Ετικέτα: Δημήτρης Παπαδημητρίου

Και δεύτερο ομογενή απέκτησε η ελληνική κυβέρνηση, αφού μετά την κ. Ράνια Αντωνοπούλου (που παρέμεινε και μετά τον ανασχηματισμό στη θέση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας), στη σύνθεσή της υπάρχει πλέον και ο Ελληνοαμερικανός καθηγητής Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο οποίος τοποθετήθηκε υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης. Οι δυο τους μάλιστα τυγχάνει να είναι σύντροφοι.

Ο διορισμός κ. Παπαδημητρίου αποτέλεσε σε γενικές γραμμές έκπληξη:

Πρώτον, γιατί το όνομά του δεν είχε ακουστεί κατά την παραφιλολογία που είχε επικρατήσει όλες τις προηγούμενες ημέρες γύρω από τον επικείμενο ανασχηματισμό και, δεύτερον, γιατί σύμφωνα με πληροφορίες που είχε στη διάθεσή του ο «Ε.Κ.», η κ. Αντωνοπούλου είχε κουραστεί (και ενδεχομένως απογοητευθεί) από την κατάσταση στο υπουργείο της αρμοδιότητάς της και σκόπευε να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αντ’ αυτού, και η ίδια παρέμεινε στη θέση της, αλλά και ο σύντροφος της κάνει το αντίστροφο ταξίδι εντασσόμενος στο δυναμικό της ελληνικής κυβέρνησης.

Ο 70χρονος Δημήτρης Παπαδημητρίου φέρει ένα πλούσιο βιογραφικό. Είναι απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών του Πανεπιστημίου Columbia και κάτοχος MA και PhD στις Οικονομικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο New School for Social Research, της Νέας Υόρκης. Είναι πρόεδρος του Levy Economics Institute από την ίδρυση του το 1986 και επίτιμος αντιπρόεδρος. Παράλληλα, είναι καθηγητής του Bard College στη Νέα Υόρκη από το 1977 και αντιπρόεδρος του Bard College στο Simon Rock από το 1979 μέχρι και σήμερα.

Το βιογραφικό του περιλαμβάνει τη θέση του επίτιμου καθηγητή στην Ακαδημία Οικονομικών Επιστημών της Σαγκάης το 2002 και τη συμμετοχή του στην επιτροπή αναθεώρησης του εμπορικού ελλείμματος του αμερικανικού Κογκρέσου (1999-2001). Διετέλεσε γραμματέας και ταμίας της εταιρείας ασφαλειών ζωής William Penn.

Επιπλέον, διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος της BARD Real Estate GmbH (2011-2015), και διευθύνων σύμβουλος του Bard College του Βερολίνου GmbH (2011-2015).

Είναι πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Αμερικανικής Συμφωνικής Ορχήστρας και των Συντακτικών Επιτροπών του Δελτίου Πολιτικής Οικονομίας (2006 Πρόκληση (2004 -) και της Εφημερίδας της οικονομικής Ανάλυσης (2010 -). Επίσης, ήταν στη συντακτική επιτροπή της επανεξέτασης του εισοδήματος και περιουσίας (1998-2004), 18 και το Eastern Economic Journal, (1994-1997).

Παράλληλα, έχει δημοσιεύσει τις μελέτες του σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως το «Journal of Economic Issues», «European Journal of Political Economy», «Review of Political Economy», «Challenge». Εγραψε και επιμελήθηκε 13 βιβλία που έχουν εκδοθεί από τους εκδοτικούς οίκους «Palgrave Macmillan», «Edward Elgar», και «McGraw-Hill». Εχει παρουσιάσει τις εργασίες του σε διεθνή επιστημονικά και τραπεζικά συνέδρια.
Το Levy Institute

To Levy Economics Institute of Bard College (όπως είναι το πλήρες όνομά του) είναι ένα think tank που ιδρύθηκε το 1986 με δωρεά του επενδυτή Leon Levy (το αρχικό όνομα του Ινστιτούτου ήταν Jerome Levy Economics Institute). Οι επαφές του Levy Economics Institute και του κ. Παπαδημητρίου με τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ιστορία κάποιων ετών.

