Tag: Ομογένεια

(www.newsbomb.gr)

A 26-year-old Greek-Canadian school teacher sent shock waves to the Canadian political spectrum — not to mention surprising herself — after winning the Liberal party nomination for the riding of Saint-Laurent in Montreal on March 8, 2017.

Emmanuella Lambropoulos, a political rookie, defeated a seasoned politician and former provincial cabinet minister, Yolande James, considered to be the Liberal party favorite.

“I’m really shocked,” Lambropoulos told reporters after her win in Saint-Laurent. “I didn’t give up. Door to door. As soon as I knew I wanted this I worked really hard.”

Lambropoulos was the only of the three candidates to live in the riding.

“We came from the bottom up,” said Petro Vouloukos, 22, who helped Lambropoulos secure her win. “We were the grassroots. Not from the top up like Mrs. James.”

Emmanuella’s  mother, Matina, said “Our headquarters was grandma’s living room.” Her father, Athanasios, said that his daughter’s campaign started out with just the two of them.

The riding is considered safe for the party and Lambropoulos is likely to become its MP after the April 3 byelection.

Former foreign affairs minister Stephane Dion has held the riding since 1996 and it has been Liberal for decades. Dion quit politics recently and was later named ambassador to the European Union and Germany.

(canada.greekreporter.com)

Για την ψήφο των αποδήμων συζήτησαν, εκτός των άλλων επίκαιρων θεμάτων, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης με τον επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη, συμφωνώντας ότι αποτελεί προτεραιότητα και για τα δύο κόμματα.

Η συνάντηση εντάσσεται στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του κ. Μητσοτάκη για ξεχωριστές συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς και σύμφωνα με τη ΝΔ, στη συνάντηση με τον κ. Θεοδωράκη συζητήθηκαν:
– Το μεγάλο κόστος που πληρώνουν ήδη οι πολίτες από την πολύμηνη καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
– Τα σημαντικά προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη σήμερα η ελληνική κοινωνία, αλλά και η ελληνική οικονομία.
– Η υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών, που είναι συνέπεια του κλίματος αβεβαιότητας στην πραγματική οικονομία της χώρας με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Κοινή εκτίμηση των δύο πολιτικών αρχηγών είναι η ανάγκη υλοποίησης ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία. Ενα σχέδιο, που θα υπερβαίνει τις μνημονιακές υποχρεώσεις και θα επεκτείνεται σε όλους τους τομείς. Ενα σχέδιο που θα περιλαμβάνει τολμηρές αλλαγές και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Τέλος, προστίθεται ότι προτεραιότητα και για τους δύο αρχηγούς είναι η άμεση απόδοση ψήφου στους Ελληνες του εξωτερικού και καταλήγει η ανακοίνωση ότι «για όλα αυτά, κάθε κόμμα διατηρεί τις απόψεις και τις προτεραιότητές του».

Παράλληλα, σύμφωνα με πηγές από το Ποτάμι, στη συνάντηση δεν ετέθη το θέμα των πρόωρων εκλογών, ενώ κοινή εκτίμηση ήταν πως ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να βρει τρόπο να συμβιβαστεί με το κομματικό ακροατήριό του και να κλείσει την αξιολόγηση. Κατά τις ίδιες πηγές, υπήρξε συμφωνία ότι θα πρέπει να εξεταστεί τι έγινε στα εξοπλιστικά και την υγεία από το 1995 και μετά, ενώ ο κ. Θεοδωράκης εξέφρασε στον κ. Μητσοτάκη τη θέση του πως οι μετακινήσεις βουλευτών σε άλλα κόμματα είναι έξω από το πλαίσιο του Ποταμιού.

Αμέσως μετά τη συνάντηση, ο κ. Θεοδωράκης δήλωσε:

«Με τον κ. Μητσοτάκη συμφωνήσαμε σε αυτό που νομίζω ότι συμφωνεί κάθε λογικός άνθρωπος: ότι η καθυστέρηση του κλεισίματος της αξιολόγησης δημιουργεί ανεπανόρθωτες βλάβες στο σώμα της Οικονομίας και της κοινωνίας. Θα έπρεπε να είχαμε τελειώσει με την αξιολόγηση και θα έπρεπε η χώρα να προβληματίζεται με αυτά που πρέπει να γίνουν, τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Η καθυστέρηση της αξιολόγησης φανερώνει αρκετά προβλήματα. Ηδη ήρθαν τα στοιχεία για την ανεργία, πάλι είμαστε πρωταθλητές στην Ευρώπη. Ζητήματα που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει αν είχαμε κλείσει την αξιολόγηση και αν είχαμε δημιουργήσει ένα πεδίο βεβαιότητας στην Οικονομία που θα έδινε τη δυνατότητα για τη δημιουργία επενδύσεων και θέσεων εργασίας. Συζητήσαμε και για θέματα Δημόσιας Διοίκησης, Παιδείας και Υγείας. Ανταλλάξαμε κάποιες απόψεις. Εμείς ξέρετε έχουμε προωθημένες απόψεις σε σχέση με το παλιό πολιτικό σύστημα, τις περισσότερες από τις απόψεις αυτές τις αποδέχεται ο κ. Μητσοτάκης. Δεν είμαι σίγουρος ότι τις αποδέχεται η ΝΔ, αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Στη συνέχεια τον ενημέρωσα για την πρωτοβουλία που θα πάρουμε, για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Είναι ήδη γνωστό ότι η ΝΔ έχει καταθέσει μία πρόταση νόμου, η οποία έχει ‘παραπέσει’ και δεν έχει συζητηθεί και μου είπε ότι προφανώς είναι σύμφωνος, τα παιδιά μας, όλοι αυτοί που έχουν φύγει στο εξωτερικό, να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους έχουμε διώξει από τη χώρα».

Ο κ. Θεοδωράκης απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις θέσεις του Ποταμιού που δέχεται ο κ. Μητσοτάκης, αλλά δεν αποδέχεται η ΝΔ, ανέφερε: «Η ΝΔ για εμάς παραμένει ένα συντηρητικό κόμμα και στο θέμα της Δημόσιας Διοίκησης η πολιτική της στα χρόνια που κυβέρνησε δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι. Αρα προφανώς εμείς έχουμε μια πολύ προωθημένη άποψη για τη δημόσια διοίκηση, με αυστηρή αξιολόγηση, με ανεξάρτητη αξιολόγηση από το ΑΣΕΠ, που μπορεί να οδηγήσει στη μείωση του Δημοσίου και στην αποτελεσματική λειτουργία του. Αυτές είναι οι δικές μας απόψεις, πολλές από τις οποίες έχει υποστηρίξει ο κ. Μητσοτάκης».

(www.ekirikas.com)

Μια θέση στο Λευκό Οίκο εξασφάλισε ο Έλληνας ομογενής, Μιχάλης Κράτσιος ο οποίος ανέλαβε τη θέση του αναπληρωτή επικεφαλής του γραφείου τεχνολογίας.

