Ετικέτα: Θεόδωρος Β’

Την 9η Οκτωβρίου ε.έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ χοροστάτησε της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Πατριαρχικό και Καθεδρικό Ναό του Οσίου Σάββα Ηγιασμένου Αλεξανδρείας επ΄ αφορμή της συμπληρώσεως εννέα ετών εκ της εκλογής και αναρρήσεώς του στον περίπυστο Αποστολικό και Πατριαρχικό Θρόνο του Αγίου Μάρκου.

Επί τη ευσήμω ημέρα, παρέστησαν συμπροσευχόμενοι ο Σεβ.Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως κ.Γαβριήλ, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, και οι Θεοφ.Επίσκοποι Νιτρίας κ.Νικόδημος, Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου, και Βαβυλώνος κ.Νήφων, Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγ.Γεωργίου Παλαιού Καΐρου. Παρέστησαν επίσης ο Εντιμ.Γεν.Πρόξενος της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ.Χρήστος Καποδίστριας, ο Εντιμ.Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας κ.Ιωάννης Σιώκας, ως και Πρόεδροι Συλλόγων και Σωματείων της Μεγάλης Πόλεως.

Τον Μακαριώτατο τιμητικώς προσεφώνησε ο Καθηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής του Οσίου Σάββα Ηγιασμένου, Πανοσ.Αρχιμ. κ.Μελέτιος Κουμάνης. Ανέφερε συγκεκριμένως:

«Του Μάρκου θρόνου διάδοχος, τω χρόνω μεν πολλοστός μετ΄εκείνον, ου πολύ δε του βίου και της αρετής λειπόμενον»
Με αυτά τα λόγια εκ του πρωτοτύπου βίου του αγίου προκατόχου Σας, Πατριάρχου Αλεξανδρείας Ιωάννου του Ελεήμονος, επιτρέψατέ μοι Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, να εκφράσω την εν Κυρίω καύχηση και τα αγαλλόμενα αισθήματα πάντων, διά τη σημερινή 9η επέτειο της εκλογής Σας εις τον περίλαμπρον θρόνο του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου.

Μία επέτειο όχι απλά εθιμική, αλλά ουσιαστική, μιάς και η ανάδειξη του νέου Πατριάρχου εις το πηδάλιο της Εκκλησίας, όπως άλλωστε και κάθε νέου Επισκόπου, αποτελεί όχι απλά ένα ιστορικό εκκλησιαστικό γεγονός, αλλά διασφαλίζει την αποστολικότητα της διαδοχής, καθώς επίσης αποτελεί και τον συνδετικό κρίκο της πνευματικής συνέχειας στην διακονία του ευαγγελισμού του Λαού του Θεού. Επί εννέα συναπτά έτη, η τροχιά της πρωθιεραρχικής Σας πορείας διαγράφεται φωτεινή, μαρτυρώντας και επιβεβαιώνοντας ότι «Πνεύμα ευθές», «πλήρες χάριτος», επιτέλεσε την εκλογή Σας.

Έχοντας δώσει ήδη την μαρτυρία μιάς συνεπούς διακονίας στον χώρο του Πατριαρχείου από διαφορετικές θέσεις κάθε φορά, ως του Εξάρχου εν Ρωσσία, του Πατριαρχικού Εκπροσώπου εν Αθήναις, του Πατριαρχικού Επιτρόπου εν Αλεξανδρεία, του Μητροπολίτου Καμερούν και του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε, κληθήκατε από την Σεπτή Ιεραρχία της Αλεξανδρινής Εκκλησίας όχι μόνο να συνεχίσετε, αλλά και να σφραγίσετε με το προσωπικό Σας στίγμα την 2000ετή πορεία και την σταυρική προσφορά του Παλαιφάτου Πατριαρχείου μας στον σύγχρονο κόσμο.

