Κατηγορία: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ο Ομάρ Σαρίφ/Φωτογραφία: ΑP images

Η Αίγυπτος έχει γεννήσει σπουδαίους καλλιτέχνες που έγραψαν δικαιωματικά το όνομά τους στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας! ΄Ένας εξ αυτών, ο Αλεξανδρινός Ομάρ Σαρίφ, μια προσωπικότητα που έζησε έντονη ζωή με τις ταινίες του να κατατάσσονται στις πλέον ποιοτικές του διεθνούς κινηματογράφου!

Ο Ομάρ Σαρίφ ήταν Αιγύπτιος ηθοποιός, με σπουδαία διεθνή καριέρα και δεινός μπρίτζερ. Στην πλούσια καριέρα του υποδύθηκε αξιομνημόνευτους ρόλους στη μεγάλη οθόνη, όπως του Σαρίφ Αλί στον «Λόρενς της Αραβίας» (1962), του γοητευτικού δόκτορος Ζιβάγκο στην ομώνυμη ταινία (1965) και του τζογαδόρου Νίκι Αρνστάιν στο «Ένα αστείο κορίτσι» (1968).

Ο Ομάρ Σαρίφ γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια και το πραγματικό του όνομα ήταν Μισέλ Γιουσέφ Ντιμίτρι Χαλούμπ. Η άνετη οικονομικά οικογένειά του – ο πατέρας του ήταν έμπορος ξυλείας- ανήκε σε μια μικρή μειονότητα καθολικών.

Η πανέμορφη μητέρα του Κλερ Σααντά, με καταγωγή από το Λίβανο, εργάστηκε ως αεροσυνοδός όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Κάιρο, ενώ είχε γίνει γνωστό ότι ο βασιλιάς της Αιγύπτου Φαρούκ ήταν συχνός επισκέπτης τής οικογένειας. Ο Ομάρ Σαρίφ αποφοίτησε από το Κολέγιο Βικτόρια της Αλεξάνδρειας, σπουδάζοντας φυσική και μαθηματικά, ενώ ταυτόχρονα ανέπτυξε την κλίση του στην εκμάθηση γλωσσών μαθαίνοντας, εκτός από αραβικά, αγγλικά, γαλλικά και… ελληνικά.

Σπούδασε μαθηματικά και φυσική στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου και στη συνέχεια φοίτησε σε δραματική σχολή του Λονδίνου και στράφηκε στον κινηματογράφο το 1953, με πρώτη εμφάνιση στην αιγυπτιακή ταινία «Μάχη στην Κοιλάδα» για ν’ ακολουθήσουν ρόλοι κυρίως σε ρομαντικές ταινίες. Στη φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, οι ταινίες «Οι Καλύτερες μας Μέρες» (1955), «Δεν Κοιμάμαι» (1958), «Η Κυρία του Κάστρου» (1959) και η διασκευή της «Άννα Καρένινα» του Τολστόι με τίτλο «Ο Ποταμός της Αγάπης» (1961).

Το 1955 ασπάστηκε τη μουσουλμανική θρησκεία και παντρεύτηκε τη συνάδελφό του Φατέν Χαμαμά, με την οποία μοιράστηκε ρόλους σε πολλές ταινίες της αιγυπτιακής του περιόδου. Το ζευγάρι απέκτησε ένα γιο και χώρισε το 1974.

Το 1962 το υποκριτικό ταλέντο του Ομάρ Σαρίφ αναγνωρίστηκε διεθνώς, όταν υποδύθηκε τον Σαρίφ Αλί στην επική ταινία του Ντέιβιντ Λιν «Λόρενς της Αραβίας». Ήταν η πρώτη αγγλόφωνη ταινία στην οποία συμμετείχε και η ερμηνεία του κέρδισε υποψηφιότητα για ΌΣΚΑΡ Β’ ανδρικού ρόλου, ενώ βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Το 1965 γνώρισε μία ακόμη επιτυχία με τον Ντέιβιντ Λιν, όταν υποδύθηκε τον Δόκτορα Ζιβάγκο, στην ομώνυμη ταινία, που ήταν μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του τιμημένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας, σοβιετικού συγγραφέα Μπόρις Πάστερνακ.

