Κατηγορία: ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Την Παρασκευή 5η Δεκεμβρίου ε.ε., η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ τέλεσε στον εορτάζοντα Ιερό Πατριαρχικό καί Καθεδρικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου την χειροτονία του Θεοφ.Επισκόπου Ναυκράτιδος κ.Μελετίου. Στην Ευχαριστιακή Σύναξη και την χειροτονία του Θεοφιλεστάτου συμμετείχαν οι Σεβ.Μητροπολίτες Γλυφάδος κ.Παύλος, Λεοντοπόλεως κ.Γαβριήλ, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, Νειλουπόλεως κ.Γεννάδιος, Πηλουσίου κ.Νήφων, Ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής Μονής Αγίου Γεωργίου Καΐρου, Νουβίας κ.Νάρκισσος. Στην πανηγυρίζουσα Ιερά Μονή προσήλθε πληθώρα Κληρικών και όμιλος προσκυνητών εξ Ελλάδος, Πρόεδροι Συλλόγων και Φορέων της Μεγάλης Πόλεως, ως και πιστοί της Αλεξανδρινής Παροικίας.

Ο Μακαριώτατος, κατά την ομιλία Του, με συγκίνηση είπε τα εξής:

Ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διὰ τῆς ψήφου τῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου μας, πρὶν λίγες μέρες ἀγαπητὲ μας π. Μελέτιε, σὲ ἐξέλεξε Ἐπίσκοπο τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἰδοὺ σήμερα κατὰ τὴν ἑορτὴ τοῦ Ὁσίου πατρὸς μας Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, τοῦ θαυματουργοῦ, τὴν ἑορτὴ τοῦ Μοναστηριοῦ μας, τοῦ ὁποίου κατέστης Ἡγούμενος, σὲ ἀξιώνει νὰ ἀνέλθεις τὶς ἱερὲς βαθμίδες τῆς Ἀρχιερωσύνης διὰ τῆς χειροτονίας σου εἰς Ἐπίσκοπον.
Ἀγαπητέ μου, π. Μελέτιε,

Ἔχεις ἤδη δώσει δείγματα τῆς ἐν ἀγάπῃ, ὑπομονῇ καὶ ὑπακοῇ διακονίας, καὶ τῆς ἀφοσιώσεώς σου πρὸς τὸ Παλαίφατο Πατριαρχεῖο μας, στὸν θρόνο τοῦ Ἁγίου Μάρκου, καὶ στὸν Προκαθήμενὸ του, διακονώντας τὸ Πατριαρχεῖο μας ἀγαπητικῶς καὶ θυσιαστικῶς ἀπὸ τῆς νευραλγικῆς θέσεως τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου, ἀλλὰ καὶ εἰς οἰανδήποτε ἄλλη διακονία σοῦ ἀνετέθη, ὅλη αὐτὴ τὴν ἐξαετίαν ποὺ μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, βρέθηκες καὶ ἔζησες κοντὰ μας.

Ἡ τιμία ψῆφος τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων σὲ τίμησε μὲ τὴν ἐκλογή σου, ὡς ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτὲ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Ναυκράτιδος. Ἡ Ναύκρατις ὑπῆρξε ἀποικία τῶν ἀρχαίων Μιλησίων κατὰ τὸ 600 π.Χ. τότε «θαλασσοκρατούντων», σύμφωνα καὶ μὲ τὸν ἱστορικὸν Στέφανον τὸν Βυζάντιον, ἡ ὁποία ὑπῆρξε πόλις ἀμιγῶς Ἑλληνική, κειμένη εἰς τὴν ἀνατολικὴν ὄχθην τοῦ Κανωβικοῦ κλάδου τοῦ Νείλου, καὶ ἐτιμήθη μὲ ἐπισκοπικὸν θρόνον ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐξαρτωμένη ἀπευθείας ἀπὸ τὸν ἑκάστοτε Πάπαν καὶ Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας.