Μακαριώτατε, επιλείψει μου ο χρόνος διηγούμενου όσα με την πανσθενουργό χάρη  και δύναμη του Κυρίου επιτελέσατε κατά την 9ετή ευκλεή Πατριαρχεία Σας. Επιτρέψατέ μοι μόνο δια ολίγων να επικεντρωθώ σε ένα από τα χαρακτηριστικά  που Σας διακρίνει.
Ίσως το μέγιστο χάρισμα με το οποίο θα Σας ενθυμάται  η Ιστορία στο πέρασμα των αιώνων,  που δεν είναι άλλο από την αγάπη και την καλωσύνη Σας.

Συνεχίζοντας το αρξάμενον επί του μακαριστού προκατόχου Σας Πατριάρχου Πέτρου, έργο, δια την αναζωογόνηση, την  οργάνωση και την ανακαίνιση όλου του Πατριαρχείου, δεν παραμείνατε σε στεγανά τυπικά, ούτε επιτρέψατε να συνθλιβήτε μέσα στους τροχούς της ψυχρής  οργανωτικής ρουτίνας που αποχρωματίζει και τα ιερώτερα έργα. Αλλά ευθύς εξ αρχής, δώσατε φλογερή πνοή σε μία αγαπητική ατμόσφαιρα προς πάντας γύρω Σας. Αυτή η χαρακτηριστική κινητήρια δύναμη στην Πρωθιεραρχική Σας διακονία ήταν και είναι πάντοτε η ακριβής εφαρμογή της πρώτης και μεγάλης εντολής του Κυρίου μας. Της Αγάπης.

Ω, τι άριστος συνδυασμός!!! Η αγάπη που εργάζεται ταπεινά και αποδοτικά και δεν κυνηγάει τυμπανοκρουσίες. Η αγάπη του Πατριάρχου προς όλους αδιακρίτως. Προς επιφανείς και ασήμους, μικρούς και μεγάλους, δυνατούς και αδυνάτους, ενδεείς και εμπεριστάτους. Η ίδια αγάπη προς ευγνώμονες και αχαρίστους.

Πόσες και πόσες φορές όλοι εμείς οι ευεργετημένοι να ζούμε εντός της Πατριαρχικής Αυλής δεν είμαστε μάρτυρες της δυναμικής εκφράσεως της αγάπης και καλωσύνης Σας. Πόσες φορές δεν είμαστε αυτήκοοι όταν η κορύφωση της πατριαρχικής ευθήνης και αγωνίας σπεύδει να δώσει λύσεις και να συνδράμει ποικιλοτρόπως, αλλά πάντα αγαπητικώς, σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Να παρηγορήσει, να παραβλέψει, να παραμυθήσει, να θεραπεύσει, να επουλώσει, να οικονομήσει, να συμπονέσει.

Πόσες φορές δεν ιδρώσατε με θρόμβους αίματος ώστε να μεριμνήσετε ως άλλος σταυροφόρος της Αγάπης, για τους πεινασμένους της Αφρικανικής ηπείρου, τα ορφανά των εμφυλίων πολέμων, τους αρρώστους που δεν έχουν φάρμακα, τα εμπερίστατα παιδιά των σκουπιδιών, την περίθαλψη των άγαμων μητέρων, τα ακρωτηριασμένα θύματα της ανθρωπίνης κακίας, του AIDS και του trafficking. Όχι μόνο υλικά, αλλά παράλληλα ηθικά και πνευματικά.

Αλλά και πόσες φορές, δεν προσπαθήσατε να θεραπεύσετε το κακό  με αντίδοτο την αγαπητική Σας καλωσύνη, εφαρμόζοντας τον παύλειο λόγο: «Μη νικών υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν» (Ρωμ. ιβ΄21).

Αυτή άλλωστε την δυναμική της Αγάπης διακηρύξατε και προ ολίγων ημερών στην Ρώμη, παραφράζοντας, ή μάλλον διορθώνοντας, το καρτεσιανό αξίωμα «σκεφτομαι, άρα υπάρχω», σε «ΑΓΑΠΩ, άρα υπάρχω». Υπάρχω, διά της αγάπης και εν τη αγάπη, που εχει την δύναμη να ανακαινίση τον Κόσμο και να τον μεταβάλλει αλλοιώνοντάς τον επί τα βελτίω.

