Ετικέτα: Γιάννης Ξηντάρας

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος

Τα παιδιά (μας) τα αγαπάμε.

Τα παιδιά (μας) θέλουμε να είναι ευτυχισμένα.

Θα κάναμε τα πάντα για τα παιδιά (μας).

Κι όμως ακόμα κι έτσι είναι αρκετές φορές που ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Οι σχέσεις διαταράσσονται, στο προσκήνιο εμφανίζεται ο θυμός και τότε…

Ας ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας όυι η παραπάνω κατάσταση, αν και ποτέ δεν είναι ευχάριστη, είναι συχνή και μάλλον φυσιολογική. Ποτέ η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μέλι – γάλα, κατά συνέπεια ούτε και οι σχέσεις μας.

1. Πρώτο βήμα για την επανάκαμψη στην ομαλότητα είναι η αποδοχή του «προβλήματος». Να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας γύρω από αυτό – και το ίδιο να κάνουμε και για τα παιδιά.

2. Δεύτερο βήμα είναι να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας αυτό που νοιώθουμε – σε μια συνθήκη όσο το δυνατόν πιο ισότιμη. Δηλαδή και εμείς να εξηγήσουμε στο παιδί τι νοιώθουμε και σε εκείνο να δώσουμε το χώρο για να εκφράσει τι σκέφτεται και πως νοιώθει.

3. Τρίτο βήμα. Ποτέ να μην παραλείπουμε να αναφερόμαστε στο «πόσο πολύ τα αγαπάμε», ακόμα κι όταν μας θυμώνουν, ακόμα κι όταν μας πληγώνουν, (εξάλλου ποτέ δεν πρόκειται να πάψουμε να τα αγαπάμε, οπότε γιατί να το κρύψουμε;).

4. Τέταρτο βήμα. Μια κοινή δραστηριότητα μετά από ένα καβγα(δάκι) ξαναδίνει στην ομάδα / οικογένεια / σχέση την αίσθηση της σταθερότητας και της συνέχειας – το μήνυμα δηλαδή ότι «είμαστε εδώ, είμαστε μαζί, ακόμα κι όταν διαφωνούμε, ακόμα κι όταν θυμώνουμε». Κάτι τέτοιο προστατεύει τα παιδιά από μια αδιόρατη, μη λεκτική απειλή, αλλά ανακουφίζει εξίσου και τους γονείς, η επιστροφή στην οικογενειακή κανονικότητα.

Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα… έτσι είναι η ζωή.

Ας τα αντιμετωπίσουμε!

…………………………………………………………..

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. Στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας

Σκέφτομαι τον κύριο και την κυρία Ρόουζ. Η αλήθεια είναι ότι στην ταινία γελούσαμε, στην πραγματική ζωή όμως… δεν είναι καθόλου έτσι. Τα ζευγάρια που «πολεμάνε» μεταξύ τους υποφέρουν, δεν είναι αστείο, οι ζωές τους χαλάνε και μαζί χαλάει η ποιότητα ζωής και όσων εμπλέκονται στην διαμάχη τους: πρώτα από όλα τα παιδιά και δευτερευόντως οι οικογένειες.

Γιατί όμως τόσο μίσος (ναι, πρόκειται για μίσος!), γιατί τόση βία, τέτοιος αλληλοσπαραγμός; Είναι η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της συνήθειας ή μήπως ένας ακραίος εγωισμός που τροφοδοτεί την αντιπαλότητα;

Να σημειώσουμε εδώ ότι ο «πόλεμος» πολλές φορές ενυπάρχει και μέσα στην λειτουργία της ίδιας της οικογένειας- δεν περιμένει να ξεσπάσει μόλις το ζευγάρι χωρίσει. Συχνά μάλιστα οι διαπληκτισμοί, οι φωνές, οι βίαιες αντιδράσεις είναι εντονότερες ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια με αποτέλεσμα τα παιδιά να γίνονται σχεδόν καθημερινά μάρτυρες της ενδοοικογενειακής βίας και έτσι, να στιγματίζονται παντοτινά από εικόνες και βιώματα με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ψυχισμό τους.

