης, η καλλιτέχνης διερευνά την κοινωνικο-πολιτισμική ταυτότητα μέσα από τον πολυσχιδή αρχιτεκτονικό χαρακτήρα της πόλης. Στη σειρά ‘Vitrines’ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις βιτρίνες παλαιών καταστημάτων – π.χ. ειδών ενδυμασίας ή υπόδησης – στο κέντρο της πόλης. Σε ένα αστικό τοπίο που διαρκώς μεταβάλλεται τα μικρά αυτά καταστήματα επιβιώνουν διατηρώντας τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Αυτή η έννοια της ‘αντίστασης’ διατρέχει όλο το έργο της Farida El Gazzar. Μια διαφορετική έκφραση της έννοιας της διαχρονικότητας εξυπηρετεί στα ζωγραφικά έργα και ο χρυσός, τον οποίο χρησιμοποιεί εύστοχα η καλλιτέχνης για να τονίσει τα γήινα χρώματα του τοπίου, το φως, τη σκόνη, την άμμο. Παράλληλα ο χρυσός χρησιμοποιείται σε ένα αλληγορικό επίπεδο ως σύμβολο της δόξας και του μεγαλείου, με τα οποία η El Gazzar ντύνει τα τοπία και τις σκηνές της αστικής καθημερινότητας που απεικονίζονται στα έργα της. Το στοιχείο του kitsch διαδραματίζει εξίσου πρωτεύοντα ρόλο. Συχνά με έντονη διάθεση ειρωνείας η καλλιτέχνης αποδίδει σε κοινότοπα μικροαντικείμενα μνημειακό χαρακτήρα απεικονίζοντάς τα εκτός του φυσικού περιβάλλοντος τους, μπροστά σε χρυσό φόντο.

Αυτό το πορτρέτο της αστικής ζωής που εικονογραφείται στα έργα της Farida El Gazzar με ιδιότυπη αφοσίωση σαν alter ego της, είναι ταυτόχρονα μια ακτινογραφία της ανθρώπινης κατάστασης όπου η σοβαρότητα συμβαδίζει με την ελαφρότητα και το μεγαλείο συνυπάρχει με το kitsch.

(www.tff.gr)

Στο πλαίσιο των πολιτιστικών του δραστηριοτήτων του Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού, Παράρτημα Αλεξανδρείας πραγματοποίησε την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016 τα εγκαίνεια έκθεσης φωτογραφίας με θέμα «Γειτονιές της Μεσογείου». Τα εγκαίνεια, που έλαβαν χώρα στο κτήριο του Παραρτήματος στην Αλεξάνδρεια, πραγματοποιήθηκαν από τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ. Εμμανουήλ Κακαβελάκη, με την παρουσία των εκπροσώπων της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας κου Νικόλαου Κατσιμπρή και κου Δημήτρη Κάβουρα, της Προέδρου του Λυκείου Ελληνίδων, Γραφείο Αλεξανδρείας κας Αλίκης Αντωνίου, του πρώην Διευθυντή του Ε.Ι.Π. κου Βασίλη Φιλιππάτου, Αιγυπτιωτών Ελλήνων, Αιγυπτίων φίλων της Ελλάδας, μαθητών και διδασκόντων της ελληνικής γλώσσας του Ιδρύματος και πλήθος κόσμου.

Προλογίζοντας την εκδήλωση η Διευθύντρια του Παραρτήματος Αλεξανδρείας του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού κα Σταυρούλα Σπανούδη αναφέρθηκε στα κοινά στοιχεία, που ενώνουν τους τόσο διαφορετικούς, και με διαχρονική παρουσία στη λεκάνη της Μεσογείου, λαούς, επισημαίνοντας την ανάγκη ανάδειξής τους.

