Κατηγορία: ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου ο Ιερός Ναός του Ευαγγελισμού έλαμψε απ΄ τα νιάτα των μαθητών και των προσκόπων της Ελληνικής Κοινότητας αλλά και από τις παρουσίες των Αιγυπτιωτών της Παροικίας.  Παρατεταγμένοι στο προαύλιο οι νεαροί συμμετέχοντες στο εθιμοτυπικό τελετουργικό, εισήλθαν με σεβασμό και τάξη εντός του Ιερού Ναού και παρατάχθηκαν όπως κάθε χρόνο για την πανηγυρική Δοξολογία  που έμελλε να ακολουθήσει.

Τη Θεία Λειτουργία τέλεσε ο αρχιμανδρίτης και Σχολάρχης της Πατριαρχικής Σχολής «Άγιος Αθανάσιος»  Ισαάκ Τσαπόγλου μαζί με ιερείς και διακόνους της Πατριαρχικής Σχολής. Το τρισάγιο τελέσθηκε από τους Αρχιερείς που διακονούν στην Αλεξάνδρεια, τον   Πατριαρχικό Επίτροπο και Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πηλουσίου Νάρκισσο,  τον Αρχιγραμματέα του Πατριαρχείου  Σεβασμιότατο Μητροπολίτη   Ναυκράτιδος  Παντελεήμονα και τον Θεοφιλέστατο Επίσκοπο Ταμιάθεως Γερμανό.  Έψαλε ο Πρωτοπρεσβύτερος  Πάνος Γαζής με την σύμπραξη διακόνων θωπεύοντας με βυζαντινές νότες τα ώτα των πιστών.

Παρευρέθηκαν ο Α΄ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας  κ.  Ανδρέας Βαφειάδης,   ο Πλοίαρχος κ. Κώστας Βαρουξής Σύνδεσμος στην Αλεξάνδρεια μεταξύ του Ελληνικού και Αιγυπτιακού Πολεμικού Ναυτικού, μετά της επίσης Πλοιάρχου συζύγου του,  η εκπρόσωπος του Προξενείου Αλεξανδρείας κα.  Δήμητρα Κόλλια, η Πρόεδρος του ΕΝΟΑ και του Συλλόγου Επιστημόνων Πτολεμαίος κα Λιλίκα Θλιβίτου,  η Διευθυντήρια του Παραρτήματος Αλεξανδρείας του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού κα.  Σταυρούλα Σπανούδη, η Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Αλεξανδρείας κα. Αλίκη Αντωνίου, οι διευθυντές των σχολείων, εκπαιδευτικοί και πολλοί πιστοί της Αλεξανδρινής Παροικίας.

Ήταν αδύνατον να μη συγκινηθεί ο οιοσδήποτε,  παρατηρώντας  τα νέα παιδιά σε στάση προσοχής με τις σημαίες τους κατεβασμένες, να βιώνουν το τρισάγιο στον προαύλειο  χώρο του Ιερού Ναού, θαρρείς και επικοινωνούσαν νοερά με τους πεσόντες και την εποχή τους. 

Κι όταν στα δύο μνημεία κατέθεσαν  στεφάνους  ο Α΄ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας  κ.  Ανδρέας Βαφειάδης, και η εκπρόσωπος του Προξενείου Αλεξανδρείας κα.  Δήμητρα Κόλλια, βαθιά σιωπή απλώθηκε σε όλο το τον χώρο έμπροσθεν του Πατριαρχείου.

 Τιμητική στιγμή για τεθνεώτες που τιμούν οι ζώντες. Μετά τους εθνικούς ύμνους των δύο χωρών Ελλάδας και Αιγύπτου οι Αρχιερείς ευχήθηκαν χρόνια πολλά στους παρευρισκομένους πιστούς και  η δοξασθείσα ημέρα, ολοκληρώθηκε με καφέ και γλυκίσματα στο Αρχονταρίκι του Ιερού Ναού!

Εκεί οι ήρεμες μορφές των Αρχιερέων που διακονούν στην Αλεξάνδρεια δημιούργησαν την απαραίτητη γαλήνη σε όλους έτσι ώστε η τελεσθείσα δοξολογία να κλείσει με τον ωραιότερο τρόπο!

Κι όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος πραγματώθηκε το ιερό καθήκον και η υποχρέωση των Αλεξανδρινών να επισκεφθούν το Β΄ Νεκροταφείο όπου αναπαύονται στις αγκαλιές της αιωνιότητας οι Έλληνες Ίκαροι.

