Ετικέτα: Προσφυγικό

Τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου ξεκίνησε η… σχολική χρονιά για πρώτη φορά στα ελληνικά σχολεία για τα προσφυγόπουλα που βρίσκονται στη χώρα μας.

Η αρχή έγινε από συνολικά 1.500 προσφυγόπουλα που θα παρακολουθήσουν μαθήματα από τις 2 μ.μ. έως τις 6 μ.μ. σε 20 σχολεία της χώρας. Τα παιδιά θα διδάσκονται ελληνικά, αγγλικά ή άλλη ξένη γλώσσα επιλογής, μαθηματικά και πληροφορική. Επίσης, θα υπάρχουν προγράμματα που αφορούν τον αθλητισμό και τα καλλιτεχνικά. «Στόχος μας είναι έπειτα από μήνες, όταν θα μπορούν τα παιδιά να ενταχθούν με τρόπο λειτουργικό στο πλαίσιο της σχολικής τάξης, να πάνε εκεί μαζί με τα Ελληνάκια. Εχουμε ακούσει μερικές αντιδράσεις. Είναι εντελώς περιθωριακές και μειοψηφικές. Είναι έξω από το κλίμα της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που είναι κλίμα φιλοξενίας. Είναι οι αντιδράσεις που δεν θέλουν να πάνε τα παιδιά στα σχολεία, τα παιδιά πρόσφυγες στα σχολεία» τόνισε ο κ. Φίλης . Ο υπουργός –μετέχοντας σε συνέντευξη Τύπου μαζί με τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό και τον υφυπουργό Οικονομίας αρμόδιο για θέματα ΕΣΠΑ Αλέξη Χαρίτση– απέδωσε τις αντιδράσεις γονέων σε ελλιπή πληροφόρηση, ενώ έκανε λόγο για κινδυνολογία που αναπτύσσεται από ξενοφοβικές τάσεις.

Από την πλευρά τους, ο κ. Ξανθός διαβεβαίωσε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος δημόσιας υγείας που να εμποδίζει το σχέδιο ένταξης των προσφυγόπουλων στο εκπαιδευτικό σύστημα, προσθέτοντας ότι το υγειονομικό σύστημα βρίσκεται σε εγρήγορση και πως έχει ήδη ολοκληρωθεί το πρόγραμμα εμβολιασμών πρώτης προτεραιότητας των προσφυγόπουλων, ενώ ο κ. Χαρίτσης ότι έχουν εξασφαλισθεί τα σχετικά κονδύλια. «Χωρίς την οικονομική ενίσχυση είτε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή είτε από τον κ. Χαρίτση που είναι εδώ, δηλαδή από τα ΕΣΠΑ, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε από όλα αυτά» είπε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, αρμόδιος για τον σχεδιασμό, κ. Ιωάννης Παντής. Συνολικά τα προσφυγόπουλα υπολογίζονται σε 22.000. Με βάση την Κοινή Υπουργική Απόφαση θα ιδρυθούν 800 δομές υποδοχής για την εκπαίδευση των προσφύγων (ΔΥΕΠ), οι οποίες θα λειτουργούν εντός των σχολείων των περιφερειακών διευθύνσεων εκπαίδευσης, στα όρια των οποίων υπάρχουν κέντρα φιλοξενίας. Θα στελεχωθούν από εξειδικευμένους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Ο κατώτερος αριθμός μαθητών για τον οποίο θα δημιουργείται ένα τμήμα ΔΥΕΠ ορίζεται στους 10 μαθητές και ο ανώτερος στους 20 μαθητές.

(www.kathimerini.gr)

Με το βραβείο Πούλιτζερ φωτορεπορτάζ τιμήθηκε η ομάδα φωτογράφων του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters, με επικεφαλής τον Ελληνα φωτογράφο Γιάννη Μπεχράκη, για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης.

«Δείξαμε στον κόσμο τι πραγματικά συμβαίνει και ο κόσμος έδειξε ότι ενδιαφέρεται. Η ανθρωπιά υπάρχει ακόμη. Επιτρέψαμε στη φωνή των δυστυχισμένων αυτών ανθρώπων να ακουστεί. Η βράβευσή μας με το Πούλιτζερ μας έκανε να νιώσουμε ότι η δουλειά μας αναγνωρίσθηκε», είπε ο κ. Μπεχράκης.

