Κατηγορία: ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Εκ του Πατριαρχείου

Την Κυριακή, 10η Μαρτίου ε.ε. η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β’ ετέλεσε στην πολυαιώνιο Ιερά Πατριαρχική Μονή Οσίου Σάββα Ηγιασμένου Αλεξανδρείας την χειροτονία του Θεοφιλ. Επαρχιούχου Επισκόπου Μπούνιας, Κισανγκάνι και Ανατολικού Κογκό (Λ.Δ.Κ). Στην Ευχαριστιακή Σύναξη και την χειροτονία του Θεοφιλεστάτου συμμετείχαν οι Σεβ. Μητροπολίτες Γέρων Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ, Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος, Πτολεμαΐδος κ. Παντελεήμων, Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, Πηλουσίου κ. Νάρκισσος, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, Ταμιάθεως κ. Γερμανός, Προϊστάμενος της προειρημένης Ιεράς Μονής Οσίου Σάββα, οι Θεοφιλ. Επίσκοποι Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομος, Μπουζουμπούρας και Μπουρούντι κ. Ισαάκ, Κωνσταντιανής κ. Κοσμάς και Ιππώνος κ. Στέφανος.

            Παρέστησαν ο Εντιμ. Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ. Ιωάννης Πυργάκης, ο Εντιμ. Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Αλεξανδρείας κ. Ανδρέας Βαφειάδης, η Πρόεδρος του ΕΝΟΑ και Πτολεμαίου Α΄ κα. Λιλίκα Θλιβίτου, η Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων κα. Αλίκη Αντωνίου, Πρόεδροι ελληνικών φορέων και συλλόγων της Μ. Πόλεως, οι διευθυντές και το διδακτικό προσωπικό των ελληνικών εκπαιδευτηρίων, οι σπουδαστές της Πατριαρχικής Σχολής Αλεξανδρείας «Άγιος Αθανάσιος», οι γονείς κ. Μαργαρίτης και κα. Ελένη Διαμαντοπούλου και οικογενείς του χειροτονηθέντος Επισκόπου και επισκέπτες από την Ελλάδα.

Εκφωνών τον χειροτονητήριο λόγο του ο Θεοφιλ. κ. Πολύκαρπος ανέφερε:  

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀρχιερείς, ἅγιοι πατέρες, Σεβαστοί μου γονείς, ἀγαπητοὶ συγγενείς καὶ φίλοι.

Εὑρισκόμενος ἐνώπιον τῆς ὡραίας Πύλης καὶ ἀτενίζων τὸ πρόσωπον τοῦ Ποιμένος μας, τοῦ σήμερον μεταδιδόντος μοι μὲ τὰ μαρτυρικὰ καὶ ἁγιασμένα χέρια Του τὸν τρίτο καὶ ὕψιστον βαθμὸν τῆς ἱερωσύνης, ἤτοι τὸ τῆς ἀρχιερωσύνης λειτούργημα, ἐνθυμοῦμαι τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πρὸς τὸν ἀγαπημένο του μαθητὴ καὶ Ἐπίσκοπο:

«Τέκνον Τιμόθεε, … ὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασεν γενηθῆναι ἀρχιερέα͵ ἀλλ΄ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν͵ Υἱός μου εἶ σύ͵ ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε».

Ὄντως Μακαριώτατε δὲν εἶναι σήμερα ἡμέρα προσωπικῆς μου δόξας, εἰ καὶ ἡμέρα ἀδιαμφησβήτητης προσωπικῆς μου χαρᾶς. Δὲν εἶναι οὔτε ἡμέρα προσωπικῆς μου ἐπιτυχίας, εἰ καὶ ἡμέρα ὄντως σήμερα, τῆς προσωπικῆς μου «καταπαύσεως»  ἐκ τῶν ἔργων μιᾶς 15ετοῦς, ἐναγωνίου πορείας στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς στὴν Ἀφρική. Σήμερα ὅμως, εἶναι ἡμέρα ὄντως ἀναγεννήσεως ἑνὸς ἀκόμα τέκνου Σας, μέσα ἀπὸ τὶς δικές σας προσευχές, τὴ διδασκαλία σας, ἀλλὰ πάνω ἀπὸ ὅλα μέσα ἀπὸ τὸ δικό σας φωτεινὸ παράδειγμα ζωῆς. Μιᾶς ζωῆς ποὺ ἐκπέμπει τὸ φῶς τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλληλοκατανόησης, τῆς ἀνεκτικότητας, τῆς μακροθυμίας, τῆς δύναμης τῆς πνευματικῆς ποὺ μὲ στήριξε τόσα χρόνια, ἀθόρυβα καὶ διακριτικὰ καὶ ὁδήγησε τὰ βήματα τῆς ἐλαχιστότητάς μου εἰς ὀδοὺς σωτηρίας. Γιατὶ τὰ μονοπάτια τῆς Ἀφρικῆς ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι πάντοτε φωτεινἀ, ἀλλὰ ὑποκρύπτουν πολλάκις κινδύνους, οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι ὀρατοὶ ἂν λείψει τὸ Φῶς.

Τὸ Φῶς αὐτὸ μοῦ χαρίζεται κάθε ἡμέρα μέσῳ τῆς δική Σας ἀγάπης γιὰ τὴν ὁποία σήμερα ἔχω νὰ καυχηθῶ, νὰ Σᾶς εὐχαριστήσω, ἀλλὰ καὶ νὰ ὑποσχεθῶ ὅτι θὰ ἀγωνιστῶ μὲ τὶς μικρές μου δυνάμεις, γιὰ νὰ τὴν ἐπαυξήσω στὸ μέγιστο, ὡς ἐλάχιστος ἀποδέκτης καὶ φορέας της.

Μέσα ἀπὸ τὴ δική Σας λοιπὸν ἀγάπη Μακαριώτατε, σήμερα βλέπω καὶ τὸν δικό μου ταπεινὸ ἀγῶνα καὶ κατανοῶ τὸν ἐαυτὸ μου ὄχι ὡς «ἐν ἐσόπτρῳ» ἀλλὰ ὡς μέτοχο τῆς ἐλευθερίας ποὺ μοῦ χαρίστηκε ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς, μέσα ἀπὸ τὶς δικές σας εὐχές. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ἐλευθερία, ἀπαιτεῖ ὡς γνωστὸν θυσίες, ἔμπρακτες. Ἂν ἔχω λοιπόν γιὰ κάτι νὰ καυχηθῶ σήμερα, εἶναι γιὰ τὸ ὅτι μέσα ἀπὸ τὴ δική σας θυσιαστικὴ πολυετὴ πορεία στὸ σεπτό μας Πατριαρχεῖο, διδάχτηκα ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος εἶναι, ὁ ἐν μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας ἱστάμενος, εἰς τύπον τοῦ ἄχρι θανάτου θυσιασθέντος μεγάλου Ἀρχηγοῦ καὶ Τελειωτοῦ τῆς Πίστεώς μας καὶ τοῦ κάθε ἀγῶνα μας. Ἔτσι προσπάθησα τόσα χρόνια νὰ σταθῶ κοντὰ στοὺς Ἀφρικανούς μας ἀδελφούς. Ὄχι ὡς διδάσκαλος ἀλλὰ ὡς ἀδελφός. Ὄχι ὡς ἅγιος ἀλλὰ ὡς ἀγωνιζόμενος. Ὄχι ὡς «ἀλώβητος» ἀλλὰ ὡς πληγωμένος κι ἐγὼ ἄνθρωπος, δικός τους, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ ὁδηγήσει, καθοδηγούμενος μέσα ἀπὸ τὸν δικό τους πόνο, πρὸς τὴν Χαρά τοῦ Χριστοῦ. Ἰδοὺ λοιπὸν ποὺ σήμερα αὐτὴ ἡ ἀγάπη τὴν ὁποία διδάχτηκα καὶ προσπάθησα ταπεινὰ νὰ ζήσω καὶ νὰ μεταδώσω, πολλαπλῶς, μοῦ ἀντιχαρίζεται.

Πίσω ἀπὸ τὴν σημερινή Πεντηκοστή, κρύβεται ἀφανῶς ἐπίσης, ἕνας ἄλλος μεγάλος πατέρας, ὅπως ἄλλοστε κι ἐσεῖς πολλὲς φορὲς μοῦ ἐπισημάνατε Μακαριώτατε. Ἕνας δεύτερος γιὰ ἐμένα Ἠλίας, κάτω ἀπὸ τὴν μηλωτὴ τοῦ ὁποίου, ἀξιώθηκα νὰ ὑπηρετήσω τὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὶς δυνάμεις μου, γιὰ νὰ φτάσουμε μαζὶ νὰ ζήσουμε τὴ σημερινὴ χαρά.

Σεβαστέ μου Γέροντα, Γέροντα Ἰωάννη,

εἰ καὶ μακράν, εἰ καὶ πολιός καὶ ὑπέργηρος, εἶμαι σίγουρος ὅτι αὐτὴ τὴ στιγμὴ βρίσκεσαι ἐν πνεύματι ἐν μέσῳ ἡμῶν, μαζὶ μὲ τὴν ἀγαπητὴ Συνοδεία μας. Ἀσπάζομαι μὲ εὐλάβεια τὰ ἁγιασμένα χέρια σας, σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ ὅλες τὶς ἀνεκτίμητες θυσίες ποὺ ἐκάνατε γιὰ μένα καὶ προσκυνῶ. Προσκυνῶ, ἰκετεύων Γέροντα, διὰ τὰς εὐχάς σου, ὥστε: «τῇ μηλωτῇ σκεπάσας, εἰς οὐρανούς ἀναγάγῃς με» (ἁγ. Ἐφραίμ, «παραίνεσις εἰς ἀσκητάς»), σὲ αὐτὴν τὴν στερνή καὶ καθοριστικὴ στροφὴ τῆς ζωῆς μου.

