Ετικέτα: Κωνσταντινούπολη

  • Πως ακουγόταν η ψαλμωδία στην Αγία Σοφία. Ένα πανεπιστήμιο προσπάθησε να ξαναδημιουργήσει τον ήχο μέσα στο ναό, έπειτα από περίπου 700 χρόνια! Ακούστε τη μοναδική ακουστική εξομοίωση…

    Πως ακουγόταν η ψαλμωδία στην Αγία Σοφία. Ένα πανεπιστήμιο προσπάθησε να ξαναδημιουργήσει τον ήχο μέσα στο ναό, έπειτα από περίπου 700 χρόνια! Ακούστε τη μοναδική ακουστική εξομοίωση…

    Η Αγία Σοφία αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Κωνσταντινούπολης. Ποιος να το ήξερε ότι ο μαγευτικός ήχος της θα μπορούσε να μεταφερθεί στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ; Τα τελευταία χρόνια, επιστήμονες του διάσημου αμερικανικού πανεπιστημίου προσπαθούν να αναπαράγουν ψηφιακά την εμπειρία της παρουσίας κάποιου μέσα στην Αγία Σοφία, όταν λειτουργούσε πριν αιώνες. Σε συνεργασία με τη χορωδία Cappella Romana, αναπαρήγαγαν ψηφιακά την ακουστική της εκκλησίας, ψάλλοντας εκκλησιαστικούς ύμνους στην αίθουσα κονσέρτων του πανεπιστημίου, σαν να βρίσκονταν μέσα στην Αγία Σοφία. Οι προσπάθειές τους εντάσσονται σε πολυετή συνεργασία μεταξύ διαφόρων τμημάτων του Στάνφορντ, που προσπαθεί να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα: μπορεί η σύγχρονη τεχνολογία να μας βοηθήσει να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο; Το σχέδιο «Icons of Sound» εστιάζει στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας, χρησιμοποιώντας ηχογραφήσεις μέσα στο χώρο καθώς και άλλη οπτική και ακουστική έρευνα ώστε να εξακριβωθεί η ακουστική του χώρου και να μπορέσει να γίνει αντιγραφή της. Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν όλα τα διαθέσιμα στοιχεία ώστε να αντιγράψουν την εμπειρία του να βρίσκεται κάποιος μέσα στην Αγία Σοφία – τα σχεδόν 1.500 χρόνια της ύπαρξής της….
    Αν, όμως, η ακουστική του μεγαλειώδους οικοδομήματος έχει μείνει ίδια, είναι πάρα πολλές οι αλλαγές στις κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που την περιβάλλουν. «Η Αγία Σοφία έχει γίνει αντικείμενο πολιτισμικών συγκρούσεων, επικών διαστάσεων», γράφει ο ερευνητής του ινστιτούτου Smithsonian Φέργκους Μπορντεβιτς. «Φέρει την κληρονομιά του μεσαιωνικού Χριστιανισμού, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του αναδυόμενου Ισλάμ και της σύγχρονης κοσμικής Τουρκίας». Εγκαινιάσθηκε, το 537 μ.Χ., από τον Ιουστινιανό πάνω στα ερείπια εκκλησίας που είχε ανεγερθεί το 360 μ.Χ. επί Κωνσταντίνου Α’, αλλά είχε καταστραφεί στη διάρκεια της Στάσης του Νίκα το 532 μ.Χ. Μετά την Άλωση έγινε τζαμί από τους Οθωμανούς και από το 1935 λειτουργεί ως μουσείο, αν και στην Τουρκία υπάρχουν πολλές εθνικιστικές οργανώσεις που ζητούν να γίνει και πάλι τέμενος. Χριστιανικοί ύμνοι έχουν να ακουστούν αιώνες στο εσωτερικό της. Για να αναπαράγουν τον μοναδικό της ήχο, τα μέλη της χορωδίας τραγούδησαν ακούγοντας ταυτόχρονα με ακουστικά τον ήχο στο εσωτερικό της εκκλησίας, γεγονός που όπως παραδέχονται επηρέασε πολύ την απόδοσή τους, τόσο στο τέμπο όσο και στο ισοκράτημα. Κατόπιν το τραγούδι τους μπήκε στον ίδιο ακουστικό εξομοιωτή που έπαιζε στη διάρκεια της ζωντανής τους εμφάνισης από μεγάφωνα στην αίθουσα – το αποτέλεσμα είναι πως ο ακροατής απολαμβάνει ακριβώς τον ίδιο ήχο που θα άκουγε εάν εκείνος βρισκόταν μέσα στην Αγία Σοφία όπου τραγουδούσε η χορωδία!…

