Σημαιοφόρος στους Αγώνες του 1924 ήταν ο Αιγυπτιώτης αθλητής Γ. Μελάς
Η σπουδαιότερη προσφορά ενός κοινοτικού εντύπου μιας παροικίας, είναι να καταγράφει επακριβώς τα διαδραματιζόμενα του παρόντος και παράλληλα να υπενθυμίζει στους αναγνώστες τις αξιόλογες προσωπικότητες του παρελθόντος.
Η Αλεξάνδρεια φέρει ένα γερό φορτίο ονοματολογίας στους ώμους της, από Μεγάλους Ευεργέτες, Επιστήμονες και Φιλόσοφους, που την κατέστησαν ως πόλη κέντρο Ελληνισμού και Πολιτισμού.
Τεράστια υπήρξε και η παρουσία πολλών Αιγυπτιωτών αθλητών στους παναιγυπτιακούς, ελληνικούς και διεθνείς αγώνες στίβου. Ένας εξ αυτών ήταν ο Απόστολος Παπαφίγκος, από τις μεγαλύτερες αθλητικές φυσιογνωμίες. Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν!
Γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1901 έφυγε από τη ζωή την 11η Ιουνίου 1980. Άφησε όνομα ως Αιγυπτιώτης, πρωταθλητής του στίβου και ανήκε στον Σύλλογο της Αθλητικής Ένωσης Ελλήνων Αλεξάνδρειας. Στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα του 1924 ήταν πρώτος στα 100 μέτρα, πρώτος στα 200 μέτρα και πρώτος στα 4Χ100. Στο Πανελλήνιο του 1925 ήταν δεύτερος στα 100, 200 μέτρα και πρώτος στα 4Χ100. Συμμετείχε ανελλιπώς σε όλες τις διοργανώσεις στην Αίγυπτο, όπου διέμενε μόνιμα, σημειώνοντας πολλές επιτυχίες. Το 1926 στους αγώνες της Παλαίστρα Ιταλιάνα στην Αλεξάνδρεια ήταν πρώτος στα 100 και 200 μέτρα, στους τοπικούς του Καΐρου επίσης πρώτος στα 100 και 200 μέτρα, και στους τοπικούς αγώνες της Αλεξάνδρειας κατέκτησε και πάλι την πρωτιά στα 100 και 200 μέτρα. Το 1927 στους προκριματικούς αγώνες για την συγκρότηση της εθνικής ομάδας στην την συνάντηση στίβου μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας, ήταν πρώτος στα 100 και 200 μέτρα. Στους διεθνείς αγώνες στα 100 μέτρα ήταν τρίτος πίσω από τους δύο πρώτους άγγλους αθλητές και στα 200 μέτρα (192 αναφέρονται από τον τύπο) ήταν επίσης τρίτος. Είχε συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1924 στο Παρίσι όπου είχε πάρει μέρος στα 100 μέτρα, στα 200 μέτρα και στα 4Χ100 μέτρα. Το 1928 ο πρόεδρος της Αθλητικής ένωσης Ελλήνων Αλεξάνδρειας διαμαρτυρήθηκε, και μέσω του τύπου, στον ΣΕΓΑΣ που δεν συμπεριέλαβε τον Παπαφίγκο στην ελληνική ολυμπιακή αποστολή.