Σεβαστοί μου γονεῖς. Βρίσκεστε γιὰ μιὰ ακόμα φορά στὸ πλάι μου σήμερα, γιὰ νὰ σταθεῖτε εἰ καὶ γηραιοί ὄντες, ὡς στήριγμα, στὴν μεγάλη αὐτὴ στιγμή ποὺ ἡ χαρά τοῦ υἱοῦ σας, ἔρχεται νὰ ἀναμειχθεῖ μὲ τὴν ἀγωνία γιὰ τὴν μεγάλη ἀνάβαση ἡ ὁποία προβάλλει σήμερα μπροστά του. Μα καμία χαρά δὲν εἶναι αμέτοχη τῆς λύπης και κανένας ἀγῶνας δὲν ἔχει αἴσιο τέλος ἂν δὲν βαπτισθεῖ στὸν ἰδρῶτα τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς ἀγωνίας. Αὐτὸ μοῦ διδάξατε με τὴ ζωή σας. Σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ ὅλα, μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα γιὰ τὸ ὅτι μοῦ δείχνετε καθημερινὰ τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Συγχωρέστε με γιὰ τὶς ἐλλείψεις τῆς νεότητος ἀλλὰ καὶ τὰ σφάλματα τῆς ὑπόλοιπής μου ζωῆς καὶ δώστε μου σήμερα τὴν εὐχή σας.

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς ποὺ σήμερα τὸ φιλότιμο, ἡ ἀγάπη σας καὶ οἱ προσευχές σας γιὰ τὴν ἐλαχιστότητά μου μὲ ὀδηγοῦν γιὰ ἔσχατη φορὰ στὴν εὐλογημένη στιγμὴ τῆς χειροτονητήριάς μου γονυκλισίας, ἐνώπιον τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου. Εἶστε ὅλοι σας, ὁ καθένας σας ξεχωριστὰ ἕνα σμαράγδι ποὺ θὰ στολίζει τὴν νοητή μου πνευματικὴ στολή, ποὺ θα μὲ σκεπάζει ἄχρι τέλους της παρούσης ζωῆς. Σᾶς εὐχαριστῶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου καὶ στὶς εὐχὲς σας ἐλπίζω καὶ στηρίζομαι.

Ὀφείλω νὰ εὐχαριστήσω αὐτὴν τὴν στιγμή, ἕναν Μητροπολίτη ὁ ὁποῖος ἵσταται ἀθορύβως μὲν ἀλλ’ ἐν δυνάμει καὶ μερίμνῃ πατρικῇ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια κοντά μου. Ὁ Σεβασμιώτατος ἅγιος Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως, κ. Βαρνάβας, εἶναι ἕνα πρόσωπο ποὺ θυμᾶμαι ἀπὸ μικρὸ παιδί. Δὲν μπορῶ νὰ ξεχάσω τὴν παραδειγματικὴ χαρά καὶ τὴν αὐτοθυσία του στὴν ὑπακοή στὸν Γέροντα ἐπίσκοπο τῆς τροφοῦ Μητροπόλεώς μας, τὸν μακαριστὸ κ. Διονύσιο, ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ εὔχεται ἀπὸ τὸν οὐρανό.

Σᾶς εὐχαριστῶ Σεβασμιώτατε ποὺ τόσα χρόνια εἶστε δίπλα μου καὶ ἡ Μητρόπολη ποὺ μὲ ἀνέθρεψε στὴν νεότητά μου, συνεχίζει νὰ με στηρίζει, ἀκόμα καὶ τώρα, σὲ αὐτὴν τὴν ὕστατη στιγμή, μέσῳ τῶν σεβαστῶν ἀντιπροσώπων σας, ἰδιαιτέρως τοῦ π. Βασιλείου Βύλριου, τοῦ ἐκ τῆς φοιτητικῆς μου ζωῆς πνευματικοῦ μου καθοδηγητῆ καὶ προσωπικοῦ μου στηρίγματος, στὶς δυσκολότερες στιγμές τῆς Ἱεραποστολικῆς μου πορείας. Ἰδιαίτερες εὐχαριστίες ὀφείλω ἐπίσης στὸν ἀγαπητό πατέρα Γεώργιο Μίλκα καὶ ὅλους γενικὰ τοὺς ἱερεῖς σας, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον στηρίζουν τὸ ἔργο μας.

Δὲν παραλείπω νὰ ξεχάσω σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸν ἀείμνηστο πατέρα Πολύβιο τὸν πνευματικό μου πατέρα κατὰ τὴν δύσκολη ἐποχὴ τῆς ἐφηβίας μου. Τὴν εὐχή του νὰ ἔχω, αἰώνια ἂς εἶναι ἀναπαυμένος, καὶ ἂς δέεται δι’ ἐμὲ ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ ποὺ τόσα χρόνια μὲ ζῆλο ὑπηρέτησε.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Πτολεμαΐδος κ. Παντελεήμων, ἀρχιγραμματέα τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ἕνα εὐχαριστῶ δὲν εἶναι σίγουρα ἀρκετὸ γιὰ ἕναν ἀρχιερέα τοῦ Θρόνου ποὺ μοῦ στάθηκε δίπλα μου σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς διακονίας μου ὡς πατριαρχικοῦ ἐπιτρόπου, ὡς πατέρας, ἀδελφός, παγηγοριά καὶ στήριγμα στὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες μου. Ἐλπίζω ὅτι οἱ δεσμοί ποὺ μᾶς ἑνώνουν θὰ μείνουν ἕως τέλους ἀδιάρρηκτοι. Προσβλέπω στὶς εὐχές καὶ τὴν βοήθειά σας.

Σεβασμιώτατε ἅγιε Πηλουσίου κ. Νάρκισσε σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ἀγάπη σας ποὺ τόσο διακριτικὰ μοῦ δείχνετε. Σᾶς εἶμαι εἰς ἀεὶ εὐγνώμων. Ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ συνέπειά σας μὲ βοηθοῦν ἀφάνταστα.

Ἀλλὰ σήμερα στέκεται ἀνάμεσά μας καὶ ἕνας ἀκόμα ἐπίσκοπος ποὺ ἀθόρυβα καὶ με διάκριση, μὲ τὸ χαμόγελο ἄσβεστο, τὴν ἐλπίδα στὰ χείλη, τὴν ἀνθρωπιὰ στὴν καρδιά του, τὴν καλή διαχείριση τῆς Ἐπισκοπῆς του στὸν νοῦ του καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸ πρόσωπό μου ἀμετακίνητη ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ βρεθήκαμε μαζί, εἶναι αὐτὸς ποὺ διέλυσε τὰ νέφη ποὺ ἄδικα σκέπαζαν τὸν οὐρανό τῆς ὑπάρξεώς μου. Τὸν δέχθηκα μὲ χαρὰ ὡς ἐπίσκοπό μου στὴν Νότια Μαδαγασκάρη καὶ στάθηκα κοντά του ὅσο μποροῦσα περισσότερο. Ὡς ἀντίτιμο ἔλαβα στὴν ζωή μου ἕναν δεύτερο Πρόδομο, ἕνα δεύτερο ἄγγελο ποὺ ἔβαλε τέλος σὲ μιὰ μακρόχρονη δοκιμασία μου καὶ μὲ ἐνήγαγε ἐκ λάκου ταλαιπωρίας, στὴ γῆ τῆς προσωπικῆς μου ἐπαγγελίας. Θεοφιλέστατε ἅγιε Τολιάρας καὶ Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομε, εἶστε πατέρας μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἀδελφός μου. Σᾶς εὐγνωμονῶ γιὰ τὴν ἀγάπη σας καὶ σᾶς ἐπαινῶ γιὰ τὸ ἔργο σας.

Σεβαστέ μου πατέρα Σέργιε, πατέρα καὶ φίλε τοῦ Πατριαρχείου μας. Σήμερα ἡ παρουσία σου ἐδῶ, ὡς προϊσταμένου τῆς ἐνορίας τῆς Ἁγίας Τριάδος Κηφισιᾶς, ἀποδεικνύει τὴν ἀληθινή ἀγάπη ὅλων σας στὴν ἐνορία. Αὐτὴν τὴν ἀγάπη ποὺ ἔλλειψε ἀπὸ τὸν κόσμο. Τὴν ἀγάπη ποὺ στέκεται δίπλα στὶς χαρές τῶν ἀδελφῶν καὶ ὄχι μόνο στὶς λύπες τους. Με συγκινεῖ ἰδιαίτερα τὸ ἐνδιαφέρον σας. Σᾶς εἶμαι εἰς ἀεὶ εὐγνώμων.