Ο κ. Κράτσιος στενός συνεργάτης του δισεκατομμυριούχου της Silicon Valley, Πίτερ Τίελ και πρώην επικεφαλής του προσωπικού τηςThiel Capital, θα βρεθεί στο πλευρό του Ντόναλντ Τραμπ  και ως αναπληρωτής Βοηθός του Προέδρου Τραμπ. Το Γραφείο του θα συνεργάζεται με το τμήμα πληροφοριών, ανακάλυψης και τεχνολογίας.

Πριν από την εργασία του στο Thiel Capital, ο κ. Κράτσιος υπήρξε ο επικεφαλής των οικονομικών υπηρεσιών του Clarium Capital, ενός ακόμη fund που είχε ιδρύσει ο Thiel. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του στην προσωπική του ιστοσελίδα ως παθιασμένo με την τεχνολογία, την πολιτική, την Ελλάδα, και τα ταξίδια.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της διατριβής του στο Πρίνσεντον ο κ. Κράτσιος διεξήγαγε έρευνα για τη σχέση μεταξύ των οικονομικών επιδόσεων της Ελλάδας και το τρόπο ψήφου των ελλήνων πολιτών.

(www.insider.gr)

Εδώ και 20 χρόνια συνεχώς γράφω σε γενικές γραμμές τα εξής: Σύμφωνα με τις στατιστικές, οκτώ και πλέον εκατομμύρια Έλληνες ζουν, εργάζονται και διαπρέπουν διασκορπισμένοι σ΄ όλες τις ηπείρους, σ΄ όλες τις χώρες αυτού του πλανήτη. Αυτό βέβαια είναι κάτι που συμβαίνει αιώνες τώρα και μάλιστα η σύγχρονη ιστορία πολλών εξ αυτών των κρατών έχει να επιδείξει λαμπρές σελίδες, με μεγάλες παραγράφους γραμμένες από συμπατριώτες μας. Τα παραδείγματα πολλά, ορισμένα γνωστά όπως π.χ. οι παροικίες της Μ. Ασίας, της Αμερικής και της Αυστραλίας, μα δυστυχώς   τα περισσότερα άγνωστα όπως π.χ. οι παροικίες της Αιγύπτου, του Σουδάν, ακόμη κι αυτές της μακρινής Τανζανίας!

Το ελληνικό κράτος, που σε αρκετές περιπτώσεις με τον κακό πολιτικό σχεδιασμό της εξωτερικής μας πολιτικής ή ακόμη και με την έλλειψη οποιασδήποτε στήριξης προς αρκετές Ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού συνέβαλε στην αποδυνάμωση και στην παρακμή λαμπρών παροικιών (για παράδειγμα των της Αιγύπτου), θα πρέπει να βοηθήσει με κάθε τρόπο τις ήδη υπάρχουσες (π.χ. με τη δημιουργία αυτόνομου Υπουργείου Αποδήμων Ελλήνων και όχι απλά Γραμματειών, αφού τέλος πάντων μιλάμε για οκτώ εκατομμύρια Έλληνες), αλλά και να ξεκινήσει την καταγραφή της ιστορίας όλων των ελληνικών παροικιών με τη συνεργασία τόσο των ιθυνόντων των Κοινοτήτων, όσο και των εδώ Συλλόγων τους (π.χ. Σύνδεσμος Αιγυπτιωτών Ελλήνων, Σύνδεσμος Ομογενών Ζιμπάμπουε – Ζάμπια – Μαλάουι – Μοζαμβίκη, κτλ.), έτσι ώστε ένα λαμπρό κομμάτι της ελληνικής ιστορίας να παραδοθεί ως παρακαταθήκη προσπάθειας, επιμονής, εργατικότητας και γενικά ως παρακαταθήκη ψυχής στις νεότερες γενιές των Ελλήνων.

Και για να προχωρήσουμε και παραπέρα, θα ήταν χρήσιμο απ΄ όλες τις πλευρές – εκτός από τη δημιουργία ενός Κέντρου Έρευνας της Ιστορίας των Ελληνικών Παροικιών του εξωτερικού – να δημιουργηθεί και μία αντίστοιχη έδρα στο Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής του Ελληνικού Πανεπιστημίου.

Τα εκατομμύρια των Ελλήνων του εξωτερικού που πέρασαν και στήριξαν με τον ιδρώτα τους την πατρίδα σε δύσκολες στιγμές και τα εκατομμύρια των Ελλήνων που τιμούν σήμερα τη μικρή μας Ελλάδα σε  όλο τον κόσμο αξίζουν επιτέλους μεγαλύτερης προσοχής !

Σε επίρρωση των ανωτέρω, κι ιδιαίτερα περί της δημιουργίας Υπουργείου Αποδήμων Ελλήνων, και με τη σκέψη πως μονάχα ο Αδάμ είναι σίγουρος πως κάτι που είπε, δεν έχει ξαναειπωθεί, θα μεταφερθούμε περί τα 70 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις 21/11/1948, όταν ο Αιγυπτιώτης ιατρός και Διευθυντής του Ακτινολογικού Ινστιτούτου του Ελληνικού Νοσοκομείου Αλεξανδρείας Ιωάννης Ψύλλας δημοσίευσε άρθρο στον αλεξανδρινό ¨Ταχυδρόμο¨ με τίτλο ¨Ανάγκη Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού¨. Ένα άρθρο που αναδημοσιεύοντας το, σίγουρα μας πλημμυρίζει όχι μόνο στενοχώρια, αλλά και εκνευρισμός, αφού τόσα πολλά χρόνια η πρόταση αυτή έχει πέσει στο κενό, προσκρούοντας σε τελική ανάλυση στην αδιαφορία των ταγών του ελληνικού κράτους :

¨Πολλοί λόγοι φέρονται δήθεν αντιτιθέμενοι εις την ίδρυσιν ενός υπουργείου ή έστω και μιας υπηρεσίας [π.χ. η Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού ιδρύθηκε το 1983] αποβλεπούσης εις την εξυπηρέτησιν των αναγκών του διεσπαρμένου ανά την υφήλιον Ελληνισμού. Φαίνεται όμως ή μάλλον διαφαίνεται εις τας αντιρρήσεις αυτάς, φιλοδοξία προσώπων. Δεν θα επιμείνωμεν επ΄ αυτών των λόγων, διότι δεν αξίζουν να συζητώνται, αφού πρώτον το συμφέρον του Ελληνικού Κράτους επιβάλλει την άμεσον σύστασιν ενός τοιούτου παροικιακού οργανισμού. Αι πρεσβείαι πολλάκις δεν εισακούσθησαν. Ενώ εις υπουργός ή υφυπουργός υπεύθυνος, παρακαθήμενος εις τα υπουργικά εδώλια εν τη Βουλή, θα ηδύνατο να έχει υπεύθυνον γνώμην και θα ελέγχεται και θα επιβάλλεται.

Σύγκρουσις αρμοδιοτήτων – ιδού ο φόβος των πρεσβειών – υποκατάστασις του κύκλου ενεργείας του Υπουργείου Εξωτερικών, η οποία δεν είναι άλλωστε δυνατή, διότι ο οργανισμός του Υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού θα έχει σαφή και συγκεκριμένα όρια και όλαι αι ενέργειαι θα γίνωνται δια μέσου του Υπουργείου Εξωτερικών. Το ηθικόν περιεχόμενο της σκοπιμότητος ενός Υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού είναι τεραστίας σημασίας.