Μακαριώτατε, συγχωρέστε με διότι δεν μπόρεσα να αποδώσω την ακρίβεια της χαρισματικής Σας εικόνας όσον ακριβώς ήθελα κι έπρεπε. Άλλωστε οι πάντες γνωρίζουν ότι όσο σπουδαιότερο το πρότυπο, τόσο δυσκολότερο το έργο του ζωγράφου.

Παρ΄όλα ταύτα, αυτό που είναι το ζητούμενο, είναι όχι μόνον η αναγνώριση του «προτύπου» και ο άκαρπος θαυμασμός του, αλλά αυτό που υπαγορεύει και ο ιερός Χρυσόστομος σε έναν λόγο του.
«Θαυμάζομεν τα γεγενημένα, ζηλούμεν την αρετή, εξενέγκωμεν και ημείς εις ετέρους τας ανδραγαθίας».

Θειότατε και Παναγιώτατε Δέσποτα, είσαστε ο εμπνευστής της Αγάπης και το παράδειγμα της καλωσύνης σε όλους μας. Σας ευγνωμονούμε δι΄ αυτό, και δεόμεθα του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να συνεχίσετε την άριστη πηδαλιουχία της αλεξανδρινής νοητής ολκάδος και την ευκλεή Πατριαρχεία Σας, εν υγεία στιβαρά, εις πολλούς και αγαθούς χρόνους. Αμήν.

Μετά το πέρας της Λειτουργικής Συνάξεως η ΑΘΜ εδέχθη τις ευχές των Ιεραρχών, του ιερού Κλήρου, και του ευλαβούς ποιμνίου της πόλεως του Αλεξάνδρου στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής.

Το απόγευμα της Τρίτης 1^ης Οκτωβρίου ε.έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ.Θεόδωρος Β΄, συμμετέχων στην καταληκτήρια εκδήλωση της συναντήσεως που οργάνωσε η Κοινότητα του Αγίου Εγιδίου στη Ρώμη υπό τον τίτλο Το Κουράγιο της Ελπίδας, ανέπεμψε δέηση υπέρ της ενότητος και της ειρήνης του κόσμου στην Basilica di Santa Maria in Ara Coeli, λαβών αφόρμηση από το απόσπασμα 3, 26-28 της Παύλειας Επιστολής Προς Γαλάτας: «Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού.” Συγκεκριμένα επεσήμανε:

Αίτημα επιτακτικό των καιρών μας είναι η επίτευξη μιας νέας ενότητας στα πρότυπα της δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και τον άνθρωπο από αγάπη και με ελευθερία, χωρίς ανάγκη, και, διά της προσωπικής Του ενεργείας, επικοινωνεί και σχετίζεται με τον έτερό Του, τον κόσμο και τον άνθρωπο. Έτσι και ο άνθρωπος οφείλει να ανασυστήσει τη ζωή του στην πραγματική της διάσταση: ζω σημαίνει όχι απλά υπάρχω, αλλά συνυπάρχω και συμπράττω με τον έτερο, τον διαφορετικό, τον αλλιώτικο, τον αντίθετό μου.

Αίτημα επιτακτικό των καιρών μας είναι η υπέρβαση της αυθαιρεσίας εις βάρος του συνανθρώπου μας και ο, άνευ όρων και ορίων, σεβασμός της ελευθερίας του στα πρότυπα της θείας δωρεάς της ανθρωπίνης ελευθερίας. Ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ελευθερία, μέσω της οποίας ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση του εαυτού του και ικανότητα ανοδικής πορείας προς τον Θεό. Ο Θεός δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου, ακόμα και όταν αυτός ακολουθεί τον δρόμο της πτώσεως. Έτσι και ο άνθρωπος οφείλει να επαναπροσδιορίσει την ελευθερία του: ελεύθερος δεν είναι αυτός που κάνει μόνο ό,τι θέλει, αλλά αυτός που πράττει εκείνο που θέλει· ελεύθερος δεν είναι εκείνος που επιβαρύνει τους άλλους με τις δικές του επιλογές, αλλά εκείνος που αναλαμβάνει το βάρος των ευθυνών του.

