Η φωτογραφία παρουσιάζει τον Δάκη στην πρώτη του εμφάνιση 1960 – 1961, στο τότε κέντρο Eglon με ορχήστρα αποτελούμενη αποκλειστικά από Αλεξανδρινούς. Στο πιάνο ο μαέστρος Μάνος Θεοδούλου, στην τρομπέτα ο Λ. Αλιανάκης, στο σαξόφωνο ο Κ. Πολίτης, στο μπάσο ο Μοντάνο, στα ντραμς ο Τζοβάνι και στην ερμηνεία ο Δάκης. Την εποχή εκείνη ο Δάκης ερμήνευε τραγούδια στο Σύνδεσμο Ελλήνων Αιγυπτιωτών και στην Αλεξάνδρεια. Το παρόν κείμενο και η φωτογραφία αποτελούν μνημόσυνο του φίλου Δάκη που έφυγε στις 29 Μαίου 2022.
Το Αναλυτικό Χρονικό του “Ταχυδρόμου” της Υπεραιωνόβιας Αιγυπτιώτικης Εφημερίδας της Αλεξάνδρειας που γιόρταζε την Επέτειό της Πρωτοχρονιά.
Γράφει ο Χρίστος Παπαδόπουλος
Στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο του Ταχυδρόμου το 1971 εορτάζονται τα 90 χρόνια του πρωτοσέλιδα από την ίδρυση του το 1871, αλλά ωστόσο ο αείμνηστος καθηγητής Ευγένιος Μιχαηλίδης σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ίδια εφημερίδα σε τέσσερις συνέχειες , τοποθετεί την ίδρυση της εφημερίδας μια χρονιά νωρίτερα , το 1880.
Στην εξιστόρηση του καθηγητή βασίζεται κυρίως το παρακάτω δημοσίευμα, το οποίο αναπροσαρμόσαμε γλωσσικά και επιλεκτικά, διατηρώντας ακριβείς τις πληροφορίες όπως αυτές αναφέρονται.
Σύμφωνα λοιπόν με τον σπουδαίο Αιγυπτιώτη καθηγητή Ευγ. Μιχαηλίδη,το 1880 ιδρύθηκε και κυκλοφόρησε στην Αλεξάνδρεια ο “Ταχυδρόμος”, εφημερίδα πολιτική, φιλολογική και ειδησεογραφική. Μετά από μια περίοδο ανακατατάξεων στον αιγυπτιώτικο κλάδο δημοσιογραφικών εκδόσεων που ήταν σωστή…Βαβυλωνία, ενα βέβαιο και θετικό συμπέρασμα εξάγεται. Ότι ο Ταχυδρόμος ιδρύθηκε το 1880 από τον Κερκυραίο Παύλο Γατζώνη και γρήγορα περιήλθε στην ιδιοκτησία του Γεώργιου Τήνιου.
Σύγχρονα φύλλα ήταν η Ομόνοια(1880) και η Μεταρρύθμισις (1885), των οποίων η ζωή και η εξέλιξη συνδέθηκε τελικά με το επιχειρηματικό πνεύμα του Γ. Τήνιου, με το ιδιόκτητο τυπογραφείο, ο οποίος αργότερα αγόρασε την Ομόνοια στο όνομα του αρχισυντάκτη του Σωτήριου Λιάτση ( για τον πρύτανη της αιγυπτιώτικης δημοσιογραφίας δείτε παλαιότερο άρθρο μας), και άρχισαν να τις συνεκδίδουν νόμιμα, ομοίως και την εφημερίδα Μεταρρύθμιση. Στην επιχείρηση αυτή ο Τήνιος είχε το κεφάλαιο και ο Λιάτσης τον εγκέφαλο. Δύο αντίθετα στοιχεία που ο γερο Τήνιος είχε κατορθώσει να συμβιβάσει,, ώστε ο Ταχυδρόμος εκδίδονταν σε συνδυασμό με την Ομόνοια για πολύ καιρό, μέχρι την ημέρα του θανάτου των συνεταίρων στην Αθήνα, του μεν Γ. Τήνιου το 1936, του δε Σ. Λιάτση το 1938.