 Ἐλλογιμώτατε καθηγητά μου κ. Θωμά Ξένε, εἰ καὶ ἀπὼν γιὰ ἔκτακτους οἰκογενειακοὺς λόγους, δι’ ἐμὲ ἀντιπροσωπεύετε τὸν ἀκαδημαϊκό κόσμο μου. Στὴν Πολυτεχνικὴ Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου μας βρῆκα ἀνθρώπους σὰν ἐσᾶς, τοῦ πνεύματος ποὺ μὲ φιλότιμο καὶ ζῆλο, μοῦ δίδαξαν πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν δρόμο τῆς διανόησης καὶ τῆς ὀρθῆς λογικῆς καὶ κρίσης. Ἕνα ἀπὸ τὰ πολυτιμότερα ἐφόδια ποὺ ἀπέκτησα στὴν φοιτητική μου ζωή, πέραν τῶν θεολογικῶν γραμμάτων. Σᾶς εὐχαριστῶ ὅλους καὶ σᾶς εἶμαι εἰς ἀεὶ εὐγνώμων,  γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ διδασκαλία που μοῦ προσφέρατε.

Πατέρα καὶ ἀδελφέ μου κ. Νόστη Ψαρά. Ἰδοὺ ποὺ ὁ συγγενής σου, τὸ «δικό σας παιδί» ὅπως μὲ ἀποκαλοῦσες, ἀναβαίνει τὴν τελευταία βαθμίδα, στὴν διακονία τῶν ἀδελφῶν μας καῖ τοῦ συνανθρώπου. Σὲ εὐχαριστῶ ἐσένα καὶ στὸ πρόσωπό σου ὅλη τὴν ἀδελφότητα Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, ἀλλὰ καὶ ὅλους τοὺς συλλόγους ποὺ στάθηκαν καὶ στέκονται δίπλα μου στὸν ἀγῶνα μου.

Σεβαστοί μου πατέρες, ἀγαπητοί συγγενεῖς καὶ φίλοι. Κύριε ἀντιδήμαρχε Εὐόσμου καὶ συγγραφέα, ἀγαπητέ μου, κ. Σωτήρη Νικολαΐδη. Ἄνθρωποι ποὺ στέκεστε δίπλα μου μὲ τὴν προσευχή σας, τὴν στήριξη που μοῦ προσφέρετε, τὴν ἀγάπη καὶ τὴν καρδιά σας. Αὐτὴν τη στιγμὴ εἶστε ἡ ἔμπρακτη δι’ ἐμὲ ἐπιβεβαίωση τῆς κλήσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος νὰ σᾶς ἀνταποδίδει ἑκατονταπλάσια τὴν ἀγάπη σας. Σᾶς εὐχαριστῶ, θὰ εἶμαι πάντα κοντά σας καὶ θὰ προσβλέπω στὴν ἀνεκτίμητης ἀξίας στήριξή σας.

Μακαριώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα, πολυσέβαστέ μας Πατριάρχα καὶ Πάπα Ἀλεξανδρείας καὶ πάσης Ἀφρικῆς, κ.κ. Θεόδωρε Β, ἐπανέρχομαι καὶ πάλι σὲ ἐσᾶς γιατὶ ἔτσι πρέπει καὶ ἁρμόζει συνειδησιακά νὰ πράξω κατ’ αὐτὴν τὴν πανίερη στιγμή.

Ἡ ἐκκλησία εἶναι μιὰ κοινωνία ἀγάπης ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν συλλογικότητα καὶ τὴν ἑνότητα. Αὐτὸ δηλώνει ἐξ’ ἄλλου καὶ ὁ Παύλειος ὁρισμός της «Σῶμα Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. 12). Αὐτὸ διδασκόμαστε καθημερινὰ καὶ ἀπὸ τὸ δικό Σας παράδειγμα ζωῆς. Γύρω ἀπὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Ποιμένα συνοψίζεται ὅλη ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἡ συνειδητοποίηση τοῦ ἑνωτικοῦ καὶ συλλογικοῦ χαρακτήρα τῆς ταυτότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ μέγιστο δῶρο ποὺ ἀπεκόμισα τόσα χρόνια καὶ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ τὴ ἦθος Σας πρωτίστως Μακαριώτατε, ἀλλὰ καὶ τὸν φιλάνθρωπο χαρακτήρα τοῦ Πατριαρχείου μας.

Ὅταν κάποιος θελήσει νὰ ἐνσκύψει ἐπάνω στὸν ἀνθρώπινο πόνο, τότε κατανοεῖ καὶ τὴν ἔννοια τοῦ «ἁγίου» στὴν Ἐκκλησία. Οἱ πιστοί τότε καλοῦνται ἐνσυνειδήτως «ἅγιοι» ἐντός μας, ὡς συλλογικὴ ὀντότητα, «ἐν ἐνί στόματι καὶ μιᾷ καρδίᾳ». Εἶναι τὸ «βασίλειον ἱεράτευμα». Τὸ καύχημα καὶ ἡ χαρὰ τοῦ κάθε Ἐπισκόπου, τὸ ὁποῖο φέρει ἐντὸς του τὴν ἱερὴ καὶ πνευματικὴ ὑπόσταση, ἄνευ ἐξαιρέσεων, γιὰ νὰ ὁδεύει αἰωνίως, ὡς ἕνα σῶμα πρὸς τὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ὁ ἀνώτερος σκοπὸς τῆς Θείας Οἰκονομίας.

Σὲ λίγο, ὅταν τὰ ἁγιασμένα Σας χέρια θὰ ἀκουμποῦν ἐπάνω μου Μακαριώτατε, τότε εὐχηθεῖτε παρακαλῶ, νὰ μείνει μέσα μου ἄσβεστη αὐτὴ ἡ προσευχή, αὐτὴ ποὺ μὲ κράτησε τόσα χρόνια στὴν Ἱεραποστολὴ καὶ στὴν ταπεινὴ μου διακονία στὸ Πατριαρχεῖο μας, παρὰ τὶς ἀναρίθμητες δοκιμασίες. Εὐχηθεῖτε, καὶ ἂν πέσουν τά πολυτίμητα δάκρυά Σας ἐπάνω μου, ἂς εἶναι μαζὶ μὲ τὶς εὐχές Σας, δι’ ἐμέ,  «τὸ μύρο τὸ καταβαίνων ἐπὶ τὴν ᾤαν» τῶν πρώτων αὐτῶν ἀρχιερατικῶν μου ἐνδυμάτων, γιὰ νὰ σταθοῦν ἐπ’ αὐτῶν, ὡς πολύτιμοι μαργαρίτες, λάμποντες ἀνὰ τοὺς αἰῶνας. Γιὰ νὰ μοῦ θυμίζουν, τὴν ἀδιαμφησβήτητη εὐαγγελικὴ ρήση, καὶ προσωπικὴ μου ταπεινὴ δέηση, ἰδιαίτερα γιὰ τὴν νεοσύστατη Ἐπισκοπὴ τῆς Μπούνια καὶ Κισανγκάνι τὴν ὁποίαν καλοῦμαι ἐκ τοῦ νῦν, θυσιαστικῶς νὰ ὑπηρετήσω:

«Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου  ᾧ δέδοκάς μοι, ἵνα ὧσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς…ἵνα ὧσι τετελειωμένοι εἰς ἒν». Ἀμήν. Τὴν εὐχή σας Μακαριώτατε.

Ο Μακαριώτατος, με συγκίνηση αντιφώνησε λέγων τα εξής:

«Θεοφιλέστατε ἅγιε ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε Μπούνιας καὶ Κισανγκάνι κ. Πολύκαρπε

Τὰ λόγια σου καὶ μόνον φτάνουν γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν ἀγάπη σου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη καὶ κατ’ ἐπέκτασιν πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Καὶ φυσικὰ δὲν εἶναι γιὰ μένα κάτι τὸ πρωτόγνωρο. Ὅσα εἰπώθηκαν μὲ τὸση ἀγάπη ἀπὸ ἐσένα αὐτὴν  τὴν στιγμὴ πρὸ τῆς χειροτονίας σου, εἶναι αὐτὰ ποὺ βλέπουμε ἐδὼ καὶ 15 χρόνια νὰ συμβαίνουν ἀναφορικὰ μὲ τὸ πρόσωπό σου. Ὄντως, υἱέ μου καὶ ἐγὼ ὁ Πατριάρχης σου καὶ Πατέρας σου δικαιοῦμαι νὰ πῶ σήμερα, «τέκνον μου, Πολύκαρπε, … Υἱός μου εἶ σύ, ἐγώ σήμερον γεγένηκά σε».

Ξεκίνησες ὡς φοιτητής τοῦ Πολυτεχνείου νὰ ἀναζητεῖς τὴν ἀνώτερη πνευματικότητα στὴ ζωή σου. Δὲν ἀρκέστηκες στὰ γράμματα καὶ στὴν ὀρθολογιστική σκέψη ἂν καὶ σοῦ ἄρεζε πάντοτε ὁ ρεαλισμὸς καὶ ὄχι ὁ οὐτοπισμὸς ποῦ κυριαρχεῖ στὴν σκέψη τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Στὸν τρίτο χρόνο τῆς φοιτητικῆς σου ζωῆς διέκοψες προσωρινὰ τὴν φοίτησή σου γιὰ νὰ ἀφιερώσεις τὸν ἑαυτό σου στὸν Θεὸ καὶ στὴν ὑπακοὴ τὴν ὁποία ἔθεσες πάνω ἀπὸ κάθε τι στὴν ἐκκλησιαστική σου πορεία. Μετὰ ἀπὸ 16 χρόνια κοινοβιακοῦ βίου, κοντὰ στὸν Γέροντα Ἰωάννη  στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας στὸ Ἅγιο Ὄρος, ἀποφάσισες νὰ ἀκολουθήσεις μὲ τὴν εὐλογία τῆς συνοδείας σου τὸν δρόμο τῆς ἔσχατης θυσίας ποὺ ἦταν γιὰ σένα ἡ Ἱεραποστολή.