Η ομάδα των φωτορεπόρτερ του Reuters, στην οποία συμμετέχουν μεταξύ άλλων και δύο ακόμη Ελληνες φωτογράφοι, ο Αλκης Κωνσταντινίδης και ο Αλέξανδρος Αβραμίδης, μοιράσθηκε το βραβείο με τη φωτογραφική ομάδα των New York Times για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης. Η επιτροπή των βραβείων Πούλιτζερ απένειμε τα βραβεία σε αίθουσα του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης, σε επετειακή τελετή, που σηματοδότησε τα 100 χρόνια του θεσμού.

Το βραβείο έκτακτης είδησης εξασφάλισε η εφημερίδα Los Angeles Times για την κάλυψη της αιματηρής τρομοκρατικής επίθεσης στο Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνιας, ενώ το ειδησεογραφικό πρακτορείο Associated Press τιμήθηκε με το βραβείο «Ρεπορτάζ μεγάλης κοινωνικής σημασίας» για την αποκάλυψη του σκανδάλου κακομεταχείρισης εργατών της βιομηχανίας θαλασσινών στη Νοτιοανατολική Ασία. Η βιομηχανία αυτή τροφοδοτεί μεγάλο ποσοστό των αμερικανικών πολυκαταστημάτων με θαλασσινά προϊόντα.

Ως αποτέλεσμα των αποκαλύψεων του A.P. περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι που ζούσαν σε καθεστώς πραγματικής δουλείας απελευθερώθηκαν από τα δεσμά τους.

Στην κατηγορία των τεχνών και του θεάτρου, η επιτροπή βράβευσε το μιούζικαλ «Χάμιλτον» του Λιν-Μανουέλ Μιράντα, χαρακτηρίζοντας το δημοφιλές έργο που παίζεται στο Μπρόντγουεϊ «εμβληματικό αμερικανικό μιούζικαλ για τον χαρισματικό και αυτοκαταστροφικό εθνοπατέρα».

Το βραβείο μυθιστορήματος εξασφάλισε ο Βιετναμεζο-αμερικανός συγγραφέας Βιέτ Ταν Νουγιέν για το βιβλίο του «Ο συμπαθών», ιστορία μετανάστη διχασμένου μεταξύ της νέας του πατρίδας και της γενέτειράς του.

Βραβεία εξασφάλισαν επίσης και οι εφημερίδες Tampa Bay Times και Sarasota Herald-Tribune για κοινή σειρά άρθρων τους, η οποία αποκάλυπτε τη συστηματική κακομεταχείριση τροφίμων στα ψυχιατρικά νοσοκομεία στη Φλόριντα.

Η δημοσιογράφος των New York Times Αλίσα Ρούμπιν τιμήθηκε επίσης με βραβείο για τις αποκαλύψεις κακοποίησης γυναικών στο Αφγανιστάν.

Η βράβευση των φωτορεπόρτερ που κάλυψαν την προσφυγική κρίση στα παράλια της Μεσογείου, με επικεφαλής τον Γιάννη Μπεχράκη, έφεραν στο προσκήνιο της τελετής το δράμα των προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τους κινδύνους που αυτοί αντιμετωπίζουν για να προσεγγίσουν τα σύνορα της Ευρώπης.

Σειρά εικόνων της ομάδας του Reuters εμφανίζει πρόσφυγες σε ασφυκτικά γεμάτα πλοιάρια και τις πρώτες τους στιγμές μετά την αποβίβασή τους, στα παράλια ελληνικών νησιών.

Αλλες φωτογραφίες έδειχναν οικογένειες να τρέχουν σε ρηχά νερά, να παλεύουν να κρατήσουν τα παιδιά τους στην επιφάνεια ή να καταρρέουν στην άμμο, εξαντλημένοι από το επικίνδυνο πέρασμα. Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσαν οι εικόνες στις οποίες εμφανίζονται πρόσφυγες σε σχεδίες στα ανοικτά, την ώρα που κρουαζιερόπλοια πλέουν μεσοπέλαγα, φαινομενικά αδιάφορα στο προσφυγικό δράμα.

(www.kathimerini.gr)

Ακόμη κι ένα πρωινό σαν κι αυτό, που ο αέρας φουσκώνει τη θάλασσα, δύο μαύρες κουκκίδες πλέουν στο βάθος του ορίζοντα. Είναι πλαστικές βάρκες που μόλις ξεκίνησαν από τα τουρκικά παράλια, υπερφορτωμένες με άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Αν μπορούσε η 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδη θα κατηφόριζε τον παράδρομο που από την εξώπορτά της οδηγεί στην παραλία της Σκάλας Συκαμιάς, θα περίμενε εκεί –όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν– και θα τους υποδεχόταν όλους με χαμόγελο. Αλλωστε γνωρίζει και η ίδια από προσφυγιά.