Ενώ ο Θεοφ.κ.Μελέτιος με βαθυτάτη συγκίνηση αφού ευχαρίστησε τα πρόσωπα που επηρέασαν σημαντικά την ζωή του, μεταξύ άλλων αναφερόμενος με ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του Μακαριωτάτου είπε:

Η πατρική Σας αγάπη, εξεχύθη επ΄εμέ ως άλλα «Νειλώα ρείθρα» και κατέκλυσε ευεργετικώς την ζωήν μου, διό και υπερχειλίζει από ευγνωμοσύνη η καρδία μου. Πλησίον της Μακαριότητός Σας βρήκα τόπον καταφυγής εξελθών εκ της πατρώας γης μου. Ως φιλόστοργος πατήρ με περιεβάλλατε με ειλικρινή αγάπη, με ανεχθήκατε με διακριτική επιείκεια, επεδείξατε εμπιστοσύνη εις την ταπεινότητά μου, και με ετιμήσατε πολλαπλώς.

Επί έξι συναπτά έτη συναυλιζόμενος «εν τω οίκω του Πατρός μου» και συνδιαιτώμενος ημέραν καθ΄ημέραν πλησίον Σας, διδάχθηκα και ωφελήθηκα πνευματικώς, από το ήθος της προσωπικότητός Σας, την γλυκύτητα του χαρακτήρος Σας, την ευσέβεια της ψυχής Σας. Παραδειγματίστηκα από το φιλάνθρωπον και φιλελεήμον χάρισμά Σας, μα κυρίως, κυρίως διδάχθηκα από την δυναμική της αγάπης Σας.

Εύχομαι από τα μύχια της υπάρξεως μου να καταστώ «εὒχρηστος εἰς διακονίαν» και συγκηρυναίος στον αγώνα σας να διατηρηθεί ζωντανή η παρουσία της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στη χώρα του Νείλου. Δεν έχει σημασία το ολίγον των ανθρώπων, αλλά το πολύ και το μεγάλο του καθήκοντος, να μείνει άσβεστος ο Φάρος του αποστολικού θρόνου του Αγίου Μάρκου.

Παράλληλα εύχομαι να σας συνδράμω, έστω και κατ’  ελάχιστον, στην ιερά αποστολή Σας, στο αχανές αφρικανικό γεώργιον, να ανακουφίσετε τους κατ΄εξοχήν πένητας του Χριστού, τους πεινώντας και διψώντας όχι μόνον τον Λόγον του Θεού, αλλά και αυτόν τον επιούσιον άρτον.

          Την Τρίτη 25η Νοεμβρίου ε.ε., εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανσόφου Αικατερίνης, η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ προέστη της Πανηγυρικής Πατριαρχικής και Συνοδικής Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας, όπου φυλάσσεται ο μαρμάρινος κίονας επί του οποίου η Αγία απεκεφαλίσθη, συλλειτουργούσης της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου.
Στην Ευχαριστιακή Σύναξη προσήλθαν η Ερ.Γενική Γραμματεύς του Υπουργείου Πολιτισμού κα Λ.Μενδώνη, ο Εξοχ.Πρέσβης της Ελλάδος στο Κάιρο κ.Χ.Λάζαρης, ο Εντιμ.Γεν.Πρόξενος της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ.Χ.Καποδίστριας, η διακεκριμένη δημοσιογράφος κα Ά.Παναγιωταρέα, ο Συντονιστής Εκπαιδεύσεως Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής κ.Π.Καπίδης, ο Εντιμ.Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κ.Ι.Σιόκας, Πρόεδροι Συλλόγων και Φορέων της Μεγάλης Πόλεως κ.α.