Αίτημα επιτακτικό των καιρών μας είναι το καρτεσιανό αξίωμα «σκέφτομαι άρα υπάρχω» να μετατραπεί σε «αγαπώ άρα υπάρχω» στα πρότυπα της απροϋπόθετης αγάπης του Θεού για τα δημιουργήματά Του. Ο Θεός από αγάπη ενηνθρώπησε για να θεωθεί ο άνθρωπος με ελευθερία. Έτσι και ο άνθρωπος οφείλει, όταν αγαπά, να θυσιάζει, έστω και εν μέρει, την ελευθερία του για χάρη του άλλου, διότι η ανθρώπινη ύπαρξη καταξιώνεται μόνο στην κοινωνία της αγάπης.

Αρχηγός της κοινωνίας της αγάπης είναι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος απεκατέστησε την ιερότητα και το μεγαλείο του ανθρωπίνου προσώπου, καταργώντας τον κόσμο της διασπάσεως, της αλλοτριώσεως, των φυλετικών διακρίσεων, και του μίσους. Ο Χριστός προσέλαβε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος και το ανασυνέθεσε στην οργανική του ενότητα. Η ενότητα αυτή δεν είναι στατική και μονοδιάστατη. Έχει δυναμική ποικιλία, γιατί η ενότητα επιτυγχάνεται με την κοινωνία των προσώπων, κατά το πρότυπο της ενότητας των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδος.

Ο Κύριος μας, ως “βασιλεύς δικαιοσύνης” (Εβρ. 7,2), απεκήρυξε τόν “αγαπώντα την αδικίαν” ως “μισούντα την εαυτού ψυχήν” (Ψαλμ. 10,5) και διεκήρυξε ότι στη βασιλεία Του δεν θα υπάρχει τόπος για έχθρα και μισαλλοδοξία, καθώς “συμβοσκηθήσεται λύκος μετ᾿ αρνός, και πάρδαλις συναναπαύσεται ερίφω, και μοσχάριον και ταύρος και λέων άμα βοσκηθήσονται” (Ησ. 11,6).

Προσευχόμεθα λοιπόν σήμερα να επανέλθει ο κόσμος στο αρχικό του κάλλος, καθώς ο Θεός “εποίησε εξ ενὸς αίματος παν έθνος ανθρώπων κατοικείν επὶ παν το πρόσωπον της γης” (Πράξ. 17,26). Προσευχόμεθα σήμερα να εκλείψει η αυθαίρετη αξιολογική διαφορά μεταξύ των ανθρώπων ως παράγων διαβαθμίσεως των δικαιωμάτων τους. Προσευχόμεθα η ενότητα να παγιωθεί επί της αξιωματικής αποδοχής του δικαιώματος της διαφορετικότητος των ανθρώπων. Προσευχόμεθα να κατακρημνισθεί ο μεσότοιχος της προκαταλήψεως, που πρώτος ο Κύριός μας έριξε απαντώντας στο ερώτημα “και τις εστίν μου πλησίον” (Λουκ. 10,29) διά της αφοπλιστικής παραβολής του καλού Σαμαρείτη.

Προσευχόμεθα να ριζώσει, να ανθίσει και να καρπίσει το δένδρο της ειρήνης επί του εδάφους που λιπαίνει η ομολογία ότι κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, εθνικότητας, θρησκείας, γλώσσας, είναι φορέας ισότιμος της εικόνας του Θεού. Προσευχόμεθα η ζωή στον κόσμο μας να γίνει ειρηνική, έχοντας κατά νου ότι ζωή σημαίνει πρώτα και πάνω από όλα συμβίωση, σχέση με τον άλλο, τον διαφορετικό, πλην καθολικώς προσληφθέντα από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Αμήν!

Την Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου ε.έ., η ΑΘΜ, ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, κ.κ.Θεόδωρος Β΄, συνοδευόμενος από τον Σεβ.Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ.Σεραφείμ και τον Σεβ.Μητροπολίτη Γουϊνέας κ.Γεώργιο, Εκπρόσωπο της ΑΘΜ στην Αθήνα, συναντήθηκε στο Βατικανό με τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κ.Φραγκίσκο Α΄.