Οι στιγμές και πάλι κατακλυσμένες από συναισθήματα ενσωματωμένα στην καρδιά και την ψυχή όσων παρακολουθούσαν το Τρισάγιο απ’ τον Πρωτοπρεσβύτερο Πάνο Γαζή. Πλέον οι κατεβασμένες σημαίες, η στάση προσοχής των  θεσμικών παραγόντων, των μαθητών και των προσκόπων, είχαν ταυτιστεί απόλυτα με την ησυχία και την θλιμμένη απεραντότητα του χώρου.

Είναι η ώρα που οι Ίκαροι της πατρίδας βγάζουν τη γλώσσα στο θάνατο  και σαρκάζουν το εφήμερο και την θνητότητα. Είναι η ώρα που οι πεσόντες αεροπόροι μας, αποδεικνύουν περίτρανα ότι όποιος αγαπά κάτι πολύ στη ζωή του είναι έτοιμος να πεθάνει γι αυτό. Είναι όλα αυτά μαζί που αγιάζονται  νοερά αλλά και στην πράξη και λιβανίζονται απ’ τον Πατέρα Πάνο Γαζή. Είναι το Μνημείο της θυσίας καθώς μαλακώνει την σκληρότητα του μαρμάρου του, για να χτυπήσει μέσα του η καρδιά των πιλότων καθώς ο  Α΄ Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας  κ.  Ανδρέας Βαφειάδης και η εκπρόσωπος του Προξενείου Αλεξανδρείας κα.  Δήμητρα Κόλλια καταθέτουν τους στεφάνους της αιώνιας ευγνωμοσύνης.

Είναι όλα αυτά ένα χρονικό της Αλεξανδρινής Παροικίας, που ξέρει να τιμά την 28^η Οκτωβρίου όχι σαν μια επαναλαμβανόμενη ετήσια θεατρική παράσταση, αλλά που κλίνει το γόνυ με σεβασμό μπροστά σε όσους έδωσαν τη ζωή τους, για να μπορούν οι ζωές των άλλων να συνεχίσουν ελεύθερα το ταξίδι τους!

Είναι οι νέοι και παλιότεροι Πρόσκοποι που χαιρετούν προσκοπικά δίπλα στην περήφανη θωριά του Πλοιάρχου  κ.  Βαρουξή, για την Ελλάδα που θρήνησε και θρηνεί, μα και για την Ελλάδα που θυμάται και παρότι γονατίζει, σηκώνεται,  προκόβει και προχωρά! 

Η Αλεξάνδρεια μέσα στο dna της κρύβει πολλά συστατικά στοιχεία κοσμοπολιτισμού, παράδοσης και ισχυρού πολιτισμικού παρελθόντος.  Είναι η πόλη που αγαπήθηκε απ’ όλους όσους πάτησαν το πόδι τους στα εδάφη της.  Η παγκόσμια κληρονομιά της δεν προέρχεται μόνο απ’ τ’ όνομά της, αλλά και όλα όσα κρυφά ή φανερά φωλιάζουν μέσα στην αγκαλιά της στο διάβα του Χρόνου. Συνεπώς είναι ωραίο οι γνώστες της ιστορίας της, να καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους με οιονδήποτε τρόπο μπορούν, είτε μέσω των Γραμμάτων και των Τεχνών, είτε μέσω προφορικών αφηγήσεων. Και αυτό για τον εξής λόγο: Ότι θυμάσαι και υπενθυμίζεις στους άλλους, δεν σβήνει ποτέ. Γι αυτό θεωρούνται αναγκαίες προβολές, σαν το κείμενο του συντάκτη  που ακολουθεί.

γράφει ο Μανώλης Δημελλάς

Ας ξεσηκώσουμε το μυαλό μας με ένα ταξίδι μέχρι το πολύβουο Κάιρο ή την ξεχωριστή Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Όχι δε θα χαζέψουμε τις πυραμίδες, δε θα φλυαρήσουμε στις όχθες του Νείλου, ούτε θα περιπλανηθούμε στην απέραντη παραλία της Αλεξάνδρειας περιμένοντας τη δύση του ήλιου.

Θα σταθούμε για ένα γλυκό, ίσως ένα ζεστό κνέφε, αν προτιμάτε ένα αυθεντικό cheesecake ή μήπως ένα φρέσκο παγωτό σοκολάτα; σε ένα από τα παλιά ψηλοτάβανα αρχοντικά καφεζαχαροπλαστεία της πόλης.

