Ετικέτα: Ξηντάρας

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας.

Τα παιδιά μας είναι μόνο μια φορά μικρά. Μπορεί να είναι πάντα για εμάς ‘παιδιά’, όμως μικρά παιδιά είναι στην πραγματικότητα μόνο μια φορά. Και τότε διαμορφώνουν χαρακτήρα, προσωπικότητα, συνειδήσεις. Και τότε είμαστε απαραίτητοι παιδαγωγοί και συνοδοιπόροι στη ζωή τους. Η φυσική παρουσία ενός γονιού δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κανένα υποκατάστατο. Ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια, ούτε τα λεφτά.. Ούτε οι καλύτεροι δάσκαλοι, ούτε τα πιο ωραία ταξίδια.. Τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς ως φυσική παρουσία, το λόγο τους, το σώμα τους, τη μορφή τους. Χρειάζονται την αγκαλιά, μια καλή κουβέντα ή απλώς να είμαστε εκεί να κοιτάμε που θα παίζουν με τους φίλους τους. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από το σχολείο να μας πουν πως πέρασαν, να φάμε όλοι μαζί, να πάμε μια βόλτα.. Και αργότερα να είμαστε εκεί όταν γυρνάνε από την βόλτα, από το φροντιστήριο, από ένα πάρτυ. Μας θέλουν δίπλα τους σαν στήριγμα, να ΄βάζουμε πλάτη’ στα ξεκινήματα τους.

Προφανώς όσο μεγαλύτερα γίνονται μας χρειάζονται λιγότερο, ίσως κάποια στιγμή να μην μας θέλουν καν- και αυτό φυσιολογικό είναι. Θα έρθει όμως με την ώρα του. Θα έρθει όταν πραγματικά θα θέλουν να μείνουν μόνα τους. Να σταθούν στα δικά τους πόδια, στις δικές τους δυνάμεις. Και τότε εμείς οι γονείς, σιγά σιγά πρέπει να τους δώσουμε το χώρο να δράσουν όπως τα ίδια επιθυμούν, όπως νομίζουν, περιορίζοντας τον ρόλο μας σε αυτόν του έμπιστου συμβουλάτορα..

Μέχρι τότε όμως ας δηλώσουμε παρόντες. Στις μικρές και τις μεγάλες στιγμές τους, στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και τις λύπες.

Θυμηθείτε: Μόνο μια φορά, δεύτερη ζωή δεν έχει..

_________________________________________________________________________

­

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.paidi-efivos.gr

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος

Διαλογισμός, ασκήσεις, yoga, αγχολυτικά φάρμακα, έλεγχος της αναπνοής, πίστη σε ένα θεό… είναι μερικοί τρόποι για να κοντρολάρεις το άγχος σου για τα πράγματα ή για κάτι συγκεκριμένο. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι «κακό», τίποτα δεν είναι «λάθος».

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Μια δυνατότητα που προϋποθέτει… απολύτως τίποτα! Μια αφαιρετική προσέγγιση στα προβλήματά μας, που μας ζητάει… τίποτα! Κάποιοι θα την πουν ψυχική και σωματική ηρεμία. Κάποιοι άλλοι θεό, θεία έμπνευση. Στην κουβέντα μας ας την πούμε απλώς ”αποδοχή”.

Τι σημαίνει να αποδέχομαι: 

Να μπορώ να αναγνωρίζω αυτό που μου συμβαίνει κάθε στιγμή χωρίς υπερβολές, χωρίς εξάρσεις, χωρίς τίποτα το περιττό. Όχι για να «εξαγνηστουμε» ή για να στρέψουμε και το άλλο μάγουλο στον πόνο. Όχι. Αποδέχομαι σημαίνει κατανοώ την πραγματικότητα γύρω μου, προσεγγίζω με ρεαλισμό τα δεδομένα μου, παραμένω ταπεινός.

Δύσκολα πράγματα, συμφωνώ. Ταπεινότητα, αποδοχή, κατανόηση. Εύκολα στα λόγια, δύσκολα στην πράξη: Όντως έτσι είναι…

Συνήθως θυμώνουμε, κακιώνουμε, στενοχωριόμαστε. Όμως τι κερδίζουμε με αυτόν τον τρόπο; Πόσα προβλήματα λύθηκαν με τον θυμό, με την κακία, με την στενοχώρια; Ή μήπως το αντίθετο; Τα προβλήματα οξύνθηκαν, χάσαμε χρόνο δράσης πολύτιμο ή απλώς παρατείναμε τον χρόνο της δυσκολίας….