Οι πλείστοι των πολιτικών μας έζησαν αρκετά εις το εξωτερικόν. Η Α.Μ. ο Βασιλεύς επί αρκετά έτη ήτο εξόριστος, εγνώρισε τας παροικίας, καθώς και η Α.Β.Υ. ο Διάδοχος και ο Πρίγκηψ Πέτρος είδαν και εγνώρισαν τους παροίκους εις το εξωτερικόν. Είμαι βέβαιος ότι θα ησθάνθησαν όλοι την ανάγκην ταύτην. Δεν είναι ούτε πολυτέλεια, ούτε κάτι περιττόν, είναι κάτι που θα αποδώση πολλά. Είναι μία γενική απαίτησις, εις κοινός πόθος.

Η ιδέα ότι ο Ελληνισμός εν Αιγύπτω κολυμβά εις τας λίρας και ο εν Αμερική εις τα δολλάρια πολύ απέχει από του να είναι αληθής. Υπάρχει μία κρίσις εις όλας τας παροικίας.

Υπάρχει το κοινόν αίσθημα ότι ο απόδημος Ελληνισμός είναι εγκαταλελειμμένος, αυτό δε το κοινόν αίσθημα πρέπει να ικανοποιηθή.

Η σημερινή Κυβέρνησις έχει επίγνωσιν της καταστάσεως εις ην ευρίσκονται τα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα, έτσι τουλάχιστον φαίνεται. Είναι Κυβέρνησις που προήλθεν από τον Λαόν. Έχει επομένως τας προϋποθέσεις δια την επιτυχίαν ενός σκοπού τόσον ενδιαφέροντος και ενός μέσου, όπως το Υπουργείον Αποδήμου Ελληνισμού, τόσον επιβαλλομένου.

Η Αντιπολίτευσις, η Κοινοβουλευτική, δεν δύναται να έχει αντίρρησιν. Ήδη ο ρίψας την ιδέαν υπήρξεν ο κ. Παπανδρέου. Ο κ. Βενιζέλος έζησε επί πολλά έτη εν Αιγύπτω και Αμερική και Γαλλία και έχει καλόπιστον διάθεσιν. Αι Πρεσβείαι δεν δρουν. Τα Προξενεία είναι διεκπεραιωταί. Αδυνατούν να έχουν πρωτοβουλίας. Αναγκαστικώς λοιπόν αι διπλωματικαί και προξενικαί υπηρεσίαι καταντούν υπηρεσίαι ρουτίνας. Δεν πρόκειται περί καθάρσεως των διπλωματικών και προξενικών υπηρεσιών, η οποία μόνον αναταραχάς θα επέφερε. Δια της λειτουργίας Υπουργείου θα ετονώνετο η μέριμνα των επί κεφαλής των παροικιών και των υπευθύνων εκπροσώπων του Ελληνικού Κράτους. Θα εδημιουργείτο και θα εκαλλιεργείτο μία φιλία μεταξύ των κρατών, τα οποία φιλοξενούν Έλληνας παροίκους.

Ούτε αι Πρεσβείαι, ούτε τα Προξενεία, ούτε τα γραφεία Τύπου και Τουρισμού επαρκούν εις την ικανοποίησιν των ελληνικών συμφερόντων.

Συνοψίζων, δύναμαι να διατυπώσω λακωνικώς την σκοπιμότητα της υπάρξεως του Υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού, χωρίς να γνωρίζω ούτε τας τότε προθέσεις του κ. Παπανδρέου, ούτε τον οργανισμόν τον οποίον είχε εκπονήσει ο φίλος κ. Νικολάου, ο οποίος τότε επρόκειτο να αναλάβη το Υπουργείον Αποδήμου Ελληνισμού και την τελευταίαν στιγμήν, δι΄ αγνώστους εις εμέ λόγους, δεν ανέλαβε.

Το Υπουργείον λοιπόν, θα είχε να επιτελέσει τα εξής:

1. Σύνδεσμος μεταξύ επισήμου Ελλάδος και των έξω αυτής Ελλήνων.

2. Επίγνωσις των πραγματικών συμφερόντων του αποδήμου Ελληνισμού

3. Διατήρησις και τόνωσις του εθνικού αισθήματος και της εμπιστοσύνης προς το Ελληνικόν Κράτος

4. Επαφή των διαφόρων ανά τον κόσμον παροικιών και ανταλλαγή σκέψεων μετά των επί κεφαλής των διαφόρων παροικιών.

5. Επίγνωσις των από μέρους καταστάσεων επί τω σκοπώ μιας κατευθύνσεως εν τη επιδιώξει μιας μεταναστευτικής πολιτικής.

6. Διαφήμισις του ελληνικού ονόματος και της τουριστικής κινήσεως.

7. Πρόσκτησις φίλων της Ελλάδος

8. Άμβλυνσις των πιθανών ενδοπαροικιακών διαφωνιών.

9. Υποστήριξις των ατομικών και των γενικωτέρων οικονομικών, εκπαιδευτικών, εμπορικών, θρησκευτικών, κτλ., συμφερόντων των Ελλήνων

10. Εκλογή των στοιχείων εκείνων, άτινα δύνανται να προσφέρουν εις την αύξησιν της παραγωγής και την τεχνικήν, οικονομικήν, υγειονολογικήν, εκπαιδευτικήν, κτλ., ανασυγκρότησιν της Ελλάδος.

Εις τας στιγμάς ταύτας, τας δυσκόλους, καθ΄ ας τα εξωτερικά μας ζητήματα αμίλλωνται εις σοβαρότητα με τα εσωτερικά, εις τας στιγμάς καθ΄ ας πνέει άνεμος ανασυγκροτήσεως και η ορθοπόδησις μας είναι κοινή σκοπιμότης, ας χρησιμοποιήση η Κυβέρνησις εν μέσον επαφής του ενός και πλέον εκατομμυρίου των Ελλήνων του εξωτερικού με τα επτά του εσωτερικού.

Δεν έχομεν να χάσωμεν τίποτε, εάν από καιρού εις καιρόν έρχεται εδώ εις Υπουργός αρμόδιος – άνευ δεξιώσεων, τελετών, λόγων και γευμάτων – δια να εργασθή ολίγον δια τα συμφέροντα της παροικίας, δια να του ειπούν τον πόνο τους και τας σκέψεις των οι Έλληνες, την λαχτάρα τους για την ησυχία του τόπου μας.

Άλλο Κοινότης, άλλο ο φιλόξενος τόπος, άλλο πρεσβεία, άλλο Υπουργός που έρχεται από την Ελλάδα δια τους παροίκους¨.

Ν.ΝΙΚΗΤΑΡΙΔΗΣ

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Γεώργιος Λαζουράς, με την ευκαιρία της επίσκεψής του, μαζί με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιο, στο Σικάγο των Η.Π.Α., προσκεκλημένοι των ομογενών Καλαβρυτινών, για να παραστούν στην εκδήλωση για τον εορτασμό της 196ης επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, συνέγραψε άρθρο με τίτλο “Οι Έλληνες της Διασποράς και το 1821”, με το οποίο, αναδεικνύει, την πρωτεύουσα και καθοριστική συμβολή των αποδήμων Ελλήνων στην αφύπνιση του γένους και στην Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, αλλά και σε κάθε άλλο Εθνικό αγώνα και κάλεσμα της Πατρίδας, σε κάθε εποχή.

