Ετικέτα: Ελλάδα

Ακόμη κι ένα πρωινό σαν κι αυτό, που ο αέρας φουσκώνει τη θάλασσα, δύο μαύρες κουκκίδες πλέουν στο βάθος του ορίζοντα. Είναι πλαστικές βάρκες που μόλις ξεκίνησαν από τα τουρκικά παράλια, υπερφορτωμένες με άντρες, γυναίκες και παιδιά.

Αν μπορούσε η 85χρονη Μαρίτσα Μαυραπίδη θα κατηφόριζε τον παράδρομο που από την εξώπορτά της οδηγεί στην παραλία της Σκάλας Συκαμιάς, θα περίμενε εκεί –όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν– και θα τους υποδεχόταν όλους με χαμόγελο. Αλλωστε γνωρίζει και η ίδια από προσφυγιά.

«Οι μάνες μας ήρθαν πρόσφυγες από την Τουρκία, απέναντι, και ήταν ακόμα κοπέλες. Ηρθαν χωρίς ρούχα, χωρίς τίποτα», λέει. «Γι’ αυτό και τους λυπούμαστε τους μετανάστες».

Το τελευταίο διάστημα προτιμά να βγαίνει μόνο όταν «έχει καλοσύνη». Μαζί της στην υποδοχή των νεοαφιχθέντων προσφύγων θα ήθελαν να βρίσκονται και οι ξαδέρφες της, η 83χρονη Μηλίτσα Καμβύση και η 89χρονη Ευστρατία Μαυραπίδη. Και αυτές όμως αποφεύγουν να κυκλοφορούν έξω τις ημέρες με αέρα.

«Αυτό το πράγμα δεν το περιμέναμε Παναγιά μου, να έρχονται με τη φουρτούνα οι άνθρωποι» λέει η κ. Μαρίτσα. «Το πιστεύεις ότι μόλις βγουν από τη βάρκα κάνουν μετάνοιες και φιλούν τη γη; Είναι να τους λυπάσαι. Πολλά μωρά, μωρέλια… Η καρδιά σου πονεί να βλέπεις τα χάλια του μωρού, να τρέμει, να κρυώνει».

Καθόμαστε μαζί με τις τρεις γυναίκες στο ισόγειο του σπιτιού της κ. Μηλίτσας. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου ξεκινά ο ελαιώνας του χωριού και από μπροστά φαίνεται η θάλασσα. «Μένω εδώ γιατί στον πρώτο όροφο φιλοξενώ εθελοντές που βοηθούν τους πρόσφυγες» λέει.

Στο τραπέζι, ανάμεσα στις δεκάδες φωτογραφίες παιδιών, εγγονών και δισέγγονων, ξεχωρίζει ένα κορνιζαρισμένο απόκομμα εφημερίδας. Σε αυτό εικονίζονται οι τρεις γυναίκες: η κ. Μηλίτσα ταΐζει με μπιμπερό ένα βρέφος που μόλις έχει φτάσει με τη μητέρα του από τα τουρκικά παράλια και δίπλα της κοιτούν στοργικά οι άλλες δύο γιαγιάδες.

Αυτή η φωτογραφία του Λευτέρη Παρτσάλη έκανε τον περασμένο Οκτώβριο τον γύρο του κόσμου αποκτώντας απροσδόκητη για τις γιαγιάδες και τους συγγενείς τους δημοσιότητα. Η κ. Μηλίτσα ακόμα το λέει πως μοίραζαν συγχαρητήρια στον γιο της όταν έκανε Πρωτοχρονιά στη Νάουσα. Η κ. Μαρίτσα θυμάται με περηφάνια ότι ένας καθηγητής έδειξε τη φωτογραφία στην τάξη του εγγονού της. Και η κ. Ευστρατία εντυπωσιάστηκε από τα τηλεφωνήματα που δέχτηκε από διάφορες χώρες της Ευρώπης. «Από παντού μας θυμήθηκαν» λέει.