Από το 1936 ο Ταχυδρόμος πέρασε στην ιδιοκτησία του Βασίλειου Τήνιου, γιου του Γεωργίου, γνωστού στον πνευματικό κόσμο και αρχισυντάκτες κατά σειρά από το 1938 ως το 1967 τους Αγ, Αριστοκλής, Απ. Λεοντής, Βικ. Κλαδάκης, Γ. Τήνιος (εγγονός του πρώτου ιδιοκτήτη). Με αυτο το άρτια καταρτισμένο επιτελείο ο Ταχυδρόμος ήταν επικεφαλής των ημερήσιων Ελληνικών φύλλων της Αιγύπτου.
Κατά τη μακροχρόνια διαδρομή του εισήγαγε νεωτεριστικά στοιχεία στην εμφάνιση του που αξίζει να αναφερθούν. Στις 8 Ιουλίου 1923 άρχισε να κυκλοφορεί το Κυριακάτικο εικονογραφημένο φύλλο (από δική μας έρευνα διαπιστώσαμε ότι αυτό συνέβη μια εβδομάδα αργότερα, στις 15 Ιουλίου 1923, βλέπε φωτο) και αργότερα εγκαινίασε την φιλολογική σελίδα με λαμπρή επιτυχία. Την επιμέλεια αυτής της σελίδας είχε ο αείμνηστος Μανώλης Γιαλουράκης. Η σελίδα αυτή μετά από γόνιμη παραγωγή δεκατεσσάρων ετών διέκοψε την πορεία της 18 Απριλίου 1965. Ο Ταχυδρόμος στην περίοδο της ακμής του εξέδωσε δυο φύλλα αθλητικά αποκλειστικώς, τον “Αθλητικό Ταχυδρόμο (30 Απριλίου και 7 Μαϊου 1937). Στα χρονογραφήματα του ξεχώρισαν ο Αριστό, ο Ι. Πετρίδης, ο Σκαραβαίος και ο Ντ. Κουσούμης, μετέπειτα αρχισυντάκτης του. Σε πολλά φύλλα του συναντούμε τις υπογραφες του Θ.Δ.Μοσχονά, Νίκου Φιριπίδη, Ευγένιου Μιχαηλίδη από το 1911, σε θέματα που αφορούν τον Ελληνισμό της Αιγύπτου απο εκκλησιαστικής, εθνικής και πνευματικής άποψης. (Συναντούμε επίσης πολύ συχνά σε ανταποκρίσεις, μεταξύ άλλων, τις υπογραφές του Χρήστου Γαριλίδη, πατέρα του πρώην Έλληνα Πρέσβυ στο Κάιρο, Νικόλαου Γαριλίδη, του Π. Βαλλιανάτου , πατέρα του Στέφανου που κατέχει διευθυντική θέση στο Ε.Ι.Π και του Στ. Φοντριέ , πατέρα του Λεωνίδα, κοινοτικού επιτρόπου της Ε.Κ.Κ.)
Στον Ταχυδρόμο αντικατοπτρίζεται όλη η ζωή της Ελληνικής παροικίας στο πρόσωπο των 6 τελευταίων Πατριαρχών της( το κείμενο γράφτηκε τέλος του 1970 : Σωφρονίου Δ’ (1870-1899), Φωτίου ( 1900-1925), Μελετίου Β’ (1926-1935), Νικολάου Ε’ (1936-1939), Χριστοφόρου Β’ (1939-1967) και Νικολάου Στ (1967- )
Η τρίτη περίοδος του Ταχυδρόμου άρχισε Τρίτη 14 Νοεμβρίου 1967 υπο ιδιοκτησία Πένυς Ταμβάκη-Κουτσούμη, διαχειριστές του αδερφούς Ταμβάκη, Παύλο και Θεόδωρο και αρχισυντάκτη τον Ντίνο Κουτσούμη.