Το άρθρο αυτό του Δημάρχου Καλαβρύτων, εστάλη για δημοσίευση στις εφημερίδες και μέσα επικοινωνίας των Ελλήνων της Διασποράς.

Το άρθρο αυτό του Δημάρχου Καλαβρύτων, έχει, επί λέξει, ως εξής:

«Οι Έλληνες της Διασποράς και το 1821

Ο μήνας Μάρτιος, μαζί, με την άνοιξη που φέρνει, έχει συνδεθεί και με την έναρξη του ξεσηκωμού του Ελληνικού γένους κατά του πολύχρονου τουρκικού ζυγού. Η άνοιξη της φύσης και η άνοιξη για την ελευθερία των Ελλήνων.

Από τα πρώτα, προεπαναστατικά επεισόδια στη Χελωνοσπηλιά και τη Φροξυλιά της Κατσάνας (περιοχή της Κλειτορίας Καλαβρύτων), στις 16 Μαρτίου 1821, μέχρι την ύψωση του Ιερού Λαβάρου του Αγώνα και την ορκωμοσία των αγωνιστών, από τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, την απελευθέρωση των Καλαβρύτων στις 21 Μαρτίου 1821 – της πρώτης πόλης στην Ελλάδα που απελευθερώθηκε, μετά από μάχη – , των Πατρών στις 22 Μαρτίου, της Καλαμάτας , στις 23 και στη συνέχεια και άλλων πόλεων, χωριών και περιοχών στο Μοριά, τη Ρούμελη και τα νησιά, η φλόγα της επανάστασης για την απελευθέρωση από την μακραίωνη υποδούλωση των Τούρκων, επεκτείνεται, γιγαντώνεται, θεριεύει και δημιουργεί, αναγεννά, τη νέα, ελεύθερη, πατρίδα.

Είναι χαρακτηριστικές, οι αναφορές του αγωνιστή του ’21, γραμματέα του Δημητρίου Υψηλάντη, δημοσιογράφου, εκδότη της εφημερίδας “Αιών” και ιστορικού Ιωάννη Φιλήμονος (1798 – 1874) που γράφει, ότι, “τα Καλάβρυτα, πιστή ηχώ του κηρύγματος του Υψηλάντη δίνουν το σύνθημα” και “από την «Αίτνα» των Καλαβρύτων, κατέβαινε στις πεδιάδες, ως ποταμός λάβας, η επανάσταση”.

Και πράγματι, η είδηση για την επίθεση των αγωνιστών στην πόλη των Καλαβρύτων και την απελευθέρωσή της, στις 21 Μαρτίου 1821, λειτούργησε ως καταλύτης και για τις άλλες οργανωμένες επαναστατικές ενέργειες που ακολούθησαν. Ήταν το “ποδαρικό”, ο “καλός σεφτές” του μεγάλου Αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας, μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιά.

Στο Δήμο Καλαβρύτων (και σε όλο τον Οικουμενικό Ελληνισμό), κάθε Μάρτιο, θυμόμαστε, τιμούμε, αποτίουμε σεβασμό στη μνήμη των αγωνιστών, πρωτεργατών της επανάστασης, διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από τα μηνύματα, εκείνης, της μοναδικής, συγκλονιστικής, λυτρωτικής εξέγερσης. Διοργανώνουμε εκδηλώσεις, για τα πρώτα προεπαναστατικά επεισόδια και την απελευθέρωση των Καλαβρύτων, που κορυφώνονται με τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου του 1821, στις 25 του κάθε Μάρτη, στο Πανελλήνιο Ηρώο Αγωνιστών και στο Ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Στις εκδηλώσεις μας αυτές, που κατακλύζονται, από πλήθος κόσμου και ιδίως νέων παιδιών, εξέχουσα θέση κατέχουν οι γλαφυρές και διδακτικές αναπαραστάσεις της ορκωμοσίας των αγωνιστών του ’21, στην Αγία Λαύρα και των προεπαναστατικών γεγονότων της Χελωνοσπηλιάς. Ανάλογες εκδηλώσεις διοργανώνονται κάθε χρόνο, σε όλη την Ελλάδα και στον απανταχού της γης, Απόδημο Ελληνισμό, σε όλο τον κόσμο, ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που αγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν και μας χάρισαν την ελευθερία μας αλλά και για τον παιδευτικό και διδακτικό χαρακτήρα τους, να προβληματιζόμαστε και να εμπνεόμαστε από τα κλέη, τα κατορθώματα, τους αγώνες και τις αξίες των αγωνιστών του ’21. Αξίες και αρχές, που αναδεικνύουν, πρωτίστως, την καθοριστική σημασία της ομόνοιας και της ενότητας, όλων των Ελλήνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και των ομογενών μας, σ’ όλη, την Οικουμένη, γιατί μόνο με πανεθνική ομοψυχία, σύμπνοια και αλληλεγγύη, θα καταφέρουμε να βγούμε νικητές και στο σημερινό δύσκολο αγώνα που δίνει η Πατρίδα μας και που όλοι οι Έλληνες, πρέπει να συμβάλλουμε και να δώσουμε το προσωπικό, εθνικό και πατριωτικό μας παρόν.

Η έναρξη της επανάστασης των Ελλήνων, από τα Καλάβρυτα, αλλά και η επανάσταση, αυτή καθεαυτή, στο σύνολό της, δεν είναι, παρά, η τελευταία μεγάλη φάση τής ακατάπαυστης και ακατάβλητης αντίστασης του ελληνικού λαού, ενός ανελέητου πολέμου, που αρχίζει από τα πρώτα, κιόλας, χρόνια της σκλαβιάς. Οι παντοειδείς αυθαιρεσίες, μιας άδικης και τυραννικής εξουσίας, με τις απαγορεύσεις, τις βαριές φορολογίες και αγγαρείες, τις καταδιώξεις, τις κακοποιή­σεις, τις φυλακίσεις και εκτελέσεις, η προσβολή των αυστηρών αν­τιλήψεων ηθικής των ραγιάδων με την αρπαγή και το κλείσιμο των παιδιών τους στα χαρέμια ή με άλλες ακολασίες και οι δευτερεύουσες άλλες αιτίες καταπίεζαν, στον υπέρτατο βαθμό, τα ένστικτα της αυτοσυντηρησίας και της ελεύθερης έκφρασης, καθώς και το αίσθημα της τιμής των Ελλήνων.

Όλα αυτά τα δεινά, δημιουργούσαν μία αφόρητη κατάσταση τρομοκρατίας, γέμιζαν με αγωνία την ζωή τους, τους απέλπιζαν και τους έσπρωχναν προς την εξέγερση.

Ορθά λοιπόν, καθόριζε, ένας μπέης της περιοχής – όπως αναφέρει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του – τον χαρακτήρα της ανταρσίας των ραγιάδων από την αρχή κιόλας του 1821 και προέβλεπε την επιτυχία της: «Πασάδες και μπέηδες, θα χαθούμε, θα χαθούμε… Ότι, ετούτος ο πόλεμος, δεν είναι, μήτε, με το Μόσκοβο, μήτε, με τον Εγγλέζο, μήτε, με τον Φραντζέζο. Αδικήσαμεν τον ραγιά, έλεγε, και από πλούτη και από τιμή και τον αφανίσαμε και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι… Και η αρχή είναι τούτη, οπού θα χαθεί το βασίλειόν μας…» (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη σ. 24-25).