Στον αριθμό 10-12 της οδού Αριστείδου βρίσκεται μια από τις πιο ιδιαίτερες στοές της Αθήνας, η οποία ακροβατεί ανάμεσα στους χαρακτηρισμούς ¨στοά¨ και ¨εσωτερική αυλή¨. Και πράγματι, αποτελεί την πρώιμη και σπάνια πλέον μορφή των στοών της Αθήνας, όπου ο διάδρομος ανάμεσα στα κτίρια είναι υπαίθριος και όχι σκεπαστός, με αποτέλεσμα το φως να βρίσκει χώρο για να μπει και να δώσει μια άλλη διάσταση στην όλη αρχιτεκτονική σύνθεση. Η Στοά κτίστηκε το 1956 από τον πολιτικό μηχανικό Ιωάννη Μουμουζά με αρχιτέκτονα τον Σπυρίδωνα Βλησμά και υπάρχουν διάφοροι αστικοί μύθοι γύρω από την ονομασία της. Ο πρώτος είναι πως ο αρχιτέκτονας της, ορμώμενος από την Αίγυπτο, ήθελε να μεταφέρει επακριβώς την εικόνα μιας στοάς της Αλεξάνδρειας στην Αθήνα. Μα κι αν αυτή διαφοροποιείται από τις υπόλοιπές αθηναϊκές στοές, εμείς δεν κατορθώσαμε να συνδυάσουμε τον Βλησμά με τη Νειλοχώρα… Μια δεύτερη εκδοχή σημειώνει πως όταν έγιναν οι εργασίες διάνοιξης της στοάς και μέχρι να κατασκευαστεί το πίσω κτίριο, μπορούσε κάποιος να δει την ανατολή του ηλίου. Η τρίτη εκδοχή πάντως είναι και η επικρατέστερη, αφού στην πολυκατοικία είχε της έδρα της η ασφαλιστική εταιρία ¨Ανατολή¨. Παρόλα αυτά, οι τυπογράφοι που είχαν τα καταστήματα τους στη στοά έχουν στολίσει τη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο επίπεδο της με μια εικόνα των Πυραμίδων της Γκίζας…
Ταβέρνα ¨Σουέζ¨, Θεσσαλονίκη
Τις δεκαετίες του 60΄ -΄70, στη συμβολή των οδών Μακεδονίας με Αρτέμιδος, στο συνοικισμό Ουζεΐρ Μπέη, βρισκόταν η ταβέρνα ¨Σουέζ¨. Λητό το μενού, αλλά με ρετσίνα κεχριμπάρι και σπεσιαλιτέ τα κεφτεδάκια. Ιδιοκτήτης της ο Απόστολος Βουγιουκλής-Τσαλδάρης και η σύζυγος του στην ψησταριά. Ως τις 10 σέρβιρε και μετά έπιανε το μπουζούκι, για να παίξει κυρίως Θεοδωράκη και αντάρτικα τραγούδια. Κανείς δεν γνωρίζει με σιγουριά από που πήρε το όνομα της. Μήπως ο Απόστολος ήταν ναυτικός ; Μήπως επειδή ήταν στενόμακρη η ταβέρνα ; Μήπως επειδή συνόρευε μ΄ ένα μικρό στενό ; Σουεζιανός πάντως δεν φαίνεται να ήταν, αν και Βουγιουκλήδες με καταγωγή από τον Κισσό Πηλίου υπήρχαν στην Αλεξάνδρεια και καταγίνονταν με το εμπόριο ναυτικών ειδών…
Σημειώνουμε επίσης στην Αθήνα του 1920 το καφέ-μπαρ ¨Η Αλεξάνδρεια¨ των Α. Γιανναρά και Ι. Γιαρενάκη, πιθανώς Αιγυπτιωτών, καθώς και το καφενείο ¨Αίγυπτος¨ στη Θεσσαλονίκη των τελών του 20ου αιώνα στη σημερινή Λεωφόρο Νίκης 71.
Τα “διαμάντια” της ιεροσύνης λαμποκοπούν παντού, όπου, όποτε και όπως βρεθούν!
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μπουζουμπούρας στο Μπουρούντι κ. Ισαάκ, είναι όντως ιεραπόστολος. Τον γνωρίσαμε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ως Σχολάρχη της Πατριαρχικής Σχολής “Άγιος Αθανάσιος” να διδάσκει τους Αφρικανούς μαθητές για να επιστρέψουν στις χειμαζόμενες πατρίδες τους, ως γνώστες της ελληνικής γλώσσας και κυρίως ως πρεσβευτές της Ορθοδοξίας σε μέρη δύσβατα, εκεί που ο σύγχρονος “πολιτισμός” θα έπρεπε να ντρέπεται καθότι η αυτονόητη έννοια της ύδρευσης αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός.
Αλήθεια πως μπορούν οι ανά τον κόσμο κοινωνίες να άγχονται για τη νέα ενδυματολογική μόδα, οι καλοφαγάδες για τους χρυσούς σκούφους των σεφ στα γκουρμέ ρεστοράν, όταν τα παιδιά πεθαίνουν σαν τις κατσαρίδες και οι ενήλικες των τριάντα ετών θεωρούνται τυχεροί γέροντες που έζησαν ως τα “γεράματά” τους , όταν οι δυτικές κοινότητες προσπαθούν να θέσουν ως δεδομένο για κάθε πολίτη τους, τον έναν αιώνα έκαστος.