Κοινές ρίζες

Οι τρεις γυναίκες όμως δεν μοιράζονται μόνο αυτή την αναγνώριση. Εχουν κοινές ρίζες και ακολούθησαν μια παρόμοια σκληρή ζωή. Οι μητέρες τους έφτασαν με ψαροκάικα στη Λέσβο από τα αντικρινά Μοσχονήσια το 1922, στη Μικρασιατική καταστροφή. Οι εικόνες αυτής της εξόδου που περιέγραψαν αργότερα στις κόρες τους θυμίζουν τις τωρινές αφίξεις των Σύρων προσφύγων στο νησί.

«Η μάνα μου ήρθε με τρία μωρά από την Τουρκία» θυμάται η κ. Ευστρατία. «Δεν είχε ρούχα για το πιο μικρό μωρό και ξέσκισε το μεσοφόρι που φόραγε και το φάσκιωσε». Ο πατέρας της κ. Μηλίτσας ήταν αρραβωνιασμένος με άλλη γυναίκα στην Τουρκία. «Πήρε μια ραπτομηχανή και ένα μπαούλο ρούχα για να φύγουν, αλλά σκοτώθηκαν η αρραβωνιαστικιά και η πεθερά του. Εφτασε μόνος του και γνώρισε στη Λέσβο τη μητέρα μου», λέει.

Οπως θυμούνται από διηγήσεις, δεν υποδέχτηκαν όλοι οι νησιώτες τότε εγκάρδια τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. «Φοβούνταν οι ντόπιοι να μην καθίσουν εδώ οι πρόσφυγες» λέει η κ. Μαρίτσα. «Τελικά αγόρασαν γη και παντρεύτηκαν εδώ». Ενα από τα μέρη του νησιού όπου εγκαταστάθηκαν οι Μικρασιάτες ήταν και το επίνειο του χωριού Συκαμιά, η Σκάλα. Εδώ, σε αυτόν τον τόπο που αποτελεί γενέτειρα του λογοτέχνη Στρατή Μυριβήλη, οι πρόσφυγες πέρασαν φτωχικά χρόνια.

«Περνούσαν δυστυχισμένα και έκαναν πολλά μωρά, σαν και τούτους, τους μετανάστες που έρχονται τώρα» λέει η κ. Μηλίτσα. «Σκόρπισαν μέσα στα αμπάρια (καμαρίνια σε ελαιοτριβεία όπου οι ντόπιοι αποθήκευαν τις ελιές) και έμεναν εκεί. Τέσσερις οικογένειες έμεναν σε ένα δωμάτιο και χώριζαν το μέρος με καρπέτες (χαλιά)» λέει η κ. Ευστρατία.

Οι περισσότερες προσφυγικές οικογένειες όπως και αυτές των τριών γυναικών σταδιακά απέκτησαν δικά τους σπίτια και ασχολήθηκαν με τις ελιές. Μια δουλειά την οποία αργότερα κληροδότησαν στις επόμενες γενιές. «Εμείς ζήσαμε φτωχές, όπως και οι μάνες μας» λέει η κ. Μαρίτσα.

«Οταν βλέπεις πόσοι πνίγονται…»

Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του στις τρεις γυναίκες. Κάποιο πρόβλημα ακοής στη μία, αστάθεια στο βάδισμα στην άλλη και βαθιές ρυτίδες στα πρόσωπα. Μόνο μία, η μεγαλύτερη σε ηλικία, φοράει τσεμπέρι. Ολες τους έχουν υπομείνει τις απαιτήσεις της αγροτικής ζωής. «Και στα τέσσερα παιδιά που γέννησα, ελιές μάζευα μέχρι και το τέλος», λέει η κ. Μηλίτσα και θυμάται ότι την επομένη μιας γέννας ο άντρας της ζήτησε να συνεχίσουν το μάζεμα στον ελαιώνα.

«Αν ήμασταν κουρασμένες; Δεν λες τίποτα. Παλεύαμε στα κτήματα. Να μαζεύεις τις ελιές όλη μέρα και το βράδυ να έρχεσαι να ζυμώνεις ψωμί, να φουρνίζεις το ψωμί, να πλένεις στο χέρι τα ρούχα και το πρωί και πάλι στα χωράφια», τονίζει η κ. Ευστρατία. Η κ. Μαρίτσα αν και πήγε σχολείο, το σταμάτησε στη β΄ τάξη, στο δημοτικό, για να προσέχει το μικρότερο αδερφάκι της όσο η μητέρα τους θα έλειπε στους αγρούς. «Από τότε είχα μωρά στα χέρια μου», λέει.