«Οι μάνες μας ήρθαν πρόσφυγες από την Τουρκία, απέναντι, και ήταν ακόμα κοπέλες. Ηρθαν χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα», λέει. «Γι’ αυτό και τους λυπούμαστε τους μετανάστες».

Το τελευταίο διάστημα προτιμά να βγαίνει μόνο όταν «έχει καλοσύνη». Μαζί της στην υποδοχή των νεοαφιχθέντων προσφύγων θα ήθελαν να βρίσκονται και οι ξαδέρφες της, η 83χρονη Μηλίτσα Καμβύση και η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη. Και αυτές όμως αποφεύγουν να κυκλοφορούν έξω τις ημέρες με αέρα.

«Αυτό το πράγμα δεν το περιμέναμε Παναγιά μου, να έρχονται με τη φουρτούνα οι άνθρωποι» λέει η κ. Μαρίτσα. «Το πιστεύεις ότι μόλις βγουν από τη βάρκα κάνουν μετάνοιες και φιλούν τη γη; Είναι να τους λυπάσαι. Πολλά μωρά, μωρέλια… Η καρδιά σου πονεί να βλέπεις τα χάλια του μωρού, να τρέμει, να κρυώνει».

Καθόμαστε μαζί με τις τρεις γυναίκες στο ισόγειο του σπιτιού της κ. Μηλίτσας. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου ξεκινά ο ελαιώνας του χωριού και από μπροστά φαίνεται η θάλασσα. «Μένω εδώ γιατί στον πρώτο όροφο φιλοξενώ εθελοντές που βοηθούν τους πρόσφυγες» λέει.

Στο τραπέζι, ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες παιδιών, εγγονών και δισέγγονων, ξεχωρίζει ένα κορνιζαρισμένο απόκομμα εφημερίδας. Σε αυτό εικονίζονται οι τρεις γυναίκες: η κ. Μηλίτσα ταΐζει με μπιμπερό ένα βρέφος που μόλις έχει φτάσει με τη μητέρα του από τα τουρκικά παράλια και δίπλα της κοιτούν στοργικά οι άλλες δύο γιαγιάδες.

Αυτή η φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη έκανε τον περασμένο Οκτώβριο τον γύρο του κόσμου αποκτώντας απροσδόκητη για τις γιαγιάδες και τους συγγενείς τους δημοσιότητα. Η κ. Μηλίτσα ακόμα το λέει πως μοίραζαν συγχαρητήρια στον γιο της όταν έκανε Πρωτοχρονιά στη Νάουσα. Η κ. Μαρίτσα θυμάται με περηφάνια ότι ένας καθηγητής έδειξε τη φωτογραφία στην τάξη του εγγονού της. Και η κ. Ευστρατία εντυπωσιάστηκε από τα τηλεφωνήματα που δέχτηκε από διάφορες χώρες της Ευρώπης. «Από παντού μας θυμήθηκαν» λέει.

Κοινές ρίζες

Οι τρεις γυναίκες όμως δεν μοιράζονται μόνο αυτή την αναγνώριση. Εχουν κοινές ρίζες και ακολούθησαν μια παρόμοια σκληρή ζωή. Οι μητέρες τους έφτασαν με ψαροκάικα στη Λέσβο από τα αντικρινά Μοσχονήσια το 1922, στη Μικρασιατική καταστροφή. Οι εικόνες αυτής της εξόδου που περιέγραψαν αργότερα στις κόρες τους θυμίζουν τις τωρινές αφίξεις των Σύρων προσφύγων στο νησί.

«Η μάνα μου ήρθε με τρία μωρά από την Τουρκία» θυμάται η κ. Ευστρατία. «Δεν είχε ρούχα για το πιο μικρό μωρό και ξέσκισε το μεσοφόρι που φόραγε και το φάσκιωσε». Ο πατέρας της κ. Μηλίτσας ήταν αρραβωνιασμένος με άλλη γυναίκα στην Τουρκία. «Πήρε μια ραπτομηχανή και ένα μπαούλο ρούχα για να φύγουν, αλλά σκοτώθηκαν η αρραβωνιαστικιά και η πεθερά του. Εφτασε μόνος του και γνώρισε στη Λέσβο τη μητέρα μου», λέει.