Την διακονία του λόγου ανέλαβε ο Σεβ.Μητροπολίτης Ιωαννουπόλεως και Πρετορίας κ.Δαμασκηνός, ενώ προ του πέρατος της Ευχαριστιακής Συνάξεως ο Μακαριώτατος απένειμε το Πατριαρχικό Οφφίκιο της Αρχοντίσσης Θησαυροφύλακος στην κα Μενδώνη προς αναγνώριση της διαχρονικής της προσφοράς στην ανάδειξη των τιμαλφών του ελληνικού πολιτισμού όπου γης. Παράλληλα περιεκόσμησε την κα Παναγιωταρέα  διά του Χρυσού Λέοντος του Τάγματος του Λέοντος Αλεξανδρείας για την έμπρακτη συναντίληψή της προς το έργο του Θρόνου του Αγίου Μάρκου.

Επακολούθησε εόρτια σύναξη στην Αίθουσα του Θρόνου της Πατριαρχικής Μονής, όπου ο Μακαριώτατος εδέχθη τις ευχές του ποιμνίου Του, ενώ εόρτιο γεύμα παρετέθη στο Εντευκτήριο της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας, κατά την διάρκεια του οποίου, παρουσιάστηκε εκ μέρους των Κληρικών της Πατριαρχικής Αυλής, ο επετειακός Τόμος επ΄ευκαιρία της συμπληρώσεως δεκαετίας από της εκλογής και ενθρονήσεως της Α.Θ.Μ.

Την Τετάρτη και Πέμπτη, 26η και 27η Νοεμβρίου ε.ε. αντιστοίχως, συνήλθε η Αγία και Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, υπό την Προεδρία της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχου κ.κ.Θεοδώρου Β’, ασχολουμένη με ποιμαντικά, διοικητικά και πάσης φύσεως τρέχοντα ζητήματα.

Αριθμ. Πρωτ. 160/2014

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ   Β’

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ

ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ

ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Ὁ ὑψηλὸς Θεὸς ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος τοὺς αὐτοῦ βοῶντας, Ἀλληλούϊα»

Αγαπητοί μου αδελφοί,

     Ο προαιώνιος Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει υιός του Θεού. Όπως στην πρώτη πλάση ο Θεός έλαβε χώμα από την παρθένο ακόμη γη και έδωσε στον άνθρωπο σάρκα, έτσι και με την εκ Μαρίας της Παρθένου γέννηση ο Θεός ενήργησε μιαν άλλη πλάση. Ο Υιός του Θεού ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση για να δημιουργήσει μια νέα κατάσταση ανθρώπινης ζωής.

     Η από άκρα συγκατάβαση του Θεού σάρκωση του Ιησού Χριστού άνοιξε μια νέα σελίδα στην ανθρώπινη ιστορία. Ο Ιησούς Χριστός έγινε μεσίτης Θεού και ανθρώπου. Υιοθέτησε τον κτιστό άνθρωπο και τον κοινώνησε με τον άκτιστο Θεό. Του εξασφάλισε τη δυνατότητα να σπάσει τα δεσμά των δυνάμεων που συνέθλιβαν την ύπαρξή του και να γίνει μέτοχος Θεού. Η σάρκωση έγινε τελικά η αγγελία της βουλής του Θεού να ανοίξει για τους ανθρώπους ο δρόμος της σωτηρίας.

     Ο Χριστός, που με τη θέλησή Του ανέλαβε τα αλγεινά της ανθρωπίνης φύσεως για να τα θεραπεύσει, ήρθε ήδη από τα πρώτα βήματα της επί γης ζωής Του σε οδυνηρή επαφή με το ηγεμονικό των ανθρώπων πάθος. Κυνηγήθηκε από τον τόπο Του Εκείνος, που, κατά την προσταγή του αγγέλου προς τον Ιωσήφ, θα έσωζε τον λαό Του. Διώχθηκε Εκείνος, που ήρθε κοντά στους ανθρώπους για να τους ευεργετήσει. Εξορίστηκε από την πατρίδα Του ο φιλάνθρωπος Υιός του Θεού. Έγινε πρόσφυγας στη μακρινή τότε Αίγυπτο και ταλαιπωρήθηκε για χρόνια ολόκληρα. Κι αυτό εξ αιτίας της αχόρταγης φιλαρχίας του Ηρώδη.