Παρά την ταλαιπωρία του παρελθόντος και οι τρεις γιαγιάδες τώρα λένε ότι κάνουν «καλά γεράματα». Γελούν συχνά στις συναντήσεις τους και όποτε έχει καλό καιρό κάθονται λίγο μετά το μεσημέρι σε ένα παγκάκι με θέα το Αιγαίο. Εχουν παιδιά, συγγενείς και φίλους που τις φροντίζουν – στις ώρες που βρισκόμασταν στο σπίτι της κ. Μηλίτσας, τρεις άνθρωποι πέρασαν να τη χαιρετήσουν και να δουν αν είναι καλά, και αργότερα η κόρη της τής έφερε φαγητό. Στενοχωριούνται όμως και οι τρεις γυναίκες με τον πόνο που αντικρίζουν γύρω τους.

«Σε πιάνει ένα πλάκωμα όταν βλέπεις πόσοι πνίγονται. Δεν μπορεί να πάρει η καρδιά σου αέρα», λέει η κ. Μηλίτσα, που αποφεύγει να ανοίγει την τηλεόραση τελευταία για να μην ακούσει δυσάρεστα νέα.

Από τότε που έφτασαν οι πρώτες βάρκες στην παραλία του χωριού τους, οι τρεις γιαγιάδες, όπως και άλλοι κάτοικοι της περιοχής, δώρισαν παλιά τους ρούχα στους πρόσφυγες. Ακόμη σε δύο άλλες περιπτώσεις πέρα από τη γνωστή φωτογραφία, η κ. Μαρίτσα κράτησε στην αγκαλιά της δύο βρέφη μέχρι να εντοπιστούν από εθελοντές οι γονείς τους μεταξύ των νεοαφιχθέντων προσφύγων. Μέσα σε ένα χρόνο περισσότεροι από 500.000 πρόσφυγες και μετανάστες έφτασαν στο νησί – με κύριο σημείο εισόδου αυτές τις παραλίες του βορρά.

Με νοήματα

«Χαίρονταν που μας έβλεπαν και μας χαιρετούσαν με μεγάλη αγάπη», λέει για τους πρόσφυγες η κ. Ευστρατία, και θυμάται με ευγνωμοσύνη πώς έτρεξαν ξένοι γιατροί εθελοντικών οργανώσεων να τη βοηθήσουν όταν πριν από λίγο καιρό έπεσε στο σπίτι της και χτύπησε στο πόδι. Η κ. Μηλίτσα δεν ξεχνάει την εικόνα ενός παιδιού από τη Συρία, που της προσέφερε κομμάτι από το ψωμί που έτρωγε. Και η κ. Μαρίτσα περιγράφει μια σκηνή που τη συγκίνησε: «Είχα σφιχτά τα χέρια μου και ήρθε ένα μωρό να μου ανοίξει τη χούφτα. Νόμιζα ότι ήθελε λεφτά και του είπα ότι δεν έχω παράδες. Ομως τελικά κατάλαβα ότι ήθελε να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει. Ισως του θύμισα τη γιαγιά του», λέει.

Τις περισσότερες φορές, σε αυτές τις συναντήσεις με τους πρόσφυγες στην παραλία της Σκάλας Συκαμιάς, οι τρεις γιαγιάδες μιλούσαν μαζί τους με νοήματα. Κάποιες στιγμές είχαν κοντά τους και μια συγγενή τους, την κ. Κωνσταντίνα που γεννήθηκε στη Σκάλα, έζησε όμως 40 χρόνια στο Οχάιο των ΗΠΑ και μπορούσε να συνεννοηθεί στα αγγλικά. Με τη μητέρα της διάσημης φωτογραφίας, πάντως, δεν χρειάστηκε να ανταλλάξουν πολλές κουβέντες. Κράτησαν το μωρό της που γκρίνιαζε και το ηρέμησαν μέχρι εκείνη να βάλει στεγνά ρούχα.