Προσφωνών τον Ρωμαιοκαθολικό Προκαθήμενο, ο Μακαριώτατος ανέφερε μεταξύ άλλων:

Οι δύο Εκκλησίες, η Αλεξανδρινή και η Ρωμαϊκή, ανήκουμε, ιστορικώς και παραδοσιακώς, στις αρχαίες Εκκλησίες. Ανήκουμε στις Εκκλησίες που, αμέσως μετά την Πεντηκοστή, συνέστησαν την αφετηρία της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ανήκουμε στις Εκκλησίες που συνέπηξαν με τον λόγο, την διακονία και την μαρτυρική τελευτή τους ο Άγιος Απόστολος και Ευαγγελιστής Μάρκος και οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος.

Ενωμένοι κατά τους πρώτους δέκα και πλέον αιώνες, ζήσαμε όχι μόνο την κοινή αφετηρία, αλλά και την κοινή ιστορική πορεία και συναντηθήκαμε εν πνεύματι, αγαπώντας αλλήλους και ομολογώντας τον Κύριο μας. Στην αιώνια πόλη ο Άγιος Μέγας Αθανάσιος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, γνώρισε την αγάπη του αδελφού του Πάπα Ρώμης Ιουλίου Α΄ και ο Αλεξανδρείας Πέτρος Β΄ του Πάπα Δαμάσου. Σε ώρες κρίσιμες για την ενότητα της Εκκλησίας έμειναν κοντά σας και βρήκαν στον αγώνα για την προάσπιση της Αληθείας αδελφούς φύλακες και υπερασπιστές της Πίστεως και της Αγάπης.

Από αυτά τα σημεία συγκλίσεως της ιστορίας των Εκκλησιών μας, αντλούμε σήμερα δύναμη, ζωή και ελπίδα ώστε, διά της μαρτυρίας όσων μας ενώνουν και διά του διαλόγου, να συνεχίσουμε την πορεία στον δρόμο της αποκαταστάσεως της ενότητας των Χριστιανών, για την οποία ο Κύριος μας προσευχήθηκε την παραμονή του Πάθους Του. Ο Απόστολος Παύλος γράφει προς Ρωμαίους: “Προσλαμβάνεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσελάβετο υμάς εις δόξαν Θεού.” (Ρωμ. 15,7). Αυτό ακριβώς βιώνουμε τούτη την στιγμή, ως χρέος ιερό “επιποθίας του ελθείν” (Ρωμ. 15,22) προς αδελφόν “εν χαρά… διά θελήματος Θεού” (Ρωμ. 15,32).

Θεωρείστε την παρούσα κοινωνία ως σύμβολο ζωής στην πορεία για την ευστάθεια των αγίων Εκκλησιών και της ενώσεως των πάντων. Ως σύμβολο πίστεως στην ανάγκη διαφυλάξεως του ποιμνίου και καθοδηγήσεώς του σε “νόμους σωτηρίους… εν υπομονή πολλή” (Β΄ Κορ, 6,1-10). Ως σύμβολο του, τρεφομένου εκ της προσευχής και βιουμένου διά της αγάπης, κοινού αγώνα προασπίσεως του δικαιώματος κάθε ανθρώπου ελεύθερα να ορίζει και να νοηματοδοτεί τη ζωή του με αφετηρία την αναφορά του στον Θεό, ιδιαίτερα σήμερα που η ιδεολογική σκλήρυνση των ανθρώπων δημιουργεί σε Μέση Ανατολή και Αφρική ισχυρούς θύλακες αμφισβητήσεως του δικαιώματος αυτού και δηλητηριάσεως της ειρηνικής συνυπάρξεως των ανθρώπων.

Ως ποιμένες διάκονοι της αγάπης και της αληθείας, ας προσευχηθούμε διαπύρως οι δοκιμαζόμενοι αδελφοί μας σε αυτές τις εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη μας να ενισχυθούν παρά Θεού ώστε “τη ελπίδι χαίροντες, τη θλίψει υπομένοντες, τη προσευχή προσκαρτερούντες” (Ρωμ, 12,12) να ειρηνεύουν μετά πάντων των ανθρώπων. Αμήν!

