Το 2013 έχει ανακηρυχθεί έτος Καβάφη, καθώς φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από τον θάνατο του μεγάλου αλεξανδρινού ποιητή. Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ με αφορμή αυτή τη διπλή επέτειο επανακυκλοφορούν το βιβλίο αναφοράς “Ο βίος και το έργο του Κ. Π. Καβάφη” του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και της Μαρίας Στασινοπούλου. Η νέα αυτή έκδοση δέκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, έχει εμπλουτιστεί με όλα τα νέα στοιχεία που προέκυψαν. Ο βίος και το έργο του Κ. Π. Καβάφη παρακολουθεί σε χρονολογική σειρά τα γεγονότα της ζωής του ποιητή, την αφετηρία και την εξέλιξη της ποίησής του, τις προσωπικές του αντιδράσεις απέναντι στην ανθρώπινη μοίρα, απέναντι στον έρωτα και το θάνατο. Το βιβλίο στηρίζεται στην πλουσιότατη καβαφική βιβλιογραφία και αξιοποιεί όλα τα καινούργια στοιχεία που ήρθαν στο φως για τη ζωή και το έργο του ποιητή κατά τα τελευταία σαράντα χρόνια. Στις σελίδες του καταγράφονται πληροφορίες από το «Αρχείο Καβάφη» και παρατίθενται αποσπάσματα από σπάνια περιοδικά και δυσεύρετες εφημερίδες, καθώς και από επιστολές. Η πλούσια εικονογράφηση που συνοδεύει το κείμενο (φωτογραφίες, σκίτσα, γελοιογραφίες, χειρόγραφα) ανασυνθέτει το κλίμα της εποχής και περιγράφει την περιπέτεια της ελληνικής κριτικής να προσλάβει και να αναγνωρίσει την αξία της καινοφανούς ποίησης του Καβάφη. Το βιβλίο περιλαμβάνει πλήρη καβαφική εργογραφία και την εκτενέστερη και πιο ενημερωμένη μέχρι σήμερα επιλογή διεθνούς βιβλιογραφίας, ενώ συμπληρώνεται με ανθολογία του συνόλου της ποιητικής παραγωγής του Καβάφη, καθιστώντας έτσι το βιβλίο ένα χρήσιμο και σύγχρονο «εργαλείο» στη μελέτη του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή.
Tag: Αλεξάνδρεια
-
Ο βίος και το έργο του Κ.Π. Καβάφη
-
Τα νέα των Προσκόπων και Οδηγών Αλεξανδρείας
Στα μέσα Σεπτεμβρίου 2012 ξεκίνησε η νέα Προσκοπική χρονιά, με την πραγματοποίηση μίας άψογα οργανωμένης Τελετής Έναρξης, όπως οι Πρόσκοποι ξέρουν καλά να διοργανώνουν. Με τη βοήθεια του φίλου και συνεργάτη μας Ηλία Πίτσικα, καταφέραμε να προσφέρουμε σε όλους τους παριστάμενους μία εκδήλωση αντάξια της ιστορίας των Προσκόπων, κάνοντας παράλληλα σαφές ότι η νέα Προσκοπική χρονιά χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία και όραμα για μια άκρως δημιουργική χρονιά γεμάτη παιχνίδι, γνώσεις και «ΠΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟ-ΟΔΗΓΙΣΜΟ».Δεύτερος σημ
αντικός σταθμός της φετινής Προσκοπικής χρονιάς ήταν η διήμερη εκδρομή που πραγματοποιήθηκε στις 16-17 Νοεμβρίου 2012. Η εκδρομή στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία, πετυχαίνοντας τους βασικούς στόχους της, που δεν ήταν άλλοι από μία πρώτη επαφή των παιδιών με στοιχεία διαβίωσης στην ύπαιθρο, αλλά και τη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στα ενήλικα μέλη και τα παιδιά, καθιστώντας έτσι την περαιτέρω προσπάθεια βαθμοφόρων και προσκόπων-οδηγών για μια πετυχημένη χρονιά σίγουρη.Το Σαββάτο 2 Φεβρουαρίου 2013 οι Πρόσκοποι και οι Οδηγοί Αλεξάνδρειας έκοψαν την καθιερωμένη Πρωτοχρονιάτικη Βασιλόπιττα, που παρουσιάστηκε στο τρίτο τεύχος του «Αλεξανδρινού Ταχυδρόμου». Σημαντική στιγμή των συγκεντρώσεων μας ήταν η 22α Φεβρουαρίου 2013, μέρα που γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης και Φιλίας, ημέρα των γενεθλίων του Ιδρυτή του Παγκόσμιου Προσκοπισμού λόρδου R. BadenPowell.
Το μήνα που πέρασε η δραστηριότητα των τμημάτων μας ήταν πλούσια. Τα λυκόπουλα και τα πουλιά παρέα με τους βαθμοφόρους τους πραγματοποίησαν μία σειρά από συγκεντρώσεις που τις χαρακτήριζε το κέφι, το παιχνίδι, οι νέες γνώσεις και όπως λένε και οι ίδιοι το «Λυκοπουλικό Παιχνίδι». Οι πρόσκοποι και οι οδηγοί με τη σειρά τους πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις που χαρακτηρίζονταν από έντονο δημιουργικό πνεύμα και ζωντάνια. Πέρα από τις νέες γνώσεις που προστέθηκαν στα εφόδια μας, σημαντική ήταν η συγκέντρωση που αφιερώσαμε για να καταγράψουμε τα προβλήματα των αντίσκηνων μας και η επιδιόρθωση τους, έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη εκδρομή μας. Για μία ακόμα χρονιά δώσαμε και το παρών στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, πιστοί πάντα προς το θεό και την πατρίδα, όπως αναφέρει και η υπόσχεση που έχουμε δώσει όλοι μας. -
Εχθές
Εχθές, την Κυριακή το πρωί, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Ευαγγελισμού. Επί της οδού Σαλέχ Σάλεμ στεκόταν πάλι εκείνος. Ο χωρίς πρόσωπο άνθρωπος. Από κάποιο φοβερό έγκαυμα, τα μάτια, η μύτη, τα αυτιά του είχαν αφανιστεί, είχαν μεταβληθεί σε μιαν απαίσια άμορφη μάζα, όπου μόλις διακρίνονταν από τις μελανές ουλές των χειλιών του ως χαίνουσα πληγή το στόμα του, για να βογγά δυνατά από μέσα του και να στενάζει η μάνα του ντουνιά, η Αίγυπτος.
Αργότερα, κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα. Διασχίσαμε την Cornice για να αντιληφθούμε κατά τρόπο εκτυπώτερο, εδώ στη βόρεια ακτή της Αφρικής, ότι η θάλασσα είναι το σύνορο του κόσμου.Το μεσημέρι στη στήλη του «Πομπηίου» και αργότερα στον αρχαιολογικό χώρο Kom el Shoqafa, χαμηλά στο πετρώδες έδαφος, ανάμεσα στα ερείπια, ανάμεσα στα μνημεία, διακριτικά και ταπεινά, σε τούφες από καταπράσινο χορτάρι, διάσπαρτες, εδώ και εκεί, πόσες μικρές μαργαρίτες ξεπροβάλλουν, ως ανοιξιάτικο προανάκρουσμα, ανασηκώνοντας το άσημο κιτρινωπό – από ατόφιο ζωντανό χρυσό – κεφαλάκι τους!
