Ετικέτα: Ιστορία

Ο Αλεξανδρινός ποιητής και λογοτέχνης Ιούλιος Κέρπης προσέφερε ένα υπέροχο ταξίδι νοσταλγίας και συγκίνησης στην κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, σε όσους παρευρέθησαν στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια, το Σάββατο 7 Μαΐου. Το θέμα της παρουσίασης του κου Κέρπη “Εικόνες, λόγος και μουσική στην Αλεξάνδρεια τις δεκαετίες του 1950 και 1960”, είχε την υποστήριξη του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κου Εμμανουήλ Κακαβελάκη και κυρίως της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως Γέροντας Γαβριήλ, ως εκπρόσωπος της ΑΘΜ Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κκ Θεόδωρο Β΄, ο Γενικός πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Εμμανουήλ Κακαβελάκης, ο Πρόεδρος της ΕΚΑ κ. Ιωάννης Παπαδόπουλος, ο Β΄ Αντιπρόεδρος κ. Ανδρέας Βαφειάδης, ο Οικονομικός Επόπτης κ. Πάρις Μακρής, ο Έφορος Τύπου κ. Δημήτρης Κάβουρας και μεγάλο πλήθος παροίκων.

Για δύο ώρες οι παρευρισκόμενοι έγιναν κοινωνοί ενός ονειρικού ταξιδιού στην Αλεξάνδρεια των αναμνήσεων τους ή στην Αλεξάνδρεια των διηγήσεων που έχουν ακούσει από τους παλιότερους. Για δύο ώρες το κοινό με οδηγό τον κ. Κέρπη περιηγήθηκε νοερά σε αγαπημένα στέκια και βιβλιοπωλεία. Έγιναν κομμάτι λογοτεχνικών συντροφιών και γνώρισνα εκ νέου πνευματικούς, εικαστικούς δημιουργούς και δημοσιογράφους. Μέσα από αφηγήσεις και κείμενα κατανόησαν το ρόλο της παιδείας και των εκδόσεων, τη συμβολή των καλλιτεχνών , των ωδείων, των δασκάλων μουσικής, των συνθετών και των σπουδαίων ερμηνευτών στη διαμόρφωση της πνευματικής σκέψης της παροικίας. Παρακολούθησαν νοερά τις μουσικές και θεατρικές παραστάσεις στο θέατρο “Μωχάμεντ Άλι”, αλλά και τα Ανθεστήρια. Αλλά βίωσαν έστω και για λίγο τις ημέρες του Αποχαιρετισμού της πόλης, από όλους όσους έφυγαν στα δύσκολα χρόνια.

Τα κείμενα διάβασαν με ιδιαίτερη συγκίνηση η κα Μαίρη Παυλίδου και οι μαθητές του Αβερωφείου Σπύρος Μακρής και Ευγενία Μανδραγού. Ενώ η προσέλευση μεγάλου αριθμού νέων της παροικίας και το ενδιαφέρον για την ιστορία των Ελλήνων στην πόλη, προκάλεσε ευχάριστη αίσθηση σε όλους.

Αγαπητή Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας,

Έστω και μετα απο 58 χρόνια θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ προς την ΕΚΑ, τα τωρινά διοικητικά της μέλη και τα τότε (που μάλλον δεν θα υπάρχουν πια) για την δυνατότητα που μου έδωσαν να μπορέσω – μια και για την δικιά μας γενεά δεν υπήρχε πια μέλλον στην Αίγυπτο – να φύγω από την Αλεξάνδρεια.

Πως εξελίχθηκαν τα γεγονότα!

Μετά την αποφοίτηση μου το 1958 από το Κλασσικό Τμήμα του Αβερωφείου Γυμνασίου (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε διαχωρισμός σε Γυμνάσιο-Λύκειο) δεν είχα καμία επαγγελματική προοπτική στην Αίγυπτο. Τότε ζούσα με την μητέρα μου, η οποία  πάλευε ως νοσοκόμα να μεγαλώσει εμένα και τον μεγάλο αδελφό μου.

Ο μεγάλος αδελφός μου είχε μεταναστεύσει πριν από 4 χρόνια στην Βραζιλία (που δεν ήθελα να ακολουθήσω για κανένα λόγο) και η μητέρα μου ως χήρα πλέον θα τον ακολουθούσε. Ο δε κολλητός μου φίλος και συμμαθητής Σόλων Χριστοφίδης είχε φύγει για σπουδές στην Γερμανία και με παρακαλούσε να πάω με την προοπτική να εργάζομαι και να σπουδάζω. Αλλά εγώ δεν είχα χρήματα ούτε για να πάω στη Τάντα.