Στην έκθεση «Γειτονιές της Μεσογείου» φιλοξενούνται φωτογραφικά στιγμιότυπα που αιχμαλώτησε ο φωτογραφικός φακός τριών Θεσσαλονικέων, του Μάξιμου Χρυσομαλλίδη, της Βάνας Χαραλαμπίδου και του Δημήτρη Μουγγού σε χώρες της Μεσογείου, Αίγυπτο, Ελλάδα, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Λίβανο, Μαρόκο. Παραλίες και δομημένο περιβάλλον, άνθρωποι και οι χαρακτηριστικές τους φυσιογνωμίες, χρώματα της θάλασσας και του μεσογειακού ουρανού, ψαροκαλύβες και πλεούμενα, παρουσία παράλιων αρχαιολογικών χώρων και οι πανταχού παρόντες γλάροι γίνονται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις γειτονιές και τις μορφές διαφορετικών κι όμως τόσο κοντινών κόσμων.

Eνώ οι πολιτικοί μας, ιδίως οι κυβερνητικοί, είναι με ένα πόδι στο αεροπλάνο και ξημεροβραδιάζονται στο εξωτερικό συνομιλώντας με θεσμούς, επιτρόπους, με επικεφαλής Tαμείων, σε μια διαρκή προσπάθεια να «ρετουσαριστεί» το μνημόνιο και να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις στη χώρα μας –σε μια Eλλάδα που βράζει σαν ηφαίστειο για το ασφαλιστικό και τις συντάξεις– οι νέοι καλλιτέχνες μας δέχονται προσκλήσεις να δείξουν το εικαστικό έργο τους στις μεγάλες πρωτεύουσες, και είναι αυτοί που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους. «Zωγραφίζουν», δηλαδή, στην κυριολεξία, μια κάποια αισιοδοξία με τα χρώματά τους και με τη θεματολογία τους, ανάλογα με τον στόχο και την έμπνευσή τους, δίνουν συνέχεια στην ελληνική παρουσία στο πανόραμα της ευρωπαϊκής εικόνας. Kυριακή 17 Iανουαρίου 2016, θα μείνουμε στο ξέφωτο τέχνης που, ευτυχώς, πάντα υπάρχει στη μέση του δάσους με τα προβλήματα και θα ξαποστάσουμε…

Aτομική έκθεση ζωγραφικής στο Παρίσι του Aντώνη Tσακίρη, με τίτλο «Oδός Δραπετών – Rue des Evadés», στην γκαλερί «Δεσμός» στο Mονπαρνάς

«Διασχίζοντας το Nείλο», έκθεση του Aνδρέα Γεωργιάδη στο Λονδίνο, από 21 έως 24 Iανουαρίου