«Δεν είναι άνθρωποι που πειράζουν. Ας έρθουν, και μπορεί αν πάνε στο εξωτερικό να επιτύχουν, να βρουν μια δουλειά», λέει η κ. Μαρίτσα. «Δεν τους φοβάσαι, γιατί είναι άνθρωποι που θέλουν να τους μιλήσεις», συμπληρώνει η κ. Μηλίτσα. «Πολλοί μας φιλούν πάνω στο κεφάλι άμα μας δουν».

(www.kathimerini.gr)

Είναι μόλις 33 ετών, όμως έχει έδρα και εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU) και βρίσκεται στην αιχμή της έρευνας για ανακάλυψη θεραπειών για τον καρκίνο του πνεύμονα – την πιο φονική μορφή της ασθένειας. Ο κ. Θαλής Παπαγιαννακόπουλος αντιμετωπίζει το θέμα επιθετικά. Χρησιμοποιώντας μια επαναστατική τεχνική, προσπαθεί να καταλάβει πώς λειτουργούν συγκεκριμένες μεταλλάξεις του καρκίνου, οι οποίες εμφανίζονται στους περισσότερους ασθενείς. Σκοπός δεν είναι άλλος από την ανάπτυξη γενετικών θεραπειών του καρκίνου, κάτι εξαιρετικά δύσκολο, λόγω της πολυπλοκότητάς του. Ομως, η έρευνα του κ. Παπαγιαννακόπουλου, ίσως αποτελέσει καθοριστικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Στις 22 Δεκεμβρίου η τάξη των θετικών επιστημών της Ακαδημίας Αθηνών του απένειμε ειδικό βραβείο για την καινοτόμο ερευνητική του μέθοδο, η οποία έγινε δεκτή για δημοσίευση στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό, Nature. Αλλά και το περιοδικό Science χαρακτήρισε τη μέθοδο CRISP, την οποία χρησιμοποιεί η επιστημονική ομάδα στην οποία μετείχε ο κ. Θαλής Παπαγιαννακόπουλος, ως επιστημονική επανάσταση. Οι αντικαρκινικές έρευνες γίνονται καταρχήν σε μοντέλα υπολογιστών, έπειτα σε καλλιέργειες ανθρωπίνων ιστών και στη συνέχεια σε πειραματόζωα, όπως η δροσόφυλλα μύγα, κυρίως όμως σε ποντίκια.

«Μέχρι πρότινος έπρεπε να δημιουργούμε μεταλλάξεις μέσω βλαστικών κυττάρων, τα οποία παρήγαγαν ποντίκια. Αυτό μπορεί να έπαιρνε και τρία χρόνια. Τώρα μπορούμε να παρέμβουμε κατευθείαν στο DNA ενήλικων οργανισμών και αυτό μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα γιατί ο καρκίνος συνήθως εμφανίζεται σε ώριμους ιστούς» εξηγεί ο ίδιος. Μάλιστα, η ομάδα στην οποία συμμετείχε ο κ. Παπαγιανακόπουλος, ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο ΜΙΤ, κατάφερε να παράξει τέσσερις μεταλλάξεις σε τέσσερις μήνες, αν και όπως λέει, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο να γίνουν πολλές περισσότερες, κάτι που θα επιταχύνει σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό την έρευνα.

Η μέθοδος CRISP ανακαλύφθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στην Οσάκα της Ιαπωνίας, όταν ερευνητές παρατήρησαν ότι κάποια βακτήρια μπορούν να αλλοιώσουν το DNA τους προκειμένου να προστατευτούν από επιθέσεις ιών. Χρόνια αργότερα, το 2014, επιστήμονες στις ΗΠΑ βρήκαν ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον μηχανισμό προκειμένου να κόψουν και να ράψουν DNA, περίπου όπως κόβει κανείς κείμενο στον υπολογιστή. Για να το κάνουν αυτό εισάγουν σε ένα κύτταρο μια πρωτεΐνη, η οποία καθοδηγούμενη από RNA μπορεί και σπάει την αλληλουχία του DNA του κυττάρου, σε όποιο σημείο επιθυμεί ο ερευνητής. «Καταφέραμε χρησιμοποιώντας ιούς να μεταφέρουμε καρκινικές μεταλλάξεις σε συγκεκριμένα κύτταρα στον πνεύμονα και να μελετήσουμε μόνο αυτά. Είναι σαν να βρήκαμε έναν γενετικό διακόπτη που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε γενετικούς συνδυασμούς μεταλλάξεων που εμφανίζονται σε ανθρώπους» λέει ο κ. Παπαγιαννακόπουλος.