Κάποτε, πριν από την επανάσταση του Νάσερ της 23ης Ιουλίου1952, τα καφενεία, τα ζαχαροπλαστεία της Αλεξάνδρειας, ήταν κόμβος για την αστική κοινωνία. Από μόνα τους, αυτά τα καταστήματα, αποτελούσαν πρωτοπορία κι έμοιαζε να σπρώχνουν μπροστά κάθε είδους ανθρώπινο δημιουργικό ταλέντο χωρίς να ξεχωρίζει ο τόπο καταγωγής, μα αυτό σημαίνει κοσμοπολιτισμός.

Μιλώ για το Délices, αλλά και τη Patisserie Baudrot. Το Pastroudis (το οποίο έκλεισε στη δεκαετία του 1990), ένα από τα στέκια του νομπελίστα συγγραφέα Durrell, όπως και το Vinous στη γωνία της Sharia Nabi Daniel. Κι όλα αυτά στις γειτονιές του δικού μας Καβάφη.

Ας δώσω λίγο παραπάνω χρόνο στο Τριανόν, που χρησιμοποιήθηκε για τα γυρίσματα της βρετανικής αντιπολεμικής ταινίας  Ice Cold in Alex (1959), των οποίων οι χαρακτήρες πάλεψαν με τον εφιάλτη της ερήμου και βρέθηκαν στο πανέμορφο καφέ να πίνουν μια μπύρα Stella!

Το Ice Cold in Alex είναι μια ταινία με θέμα τον Β ‘ Παγκόσμιο Πολέμο.  Το σενάριο αφορά μια ομάδα βρετανών στρατιωτών, που προσπαθεί να ξεφύγει από το Afrika Korps, στην έρημο της Βόρειας Αφρικής, με ένα ασθενοφόρο,  μετά την επίθεση του Rommel.

Θεωρήθηκε η πρώτη μεταπολεμική ταινία στην οποία οι Γερμανοί δεν απεικονίστηκαν απλά ως ένας απρόσωπος κι ανάξιος εχθρός.

Ίσως όλα αυτά να ακούγονται ξένα κι αδιάφορα, ειδικά σε κείνους που δεν τα έχουν επισκεφθεί, όμως είμαι σίγουρος ότι έστω και μια φορά τη ζωή σου να έχει βρεθεί περαστικός από αυτά τα μέρη, ακόμη κι αν έχεις κλειστά τα μάτια, μα είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι οι μυρωδιές κι γεύσεις από τα γλυκά, οι φωνές των ανθρώπων, ακόμη και ο ήχος των κρυστάλλινων ποτηριών, όλα θα έχουν κάνει τη μνήμη να δαγκώσει γερά εκείνη τη στιγμή.

Με αφορμή τα παραπάνω καταστήματα ας σταθούμε σε μια Καρπαθιά, που βρέθηκε στην Αλεξάνδρεια έκανε μια μεγάλη φαμίλια και σήμερα η εγγονή της, η κυρία Λουκία Πυρίλλη όχι μόνο δε ξεχνά, μα μνημονεύει συχνότατα την ξεχωριστή καρπάθικη καταγωγή της!

Η ιστορία μας ξεκινά στο τέλος του 19^ου. Τότε λοιπόν η Ευδοξία, από την Κάρπαθο, το γένος Λεονταρή, παντρεύτηκε με τον Σπύρο Αρώνη (το πιθανότερο από την Κύπρο).

Το ζευγάρι μάλλον γνωρίστηκε στη Σμύρνη, παντρεύτηκαν κι έζησαν τι ζωή τους στην Αίγυπτο. Μαζί έκαναν έξι κόρες. Τις Κλεοπάτρα, Κατίνα, Αναστασία, Βασιλική, Μαρίκα και τελευταία ήρθε η Εύχαρις.

Για το ζευγάρι δεν έχουμε πολλές πληροφορίες. Η πρωτοκόρη τους, Κλεοπάτρα Αρώνη, παντρεύτηκε τον Κύπριο Μιχάλη Κασκάνη.

Όμως δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή, η νεαρή γυναίκα σκοτώθηκε μόλις 30 χρονών από αδιευκρίνιστες αιτίες. Ακούστηκε ότι άρπαξαν φωτιά τα μαλλιά της από μια γκαζιέρα κι έτσι κάηκε, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν πει ότι αιτία ήταν το πέτρινο μπαλκόνι του σπιτιού. Όταν εκείνο ξεκόλλησε την παρέσυρε στο θάνατο. Η τραγωδία της οικογένειας δεν είχε τελειωμό, ο σύζυγος της, ο Μιχάλης, άφησε τα τρία του παιδιά και τα μεγάλωσε η αδελφή της γυναίκας του, η θεία Μαρίκα.