Στὴ Μαδαγασκάρη ἀφιερώθηκες στὴν προσφορὰ στὸν συνάνθρωπο ἐνῶ συνέχισες ταυτόχρονα, ὁλοκλήρωσες καὶ διεύρυνες τὶς πανεπιστημιακές σου σπουδές στὸ Πολυτεχνεῖο καὶ στὴ Θεολογικὴ Σχολή.

Κανεῖς μας Πολύκαρπε δὲν ξεχνάει τὸ γεγονός, ὅτι ἀφοσιώθηκες τόσο πολὺ στὴν διακονία τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελφῶν ποὺ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα ἔμαθες τὰ Μαλαγκάσι στὴν Μαδαγασκάρη καὶ δέθηκες τόσο πολὺ μὲ τὸν κόσμο ἐκεῖ, ὥστε νὰ σὲ θεωροῦν φίλο καὶ πατέρα τους ἀκόμα καὶ οἱ τοπικοὶ ἄρχοντες καὶ ἀρχές. Ἡ ἄοκνη διακονία σου στον Νότο τῆς Μαδαγασκάρης μάλιστα, ἐπέφερε τοὺς μέγιστους πνευματικοὺς καρπούς, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖς νὰ δεῖς τὸν τόπο στὸν ὁποῖο ὑπηρέτησες ἐπὶ 12 ετίας, νὰ ἀναδικνύεται σὲ Ἐπισκοπή, νὰ δέχεται τὸν πρῶτο του Ἐπίσκοπό του καὶ σύ νὰ ἀναλαμβάνεις πρωτοσύγκελος δίπλα στὸν ἀγαπητὸ Πατέρα καὶ ἀδελφό σου, στον Ἐπίσκοπο Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο.

Ἀκόμα θυμᾶμαι τὰ γράμματά σου καὶ τὶς ἐπιστολές, στὶς ὁποῖες μοῦ ἀφηγούσουν μὲ υἱϊκή ἀγάπη τοὺς κινδύνους, τὶς χαρές σου καὶ τὶς λύπες, μαζὶ μὲ τοὺς πειρασμούς σου. Ἀλλὰ Πολύκαρπέ μου γνώριζε ὅτι ὁ Πατριάρχης σου βρισκόταν δίπλα σου κάθε στιγμή, προσευχόταν καὶ σὲ συμβούλευε μὲ ἀγάπη καὶ ἰδιαίτερη συμπάθεια, γιατὶ ἔβλεπε τὸν κόπο καὶ τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία δούλευες γιὰ τὴν Ἱεραποστολή.

Μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς σου πήγαινες στὶς ἔρημες καὶ πιὸ ἀπομακρισμένες περιοχὲς τὶς ὁποῖες ὅπως ἔλεγες λάτρευες, γιατὶ ἐκεῖ συναντοῦσες τὸν ἀνθρώπινο πόνο, τὴν φτώχεια, τὴν ἀσθένεια, τὰ δάκρυα, ἀλλὰ καὶ τὴν χαρὰ ποὺ σοῦ ἔδινε ἡ προσφορά τοῦ ἐλάχιστου ἐκείνου φαγητοῦ, τῶν φαρμάκων, τῆς βοήθειας ποὺ ἔπαιρνες μαζί σου πάντοτε γιὰ νὰ δώσεις στὸν κόσμο μας. Μοῦ ἔλεγες ὅτι καθόσουν ὥρες ἀτελείωτες κάτω ἀπὸ τὸν ἔναστρο οὐρανὸ καὶ ἀπολάμβανες τοὺς μυστικοὺς ἤχους τῶν κυμμάτων τοῦ Ἰνδικοῦ Ὡκεανοῦ ποὺ γιὰ σὲνα ἦταν οἱ πιὸ ὄμορφες ψαλμωδίες, ἡ πιὸ μεγάλη παρηγοριά σου στὸν δύσκολο ἀγῶνα σου. Ποτὲ δὲν ἔμεινες ὅμως μόνος.

Τὸ ἔλεγες πολλὲς φορὲς. Ποτὲ ὁ ἄνθρωπος ποὺ δουλεύει γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν μένει μόνος του σὲ αὐτὴ τὴν ζωή. Χαιρόσουν ὅταν τὰ μικρὰ παιδιὰ μαζευόντουσαν γύρω, ἄλλοτε γιὰ νὰ ἀκούσουν τὶς ταπεινὲς, ἁπλές σου κατηχήσεις, ἄλλοτε γιὰ νὰ παίξουν ἀκόμα μαζί σου, ἄλλοτε γιὰ νὰ σοῦ ποῦν τὸν πόνο τους.

Καὶ στὸ Κονγκό ὅμως ὅπου σὲ μετακίνησε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας, ἔκανες ὑπακοὴ καὶ σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα, ἔμαθες πολὺ καλά τὰ Λινγκάλα, τὴν γαλλικὴ καὶ τώρα ἀσχολεῖσαι καὶ μὲ τὴν ἐκμάθηση τῆς Σουαχίλι.

Ἀλλὰ ἐδῶ Πολύκαρπέ μου ὁ ρόλος σου δὲν ἦταν ἁπλά κατηχητικός, οὔτε μόνο φιλανθρωπικός. Ἐδῶ δούλεψες γιὰ τὴν θεμελίωση καὶ ὀργάνωση μιᾶς νεοσύστατης Ἐπισκοπῆς ὑπὸ τὴν ἐποπτία καὶ καθοδήγηση τοῦ Πατριάρχου σου καὶ ἀνταποκρίθηκες στὰ μέγιστα. Προσπάθησες καὶ πάλι νὰ ἀφομοιωθεῖς μὲ τὸν κόσμο καὶ νὰ γίνεις γιὰ δεύτερη φορὰ θυσία γιὰ τὸν κόσμο τῆς Ἀφρικῆς καὶ δὴ τοῦ Κονγκό, ποὺ ἂν καὶ δύσκολος, δὲν δίστασες ποτὲ νὰ τὸν ἀγαπήσεις καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσεις. Καὶ ὁ κόσμος αὐτὸς σήμερα Πολύκαρπέ μου σὲ ἀμείβει.

Ὅντως, πολὺ σωστὰ ἀνέφερες ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιὰ κοινωνία ἀγάπης. Ἡ πρώτη για τὴν ἀκρίβεια κοινωνία ἀγάπης. Ὄντως ἡ ἑνότητα τῆς Πίστεως καὶ ἡ Κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ναὶ Πολύκαρπέ μου. Σὲ λίγο, τὰ χέρια αὐτὰ ποὺ ἔχουν ψηθεῖ κάτω ἀπὸ τὸν Ἀφρικάνικο ἥλιο, ποὺ ἔχουν ἀκουμπήσει τά ἀθῶα μέτωπα χιλιάδων παιδιῶν ποὺ βασανίζονται ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὴν φτώχεια, ποὺ δὲν διστάζουν νὰ πιάσουν τὴν ξύλινη ἱεραποστολικὴ ράβδο, γιὰ νὰ στηρίξουν τὰ κουρασμένα πόδια ἑνὸς γηραιοῦ ἀλλὰ ἀκμαίου Πατριάρχου, θὰ ἀκουμπήσουν ἐπάνω σου. Καὶ θὰ σοῦ παραδώσουν τὸ ὑπέρτατο Ἐπισκοπικό ἀξίωμα. Αὐτὸ τὸ ἀξίωμα δὲν σοῦ χαρίζεται σήμερα ὡς ἀντίδωρο τῶν κόπων σου μόνον. Δὲν σοῦ χαρίζεται σήμερα ὡς δίκαια ἀνταπόδοση τῆς ἀγάπης καὶ ἀφοσίωσης ἐν ταπεινώσει, ποὺ ἔδειξες τόσα χρόνια πρὸς τὸν συνάνθρωπό σου, πρὸς τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Πατριαρχεῖο σου.

Σοῦ χαρίζεται ἅγιε ἐψηφισμένε, Ἐπίσκοπε Μπούνιας, Κισανγάνι, ὡς ἐφόδιο γιὰ τὴν μετέπειτα πορεία τοῦ ἔργου σου. Καλεῖσαι νὰ τελειώσεις αὐτὸ ποὺ τόσο ὄμορφα ξεκίνησες καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο χαροποίησες τὸν Πατριάρχη σου ὅσο καὶ τὸν Γέροντά σου τὸν Ἰωάννη καὶ τὴ συνοδεία σου, ἀλλὰ καὶ τοὺς γονεῖς σου καὶ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν κόσμο σου.