    (www.mixanitouxronou.gr)

  • Εκδήλωση για την ιστορική εφημερίδα της Κωνσταντινούπολης “Ηχώ”

    Εκδήλωση για την ιστορική εφημερίδα της Κωνσταντινούπολης “Ηχώ”

    ΓενικάΜετά από σαράντα χρόνια επιτυχημένης πορείας στην Κωνσταντινούπολη έρχεται και στην Ελλάδα.

    Ο λόγος για την ομογενειακή εφημερίδα ″Ηχώ″ την οποία ίδρυσε πριν σαράντα χρόνια ο Χαράλαμπος Ρομπόπουλος στην Πόλη, και τώρα, άξιος συνεχιστής ο γιος του Ανδρέας Ρομπόπουλος, αναλαμβάνει -σε δύσκολες χρονικά συγκυρίες για τον Τύπο- να την συστήσει και στο ελληνικό κοινό. Σε εκδήλωση στη γενική γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, παρουσία του γενικού γραμματέα Ενημέρωσης Λευτέρη Κρέτσου, πλήθος ομογενών, δημοσιογράφων, εκπροσώπου του αρχιεπισκόπου Αθηνών κ.α., έγινε η παρουσίαση του πρώτου φύλλου της ″Ηχούς″, η οποία θα ηχήσει σε μηνιαία βάση, στην Αθήνα. Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προβολή χαιρετισμού του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ο οποίος δήλωσε ότι η ελληνική έκδοση της εφημερίδας θα μεταφέρει τον παλμό από την Ίμβρο και την Τένεδο, αλλά και την φωνή της Κωνσταντινούπολης στην Ορθόδοξη Ελλάδα, «εκπέμποντας δυνατά το μήνυμα παρουσίας του Ορθόδοξου γένους μας».

    Στην ομιλία του ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης Λευτέρης Κρέτσος, χαιρέτισε το γεγονός έκδοσης μιας νέας εφημερίδας, ειδικά σε αυτή την χρονική συγκυρία που και ο Τύπος περνά δύσκολες ώρες στην Ελλάδα. Ο Λευτέρης Κρέτσος τόνισε ότι οι ομογενειακές εφημερίδες παίζουν σημαντικό ρόλο στην διάσωση της ελληνικής γλώσσας και στην ενδυνάμωση του ελληνικού στοιχείου όπου γης. Ευχήθηκε στην ″Ηχώ″ καλή τύχη και αστειευόμενος ζήτησε στήλη με ειδικά ρεπορτάζ για την ΑΕΚ. Το στέλεχος της ΓΓΕΕ Γιώργος Φλωρεντής πρόσθεσε ότι η γενική γραμματεία Ενημέρωσης, μετά από πολλά χρόνια αδράνειας στον τομέα, αγκαλιάζει τα ομογενειακά ΜΜΕ και με ξεχωριστό χώρο στην ιστοσελίδα της, θα προβάλλει ειδήσεις της διασποράς στο ελληνικό κοινό. «Είναι απαραίτητη η ενδυνάμωση της φωνής των Ελλήνων σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία» τόνισε από την πλευρά του και ο Γιώργος Φλωρεντής. Στο γεγονός ότι η ″Ηχώ″ ξεκινά το ταξίδι της στην Ελλάδα σε μία δύσκολη περίοδο για τον Τύπο στάθηκε στην ομιλία του και ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Σταμάτης Νικολόπουλος, ο οποίος σημείωσε ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα ρίχνει μια διεισδυτική ματιά σε γεγονότα που άλλες θα πέρναγαν στα ψιλά.