Τον Κώστα (πέθανε 1972), τον Σπύρο (πέθανε 2008) και την Ευδοξία (1922-1983).

Με τη σειρά του ο  πρωτογιός της Κλεοπάτρας, ο Κώστας, άφησε πίσω 3 κόρες, την Κλεοπάτρα, τη Δέσποινα και την Αντωνία, πολέμησε το 1940, τραυματίστηκε σοβαρά όμως κατάφερε να τα βγάλει πέρα.

Ο αδελφός του Σπύρος, ήταν ναυτικός-μάγειρας και ζαχαροπλάστης, παντρεύτηκε και έκαμε δυο κόρες και ένα γιο, την Κλεοπάτρα, τη Γεωργία και τον Γεράσιμος.

Η τρίτη κόρη, η Ευδοξία Κασκάνη, τον Αύγουστο 1958 παντρεύτηκε τον Γιώργο Πυρίλη (1911-1965).

Η κόρη τους Λουκία Πυρίλλη, όπως ήδη αναφέραμε, γνωρίζει και νιώθει την καρπάθικη καταγωγή της, έχει βρεθεί αρκετές φορές στο νησί για να συναντήσει τους συγγενείς της.

Ο Γιώργος Πυρίλης υπήρξε μεγαλοεπιχειρηματίας, γνώρισε τη σύζυγο του Ευδοξία μάλλον κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν εκείνη ήταν εθελόντρια νοσοκόμα, είχαν σχέση περισσότερα από 10 χρόνια, από την εποχή που εκείνη ήταν στο Γαλλικό σχολείο στις καλόγριες.

Ο Γιώργος Πυρίλλης ήταν γιος του Δημήτρη Πυρίλη και της Λουκίας Αλισάφη. Είχε τις επιχειρήσεις εστίασης, κάποια από τα περίφημα καφεζαχαροπλαστεία της Αλεξάνδρειας.

Ο πατέρας του, ο Δημήτρης Πυρίλλης, πέθανε το 1957, ήταν περίπου 88 ετών, είχε καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, μάλλον από την παλιά Ρουμελιά και το χωριό του λεγόταν Μπουνίρ Χισάρ.

Η ιστορία λέει ότι στην Αλεξάνδρεια έφτασε μέσα σε ένα βαρέλι!

Η γυναίκα του, η Λουκία Αλισάφη, είχε καταγωγή από τη Μύκονο.

Ο Δημήτρης λοιπόν ξεκίνησε να πουλάει με ένα καρότσι τυρόπιτες, γιαούρτια και διάφορα ζυμωτά, όμως δε στάθηκε εκεί, άνοιξε το πρώτο κατάστημα και συνεταιρίστηκε με κάποιον Κωνσταντινίδη.

Ο Δημήτρης είχε το μυαλό και δημιούργησε, ξεκίνησε εργοστάσιο.

Με τη Λουκία έκαμαν 4 παιδιά, την Πηνελόπη (παντρεύτηκε κάποιον Ιταλό), τον Γιώργο (παντρεύτηκε την Ευδοξία Κασκάνη με ρίζες από Κάρπαθο), τη Μαρία (παντρεύτηκε τον βαμβακέμπορο Κων. Δούκα) και τον Σταύρο, που πέθανε 19 ετών από φυματίωση στην Ελβετία.

Ο Γιώργος Πυρίλλης, που αναφέραμε πιο πάνω, συνέχισε τη δουλειά του πατέρα του, μάλιστα γύρω στο 1930 ταξίδεψε και σπούδασε στο Παρίσι ζαχαροπλαστική.

Τα πρώτο του κατάστημα ήταν το Petit Trianon (υπάρχει ακόμη και σήμερα με το όνομα Baudrot).

Στη συνέχεια άνοιξε τα Grand Trianon, Unica (σήμερα δεν υπάρχει, έγινε τράπεζα), το Baudrot με την μεγαλύτερη ποικιλία ζαχαρωτών! Εκτός από τα παραπάνω είχε την κουζίνα στο σπόρτ κλαμπ, την κουζίνα σκοποβολής, επίσης είχε το κλάμπ Miami και πολλές κουζίνες στα ποταμόπλοια του Νείλου.