Άραγε τι να σημαίνει η πραγματικότητα που ζούμε; Αυτή η οργανωμένη – θα έλεγε κανείς – αταξία; Η δυναστική αλογία της ερήμου, ανάμεσα σε υπέρογκα λίθινα μνημεία; Tι σημαίνουν λοιπόν οι ένδοξοι τάφοι, τι νόημα έχουν οι σαρκοφάγοι που εκτίθενται στα μουσεία και οι κατακόμβες με τις ανάγλυφες παραστάσεις και τις σπουδαίες τοιχογραφίες στην καρδιά της άσχημης πόλης; Γιατί η τέχνη είναι ασφυκτικά νεκρή, εγκλωβίζει σ’ένα περίκλειστο σχήμα, ενώ κάθε τι ζωντανό, αληθινό, είναι εύθραυστο, ασήμαντο και νοσεί προς θάνατον;
Πόσο πρέπει να πονέσουμε Θέ μου μέχρι να σε ψηλαψίσουμε ζώντα;
25η Φεβρουαρίου. Εχθές. Πέρασε ο Γενάρης και ο κουτσουρεμένος Φλεβάρης έπνεε και τότε, εν έτει 2006, τα λοίσθια. Τότε που – μετά το πέρας της θείας λειτουργίας στον Άγιο Νικόλαο Έγκωμης στη Λευκωσία – τρέξαμε επί ματαίω, παρασυρμένοι από τον ενθουσιαμό του πατρός Ιωάννη, για να προλάβουμεμε τις μυγδαλιές ανθισμένες, στις πλαγιές του Τρόοδος.
Και κύλησε ο χρόνος κλεφτά στο σήμερα. Γλιστρήσαμε από της κλεψύδρας την αδιόρατη, στενήν οπή στην 26η Φεβρουαρίου. Είμαι ακόμα ένας δίχως πρόσωπο άνθρωπος, καθώς σφαλώ – μόλις εξερχόμενος απο το Προξενείο – πίσω μου την πόρτα και επιστρέφω στην οικία μου αναπολώντας το έκτακτο προ δεκαημέρου δειλινό. Είναι, όπως και τότε, ίδια η ώρα που αντίκρισα το χαροποιό, καταιγιστικό, πανευφρόσυνο θέαμα. Η ώρα η γλυκιά με την εσπερινή αύρα και το λεπτό πορφύρωμα στο ραγισμένο ορίζοντα, στα μάτια. Στον εξώστη του παρακειμένου της οικίας μου οικοδομήματος, του «Μάννα», στο οποίο προσφάτως μετεγκαταστάθηκε σύσσωμο το Γηροκομείο της Ελληνικής Παροικίας, αποχωρώντας από το κτίριο του «Κανισκερείου», που δόθηκε προς ενοικίαση σε Γαλλικό σχολείο, στέκονταν δύο τρόφιμοι του Γηροκομείου και τηρούσαν με θαυμασμό και έξαρση – ο ένας απ’ αυτούς χειροκροτώντας – σμήνη πουλιών που σε χωριστούς – πλην όμως διαρκώς μεταβαλλόμενους και κάποτε συμπλεκόμενους – σχηματισμούς, χόρευαν με μιαν απαράμιλλη χορευτική δεινότητα πάνω από τη συστάδα των ομοιόμορφα κουρεμένων αειθαλών δασύφυλλων δέντρων που κοσμούν τον προαύλιο χώρο του Τοσιτσαίου – Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου. «Κύριε Τάσο, αυτό το πανηγύρι επαναλαμβάνεται κάθε απόγευμα εδώ και μέρες. Είναι σπουργίτια. Σε λίγο θα γεμίσουν τα δέντρα, θα πέσουν όλα στα δέντρα για να δοξολογήσουν το Θεό!», μου φώναξε ο ένας απ’ αυτούς, ο κύριος Γιάννης. Δεν είμαι κανένας ρομαντικός, αλλά όταν στη συνέχεια μπήκα στο σπίτι μου, βροντοφώναξα: «Είδατε τι γίνεται έξω; Καταιγισμός χαράς, καταιγισμός ζωής αιφνίδιος!». «Τώρα το πήρες είδηση εσύ; Eμείς μέρες παρατηρoύμε το θέαμα αυτό από το παράθυρο..» με επέπληξε τρυφερά η γυναίκα μου. Στάθηκα λοιπόν και εγώ για ώρα στο παράθυρο και θωρούσα τα νέφη των φτερωτών αγγέλων να συστέλλονται και να διαστέλλονται με μιαν και μόνη πνοή – ποιός ήταν ο μαέστρος; – ζωγραφίζοντας ποικιλότροπα φανταστικά σχέδια – ποιός ήταν ο ζωγράφος; – ώσπου να πέσουν με κατακόρυφες βουτιές, ένα – ένα, λίγα – λίγα και, καταληκτικά, αθρόα σαν πούσι στα δέντρα. Ώσπου να πέσουν αθρόα στα κλαδιά της ψυχής μου για ν’αρχινίσουν τις τρίλιες τους, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας μέσα στο ελάχιστο στήθος τους, λίγο πριν λουφάξουν.
Πέρασαν οι μέρες. Τα σπουργιτάκια τα ξέχασα. Και όταν αργότερα τα αναζήτησα πάλι δεν τα βρήκα, μέρες τώρα αδυνατώ να γίνω εκ νέου αυτόπτης μάρτυς, να αναστήσω εκείνη την έκτακτη καθημερινή ρουτίνα των απογευμάτων. Σαν εχθές, σα σήμερα – θα ήταν λες – που κούρνιασαν στα κλαδιά της ψυχής μου, που κούρνιασαν – ναι – μέχρι τη Βασιλεία των Ουρανών.
-
Συνάντηση με την κ. Καίτη Φραγκίσκου-Καζούλη
Συνάντησα την κ. Καίτη Φραγκίσκου- Καζούλη πριν από δέκα περίπου χρόνια στο σπίτι της στην Αθήνα, προκειμένου να της πάρω μια συνέντευξη, η οποία εξελίχτηκε σε μια από τις ωραιότερες και μακρύτερες σε διάρκεια συνεντεύξεις που έχω κάνει ποτέ.
Η κ. Καίτη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τη δεκαετία του ‘20. Όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου παντρεύτηκε τον Ίωνα Καζούλη, μετακόμισε στη βίλα- μέγαρο του πεθερού της, την οποίο συνήθιζε να αποκαλεί “το Καζουλέϊκο”. Ως μέλος πια αυτής της μεγάλης και εύπορης Αλεξανδρινής οικογένειας, έζησε μια ζωή “παραμυθένια”, όπως η ίδια λέει, την οποία θέλησε να μου διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Οι ενθυμήσεις σήμερα φιλοξενούν ένα μικρό μόνο τμήμα αυτής της συνέντευξης.