Πώς μπορεί να επικρατήσει λογική; Πώς γίνεται ένα ζευγάρι να λήξει την σχέση του ειρηνικά και πολιτισμένα χωρίς ακρότητες, χωρίς «πολέμους»;

Η ιστορία των ζευγαριών που χωρίζουν δείχνει ότι η ποιότητα του χωρισμού είναι ανάλογη της ποιότητας της σχέσης που προϋπήρχε. Αν στο ζευγάρι υπήρχε αγάπη και κατανόηση, αλληλοσεβασμός, αποδοχή και ισοτιμία, τότε ακόμη και αν αγεφύρωτες διαφορές οδήγησαν στο διαζύγιο, αυτό θα γίνει με έναν τρόπο που θα αντιστοιχεί σε όσα προηγουμένως είχαν ζήσει. Προφανώς και θα υπάρχει πόνος, το διαζύγιο είναι μια απώλεια, επιφέρει πένθος και στο πένθος πονάμε… Εν τούτοις υπάρχει η αναγνώριση του τέλους, η αποδοχή της λήξης και του αποτελέσματος. Με δυο λόγια η αναγνώριση και η αποδοχή της ατομικότητας του άλλου.

Αντίθετα στα ζευγάρια των οποίων η σχέση και πριν το διαζύγιο ήταν κακή, χωρίς συνεννόηση, χωρίς φροντίδα, χωρίς νοιάξιμο, είναι μάλλον καταδικασμένα να χωρίσουν άσχημα, συντηρώντας και τότε τις κακές συνήθειές τους… με θύματα τόσο τους ίδιους όσο και τα παιδιά τους.

Ο Κος και η Κά Ρόουζ άργησαν να μάθουν τις αξίες του σεβασμού, της αποδοχής και της εμπιστοσύνης. Έπαιξαν και έχασαν, όμως αυτοί ήταν ρόλοι σε μια ταινία. Εμείς που πρωταγωνιστούμε στο έργο της ζωής μας, ας πάρουμε τον ρόλο μας πιο σοβαρά… ας δώσουμε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

________________________________________________________________________________
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος, Γιάννης Ξηντάρας

Όλοι όσοι έχουμε την εμπειρία μίας μακροχρόνιας σχέσης γνωρίζουμε ότι η διατήρηση της, το να κρατηθεί η φλόγα της,

δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο. Και δεν αρκεί να προσπαθεί μόνο ο ένας σύντροφος για να διατηρηθεί μια σχέση ζωντανή,

ζεστή και λειτουργική.

Τα 5 βασικά βήματα που ακολουθούν, αν και μοιάζουν απλά και προφανή ( ωστόσο δεν είναι -στην πράξη

αποδεικνύονται δυσκολότερα απ’ότι θα νόμιζε κανείς ) είναι σημαντικό να ακολουθούνται και από τα δύο μέρη ενός ζευγαριού.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο ίσως και μόνο η αμοιβαιότητα της προσπάθειας να αρκεί.

Βήμα πρώτο:

Εμπιστευτείτε! Αυτό είναι το βασικότερο, είναι πάνω απ’όλα.

Αν υποθέσουμε ως αυτονόητη την αγάπη σε ένα ζευγάρι, τότε ο βασικός πυλώνας για να στηριχθεί είναι η εμπιστοσύνη.

Παίρνω εμπιστοσύνη σημαίνει ”αναπνέω”, αφήνομαι, ”λύνομαι”, δεν ντρέπομαι, δεν φοβάμαι, είμαι ο εαυτός μου,

νοιώθω ότι είμαι αποδεκτός, είμαι αυθεντικός… Συνθήκες απαραίτητες και ευεργετικές για να αναπτυχθεί μια σχέση απρόσκοπτα και ειλικρινά.

Βήμα δεύτερο:

Περιορίζω την κριτική (ιδίως για τα λιγότερο σημαντικά ζητήματα).

Δεν μπορούμε ούτε χρειάζεται να αλλάξουμε τον άλλο. Πρέπει να μπορέσουμε να αποδεχτούμε τον άλλον ως έχει

-με τα καλά του και τα κακά του- αλλιώς καλύτερα και για τους δύο να αποχωρήσουμε.

Εξάλλου το ίδιο ισχύει και για τον εαυτό μας: θέλουμε να μας αγαπάνε γι’αυτό που είμαστε κι όχι γι’αυτό που μας θέλουνε, θέλουμε την αγάπη και τον θαυμασμό κι όχι την κριτική και την επίκριση του άλλου.