Σε μια τέτοια χώρα που ο ανθρώπινος βίος εξαρτάται από την Θεά Τύχη και όχι από την ίδια την ύπαρξη, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μπουζουμπούρας στο Μπουρούντι κ. Ισαάκ αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να στηρίξει έναν λαό του οποίου τα δεινά είναι αναρίθμητα.
Γιατί ο Χριστιανισμός μια φράση είναι όλος κι όλος: “Ο έχων δύο χιτώνας δίνει τον έναν” εντός της οποίας έχουν ενσωματωθεί οι έννοιες της Αγάπης,της Ειρήνης, της Ανθρωπιάς.
Όλα τα άλλα είναι θεωρίες φιλοσοφικού περιεχομένου και ανούσιων χειροφιλημάτων, άνευ πράξεων σύμφυτων με τα διδάγματα και τις προτροπές του Ταπεινού Ιησού!
Αυτόν τον Χριστιανισμό υπηρετεί ο Πατέρας Ισαάκ σε ένα απόμερο και πάμφτωχο μέρος του πλανήτη,στην Μαύρη Ήπειρο, τον τόπο του Μέλλοντος όπως την αποκαλεί ο δικός μας Μακαριώτατος, Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β΄.
Πόσο μας λείπεις εδώ στην πόλη που αγάπησες και σ΄αγάπησε, την Αλεξάνδρεια, αγαπητέ, σεμνέ,ταπεινέ, ευγενέστατε και αγόγγυστε κήρυκα του Ανθρωπισμού Σεβασμιότατε Ισαάκ!
Αγαπητοί αναγνώστες της κοινοτικής ιστοσελίδας και του “Αλεξανδρινού Ταχυδρόμου” ας συνταξιδέψουμε νοερά στην Μπουζουμπούρα του δικού μας Ισαάκ!
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Στις απαρχές του περασμένου αιώνα, όταν Έλληνες μετανάστες έφτασαν στο Μπουρούντι και ασχολήθηκαν με το εμπόριο και τις επιχειρήσεις τους, έχτισαν τον πρώτο Ελληνικό Κοινοτικό Ι. Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Μπουζουμπούρα το 1955.
Με τη δημιουργία της Μητρόπολης Κεντρώας Αφρικής, το 1958 με πρώτο Μητροπολίτη τον †Κυπριανό Παπαδόπουλο 1958-1973, το Μπουρούντι Εκκλησιαστικά ήταν στην δικαιοδοσία του.
Από τότε μέχρι σήμερα διακόνησαν:
Ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής (μεταξύ των κρατών της δικαιοδοσίας του και το Μπουρούντι), μετέπειτα Μητροπολίτης Λεοντοπόλεως 1974-1976 † Νικόδημος Γαλιατσάτος.
Ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής (μεταξύ των κρατών της δικαιοδοσίας του και το Μπουρούντι) 1976-2003 † Τιμόθεος Κοντομέρκος.
Ο Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής (μεταξύ των κρατών της δικαιοδοσίας του και το Μπουρούντι), μετέπειτα Μητροπολίτης Πενταπόλεως 2003-2009 † Ιγνάτιος Μανδενλίδης.
Ο Μητροπολίτης Μπουρούντι και Ρουάντας, νυν Νουβίας 2009-2012 Σάββας Χειμωνέτος.
Ο Μητροπολίτης Μπουρούντι και Ρουάντας, νυν Σωζούσης 2012-2024 Ιννοκέντιος Byakatonda.
H ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΣΗΜΕΡΑ
παρατίθεται ο λόγος του Μητροπολίτη κ. Ισαάκ
“Με πρόταση της Α.Θ.Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄, η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας 2024 με εξέλεξε Επίσκοπο Μπουζουμπούρας και Μπουρούντι.