Την ώρα που έφευγα μου εκμυστηρεύθηκε το εξής: «Πάντα ήθελα να γράψω την ιστορία της οικογένειας, αλλά ποτέ δεν βρήκα τον χρόνο. Τώρα είμαι ήσυχη γιατί ξέρω ότι κάποιος την κατέγραψε». Μετά από ένα χρόνο η κ. Καίτη έφυγε από τη ζωή. Ας αφήσουμε, όμως, την ίδια να μιλήσει για τη ζωή της:
«Ο πεθερός μου Μιχάλης Καζούλης ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Ήρθε λαθρεπιβάτης στην Αίγυπτο στις αρχές του 20ου αιώνα να δουλέψει στα βαμβάκια και αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρία βάμβακος την περίφημη Ms Cazouli&Co. Το 1910 παντρεύτηκε την Μαρίκα Δραγούμη με την οποία έκανε επτά παιδιά, και στο τέλος του πολέμου αγόρασε δύο υπέροχες βίλες στην Ιμπραημία. Την μια, στην οποίο έζησα κι εγώ μετά που παντρεύτηκα, την αγόρασε από τον γιο του Rudolf Hess ο οποίος ερχόταν κάθε χρόνο να μας επισκεφθεί. Τότε, στη βίλα μέναμε εννέα άτομα, και είχαμε δεκαεπτά ανθρώπους για υπηρετικό προσωπικό, το φαντάζεσαι; Έξι Έλληνες και έντεκα Αιγύπτιους. Έμεναν σ’ ένα σπιτάκι στον κήπο, αλλά τρώγανε όλοι μαζί σε δική τους τραπεζαρία μέσα στο σπίτι. Εμείς είχαμε τη δική μας τραπεζαρία στον επάνω όροφο. Στις μιάμιση ακριβώς χτυπούσε το γκόνγκ για να μαζευτούμε και έπρεπε όλη η οικογένεια να είναι στο τραπέζι στην ώρα της. Το ίδιο γινόταν και για το πρωινό και για το βραδινό. Πολλοί στην Ελλάδα νομίζουν ότι εμείς οι Αιγυπτιώτες πατούσαμε επί πτωμάτων και εκμεταλλευόμασταν τους Αιγυπτίους, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι. Ζούσαμε αρμονικότατα μαζί τους και υπήρχε μεγάλος σεβασμός. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα, μετά που φύγαμε, δεν θέλανε να δουλέψουν σε άλλη οικογένεια και επέστρεψαν στα χωριά τους. Μας δίνανε τις υπηρεσίες τους, αλλά ήμασταν πάντα κοντά τους. Κάθε Χριστούγεννα για παράδειγμα, μαζεύονταν όλοι οι συγγενείς στο σπίτι και κόβαμε 35 κομμάτια βασιλόπιτας. Αλλά υπήρχε πάντα και μια πίτα για το προσωπικό και ένας ένας ερχόταν να πάρει το κομμάτι του. Ήμασταν πραγματικά μία οικογένεια και τους φερόμασταν άψογα.
Σε ό,τι αφορά την αλεξανδρινή κοινωνία εκείνης της εποχής, θα έλεγα ότι ήταν μια οργανωμένη κοινωνία με μεγάλη ευαισθησία για τον άνθρωπο. Οι ευκατάστατες οικογένειες δεν ανέπτυσσαν κοινωνικές σχέσεις με τους ανθρώπους της κατώτερης τάξης, όμως δεν τους αγνοούσαμε. Υπήρχαν πολλά σωματεία που βοηθούσαν αυτή την τάξη των ανθρώπων που είχε ανάγκη. Γινόντουσαν συγκεντρώσεις, χοροί, τσάγια και μαζεύαμε πολλά χρήματα. Αυτή ήταν μια παροικία επιπέδου. Όλες οι κυρίες που είχαν τα μέσα εργάζονταν στα φιλανθρωπικά. Εγώ για παράδειγμα ήμουν πρόεδρος σε δύο σωματεία. Ό,τι μπορούσε να κάνει η κάθε μία, το έκανε, για να βοηθήσει τις φτωχές οικογένειες. Οι εκδηλώσεις που κάναμε ήταν μεγάλοι χοροί που άφηναν χρήματα και, όταν έρχονταν οι άντρες αργά το βράδυ για να λάβουν μέρος στη γιορτή, είχαν το χέρι στην τσέπη και μαζεύονταν πολλές χιλιάδες. Διότι τα σωματεία διέθεταν μεν τη δική τους στέγη από δωρεές μεγάλων ευεργετών, αλλά δεν είχαν κεφάλαιο να κινηθούν. Μετά ήρθε ο πόλεμος και πάλι η παροικία ήταν πρόθυμη να βοηθήσει. Ξεκίνησε «η φανέλα του στρατιώτη» από την Αργίνη Σαλβάγου και μας μοιράζανε θυμάμαι μαλλί και βελόνες, ενώ παράλληλα μας έδιναν οδηγίες για το πως να τις πλέξουμε. Όλα αυτά έγραψαν σελίδες πολύ ωραίες για τον ελληνισμό της Αιγύπτου.
Μετά τις εθνικοποιήσεις αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Μας πήραν την εταιρία, αλλά το σπίτι δεν μπόρεσαν να το πειράξουν. Αναγκαστήκαμε, όμως, να το πουλήσουμε τμηματικά για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Εγώ έφυγα το 1965 και λίγους μήνες αργότερα το σπίτι γκρεμίστηκε και στη θέση του οικοπέδου χτίστηκαν 48 πολυκατοικίες. Ήταν πραγματικά ένα υπέροχο σπίτι κι εγώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη ζώντας εκεί. Είχε έναν τεράστιο κήπο, τον οποίο δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα και πολύ γιατί ήμουν μονίμως απασχολημένη. Κάθε πρωί πήγαινα στα δύο φιλανθρωπικά σωματεία που είχα αναλάβει. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι ενώ είχα αυτόν τον καταπληκτικό κήπο, αντί να καλώ τους φίλους μου και να τον απολαμβάνω, ή να κάθομαι εκεί με τα παιδιά μου, εγώ ήμουν απασχολημένη στους δρόμους της Αλεξάνδρειας. Βλέπεις όταν τα έχεις, τα θεωρείς όλα δεδομένα. Νομίζεις ότι θα είναι εκεί για πάντα. Μέχρι τη μέρα που φύγαμε δεν πίστευα πραγματικά ότι θα φεύγαμε.
Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα συμβιβαστήκαμε, γιατί όλα είναι θέματα ψυχής. Όταν το πάρεις απόφαση και πεις ότι έως εκεί ήτανε και τελείωσε, τότε το αναπολείς με ομορφιά. Εγώ την Αλεξάνδρεια την αναπολώ ως κάτι πολύ ωραίο.
Όταν ήμουν στην Αίγυπτο θεωρούσα ότι είχα μεγαλώσει τα παιδιά μου με αυστηρές αρχές και ότι δεν ήταν κακομαθημένα. Όταν όμως έφθασα στην Αθήνα και είδα τις συνθήκες ζωής των Αθηνών, είπα «είσαι τρελή, τι θα πει δεν είναι κακομαθημένα;». Από τον τρόπο ζωής στην Αίγυπτο εννοώ. Μέσα στο καζουλέϊκο για παράδειγμα, το πρωί η καμαριέρα θα βοηθούσε τα παιδιά να ντυθούν, μετά στην τραπεζαρία άλλη καμαριέρα θα τους βοηθούσε να πάρουν το πρωινό τους, και όταν πήγαιναν στο σχολείο τους περίμενε ο οδηγός. Όλα αυτά από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκαν. Οι τρόποι συμπεριφοράς τους ήταν άλλου επιπέδου και παρεξηγήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, τον γιο μου τον σνόμπαραν οι συμμαθητές του και του έλεγαν ότι τους κάνει τον αριστοκράτη. Αλλά έτσι είχε μάθει και ποτέ δεν μιλούσε για τη ζωή του στην Αλεξάνδρεια. Ευτυχώς τα παιδιά προσαρμόστηκαν αμέσως και ποτέ δεν παραπονέθηκαν. Είναι παιδιά που αν τα βάλεις με το βασιλιά της Ελλάδας ή με τον οδηγό του λεωφορείου θα αντιμετωπίσουν και τους δύο με τον ίδιο σεβασμό και κατανόηση. Βλέπεις η ζωή μας στην Αλεξάνδρεια είχε μια παράξενη δομή, την οποία δεν πιστεύω κανείς στην Ελλάδα να είχε, όσο πλούσιος κι αν ήταν. Ακόμα και σήμερα, οι πλούσιες οικογένειες των Αθηνών δεν θα είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν έτσι ούτε για ένα μήνα. Πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι «θεέ μου, εγώ τα έζησα όλα αυτά;». Γιατί πραγματικά σαν παραμύθι τα θυμάμαι όχι σαν πραγματικότητα».