Πολύκαρπέ μου, χτίσε τὴν Ἐκκλησία ποὺ σοῦ ἐνεμπιστεύεται ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος σήμερα. Χτίσε τὴν ἀγάπη στὸ ποίμνιο ποὺ σοῦ χαρίζεται, γιατὶ ἐσὺ πρῶτος τὸ ἀγκάλιασες καὶ στάθηκες δίπλα του ὡς πατέρας. Σήκωσε τὴν ράβδο σου ὄχι πρὸς ἐμπαθὴ ἀλλὰ πρὸς παιδαγωγική παίδευση τῶν ἀδελφῶν σου. Συνέχισε νὰ σκύβεις μὲ συμπάθεια, ὑπομονὴ καὶ καρτερία πάνω στὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Παίδευε ἀλλὰ καὶ συγχώρα. Ἀγάπα ὅμως ὅλον τὸν κόσμο ποὺ σὲ ἀγαπᾶ ἢ ὄχι. Χάρισε τὴν Χάρη ποὺ σήμερα σοῦ χαρίζεται χωρίς καμία διάκριση καὶ ναι, ὅπως εἶπες, συνέχισε νὰ βλέπεις τὴν ἁγιότητα ὡς ἀγῶνα πρὸς τὴν τελειότητα καὶ ὄχι ὡς ἀναμαρτησία ἤ ὡς ἐπίκτητη μαγικὴ χάρη ποὺ ξεχωρίζει τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἁμαρτωλοὺς ἢ ἐναρέτους.

Προσεύχομαι για σένα παιδί μου καὶ εὔχομαι μὲ τὴν Χάρη τοῦ ἐν Τριάδι Κυρίου καὶ Θεοῦ μας, νὰ τηρήσεις αὐτοὺς ποὺ σήμερα σοῦ χαρίζονται καὶ σοῦ ἐνεμπιστεύονται, «τετελειωμένους εἰς ἓν», «ἵνα ὥσιν ἕν καθὼς ἡμεῖς», ἐν Χριστῷ, στὴν τελευταία σου αὐτὴ πορεία πρὸς τὴν αἰωνιότητα. Ἂς εἶσαι πάντα ἄξιος».  

     

Ακολούθως στο παρακείμενο Αρχονταρίκι της Μονής παρετέθη εόρτιος δεξίωση, όπου ο νεοχειροτονηθείς αρχιερεύς εδεέχθη τις ευχές όλων. Αργότερα στον Ελληνικό Ναυτικό Όμιλο Αλεξανδρείας,  παρέθεσε επίσημο γεύμα, επί τη ευσήμω ημέρα.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΘΕΟΦΙΛ. ΕΠΑΡΧΙΟΥΧΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΜΠΟΥΝΙΑΣ, ΚΙΣΑΓΚΑΝΙ ΚΑΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΚΟΝΓΚΟ κ. ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

            Γεννήθηκε στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 1973 στὴν Ἡλιούπολη τῆς Θεσσαλονίκης, ὅπου καὶ ὁλοκλήρωσε τὶς μαθητικές του σπουδές. Εἰσήχθη στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στὸ Τμῆμα τῶν Ἡλεκτρολόγων Μηχανικῶν και Μηχανικῶν Ἡλεκτρονικῶν Υπολογιστῶν τῆς Πολυτεχνικῆς Σχολῆς, τοῦ ὁποίου κάτοχος BSC καὶ MASTER τυγχάνει. Στὴν Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης ἐκάρη μοναχὸς τὸ 1995, στὴν συνοδεία τοῦ γέροντος Ἰωάννου Ἱερομονάχου. Εἶναι κάτοχος Bachelor Ὀρθόδοξης Θεολογίας καὶ Ἀνθρωπιστικῶν Σπουδῶν στὸ πανεπιστήμιο Euraka University of Switzerland καὶ κάτοχος Master στὴν Ὀρθόδοξη Θεολογία στὸ Πανεπιστήμιο Νεάπολις τῆς Πάφου.

Ἐργάζεται στὸν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς ἀπὸ τὸ 2010. Ὡς Πρωτοσύγκελος διακόνησε, στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Μαδαγασκάρης ἕως τὸ 2018, ἔκτοτε δε στὴν Ἱ. Ἐπισκοπὴ Τολιάρας καὶ Νοτίου Μαδαγασκάρης. Τὸ 2018 ἐργάσθηκε καὶ στὸ Ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο τῆς Ἱ. Μ. Κινσάσας τοῦ Κονγκό, κοντά στον Μακαριστό Μητροπολίτη Κινσάσας κ. Νικηφόρο. Ἔχει ἐργασθεῖ στὴν Ἱερὰ Μονὴ καὶ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης, πλησίον τοῦ τότε ἡγουμένου της καὶ νῦν Γέροντος Δέρκων κ. Ἀποστόλου. Τὸ μοναχικὸ ἰδεῶδες καὶ ἡ Ἱεραποστολὴ εἶναι τὸ ἀντικείμενο τῆς διπλωματικῆς του διατριβῆς.

Στὶς 6 Μαρτίου 2022, διορίσθηκε ὡς Πατριαρχικὸς Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Κισανγκάνι, ὑπὸ τὴν Α.Θ.Μ. καὶ Προκαθήμενο τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Θρόνου, κ.κ. Θεοδώρου Β΄. Στὸ Ἀνατολικὸ Κονγκὸ ἐργάσθηκε φιλοτίμως, γιὰ τὴν θεμελίωση τῆς νεοσύστατης Ἐπισκοπῆς Κισανγκάνι. Ὁμιλεῖ, ἐκτὸς τῆς μητρικῆς του γλώσσας  τῆς Ἑλληνικῆς, τὰ Ἀγγλικά, Γαλλικά, Μαλαγκάσι καὶ Λιγκάλα.

Στὶς 15 Φεβρουαρίου 2024, ἐκλέχθηκε ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, προτάσει της ΑΘΜ, Ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Μπούνιας, Κισανγκάνι καὶ Ἀνατολικοῦ Κονγκό.

Είναι όλοι εκείνοι που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν. Εκείνοι που μας προστάτευσαν και μας μεγάλωσαν. Εκείνοι που μας πόνεσαν και πονέσαμε. Ενδεχομένως και κάποιοι που μας πρόδωσαν ή προδώσαμε. Φίλοι, συγγενείς, γείτονες, συμμαθητές, εχθροί και αντίπαλοι, κοινωνικοί, επαγγελματικοί, ιδεολογικοί. Είναι οι μάνες που μας έθρεψαν με το γάλα τους, οι πατεράδες που μας στήριξαν με τον ιδρώτα τους, οι καλοί ή οι κακοί που έλαχαν στο βίο μας. Πλούσιοι, φτωχοί, μεροκαματιάρηδες, επιτυχημένοι ή αδύναμοι να σταθούν στα ζόρια της ανθρώπινης κοινωνίας.

Αδικημένοι ή δικαιωμένοι στην τότε θνητή τους περιβολή, τώρα αόρατοι, ακριβοθώρητοι παρατηρούν τα πάντα μέσα από το τηλεσκόπιο του πνευματικού εμβαδού τους.

Με λίγα λόγια είναι οι Συνάνθρωποί μας και αυτό είναι αρκετό!

Όλοι τους, ασχέτως του πολυτελούς ή ταπεινού μνήματος εντός του οποίου έχουν ενταφιασθεί, δεν κατέχουν παρά δύο μέτρα γης. Στα Κοιμητήρια είναι ο ιερός χώρος όπου συνυπάρχουν η τεθνεώσα ματαιότητα με την ματαιοδοξία των εν ζωή επισκεπτών. Είναι η μοιραία συνάντηση Ζωής και Σιωπής. Γι αυτό τα Ψυχοσάββατα οι τάφοι «ανοίγουν» και οι ψυχές περιφέρονται να ανταμωθούν με τους οικείους τους. Μιλούν οι άυλες υπάρξεις με τις υλικές και το αόρατο σκηνικό αδυνατεί να το περιγράψει η λογική παρά μόνο η καρδιά.

Ψυχοσάββατο άλλωστε είναι η κοινή ονομασία του Σαββάτου πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και του Σαββάτου πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Αν και όλα τα Σάββατα του έτους είναι αφιερωμένα στις ψυχές των χριστιανών, που έχουν αποβιώσει ανά τους αιώνες, σύμφωνα με τις Γραφές, η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία τιμά και ειδικά τη μνήμη τους τα δύο προαναφερθέντα Σάββατα. Τα δύο Ψυχοσάββατα τιμώνται από τους πιστούς με μνημόσυνα στις εκκλησίες, τρισάγια στους τάφους των προσφιλών τους προσώπων, μοίρασμα κολλύβων και ελεημοσύνες στους φτωχούς.

Η αληθινή πίστη όμως δεν σχετίζεται με την ελεημοσύνη αλλά τη στάση ζωής. Εκείνη που στηρίζεται στην αξιοπρέπεια απέναντι στον εαυτό μας και την αλληλεγγύη, απέναντι στους άλλους.

Στην Αλεξάνδρεια το Ψυχοσάββατο ξεκίνησε από νωρίς στον Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών στην Ιμβραημία, όπου εκεί ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής τέλεσε τη Λειτουργία, μνημονεύοντας τους συγγενείς των πιστών, προσφέροντας έτσι την ανακούφιση σε όλους όσοι βίωσαν την απώλεια προσφιλών τους προσώπων.