Τα δεινοπαθήματα λοιπόν των Ελλήνων, επί τουρκοκρατίας, μαζί με την επίδραση των λαϊκών πνευματικών θησαυρών, των παραδόσεων (τόσο της λαϊκής παράδοσης όσο και της λόγιας), των θρύλων, των ιστορικών τραγουδιών και των διαφόρων προφητειών που αναφέρονταν στην ιστορία και στη μελλοντική του αποκατάσταση, αποτελούσαν μόνιμη ιστορική δύναμη και ασκούσαν, μέσα στην ψυχή τους, συνεχείς επιδράσεις, για τη δημιουργία, μιας, νέας, ελεύθερης και καλύτερης ζωής.

Αυτοί οι παράγοντες καθώς και η απελπισία από την πολύχρονη και συνεχή καταπίεση, αποτέλεσαν το ψυχολογικό ελατήριο, που έσπρωχνε τους Έλληνες στον πόθο για την ελευθερία, που τους αφύπνιζε εθνικά και κοινωνικά.

Την εθνική αφύπνιση των Ελλήνων μάλιστα υποβοήθησε πάρα πολύ και η οικονομική άνοδος, κυρίως των εμπόρων και των ναυτικών, τόσο στη σκλαβωμένη Ελλάδα όσο και περισσότερο στο εξωτερικό, των Ελλήνων της Διασποράς, των ομογενών, των Ελλήνων της Εσπερίας, των Απόδημων Ελλήνων, συγκροτουμένης έτσι, στη διάρκεια των χρόνων, μιας ισχυρής τάξης, τα μέλη της οποίας εκτός από πλούτο και νέες αντιλήψεις ζωής που μεταφέρουν στην Πατρίδα, γίνονται και οι κύριοι φορείς του επαναστατικού πνεύματος κατά των Τούρκων, οι θερμοί και δραστήριοι κήρυκες που αφυπνίζουν το Ελληνικό Έθνος και οργανώνουν την πανελλήνια εξέγερση.

Η «αφύπνιση της σκλαβωμένης πατρίδας», ένας, σκλαβωμένος, για αιώνες λαός, για να επαναστατήσει, χρειάζεται φωτισμό και στην περίπτωση των υπόδουλων Ελλήνων, αυτό το ρόλο, τον έχουν, οι διανοούμενοι, οι λόγιοι, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες, οι πάροικοι στις πόλεις και στις χώρες του εξωτερικού, που με την πέννα τους, το λόγο τους, αλλά και την οικονομική τους υποστήριξη, προετοίμασαν τον Αγώνα και καθοδήγησαν την Παλιγγενεσία.

Το «δουλωμένο γένος» σημάδεψε τις ψυχές και το φρόνημα πολλών γενεών Ελλήνων επί τέσσερις αιώνες. Στιγμή τη στιγμή, ημέρα την ημέρα, χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα.

Είναι μισή χιλιετία που αναδίνεται τόσος σπαραγμός και τόσος καημός από το δουλωμένο γένος.

Είναι ο ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης, σ’ όλη της την έκταση, σ’ όλη την Οικουμένη.

Ώσπου έφτασε η στιγμή, που έπαυσαν οι Έλληνες να διηγούνται τα βάσανά τους, κλαίγοντας. Και εξεγέρθηκαν, πήραν τα όπλα, επαναστάτησαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο επίσης, ότι, η Ορθοδοξία και η Γλώσσα απετέλεσαν τα ισχυρά ερείσματα του Ελληνισμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και συνέβαλαν καθοριστικά στην εθνική μας αφύπνιση. Η αφύπνιση αυτή εκφράστηκε, με πάμπολλες επαναστατικές εξεγέρσεις, τις οποίες, σχεδόν πάντοτε, πλήρωναν, με ποτάμια αίματος.

Όμως, τα παθήματα των υπόδουλων Ελλήνων, είχαν και αγαθά αποτελέσματα. Κράτησαν ακονισμένη τη μαχητικότητά τους, δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, συντήρησαν το εθνικό φρόνημα και διατήρησαν ζωντανή, στους ξένους λαούς, τη μνήμη του Ελληνισμού, αναγκάζοντας και τους ηγεμόνες τους, να λογαριάζουν την ύπαρξή του.

Είναι γνωστό ότι, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες, για να αποφεύγουν τις Τουρκικές θηριωδίες, ακολούθησαν το δρόμο της ξενιτειάς, μεταφέροντας το Ελληνικό Πνεύμα και την Ελληνική Παιδεία σ’ όλον τον κόσμο, δημιουργώντας τις Ελληνικές Κοινότητες της Διασποράς. Οι κοινότητες αυτές, αποτέλεσαν εστίες συσπείρωσης και εθνικής αυτογνωσίας, Βιέννη, Παρίσι, Βουκουρέστι, Ιάσιο, Οδησσός, Βουδαπέστη, Τεργέστη, Κωνσταντινούπολη, Βενετία, είναι, μερικά, από τα κέντρα του παροικιακού Ελληνισμού, στα οποία καλλιεργήθηκε ο πολυδύναμος Πόθος του δουλεύοντος Γένους, να διεκδικήσει και να καταλάβει θέση, μεταξύ των Πολιτισμένων Εθνών της Ευρώπης.

Από πολύ νωρίς οι Έλληνες της Διασποράς συναισθάνθηκαν ότι, η απελευθέρωση της Πατρίδας τους, δεν ήταν υπόθεση, μόνο, των ομοεθνών τους, που ζούσαν υπό τον Τουρκικό ζυγό, αλλά και δική τους ευθύνη και καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η συμβολή τους υπήρξε σημαντική και πολύπλευρη, οι αλλεπάλληλες και διαρκείς εκδόσεις της αρχαιοελληνικής γραμματείας, έπαιζαν σοβαρό ρόλο στην αυτοσυνείδηση και αυτογνωσία της μακράς, ανά τους αιώνες, διαδρομής του ελληνισμού και της ευθύνης για την αναγέννησή του.

Στις Ελληνικές κοινότητες, τις παροικίες του εξωτερικού, καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε η ιδέα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Στη Ρωσία ιδιαίτερα, όλος εκείνος ο απλός Ελληνικός λαός, οι ανώτεροι και ανώτατοι Έλληνες, υπάλληλοι, διπλωμάτες, πρέσβεις, υπουργοί, στρατιωτικοί, λόγιοι, μοναχοί, Μητροπολίτες, έμποροι και μεγαλέμποροι, όλοι οι, πρωτεύοντες στις εκδηλώσεις της Ρωσικής ζωής, Έλληνες, πλούτιζαν, την καθημερινή, λόγια και επιστημονική γλώσσα των Ρώσων, με ελληνικές λέξεις. Έτσι εμβολιάζουν το ρωσικό λαό, με τα νάματα της Ελληνικής σκέψης και του Ελληνικού πολιτισμού.