Ο τρίτος πιο γνωστός του ρόλος ήταν του τζογαδόρου Νίκι Αρνστάιν στο μιούζικαλ του Γουίλιαμ Γουάιλερ «Ένα αστείο κορίτσι» («Funny Girl», 1968), όπου πρωταγωνιστούσε δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ.

Ύστερα από μία περίοδο, κατά τη διάρκεια της οποίας έμπαινε στους τίτλους των εφημερίδων για τις επιδόσεις του στο επαγγελματικό μπριτζ, έκανε την επάνοδό του το 2003 στη διασκευή του μυθιστορήματος «Ο Κύριος Ιμπραήμ και τα Λουλούδια του Κορανίου» του Φρανσουά Ντιπερόν. Για την ερμηνεία του βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας (2003) και με το γαλλικό Βραβείο Σεζάρ (2004). Το Νοέμβριο του 2005 τιμήθηκε από την UNESCO για τη συνεισφορά του στον παγκόσμιο πολιτισμό.

Ο Ομάρ Σαρίφ αποχώρησε από το χώρο της υποκριτικής το 2006, δηλώνοντας σε συνέντευξή του: «Αποφάσισα πως δεν ήθελα να είμαι σκλάβος πια κανενός πάθους, εκτός από τη δουλειά μου. Είχα πολλά πάθη – μπριτζ, άλογα, τζόγο. Επιθυμώ να ζήσω ένα άλλο είδος ζωής, να είμαι περισσότερο με την οικογένειά μου, γιατί δεν της αφιέρωσα αρκετό χρόνο». Τα επόμενα χρόνια αναίρεσε την απόφασή του αυτή σε μια – δυο περιπτώσεις.

Τον Μάιο του 2015 ο γιος του, Τάρεκ, αποκάλυψε ότι ο πατέρας του σταμάτησε την υποκριτική εξαιτίας της νόσου Αλτσχάιμερ από την οποία προσβλήθηκε, προσθέτοντας ότι ο Σαρίφ δεν θυμόταν ούτε τις πιο μεγάλες του επιτυχίες, όπως ο «Λόρενς της Αραβίας», την ταινία που του άνοιξε το δρόμο για την απόλυτη επιτυχία.

Δύο μήνες αργότερα, στις 10 Ιουλίου 2015, ο σπουδαίος αιγύπτιος ηθοποιός εγκατέλειπε τα εγκόσμια, σε ηλικία 83 ετών.

Πηγή: © SanSimera.gr

Όποιος επισκέπτης εισέρχεται στο Ελληνικό Τετράγωνο, θα διασταυρωθεί με μια σειρά ιστορικών χώρων που κάποτε αποτελούσαν σημεία ένδοξων αναφορών. Σχολικά κτήρια, αθλητικό στάδιο, κερκίδες, γυμναστήριο και άλλα πολλά εντάσσονται στα περιουσιακά στοιχεία της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.
Αν κάποιος είναι παρατηρητικός η ματιά του θα αιχμαλωτίσει και μια αίθουσα απέναντι από το Εντευκτήριο της ΕΚΑ, τη γνωστή Ένωση. Είναι η έδρα της επιτραπέζιας αντισφαίρισης το επονομαζόμενο πινγκ πονγκ.
Η Αθλητική Ένωση Ελλήνων Αλεξανδρείας έχει γράψει ξεχωριστή ιστορία στον αθλητισμό της Αιγύπτου και της Ελλάδος. Ένα από τα αθλήματα που σφράγισαν την εποχή της μεγάλης ακμής της, ήταν η επιτραπέζια αντισφαίριση.
Ακόμα και στη σύγχρονη εποχή υπήρξαν σπουδαίοι αθλητές των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων που έπαιζαν εκπληκτικό πινγκ πονγκ, όπως ο σημερινός Αντιπρόεδρος της ΕΚΑ Ιωάννης Παπαδόπουλος, η Γενική Γραμματέας της Κυπριακής Αδελφότητας Μαρία Παυλίδου, ο Δ/ντης του αθλητικού τμήματος της Ένωσης ,Άρης Μαρκοζάνης και άλλοι.