Βρήκα υποδομές από τους προκατόχους μου Αγίους Αρχιερείς, οι οποίοι θυσιαστικά πρόσφεραν «ψυχή τε και σώματι» την διακονία τους στον διψασμένο λαό, που ήθελε να ξεδιψάσει από την πηγή και την αλήθεια του Ευαγγελίου.
Δεν είμαστε πολλοί. Αλλά ο κλήρος και οι εθελοντές που έρχονται ανά διαστήματα κυρίως από την Ελλάδα, κάνουμε ότι μπορούμε για να κατηχήσουμε, να βαπτίσουμε και να προσφέρουμε ότι μπορούμε ανθρωπιστικά.
Οι δυσκολίες πολλές. Αλλά κάνουμε το Σταυρό μας και τα δώρα του Θεού έρχονται αναπάντεχα, όπως και με τη δική σας επικοινωνία που ήταν δώρο Θεού.
Το κράτος του Μπουρούντι είναι ένας επίγειος παράδεισος. Όλα καταπράσινα με άφθονα νερά, αλλά για να μπορέσουν οι άνθρωποι να έχουν καθαρό νερό, και όχι τα επιφανειακά ακατάλληλα ύδατα, χρειάζονται γεωτρήσεις. Η λίμνη Ταγκανίκα με το μεγαλύτερο βάθος και τη δεύτερη μεγαλύτερη της Αφρικής, έχει υπερχειλίσει σε τέτοιο βαθμό που δεν προφταίνει να αδειάσει, με αποτέλεσμα χιλιάδες εκτάρια γης και ολόκληρα χωριά να πλημμυρίσουν. Σε αυτά τα μέρη φυσικά η ελονοσία είναι η κύρια αιτία θανάτων.
Η γη τους εύφορη, αλλά το μόνο εργαλείο που έχουν είναι μία τσάπα στο χέρι. Γι αυτό και η παραγωγή είναι λιγοστή, σε ένα κράτος που ανάλογα με την έκτασή του, που είναι λίγο μεγαλύτερο από την Πελοπόννησο της Ελλάδος, έχει υπερπληθυσμό περίπου 13.000.000. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και η γη να έχει μεγάλη αξία και τα προϊόντα να είναι ακριβά και η φτώχεια μεγάλη.
Βιομηχανίες και εργοστάσια είναι σχεδόν ανύπαρκτα και τα περισσότερα ήδη εισάγονται. Το ηλεκτρικό είναι είδος πολυτέλειας και εκεί όπου υπάρχει, έχει συνεχόμενες διακοπές. Στην πρωτεύουσα το νερό μπορεί να είναι διαθέσιμο σε κάθε σπίτι, έστω και με τις συνεχόμενες διακοπές, αλλά στα χωριά το κουβαλούν με μπιτόνια, πάνω στο κεφάλι, διανύοντας μεγάλες αποστάσεις. Μια και αναφέρομαι στο νερό που κουβαλούν στο κεφάλι, να σας πω ότι το μέσο μεταφοράς είναι το… κεφάλι, το ποδήλατο, τα μηχανάκια και όσοι έχουν την ευχέρεια να πληρώσουν, θα πάρουν κάποιο όχημα.
Το κράτος έχει μέριμνα για την εκπαίδευση. Υπάρχει πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια με τα πανεπιστήμια, αλλά η αλήθεια είναι δεν είναι για όλους. Και να ήταν ακόμη, το επίπεδο αυτών των ανθρώπων είναι τόσο χαμηλό, που οι ίδιοι δεν ενδιαφέρονται για κάτι παραπάνω. Μόνον όσοι έχουν μέσα τους το πείσμα να προχωρήσουν, προοδεύουν. Στο Σχολείο της Επισκοπής στη Μπουραμάτα, που λειτουργεί σε συνεργασία με το κράτος, υπάρχουν περίπου 1200 παιδιά. Ενώ στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού τα παιδιά σε κάθε τάξη είναι περίπου στα 100, στο Γυμνάσιο λιγοστεύουν και στο Λύκειο φτάνουν τα 10 παιδιά σε κάθε τάξη περίπου.
Η τεχνική μας σχολή δυστυχώς, δεν λειτούργησε λόγο της ανόδου της λίμνης και το κτήριο παραμένει μέσα στα νερά.