Βήμα τρίτο:

Δώστε χώρο στις προσωπικές σας ανάγκες.

Με τον καιρό μέσα σε μια σχέση αναδύεται η ανάγκη για προσωπικό χώρο και χρόνο. Κάποιοι φοβούνται να το παραδεκτούν

και να το φροντίσουν. Όμως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κάτι κακό ή απειλητικό σ’αυτό – οπότε ας το απενοχοποιήσουμε,

χωρίς να αγωνιούμε ότι έτσι αναιρείται η αγάπη μας για τον άλλον.

Βήμα τέταρτο:

Ζητήστε συγνώμη.

Αντισταθείτε στην εγωιστική παρόρμηση ότι για όλα φταίει ο άλλος. Ποτέ εξάλλου δεν φταίει μόνο ένας.

Κάντε το πρώτο βήμα εσείς διευκολύνοντας την κατάσταση (θα εκπλαγείτε από την ανταπόκριση που θα λάβετε)

Βήμα πέμπτο:

Εκφράστε τα συναισθήματά σας.

Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια έκφραση αγάπης, ένα ”σ’αγαπώ”, είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να δείξουμε την φροντίδα μας και το νοιάξιμο μας για τον άλλον. Ποτέ δεν περισσεύουν και ποτέ δεν είναι αρκετά. Η συναισθηματική ένωση, μαζί με την πνευματική και τη σαρκική, αθροίζουν το νόημα μιας ολοκληρωμένης σχέσης. Και για όσους έχουν την ”ευλογία” σ’αυτήν την συνθήκη προστίθενται και τα παιδιά…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος, Γιάννης Ξηντάρας,  www.symvouleftikigamou.gr

Στο κείμενο που ακολουθεί θα διαβάσετε –από την ανάποδη- όλες τις συμβουλές που βοηθούν για μια επιτυχημένη και αρμονική σχέση.

Αντιστρέφοντας τους όρους απλώς… ρίχνουμε λάδι στη φωτιά και αυτή νομοτελειακά φουντώνει! Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο, ένας αυτόανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος που οδηγεί με ακρίβεια στη διάλυση του συστήματος.

Ακολουθούν οι κανόνες προς αποφυγή:

1.       Δεν ακούμε τον άλλον. Περιμένουμε απλά –αν το κάνουμε κι αυτό- να τελειώσει τη φράση του για να πούμε εμείς τη δική μας.

2.       Δεν αναγνωρίζουμε στον άλλον   το δίκιο του. Ούτε καν μέσα από το υποκειμενικό του πρίσμα. Δίκιο έχουμε μόνο εμείς.

3.       Δεν υποχωρούμε με τίποτα και για κανέναν λόγο. Πρέπει να γίνει το δικό μας πάση θυσία.

4.       Οι γονείς μας ειδικά –αλλά και ότι έχει σχέση με το παρελθόν μας- είναι καλύτεροι από τους δικούς του: γονείς, αδέρφια, φίλοι, πτυχία, εμπειρίες και αναμνήσεις, όλοι και όλα είναι καλύτερα από τα αντίστοιχα δικά του –και έχουν και πάντα δίκιο.

5.       Του χρεώνουμε  όλα τα λάθη, τις ζημιές, τα στραβά και τις κακοτοπιές της σχέσης. Μια λάθος επιλογή, ένα αναπάντεχο γεγονός, ακόμα και μια μπόρα το καλοκαίρι… Αυτός/αυτή φταίει! Γενικότερα ο άλλος φταίει για όλα.

6.       Του χρεώνουμε την ίδια μας την επιλογή να είμαστε μαζί του/της. Χαραμίζουμε το χρόνο μας, τα νιάτα μας, το μέλλον μας…

Έτσι οι μέρες κυλούν, τα νεύρα φουντώνουν, η απόσταση μεγαλώνει. Μένουμε μαζί από ανάγκη, μην έχοντας άλλη επιλογή ή… για τα παιδιά. Ανυποχώρητοι, ζωσμένοι με ζήλο την βίβλο των επιχειρημάτων μας. Αδιαπραγμάτευτα αδιαπραγμάτευτοι. Χαμένοι, καημένοι, δυστυχισμένοι…

Ή μήπως να το πάρουμε ανάποδα;

 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.