Ένα πρωί συναντώ στην Σάααντ Σαγλούλ τον αγαπητό και αείμνηστο διευθυντή του Αβερωφείου κ. Ενρίκο Χατζηανέστη, ο οποίος με ρώτησε κατά λέξη “Λίβα, τί κάνεις;”. Η απάντηση ήταν “Τίποτα, ο Σόλων με περιμένει στην Γερμανία, αλλά δεν μπορώ να φύγω, γιατί δεν έχω τα απαραίτητα χρήματα”. Ο Χατζηανέστης γνώριζε την οικονομική μου κατάσταση και μου λέει “Εγώ είμαι στο Συμβούλιο της Κοινότητας. Κάνε εσύ μια αίτηση και εγω θα την προωθήσω”.

Όντως,  έκανα την αίτηση ζητώντας να μου χορηγήσει η Κοινότητα  τα ναύλα για την Γερμανία. Πέρασαν μερικές εβδομάδες και πληροφορούμαι ότι η αίτηση μου εγκρίθηκε. Ο δε  κος Χατζηανέστης μου παρέδωσε εισιτήρια για Αλεξάνδρεια-Πειραιά-Βενετία με το πλοίο και στη συνέχεια σιδηροδρομικώς  Βενετία-Μιλάνο-Στουτγκάρδη. Εισιτήρια από 25-29/11/1958.

Στο λιμάνι με συνόδεψαν η μητέρα μου, οι φίλοι μου και συμμαθητές Ευάγγελος Κατραμάδος και Γιώργος Μεταξάς.

Στην Γερμανία στο σταθμό με περιμένε ο Σόλων, ο οποίος μου παραχώρησε στέγη και μου βρήκε και δουλειά.

Στην συνέχεια  ανέβηκα στο Αμβούργο. Γράφτηκα στο πανεπιστήμιο. Εργαζόμουν και σπούδαζα οικονομικά και τελείωσα ως οικονομολόγος. Μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία χημικών στο Ντίσελντορφ με προσέλαβε στο μάρκετινγκ και σύντομα έγινα υψηλό στέλεχος και εργάστικα εκεί για πολλά χρόνια.

Έκανα οικογένεια και με τα τρία μου παιδιά επισκέφτηκα, πρόσφατα, σχεδόν όλη την Αίγυπτο. Πρωτίστως όμως τους έδειξα το σχολείο μου, το σπίτι και την συνοικία στο Σπόρτινγκ, εκεί που  εμένα, τον Αγ. Σαββα, το σπίτι του Καβάφη, τις παραλίες που περνούσα τα καλοκαίρια κ.α.

Σήμερα ως συνταξιούχος και παππούς μένω εν μέρη στην Ραφήνα – όπου συναντώ παλιούς συμμαθητές – και έν μέρη στο Αμβούργο, διερωτώμενος – με βουρκωμένα μάτια – που θα βρισκόμουν σήμερα χωρίς την βοήθεια της Κοινότητας.

Σας Ευχαριστώ.

Κώστας Λίβας

Δεκαετία του ’40. Η Αίγυπτος βρίσκεται υπό βρετανική κατοχή. Ο Αμπντελαζίζ Χαμάμ, χρεοκοπημένος προύχοντας από την Άνω Αίγυπτο, αναγκάζεται να μετακομίσει στο Κάιρο και να εργαστεί ως αποθηκάριος στην αυτοκινητιστική λέσχη, κτίριο-σύμβολο της διεφθαρμένης μοναρχίας που συνεργάζεται με τους κατακτητές. Εκεί συχνάζει η αφρόκρεμα της κυρίαρχης τάξης, οι αριστοκράτες, οι ξένοι διπλωμάτες, οι αξιωματούχοι.Επικεφαλής τους ο ίδιος ο βασιλιάς, ο οποίος χαρτοπαίζει και διασκεδάζει, και μαζί του ο αμείλικτος αρχιθαλαμηπόλος του, Αιγύπτιος από τη Νουβία, που επιβάλλεται με τον πιο αυταρχικό τρόπο στους υπηρέτες, καταπατώντας κάθε τους δικαίωμα. Έξω από τη λέσχη, η χώρα βρίσκεται σε αναβρασμό και τα εκτός νόμου εθνικιστικά και απελευθερωτικά κόμματα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους…
Ποιο είναι το τίμημα της επανάστασης και ποιο της υποταγής; Γύρω από αυτό το ερώτημα ουσιαστικά χτίζει ο Ασουάνι το πολυφωνικό του μυθιστόρημα με τους πολλαπλούς αφηγητές. Ένα μυθιστόρημα πλούσιο, πυκνό, γεμάτο δράση, γεγονότα και ανατροπές, όπου οι κοινωνικές συγκρούσεις διασταυρώνονται με τις προσωπικές ιστορίες και όπου η πολιτική εμπλέκεται στην καθημερινότητα των ανθρώπων.
Ο Ασουάνι επανέρχεται με την Αυτοκινητιστική λέσχη της Αιγύπτου στην πολυχρωμία της αφήγησης του Μεγάρου Γιακουμπιάν για να μιλήσει, μέσα από την ατμόσφαιρα και το πλαίσιο μιας άλλης εποχής, για το σήμερα και για την πάντα επίκαιρη και επιτακτική ανάγκη να επικρατήσει η δημοκρατία και η δικαιοσύνη.