Οι Έλληνες των παροικιών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κρατούσαν άσβεστα τα ελληνικά ήθη κι έθιμα – τέχνες, πολιτισμό, νόμους, δημοκρατία, όλα ελληνικά, σ’ αυτό συνετέλεσε το πλήθος των ελληνικών σχολείων και των εκκλησιών, που είχαν ιδρυθεί σ’ όλες τις πόλεις που ζούσαν Έλληνες.

Αξίζει να τονίσουμε, με συγκίνηση, την ιδιαίτερη προσφορά της Οδησσού (Ακρόπολη της Ανατολής), η οποία, ήταν η πλέον ακμάζουσα ελληνική πόλη, των 2.500 Ελλήνων κατοίκων και 650 Ρώσων το 1794. Το εμπόριο της Οδησσού, ήταν στα χέρια των Ελλήνων και οι μεγαλύτεροι εμπορικοί οίκοι, ανήκαν σ’ αυτούς.

Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, ο Ελληνισμός της Οδησσού και κυρίως οι έμποροι, γίνονται μεγιστάνες του μικροπλούτου και βοηθούν, τη σκλαβωμένη πατρίδα, παντοιοτρόπως. Στέλνουν πολεμοφόδια και χρήματα για τον αγώνα του 1821, πληρώνουν για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, κτίζουν σχολεία και εκκλησίες, δαπανούν για φτωχοκομεία και νοσοκομεία, χρηματοδοτούν τη Φιλική Εταιρεία, γίνονται εθνικοί ευεργέτες (Βαρβάκης – Ριζάρης, Υψηλάντες, Ζωσιμάδες, Καπλάνης κ.ά.). Στην Οδησσό, από Έλληνες πάροικους, ιδρύθηκε και η Φιλική Εταιρεία.

Η Επανάσταση του ’21, δεν ήταν ένα γεγονός που αιφνιδίασε, αλλά, αποτέλεσμα, μακράς κυοφορίας, των υποδούλων, ότι, είχαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι. Η συνειδητοποίηση αυτή, έγινε πιο συγκεκριμένη τα τελευταία προεπαναστατικά χρόνια και οφείλεται εξ’ ολοκλήρου στον Ελληνισμό της Διασποράς. Οι Έλληνες, εντός και εκτός, άρχισαν να διανοούνται και να προετοιμάζουν μια νέα, ανεξάρτητη, πατρίδα. Η εθνεγερτική αυτή διαδικασία, στηρίχτηκε στην αρχαιογνωσία και την ορθόδοξη παράδοση. Οι Έλληνες πραματευτάδες της διασποράς, διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας παράδοσης, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, με το να στηρίζουν κάθε εκδοτική πρωτοβουλία, που ήταν ωφέλιμη για το γένος. Χωρίς τη δική τους συμβολή, ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας κληρονομιάς, θα είχε χαθεί, δεν θα είχε εκδοθεί και δεν θα επηρέαζε την ωρίμανση της ελληνικής συνείδησης και τον αγώνα, προς την ελευθερία.

Ο Ελληνισμός της Διασποράς, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του Ελληνισμού, στη διαχρονική του πορεία. Είναι μια νοητή προέκταση του Ελληνισμού, πολύ πέρα, από τα οριοθετημένα γεωγραφικά σύνορα του κράτους της Ελλάδας.

Σε λίγες ημέρες, στις 25 Μαρτίου 2017 αλλά και όλο, σχεδόν, το μήνα Μάρτιο, γιορτάζουμε την εθνική μας παλιγγενεσία και αποτίουμε φόρο τιμής σ’ όλους τους αγωνιστές του ’21, επώνυμους και ανώνυμους, σε στεριά και θάλασσα. Στεκόμαστε όμως, με σεβασμό, για την προσφορά και συμμετοχή των αδελφών, Ελλήνων της Διασποράς, στο μεγάλο ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων. Υποκλινόμαστε στην καθοριστική και πολύτιμη εθνεγερτική δύναμη, ενίσχυση και στήριξη του Μεγάλου Αγώνα του Έθνους, από τους, όπου γης, Απόδημους Έλληνες.

Αυτούς – τους Έλληνες της Διασποράς – που αποτελούν, την «Ελλάδα του Εξωτερικού» ή όπως, χαρακτηριστικά, έλεγε ο αείμνηστος Λεωνίδας Λειβαδάς, εκδότης της εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ», τη «Μεγάλη Ελλάδα της Ελλάδος».

Πολύ περισσότερο, που τα Καλάβρυτα και οι Καλαβρυτινοί, έχουν μεγάλο μερίδιο στη Διασπορά και στον Απόδημο Ελληνισμό, με τους απανταχού της γης Καλαβρυτινούς, που είναι οργανωμένοι στους κατά τόπους πατριωτικούς και ενθικοτοπικούς συλλόγους, σε κάθε χώρα και πόλη του εξωτερικού και όλοι μαζί στην Παγκόσμια Ένωση των Καλαβρυτινών (Π.Ε.ΚΑ).

Ως μια ένδειξη τιμής στον αγώνα των Ελλήνων της Διασποράς, σε κάθε ιστορική περίοδο, για την ελευθερία, την πρόοδο, την ευημερία και την ανάπτυξη της πατρίδας μας, εφέτος, μαζί με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιο, θα παραβρεθούμε και θα συμμετάσχουμε στις εκδηλώσεις που διοργανώνει ο Σύλλογος Καλαβρυτινών του Σικάγο, για την Εθνική Επέτειο της 25 Μαρτίου 1821.

Από τα ιστορικά και μαρτυρικά Καλάβρυτα, στέλνουμε τους αδελφικούς, πατριωτικούς μας χαιρετισμούς, σ’ όλους τους απόδημους συμπατριώτες μας, τους ευχόμαστε, προσωπική και οικογενειακή υγεία, ευτυχία και κάθε προκοπή και αναφωνούμε:

Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές που μας χάρισαν την ελευθερία μας.

Τιμή και δόξα, στους Έλληνες της Διασποράς, για την καθοριστική συμβολή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και στην Εθνική μας αφύπνιση αλλά και για τη συνεχή και αδιάλειπτη στήριξη που προσφέρουν στην Πατρίδα μας».

(www.thebest.gr)

Ξεκίνησαν από την ερημωμένη Ελληνική ύπαιθρο τα σκληρά χρόνια της δεκαετίας του ΄50.

Ταξίδεψαν με πλοία της εποχής, ένα μήνα σε δύο ωκεανούς για να φτάσουν στο απόλυτο άγνωστό…

Στο λιμάνι της Μελβούρνης, στη μακρυνή Αυστραλία, σε μια εποχή που δεν κυριαρχούσε η τηλεοπτική εικόνα αλλά οι διηγήσεις, έφταναν φοβισμένοι και ταυτόχρονα γεμάτοι ελπίδα και όνειρα.

Οι Έλληνες μετανάστες της δεκαετίας του 50 που έφτασαν στη μακρυνή ήπειρο εργάστηκαν σκληρά για δεκαετίες, προσαρμόστηκαν σε έναν διαφορετικό κόσμο αλλά, πότε, δεν ξέχασαν τις ρίζες τους.