Η σύνδεση έγινε το 2012 με την μεσολάβηση του αείμνηστου Γεράσιμου Αρσένη και της συζύγου του κ. Λούκα Κατσέλη. Η επαφή του αμερικανικού ιδρύματος με το Ινστιτούτου Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής για την Ανάπτυξη και τη Διακυβέρνηση (ΙΝΕΡΠΟΣΤ) που είχε ιδρύσει ο Γεράσιμος Αρσένης αποτέλεσε δίαυλο πληροφοριών και έδωσε στοιχεία για την επίδραση των μνημονίων στην ελληνική οικονομία προς τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ με πρώτους αποδέκτες τον Γιάννη Δραγασάκη και τον Νίκο Παππά.

Τον Νοέμβριο του 2013 σε εκδήλωση, που έκανε στην Αθήνα το ΙΝΕΡΠΟΣΤ και στο οποίο συμμετείχαν πολλά στελέχη του Ινστιτούτου Levy, ο Πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας ήταν κεντρικός ομιλητής.

Με την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, γίνεται η πρώτη μεταγραφή από το Bard College στο πρόσωπο της κ. Ράνιας Αντωνοπούλου (συντρόφου του κ. Παπαδημητρίου), η οποία επέστρεψε στην Ελλάδα μετά από 37 χρόνια στις ΗΠΑ για να αναλάβει την ευαίσθητη θέση της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας με αρμοδιότητα την καταπολέμηση της ανεργίας.

(www.ekirikas.com)

Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι του πνεύματος, από τον χώρο της κλασικής μουσικής όσο και από τον χώρο του έντεχνου τραγουδιού, κατάγονται από την Αλεξάνδρεια. «Και αυτό δεν είναι τυχαίο», μας λέει ο γνωστός αλεξανδρινός μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου. «Κάποιος αντίλαλος μιλάει στην ψυχή με ένα διαφορετικό τρόπο και υπάρχει μια περηφάνια γι αυτό». Συναντήσαμε τον κο Παπαδημητρίου πριν από μερικά χρόνια στο γραφείο του στο Τρίτο Πρόγραμμα του Ελληνικού Ραδιοφώνου και μας μίλησε για τη δική του σχέση με αυτή την πόλη.

«Όσοι επέλεξαν την Αλεξάνδρεια ως τόπο κατοικίας ήταν όλοι άνθρωποι ανοιχτόμυαλοι, κοσμοπολίτες, ρομαντικοί και λάτρεις του εξωτικού με την έννοια της λατρείας του περίεργου και του παράξενου. Έχοντας γεννηθεί σ’ αυτή την πόλη, και έχοντας ζήσει εκεί μέχρι τα επτά μου χρόνια μπορώ να πω ότι έχω μια συναισθηματική και ιδεολογική σύνδεση.

Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα είχα το συναίσθημα του επαναπατρισμού ίσο με αυτό του εκπατρισμού, πολύ ανάμεικτο και περίεργο. Όμως η Ελλάδα εκείνη την εποχή δεν ήταν έτοιμη να δεχτεί τους αιγυπτιώτες, με αποτέλεσμα σιγά-σιγά το συναίσθημα του εκπατρισμού να υπερισχύσει. Ο λόγος ήταν πως η φτωχή Ελλάδα έπρεπε να μοιράσει το καρβέλι της σε ακόμα μικρότερα κομμάτια για να θρέψει όσους ήρθαν ξαφνικά, και οι οποίοι μέχρι τότε περνούσαν πολύ καλά. Άρα ήρθαμε σε έναν νέο χώρο ο οποίος δεν ήταν φιλικός, όπως νομίζαμε. Ήμασταν δακτυλοδεικτούμενοι και περίεργα στοιχεία και έπρεπε να ενταχθούμε ξανά σε μια νέα κατάσταση. Τέρμα η ανεμελιά της Αλεξάνδρειας. Επειδή όμως οι αιγυπτιώτες είναι ευγενικοί και μορφωμένοι άνθρωποι, το κλίμα άλλαξε και έγινε θαυμασμός. Αναίτιος θα έλεγα και ως ένα σημείο υπερβολικός, που εμείς οι ίδιοι δεν τον μοιραζόμαστε. Υπάρχει δηλαδή μέχρι σήμερα η αντίληψη, ότι, αυτομάτως, αφού είσαι αλεξανδρινός είσαι ένας μικρός Καβάφης που κυκλοφορείς ελεύθερος στους δρόμους. Αυτό φυσικά δεν ισχύει, ή ισχύει σε ένα μικρό ποσοστό.

Εγώ, φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια συνειδητοποίησα ότι εγκατέλειψα έναν δικό μου τρόπο ύπαρξης και δημιούργησα έναν άλλο, νέων προδιαγραφών για να αντέξει την αθηναϊκή πλέον ζωή. Σαν παιδί προσπάθησα να σβήσω από πάνω μου οτιδήποτε με χαρακτήριζε ως αιγυπτιώτη. Κι αυτό, γιατί ήρθα στην Ελλάδα σε μια ηλικία αρκετά ευαίσθητη, και τα ελληνικά που μιλούσα ήταν ανάμεικτα με αραβικές και γαλλικές λέξεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνομαι αντικείμενο κοροϊδίας των συμμαθητών και των δασκάλων μου, οι οποίοι είχαν περίεργα συμπλέγματα. Και επειδή καταλάβαινα ότι δεν θα επιζούσα πολύ, αποφάσισα να σβήσω από τη μνήμη μου όλες τις γλώσσες που ήξερα και να ξεχάσω ότι ήμουν αλεξανδρινός. Όταν όμως κάποια στιγμή ισορρόπησα, άρχισε η ανασκευή και κατάλαβα ότι αυτός ήταν λόγος να νιώθω περήφανος. Θα έλεγα λοιπόν ότι σήμερα η Αλεξάνδρεια με κάνει να νιώθω ευχάριστα διαφορετικός.

Τελικά, αυτό το οποίο είναι η Αλεξάνδρεια είναι ένα οικόπεδο. Πώς όλοι έχουν ένα κτήμα στο χωριό τους, που τους το έχει δώσει ο παππούς τους και έχουν χτίσει πάνω το εξοχικό τους; Εμείς αυτό δεν το έχουμε. Για εμάς το οικόπεδο είναι ιδεολογικό. Είμαστε θα έλεγα λιγότερο δεμένοι με τα υλικά αγαθά. Όχι ότι δεν ζούμε ωραία, αλλά επειδή μας έχει τύχει ο εκπατρισμός δεν είμαστε τόσο δεμένοι με το χωριό, το οικόπεδο, την ύλη. Οι αλεξανδρινοί δεν είναι τόσο ενθουσιασμένοι να σου πουν ότι είναι αλεξανδρινοί. Εμείς για παράδειγμα δεν ρωτάμε τους άλλους από πού είναι με τόσο πάθος. Εγώ τουλάχιστον δεν ρωτάω από πού είναι κάποιος που συναντάω. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι με την Αλεξάνδρεια έχουμε μια ιδεολογική σύνδεση, και στην ερώτηση της καταγωγής που είναι μια συνηθισμένη ερώτηση, δεν απαντούμε με θέρμη. Αν όμως μας ρωτήσουν που πήγαμε σχολείο, ποιοι ήταν οι δάσκαλοί μας και πώς ζούσαμε, τότε ναι, μπορεί κανείς να διακρίνει μια νότα υπερηφάνειας».