Οπως θυμούνται από διηγήσεις, δεν υποδέχτηκαν όλοι οι νησιώτες τότε εγκάρδια τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. «Φοβούνταν οι ντόπιοι να μην καθίσουν εδώ οι πρόσφυγες» λέει η κ. Μαρίτσα. «Τελικά αγόρασαν γη και παντρεύτηκαν εδώ». Ενα από τα μέρη του νησιού όπου εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες ήταν και το επίνειο του χωριού Συκαμιά, η Σκάλα. Εδώ, σε αυτόν τον τόπο που αποτελεί γενέτειρα του λογοτέχνη Στρατή Μυριβήλη, οι πρόσφυγες πέρασαν φτωχικά χρόνια.

«Περνούσαν δυστυχισμένα και έκαναν πολλά μωρά, σαν και τούτους, τους μετανάστες που έρχονται τώρα» λέει η κ. Μηλίτσα. «Σκόρπισαν μέσα στα αμπάρια (καμαρίνια σε ελαιοτριβεία όπου οι ντόπιοι αποθήκευαν τις ελιές) και έμεναν εκεί. Τέσσερις οικογένειες έμεναν σε ένα δωμάτιο και χώριζαν το μέρος με καρπέτες (χαλιά)» λέει η κ. Ευστρατία.

Οι περισσότερες προσφυγικές οικογένειες όπως και αυτές των τριών γυναικών σταδιακά απέκτησαν δικά τους σπίτια και ασχολήθηκαν με τις ελιές. Μια δουλειά την οποία αργότερα κληροδότησαν στις επόμενες γενιές. «Εμείς ζήσαμε φτωχές, όπως και οι μάνες μας» λέει η κ. Μαρίτσα.

«Οταν βλέπεις πόσοι πνίγονται…»

Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του στις τρεις γυναίκες. Κάποιο πρόβλημα ακοής στη μία, αστάθεια στο βάδισμα στην άλλη και βαθιές ρυτίδες στα πρόσωπα. Μόνο μία, η μεγαλύτερη σε ηλικία, φοράει τσεμπέρι. Ολες τους έχουν υπομείνει τις απαιτήσεις της αγροτικής ζωής. «Και στα τέσσερα παιδιά που γέννησα, ελιές μάζευα μέχρι και το τέλος», λέει η κ. Μηλίτσα και θυμάται ότι την επομένη μιας γέννας ο άντρας της ζήτησε να συνεχίσουν το μάζεμα στον ελαιώνα.

«Αν ήμασταν κουρασμένες; Δεν λες τίποτα. Παλεύαμε στα κτήματα. Να μαζεύεις τις ελιές όλη μέρα και το βράδυ να έρχεσαι να ζυμώνεις ψωμί, να φουρνίζεις το ψωμί, να πλένεις στο χέρι τα ρούχα και το πρωί και πάλι στα χωράφια», τονίζει η κ. Ευστρατία. Η κ. Μαρίτσα αν και πήγε σχολείο, το σταμάτησε στη β΄ τάξη, στο δημοτικό, για να προσέχει το μικρότερο αδερφάκι της όσο η μητέρα τους θα έλειπε στους αγρούς. «Από τότε είχα μωρά στα χέρια μου», λέει.

Παρά την ταλαιπωρία του παρελθόντος και οι τρεις γιαγιάδες τώρα λένε ότι κάνουν «καλά γεράματα». Γελούν συχνά στις συναντήσεις τους και όποτε έχει καλό καιρό κάθονται λίγο μετά το μεσημέρι σε ένα παγκάκι με θέα το Αιγαίο. Εχουν παιδιά, συγγενείς και φίλους που τις φροντίζουν – στις ώρες που βρισκόμασταν στο σπίτι της κ. Μηλίτσας, τρεις άνθρωποι πέρασαν να τη χαιρετήσουν και να δουν αν είναι καλά, και αργότερα η κόρη της τής έφερε φαγητό. Στενοχωριούνται όμως και οι τρεις γυναίκες με τον πόνο που αντικρίζουν γύρω τους.

«Σε πιάνει ένα πλάκωμα όταν βλέπεις πόσοι πνίγονται. Δεν μπορεί να πάρει η καρδιά σου αέρα», λέει η κ. Μηλίτσα, που αποφεύγει να ανοίγει την τηλεόραση τελευταία για να μην ακούσει δυσάρεστα νέα.