Στη συνέχεια ο Πατέρας Πάνος, ακολούθησε έναν επίπονο και εξαντλητικό δρόμο να προλάβει να ικανοποιήσει και να λυτρώσει τους πάροικους που τον ανέμεναν στα δύο Κοιμητήρια της Ελληνικής Κοινότητας.

Το έχουμε επαναλάβει πλειστάκις και αυτό δεν κουραζόμαστε να το σημειώνουμε τακτικά στα κείμενά μας. Ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής, αποτελεί ένα αυθεντικό παράδειγμα κληρικού, που έχει αφοσιωθεί ψυχή τε και σώματι στην διακονία του ιερατικού του έργου. Ακούραστος τρέχει συνεχώς στον Οίκο Ευγηρίας ΜΑΝΝΑ, στου ναούς του Πατριαρχείου, πότε ως ιερέας και πότε ως ιεροψάλτης, διδάσκει τους μαθητές καθότι εκπαιδευτικός και όλα αυτά αγόγγυστα και αφιλοκερδώς.

Το Ψυχοσάββατο λοιπόν έψαλλε πάνω από τα μνήματα όλων των αποδημησάντων παροίκων που του υπεδείκνυαν οι δικοί τους άνθρωποι. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στο Α΄ Κοιμητήριο, πράττοντας και πάλι το ίδιο με την αυτή γενναιοδωρία ψυχής. Και σαν μην έφθανε η πεντάωρη απ΄ το πρωί ορθοστασία του, να μνημονεύει άπαντες τους κεκοιμημένους με όλο το τελετουργικό που αρμόζει στην ορθόδοξη πίστη, ακάματος τέλεσε και μνημόσυνο στον τάφο του Κωνσταντίνου Καβάφη παρουσία Ελλήνων επισκεπτών από την Αθήνα, καθώς και σε μνήματα ευεργετών, τιμώντας κατ΄ αυτό τον τρόπο τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους που βοήθησαν τον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό να αναδειχθεί και να προκόψει.

Μπορεί η Παροικία των Αιγυπτιωτών να βιώνει καθοδική πορεία, όσον αφορά στην πληθυσμιακή της καταγραφή, όμως ιερείς σαν τον Πατέρα Πάνο Γαζή θα δίνουν δύναμη στους εν ζωή συμπάροικους και θα θέτουν γερά τα θεμέλια για την αριθμητική ανασύσταση στων Ελλήνων τις Κοινότητες.

Οι νεκροί δεν έχουν σώμα, δεν έχουν αισθήσεις, δεν έχουν λογική. Όμως αυτά τα στοιχεία είναι περιττά στον χώρο του Πνεύματος και του Αέναου Χρόνου.

Γιατί οι ψυχές δεν υφίστανται ως σαρκικές οντότητες, αλλά ως άυλες περιφερόμενες δυνάμεις των οποίων ο πυρήνας είναι η Αγάπη, η Μνήμη και η Συγχώρεση.

Και τα Ψυχοσάββατα η μνημόνευση των ονομάτων τους, επιφέρει γαλήνη τόσο στους ιδίους αποδημήσαντες που εδρεύουν στον μη ορατό κόσμο, όσο και στους οικείους τους που τους ενθυμούνται στα μνήματα, ως χώρους αναφοράς και όχι ως τόπους μεταφυσικής συγκατοίκησης.

Γιατί αν κάποιοι μπορούν να δουν παραπέρα απ τα γήινα, ενδεχομένως να μην είναι οι ζωντανοί τους νεκρούς, αλλά οι δεύτεροι τους πρώτους.

Ας κλείσουμε όμως με το ποίημα του σπουδαίου Λορέντζου Μαβίλη τη «Λήθη»

Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
την πίκρια της ζωής. Όντας βυθίσει
ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήσει,
μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νάναι!

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
στης Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση·
μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
α στάξει γι’ αυτές δάκρυ, όθε αγαπάνε.

Κι αν πιουν θολό νερό, ξαναθυμούνται,
διαβαίνοντας λιβάδι απ’ ασφοδίλι,
πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

Α δεν μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν·
θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Όπως κάθε Ψυχοσάββατο ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής και συνάμα αγαπητός εκπαιδευτικός, το Σάββατο 9^ης  Μαρτίου 2024 θα τελέσει Θεία Λειτουργία και Μνημόσυνα στους Ταξιάρχες και στα Κοινοτικά Κοιμητήρια.

Πρώτα θα τελεσθεί η Επιμνημόσυνη Δέηση στο 2^ο Κοιμητήριο (γνωστό ως Ικάρων) από τις 10:45 έως τις 12:00 και ακολούθως στο 1^ο  Κοιμητήριο (των Ευεργετών) από τις 12:00 μ.μ  έως 13:00 μ.μ.

Οι πάροικοι που επιθυμούν να μνημονεύσουν τους δικούς τους τεθνεώτες, καλούνται να βρίσκονται τις προαναφερθείσες ώρες στα ανωτέρω Κοιμητήρια, έτσι ώστε να διευκολυνθεί το έργο του Πρωτοπρεσβύτερου π. Πάνου Γαζή

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΨΥΧΟΣΣΑΒΑΤΟΥ

Σάββατο, 9ης Μαρτίου 2024

Κοινοτικός Ιερός Ναός Ταξιαρχών Ιμπραημίας

(♰ ΨΥΧΟΣΑΒΒΑΤΟΝ, Επιμνημόσυνη Δέηση υπέρ πάντων των κεκοιμημένων πατέρων & αδελφών ημών)

07:45π.μ – 10:00 π.μ: ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

10:45 – 12:00: ΤΡΙΣΑΓΙΑ ΣΤΟ 2ο ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΑ

12:00 – 13:00: ΤΡΙΣΑΓΙΑ ΣΤΟ 1ο ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΚΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Την Κυριακή, 10 Μαρτίου 2024 ΔΕΝ θα γίνει Θεία Λειτουργία στους Ταξιάρχες. Θα γίνει μονοεκκλησιά στον Άγιο Σάββα λόγω χειροτονίας Επισκόπου από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής κ.κ Θεόδωρο.

Καθ΄ όλη την διάρκεια της χειροτονίας του, οι βουρκωμένοι οφθαλμοί του επιβεβαίωναν την συγκινησιακή του φόρτιση. Ο Θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Επίσκοπος Ιππώνος κ. Στέφανος, βίωνε την ύψιστη τιμή της ιερατικής του πορείας. Η αξιοσύνη του ως απότοκο της συνειδησιακής του διαμόρφωσης περί της χριστιανικής διακονίας, είχε κατακλύσει από πιστούς τον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Αγίου Νικολάου Καΐρου.

Ο έλκων την καταγωγή του εκ Κυπαρισσίας του νομού Μεσσηνίας, με ισχυρό βιογραφικό γνώσης και προσφοράς πιστοποιούσε με τον πλέον αθόρυβο τρόπο κληρικού, το δίκαιον της παμψηφεί εκ της Ιεράς Συνόδου αναβάθμισής του, εις τον Τρίτο βαθμό της ορθόδοξης ιεροσύνης.

Εμπλουτισμένος απ΄ τις εμπειρικές ατραπούς της ποιμαντικής του πορείας και με εχέγγυα τον διαυγή βίο του απ΄ όσους σταθμούς κι αν άσκησε την ποιμαντορία του, τέθηκε ενώπιον του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.  Θεοδώρου Β΄, ταπεινός, τρεμάμενος μετά δακρύων στην εκφορά του λόγου του.

Η ομιλία του τεκμηρίωνε απ΄ τη μια, το συναισθηματικό φορτίο που είχε εναποθέσει στους ώμους του η τιμή που του απεδίδετο και από την άλλη τη γενναιότητα με την οποία πορεύτηκε στη ζωή του.

Ο ελληνικός λαός, χρησιμοποιεί πλειστάκις την παροιμιακή φράση «Άγιος στον τόπο του δεν αγιάζει» επιχειρώντας να καταδείξει την υστεροβουλία των συμπατριωτών ενός σπουδαίου ανθρώπου,  ως μια αγνώμονα στάση εις βάρος του ευεργέτη τους. Συνηθίζεται αυτό να συμβαίνει σε περιπτώσεις ουκ ολίγες.

Ο Θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Επίσκοπος Ιππώνος κ. Στέφανος, εντάσσεται ακριβώς στην αντίθετη κατηγορία: Άγιασε στον τόπο του! Η πατρίδα του τον αποδέχθηκε πολύ πριν πατήσει τη Νειλοχώρα για να υπηρετήσει το Πατριαρχείο και την ορθοδοξία της πίστης του. Διόλου τυχαία λοιπόν, η παρουσία απ΄ τη γενέτειρά του τόσων πολλών ευγνωμονούντων προς αυτόν συμπατριωτών του, ακόμα δε περισσότερο ομογενών Ελλήνων από διάφορα μέρη του κόσμου.

Η στεντορεία τη φωνή εκφρασθείσα τιμή «Άξιος», εκ της συμπάσης ευχαριστιακής συνάξεως, αποτέλεσε  μια προδιαγεγραμμένη από πολλά έτη δικαίωση του Επισκόπου Στεφάνου.

Δια τούτο, οι βουρκωμένοι οφθαλμοί καθώς επίσης και η τρεμάμενη άρθρωση του λόγου του.