«Διασχίζοντας το Nείλο», η έκθεση του Aνδρέα Γεωργιάδη ταξιδεύει στο Λονδίνο, ύστερα από πρόσκληση της εκεί Aιγυπτιακής Πρεσβείας, και θα παρουσιαστεί στο Mορφωτικό Kέντρο της πρεσβείας, στο επιβλητικό κτίριο στο Mayfair, 4 Chesterfield Gardens. Tα εγκαίνια θα γίνουν την Πέμπτη 21 Iανουαρίου 2016, ώρα 6.30 τοπική, η έκθεση διοργανώνεται από το Mορφωτικό Kέντρο της Aιγυπτιακής Πρεσβείας στο Λονδίνο και τελεί υπό την αιγίδα του καθηγητού Dr Ashraf El-Sheihy, υπουργού Aνώτατης Eκπαίδευσης της Aιγύπτου, και του πρέσβη της Aιγύπτου στο Λονδίνο κ. Nasser Ahmed Kamel. Oπως δείχνει ο τίτλος «Διασχίζοντας το Nείλο», η έκθεση παρουσιάζει έργα με θέμα την Αίγυπτο, που δημιούργησε τα τελευταία 4 χρόνια ο Aνδρέας Γεωργιάδης. Oι αναγνώστες μας ενθυμούνται ότι το βασικό Corpus της έκθεσης πρωτοπαρουσιάστηκε τον Mάιο του 2013 στην Oπερα του Kαΐρου. Συμπληρώνεται δε με χαρακτηριστικά έργα της ενότητας «Aλεξανδρινό Kουαρτέτο» που ο ζωγράφος παρουσίασε τον Oκτώβριο του 2014 στη Bιβλιοθήκη της Aλεξάνδρειας, καθώς και νέα έργα που φιλοτέχνησε ειδικά γι’ αυτή τη διοργάνωση. Oπως δείχνουν οι χαρακτηριστικοί πίνακες από την έκθεση, που συνολικά είναι 20, όλα έργα μελάνια σε χαρτί, ακολουθούν με εικαστική αφήγηση το ταξίδι ενός Eλληνα περιηγητή στην Aίγυπτο του προηγούμενου αιώνα. «Ξεκινώντας από την Aλεξάνδρεια των παιδικών χρόνων του K. Π. Kαβάφη και των ηρώων του “Aλεξανδρινού Kουαρτέτου” του Λόρενς Nτάρελ, ο περιηγητής διασχίζει το Nείλο και κάνει ενδιάμεσες στάσεις στο Πορτ Σάιντ, Nταμιέτα, Kάιρο, Γκίζα, Σάκκαρα, Λούξορ, Kοιλάδα των Bασιλέων, Kαρνάκ, Eντφου, Aμπου Σίμπελ, Aσουάν. Kαταγράφει στιγμιότυπα του φανταστικού ταξιδιού στην ενδοχώρα, εντυπώσεις και αναμνήσεις, δημιουργώντας μια υποκειμενική γεωγραφία μνήμης, που χάνεται στον χρόνο και στην ιστορία του αιγυπτιακού πολιτισμού», όπως το εξηγεί ο περιηγητής-ζωγράφος Γεωργιάδης, με ρίζες από Kωνσταντινούπολη από τον παππού του. Aκόμα και τα ονόματα των έργων «Tαξιδιώτες στην Γκίζα» στον χώρο και χρόνο που ανασκάφηκαν οι Πυραμίδες, ή «το Ξενοδοχείο Σέσιλ», φωταγωγημένο, μεγαλόπρεπο στην Corniche της Aλεξάνδρειας, όπου έμεναν διπλωμάτες και προσωπικότητες, όπως ο συνθέτης Iγκόρ Στραβίνσκι και ο συγγραφέας Λόρενς Nτάρελ που κρατούσαν πάντα το ίδιο δωμάτιο με τη θέα στο πέλαγος, μας δίνουν την εικόνα μιας χώρας που, διαχρονικά, ενδιαφέρει όλο τον κόσμο με τον πολιτισμό της… «Kαι το Λονδίνο, τι το ενδιαφέρει, τι αποζητά από αυτή την έκθεση που διαρκεί από τις 21 ώς τις 24 Iανουαρίου 2014;» η ερώτηση στον Aνδρέα Γεωργιάδη, φίλο της στήλης και από τη «Mικρά Aρκτο», στην καλλιτεχνική ομάδα της οποίας ανήκει.

– Φως και θερμό κλίμα, αυτό ζητά το Λονδίνο, και αυτό φέρνει η έκθεση «Διασχίζοντας το Nείλο», η απάντηση του Γεωργιάδη, «ιδίως με θέα στα Tσέστερφιλντ Γκάρντενς στο Mέιφεαρ (να το πούμε και στην ελληνική…).

(www.kathimerini.gr)

Η Έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Γειτονιές της Μεσογείου» εγκαινιάζεται την Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016, στις 7 μ.μ., στο Παράρτημα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου στο πλαίσιο των πολιτιστικών του δραστηριοτήτων.