Σύνθημα του Νέου Ταχυδρόμου “Ημερήσιο όργανον της εξυπηρετήσεως και της προβολής των παροικιών του Ελληνισμού εις την περιοχήν Μέσης Ανατολής και τα Αφρικανικά κράτη” και με αυτόν τον τρόπο εισέρχεται στην καθημερινή μάχη με σκοπό να ενημερώσει και να ξεκουράσει. Στο πρώτο φύλλο της νέας το εποχής δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη εισαγωγή αφού ο αρχισυντάκτης Ντίνος Κουτσούμης είχε φροντίσει να γράψει στο τελευταίο φύλλο υπο την ιδιοκτησίαν της οικογένειας Τηνίου, άρθρο με τίτλο “Όχι τέφρα, αλλά πίστιν” στο οποίο ανέφερε:
“ Ο Ταχυδρόμος αναστέλλει σήμερον Τρίτη 31 Οκτωβρίου 1967, αριθμ 255, έτος 86ον την έκδοσιν του. Είναι η πρώτη φορά εις την μοιραίαν του πορείαν κατά την οποίαν αναγκάζεται να κάμει έναν παρόμοιον σταθμόν. Αι περιστάσεις υπό τας οποίας ελήφθη η απόφασις αυτή, είναι γνωσταί: Σκληραί οικονομικαί ανάγκαι και άκαμπτοι δυσμενείς συνθήκαι. Είναι προς τιμήν όμως του ιδιοκτήτου και διευθυντού του Ταχυδρόμου κ. Βασ. Τήνιου και θα πρέπει αν του αναγνωρισθεί αυτή η τιμή από την Παροικίαν- ότι παρόλας τας υλικάς ζημίας που υπέστη κατά τα τελευταία έτη από την έκδοσιν της εφημερίδας διεβίβασε την επιθυμίαν του όπως, ει δυνατόν αναδιοργανούμενη υπό νέαν ιδιοκτησίαν και νέαν διεύθυνση , συνεχίσει την έκδοσιν της. Και επήρε την απόφασιν αυτήν δια να παραμείνει η ιερά αυτη κληρονομιά του πάππου του Αναστασίου Βιτάλη αποθανόντος το 1888 και του πατρός του Γεωργίου Τήνιου (1875-1936) έπαλξις του Ελληνισμού.
Εύκολος βέβαια δεν είναι η αναδιοργάνωσις. Αλλά ημείς εις τους οποίους έτυχεν ο βαρύς κλήρος να μείνωμεν τελευταίοι εις το το σκάφος του Ταχυδρόμου, δεν έχουμε το δικαίωμα ως δημοσιογράφοι σεβόμενοι την αποστολή μας, να το εγκαταλείψουμε. Δεν θέλουμε να παραστήσουμε τους ήρωας αλλά κάποια έπαλξις πρέπει αν μείνει μέχρι τέλους όρθια και η έπαλξις του Ταχυδρόμου έχει το θλιβερόν προνόμιον της θυσίας αυτής.”
Η παροικία στάθηκε στο πλευρό εκείνων που ανέλαβαν τη συνέχεια. Τους δυο πρωτους μήνες της νέας εποχής του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός έδειξε έντονα την αγάπη και την υποστήριξη του στο παροικιακό έντυπο, “οδηγώντας το σκάφος του Ταχυδρόμου εις το πέλαγος, όπου οι απόδημοι αντιμετωπίζουν την τρικυμία της επιβιώσεως”. Η επανέκδοση του Ταχυδρόμου παρουσιάστηκε ως μια ακομα ενσάρκωση του συμβολισμού του φοίνικα που γεννιεται απο τις στάχτες του.
Το τελευταίο του φύλλο υπό την ιδιοκτησία της οικογένειας Τήνιου, την Τρίτη 31 Οκτωβρίου 1967, διακοσμήθηκε με το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη “Κεριά”.
“Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν
μια θλιβερή σειρά κεριά σβησμένα
κατάμαυρα κεριά λιωμένα
εμπρός κοιτάουν τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να τα βλέπω,με λυπεί η μορφή των…”
Ο Ντίνος Κουτσούμης παλιός δημοσιογράφος, με καταγωγή από Μανσούρα, βαριά συναισθανόμενος την ιερή αποστολή του επαγγέλματος, δεν εννοεί να εγκαταλείψει το σκάφος του Ταχυδρόμου στο οποίο άλλωστε εργάζεται συνεχώς από το 1937, συνεχίζει ,ως αρχισυντάκτης πλέον του Ταχυδρόμου με τη νέα μορφή του η οποία καλύπτει τις ανάγκες ολόκληρου του Ελληνισμού της Μέσης Ανατολής και των παροικιών της Αφρικής.