Η ζωή δεν είναι εύκολη.

Η ζωή είναι θαυμάσια!

Η ζωή είναι ό,τι αληθινό συμβαίνει γύρω μας.

Ας το αποδεχτούμε…

_________________________________________________________________________

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος.      τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο. Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.xidaras.gr

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος

Τελικά είναι τόσο δύσκολο σε αυτήν τη ζωή να μάθουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας;

Το να έχεις αυτοεκτίμηση, αυτοαποδοχή, να μπορείς πρώτος εσύ να εκτιμάς αυτό που είσαι και αυτό που έχεις… Να αγαπάς και να σέβεσαι την ύπαρξή σου! Η αγάπη, η αποδοχή, η εκτίμηση προς τον εαυτό μας αποτελεί το βασικό θεμέλιο της ψυχικής μας υγείας και ηρεμίας, με αυτόν τον τρόπο -πρώτος, μεταξύ άλλων- διατηρούμε σταθερές τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Θα συμφωνήσουμε εδώ ότι η εικόνα της αυτοεκτίμησής μας, χτίζεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής κάθε ανθρώπου. Στους πρώτους κιόλας μήνες, αν ικανοποιούνται οι βασικές ανάγκες του παιδιού όπως ο ύπνος, το φαγητό, και πάνω από όλα η αγάπη, η τρυφερότητα και η προστασία, τότε μπαίνουν τα θεμέλια για την υγιή αυτοαντίληψη. Αργότερα μεγάλη σημασία έχουν η αξιολόγηση των σημαντικών ανθρώπων γύρω μας (προπάντων δάσκαλοι και γονείς) καθώς και οι εμπειρίες από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Η αυτοεκτίμηση και η αγάπη για τον εαυτό μας είναι τόσο σημαντικές που μπορούν να επηρεάσουν τις επιλογές και την πορεία που θα ακολουθήσουμε σε όλη την ζωή μας… Κατά συνέπεια βρίσκουμε ανθρώπους με θετική αυτοαντίληψη να διαπρέπουν, να ζουν ευτυχισμένοι και πλήροις και αντίθετα άνθρωποι που δεν κατάφεραν να εκτιμήσουν τον εαυτό τους, την αξία τους, που βιώνουν διαρκώς μια αίσθηση ανικανοποίητου…

Σήμερα, για κακή μας τύχη (ή καλύτερα, από κακή μας επιλογή), παραμελούμε τον εαυτό μας και κύριο μέλημα μας είναι να προσφέρουμε στους άλλους ικανοποίηση και να καλύπτουμε τις δικές τους ανάγκες. Άλλα ας ξεκινήσουμε από αυτό: Άν δεν αγαπήσεις ο ίδιος τον εαυτό σου και δεν τον φροντίζεις επαρκώς, πως θα μπορέσεις να κάνεις το ίδιο για τους άλλους τίμια και αυθεντικά; Χωρίς να κρατάς μέσα σου ”απωθημένα” από την μη ικανοποίηση των δικών σου προτεραιοτήτων;

Άν έχουμε συναισθήματα ανεπάρκειας, τότε είναι δύσκολο (και στην πραγματικότητα δεν μπορούμε) να κάνουμε ευτυχισμένο και πλήρη κανέναν άλλον. Άν έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση τότε χρειαζόμαστε μία αλλαγή: Πρέπει πρώτα να φροντίσουμε εμάς τους ίδιους, μια έμπρακτη πράξη αγάπης προς τον εαυτό μας (προτού σπεύσουμε να το κάνουμε για τους άλλους…). Αυτή η αλλαγή μάλιστα περιλαμβάνει την αντικατάσταση πολλών ιδεών και αντιλήψεων που είχαμε από την οικογένεια μας και την κοινωνία. Χρειάζεται να φτιάξουμε τον δικό μας, τον προσωπικό μας  ”οδικό χάρτη”, του ποιοί είμαστε, τι θέλουμε, τι πιστεύουμε, τι πρεσβεύουμε, κλπ. Κάνοντας αυτήν την αλλαγή αρχίζουμε σιγά σιγά να ορίζουμε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, να τον αγκαλιάζουμε, και να δεχόμαστε και τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να έχει. Να αγαπάμε τις ιδέες, τις αξίες και τα πιστεύω μας…

Ξεκινήστε από σήμερα: Είναι μια διανοητική άσκηση, ένα παιχνίδι που προάγει το πνεύμα και ακονίζει το νου! Πρέπει να μάθουμε να συγχωρούμε , να σεβόμαστε, να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε και να συναναστρεφόμαστε με θετικούς ανθρώπους.