Το μεγάλο πρόβλημα που προσπαθούν να λύσουν οι ερευνητές είναι η πολυπλοκότητα των μεταλλάξεων. Σε ένα χάρτη 200 ασθενών με καρκίνο του πνεύμονα ο κ. Παπαγιαννακόπουλος εντόπισε δύο ογκογονίδια που φαίνεται να εμφανίζονται συχνότερα (στο 70% των κρουσμάτων -υπάρχουν χιλιάδες άλλες μεταλλάξεις που δεν γνωρίζουμε πώς λειτουργούν οι ίδιες ή ο συνδυασμός τους) και προσπαθεί να παρέμβει σε αυτά ώστε να αναστείλει την εξέλιξη της ασθένειας. Η πεποίθηση που υπάρχει στην ιατρική κοινότητα είναι ότι στο μέλλον θα αναπτυχθούν γονιδιακές θεραπείες, που μπορεί να καταστήσουν χρόνια ασθένεια κάποιες μορφές καρκίνου, όμως δεν είναι εύκολο να παραχθούν μοναδικές θεραπείες για κάθε διαφορετικό ασθενή, ανάλογα με το καρκινικό του προφίλ. Αν καταφέρουν να βρουν γενετικά μονοπάτια που να αφορούν μεγάλες ομάδες ασθενών, τότε ίσως καταφέρουν να φέρουν πιο κοντά τις προσωποποιημένες θεραπείες.

Η επαναστατική μέθοδος CRISP, την οποία χρησιμοποιεί ο κ. Παπαγιανακόπουλος, έχει όμως και μια άλλη εφαρμογή, η οποία μπορεί να είναι ηθικά επιλήψιμη. «Η μέθοδος μπορεί να χρησιμοποιηθεί πρακτικά για οτιδήποτε. Ξέρουμε ότι κάποιοι επιστήμονες στην Κίνα έχουν επιχειρήσει να τη χρησιμοποιήσουν για γενετική βελτίωση κυττάρων» λέει ο ίδιος. «Θυμάστε την ταινία Gattaca; Ισως είναι πιο κοντά από όσο περιμέναμε», καταλήγει.

(Πηγή: www.kathimerini.gr)