Πρώτος σταθμός μετά την άφιξη με τα πλοία, το πρώην στρατόπεδο και τότε κέντρο υποδοχής μεταναστών στη Μπονεγκίλα.

Απευθείας από το πλοίο, επιβίβαση στο τραίνο και μετάβαση μέσα από άγνωστα μέρη και τοπία στο κέντρο που έμελε να αποτελέσει την «πύλη εισόδου» στο Νέο Κόσμο.

Συντροφιά μιά βαλίτσα με τα ελάχιστα απαραίτητα, κάποια γράμματα από τη φαμίλια και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Πολλοί ήταν οι μετανάτες που ήρθαν από ιδιαίτερα δοκιμαζόμενες περιοχές της Ελλάδας όπως η Ήπειρος και η περιοχή της Φλώρινας.

Μετά την παραμονή στις παράγκες της Μπονεγκίλα, όποιος έβρισκε δουλειά, -από τις προσφερόμενες τότε μέσω του διακρατικού προγράμματος μετανάστευσης- έφευγε προς το άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα.

Τηλέφωνα και επικοινωνίες είτε με φίλους, είτε ακόμη περισσότερο με τη φαμίλια στην Ελλάδα ήταν ιδιαίτερα δύσκολες.
Αρκετοί έτυχε να βρεθούν μεταξύ τους μετά την παραμονή στη Μπονεγκίλα, 10 ή και 20 χρόνια μετά…

Οι άνθρωποι που έζησαν αυτές τις σκληρές αλλά αληθινές εμπειρίες, δεν ξέχασαν:
-Με πρωταγωνιστή έναν μαχόμενο ομογενή, επί χρόνια πρωταγωνιστή της δράσης των Ελληνικών Κοινοτήτων στην Αυστραλία, Θεοφάνη Εμμανουηλίδη, η ιστορία και το κέντρο άφιξης μεταναστών της Μπονεγκίλα, διασώθηκε στο χρόνο και σήμερα αποτελεί ένα μνημείο της πρόσφατης ιστορίας της Αυστραλίας, ένα σημείο αναφοράς για το πως και κυρίως από ποιούς χτίστηκε η σύγχρονη Αυστραλία.

Ο κ. Εμμανουηλίδης με παρεμβάσεις του στις Αυστραλιανές Αρχές κατάφερε να προστατευθεί η Μπονεγκίλα ως ένα Αυστραλιανό μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και κάθε χρόνο διοργανώνει «εκδρομές μνήμης» με τη συμμετοχή παλιών μεταναστών που διέμηναν εκεί, αλλά και των παιδιών και των εγγονών τους, ώστε να γνωρίσουν πως ξεκίνησαν τη ζωή τους στην άλλη άκρη του κόσμου οι γονείς και οι παππούδες.

Πριν λίγες ημέρες τα πούλμαν με τους παλιούς «ένοικους» της Μπονεγκίλα, κατεύθασαν και πάλι και οι επιβαίνοντες είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν εκ νέου στο «πρώτο τους σπίτι στην Αυστραλία».

Η συγκίνηση ήταν και πάλι διάχυτη.

Και οι μνήμες, οι περιγραφές στους νεώτερους αλλά και τα δάκρυα, άλλοτε χαράς για ότι κατάφεραν και άλλοτε πόνου για την πατρίδα που άφησαν πίσω.

Η επίσκεψη στη Μπονεγκίλα είναι ένα ταξίδι μνήμης το οποίο ο ομογενής Θεοφάνης Εμμανουηλίδης φροντίζει να διατηρεί ζωντανό, ενω παράλληλα με τις δικές του πρωτοβουλίες έχει συγκεντρωθεί και διασωθεί όλο το αρχείο μετανάστευσης Ελλήνων στη Μελβούρνη, ένας πολύ σημαντικός αριθμός φωτογραφιών της εποχής αλλά και τα προσωπικά αντικείμενα άφιξης δεκάδων χιλιάδων Ομογενών που κατέφθασαν στην μακρυνή Ήπειρο τις περασμένες αλλά όχι ξεχασμένες, προηγούμενες δεκαετίες.

(www.ert.gr)

Η Ελληνορθόδοξη κοινότητα Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πόλη Κίνγκστον (Kingston) του Καναδά έλαβε χορηγία ύψους $11.500 από Καναδικό Μουσείο, προκειμένου να γράψει τις ιστορίες των ομογενών ιδρυτών της, πολλοί εκ των οποίων εξακολουθούν να είναι εν ζωή.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην καναδική ηλεκτρονική έκδοση «Kingston Region.com». Στην προσπάθεια πρωτοστατούν μέλη της κοινότητας με την αγαστή συνεργασία του ιερατικού προϊσταμένου π. Δημητρίου Μουσελίμη.

Ένα από τα πρόσωπα που ενδιαφέρθηκαν είναι η Πώλα Αντωνάκου, μέλος της κοινότητας η οποία ήθελε πάντοτε να μοιρασθεί την κληρονομιά της με άλλους. Δήλωσε πως «η διατήρηση του πολιτισμού ήταν πάντοτε πολύ σπουδαίο πράγμα για μένα. Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα όπως έχουν κάνει και τα παιδιά μου και προσπαθώ να μεταγγίσω την ελληνική κουλτούρα σε όλα τα παιδιά της κοινότητας, καθώς επίσης και στην ευρύτερη κοινότητα με οποιονδήποτε τρόπο μπορώ».

Κι έτσι μόλις παρουσιάσθηκε η ευκαιρία για να πληροφορηθεί για το πώς μπορεί να διασωθεί σε τοπικό επίπεδο η κληρονομιά, η κυρία Αντωνάκου αμέσως δραστηριοποιήθηκε. Είπε πως «είχαμε μία συνάντηση γύρω από την ιδέα αυτή η οποία σήμερα είναι γνωστή ως Πρόγραμμα Ελληνικής Ιστορίας και ήθελα να συμμετάσχω αμέσως».

Κι έτσι η κυρία Αντωνάκου και ο κ. Γεώργιος Κατίνας, επίσης μέλος της κοινότητας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, άρχισαν να εργάζονται εντατικά. Ο κ. Κατίνας δήλωσε πως «αισθανόμαστε πως υπάρχει πάρα πολύ ιστορία στο Κίνγκστον και πολλές ιστορίες Ελλήνων του Κίνγκστον που θα μπορούσαν να μοιραστούν με τους κατοίκους της πόλης. Θέλαμε αυτές οι ιστορίες να γίνουν γνωστές και να βρεθεί ένας τρόπος να ειπωθούν όλες αυτές οι ιστορίες».

Η ιδέα και η στόχευσή τους είναι να κάνουν συνεντεύξεις με μέλη της κοινότητας, ιδιαίτερα ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας, για να πληροφορηθούν την πορεία και καταγράψουν τις ιστορίες τους. Επίσης, ελπίζουν να συγκεντρώσουν φωτογραφίες, συνταγές μαγειρικής και άλλα είδη τα οποία θα συμβάλλουν στη δημιουργία ιστορικού αρχείου γύρω από την κοινότητα και τα οποία θα γίνουν μέρος του αρχείου του πανεπιστημίου Queens University, καθώς και των αρχείων της Δημόσιας Βιβλιοθήκης του Κίνγκστον.