    Χαιρετισμό απηύθυνε και η πρόεδρος του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ Γιώτα Αντωνοπούλου λέγοντας ότι η ″Ηχώ″ μεταφέροντας τη φωνή της Ομογένειας, μπορεί να βοηθήσει την Ελλάδα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. «Η ″Ηχώ″ ιδρύθηκε το 1977 σε μία περίοδο που το Κυπριακό καθόρισε την ατζέντα της Πόλης» σημείωσε ο εκδότης της εφημερίδας Ανδρέας Ρομπόπουλος στην ομιλία του, προσθέτοντας ότι ο πρώτος εκδότης της εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη, Χαράλαμπος Ρομπόπουλος, μετά από σαράντα δύσκολα χρόνια, δικαιώθηκε. «Η ″Ηχώ″ η οποία τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Μπότση το 2009, έρχεται στην Ελλάδα την στιγμή που η λογική υπαγορεύει το αντίθετο. Το πλοίο με συλλογική προσπάθεια επιπλέει και πάει μπροστά» τόνισε ο Ανδρέας Ρομπόπουλος. Στην εφημερίδα, μεγάλο μέρος της αρθρογραφίας της θα αναλάβουν ακαδημαϊκοί, καθηγητές, εκπαιδευτικοί και διανοούμενοι, ενώ στόχος της είναι, όπως τόνισε ο εκδότης της, να αποκαλύπτει άγνωστες πολιτικές στο Κυπριακό, αλλά και γενικότερα στα ελληνοτουρκικά ζητήματα.

    Κλείνοντας, ο Ανδρέας Ρομπόπουλος ευχαρίστησε τον πρόεδρο και γενικό διευθυντή του Αθηναϊκού – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων Μιχάλη Ψύλο, ο οποίος ανακοίνωσε ότι το ΑΠΕ-ΜΠΕ θα προσφέρει δωρεάν τις υπηρεσίες του στην εφημερίδα, ώστε γρήγορα να βρει τον βηματισμό της στο ελληνικό κοινό.

    (www.eleftheriaonline.gr)

  • Δημήτρης Φραγκόπουλος: O δάσκαλος του γένους.35 χρόνια διευθυντής στο Ζωγράφειο

    Δημήτρης Φραγκόπουλος: O δάσκαλος του γένους.35 χρόνια διευθυντής στο Ζωγράφειο

    ΙστορίαΕπιμέλεια: Ηρώ Πιττίδου

    Τον Δημήτρη Φραγκόπουλο τον είδα πρώτη φορά πέρυσι τον Μάρτιο, στην εκπομπή του Παύλου Τσίμα. Η εκπομπή «Έρευνα», με αφορμή την ταινία «Φθινοπωρινή οδύνη» που προβαλλόταν στις τουρκικές κινηματογραφικές αίθουσες, είχε ταξιδέψει στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν η πρώτη φορά που το ευρύ τουρκικό κοινό ερχόταν αντιμέτωπο με τα γεγονότα του 1955.

    Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος είναι σήμερα 83 ετών. Διετέλεσε επί 35 χρόνια διευθυντής στο Ζωγράφειο λύκειο, από το 1958 ως το 1993. Όταν τον είδα να μιλάει στην εκπομπή, συγκινήθηκα πολύ και αποφάσισα να πάω να τον συναντήσω. Άργησα αλλά τα κατάφερα. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με άγγιξε τόσο πολύ σε αυτόν τον άνθρωπο και επιδίωξα να τον δω. Μιλούσε για το Ζωγράφειο Λύκειο και για τον αριθμό των μαθητών και βούρκωνε. Μαζί του κι εγώ από το σπίτι μου. «Σαν να βαστάς μια μπάλα χιόνι στο χέρι σου και να λιώνει», είχε πει τότε στον Π. Τσίμα.

    Το ραντεβού μας ήταν στις 6 το απόγευμα στο σπίτι του. Ένα διαμέρισμα με αμέτρητα βιβλία στον τέταρτο όροφο μιας παλιάς πολυκατοικίας, 2-3 κτίρια πριν το Ζωγράφειο. Έφτασα καθυστερημένη γιατί δούλευα. Χτύπησα το κουδούνι και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες σχεδόν τρέχοντας. «Μην τρέχεις! Θα κουραστείς», μου φώναζε από πάνω. Με υποδέχθηκε φιλώντας μου ευγενικά το χέρι και κάνοντας μου παρατήρηση για το κουτί με τα λουκούμια που κρατούσα για δώρο.
    «Ζήτησες να με δεις κόρη μου. Γιατί ήθελες να με δεις;» Δεν ήξερα τι να πω. Είπα την αλήθεια. Ότι τον είδα πέρυσι στην τηλεόραση και ήθελα πολύ να τον γνωρίσω. Για τη δύναμη του και την αγάπη του για την Πόλη. Για το πάθος του στις δύσκολες στιγμές που πέρασαν οι Ρωμιοί μετά το 1955. Γιατί θελα να δω από κοντά τον «δάσκαλο του γένους». Ένα άνθρωπο που έχει παλέψει για την ελληνική ομογένεια όσο λίγοι. Που έχει κάνει σκοπό τη ζωής του να προσφέρει στην ελληνική εκπαίδευση και τα έχει καταφέρει.