Το καλοκαίρι το νέο θεσμικό πλαίσιο για τα διαπολιτισμικά και τα ομογενειακά σχολεία Νέο θεσμικό πλαίσιο, περισσότερο ευέλικτο και προσαρμοσμένο στις σύγχρονες εκπαιδευτικές ανάγκες, σχεδιάζει το υπουργείο Παιδείας για τη λειτουργία των διαπολιτισμικών σχολείων, αλλά και των σχολείων του ελληνικού κράτους στο εξωτερικό.
«Στόχος είναι μέχρι το καλοκαίρι να μπορέσουμε να νομοθετήσουμε, ώστε από τη επόμενη σχολική χρονιά να υπάρχει ένα νέο θεσμικό πλαίσιο για τη λειτουργία των σχολείων αυτών», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο υφυπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Θεοδόσης Πελεγρίνης, ο οποίος, στο πλαίσιο του σχετικού διαλόγου, που ξεκίνησε το υπουργείο, επισκέφθηκε σήμερα το πρωί το 6ο Διαπολιτισμικό Δημοτικό Σχολείο Ελευθερίου-Κορδελιού και το 6ο Διαπολιτισμικό Σχολείο Ευόσμου, στη Θεσσαλονίκη. «Η Επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση του νομοθετικού πλαισίου για την Ομογενειακή Εκπαίδευση, έχει αρχίσει ήδη από την περασμένη εβδομάδα να εργάζεται, ενώ η Επιτροπή για τη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση ξεκίνησε την προηγούμενη Παρασκευή το έργο της, με στόχο και οι δύο, μέχρι τις αρχές του ερχόμενου Μαρτίου, να μας έχουν καταθέσει προτάσεις, αφού κάνουν διάλογο με τους αρμόδιους φορείς», διευκρίνισε ο κ. Πελεγρίνης. Πρόεδρος στην Επιτροπή για την Ομογενειακή Εκπαίδευση τοποθετήθηκε ο αν. καθηγητής του τμήματος Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, Γεώργιος Παπακωνσταντίνου και στην Επιτροπή για τη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση ο αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Παύλος Χαραμής. «Οι προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές αλλάζουν το τοπίο» Σήμερα στην Ελλάδα λειτουργούν 13 διαπολιτισμικά σχολεία, όμως, η αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών στη χώρα έχουν πολλαπλασιάσει τις ανάγκες και, όπως γνωστοποίησε ο κ. Πελεγρίνης, το υπουργείο Παιδείας εξετάζει το ενδεχόμενο να αυξηθεί ο αριθμός των σχολείων αυτών. «Τα διαπολιτισμικά σχολεία διαμορφώθηκαν το 1996, από τις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από 20 χρόνια και σήμερα δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες που υπάρχουν. Ενδέχεται να αυξηθούν και επιπλέον απαιτείται ένα πλαίσιο νομοθετικό, μέσα στο οποίο, αφενός να μπορούν να κινούνται με περισσότερη ευελιξία και να δίδονται δυνατότητες και στα σχολεία που “τρέχουν” γρήγορα και σε εκείνα που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ίδιους ρυθμούς, αφετέρου να γίνουν ελκυστικά και για τα Ελληνόπουλα», εξήγησε ο κ. Πελεγρίνης, συνομιλώντας, με το εκπαιδευτικό προσωπικό των σχολείων που επισκέφθηκε. Τους διαβεβαίωσε δε ότι «προσπαθούμε να εκσυγχρονίσουμε και να αναμορφώσουμε το θεσμικό πλαίσιο, αυτό, όμως, δεν θα γίνει ερήμην υμών». Αποτιμώντας, πάντως, τα αποτελέσματα, των επισκέψεων, που έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα σε διαπολιτισμικά σχολεία, ο υφυπουργός σημείωσε πως «γενικά είναι πολύ θετική η εμπειρία μου, έχουν μία πολύ θετική επίδοση». «Τα παιδιά, που έρχονται στο σχολείο μας χωρίς να είναι επιλογή τους, δεν επιθυμούν να φύγουν στη συνέχεια, αλλά και οι δάσκαλοι του σχολείου μας, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι εδώ με οργανική θέση, τόσα χρόνια παραμένουν εδώ, επειδή δεν επιθυμούν να φύγουν», είπε ο διευθυντής του 6ου Διαπολιτισμικού Σχολείου Ελευθερίου- Κορδελιού, Στέργιος Παπαδόπουλος. Από την πλευρά του ο διευθυντής του διαπολιτισμικού σχολείου Ευόσμου, επισήμανε ότι «προσπαθούμε να αναπτύσσουμε τον αλληλοσεβασμό μέσω της αλληλεπίδρασης, ώστε τα παιδιά να κατανοούν και να εκτιμούν το ένα το άλλο και να αισθάνονται άνετα μεταξύ τους, καθώς ζούμε σε μία κοινωνία πολυπολιτισμική». Ο υφυπουργός συνομίλησε και με παιδιά σε τάξεις των σχολείων που επισκέφθηκε, χαρίζοντάς τους βιβλία. «Υποχρεωτική πιστοποίηση της ελληνομάθειας για τους ομογενείς» Όσον αφορά το διάλογο που ξεκίνησε για την ομογενειακή εκπαίδευση, ο υφυπουργός επισήμανε ότι «η εντολή που έχει η Επιτροπή είναι να εργαστεί σε μία εκ βάθρων αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου, ώστε να είναι ευέλικτο και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες». Γνωστοποίησε, πάντως, πως «σε ό,τι με αφορά -και είναι ένας κοινός τόπος- η πιστοποίηση της ελληνομάθειας είναι εκ των ων ουκ άνευ, οπωσδήποτε πρέπει να γίνεται και πρέπει να μπει ένας τέτοιος όρος, που να υποχρεώνει τα παιδιά να πιστοποιείται η ελληνομάθειά τους». Διευκρίνισε δε ότι η πιστοποίηση «θα γίνεται με κριτήρια αντικειμενικά», κατά τα πρότυπα, όπως είπε, των εξετάσεων αγγλικών Lower και Proficiency ή του γαλλικού delf. «Υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια, κατά τον ίδιο τρόπο υπάρχει επεξεργασμένο σχέδιο από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, για να πιστοποιείται η γλώσσα. Η πιστοποίηση θα είναι αντικειμενική, δεν θα είναι αυθαίρετη και αυτός είναι ο στόχος», σημείωσε ο κ. Πελεγρίνης.