     Δύο χιλιάδες χρόνια μετά η ακόρεστη δίψα του ανθρώπου για δύναμη απειλεί τον συνάνθρωπο και την κτίση του Θεού. Η δύναμη ως αυτοσκοπός τρέφει την άνιση κατανομή του πλούτου μεταξύ των ατόμων και των λαών. Στηρίζεται στην καταστολή και στη βίαια επιβολή της θελήσεως του ισχυρού. Αποστρέφεται το διαφορετικό και εχθρεύεται τον αντίλογο. Αλλοτριώνει τον άνθρωπο από τις αξίες του και εξαντλεί αλόγιστα τη φύση. Αποθεώνει το εγώ και απαξιώνει το εμείς.

     Η δίψα για την υπερίσχυση έναντι του αντιπάλου αδιαφορεί για τον απλό άνθρωπο και έχει εκτοξεύσει τον αριθμό των προσφύγων στα υψηλότερα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επίπεδα. Η αδιαφορία για την ευημερία του αδυνάμου έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο σε θάλασσα των απελπισμένων. Η εξυπηρέτηση μόνο του εθνικού συμφέροντος έχει αφήσει τις χώρες της δυτικής Αφρικής να παλεύουν ανοχύρωτες με τον ιό του Έμπολα. Η επιθυμία επιβολής παράλογων ιδεολογικών επιταγών πυροδοτεί την τρομοκρατία και ο τζιχαντισμός απειλεί τη διεθνή νομιμότητα.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

     Όποια προσπάθεια να απαντηθούν αυτές οι προκλήσεις των καιρών θα αποδειχθεί μάταια, εάν δεν έχει ως αφετηρία την εξής παραδοχή: είναι ζωτική ανάγκη η αγάπη για τη δύναμη να δώσει τη θέση της στη δύναμη της αγάπης. Στη δύναμη της αγάπης όπως την ενσάρκωσε ο Υιός του Θεού πριν από δύο χιλιετίες, όταν με άκρα ταπείνωση έγινε άνθρωπος για να μας προσφέρει ουρανό. Στη δύναμη της αγάπης που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη και απαρνημένη, ξέρει που να βρει καταφύγιο. Το βασίλειό της είναι οι καρδιές των ανθρώπων της γης που δεν σταματούν να ψελλίζουν «ἐπί τῷ Θεῷ ἤλπισα, οὐ φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι ἄνθρωπος».

     Σε αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει, η αλλαγή θα έλθει μόνο εάν αναζητήσουμε πρώτα στον εαυτό μας τον Ιησού Χριστό. Ο  Θεάνθρωπος, ως άρρηκτος δεσμός, μας ενώνει όλους!

Χρόνια Πολλά!

†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ    Β΄

Εν τη Μεγάλη Πόλει

της Αλεξανδρείας
Χριστούγεννα 2014

Την 9 Νοεμβρίου ε.έ., ανήμερα της εορτής του Αγίου Νεκταρίου, Επισκόπου Πενταπόλεως, Διευθυντού της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής και προστάτου της Εκκλησιαστικής εκπαιδεύσεως, η Α.Θ.Μ., ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β’, προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας στη Ριζάρειο Σχολή, της οποίας και ο ίδιος υπήρξε πνευματικός συνδαιτημών. Συλλειτούργησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Βελεστίνου Δαμασκηνός, Σάμου Ευσέβιος, Ζιμπάμπουε Σεραφείμ, Καρθαγένης Αλέξιος, Γουινέας Γεώργιος, Χαλκίδος Χρυσόστομος, Καβάσων Εμμανουήλ, Μέμφιδος Νικόδημος και Ηλιουπόλεως Θεόδωρος. Παρέστησαν Καθηγητές της Σχολής, Άρχοντες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πλήθος κόσμου. Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ο Μακαριώτατος πραγματοποίησε την τελετή της ρασοφορίας των Ριζαρειτών μαθητών. Αντιφωνών στην προσφώνηση του Προέδρου του Ιδρύματος κ.Χρήστου Μασσαλά, ο Μακαριώτατος ανέφερε:

Η εμπειρία σαράντα χρόνων ιερωσύνης μου δείχνει πως βοηθός πολύτιμος σε αυτό το ταξίδι διακονίας του Θεού και του ανθρώπου δεν υπήρξαν οι αφηρημένοι στοχασμοί που φωλιάζουν στα βιβλία, αλλά η πίστη και η προσήλωση στο ήθος ανθρώπων ζωντανών και περασμένων: στο έργο τους, στο λόγο τους, στην άσβεστη φλόγα της καρδιάς τους, στη σεμνή καρτερία της ψυχής τους.

Αυτό το ήθος μου έδωσε τη σιγουριά πως δεν είμαι μόνος, ακόμα και όταν βρέθηκα σε δρόμους ανεξερεύνητους. Μου έδωσε τη δύναμη να κρατηθώ στις ρίζες μου, ακόμα και όταν οι άνεμοι της ζωής φυσούσαν αντίθετοι. Σαν μια πυξίδα κρυμμένη, μου έδωσε προσανατολισμό, ακόμα και όταν το επόμενο βήμα φάνταζε απροσδιόριστο. Αυτό το ήθος, αυτή η φυσική ουσία που μας έδωσε ο Θεός, ξεκούρασε τον κόπο, γονιμοποίησε τη σκέψη και έκανε την έρημο να ανθίσει.

Στο ήθος αυτών των ανθρώπων οφειλετικά ευγνώμων, σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, έρχομαι προσκυνητής για να αποτίσω φόρο τιμής και μνήμης. Επιστρέφω στην αφετηρία της ιερατικής μου πορείας, στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή, για να τιμήσω τη μεγαλοψυχία, τη γενναιοδωρία και τον ανθρωπισμό των Μεγάλων Ευεργετών Μάνθου και Γεωργίου Ριζάρη. Τα αδέλφια από την Ήπειρο ξενιτεύτηκαν, ξεκίνησαν από μηδενική βάση, αλλά πέτυχαν να ακολουθήσουν επιτυχημένες οικονομικές και κοινωνικές διαδρομές.

Ωστόσο δεν λησμόνησαν την πατρίδα. Στήριξαν ενεργώς την Φιλική Εταιρεία και τον αγώνα της Ελληνικής Επαναστάσεως. Δαπάνησαν το περίσσευμα των κόπων τους για να δημιουργήσουν στο νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος εστία καταρτίσεως στα ιερά γράμματα, εκπαιδευτήριο εκκλησιαστικό, το σημαντικότερο μετά τη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Ανέδειξαν τον ευεργετισμό σε φορέα ιδεολογικού, θεσμικού και κοινωνικού μετασχηματισμού, αναλαμβάνοντας έργο ευποιίας που έμπρακτα εκδηλώνει τη φιλαλληλία προς τον συμπατριώτη.

Επιστρέφω στη Ριζάρειο, σαράντα χρόνια μετά, για να τιμήσω τον Άγιο που, ως Διευθυντής, ενέπνευσε τους μαθητές με την ταπείνωσή του και τους οδήγησε στη χάρη του Θεού, τον Άγιο Νεκτάριο. Δίδαξε με το παράδειγμα της ζωής του πως οφείλεις να αγαπάς, να υπηρετείς και να νοιάζεσαι πραγματικά για τον άνθρωπο που διοικείς. Ο ταπεινός αρχιερέας έγινε το παράδειγμα των ευλαβών ιερέων, αλλά και τόσων άλλων ανθρώπων τα χρόνια που ήρθαν.