Αξίζει όμως να αναφερθούμε σε ένα σύμβολο του Αλεξανδρινού Αθλητισμού, έναν πρωταθλητή Αιγύπτου ο οποίος ανήκε στην Αθλητική Ένωση Ελλήνων Αλεξανδρείας και συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Καΐρου το 1939.

Το όνομά του Αλέκος Κασσαβέτης!
Ο Αλέκος Κασσαβέτης ήταν Ελληνικής καταγωγής, Αιγυπτιώτης πρωταθλητής της αντισφαίρισης, με νίκες στα πρωταθλήματα Ελλάδας, Αιγύπτου και Αυστραλίας. Ήταν αθλητής της Αθλητικής Ένωσης Ελλήνων Αλεξανδρείας.
Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης ήταν φιναλίστ το 1950 όταν κι έχασε από τον Γρηγόρη Λεβέντη με (3-0) 21-14, 21-9, 21-9.
Υπήρξε πρωταθλητής Αλεξάνδρειας το 1948 και μετέπειτα πολλές φορές της Νέας Νότιας Ουαλίας όταν και εγκαταστάθηκε αργότερα μόνιμα στο Σίδνεϊ.
Το 1939 όπως προαναφέραμε, συμμετείχε με την εθνική ομάδα της Ελλάδας στο Παγκόσμιο κύπελλο του Καΐρου, με δυνατή παρουσία.
Στην Αλεξάνδρεια διοργανώνονταν αγώνες προς τιμήν του, για το κύπελλο «Κασσαβέτη».
Ο Αλέκος Κασσαβέτης υπήρξε ο σπουδαιότερος Αιγυπτιώτης αθλητής της επιτραπέζιας αντισφαίρισης.

Πηγή: Μουσείο της ITTF

Στέλλα Νικολουδάκη

Σαν σήμερα 6^η Ιουλίου του 1808 γεννιέται ο άνθρωπος που έγραψε τη σπουδαιότερη βιογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και θέσπισε τον όρο «Ελληνιστικός».

Ο  Γιόχαν Γκούσταβ Ντρόιζεν, Γερμανός ιστορικός, κατέθεσε στην ιστορική βιβλιογραφία το επίθετο «Ελληνιστικός» που προέρχεται από τον γερμανικό όρο Hellenismus.

Τον όρο αυτό που εισηγήθηκε ο ανωτέρω επιστήμονας  αφορούσε τόσο στην ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου όσο και των διαδόχων του. Κατά τον Ντρόιζεν, ο Ελληνισμός (Hellenismus) δηλαδή τα 300 χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλεξάνδρου, συμβολίζει την μίξη του Ελληνικού και του Ανατολικού πολιτισμού, μια πολιτισμική ανάμειξη που προετοίμασε το έδαφος για την επικράτηση του Χριστιανισμού.

Σε αντίθεση με πολλούς μελετητές πριν αλλά και μετά από αυτόν, οι οποίοι αντιμετώπισαν την Ελληνιστική εποχή ως περίοδο παρακμής σε σύγκριση προς την χρυσή εποχή του κλασικού 5ου και 4ου π.Χ. αιώνα, ή έστω ως μια αναγκαστική μετάβαση ανάμεσα στην κλασική Αθήνα και στην ηγεμονία της Ρώμης, ο Ντρόιζεν υπήρξε θερμός υποστηρικτής της πολιτικής του Αλεξάνδρου που πρώτα «κατέκτησε» και στη συνέχεια «εξελλήνισε» τον κόσμο. Ήταν αυτός που ανέδειξε τη σημασία της ηγετικής προσωπικότητας του Αλεξάνδρου και της πεφωτισμένης μοναρχίας που επέβαλε, εγκαινιάζοντας έτσι μια ολότελα καινούρια εποχή για την ανθρωπότητα. Επικράτησε λοιπόν να ονομάζεται «Ελληνιστική» η ιστορική περίοδος που ορίζεται από τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 323 π.Χ. μέχρι τη ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ.