Από τα χρόνια της τρίτης αυτής περιόδου, παραθέτουμε μια σπάνια φωτογραφία που δημοσιεύεται για πρώτη φορά. Μας την παραχώρησε ο αγαπητός Στέφανος Ταμβάκης, πρώην Πρόεδρος του Σ.Α.Ε αλλά και της Ε.Κ.Α . Στην έγχρωμη αυτή φωτογραφία από την εποχή που η εφημερίδα περασε στα χέρια της οικογένειας Ταμβάκη- Κουτσούμη, διακρίνονται στην μέση με το άσπρο πουκάμισο ο αείμνηστος Ντίνος Κουτσούμης. Πίσω του, με κουστούμι γραβάτα και γυαλιά και μισόκλειστα τα ματιά, ο Παύλος Ταμβάκης. Αριστερά πίσω από τον ιερωμένο ο Θανάσης Ραντόπουλος , ο μόνος Έλληνας Βουλευτής που είχε εκλεγεί επί Νάσσερ και που δυστυχώς είχε άδοξο τέλος. Τέλος αριστερά με την κοκκινόχρωμη γραβάτα ο αείμνηστος Νικόλας Περάκης, ιδιοκτήτης τυπογραφείου, που προσέφερε πολλά στην ΕΚΑ και στην παροικία ως Κοινοτικός Επίτροπος της τότε Κοινότητας Ιμπριαμίας και μετά της ΕΚΑ. Ο ιερωμένος δεν είναι άλλος από τον Μακαριστό Πατριάρχη Αλεξανδρείας,Παρθένιο Γ.
Ο εκσυγχρονισμένος Ταχυδρόμος με ποικιλία θεμάτων και πλούσια εικονογράφηση διαβάζεται καθημερινά από τους εναπομείναντες Αιγυπτιώτες. Μια φορά την εβδομάδα εκδίδεται ως ΑΙΓΥΠΤΟΣ. Η πρωτοβουλία αυτή ήταν του Βασίλειου Τήνιου από τις 6 Απριλίου το 1939. Η Αίγυπτος του Ταχυδρόμου δεν έχει σχέση με τις άλλες δύο συνώνυμες εκδόσεις .
“Αίγυπτος” λεγόταν η πρώτη ελληνική εφημερίδα η οποία ιδρύθηκε και κυκλοφόρησε στην Αλεξάνδρεια τον Ιούλιο του 1862. Ιδρυτες -εκδότες της ήταν ο Διονύσιος Οικονομόπουλος και ο Σπυρίδων Φερεντίνος. Το δεύτερο εντυπο που εκδόθηκε με το όνομα “Αίγυπτος” ήταν του Ηλία Παπαδόπουλου και στη συνέχεια των Γ. Σωτηρόπουλου και Δ. Φωτιάδη, στο Ζαγκαζίγκ από το 1908 ως 22 Μαϊου του 1912.
Ο ευπατρίδης αιγυπτιώτης δρ. Ευγένιος Μιχαηλίδης ολοκλήρωσε το άρθρο του λέγοντας “Ο Ταχυδρόμος συνεχίζει την πορεία του αρξαμένου νέου έτους, προς άδηλον μέλλον, διο κι ευχόμεθα εις αυτός καρτερίαν, αντοχήν και υγείαν, όπως εορτάσει μετά δέκα έτη, (εννοεί το 1980) την πρώτη εκατονταετία του και ως φοίνιξ αναγεννούμενος εκ της τέφρας του ανακτήσει νέας δυνάμεις δια νέαν εκατονταετίαν…
Δρ. ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Αλεξάνδρεια 23.12.1970
Διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών.”
Και είναι αλήθεια πως οι ευχές του έπιασαν. Παρά την οριστική έξοδο της συντριπτικής πλειοψηφίας των αναγνωστών του, ο Ταχυδρόμος με αρχισυντάκτη τον Ντίνο Κουτσούμη άντεξε ως τις αρχές τις δεκαετίας του 1990.