(www.dikaiologitika.gr)

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο γιορτάζει φέτος τα 150 χρόνια από τη θεμελίωσή του, τα οποία συμπληρώνονται στις 3 Οκτωβρίου 2016. Οι ποικίλες και ενδιαφέρουσες δράσεις επετειακού χαρακτήρα, ωστόσο, απλώνονται σε ολόκληρη τη διάρκεια του έτους, όπως δήλωσε η διευθύντριά του, Μαρία Λαγογιάννη, κατά την παρουσίαση ενός εντυπωσιακού πανοράματος για το 2016.

Μεταξύ των ειδήσεων που ξεχώρισαν ήταν και η ανακήρυξή του, στις 18 Μαΐου τη Διεθνή Ημέρα Μουσείων, ως τιμώμενου μουσείου για το 2016 από το ελληνικό τμήμα του ICOMOS (Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων), μια τιμή που οφείλεται τόσο στην προσφορά του στον πολιτισμό, όσο και στον πανελλήνιο χαρακτήρα των συλλογών του, που εκπροσωπούν τις πανανθρώπινες αξίες.

Η νέα χρονιά σηματοδοτείται από νέες και παλιές δράσεις που εξελίσσονται, όπως το Αθέατο Μουσείο, που σήμερα εγκαινίασε ένα ακόμα συναρπαστικό έκθεμά του, το οποίο και θα παραμείνει στη γνωστή προθήκη, στην Αίθουσα του Βωμού, για δυο μήνες. Πρόκειται για τον αττικό ερυθρόμορφο καλυκωτό κρατήρα, ένα κατεξοχήν συμποσιακό αγγείο, που χρονολογείται μεταξύ 390 και 385 π. Χ. και απεικονίζει πλάι στον Διόνυσο τη Νίκη, μια ασυνήθιστη παρουσία που πιθανόν να συμβολίζει την ευτυχισμένη ζωή και τη νίκη εναντίον του θανάτου.

Από τις νέες δράσεις ξεχωρίζει το «Ανοιχτό Μουσείο», που έχει ως κύριο άξονα την εξωστρέφεια και τον διάλογο με την κοινωνία, αλλά και τη σύμπραξη του Μουσείου με τους κοινωνικούς φορείς.

«Ανταποκρινόμενο στο αίτημα των επισκεπτών του, το Μουσείο ανοίγει την αυλαία στους χώρους πίσω από τη σκηνή, στα εργαστήρια συντήρησης και στους χώρους αρχαιολογικής έρευνας, εκεί όπου οι άνθρωποι του Μουσείου προετοιμάζουν όσα προβάλλονται στις λαμπρές εκθεσιακές αίθουσες», τόνισε η Μαρία Λαγογιάννη.

Επίσης, ειδικές θεματικές παρουσιάσεις από τους αρχαιολόγους και ειδικά σχεδιασμένα εργαστήρια εξοικείωσης από τους συντηρητές του θα προσφέρονται σε τακτές ημερομηνίες σε ολόκληρη τη διάρκεια του 2016, εμπλουτίζοντας τη μουσειακή εμπειρία και εμβαθύνοντας τη σχέση του φιλόξενου Μουσείου με τους φίλους και τους επισκέπτες του.

Παράλληλα, από τον Ιανουάριο και σε ολόκληρο το τρέχον έτος θα γίνονται πρωτότυπες δράσεις επετειακού χαρακτήρα, που θα αποτελούν συνέργειες με εκπαιδευτικούς φορείς, καλλιτεχνικούς οργανισμούς, σωματεία και κοινωνικούς φορείς, όπως ο Σύλλογος Γλυπτών Ελλάδος, οι Έλληνες Κεραμείς μέλη του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, το ΤΕΙ Γραφιστικής Αθηνών, το ΤΕΙ Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης Αθηνών, το Μουσείο των Ηρακλειδών, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης του Τόκυο, το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, το Εθνικό Θέατρο, η Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, η Εθνική Πινακοθήκη, η Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων και η ΕΡΤ.

