Ετικέτα: Βιβλιοπαρουσίαση

Μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται στον αργαλειό της Αλεξάνδρειας, στα τελευταία χρόνια της ακμής της, στα τέλη της δεκαετίας του ’40 και στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Μια νεαρή Ελληνοκύπρια νοσηλεύτρια αγνοεί προκλητικά τις εξουσιαστικές δομές της κοινωνίας και σπάει τα δεσμά των κοινωνικών προκαταλήψεων που ήθελαν τη γυναίκα καλή μητέρα και νοικοκυρά. Στα είκοσι δύο της χρόνια απαρνιέται την οικογενειακή θαλπωρή και ταξιδεύει στο άγνωστο: στη λαμπερή Αλεξάνδρεια. Κόντρα στους νόμους της αραβικής συντηρητικής κοινωνίας, καταφέρνει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει διευθύνουσα του νοσοκομείου όπου στεγάζεται η βασιλική κλινική. Με διαβατήριο την εμπιστοσύνη της βασιλικής οικογένειας, μπαινοβγαίνει στο Παλάτι και ¬γίνεται αυτόπτης μάρτυρας γεγονότων που δεν τα έχει καταγράψει η Ιστορία. Παράλληλα, ένας παράφορος έρωτας με Έλληνα επιχειρηματία της Αλεξάνδρειας θα στιγματίσει για πάντα τη ζωή της, που εξελίχτηκε σε τέσσερις ηπείρους, ακολουθώντας τροχιά παραμυθιού. Ένα μυθιστόρημα εποχής που γοητεύει και σε ταξιδεύει στη στρατόσφαιρα του χρόνου. Ένα ονειρικό οδοιπορικό μιας αξιοζήλευτης καριέρας που θα ήθελε να κάνει κάθε σύγχρονη γυναίκα.

Το Νοέμβριο κυκλοφόρησε από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης το πρώτο βιβλίο του Άγγελου Νταλαχάνη με τίτλο «Ακυβέρνητη Παροικία». Ο συγγραφέας του βιβλίου, αν και ο ίδιος δεν είναι Αιγυπτιώτης, καταπιάνεται με το συγκεκριμένο θέμα, επηρεασμένος από την επαφή του με Αιγυπτιώτες που ζουν στην Ελλάδα, αλλά και ασχολούμενος με την ιστορία της Μέσης Ανατολής. Όπως ο ίδιος αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου του: «Δεν είμαι Αιγυπτιώτης. Έμαθα για την ελληνική παρουσία στη σύγχρονη Αίγυπτο στα σχολικά μου χρόνια και σταδιακά αφομοίωσα την επικρατούσα συμβατική αντίληψη, που μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: οι Αιγυπτιώτες ζούσαν στην Αλεξάνδρεια, ήταν εύποροι και κοσμοπολίτες, γνώριζαν πολλές ξένες γλώσσες και ήρθαν στην Ελλάδα όταν τους έδιωξε ο Νάσερ… Ήταν, όμως, η πρώτη μου επίσκεψη στην Αίγυπτο το 2008 αυτή που άλλαξε ριζικά την άποψη μου…»

Η αποχώρηση των Ελλήνων από την Αίγυπτο συχνά συμπυκνώνεται στον καβαφικό αποχαιρετισμό της Αλεξάνδρειας, ενδύεται με λυρισμό και νοσταλγία για τα «χαμένα μεγαλεία» και συνδέεται με την πολιτική του Νάσερ. Η αποχώρηση, ωστόσο, των Αιγυπτιωτών υπήρξε ένα πολύπλοκο ιστορικό φαινόμενο που εξελίχθηκε σε βάθος δεκαετιών. Η Ακυβέρνητη παροικία αναδεικνύει αυτή την πολυπλοκότητα.

«Στη μελέτη αυτή δεν καταπιάνομαι με όσους Έλληνες παραμένουν στην Αίγυπτο ούτε με τους Αιγυπτιώτες μετά την άφιξη τους στην Ελλάδα ή σε άλλους ανά τον κόσμο προορισμούς. Με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως η πορεία της παροικίας από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 έως και την έξοδο των Ελλήνων στις αρχές τις δεκαετίας του 1960». Το βιβλίο έχει ως αφετηρία το 1937, τη χρονιά δηλαδή που καταργήθηκαν τα αποικιακού τύπου προνόμια που απολάμβαναν οι ξένοι στην Αίγυπτο, και παρακολουθεί την πορεία της ελληνικής παροικίας προς την έξοδο, η οποία κορυφώθηκε το 1962, εντάσσοντάς την στο πλαίσιο των τοπικών και διεθνών εξελί¬ξεων. Εξετάζει τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν για τη μακροχρόνια παραμονή των Ελλήνων στην Αίγυπτο, αναλύει τις αντιδράσεις τους στον ταχύ οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό μετασχηματισμό της Αιγύπτου και διερευνά τις στρατηγικές που αναπτύχθηκαν για τη μετανάστευση ή τον επαναπατρισμό τους.