-
Οικία – Μουσείο Καβάφη
Μια μοναδική και ατμοσφαιρική βραδιά με πλούσιο πρόγραμμα πέρασαν πολλοί αλεξανδρινοί Έλληνες και Αιγύπτιοι στην Οικία-Μουσείο Καβάφη το απόγευμα της Τετάρτης 17 Απριλίου με την ευκαιρία της παρουσίασης της καινούριας αραβικής μετάφρασης του συνόλου του έργου του από τον καταξιωμένο ποιητή Ριφάατ Σαλάμ.
Το Παράρτημα στην Αλεξάνδρεια του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού εγκαινίασε με αυτή την εκδήλωση μια σειρά από πολιτιστικές δράσεις για το έτος Καβάφη που θα περιλαμβάνουν εικαστικές εκθέσεις, προβολές ντοκιμαντέρ, συναυλίες, λευκώματα και εκδόσεις.Η λογοτεχνική βραδιά άρχισε με την παρουσίαση του μεταφραστικού έργου του Ριφάατ Σαλάμ από τους ποιητές Φουάντ Ταμάν και Μοντάσσερ αμπντ ελ-Μααγκούντ. Ο πρώτος έκανε μια αναδρομή στις προηγούμενες αραβικές μεταφράσεις του Χάμντυ Ιμπραχίμ, του Ναΐμ Αττία και του Σαμουήλ Μπισάρα δείχνοντας το συνεχώς αυξανόμενο ενδιαφέρον των Αιγυπτίων για το ποιητικό έργο του μεγάλου αλεξανδρινού, του ποιητή που τιμά την Αλεξάνδρεια. Ο Μοντάσσερ επισήμανε το γεγονός ότι το βιβλίο του Ριφάατ Σαλάμ προσφέρει στο αραβόφωνο κοινό το πλήρες έργο του Καβάφη, καθώς εκτός από τα 154 ποιήματα του κανόνα περιλαμβάνει τα αποκηρυγμένα, τα ατελή, τα κρυμμένα, τα πεζά και εκτενή κατατοπιστική εισαγωγή, ενώ αναφέρθηκε λεπτομερέστερα στην πρωτοτυπία και ιδιαιτερότητα της καβαφικής θεματολογίας και ποιητικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ο μεταφραστής με έναν πυκνό και ελκυστικό λόγο σκιαγράφησε τον δικό του Καβάφη τονίζοντας και την μακρόχρονη ενασχόληση με το έργο του.
Ακολούθησε η απαγγελία πέντε από τα γνωστότερα καβαφικά ποιήματα στα ελληνικά, αραβικά, αγγλικά και ιταλικά. Το κοινό παρακολουθούσε συναρπασμένο και με μεγάλη προσοχή τους αναγνώστες, ο καθένας από τους οποίους απέδωσε με τον δικό του προσωπικό τρόπο τα ποιήματα.
Ο Γενικός Πρόξενος κος Χρήστος Καποδίστριας άρχισε με το «Περιμένοντας τους βαρβάρους», η Σαββούλα Λιάτσου συνέχισε με την «Ιθάκη», ο Παναγιώτης Παναγιώτου με το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον», η Αλεξάνδρα Νάτσια με το «Η πόλις», η μαθήτρια Ελπίδα Θεοφιλογιαννάκου με το «Θερμοπύλες», ενώ το τελευταίο η μαθήτρια Ελισάβετ Καρυδιά το απήγγειλε στα αγγλικά. Στα ιταλικά ερμηνεύτηκε με εντυπωσιακό τρόπο η «Πόλις» από την καθηγήτρια ιταλικής γλώσσας στο πανεπιστήμιο Αλεξάνδρειας Ρομπέρτα Μποναλούμε. Εξίσου συναρπαστική ήταν η απόδοση στα αραβικά από τον Αλάα Μουστάφα, την Μαριάν Αττάλα και τους προσκεκλημένους Αιγύπτιους ποιητές. Η εκδήλωση έκλεισε με τραγούδια του Σάγιεντ Νταρουίς, Φαρίντ ελ Άτρας και Φαϊρούζ συνοδεία ούτι.
-
Τακτική Γενική Συνέλευση Ε.Κ.Α.
Η ετήσια Τακτική Γενική Συνέλευση των μελών της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 14 Απριλίου 2013 στην αίθουσα «Ιουλία Σαλβάγου». Η συμμετοχή των μελών της Κοινότητας ήταν μεγάλη, ενώ η οργάνωσή της θεωρείται πολύ επιτυχημένη, αφήνοντας καλές εντυπώσεις και με το συμπέρασμα ότι η Ε.Κ.Α. είναι ο κερδισμένος της βραδιάς.
Ο πρόεδρος της Ε.Κ.Α. κ. Ιωάννης Σιόκας βρισκόταν επάνω στη σκηνή του θεάτρου καθόλη τη διάρκεια της Συνέλευσης, έχοντας αναλάβει να παρουσιάσει τα πεπραγμένα της χρονιάς που πέρασε, καθώς επίσης και το σχεδιασμό της Κοινοτικής επιτροπής για το επόμενο διάστημα. Ο κ. Σιόκας ήταν ιδιαίτερα αναλυτικός και περιγραφικός στο λόγο του, παρουσιάζοντας στους παρισταμένους, με την προβολή κατάλληλου οπτικού υλικού, τις πολυποίκιλες δραστηριότητες της Κοινότητας, τονίζοντας ιδιαίτερα τα έργα που σχετίζονται με το βασικό ρόλο της Κοινότητας, που δεν είναι άλλος από την κοινωνική προσφορά.
Στην ομιλία του ο Πρόεδρος της Κοινότητας επισήμανε μεταξύ άλλων ότι παρά την αρνητική οικονομική συγκυρία, η Ε.Κ.Α. δράττει τους καρπούς ενός μεγαλόπνοου οραματισμού που δρομολογήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια και που στηριζόταν στο τρίπτυχο:
1) οικονομικός έλεγχος και ταμειακό συμμάζεμα,
2) καταγραφή του συνόλου των περιουσιακών στοιχείων σε Αίγυπτο και Ελλάδα και
3) οικονομική ανάπτυξη της Κοινότητας μέσω στοχευμένης εκμετάλλευσης συγκεκριμένων περιουσιακών στοιχείων.
Ένα σχεδιασμό και προγραμματισμό που πέτυχε αυτό που έμοιαζε ακατόρθωτο: να καταγράψει δηλαδή η Κοινότητα για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της, αισθητά υψηλούς ενεργητικούς ισολογισμούς και μάλιστα σε περίοδο γενικευμένης οικονομικής ύφεσης με τα μηνιαία έσοδα της Κοινότητας να σταθεροποιούνται και να υπερκαλύπτονται οι κοινοτικές οικονομικές ανάγκες της.
Όμως, η σημαντικότερη παρακαταθήκη για το μέλλον και το επίτευγμα για το οποίο, ως Προεδρείο και Κοινοτική Επιτροπή, καυχιόμαστε περισσότερο, επισήμανε ο Πρόεδρος, εμπεριέχεται σε δυο φράσεις: χρηστή διαχείριση και διαφάνεια στις αποφάσεις.Ιδιαίτερη αναφορά έκανε επίσης και στα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (για την οποία ο κ. Σιόκας ανακοίνωσε ότι η συνδρομή των μελών της Κοινότητας σε αυτήν μειώθηκε στο 25% από το 50% που ήταν μέχρι σήμερα με σκοπό στο άμεσο μέλλον η Κοινότητα να την παρέχει εντελώς δωρεάν), καθώς επίσης και στη διαμόρφωση του ΜΑΝΝΑ, του κοινοτικού γηροκομείου, που αποτελεί πλέον ένα κόσμημα για την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας.