Τον ακούσαμε να αναφέρει μεταξύ πολλών άλλων τα κάτωθι, με το χριστεπώνυμο πλήθος έμπλεο συναισθημάτων να ακούει  τον μελίρρυτο ποιμένα του να καταθέτει εν είδει «ομολογίας πίστεως» τον πόνο που ο κληρικός βίος του επεφύλασσε. Αλλά συνάμα  και τη λύτρωση με την οποία παρηγορήθηκε για την απόφασή του να ταξιδέψει στο «ακανθώδες» μονοπάτι της χριστιανοσύνης.

«Μακαριώτατε Πάπα και Πατριάρχα ημών 

Σεπτή των Ιεραρχών χορεία, Εξοχώτατοι Εκπρόσωποι της Ελλάδος και της Κύπρου στην Νειλοχώρα. Εντιμότατοι  Πρόεδροι της Ελληνικής Κοινότητος Καΐρου και των  Αραβοφώνων Χριστιανών. Αγαπητοί μου πατέρες και αδελφοί και   αγαπητοί μου χριστιανοί.

Δοξάζω του Πατρός και του Υιού την δύναμιν και Πνεύματος Αγίου υμνώ την εξουσίαν, αδιαίρετον, άκτιστον Θεότητα, την βασιλεύουσαν εις αιώνα αιώνος.  

Με αυτόν τον δοξολογικό ύμνο με δίδαξε ο αείμνηστος Γέροντάς μου Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανος ,να ξεκινώ την κάθε ημέρα της ζωής μου. 

Από την ημέρα της εκλογής μου, πάλιν και πολλάκις με τα χείλη του σώματος  πολύ περισσότερο προσπαθώ, με τα χείλη της ψυχής μου, να ψελλίζω  αυτήν την δοξολογία…]

[…Μεγάλωσα παρά τους πόδας Στεφάνου Αρχιερέως του ανεξικάκου  ευγενούς και λογιοτάτου. Από την παιδική μου ηλικία  με νουθετούσε πνευματικά και συνεχώς  με κατάρτιζε  με υπομονή και αγάπη…] 

[…Η χαρά του θα είναι διπλή, διότι ο αγαπημένος του, όπως σας αποκαλούσε, πάντα με σεβασμό, Πατριάρχης  Θεόδωρος, με  περιβάλλει με την ίδια  στοργή και  αγάπη όπως εκείνος, και ιερουργεί  το  μυστήριο της χειροτονίας μου. Πάντα θα του είμαι ευγνώμων για  όσα μου προσέφερε…]

[…Η πορεία μου στην Εκκλησία ξεκίνησε από το μικρό και άνυδρο νησάκι,  την Πρώτη  Τριφυλίας. Στην Ιερά Μονή Παναγίας της Γοργοπηγής όπου εκάρη μοναχός.  Ένα κομμάτι της καρδιάς μου πάντα θα είναι εκεί. Η Παναγία γνωρίζει τον πόνο  και τα δάκρυά μου για το μικρό περιβολάκι Της ..].

[…Στην σημερινή χαρμόσυνο ημέρα απουσιάζουν δύο μέλη της οικογενείας μου . Ο Κύριος τους κάλεσε κοντά Του, λίγο πρόωρα κατά την κατ΄ άνθρωπον αντίληψιν… Η μητέρα μου πρεσβυτέρα Ολυμπία και ο αδελφός μου Δημήτριος.  Με τα μάτια της ψυχής, τους βλέπω να είναι εδώ κοντά μου και να χαίρονται μαζί μας.

Ακούω την συχνή  ευχή της μητέρας μου. Δεν ήταν ευχή για μια γρήγορη  προαγωγή στα υψηλά αξιώματα της εκκλησίας! Σε κάθε προαγωγικό βήμα της ζωής μου, μού ευχόταν: “Χαίρομαι πολύ παιδί,  αλλά πάντα να προσέχεις στην ζωή σου  για να μην χάσεις  την πορεία σου προς την Βασιλεία των Ουρανών” .Την ευχαριστώ για τις δακρύρροες για μένα  προσευχές της.  

 Την πίκραναν πολλοί …., αλλά η υπομονή της  θεωρώ έγινε το εισιτήριό της για την αιώνια χαρά του παραδείσου. 

Ο Δημήτρης  με την αγάπη του και το τίμιο  παράδειγμα του με στήριζε σε κάθε βήμα  μου. Ένιωθα,  το αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος ως πόλη οχυρά. Συνεχίζω όμως να το νιώθω διότι είναι δίπλα μου ο νεότερος αδελφός μου Γεώργιος και η έντονη   υποστηρικτική αγάπη των  μελών των   οικογενειών  τους…]

Σ΄ αυτό το σημείο ο  Θεοφιλέστατος Εψηφισμένος Επίσκοπος Ιππώνος κ. Στέφανος, ευχαρίστησε όλους τους Αρχιερείς, με ειδική μνεία στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μέμφιδος κ. Νικόδημο – Πατριαρχικό Επίτροπο Καΐρου, καθώς και όλους όσοι παρευρίσκονταν απ΄ την πατρίδα του την Κυπαρισσία για να τον τιμήσουν, την Ελλάδα και άλλα μέρη του κόσμου. Κατακλείων το λόγο του τόνισε τα εξής:  

[…Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ενώ έπρεπε να βιώσω αυτές τις ιερές στιγμές με σιωπή  μακρηγόρησα,  και σας ζητώ συγγνώμη . 

Κατά τις  Αρχιερατικές χειροτονίες στάθηκα δίπλα σας, κρατώντας την Αρχιερατική φυλλάδα. Σας έβλεπα στα μάτια. Τα μάτια  που δάκρυζαν από συγκίνηση και πνευματική χαρά. Ένιωθα ότι μαζί με την Θεία Χάρη ματαδίδατε στους Αγίους Αρχιερείς και ένα κομμάτι της γλυκιάς Σας καρδιάς. Σας παρακαλώ δώστε και σε μένα τα ίδια δώρα. Την Θεία χάρη και ένα ελάχιστο της χρυσής καρδιάς σας,  που τους πάντας αγαπά και παρηγορεί να αγαπώ και να στηρίζω το ποίμνιο σας».

Αντιφώνησε ο Μακαριώτατος επίσης συγκινημένος τα μάλα με την ομιλία του, όπου μεταξύ πολλών άλλων εξέφρασε τα κάτωθι:

«Θεοφιλέστατε Εψηφισμένε Επίσκοπε Ιππώνος κ. Στέφανε,

Ωσάν, λοιπόν, ο Αρχιποιμήν της Εκκλησίας Κύριος να προετοίμαζε την ιερατική σου πορεία προς την Δευτερόθρονη Εκκλησία του Αγίου Αποστόλου Μάρκου, εφοδιάζοντάς σε με πλουσία διοικητική και ποιμαντική εμπειρία, μετεκλήθης το έτος 2018 υπό της Μετριότητός μας στην Πατριαρχική Καθέδρα και έδρα της καθ’  ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αλεξανδρείας, για να διακονήσεις το ελληνόφωνο ποίμνιο στην πρωτεύουσα της θεοβαδίστου Νειλοχώρας, πλησίον του αφοσιωμένου κατά πνεύμα υιού μας, Σεβασμιωτάτου  Μητροπολίτου Μέμφιδος κ. Νικοδήμου, Επιτρόπου μας στο Κάιρο.

Έκτοτε, διακονείς την ελληνική παροικία εν αγάπῃ, θυσίᾳ, ταπεινώσει καί καρτερίᾳ, επ’  ωφελεία και πνευματική προαγωγή αυτής, φέρων, ιδία ημών προαιρέσει και φιλοτιμία, και το Πατριαρχικόν οφφίκιο του Μεγάλου Εκκλησιάρχου, διαφυλάττοντας την παραδεδομένη και αμετάβλητη Λειτουργική παράδοση και τάξη, η οποία χαρακτηρίζει τους Παλαίφατους Πατριαρχικούς Θρόνους της Ανατολής.

Κατόπιν αυτής της ευλογημένης και καλλικάρπου ιερατικής διαδρομής σου, προσφιλέστατε και ηγαπημένε εν Κυρίῳ υιέ μου π. Στέφανε, σήμερα η των Αλεξανδρέων Εκκλησία σέ τιμά διά της εις Επίσκοπον χειροτονίας σου, προσφέροντάς σου τον περιλάλητον τίτλο της παλαι ποτέ διαλαμψάσης Ιεράς Επισκοπής Ιππώνος. Μίας Επισκοπής των πρωτοχριστιανικών χρόνων, κειμένης στα εδάφη του αρχαίου βερβερικού βασιλείου της Νουμιδίας, το οποίο εκτείνετο στα όρια της σημερινής Αλγερίας και τμήματος της Τυνησίας.

Η εις Επίσκοπον ἀνάδειξή σου τιμά, όχι μόνον το τίμιο πρόσωπόν σου, αλλά και τους ευλογημένους σου γονείς, τον σήμερα εδώ συλλειτουργούντα πατέρα σου, Αιδεσιμολογιώτατο π. Παναγιώτη και την ευλαβεστάτη μητέρα σου, πρεσβυτέρα Ολυμπία, δίδοντας εμπράκτως το αγλαόκαρπο παράδειγμα της ευσεβούς Ιερατικής οικογενείας, η οποία εν φόβω και νουθεσία Κυρίου ανέθρεψε τα τέκνα της, εσάς π. Στέφανε, τον αγαπητό μας Γεώργιο και τον αναπαυόμενο στην αγκάλη του Θεού μακαριστό Δημήτριο, μετά των εκλεκτών συζύγων και των χαριτωμένων παιδιών τους.