Η ιστορική μελέτη δείχνει ότι στη διάρκεια αυτής της περιόδου η ελληνική παροικία στην Αίγυπτο βρέθηκε σε σύγχυση και χωρίς καθαρό προσανατολισμό μπροστά στις νέες προκλήσεις. Βρέθηκε, με άλλα λόγια, ακυβέρνητη σ’ ένα ρευστό περιβάλλον.

O εκδοτικός οίκος Λιβάνη κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ελένης Φωτίου «Ο λύχνος της Ανατολής».

Ο Πέτρος Κομνηνός, γιος ενός από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους Έλληνες της Αιγύπτου, μεγαλώνει σε μια από τις πιο φτωχές συνοικίες της Αλεξάνδρειας.

Ένας θάνατος και μια επικείμενη δολοφονία αναγκάζει την οικογένεια του Ανέστη Δανέζη να φύγει από τη Χίο και να μεταναστεύσει στην Αίγυπτο.

Η ζωή της Αγγελικής, κόρης του Ανέστη Δανέζη, διασταυρώνεται με αυτή του Πέτρου Κομνηνού κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες. Ο Πέτρος, ένας από τους σημαντικότερους γιατρούς της Μέσης Ανατολής, δίνει μια μάχη χωρίς όρους και όρια ενάντια σε αντικρουόμενες αντιλήψεις και μοιρολατρίες, μεταφέροντας ισχυρά μηνύματα πώς να ευτυχούν οι άνθρωποι ανεξάρτητα από κρίσεις, φτώχεια, επαναστάσεις, διωγμούς και ανυπέρβλητα εμπόδια.

Ένα οδοιπορικό στην πανέμορφη Αλεξάνδρεια, στον ελληνισμό δύο αιώνων. Μια γλυκιά γεύση ελληνικής Ανατολής, μια πικρή γεύση ανατολίτικης Ελλάδας.

Δύο λαοί που, παρ’ όλες τις τεράστιες διαφορές τους, συμβιώνουν αρμονικά μέχρι το μεγάλο διωγμό των Ελλήνων από την Αίγυπτο.

Μια ιστορία με αληθινά γεγονότα, που μοιάζει με παραμύθι, σαν αυτά που διηγούνταν οι παραμυθολόγοι στα φτωχικά ακροατήρια της Ανατολής.

Οι παραμυθολόγοι τριγυρνούσαν στις συνοικίες της αραβικής Αλεξάνδρειας και διασκέδαζαν τη φτώχεια των ανθρώπων.

Οι μακριές μαύρες μελάγιες τις κάλυπταν ολόκληρες.

Το μόνο που ξεχώριζε ήταν τα μάτια τους. Σαν αναμμένα κάρβουνα, έλαμπαν από έξαρση καθώς διηγούνταν παραμύθια ανακατεμένα με αληθινές ιστορίες.

Η αφήγηση ήταν τόσο δυνατή και ζωντανή, που διέγειρε έντονα τη φαντασία και τα συναισθήματα.

Μερικοί αναγνώριζαν μες στα παραμύθια κομμάτια της δικής τους ζωής .

Οι παραμυθολόγοι έμοιαζαν να διαβάζουν την ψυχή τους.

Αφηγούνταν την ίδια τη ζωή.

Την έπαιρναν στα χέρια τους, την έκοβαν κομμάτια, της έδιναν αρχή και τέλος και την έκαναν παραμύθι. Παραμύθι; Ή η ατέρμονη αληθινή ανθρώπινη ιστορία;

Η Ελένη Φωτίου γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ο πατέρας της υπήρξε από τους μεγαλύτερους γιατρούς της Αλεξάνδρειας. Σπούδασε τοπογράφος και μιλάει τρεις γλώσσες. Εκπαιδεύτηκε στις δημόσιες σχέσεις και στην επικοινωνία. Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Ασχολείται με τη στιχουργική και τη ζωγραφική, ειδικά την αγιογραφία. Περνάει τα καλοκαίρια της στα Κύθηρα, στο μαγευτικό κόλπο του Αυλαίμωνα.

Ασχολείται με την τουριστική βιομηχανία, ενώ πάντα συνεχίζει να γράφει.

Έχει δύο παιδιά.