Η ιστορία οφείλει πολλά στον Γιόχαν Γκούσταβ Ντρόιζεν, καθότι  ως ιστορικός και βιογράφος έθεσε στη σωστή βάση την εποχή της διαδοχής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προσδίδοντας με το ανάλογο επιστημονικό περιεχόμενο του έργου του, την αρμόζουσα αίγλη για την χρονική περίοδο του Μακεδόνα στρατηλάτη, αλλά και των διαδόχων του, που ατυχώς ορισμένοι την είχαν ταυτίσει  με την παρακμή.

Ο Γερμανός ιστορικός Γιόχαν Γκούσταφ Ντρόυζεν (Johann Gustav Droysen, 6 Ιουλίου 1808 – 19 Ιουνίου 1884), με αφορμή την σπουδαία βιογραφία του για τον Μ. Αλέξανδρο, παρουσίασε μια νέα σχολή σκέψης των Γερμανών ιστορικών, η οποία εξιδανίκευσε την μορφή εξουσίας και ισχύος των λεγομένων μεγάλων ανδρών.

Πηγή: Κομνηνός Διονύσης

Του Νικόλαου Νικηταρίδη

Μια από τις τέχνες που εξάσκησαν οι Αιγυπτιώτες Έλληνες στην αγαπημένη Νειλοχώρα ήταν και αυτή της ζαχαροπλαστικής, λειτουργώντας μερικά από τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία της Αλεξανδρείας και του Καΐρου.

Με οδηγό το βιβλίο μας ¨Η Κοινωνική Ζωή των Ελλήνων της Αιγύπτου¨, ας δούμε ενδεικτικά και μόνο μερικά από αυτά : Στην Αλεξάνδρεια τα ¨Παριζιέν¨ του Παν. Αλεξιάδη, ¨Petit Trianon¨, ¨Grand Trianon¨, ¨Lyonnaise¨ του Αθαν. Παστρούδη, Πασσάς, Ταμβάκου, Χάμου, Τορναζάκη, ¨Delices¨ της Αλ. Αντωνίου, ¨Αθηναίος¨ του Ιω. Αθηναίου, ¨Anglo-American¨ των Θ. Φρατζεσκάκη & Λοράντου, κ.ά. Στο Κάιρο τα Λάππας, Γ. Τσέππα, Σ. Αραμπατζή, ¨Ντορέ¨ των αδελφών Λεμονιά, ¨Νέον Ζαχαροπλαστείον¨ των Ιω. Νικηφόρου & Β. Παπαδάτου, ¨Thomas¨ των Β. Τζαφέη, Χρ. Λαμπρίδη, Κ. Φώτση & Στ. Μάκκου, κ.ά.

Με τον επαναπατρισμό η αιγυπτιώτικη ζαχαροπλαστική τέχνη μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Έτσι, Αιγυπτιώτες άνοιξαν ονομαστά ζαχαροπλαστεία όπως τα ¨Βίττη¨ στη Νέα Σμύρνη που αποτέλεσε σημείο συνάντησης της άλλοτε καϊρινής παροικίας, το οποίο έχεις πλέον κλείσει, το ¨Μικέ¨ στην πλατεία Μαβίλη που ιδρύθηκε από τον Μικέ Ραγουζαρίδη και κατόπιν λειτούργησε από τα παιδιά του Τρύφωνα Διαμαντάκη, την Καίτη Διαμαντάκη – Αποστολίδου και τον Γιώργο Διαμαντάκη, και το ¨Ντεζιρέ¨ στη Δημοκρίτου (κάθετο της Ακαδημίας) του Αντώνη Λαζαρίδη.