Στο φύλλο της πρωτοχρονιας του 1971 το κύριο άρθρο της εφημερίδας του αρχισυντάκτη Ντίνου Κουτσούμη αφορούσε την 90η επέτειο του Ταχυδρόμου υπό τον τίτλο “Να μην πέσει η έπαλξις” όπου μεταξύ άλλων αναφερεται στην έκδοση των πρώτων φύλλων του το 1880. “Ουτε τυπογραφεία είχε ,ούτε γραφεία, ούτε εγκαταστάσεις. Μια κάσα στοιχεία είχε μεταφερθεί με καϊκι απο τον Πειραιά, την είχαν ακουμπήσει κάπου πρόχειρα και έβγαινε η εφημερίδα που δεν είχε καθορισμένη ώρα, γιατί κυκλοφορούσε όταν τελείωνε η εκτύπωση που γινόταν σε διακόσια φύλλα.”. Παρακάτω δίνει το ιστορικό στίγμα του εντύπου. “Ο ταχυδρόμος αποτελεί σπάνιο σύμβολο Ελληνικού δημιουργικού πείσματος. Γονάτισε πολλές φορές αλλά δεν έπεσε. Είδε την αγαλλίαση της δόξας και γνώρισε την κατάθλιψη της παρακμής.” Η εφημερίδα παρακολούθησε σε όλη τη διαδρομή της την ελληνική και την αιγυπτιώτικη ιστορία, παράλληλα κι όπως συγκλονιστικά σημειώνει ο Ντ. Κουτσούμης “ Οι σελίδες του είναι μια μικρή ιστορία της Ελλάδος και από το ξεφύλλισμα των κιτρινισμένων φύλλων του αναδύεται το μακρινό δράμα των μεταναστών που έζησαν εδώ και πέθαναν πριν προλάβουν να ξαναδούν τον καπνό της Ιθάκης των.” Και είναι αλήθεια αυτό που επισημαίνει “ Μπορούσε ο Πρόξενος και ο δάσκαλος και ο παπάς να μην φτάσει κοντά στους απομονωμένους Έλληνες της Αιγύπτου. Έφθανε όμως ο Ταχυδρόμος.”. Τα λόγια αυτά ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στο έντυπο αυτό, όπως και ο προκάτοχος του Σ. Λιάτσης.
Τον Ιανουάριο του 2013 ο Γενικός Πρόξενος της Αλεξάνδρειας κ. Χρήστος Καποδίστριας και ο Μακαριότατος Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής,κ.κ. Θεόδωρος, χαιρετίζουν την πρωτοβουλία της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας για έκδοση κοινοτικού ενημερωτικού εντύπου το οποίο ονόμασε τιμώντας την δημοσιογραφική ιστορία του Ελληνισμού της πόλης “Αλεξανδρινό Ταχυδρόμο” . Ο Μακαριότατος ανέφερε χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων στο πρωτοσέλιδο χαιρετισμό του. “Και όμως η ιστορική μνήμη, ως η νοητή κιβωτός που περιλαμβάνει τα βιώματα, τις γνώσεις και τις εμπειρίες του παρελθόντος σε όλους τους τομείς, συνιστά την πρώτη ύλη με την οποία εμείς, οι μεταγενέστεροι, διαμορφώνουμε τη δική μας φυσιογνωμία, το ιδιαίτερο πρόσωπο μας”
Από μικρό παιδάκι ήμουν παππαδάκι στον Ιερό Ναό του Αγίου Σάββα. Εξάλλου είναι η ενορία μου. Αρχές δεκαετίας του 1960, καντηλανάφτης μας ήταν ο μπάρμπα Πέτρος και βοηθός του ο Βασίλης, μετέπειτα ιερέας του Ναού.
Στα κελιά επάνω έμενε ο Διάκος Ρωμανός, νεοφερθείς από Μοναστήρι της Κύπρου, νεαρός με κυπριακή προφορά. Εκτός από Διάκος ήξερε και έφτιαχνε καλυμμαύχια (κάλυμμα κεφαλής των ορθόδοξων ιερέων) που δεν έβρισκαν οι ιερείς και τα έφερναν από την πατρίδα.