Να εξωτερικεύετε τα δυνατά σας σημεία, να φροντίζετε τον εαυτό σας πνευματικά και σωματικά!

Να ακούτε τον εαυτό σας, να τον ”αγκαλιάζετε” και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε περισσότερο…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας.

Τα καλά σενάρια έχουν σασπένς και αφήνουν το καλό για το τέλος. Σ’αυτό το σημείωμα θα πούμε την κατάληξη στην αρχή και το μυστήριο θα λυθεί μία και καλή : Δεν υπάρχει τέλειος γονιός!!! Αυτό ήταν… Τώρα που μάθαμε την αλήθεια μπορούμε να απενεχοποιηθούμε και να δράσουμε χωρίς προσχήματα. Μπορούμε να υψώσουμε τη φωνή μας, μπορούμε να πούμε “όχι”, μπορούμε ακόμα και να τα στεναχωρήσουμε… Μπορούμε να βγάλουμε το “κοστούμι” από την αποστείρωση, να βρούμε ρόλο στα μέτρα μας, να είμαστε επιτέλους ο εαυτός μας. Αυθεντικά!

Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς, υπάρχουν αληθινοί γονείς. Οι αληθινοί γονείς κάνουν λάθη, έχουν ελαττώματα, έχουν αδυναμίες, δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα, δεν μπορούν να τα προσφέρουν όλα, να τα προλαβαίνουν όλα… Οι αληθινοί γονείς έχουν αγωνίες, αγωνίζονται, άλλα πάντα δεν τα καταφέρνουν. Τι να κάνουμε, έτσι έχουν τα πράγματα… Αν αποδεχτούμε την φύση μας, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας, ίσως αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας : Τον πραγματικό μας εαυτό, όχι τον ιδανικό! Κάπως έτσι οι μύθοι “απομυθοποιούνται”, όμως δεν πειράζει. Για την ακρίβεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έτσι, ίσως, να είναι καλύτερα. Πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα.

Τα παιδιά μας το ξέρουν (κι ας μην το ξέρουμε εμείς, ότι αυτά το ξέρουν!): Δεν χρειάζονται τους γονείς τους να είναι τέλειοι, θέλουν μόνο να τα αγαπάνε. Να είναι εκεί γι’αυτά, να τα νοιάζονται και να τα φροντίζουν. Κι αν κάποτε γίνουν κακομαθημένα, είναι μάλλον γιατί εμείς τα μάθαμε να είναι έτσι, γιατί εμείς, οι γονείς τους φοβηθήκαμε να τους πούμε όχι, μην τα στεναχωρήσουμε μην τους λείψει τίποτα… Τα παιδιά όμως, πάνω απ’όλα, χρειάζονται αγάπη και την φυσική μας παρουσία. Να τι χρειάζεται: Nα είμαστε παρόντες, όχι να είμαστε τέλειοι… Αρκεί να είμαστε εκεί όταν μας χρειάζονται, να τα πάρουμε αγκαλιά, να τους πούμε μια καλή κουβέντα, να μας νιώσουν δίπλα τους. Τι κι αν τους προσφέρουμε ένα τέλειο δώρο αν όλα τα παραπάνω απουσιάζουν…;

Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο απλή και πιο ωραία, αν αποδεχτούμε το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας. Η ζωή με τα παιδιά μας μπορεί και αξίζει να είναι πιο αυθόρμητη, πιο αθώα, πιο πηγαία, χωρίς να καταπνίγεται στα ”πρέπει” και στα ”μη”. Οι γονείς δεν είναι ούτε τέλειοι, ούτε υπεράνθρωποι κι αυτό (μπορεί να) είναι υπέροχο μέσα στην απλότητά του!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.