Με αγάπη Χριστού, με πατρική στοργή, με πολλή φρόνηση, με ενδιαφέρον ανύστακτο και με προσευχή διαρκή εξύψωσε το κύρος της Ριζαρείου και την έκανε ακτινοβόλο πνευματικό ίδρυμα. Πάντα τηρώ στο φυλακτήριο της καρδιάς μου τα λόγια του: «Ἔγνωτε ὅτι οἱ ἱερεῖς εἰσὶν οἱ τοῦ Χριστοῦ στρατιώται, οἱ τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας ἀπεργαζόμενοι … μὴ ἀπηυδήσητε ἐν τῷ ἔργῳ τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς θλίψεως, ἵνα μὴ στερηθῆτε τῆς τιμῆς τῆς κληρωθείσης ὑμῖν.»

Επιστρέφω στη Ριζάρειο, σαράντα χρόνια μετά, για να τιμήσω τους δασκάλους μου που με βοήθησαν να πλάσω προσωπικότητα αυθύπαρκτη, ανεξάρτητη και ολοκληρωμένη, ικανή να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της εν Χριστώ ζωής. Αφύπνισαν και αξιοποίησαν τις πνευματικές μου δυνάμεις. Μόρφωσαν στάσεις και αξίες και ύψωσαν προσωπικά βάθρα στήριξης, θεμελιωμένα στην ευθύνη και στην ευσυνειδησία.

Επιστρέφω τέλος στη Ριζάρειο, σαράντα χρόνια μετά, για να τιμήσω τους συμμαθητές μου· τους αδελφούς μου στη γνωριμία με την αειθαλή παράδοση της Ορθοδοξίας· τους συνοδοιπόρους μου στη βιωματική εγκόλπωση των αληθών χαρίτων της πίστεως· τους συμμαχητές μου στον αγώνα για την εν Πνεύματι Αγίω οντολογική μας πλήρωση.

Όταν αποφοίτησα από τη Ριζάρειο, πήρα μαζί μου δύο νοερές αποσκευές. Η πρώτη ήταν η ευχή που διατυπώνει ο Απόστολος των Εθνών στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα: «Εμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6,14). Η δεύτερη ήταν η παρότρυνση του Κυρίου μας, όπως αυτή αποθησαυρίστηκε στη σημερινή ευαγγελική περικοπή: «μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε» (Λουκ. 8,50).

Σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, το μόνο αντίδωρο ευγνωμοσύνης που έχω να προσφέρω είναι σαράντα χρόνια διακονίας του Θεού και του ανθρώπου και από αυτά τριάντα χρόνια προσφοράς στον αφρικανό αδελφό. Χρόνια που αντανακλούν αυτό που διδάχθηκα στη Ριζάρειο: την αλήθεια ότι ο τόπος συναντήσεώς μας με τον Χριστό δεν είναι άλλος από το πρόσωπο του αδελφού, του αδικημένου και του ξένου, που μας χρειάζεται.

Κινητήριος μοχλός κάθε προσπάθειάς μου η ανθρωπιά. Η ανθρωπιά που δεν γνωρίζει στενόψυχους υπολογισμούς, αψηφά τα πάντα, είναι εφευρετική, πολυμήχανη, ριψοκίνδυνη, αποφασιστική. Η ανθρωπιά που ενέχει την ανιδιοτέλεια, τη θυσία, τη διαρκή ταύτιση με τον άλλο, ως κατ΄ εἰκόνα Θεού ύπαρξη. Η ανθρωπιά που βαδίζει υπομονετικά τον ανηφορικό δρόμο της δυναμικής μεταχάλκευσης του κατ΄ εἰκόνα σε καθ΄ ὁμοίωσιν Θεού.

Αυτή την διακονία ανθρωπιάς έχω μόνο να καταθέσω ενώπιόν σας και μια μόνο ταπεινή ελπίδα εκ Θεού αναγνωρίσεως να εκφράσω: «Ἐτήρησάς μου τὸν λόγον καὶ οὐκ ἠρνήσω τὸ ὄνομά μου» (Αποκ. 3,8). Αμήν!