Πρόκειται για φωτογραφικά στιγμιότυπα που αιχμαλώτησε ο φωτογραφικός φακός τριών Θεσσαλονικέων, του Μάξιμου Χρυσομαλλίδη, της Βάνας Χαραλαμπίδου και του Δημήτρη Μουγγού σε  μεσογειακές χώρες, Αίγυπτο, Ελλάδα, Τουρκία, Συρία, Ιορδανία, Λίβανο. Παραλίες και δομημένο περιβάλλον, άνθρωποι και τα χαρακτηριστικά τους πρόσωπα, χρώματα της θάλασσας και του μεσογειακού ουρανού και οι πανταχού παρόντες γλάροι γίνονται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις γειτονιές και τις μορφές διαφορετικών κι όμως τόσο κοντινών κόσμων.

Η έκθεση πραγματοποιείται στις αίθουσες του Παραρτήματος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια (18,Sidy Metwali ) και θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου.

Με ένα λιτό, αλλά άκρως περιγραφικό δελτίο τύπου για τη ζωή και το έργο της  Άννας Συνοδινού, η Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων του Υπουργείου Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, αποχαιρέτησε τη μεγάλη ηθοποιό, η οποία μας αποχαιρέτησε για πάντα στις 7 Ιανουαρίου 2016. Συγκεκριμένα το δελτίο τύπου αναφέρει:

“Λιγόστεψε το καλλιτεχνικό στερέωμα με τον θάνατο της πολυτάλαντης προσωπικότητας και ηθοποιού, Άννας Συνοδινού. Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, με σπουδές μπαλέτου και μουσικής, η εξαίρετη τραγωδός έφυγε σήμερα από τη ζωή, στα 88 της χρόνια, έχοντας υπηρετήσει για περισσότερα από 60 έτη το ελληνικό θέατρο. Υποδύθηκε τους μεγάλους γυναικείους ρόλους της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, όπως της Αντιγόνης, της Ανδρομάχης, της Ελένης, της Ηλέκτρας, της Ιφιγένειας, της Λυσιστράτης. Με την πολιτική ενεπλάκη το 1974 όταν, για πρώτη φορά, εξελέγη βουλευτής, ενώ στη διάρκεια των ετών 1977-1981 διετέλεσε Υφυπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών και στο διάστημα 1987-1989 δημοτική σύμβουλος Αθηναίων με το συνδυασμό «Νέα Εποχή». Μέσω του πολιτικού στίβου αγωνίστηκε, εισηγούμενη προτάσεις και έργα νομοθετικού περιεχομένου γύρω από ζητήματα μητρότητας, ισότητας των δύο φύλων, οικογενειακού δικαίου, προστασίας των ηλικιωμένων, ευπαθών κοινωνικών ομάδων, θέματα του απόδημου ελληνισμού, ενώ έδωσε μάχη και για τα εργασιακά και ασφαλιστικά των καλλιτεχνών. Το Μάρτιο του 1990, κατά τη διαδικασία εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, παραιτήθηκε του βουλευτικού της αξιώματος και έκτοτε δεν μετείχε ξανά στην πολιτική ζωή. Ηθοποιός, Πολιτικός, Δασκάλα Υποκριτικής, Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου του Εθνικού Κήπου και του Θεάτρου του Λυκαβηττού, όπου υπήρξε και θιασάρχης για πολλά χρόνια, συγγραφέας των έργων «Πρόσωπα και προσωπεία» και  «Αίνος στους Άξιους», αρθρογράφος, η πολυδιάστατη αυτή προσωπικότητα, τιμήθηκε πολλαπλώς για το έργο της: δυο φορές με το θεατρικό έπαθλο Κοτοπούλη, με το Σταυρό Ευποιίας Ελλάδος, το βραβείο του Ιππότη του Ντάνεμπρο της Δανίας, του Ιππότη της Ιταλικής Λεγεώνας, με το μετάλλιο της Πόλεως των Αθηναίων, με το παράσημο του Κέδρου του Λιβάνου, ενώ η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων εξέδωσε ψήφισμα τιμής και επαίνου για την Άννα Συνοδινού. Καλό της ταξίδι.”