Εμείς, πολλά παππαδάκια διαφόρων ηλικιών – από 6 ετών έως και 30 ετών – εκτός από τα Άγια που σηκώναμε, είχαμε και τα βαριά μεταλλικά φανάρια. Και αυτά απαιτούσαν δυνατούς για τις περιφορές των!
Είχαμε επίσης και πολλές άλλες υπηρεσίες στο Ναό. Μία από αυτές ήταν να χτυπάμε τις καμπάνες, άλλοτε χαρμόσυνα και άλλοτε πένθιμα και βέβαια, πότε δύο καμπάνες και πότε τρεις με την καμπανούλα.
Οποία χαρά μας να τραβάμε τα σχοινιά με δύναμη και μανία! Ώσπου ήρθε κάποια στιγμή που ράγισε η μικρή καμπανούλα. Έχασε την μελωδία της και τον ωραίο της ήχο. Τώρα ακουγόταν να σκούζει σαν πονεμένος βάτραχος.
Ο μπάρμπα Πέτρος μας έλεγε: «την κουφάνατε την καταντήσατε κολοκύθα!»
Λίγο καιρό αργότερα, ο αείμνηστος Μακαριστός Πατριάρχης μας Χριστόφορος, ήταν τότε να φύγει για τη Ρωσία καθώς τον είχε καλέσει ο Πατριάρχης της Ρωσίας.
Έτσι μαζευτήκαμε όλα τα παππαδάκια να του πούμε να μας φέρει από τη Ρωσία μια μικρή καμπάνα.
Ο Πατριάρχης μας, το δέχτηκε και είπε στο Διάκο Ρωμανό που θα τον συνόδευε στο ταξίδι του να του το θυμίσει και να επιμεληθεί για να ικανοποιηθεί το αίτημά μας όσον αφορά στην καμπανούλα.
Επέστρεψαν και μας έφεραν καλά νέα, ιδιαίτερα ο Διάκος Ρωμανός. Όλα μας είπαν πήγαν καλά με την περιβόητη καμπανούλα. Μάλιστα είναι δώρο από τον Πατριάρχη της Ρωσίας. Επίσης τα έγγραφα τα είχε δώσει ο Διάκος δια τον εκτελωνισμό.
Έτσι με χαρά περιμέναμε την μικρή μας καμπανούλα.
Μετά από δυο μέρες ήρθε ένα φορτηγό με γερανό και ξεφόρτωσε μια καμπάνα επτά με οκτώ τόνους και με έναν τόνο το αντίβαρο, που θα χτυπούσε το εσωτερικό της καμπάνας.
Η καμπάνα ήταν για να την ακούει όλη η Αλεξάνδρεια ακόμα και τα προάστια της. Ήθελε όμως και το απαραίτητο υψόμετρο, όπως στην κορυφή ενός βουνού!
Όπου και να την τοποθετούσαμε στην ενορία, θα κούφαινε πολλές συνοικίες. Κι εκτός αυτού ο δυνατός της ήχος θα έσπαγε τα τζάμια στα παράθυρα και στις βιτρίνες των καταστημάτων.
Έτσι λοιπόν την βάλαμε σαν έργο τέχνης να διακοσμεί τον περίβολο του Ναού.
Από Ρώσους προσκυνητές, μάθαμε αργότερα ότι τα γράμματα που βρίσκονται στο άνω μέρος της καμπάνας, αποδεικνύουν ότι η καμπάνα είχε προέλθει από λάφυρα του Ρωσοτουρκικού πολέμου.
Μετά από καιρό, ένα πρωινό κυκλοφόρησε η εφημερίδα «Ταχυδρόμος» με αρχισυντάκτη τον αείμνηστο Ντίνο Κουτσούμη.
Έγραφε η εφημερίδα, ότι η καμπάνα εκλάπη από τον περίβολο του Ναού αλλά δεν πρόλαβαν να την φορτώσουν και την εγκατάλειψαν στο μέσον του δρόμου εμπρός στην είσοδο της εκκλησίας.
Μόλις ενημερώθηκαν οι ενορίτες και οι πάροικοι, κατέφθαναν να δουν την καμπάνα που μετακινήθηκε.
Αποχωρούσαν όμως όλοι τους με ένα χαμόγελο, διότι δεν συνειδητοποίησαν ότι η ημερομηνία ήταν η 1η Απριλίου, η μέρα των ψεμάτων, γι αυτό όλοι έλεγαν και του χρόνου!