Στη συνέχεια ο κ. Σιόκας αναφέρθηκε και στα ζητήματα της εκπαίδευσης που παρέχεται στα Κοινοτικά Εκπαιδευτήρια τονίζοντας ότι ουδέποτε άλλοτε στο πρόσφατο παρελθόν δε απαιτήθηκε από την Κοινότητα να συνεισφέρει τόσο μεγάλα χρηματικά ποσά για να αποφύγει την υπολειτουργία των σχολείων της και επεσήμανε ότι η Ε.Κ.Α. επιθυμεί την αγαστή συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους στα εκπαιδευτικά ζητήματα φορείς με σκοπό τη συνέχιση της παροχής αμιγούς ελληνικής εκπαίδευσης στα ιστορικά της εκπαιδευτικά ιδρύματα της Κοινότητας.
Σημαντικό μέρος της ομιλίας του Προέδρου της Ε.Κ.Α. κατείχε και η αναφορά του στα προγράμματα που αφορούν τη νεολαία της παροικίας, την οποία πρέπει και να στηρίζουμε γιατί αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον της και έκλεισε περιγράφοντας τις σύντονες προσπάθειες για αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας, τονίζοντας σε αυτό το σημείο και την επιδίωξη να ξεκαθαρίσει το καθεστώς των ακινήτων, τα οποία βρίσκονται στην Αθήνα. Αίσθηση προκάλεσε και η αναφορά του κ. Σιόκα στο θέμα της μη συγχώνευσης της Κοινότητας του Καφρ Ελ Ζαγιάτ με την Ε.Κ.Α. παρά την απόφαση που είχε παρθεί ήδη από το 1976 καθώς και η αμέλεια παλαιώτερων Κοινοτικών Επιτροπών στη διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων της Ε.Κ.Α. στα ακίνητά της που βρίσκονται στην Ελλάδα με αποτέλεσμα τα όποια δικαιώματα της Κοινότητας να έχουν σήμερα παραγραφεί.
Στη συνέχεια ο Πρόεδρος της Ε.Κ.Α. ευχαρίστησε εκ μέρους όλων, δυο μέλη της Κοινοτικής Επιτροπής που επέλεξαν να μη διεκδικήσουν την επανεκλογή τους, τον επί σειρά ετών Πρόεδρο της Κοινότητας Αλεξανδρείας κ. Χαράλαμπο Κατσιμπρή, και τον Οικονομικό Επόπτη της Κοινότητας κ. Μανώλη Τατάκη, για την προσφορά τους στα κοινά.
Κλείνοντας την ομιλία του ο κ. Σιόκας ευχαρίστησε θερμά τον πνευματικό πατέρα της Παροικίας, την Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο το Β’, τις διπλωματικές αρχές, αλλά και την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου και τον Πρόεδρο της κ. Χ. Καβαλή για τις ενέργειες του μετά το πρόσφατο ατύχημα των συμπαροίκων μας έξω από το Κάιρο.
Στη συνέχεια το λόγο πήραν οι επίσημοι που παρευρίσκονταν στην αίθουσα και όποιος από τα μέλη της Κοινότητας ήθελε να προχωρήσει σε κάποια ερώτηση. Το χαρακτηριστικό κατά τη διάρκεια των χαιρετισμών και των ερωτήσεων ήταν η υπογράμμιση για ενότητα και συνεργασία, καθώς επίσης και η ανάδειξη ύπαρξης διαφορετικών απόψεων, γεγονός όμως που αποτελεί υγιές χαρακτηριστικό στοιχείο του πνεύματος δημοκρατίας που πρέπει να διέπει, και διέπει, την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας. Πρώτος το λόγο πήρε ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας κκ. Θεόδωρος Β’, ο οποίος σημείωσε ότι ο η παροικία θα πρέπει να διατηρήσει την εσωτερική της ενότητα, στοιχείο που την χαρακτηρίζει από την αρχή της ύπαρξης της, και η οποία επιτυγχάνεται υπό την σκέπη της Ορθοδοξίας και την οργάνωση της Εκκλησίας. Ο Μακαριότατος εξήρε το έργο της Κοινότητας, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γηροκομείο ΜΑΝΝΑ, ενώ προέτρεψε άπαντες, κάθε πράξη να χαρακτηρίζεται από «αγάπη, αγάπη και πάλι αγάπη…». Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Χρήστος Καποδίστριας, μετέφερε τις ευχές του Πρέσβη της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Χ. Λάζαρη, ενώ στο χαιρετισμό του χαρακτήρισε τις έως τώρα ενέργειες της Κοινοτικής Επιτροπής ως σημαντικές για το μέλλον της Κοινότητας και της παροικίας εν γένει. Τόνισε τη σημασία της ενότητας και της συνεργασίας που πρέπει να διέπει τα μέλη της παροικίας, ενώ στάθηκε και στο γεγονός της συμμετοχής στις αρχαιρεσίες νέων ανθρώπων της παροικίας, χαρακτηρίζοντας το ως ελπιδοφόρο μήνυμα που στέλνει η νεολαία, σημειώνοντας παράλληλα και το γεγονός της συμμετοχής υποψηφίων που έχουν εμπειρία στα κοινά μέσα από της συμμετοχή τους και την προσφορά τους σε διάφορους οργανισμούς και συλλόγους. Τέλος δεν παρέλειψε να κάνει ειδική μνεία στην προσφορά του κ. Χαράλαμπου Κατσιμπρή, επί σειρά ετών Προέδρου της Ε.ΚΑ. Στην παρέμβαση του ο επίτιμος Πρόεδρος της Ε.Κ.Α. κ. Σ. Ταμβάκης τόνισε τη σημασία της κοινωνικής πολιτικής στην οποία θα πρέπει να εστιάσει η Κοινοτική Επιτροπή, προτρέποντας τον Πρόεδρο κ. Σιόκα να αξιοποιήσει τα ανθηρά οικονομικά της Κοινότητας προς αυτήν την κατεύθυνση, πράξη που είναι και σύμφωνη με το καταστατικό, αφήνοντας λίγο στην άκρη το επιχειρηματικό πνεύμα της σκληρής πραγματικότητας που όλοι βιώνουμε. Ο κ. Σιόκας στο σημείο αυτό απάντησε λέγοντας ότι η Κοινότητα έμπρακτα και όχι με λόγια έχει δείξει την κοινωνική της πολιτική με σωρεία απφάσεων και έργων και απηύθυνε στον Επίτιμο Πρόεδρο της Ε.Κ.Α. το ερώτημα «Εσείς κε Ταμβάκη, τι κάνατε για όλα αυτά όσο ήσασταν Πρόεδρος;», δείχνοντας αυτό που τονίσαμε παραπάνω σχετικά με την ύπαρξη διαφορετικών προσεγγίσεων. Στην παρέμβασή του ο κ. Ταμβάκης δεν παρέλειψε να σημειώσει και το γεγονός ότι καλό θα ήταν η παροικία να ενημερώνεται για τα μεγάλα έργα που γίνονται στο Ελληνικό Τετράγωνο, το οποίο και θα πρέπει να μετατραπεί σε κοσμοπολίτικο κέντρο.