Τα προηγούμενα έτη δημιουργήθηκε κλινική, αλλά δυστυχώς (έχουμε και αυτά τα συμβάντα) ο ιατρικός εξοπλισμός λεηλατήθηκε και από τότε δεν λειτούργησε.
Η Επισκοπή έχει έξι ενορίες. Οι πέντε Ναοί είναι λειτουργήσιμοι παρόλο κάποιων ελλείψεων, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το έργο μας. Μόνον ο ένας στεγάζεται προσωρινά και λειτουργεί μέσα σε μια αποθήκη με υπόστεγο μπροστά, και είμαστε στη διαδικασία ευρέσεως χώρου και μετά να ξεκινήσουμε την ανοικοδόμηση.
Στην Επισκοπή υπάρχουν δύο Μοναστήρια, ένα ανδρικό του Αγίου Παϊσίου, με δύο μοναχούς που είναι υπό ανέγερση και ένα γυναικείο της Ζωοδόχου Πηγής, με δύο μοναχές και μία δόκιμη που δυστυχώς η λίμνη το κατάπιε, προκαλώντας πολλές ζημιές και είναι εμπερίστατες φιλοξενούμενες σε άλλη δομή της Επισκοπής.
Οι ιερείς στο σύνολο είναι επτά, κατανεμημένοι ο καθένας στην ενορία του.
ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ
Η Ιερά Επισκοπή διανέμει ρουχισμό, σχολικά είδη και τρόφιμα, όταν κατά διαστήματα ευσεβείς δωρητές από το εξωτερικό, παρέχουν κάποιο ποσό για το σκοπό αυτό. Η δυσκολία έγκειται στη μεταφορά των ειδών αυτών στο Μπουρούντι, γι’ αυτό ενδείκνυται η αποστολή χρημάτων για την προμήθεια από την εγχώρια αγορά.
Η ανέγερση Νοσοκομείων και Κλινικών όπως και η λειτουργία αυτών, απαιτεί μεγάλη και χρονοβόρα γραφειοκρατία ως προς τις προδιαγραφές και εγγυήσεις που απαιτεί και θέτει το κράτος. Γι’ αυτό η Επισκοπή ιδρύει Εξεταστικά Κέντρα, όπου εκ περιτροπής εθελοντές ιατροί από τη χώρα και το εξωτερικό παρέχουν τις υπηρεσίες τους δωρεάν.
Στην περιοχή Μπουραμάτα λειτουργεί ένα μεγάλο Σχολείο με 1200 παιδιά σε συνεργασία με το κράτος (όχι όλα Ορθόδοξα). Έλληνες δωρητές από το Μπουρούντι είναι αυτοί που το έχτισαν και το έχουν εξοπλίσει. Κατά διαστήματα η Επισκοπή σε συνεργασία με την Μ.Κ.Ο. «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ» και την εποπτεία του π. Βίκτωρος Εμμανουήλ από τη Ρουμανία προσφέρουν ρουχισμό, γραφική ύλη και τρόφιμα στα παιδιά.
Στην Γκαγκάρα από τό 2008 υπάρχει συγκρότημα για Τεχνική Σχολή, δωρεά της οικογένειας Παναγιώτας Φαλδάμη εις μνήμη του συζύγου της Στυλιανού από την Αθήνα, αλλά δυστυχώς λόγω της ανόδου της στάθμης της λίμνης Τανγκανίκα πλημμύρησε και δεν λειτουργεί (γίνονται έργα αποκατάστασης).
Το 2023 κατά την ποιμαντική Ιεραποστολική επίσκεψη του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. κ. Θεοδώρου εγκαινιάστηκε στην Μπουραμάτα τμήμα κοπτικής ραπτικής, με προσφορά εξήντα ραπτομηχανών από την κ. Γεωργία Χατζήδη.
Αν και το Μπουρούντι διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες και βαθύτερες λίμνες στον κόσμο την Ταγκανίκα και διαρρέεται από τους ποταμούς Κανιάρου και Νιαμπαρόνγκο και τους πολλούς χείμαρρους κατά την περίοδο των βροχών, έχει πρόβλημα με πόσιμο νερό. Τα περισσότερα ύδατα είναι επιφανειακά γι’ αυτό απαιτείται η κατασκευή γεωτρήσεων σε βάθος για να εξασφαλιστεί καθαρό πόσιμο νερό. Η Επισκοπή σε χώρους κυρίως των Ιεραποστολικών κλιμακίων προσπαθεί να κατασκευάζει τέτοια έργα όπως και υδραγωγεία με δωρεές κυρίως από την Ελλάδα.
ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Η Επισκοπή για την πραγμάτωση του Ιεραποστολικού της έργου, συνεργάζεται με τους παρακάτω φορείς:
Όσοι επιθυμούν να βοηθήσουν το έργο μας, μπορούν να απευθυνθούν στην Επισκοπή μας, στην ηλεκτρονική διεύθυνση: [email protected]
Όποιος επίσης, επιθυμεί να προσφέρει κάποιο χρηματικό ποσό, μπορεί να καταθέσει σε λογαριασμό της συνεργαζόμενης με την Επισκοπή ιεραποστολικής Αδελφότητος Αγία Ταβιθά-Βιβλιοπωλείο ΛΥΔΙΑ:
GR1801108130000081329600449 της Εθνικής Τράπεζας, με αιτιολογία κατάθεσης: ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΜΠΟΥΡΟΥΝΤΙ. (Για να αποσταλεί απόδειξη δωρεάς θα πρέπει να μας γνωστοποιηθούν τα στοιχεία του καταθέτη).
Πριν από δύο ημέρες ολοκληρώθηκαν 30 χρόνια απ΄ το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ενός εκ των μεγαλύτερων Ελλήνων συνθετών, ο οποίος άφησε αυτόν τον κόσμο για να περάσει στην αιωνιότητα.
Στις 15 Ιουνίου 1994, η Ελλάδα θρήνησε την απώλεια ενός σπουδαίου ανθρώπου που σημάδεψε με τη μουσική του το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και, ακόμα και σήμερα, η απουσία του είναι αισθητή, όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο αλλά και στις καρδιές όλων όσοι αγαπούν τη μουσική. Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925 στην Ξάνθη. Από μικρή ηλικία, η αγάπη του για τη μουσική φάνηκε ξεκάθαρα, καθώς ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία τεσσάρων ετών. Η αφοσίωση και το ταλέντο του τον οδήγησαν στη σύνθεση μουσικών έργων που ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα, κερδίζοντας διεθνή αναγνώριση. Η μουσική του Χατζιδάκι είναι γεμάτη συναισθήματα και βαθιά νοήματα, αναμειγνύοντας την παράδοση με το μοντέρνο στοιχείο. Το έργο του Μάνου Χατζιδάκι περιλαμβάνει 61 έργα για το θέατρο, 10 έργα για αρχαίο δράμα, 77 έργα για τον κινηματογράφο, 11 οργανικά έργα, 36 κύκλους τραγουδιών και έργα για φωνή, 16 μπαλέτα και 3 όπερες, με κάποια από αυτά να έχουν αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα τους στην ελληνική μουσική και τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως «Η μπαλάντα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων», «Αγάπη που ‘γινες Δίκοπο Μαχαίρι», «Τα Παιδιά του Πειραιά», «Μην τον Ρωτάς τον Ουρανό» και δίσκους όπως «Ο Μεγάλος Ερωτικός» (1972), «Το Χαμόγελο της Τζοκόντας» (1965) και οι «Οι Μπαλάντες της Οδού Αθηνάς» (1983).
Με τις συνθέσεις του, ο Χατζιδάκις κατάφερε να εκφράσει τα πιο βαθιά συναισθήματα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχής. Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν επίσης θερμός υποστηρικτής των καταπιεσμένων. Ο ίδιος έλεγε: «Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο με απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες». Σήμερα, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι συνεχίζει να μας συντροφεύει, να μας συγκινεί και να μας εμπνέει. Οι νότες του εξακολουθούν να ταξιδεύουν, φέρνοντας μαζί τους τις μνήμες και τα συναισθήματα μιας εποχής που πέρασε, αλλά δεν ξεχάστηκε. Ο Χατζιδάκις δεν ήταν απλώς ένας συνθέτης. Ήταν ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να αποτυπώσει την ψυχή της Ελλάδας, τις χαρές και τις λύπες της, τις αγωνίες και τα όνειρά της.