Επίσης είχαν εργοστάσιο παραγωγής των εδεσμάτων (στην πρώην οδό Λειψούς, που έγινε Sarm el seichκαι σήμερα λέγεται Καβάφη, γιατί εκεί ήταν η κατοικία του ποιητή). Το εργοστάσιο του Πυρίλλη έφτιαχνε τα προϊόντα για όλα τα καταστήματα, τα περισσότερα από αυτά ήταν γλυκά και είχε 100 άτομα προσωπικό, ενώ τα καφεζαχαροπλαστεία δούλευαν σε διπλές βάρδιες, από 30 άτομα στην κάθε μία από αυτές!

Το 1947 το Grand Trianon κάηκε όμως στη συνέχεια ανακαινίστηκε και συνέχισε τη λειτουργία του.

Ο Γιώργος Πυρίλλης πέθανε το 1965, ωστόσο οι επιχειρήσεις συνέχισαν να λειτουργούν μέχρι το θάνατο της γυναίκας του Ευδοξίας (1978).

Το σημερινό Baudrot βρίσκεται στις εγκαταστάσεις του πρώην Petit Trianon και παραμένει κλειστό από το 2015. Η ιδιοκτήτρια Λουκία Πυρίλλη ανακαίνισε την επιχείρηση και σήμερα αναζητά τον θαρραλέο επενδυτή που θα νιώσει την ενεργή αύρα του κτηρίου, θα αισθανθεί την 80χρονη  ιστορία του και θα θελήσει να ανάψει τα φώτα, να ανοίξει τις πόρτες και να το γεμίσει με γλυκιές κι αλμυρές γεύσεις, από εκείνες που αφήνουν τις πιο ισχυρές, τις αναλλοίωτες μνήμες.

Μπορεί στην σημερινή Αλεξάνδρεια να μη συναντήσεις τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ούτε τον Laurence Durrell και τα διάφορα ενσταντανέ των δρόμων να μην προκαλούν νοσταλγική διάθεση.

Όμως αν βρεθείς περαστικός έξω από ένα ελληνικό καφεζαχαροπλαστείο, τότε πρέπει να αφήσεις τη διαίσθηση να σε οδηγήσει, να μην αντισταθείς στις κρυφές επιλογές των αισθήσεων. Μα κάπως έτσι, σχεδόν αθόρυβα, κερδίζονται οι πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μας.

Πρωί  Δευτέρας  26  Σεπτεμβρίου εισέρχομαι στα γραφεία της ΕΚΑ. Εκτός  από τις ευγενικές και χαμογελαστές   μορφές των ανθρώπων της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, με περιμένει μια περιγραφή  αιγυπτιώτικης γεύσης απ’ το παρελθόν της Παροικίας. Είναι ανάμνηση πασπαλισμένη με σοκολάτα και αμύγδαλα. Αισθάνομαι τον  ουρανίσκο μου να διαμαρτύρεται για την φαντασίωση στην οποία τον υποβάλλω. Είναι οι διηγήσεις για την σοκολάτα με το όνομα Ρουαγιάλ!  Πόση νοσταλγία, σκέφτομαι, μπορεί να διακατέχει έναν άνθρωπο μόνο και μόνο απ’ τη γλύκα ενός προϊόντος, που είναι ριζωμένη στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας και όχι μόνο! Αμέσως ο νους μου πάει στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας όταν μας επιβράβευαν για κάτι οι μεγαλύτεροι με μια σοκολάτα ΙΟΝ. Γι αυτό συνειδητοποιώ ευθύς αμέσως, ότι με τις σοκολατένιες παιδικές αναμνήσεις δεν παίζουν, αλλά τις εκφράζουν ώστε το απωθημένο να εκτονώνεται κάπως.

Γι αυτό θεωρώ υποχρέωσή μου η πρώτη μου ανάρτηση εν Αλεξανδρεία, να σχετίζεται με την θεσπέσια γεύση που εντυπώθηκε για πάντα στους διανοητικούς θύλακες των ώριμων πλέον  Αλεξανδρινών που κάποτε ήταν παιδιά. Και τι ωραιότερη περιγραφή απ’ το κείμενο του Αλεξανδρινού Κωνσταντίνου Βρουλιωτάκη!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Βρουλιωτάκης

Γαζάλα Κορώνα Σοκολάτα Ρουαγιάλ

Ποιος Αιγυπτιώτης δε τη γνωρίζει ή δεν την έχει γευθεί;

Το 2019 έγινε εκατό ετών, με αυτή μεγαλώσαμε και αυτήν αγαπήσαμε!