Κάποιες αντιδικίες υπήρξαν όταν τέθηκε το θέμα της μη συγχώνευσης μέχρι τώρα της Κοινότητας του Κάφρ Ελ Ζαγιάτ με την Ε.Κ.Α. Ο κ. Γιώργος Φλωρεντής, τόνισε και αυτός με τη σειρά του, όπως προηγουμένως και ο κ. Σιόκας, την ύπαρξη απόφασης της Κοινότητας του Καφρ Ελ Ζαγιάτ (ήδη από το 1976), την οποία και είχε αποδεχτεί η Ε.Κ.Α., αλλά δεν έγινε ποτέ Έκτακτη Γενική Συνέλευση της Κοινότητας του Καφρ Ελ Ζαγιάτ για τη διάλυσή της και τη συγχώνευσή της, όπως προβλέπει το καταστατικό της. Διευκρινίσεις ζήτησε και ο κ. Δημήτρης Βαφειάδης στην παρέμβασή του σχετικά με την παραχώρηση του ναού του Προφήτη Ηλία στην Κοπτική Εκκλησία, σημειώνοντας πως η Ε.Κ.Α. θα πρέπει να επιδιώξει επικερδέστερους όρους, προτείνοντας παράλληλα και τη συνεργασία της Ε.Κ.Α με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για την καταγραφή των κειμηλίων όλων των ναών. Το λόγο πήρε και ο κ. Δημήτρης Κάβουρας, ο οποίος κατέθεσε μία σειρά από προτάσεις σχετικά με το ρόλο της Ε.Κ.Α. Ειδικότερα ο κ. Κάβουρας υποστήριξε ότι η Ε.Κ.Α. θα πρέπει να επενδύσει περισσότερο στο ανθρώπινο δυναμικό (στελέχη και προσωπικό) μέσω κοινωνικών προγραμμάτων (κοινωνική επιχειρηματικότητα) και την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών προς τα μέλη της και το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Δεν θα πρέπει να κλεισμένη μέσα στα «τείχη» της και να επιδιώξει άνοιγμα προς την ευρύτερη κοινωνία, διαδραματίζοντας παράλληλα πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινήσεις αλληλεγγύης για τη στήριξη της Ελλάδας. Συνέχισε ο κ. Κάβουρας προτείνοντας την κατάθεση από μέρους της κοινοτικής επιτροπής στρατηγικής (ετήσιο προγραμματισμό/σχέδιο δράσης) το οποίο θα εγκρίνετε από την γενική συνέλευση της Ε.Κ.Α. οπότε και θα υπάρχει σαφής ρόλος για δράση από την κοινοτική επιτροπή.
Πολύ σημαντική και με ιδιαίτερο νόημα για την περαιτέρω σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στις Κοινότητες της Αλεξάνδρειας και του Καΐρου, θεωρήθηκε η πρόταση του Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χ. Καβαλή για συνάντηση των διαχειριστικών επιτροπών των δύο κοινοτήτων κάθε τρεις μήνες. Η πρόταση του κ. Καβαλή χειροκροτήθηκε από όλους και έγινε δεκτή από το κυρίαρχο σώμα.
Περνώντας στη διαδικασία των εκλογών για την ανάδειξη τριών νέων μελών στην Κοινοτική Επιτροπή δύο είναι τα σημεία που την χαρακτήρισαν. Το πρώτο είναι η συμμετοχή και εν τέλει η εκλογή έμπειρων, αλλά και νέων μελών, η οποία σηματοδότησε μία νέα εποχή, κατά την οποία η νεολαία της παροικίας δείχνει πως επιθυμεί να έχει εντονότερη παρουσία στα κοινά. Ενώ το δεύτερο είναι η απροσδόκητα μεγάλη συμμετοχή, η οποία έφτασε τα 165 μέλη που τελικά ψήφισαν. Η εκλογική διαδικασία ανέδειξε τελικά ως νέους Κοινοτικούς Επιτρόπους τους κάτωθι, με σειρά ψήφων: Ιωάννη Κάβουρα (133 ψήφους), Σταμάτιο Τσαμαδό (125 ψήφους) και Νικόλαο Κατσιμπρή (103 ψήφους), ενώ οι άλλοι δύο υποψήφιοι συγκέντρωσαν, ο Εδμόνδος Κασιμάτης (69 ψήφους) και ο Μιχαήλ Σολομωνίδης (41 ψήφους).
Την Τρίτη 16 Απριλίου συνεδρίασε για πρώτη φορά η νέα Κοινοτική Επιτροπή με σκοπό την κατάρτιση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου για την περίοδο 2013-2015, το οποίο έχει ως εξής: Πρόεδρος: Ιωάννης Σιόκας
Α΄ Αντιπρόεδρος: Νικόλαος Κόπελος,
Β΄ Αντιπρόεδρος: Ιωάννης Κάβουρας
Γενική Γραμματέας: Άρτεμις Γεροντάκη-Ταμβάκη
Οικονομικός Επόπτης: Σταμάτιος Τσαμαδός
Μέλη της Κοινοτικής Επιτροπής είναι ο Κατσιμπρής Νικόλαος, ο Μακρής Πάρις, ο Μάλλης Ιωάννης και ο Παπαστεφάνου Δημήτριος.
Στη συνέχεια ανατέθηκαν και οι διάφορες εφορείες:
Εφορεία Σχολείων: Πάρις Μακρής
Εφορεία Οικονομικών: Σταμάτιος Τσαμαδός
Εφορεία Οίκου Ευγηρίας «ΜΑΝΝΑ»: Άρτεμις Γεροντάκη-Ταμβάκη
Εφορεία Κοινωνικής Πρόνοιας: Ιωάννης Κάβουρας
Εφορεία Τύπου & Πληροφορικής: Νικόλαος Κατσιμπρής
Εφορεία Αστικών & Αγροτικών Γαιών Άμπου Χόμμος και
ενσωματωθέντων κοινοτήτων: Πάρις Μακρής
Εφορεία Τεχνικών: Ιωάννης Κάβουρας
Εφορεία Εκκλησιαστικών Υποθέσεων & Κοιμητηρίων: Νικόλαος Κόπελος
Εφορεία Ελληνικού Τετραγώνου: Ιωάννης Μάλλης
Εμείς με τη σειρά μας ευχόμαστε στους νεοεκλεγέντες συγχαρητήρια και στη νέα Κοινοτική Επιτροπή, στον Πρόεδρο και τους Εφόρους καλή δύναμη στο πολύ σημαντικό έργο που έχουν μπροστά τους και πάντα να έχουν ως γνώμονα το συμφέρον και το μέλλον της παροικίας.
-
Ελληνικές επιχειρήσεις στην Αλεξάνδρεια- Λιθογραφείο «ΑΓΚΥΡΑ»
Το λιθογραφείο «Άγκυρα» ιδρύθηκε το 1923 από τον Δημήτρη Βαφειάδη.
Ο Δημήτρης Βαφειάδης είχε μάθει την τέχνη του λιθογράφου την περίοδο που εργαζόταν στο πρώτο λιθογραφείο της Αλεξάνδρειας, που ανήκε στην οικογένεια Λαγουδάκη.
Στην επιχείρηση εργάστηκε και ο μικρότερος αδερφός του Πέτρος, λιθογράφος και ο ίδιος. Ο Πέτρος είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του στο λιθογραφείο του ελληνικού στρατού κατά τη διάρκεια της μικρασιατικής εκστρατείας, υπηρετώντας της στρατιωτική του θητεία.
Το λιθογραφείο «Άγκυρα» το 1934 μεταφέρθηκε στο Ατταρίν, όπου και λειτουργεί έως σήμερα. Στα έξοδα κατασκευής του νέου λιθογραφείου συνέβαλε η σύζυγος του Δημήτρη Βαφειάδη Αικατερίνη το γένος Σιδέρη.
Το 1937 εγκαινιάζεται η πρώτη κυλινδρική offset μηχανή, αντικαθιστώντας την παλαιότερης τεχνολογίας μηχανή επίπεδης εκτύπωσης λιθογραφίας.
Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το Λιθογραφείο «Άγκυρα» συνεργάστηκε με την υπηρεσία επικοινωνίας των συμμαχικών δυνάμεων για την εκτύπωση εντύπων για τον συμμαχικό αγώνα.