Ο κ. Κατίνας και η κυρία Αντωνάκου υπέβαλλαν αιτήσεις στο Σύνδεσμο Μουσείων του Κίνγκστον, που παρέχει χορηγίες μέσω του City of Kingston Heritage Fund, κι έτσι εγκρίθηκε κι είναι η κοινότητα ένας από τους έντεκα οργανισμούς που θα μοιραστούν 200.000 δολάρια.

(panafrikaniki.com)

Δεκαέξι χρόνια πριν, ο 16χρονος (τότε) Τζορτζ Ιντ, έπαιρνε στα χέρια του μια καρτ-ποστάλ από τον παππού του, που βρισκόταν στη «δύση» της ζωής του. Η καρτ-ποστάλ είχε ένδειξη προέλευσης τη Σάμο, προορισμό τη Βηρυτό και έτος αποστολής το 1957. Την υπέγραφαν η αδελφή της προγιαγιάς του νεαρού, Μαρία, και ο σύζυγός της, Μιχάλης, κι έγινε η αφορμή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι της ιστορίας των Ελλήνων του Λιβάνου, μιας ιστορίας τόσο παλιάς όσο και η καταστροφή της Σμύρνης… Ιστορίας που ο Τζορτζ Ιντ έκανε ντοκιμαντέρ.

Ο νεαρός (τότε) Τζορτζ έδωσε όρκο στον παππού του να βρει τις ρίζες της οικογένειάς του και μέσα από την ιστορία της να ανασυνθέσει το μωσαϊκό του Ελληνισμού στον Λίβανο. Όπως κι έγινε με …καθυστέρηση μερικών δεκαετιών. Με την καρτ-ποστάλ ανά χείρας και μια παλιά φωτογραφία, ο Τζορτζ Ιντ επισκέφθηκε πέρυσι τη Σάμο και κατάφερε να βρει διέξοδο σε μια αναζήτηση που έμοιαζε με λαβύρινθο λόγω της φυσικής φθοράς των πρωταγωνιστών από το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου.

Ο Τζορτζ Ιντ, δημοσιογράφος σε μεγάλο αραβικό δίκτυο, σήμερα, περιέγραψε την ιστορία της οικογένειάς του στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, και μέσα απ? αυτήν την ιστορία των Ελλήνων του Λιβάνου, την οποία κατέγραψε στο ντοκιμαντέρ (KalimeraMenBeirut/Καλημέρα από τη Βηρυτό), που βρίσκεται στο τελικό στάδιο προετοιμασίας, προτού είναι έτοιμο να προβληθεί στη μεγάλη οθόνη:

«Ο παππούς μου, μαζί με τον πατέρα του Ιωσήφ και τη μητέρα του Γαλάτεια, η οποία καταγόταν από τη Σάμο, έφτασαν στο λιμάνι της Βηρυτού το 1922, όταν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άρον άρον τη Σμύρνη, επιβιβαζόμενοι σε μια μικρή βάρκα, και να αναζητήσουν μια νέα πατρίδα στον Λίβανο.

»Ο ξεριζωμός τούς στοίχισε όχι μόνο γιατί άφησαν πίσω όλα τα υπάρχοντά τους και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής τους, αλλά κυρίως επειδή η ευρύτερη οικογένειά τους «έσπασε» σε τρία κομμάτια- άλλοι πήγαν στη Σάμο, άλλοι στην Αμερική και κάποιοι λίγοι, όπως ο παππούς του Τζορτζ, στον Λίβανο.

»Η ιστορία (της αναζήτησης των οικογενειακών μας ριζών, αλλά και του ίδιου του ντοκιμαντέρ) ξεκίνησε πριν από 16 χρόνια, όταν πέθαινε ο παππούς μου. Μου είχε αφηγηθεί πώς έφτασε στον Λίβανο και μεγαλώνοντας δίπλα του έμαθα κάποια ελληνικά και πάντα άκουγα τις ιστορίες του. Πριν από την τηλεόραση, διασκεδάζαμε ακούγοντας τις ιστορίες των παππούδων μας.

Η διαχρονικότητα της προσφυγιάς…

Στο ντοκιμαντέρ, που γυρίστηκε εν μέρει στην Ελλάδα κι εν μέρει στον Λίβανο καταγράφεται η ζωή των Ελλήνων στον Λίβανο, ο πόνος και η χαρά τους. Σήμερα, σύμφωνα με τον δημιουργό του, στα χαρτιά οι Έλληνες του Λιβάνου είναι περί τις 10.000.
Ωστόσο οι απόγονοι εκείνων των πρώτων προσφύγων που έφτασαν το 1922 είναι ολοένα και λιγότεροι. Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός τους δεν είναι μεγάλος, έχουν μια ιστορία να διηγηθούν και αυτή την ιστορία θέλησε να διηγηθεί και ο ίδιος ο Τζορτζ Αΐντ στο ντοκιμαντέρ του, το οποίο, όπως λέει, έχει έχει αναφορές και στη σημερινή προσφυγική κρίση. «Το 1922, κάποιοι Έλληνες ήρθαν στον Λίβανο, κάποιοι χριστιανοί από την Τουρκία ήρθαν στον Λίβανο προσπαθώντας να σωθούν από τον πόλεμο. Σήμερα κάποιοι Σύροι φτάνουν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα…».

«Είμαστε λίγοι αλλά ακόμη εδώ»

Το όνομα του ντοκιμαντέρ είναι «KalimeraMenBeirut» (Καλημέρα από Βηρυτό). «Αποφάσισα να δώσω αυτό το μεικτό όνομα (μισό στα ελληνικά και μισό στα αραβικά) στο ντοκιμαντέρ, όπως διπλές είναι και οι δικές μου ρίζες.

Χρησιμοποίησα λοιπόν το Καλημέρα, που είναι μια λέξη που τη γνωρίζουν σχεδόν όλοι στον Λίβανο» λέει και προσθέτει: «Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο και για να στείλω ένα μήνυμα, να πω «γεια σας, εμείς οι Έλληνες της Βηρυτού, του Λιβάνου είμαστε ακόμη εδώ»».

Ο ίδιος μπορεί να μην έχει ελληνική υπηκοότητα, αλλά η καρδιά του, όπως λέει, είναι ελληνική. «Έχω μεγάλο σεβασμό απέναντι στον ελληνικό πολιτισμό και θα συνεχίσω να εργάζομαι για την εκπλήρωση αυτού του σκοπού. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι το 1922 πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν με τη βία τις εστίες τους. Αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν. Οι Έλληνες που έφτασαν εδώ δεν ήρθαν σίγουρα για διακοπές…» τονίζει ο Τζορτζ Ιντ.

Στο ντοκιμαντέρ του, το οποίο είναι στα αραβικά με ελληνικούς υπότιτλους, ακούγονται τραγούδια της Σωτηρίας Μπέλλου αλλά και πολλά ακόμη ρεμπέτικα τραγούδια. Δεν είναι για εμπορική διάθεση καθώς όπως λέει… «Θέλω να φτάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερο ανθρώπους. Δεν θέλω αυτή η ιστορία, η ιστορία των Ελλήνων στον Λίβανο να πεθάνει».

(panafrikaniki.com)