Ας θυμηθούμε και την ιστορία της!

Το 1919 ξεκινά το εργοστάσιο σοκολάτας με τ΄ όνομα Ρουαγιάλ.  Η παραγωγή πραγματοποιείται στην Ισμαηλία και είναι για τον Αγγλικό στρατό, ενώ μετά το εργοστάσιο κατεβαίνει στην Αλεξάνδρεια στην περιοχή του Μοχάραμ Μπέη.

Με σήμα τα δύο λιοντάρια της Αγγλίας, ονομάζεται Ρουαγιάλ, μετά  Κορώνα.

Όλα τα ελληνικά και κυπριακά παντοπωλεία και τα καπνοπωλεία πουλάνε τις εξαιρετικές γεύσεις της σοκολάτας που περιέχει κουβερτούρα, όπως φιστίκι, αμύγδαλο, φουντούκι, καρύδι, αλλά και λευκή σοκολάτα, σοκοφρέτες, σοκολάτα με μπισκότο.

Ιδρυτής του εργοστασίου ο Χρήστου, που αφήνει μετά θάνατο την επιχείρηση στα τρία παιδιά του.    Ο μεγαλύτερος γιος αγοράζει εφτά φεντάνια και δημιουργεί με τους δυο αδελφούς του το νέο εργοστάσιο στη Χάντρα, κοντά στο εργοστάσιο του Πιαλόπουλου και την καραμελοποιία Νάντλερ.

Στον κήπο των φεντανίων ζει μια μικρή γαζέλα, που κατά λάθος σκοτώθηκε από την ποδοσφαιρική ομάδα του εργοστασίου. Ο Τόμυ Χρήστου συγκινήθηκε από το γεγονός, την έθαψε στον κήπο του εργοστασίου, την έκανε έμβλημα, και καθιερώνει σαν σήμα τη γαζέλα κι ονομάζει τη σοκολάτα Γαζάλα Κορώνα.

Στον κάτω όροφο του εργοστασίου παρασκευάζεται η ζεστή σοκολάτα και στον επάνω ζαχαρωτά με σοκολάτες – καραμέλες, με γεύσεις ποτών όπως βερμούτ και κονιάκ που συσκευάζονταν σε κουτιά πολυτελείας.

Υπεύθυνοι προϊστάμενοι της ζεστής σοκολάτας ο Σιμόπουλος, ο Μανωλίδης, στις καραμέλες και τα μπισκότα ο Αλέκος Κωσταλιάς. Οικονομικός διευθυντής ο Χαλβατζάκης και ηλεκτρολόγος ο Ευάγγελος. Οι νεαρές εργάτριες ήταν καταγωγής ελληνικής, αιγυπτιακής κι εβραϊκής. Το προσωπικό υποχρεωτικά φορά στολή της Ρουαγιάλ με καπελάκι και μάσκα.

Διέθετε αθλητικό σωματείο με την ονομασία Ρουαγιάλ με γυναικεία ομάδα βόλεϊ της οποία τα κύπελλα – βραβεία νίκης βρίσκονται στις βιτρίνες της αθλητικής Ένωσης. Είχε κι ομάδες μπάσκετ ανδρών και γυναικών, ομάδες ποδοσφαίρου. Το εργοστάσιο διέθετε γήπεδο τένις, εστιατόριο και καφετέρια.

Στη γιορτή των Ανθεστηρίων, το άρμα της Ρουαγιάλ μοίραζε σοκολατάκια στον κόσμο στους δρόμους της Κορνίς.

Το 1961 το εργοστάσιο κρατικοποιήθηκε, αλλά συνέχισε να λειτουργεί στον ίδιο ρυθμό.

Το 2000 η  SAMI SAADΑ, αγόρασε την σοκολατοποιία, συνέχισε να παράγει τι ίδιες γεύσεις, και το 2019 εγκαινίασε το νέο εργοστάσιο στο Κάιρο στην περιοχή της Ασάρα Ραμαντάν.

Εμείς που μεγαλώσαμε με τη γλύκα της γεύσης και της φτήνιας της, θυμόμαστε στα κινηματογραφικά διαλείμματα ένα μαύρο – σοκολατένιο αγοράκι με σοκολατί καπελάκι με τη κόκκινη επιγραφή Ρουαγιάλ, κρατώντας το δίσκο με διάφορες σοκολάτες να διαφημίζει τη Ρουαγιάλ με τη χαρακτηριστική φωνή του «αις κριμ σόκο ρουαγιάλ».