Στο επίκεντρο των συνομιλιών των δύο Προκαθημένων βρέθηκε η ανάγκη προστασίας του δικαιώματος στην ελεύθερη θρησκευτική έκφραση, το οποίο αμφισβητείται σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής από την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό. Ο Μακαριώτατος είχε την ευκαιρία να καταθέσει στο τραπέζι του διαλόγου την προσωπική του εμπειρία από την πολύχρονη διακονία του στο πνευματικό γεώργιο της αφρικανικής ηπείρου, αλλά και να μοιραστεί την ανησυχία του για τη χρήση της θρησκείας εκ μέρους ακραίων ομάδων ως προσχήματος για την διάπραξη ειδεχθών πράξεων βίας.

Και οι δύο ηγέτες συμφώνησαν στην ανάγκη αναλήψεως πρωτοβουλιών που θα προωθούν όχι μόνο την ειρηνική συνύπαρξη αλλά και την δημιουργική διάδραση μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών θρησκευτικών αναφορών. Εντός αυτού του πλαισίου συμφώνησαν στην ανάγκη συνεχίσεως και εντάσεως του διαχριστιανικού διαλόγου προς σύμπηξη και εμπέδωση της χριστιανικής ενότητας μέσα από την διαφορετικότητα, ως προτύπωση της πανανθρώπινης ενότητας στη βάση ενός κοινού αξιακού συστήματος.

Μετά το πέρας των συνομιλιών ακολούθησε ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων.

Την 4^η Σεπτεμβρίου ε.έ., η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β΄, συνοδευόμενος από τον Σεβ.Μητροπολίτη Ερμουπόλεως κ.Νικόλαο, είχε συνάντηση με τον Προκαθήμενο της Κοπτικής Εκκλησίας κ.Θεόδωρο Β΄ στην Αμπασίγια του Καίρου, όπου βρίσκεται η Έδρα του Κοπτικού Πατριαρχείου. Η συνάντηση των Προκαθημένων πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της συνεργασίας των χριστιανικών κοινοτήτων της Αιγύπτου, όπως αυτή αποτυπώνεται στις μηναίες τακτικές συνεδριάσεις του Συμβουλίου Εκκλησιών της Αιγύπτου προς επίλυση των αναφυομένων προβλημάτων των Χριστιανών της χώρας.

Με γνώμονα την καταγραφή με ενάργεια και διακριτότητα των θέσεων και των δικαίων των Χριστιανών της Αιγύπτου στον υπό διαμόρφωση συνταγματικό χάρτη της χώρας, διεπιστώθη κοινότης απόψεων αναφορικά με την ανάγκη αφενός μεν οικοδομήσεως μιας κουλτούρας συνυπάρξεως, στηριγμένης στον αμοιβαίο σεβασμό της θρησκευτικής διαφορετικότητας, αφετέρου δε αποφυγής φαινομένων θρησκειοποιήσεως της πολιτικής και πολιτικοποιήσεως της θρησκείας, τα οποία με τη σειρά τους τροφοδοτούν εκδηλώσεις θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και φανατισμού. Και οι δύο Προκαθήμενοι συμφώνησαν στην ανάληψη κάθε απαραίτητης δράσεως προκειμένου να επιταχυνθεί η επάνοδος της χώρας στην κοινωνική σταθερότητα, αλλά και να αποκατασταθεί η διεθνής εικόνα της Αιγύπτου.

Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι ο Κόπτης Προκαθήμενος ανταποκρίθηκε θετικώς στο αίτημα του Μακαριωτάτου να πραγματοποιήσει επίσημη προσκυνηματική αποδημία στα αρχαία μοναστήρια της Νιτρίας και της Θηβαΐδος, στις ιστορικές εστίες όπου χαλκεύτηκε το μοναστικό ιδεώδες του Χριστιανισμού.