    Μιλήσαμε πολύ για τα Σεπτεμβριανά, τα οποία τον βρήκαν φαντάρο στη Σμύρνη. Μου είπε, ότι έμαθαν το επόμενο πρωί τι είχε συμβεί στην Κωνσταντινούπολη και μου μίλησε για έναν Τούρκο έφεδρο αξιωματικό, τον Süleyman, που είχε γίνει η σκιά του. «Όπου κι αν πήγαινα ερχόταν από πίσω μου, ακόμα και κρυφά. Φοβόταν μήπως με πειράξουν επειδή είμαι Ρωμιός, μήπως πουν κάτι εναντίον μου. Ό,τι κι αν έκανα ένοιωθα ότι είναι κάπου κοντά και με παρακολουθεί». Η ιστορία της δυνατής αυτής φιλίας που αναπτύχθηκε στο στρατό σε μία τόσο ταραγμένη περίοδο, με συγκλόνισε πιο πολύ απ’ όλα. Με πληγώνει που συνέχεια μαθαίνω για πραγματικές και δυνατές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στους δύο λαούς αλλά τελικά Ελλάδα και Τουρκία δεν τα έχουμε βρει ακόμα. Μα γιατί;

    Ακόμα και σήμερα, αν μιλήσεις για ελληνοτουρκική φιλία θα χαρακτηριστείς ρομαντικός και αφελής. Θα σου μιλήσουν αμέσως για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο, για τις μειονότητες, για την Κύπρο. «Ό,τι και να συμβαίνει στις κυβερνήσεις οι απλοί πολίτες δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα!», επιμένω και φωνάζω εγώ. Και θα συνεχίσω να φωνάζω, με την εμπειρία που μου δίνει η ζωή μου στην Κωνσταντινούπολη.
    -«Σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε από την Πόλη;», ρώτησα τον κύριο Φραγκόπουλο, αν και ήξερα ήδη την απάντηση.
    -«Ποτέ κόρη μου! Να πάω που; Εδώ είναι το σπίτι μου και η ζωή μου. Αν έβλεπαν και τον Φραγκόπουλο να φεύγει, θα έλεγαν όλοι ότι τέλειωσε η ελληνική ομογένεια», απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη. «Δε με ενδιέφερε να σώσω το τομάρι μου, οι μαθητές μου με ενδιέφεραν», συνέχισε.

    Είχε πάει πολύ αργά και δεν ήθελα να τον κρατάω περισσότερο. Όταν του είπα ότι θα φύγω, μου είπε ότι θέλει να φύγω γεμάτη και να πάρω όσες περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ο δάσκαλος, τόσα χρόνια ζει με έναν καημό, την διατήρηση της ελληνικής παιδείας. Παρόλο που η συμβολή του σε αυτήν είναι τεράστιας σημασίας, ο ίδιος αισθάνεται ότι δεν έχει κάνει τίποτα σπουδαίο. «Ήταν χρέος μου», μου είπε αρκετές φορές. Για τους μαθητές του όμως και για όλο τον δοκιμαζόμενο ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, έχει κάνει το πιο σπουδαίο πράγμα. Τους έδωσε δύναμη, σε περιόδους που το χρειάζονταν και έγινε το αντίβαρο στη φυγή πολλών από αυτούς. Οι μαθητές, του το αναγνωρίζουν. Αυτό είναι που του δίνει δύναμη και τον κάνει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά, όπως μου είπε περήφανος, λίγο πριν αποχωρήσω.

    (constantinoupoli.com)