Την Πέμπτη τα σχολεία όλης της Ελλάδας και της Διασποράς όπου γης, τίμησαν την ημέρα του «Πολυτεχνείου» με στόχο και και σκοπό την διαμόρφωση συνείδησης και την δημιουργία γνώσης στους νέους ανθρώπους. Η τριήμερη (14-17 Νοεμβρίου 1973) εξέγερση των φοιτητών και εργατών στην Αθήνα, δημιούργησε αισθήματα υπερηφάνειας, συγκίνησης και δέους, σε όλο τον κόσμο που παρακολουθούσε τα γεγονότα του «Πολυτεχνείου» ευελπιστώντας στην ανατροπή της επταετούς δικτατορίας. Το Πολυτεχνείο έθεσε τις βάσεις στην Ελλάδα για την επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε.
Γι αυτό και το Αβερώφειο Γυμνάσιο – Λύκειο, τίμησε τη μνήμη των αγωνιστών με εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην κεντρική αίθουσα του Σχολείου.
Εκεί πρωταγωνιστές ήταν οι μαθητές, υπεύθυνη «μαέστρος» της τιμητικής υπενθύμισης του Πολυτεχνείου, η εκπαιδευτικός κ. Δέσποινα Κοβατζή και θεατές οι εκπαιδευτικοί. Οι πάντες στο ρόλο τους και η συγκίνηση διάχυτη.
Η εκδήλωση άρχισε με το τραγούδι «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και ακολούθησε βίντεο με το χρονικό του Πολυτεχνείου, τραγούδια, χορωδία, θεατρικό.
Οι μαθητές με προσήλωση και αίσθηση του ρόλου που ενσαρκώνουν και του σκοπού που επιτελούν, προσέφεραν σε όλους μια εξαιρετική εκδήλωση. Το θεατρικό τους, όπου μια μαθήτρια υποδύεται την ρεπόρτερ του Mega, να ρωτά περαστικούς τι γνωρίζουν για το Πολυτεχνείο, ήταν μια ανάγλυφη περίπτωση της άγνοιας πολλών ανθρώπων. Και στο μαθητικό σκετς ουδείς γνωρίζει εκτός από μια παρέα δύο συνειδητοποιημένων νεαρών.
Η υποκριτική δεινότητα των παιδιών, επέφερε μια αιτιολογημένη χαρμολύπη στην ομήγυρη και απέδειξε την αναγαιότητα να μην ξεχνιούνται οι ιστορικές μνήμες ενός λαού. Η χορωδία των μαθητών με τις νότες τους να απλώνονται στην αίθουσα από τα εφηβικά τους χείλη, θύμισε στους ακροατές – θεατές, πως κάποτε ήμασταν όλοι έφηβοι, νέοι και η επαναφορά της δημοκρατίας στην Ελλάδα οφείλεται ακριβώς στους νέους ανθρώπους. Και αυτό έγινε με θύματα, πόνο, βασανιστήρια και αγώνες.
Το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας, έχει ανακηρύξει την ημέρα του Πολυτεχνείου αργία για να πραγματοποιούνται τιμητικές εκδηλώσεις.
Το Αβερώφειο λοιπόν, πέτυχε μια εξαιρετική εκδήλωση που στο τέλος καταχειροκροτήθηκε απ’ τους θεατές εκπαιδευτικούς.
Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές, στην κα. Δέσποινα Κοβατζή για την «σεναριακή έμπνευση» και οργάνωση της ιστορικής Μνήμης, στους εκπαιδευτικούς και σε όλους όσοι συνετέλεσαν για την πραγμάτωση της εκδήλωσης.
Για την ιστορία αναφέρουμε τους κάτωθι πρωταγωνιστές:
Τραγούδι : Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί, Μ. Πασχαλίδης – Βίντεο: Χρονικό του Πολυτεχνείου – Χρονικό – Διαβάζουν : Δροσίνα Κουρκούτα, Φάρες Άμπντου, Ρωμανός Στογιάννης, Χριστίνα Γαβριήλ, Μαρία Πετράκη