Από τότε που έφτασαν οι πρώτες βάρκες στην παραλία του χωριού τους, οι τρεις γιαγιάδες, όπως και άλλοι κάτοικοι της περιοχής, δώρισαν παλιά τους ρούχα στους πρόσφυγες. Ακόμη σε δύο άλλες περιπτώσεις πέρα από τη γνωστή φωτογραφία, η κ. Μαρίτσα κράτησε στην αγκαλιά της δύο βρέφη μέχρι να εντοπιστούν από εθελοντές οι γονείς τους μεταξύ των νεοαφιχθέντων προσφύγων. Μέσα σε ένα χρόνο περισσότεροι από 500.000 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στο νησί – με κύριο σημείο εισόδου αυτές τις παραλίες του βορρά.

Με νοήματα

«Χαίρονταν που μας έβλεπαν και μας χαιρετούσαν με μεγάλη αγάπη», λέει για τους πρόσφυγες η κ. Ευστρατία, και θυμάται με ευγνωμοσύνη πώς έτρεξαν ξένοι γιατροί εθελοντικών οργανώσεων να τη βοηθήσουν όταν πριν από λίγο καιρό έπεσε στο σπίτι της και χτύπησε στο πόδι. Η κ. Μηλίτσα δεν ξεχνάει την εικόνα ενός παιδιού από τη Συρία, που της προσέφερε κομμάτι από το ψωμί που έτρωγε. Και η κ. Μαρίτσα περιγράφει μια σκηνή που τη συγκίνησε: «Είχα σφιχτά τα χέρια μου και ήρθε ένα μωρό να μου ανοίξει τη χούφτα. Νόμιζα ότι ήθελε λεφτά και του είπα ότι δεν έχω παράδες. Ομως τελικά κατάλαβα ότι ήθελε να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει. Ισως του θύμισα τη γιαγιά του», λέει.

Τις περισσότερες φορές, σε αυτές τις συναντήσεις με τους πρόσφυγες στην παραλία της Σκάλας Συκαμιάς, οι τρεις γιαγιάδες μιλούσαν μαζί τους με νοήματα. Κάποιες στιγμές είχαν κοντά τους και μια συγγενή τους, την κ. Κωνσταντίνα που γεννήθηκε στη Σκάλα, έζησε όμως 40 χρόνια στο Οχάιο των ΗΠΑ και μπορούσε να συνεννοηθεί στα αγγλικά. Με τη μητέρα της διάσημης φωτογραφίας, πάντως, δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουν πολλές κουβέντες. Κράτησαν το μωρό της που γκρίνιαζε και το ηρέμησαν μέχρι εκείνη να βάλει στεγνά ρούχα.

«Δεν είναι άνθρωποι που πειράζουν. Ας έρθουν, και μπορεί αν πάνε στο εξωτερικό να επιτύχουν, να βρουν μια δουλειά», λέει η κ. Μαρίτσα. «Δεν τους φοβάσαι, γιατί είναι άνθρωποι που θέλουν να τους μιλήσεις», συμπληρώνει η κ. Μηλίτσα. «Πολλοί μας φιλούν πάνω στο κεφάλι άμα μας δουν».

(www.kathimerini.gr)

Η Ελλάδα αισθάνεται την υποχρέωση της φροντίδας για τους πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα, ο Έλληνας Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, δήλωσε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στη Διεθνή Διάσκεψη με θέμα “Θρησκευτικός και Πολιτιστικός Πλουραλισμός και Ειρηνική Συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή”.

Ο κ. Τσίπρας είπε: “Ακόμα και τώρα, σε αυτή τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να αναλάβουμε τη φροντίδα των προσφύγων που φθάνουν στις ακτές μας… Γι ‘αυτό ακριβώς και πιστεύουμε ότι η θρησκεία και ο πολιτισμός λειτουργούν σαν γέφυρες επικοινωνίας και κατανόησης μεταξύ των λαών”.

Ο πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι η Ελλάδα “βρίσκεται και στη μέση μιας κρίσης που αγγίζει την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο σε οικονομικό, πολιτικό, γεωπολιτικό και θρησκευτικό επίπεδο”. Μια από τις πτυχές της κρίσης, είπε, ήταν να αποφασίσουμε τι είδους Ευρώπη ήθελαν οι κάτοικοι της για το μέλλον, αυτό της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης ή της λιτότητας και της ανισότητας.

(Πηγή: ΑΝΑ-ΜΠΑ)