Μετά το πέρας του πολέμου εγκαταστάθηκε η δεύτερη offset εκτυπωτική μηχανή για να καλύψει τις ανάγκες της παραγωγής.
Ύστερα από τον θάνατο του Δημήτρη Βαφειάδη το 1947, η επιχείρηση συνέχισε τη λειτουργία της με τους αδελφούς του Πέτρο και Νικόλα, οι οποίοι την παρέδωσαν στους γιούς του Ισίδωρο και Βύρωνα όταν ενηλικιώθηκαν.
Η περίοδος 1955 – 1975, εποχή δύσκολη λόγω των εθνικοποιήσεων, δεν επηρέασε την ομαλή λειτουργία του λιθογραφείου. Μετά το 1975 άρχισε η απελευθέρωση της οικονομίας και καταργήθηκε η απαγόρευση εισαγωγής μηχανών παραγωγής για τον ιδιωτικό τομέα. Τότε δόθηκε στο λιθογραφείο η ευκαιρία για την αντικατάσταση όλων των εκτυπωτικών μηχανών με την καινούργια κυλινδρική εκτύπωση και την πλήρη κατάργηση της επίπεδης λιθογραφίας.
Η επιχείρηση συνεργάστηκε με τις περισσότερες ελληνικές εταιρίες στην Αίγυπτο, που δραστηριοποιούνταν σε διάφορους τομείς, όπως: παραγωγή καπνού, βάμβακος, τροφίμων και ποτών.
Στην δεκαετία του ΄90 προστέθηκε στο δυναμικό της επιχείρησης η τρίτη γενιά της οικογένειας Βαφειάδη: ο Δημήτρης και ο εξάδελφός του Ανδρέας. Με το ενδιαφέρον και το μεράκι που έχουν για τη συνέχιση της μακράς παράδοσης της εταιρίας, παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τις ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο και εφαρμόζουν τις σύγχρονες μεθόδους εκτύπωσης ανταποκρινόμενοι στις απαιτήσεις της ψηφιακής τεχνολογίας.
-
Ελληνικές επιχειρήσεις στην Αλεξάνδρεια-Εργοστάσιο χρωμάτων «VELVET»
Το εργοστάσιο χρωμάτων «VELVET» κλείνοντας πάνω από μισό αιώνα στην επιχειρηματική ζωή της Αλεξάνδρειας αποτελεί πλέον μια από τις πιο ιστορικές επιχειρήσεις. Το εργοστάσιο «VELVET» ιδρύθηκε το 1948 από τον Δημήτριο Κωνσταντίνο Γαβαλλά. Η εταιρία ήταν η πρώτη που εισήγαγε στην αγορά της Αιγύπτου τα χρώματα που είχαν υδατικής βάσης γαλάκτωμα. Τα χρώματα της εταιρίας δεν άργησαν να γίνουν γνωστά και να διακινούνται σε όλη την Αίγυπτο.
Η εμπειρία της εταιρίας «VELVET» έχει δείξει ότι σε κάθε χώρο – ιδιωτικό, εργασιακό αλλά και δημόσιο – πρωταρχικό ρόλο παίζει η διακοσμητική παρέμβαση για τη δημιουργία του καλόγουστου περιβάλλοντος και της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Το χρώμα αποτελεί βασικό στοιχείο κάθε διακοσμητικής πρότασης και σχεδιασμού.
Όντας πρωτοπόρος στον τομέα των χρωμάτων η εταιρία «VELVET» από την αρχή της ιδρύσεως της μέχρι και σήμερα παρακολουθεί από κοντά όλες τις επιστημονικές εξελίξεις και προσπαθεί κάθε φορά να εναρμονίζονται στα νέα δεδομένα, προτείνοντας καινοτόμες λύσεις και προτάσεις, μέσα από πρωτοποριακά και ανταγωνιστικά προϊόντα.
Σήμερα η εταιρία παράγει διάφορα είδη πλαστικού χρώματος και κόλλας προσπαθώντας να καλύψει κάθε κατηγορία απαιτήσεων και σε τιμή αλλά και σε ποιότητα. Η επιτυχία της εταιρίας και η καταξίωση της στον τομέα των χρωμάτων είναι εμφανής από την πληθώρα των έργων τα οποία έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει σχεδόν σε όλη την Αίγυπτο, όπως το Πανεπιστήμιο Pharos, τουριστικά χωριά στην Ερυθρά Θάλασσα και στη Βόρεια Ακτή. Διάφορα κυβερνητικά κτήρια στην Αλεξάνδρεια και το Κάιρο.
-
Εχθές
Εχθές
Εχθές, την Κυριακή το πρωί, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Ευαγγελισμού. Επί της οδού Σαλέχ Σάλεμ στεκόταν πάλι εκείνος. Ο χωρίς πρόσωπο άνθρωπος. Από κάποιο φοβερό έγκαυμα, τα μάτια, η μύτη, τα αυτιά του είχαν αφανιστεί, είχαν μεταβληθεί σε μιαν απαίσια άμορφη μάζα, όπου μόλις διακρίνονταν από τις μελανές ουλές των χειλιών του ως χαίνουσα πληγή το στόμα του, για να βογγά δυνατά από μέσα του και να στενάζει η μάνα του ντουνιά, η Αίγυπτος.
Αργότερα, κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα. Διασχίσαμε την Cornice για να αντιληφθούμε κατά τρόπο εκτυπώτερο, εδώ στη βόρεια ακτή της Αφρικής, ότι η θάλασσα είναι το σύνορο του κόσμου.Το μεσημέρι στη στήλη του «Πομπηίου» και αργότερα στον αρχαιολογικό χώρο Kom el Shoqafa, χαμηλά στο πετρώδες έδαφος, ανάμεσα στα ερείπια, ανάμεσα στα μνημεία, διακριτικά και ταπεινά, σε τούφες από καταπράσινο χορτάρι, διάσπαρτες, εδώ και εκεί, πόσες μικρές μαργαρίτες ξεπροβάλλουν, ως ανοιξιάτικο προανάκρουσμα, ανασηκώνοντας το άσημο κιτρινωπό – από ατόφιο ζωντανό χρυσό – κεφαλάκι τους!
Άραγε τι να σημαίνει η πραγματικότητα που ζούμε; Αυτή η οργανωμένη – θα έλεγε κανείς – αταξία; Η δυναστική αλογία της ερήμου, ανάμεσα σε υπέρογκα λίθινα μνημεία; Tι σημαίνουν λοιπόν οι ένδοξοι τάφοι, τι νόημα έχουν οι σαρκοφάγοι που εκτίθενται στα μουσεία και οι κατακόμβες με τις ανάγλυφες παραστάσεις και τις σπουδαίες τοιχογραφίες στην καρδιά της άσχημης πόλης; Γιατί η τέχνη είναι ασφυκτικά νεκρή, εγκλωβίζει σ’ένα περίκλειστο σχήμα, ενώ κάθε τι ζωντανό, αληθινό, είναι εύθραυστο, ασήμαντο και νοσεί προς θάνατον;
Πόσο πρέπει να πονέσουμε Θέ μου μέχρι να σε ψηλαψίσουμε ζώντα;
25η Φεβρουαρίου. Εχθές. Πέρασε ο Γενάρης και ο κουτσουρεμένος Φλεβάρης έπνεε και τότε, εν έτει 2006, τα λοίσθια. Τότε που – μετά το πέρας της θείας λειτουργίας στον Άγιο Νικόλαο Έγκωμης στη Λευκωσία – τρέξαμε επί ματαίω, παρασυρμένοι από τον ενθουσιαμό του πατρός Ιωάννη, για να προλάβουμεμε τις μυγδαλιές ανθισμένες, στις πλαγιές του Τρόοδος.