Η καταληκτική δράση που θα πλαισιώσει την εορταστική ατμόσφαιρα είναι η επετειακή έκθεση με τίτλο «Οδύσσειες», που μέσα από τις μοναδικές συλλογές του μουσείου, οι οποίες ξεκινούν από τη νεολιθική περίοδο και καταλήγουν στην ύστερη αρχαιότητα, θα προβληθεί η διαχρονική πάλη του ανθρώπου για επιβίωση, ανάπτυξη, κατάκτηση της γνώσης και της ευτυχίας.

Την ίδια στιγμή, μεγάλοι σύγχρονοι ποιητές, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης και ο Ρίτσος, θα κρατήσουν το νήμα που θα γεφυρώσει τους πολλαπλούς συμβολισμούς της ομηρικής Οδύσσειας με το σήμερα.

Πλούσιο ήταν όμως το έργο του Μουσείου και για το 2015. Όπως ανέφερε η διευθύντριά του, εξυπηρετήθηκαν 103 ερευνητικά προγράμματα, ελληνικά και διεθνή, εφαρμόστηκαν πρωτοποριακές μέθοδοι συντήρησης, όπως η ανάλυση της σύστασης του κράματος του μετάλλου του Εφήβου των Αντικυθήρων μέσω φασματοσκοπίας ακτινών X Φθορισμού (XRF) και η φυσικοχημική διερεύνηση των γλυπτών του ναυαγίου των Αντικυθήρων με γεωραντάρ.

Επιπλέον, εφαρμόστηκαν 15 εκπαιδευτικά προγράμματα και σχεδιάσθηκαν επτά νέα, στα οποία συμμετείχαν 2.500 μαθητές και 2.600 περίπου οικογένειες με παιδιά, ηλικίας 6 – 12 ετών, ενώ εξυπηρετήθηκαν 600 περίπου αιτήματα χρήσης φωτογραφικού υλικού σε έντυπες ή και διαδικτυακές εκδόσεις και πραγματοποιήθηκαν πολυάριθμες κινηματογραφήσεις από ελληνικά και ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και εκπαιδευτικούς φορείς.

Τεράστια ήταν και η συμβολή του Μουσείου σε εννέα περιοδικές εκθέσεις στην Ευρώπη και στην Αμερική, με τον προσωρινό δανεισμό 550 αρχαίων έργων, μεταξύ των οποίων η μεγάλη έκθεση «Έλληνες: από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο», την οποία είδαν χιλιάδες άνθρωποι σε Καναδά και ΗΠΑ, λαμβάνοντας διθυραμβικές κριτικές. Επιπλέον, συνδιοργάνωσε τρεις μεγάλες εκθέσεις στην Μαδρίτη, στην Βασιλεία της Ελβετίας και στο Τόκιο της Ιαπωνίας, ενώ σημαντική ήταν η δράση του και στο εσωτερικό, με την πραγματοποίηση της περιοδικής έκθεσης «Ένα όνειρο ανάμεσα στα ερείπια… Περίπατος στην Αθήνα των Περιηγητών. 17ος -19ος αιώνας», που συνεχίζεται, φυσικά και με το «Αθέατο Μουσείο», που για δυο μήνες προβάλλεται ένα επιλεγμένο έκθεμα από τον κόσμο των αποθηκών του.

Εκθέσεις σύγχρονης τέχνης στο καφέ του, μουσικά δρώμενα, αρχαιολογικές παρουσιάσεις, νέες εκδόσεις, ένας ιστότοπος που έγινε ακόμα πιο φιλικός τη χρονιά που πέρασε, αλλά και η εγκαινίαση ενός blog όπου παρουσιάζεται η προετοιμασία των δράσεων του, συντέλεσαν τη χρονιά που πέρασε στη μεγαλύτερη εξωστρέφεια του Μουσείου και, όπως αναμενόταν, στην αύξηση των επισκεπτών του, που ετησίως φτάνουν τις 450.000.

(www.ellines.com)