Πρόσελθε, αδελφέ ηγαπημένε και προσφιλέστατε. Είσελθε στην Χαρά του Κυρίου σου, για να λάβῃς το Πνεύμα το Άγιον, την Χάρη αυτή, η οποία θα σε εμψυχώνει, θα σε στηρίζει και θα σε καθαγιάζει ως ιστάμενον εις τύπον και τόπον Χριστού, ώστε να  εκπληρώσεις την αποστολή σου, κάνοντας πράξη την ανεπανάληπτη φράση του Αγίου προκατόχου σου, Αυγουστίνου Ιππώνος: «Αγάπα τον Θεό και κάμε ό,τι θες». Αμήν!

Της Ευχαριστιακής Συνάξεως και της εις Επίσκοπον χειροτονίας του Θεοφιλεστάτου μετείχαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Γέρων Λεοντοπόλεως κ. Γαβριήλ, Γενικός Πατριαρχικός Επίτροπος, Ρόδου κ.Κύριλλος, Ερμουπόλεως κ. Νικόλαος, Μέμφιδος κ. Νικόδημος, Πατριαρχικός Επίτροπος Καΐρου, Νουβίας κ. Σάββας, Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας Γλυφάδας, Ελληνικού, Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης κ. Αντώνιος, Πτολεμαΐδος κ. Παντελεήμων, Αρχιγραμματεύς της Αγίας και Ιεράς Συνόδου, Πηλουσίου κ. Νάρκισσος, Πατριαρχικός Επίτροπος Αλεξανδρείας, Καρθαγένης κ. Μελέτιος, Πέτρας και Χερρονήσου κ. Γεράσιμος, Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, Κινσάσας κ. Θεοδόσιος, οι Θεοφιλέστατοι Επαρχιούχοι Επίσκοποι Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομος, Μπουζουμπούρας και Μπουρούντι κ. Ισσάκ και οι Θεοφιλέστατοι Βοηθοί Επίσκοποι Κνωσσού κ. Μεθόδιος, και Κωνσταντιανής κ. Κοσμάς.

Έλαβαν μέρος ακόμη, ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης κ. Διονύσιος Χαριτάκης, Καθηγούμενος της Ι. Μονής Πσναγίας Αγκαράθου Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης, οι Πανοσιολογιότατοι Πρωτοσύγκελλοι των Ι. Μητροπόλεων Ιλίου, Μέμφιδος και Παροναξίας, ο κατά σάρκαν πατέρας του χειροτονηθέντος Επισκόπου, Αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος Π. Παναγιώτης Σουλιμιώτης, κληρικός της Ι. Μ. Τριφυλίας και άλλοι κληρικοί και μοναχοί, ελθόντες στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα προς τούτο.

Από πλευράς πολιτειακών θεσμών παρέστησαν: η  Πρέσβυς της Κυπριακής Δημοκρατίας στο Κάϊρο,  κα. Πόλυ Ιωάννου, ο Γραμματεύς της Ελληνικής Πρεσβείας κ. Γεώργιος Οικονόμου, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητος Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής, η  Αντιπρόεδρος της ανωτέρω Κοινότητος κα. Χρυσάνθη Σκουφαρίδου μαζί με την Γενική Γραμματέας κα. Βιλλυ Πολίτη Ζουέ και τον Ταμία κ. Αντώνη Ιορδανίδη,   ενώ την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας εκπροσώπησε ο Κοινοτικός Επίτροπος κ. Βασίλειος Ζουές.

Το «παρών» έδωσαν επίσης: ο ΑΚΑΜ Πλοίαρχος κ. Μιχάλης Τσιλιγκάκης,  ο κ.  Έρικ Αδάμ Μέγας Ευεργέτης του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού, ο Πρώην Αρχηγός του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων Καΐρου κ. Ιωάννης Μελαχροινούδης,  η κα. Δέσποινα Τζόβα της Ελληνικής Πρεσβείας στο Κάιρο, ο κ. Γεώργιος Ζουμπουλίδης  Πρόεδρος του Ορθοδόξου Πατριαρχικού Πνευματικού Κέντρου Σούμπρας, η κα. Βάσω Γαζή Αντιπρόεδρος της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Ελληνίδων Κυριών Καΐρου, ο κ. Γιώργος Κοκορέλης Διευθυντής της Αμπετείου Σχολής του Καΐρου, ο Διευθυντής της Αχιλλοπουλείου Σχολής κ.  Βασίλης Λάγιος, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Στέγης Ηλιουπόλεως κ. Ζαχαρίας Φούμελης, ο κ. Σαλέμ Κασίς Πρόεδρος της Εκλησίας των Αρχαγγέλων στο Ντάχερ, η Πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Σωματείου «Μαρία η Αιγυπτία» κα.  Ευαγγελία Θηραίου καθώς και πολλοί άλλοι εκπρόσωποι Συλλόγων, Συνδέσμων και Σωματείων από Ελλάδα και Αίγυπτο.

Την όλη τελετή της χειροτονίας του Επισκόπου Στέφανου, κάλυψε για λογαριασμό της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου και της εφημερίδας “Νέο Φως” ο Αρχισυντάκτης της, κ. Βασίλειος Πουλαρίκας

Η οικογένεια και οι πολλοί φίλοι του Επισκόπου Στεφάνου, από την Ελλάδα και άλλα μέρη του κόσμου με σεμνότητα παρευρέθησαν και ον τίμησαν όπως αρμόζει στον δικό τους Άνθρωπο και κληρικό!

Στο τέλος της εκκλησιαστικής τελετουργίας, άπαντες κατευθύνθηκαν  στο Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, όπου εκεί ο Μακαριώτατος, προσέφερε ποιμαντική ράβδο στον χειροτονηθέντα ενώ παράλληλα τίμησε με επισκοπικό εγκόλπιο τον επίσης χειροτονημένο πριν από λίγες ημέρες Επαρχιούχο Επίσκοπο Μπουζουμπούρας – Μπορούντι κ. Ισαάκ!

Στο τέλος  ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ιππώνος Στέφανος κατά κόσμον Ιωάννης Σουλιμιώτης, παρέθεσε γεύμα επί τη ευσήμω ημέρα στους προσκεκλημένους του.

Η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας συγχαίρει τον  Θεοφιλέστατο Επίσκοπο κ. Στέφανο και του εύχεται υγεία και δύναμη στο υψηλό ιερατικό του καθήκον.

Βιογραφικό Επισκόπου Στεφάνου

Φοίτησε στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Πατρών ,στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών και στην Θεολογική Σχολή Αθηνών . Έλαβε δίπλωμα master στο τομέα της Εκκλησιαστικής Ιστορίας. Φοίτησε στην Σχολή Κατηχητών  της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Παρηκολούθησε μαθήματα συντηρήσεως ιερών κειμηλίων και μουσειολογίας στο τμήμα Συντηρήσεως και Διαχειρίσεως εκκλησιαστικών κειμηλίων της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών.

Μοναχός εκάρη την 19η Αυγούστου του 1994 στην Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοπηγής Νήσου Πρώτης Τριφυλίας υπό του αειμνήστου Μητροπολίτου Τριφυλίας και Ολυμπίας κυρού  Στεφάνου. Υπό του ίδιου Αρχιερέως χειροτονήθηκε Διάκονος την 18η Σεπτεμβρίου 1994  λαβών το οφφίκιο του Αρχιδιακόνου την 25η Μαρτίου 1995. Πρεσβύτερος χειροτονηθηκε την 27η Δεκεμβρίου 1997 λαβών και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτου.

Διετέλεσε προϊστάμενος του Καθεδρικού Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Χριστιανουπόλεως Κυπαρισσίας και από την 1ης Φεβρουαρίου 2001 Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Τριφυλίας και Ολυμπίας.

Το 2007  μετετέθη στην Ιερά Μητρόπολη Γλυφάδας, Ελληνικού Βούλας, Βουλιαγμένης και Βάρης. Επί τριάμιση  έτη υπηρέτησε ως Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος και έως το 2017 εφημέριος και ιεροκήρυκας του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σουρμένων Ελληνικού.

Επί σειρά ετών διετέλεσε εκπρόσωπος της  Μητροπόλεως  Τριφυλίας στην Πανορθόδοξο Συνδιάσκεψη επί των αιρέσεων και συμμετείχε σε πολλά άλλα συνέδρια και σεμινάρια .

Τον Ιανουάριο του 2018 προσήλθε στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Διετέλεσε προϊστάμενος  του Ιερού Ναού των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Ελληνικής Κοινότητος Καΐρου και εφημέριος του Πατριαρχικού Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου.

Τα Χριστούγεννα του 2019  έλαβε δια των τιμίων χειρών της Α.Θ.Μ. του Παπά και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. κ. Θεόδωρο το οφφίκιο του Μεγάλου Εκκλησιάρχου του Θρόνου . Επιμελήθηκε  την εκ βάθρων ανακαίνιση του Ιερού Ναού Αγίας Αικατερίνης Σουέζ .

Έλαβε  διάφορες τιμητικές διακρίσεις. Επίσης συνέγραψε μελέτες ιστορικού περιεχομένου και δημοσίευσε άρθρα κλπ. στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.