Και κύλησε ο χρόνος κλεφτά στο σήμερα. Γλιστρήσαμε από της κλεψύδρας την αδιόρατη, στενήν οπή στην 26η Φεβρουαρίου. Είμαι ακόμα ένας δίχως πρόσωπο άνθρωπος, καθώς σφαλώ – μόλις εξερχόμενος απο το Προξενείο – πίσω μου την πόρτα και επιστρέφω στην οικία μου αναπολώντας το έκτακτο προ δεκαημέρου δειλινό. Είναι, όπως και τότε, ίδια η ώρα που αντίκρισα το χαροποιό, καταιγιστικό, πανευφρόσυνο θέαμα. Η ώρα η γλυκιά με την εσπερινή αύρα και το λεπτό πορφύρωμα στο ραγισμένο ορίζοντα, στα μάτια. Στον εξώστη του παρακειμένου της οικίας μου οικοδομήματος, του «Μάννα», στο οποίο προσφάτως μετεγκαταστάθηκε σύσσωμο το Γηροκομείο της Ελληνικής Παροικίας, αποχωρώντας από το κτίριο του «Κανισκερείου», που δόθηκε προς ενοικίαση σε Γαλλικό σχολείο, στέκονταν δύο τρόφιμοι του Γηροκομείου και τηρούσαν με θαυμασμό και έξαρση – ο ένας απ’ αυτούς χειροκροτώντας – σμήνη πουλιών που σε χωριστούς – πλην όμως διαρκώς μεταβαλλόμενους και κάποτε συμπλεκόμενους – σχηματισμούς, χόρευαν με μιαν απαράμιλλη χορευτική δεινότητα πάνω από τη συστάδα των ομοιόμορφα κουρεμένων αειθαλών δασύφυλλων δέντρων που κοσμούν τον προαύλιο χώρο του Τοσιτσαίου – Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου. «Κύριε Τάσο, αυτό το πανηγύρι επαναλαμβάνεται κάθε απόγευμα εδώ και μέρες. Είναι σπουργίτια. Σε λίγο θα γεμίσουν τα δέντρα, θα πέσουν όλα στα δέντρα για να δοξολογήσουν το Θεό!», μου φώναξε ο ένας απ’ αυτούς, ο κύριος Γιάννης. Δεν είμαι κανένας ρομαντικός, αλλά όταν στη συνέχεια μπήκα στο σπίτι μου, βροντοφώναξα: «Είδατε τι γίνεται έξω; Καταιγισμός χαράς, καταιγισμός ζωής αιφνίδιος!». «Τώρα το πήρες είδηση εσύ; Eμείς μέρες παρατηρoύμε το θέαμα αυτό από το παράθυρο..» με επέπληξε τρυφερά η γυναίκα μου. Στάθηκα λοιπόν και εγώ για ώρα στο παράθυρο και θωρούσα τα νέφη των φτερωτών αγγέλων να συστέλλονται και να διαστέλλονται με μιαν και μόνη πνοή – ποιός ήταν ο μαέστρος; – ζωγραφίζοντας ποικιλότροπα φανταστικά σχέδια – ποιός ήταν ο ζωγράφος; – ώσπου να πέσουν με κατακόρυφες βουτιές, ένα – ένα, λίγα – λίγα και, καταληκτικά, αθρόα σαν πούσι στα δέντρα. Ώσπου να πέσουν αθρόα στα κλαδιά της ψυχής μου για ν’αρχινίσουν τις τρίλιες τους, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας μέσα στο ελάχιστο στήθος τους, λίγο πριν λουφάξουν.
Πέρασαν οι μέρες. Τα σπουργιτάκια τα ξέχασα. Και όταν αργότερα τα αναζήτησα πάλι δεν τα βρήκα, μέρες τώρα αδυνατώ να γίνω εκ νέου αυτόπτης μάρτυς, να αναστήσω εκείνη την έκτακτη καθημερινή ρουτίνα των απογευμάτων. Σαν εχθές, σα σήμερα – θα ήταν λες – που κούρνιασαν στα κλαδιά της ψυχής μου, που κούρνιασαν – ναι – μέχρι τη Βασιλεία των Ουρανών.
Τάσος Θεοφιλογιαννάκος
-
«Αποκριάτικο τσάι» στο Γηροκομείο “ΜΑΝΝΑ”
Μια όμορφη, φιλανθρωπική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 13 Μαρτίου 2013 στον Οίκο Ευγηρίας «Μάννα» από την Eφορεία Γηροκομείου σε συνεργασία με την προσφιλή σε όλους μας κυρία Φλώρα Βουτσά. Η ξεχωριστή βραδιά χαροποίησε και ευχαρίστησε όλους τους τροφίμους της τρίτης ηλικίας και όσους παρευρέθηκαν.
Το « Αποκριάτικο τσάι» – έτσι ονομάστηκε η εκδήλωση αυτή – έδωσε την ευκαιρία στις κυρίες τις παροικίας μας να γιορτάσουν μαζί με τους συμπαροίκους μας, που φιλοξενούνται στο Γηροκομείο, τις αποκριάτικες ημέρες.
Δόθηκε η ευκαιρία στους αγαπημένους φίλους της τρίτης ηλικίας να βρεθούν σε ένα φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, αναπολώντας τις μέρες της νιότης τους, αλλά, το σημαντικότερο από όλα, να μπορέσουν να συζητήσουν, να συμμετάσχουν και να συμβάλουν στη ζεστασιά και την επιτυχία της εκδήλωσης.
Το γέλιο, τα τραγούδια , ο χορός και η χαρά ήταν τα στοιχεία που επικράτησαν διανθίζοντας την εκδήλωση με τις πλούσιες εκλεκτές λιχουδιές και τα γευστικά γλυκίσματα. Ο πολύχρωμος αποκριάτικος διάκοσμος έδωσε έναν ξεχωριστό τόνο και «χρώμα», συνέτεινε ώστε η συνάθροιση να γίνει ακόμα πιο όμορφη, πιο ευχάριστη.
«Το Αποκριάτικο τσάι» δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την γενναία προσφορά και ηθική συμπαράσταση της κυρίας Φλώρας Βουτσά που το αφιέρωσε στην μνήμη αγαπημένων της συγγενών.
Δόθηκε άλλη μια ευκαιρία στην Έφορο του Γηροκομείου κα Άρτεμη Γεροντάκη- Ταμβάκη, όσο και σε όλες τις παρευρισκόμενες κυρίες, να συγχαρούν και να ευχαριστήσουν την κα. Βουτσά, για τις πράξεις της, για το αμείωτο ενδιαφέρον της προς τους συμπαροίκους μας της τρίτης ηλικίας και τις γενναιόδωρες οικονομικές προσφορές της που απλόχερα προσφέρει για πολλά χρόνια.
Στην ομιλία της η Προϊσταμένη του Οίκου Ευγηρίας «Μάννα», ανάμεσα σε άλλα, ανέφερε απευθυνόμενη στην κα Βουτσά: «Να είσαι πάντα καλά, αγαπητή μας Φλώρα, για να προσφέρεις αγάπη, να προσφέρεις ηθική και οικονομική στήριξη σε όσους την έχουν ανάγκη. Μαζί με την αγάπη μoυ δέξου και ένα μεγάλο ευχαριστώ για την απλόχερη συνεχή προσφορά σου. Να είσαι πάντα καλά και πάντα άξια ».
Η εκδήλωση κράτησε μέχρι αργά το βράδυ, αφήνοντας στους «παππούδες και τις γιαγιάδες» μας τις καλύτερες εντυπώσεις, προσφέροντας μια έντονη γεύση ικανοποίησης και αισιοδοξίας για τις μέρες που έρχονται.