Κατηγορία: ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Ε.Κ.Α.

Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου Ελλάδα, Αίγυπτος και πολλές χώρες τίμησαν τους Έλληνες ήρωες της Μάχης του Ελ Αλαμέιν, στην τελετή για την 72^η Επέτειο των Μαχών, που έλαβε χώρα στο Ελληνικό Μνημείο.

Ήταν το 1942, όταν η 1^η Ελληνική Ταξιαρχία αγωνίστηκε επί 5,5 μήνες, με το βαρύ απολογισμό των 91 νεκρών αξιωματικών και οπλιτών, και 254 τραυματιών. Τιμώντας όλους αυτούς τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους στο Ελ Αλαμέιν «που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τα υπέρτατα και πανανθρώπινα ιδανικά της φυλής μας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη και την αξιοπρέπεια», ο Δ/ντής της Δ/νσης Εφέδρων Πολεμιστών Αγωνιστών Θυμάτων και Αναπήρων (ΔΕΠΑΘΑ) Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) κ. Απόστολος Δεληγιάννης τόνισε κατά το χαιρετισμό του και αφού προηγήθηκε το προσκλητήριο των νεκρών, ότι «η θυσία τους αυτή λάμπρυνε την πολεμική αρετή των Ελλήνων για μία ακόμη φορά στη μακραίωνη ιστορία του Έθνους μας».

Η ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ελλάδας σε συνδυασμό με το συγκινητικό και γεμάτο, παράλληλα, πατριωτισμό, πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησε ο Πρέσβης της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Χριστόδουλος Λάζαρης, με τίτλο «Αποχαιρετισμός στα όπλα» γέμισαν τις καρδιές των παρευρισκομένων με υπερηφάνια. Είπε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στην Αίγυπτο:

«Τί με νοιάζουν κόκκαλα παληά;» ρωτά ένας υπερόπτης και άπληστος χαρακτήρας του Kipling, έτοιμος να πατήσει μια συμφωνία κυρωμένη με κοινή θυσία. Τί μάς νοιάζουν, αλήθεια, γεγονότα 72 χρόνια παληά; Οι περισσότεροι από όσους εδώ πολέμησαν, είτε έπεσαν παρ’ Άρεως δμηθέντες, τότε, στα χρόνια της νιότης τους, είτε  έσβησαν ένας – ένας, στην αχλύ του χρόνου. Οι παππούδες μας έχουν φύγει, οι πιο πολλοί, αρκετοί από τους πατέρες μας επίσης και κάποιοι της γενιάς μας ήδη έχουν περάσει απέναντι. Τί σημασία λοιπόν έχει, τι έγινε στο Αλαμέιν, 72 χρόνια αργότερα; Αλήθεια;  Κι όμως, ο καρπός του δέντρου που ποτίστηκε τότε εδώ, με ποταμούς αίματος, είναι ακόμη μαζί μας. Και ίσως τώρα, όπως και τότε, να κινδυνεύει να χαθεί, καθώς, όπως φαίνεται, η Ανθρωπότητα δεν έχει ακόμη κερδίσει τον πόλεμο κατά του σκοτεινού εαυτού της. 72 χρόνια πριν, στο έρημο αυτό πεδίο, άνδρες από πολλές χώρες πολέμησαν και πέθαναν, με την πεποίθηση ότι έδιναν τον καλόν αγώνα και ότι η δική τους Πατρίδα, όποια ήταν, προασπιζόταν ένα ιερό σκοπό. Πολλοί απατήθηκαν, άλλους δικαίωσε η Ιστορία, όμως το γεγονός ήταν ένα: Ήταν άνθρωποι με τιμή που έδωσαν τον αγώνα τους χωρίς μίσος. Δεν είχε συμβεί αυτό σε άλλα μέτωπα, όπου ο Άνθρωπος συχνά έδειξε τα όρια της αγριότητάς του. Και επειδή αυτό συνέβη, έστω μόνον εδώ, μπορέσαμε, στην Ευρώπη τουλάχιστον, να τολμήσουμε να ονειρευτούμε, ότι ναι, έχουμε όλοι ένα μέλλον μαζί. Οι βετεράνοι της Αφρικανικής εκστρατείας υπήρξαν μεταξύ των πρώτων που πίστεψαν στην ιδέα, την στήριξαν με την ψήφο τους και εργάστηκαν για αυτήν. Πότισαν τα παιδιά τους, την πρώτη γενεά των Ευρωπαίων, με την απέχθεια για την φρίκη του πολέμου και με τον σεβασμό, που οι ίδιοι είχαν τότε δείξει στον αντίπαλο. Ακόμη περισσότερο, με το αίσθημα αλληλεγγύης, με το οποίο είχαν όλοι αντιμετωπίσει τον θάνατο, αλλά και την τρομερή αυτή Έρημο, που αδέρφωνε όλους τους, χωρίς διάκριση, μέσα στην θανατηφόρα απεραντοσύνη της. Έχτισαν, οι άνθρωποι αυτοί, την Ευρώπη της αλληλεγγύης, την Ευρώπη της ισότητας, την Ευρώπη της ελευθερίας και της χάρισαν 62 χρόνια ειρήνης. Και όλοι πιστέψαμε, ότι η Ευρώπη μας είχε γίνει η Πόλις η επί Όρους Κειμένη, το παράδειγμα για τον κόσμο και τις μελλοντικές γενιές. Όμως, καθώς οι παληοί στρατιώτες έσβηναν σιγά- σιγά στον χρόνο, κάποιοι άλλοι ένοιωσαν πια ασφαλείς να θέσουν το μοιραίο ερώτημα: «Και τί μάς ενδιαφέρουν κόκκαλα παληά;». Και αμέσως, η μήτρα που γέννησε τον τότε πόλεμο, άρχισε πάλι να γεννοβολά: απληστία, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, υπεροψία, ψεύδος, απάτη. Και η Ευρώπη που χτίσαμε, που χτίστηκε πάνω σε αυτές τις μνήμες που σήμερα τιμούμε, άρχισε να τρίζει και να δείχνει ξαφνικά τόσο τρωτή… Ποτέ μην λησμονήσουμε τί έγινε εδώ, γιατί έγινε και τί καλούμαστε σήμερα να υπερασπιστούμε. Θα είμαστε ανάξιοι, απέναντι στις ιερές σκιές που στοιχειώνουν αυτόν τον τόπο, αν το δώρο της ελευθερίας, που εκείνοι μάς χάρισαν, επιτρέψουμε να θυσιασθεί στον βωμό της απληστίας λίγων. Θα είμαστε ανάξιοι, αν σταθούμε λιγότερο έντιμοι από αυτούς και συγκαλύψουμε την λιποψυχία μας, με έωλες δικαιολογίες. Αλλά γνωρίζω ότι δεν θα το πράξουμε – όχι εμείς οι Έλληνες τουλάχιστον, καθώς ήδη βγαίνουμε νικητές από μια τρομερή δοκιμασία, που ίσως μάς επιφύλαξε το Θείο, για να τιμωρήσει την Ύβρη κάποιων από εμάς. Η αρχαία τραγωδία δεν παύει άλλωστε να μάς διδάσκει. Αυτή θα είναι η τελευταία φορά που προΐσταμαι αυτής της τελετής, που πάντοτε ένοιωθα ότι αποτελούσε το επίκεντρο των μνημών κάθε έτους. Κοιτώ τα ονόματα στις πλάκες που μάς περιβάλλουν και διακρίνω τα ονόματα ανθρώπων που υπήρξαν φίλοι της οικογένειάς μου, συμπολεμιστές του πατέρα μου – μαχητή του Αφρικανικού Μετώπου, που και η δική του σκιά είμαι βέβαιος ότι είναι σήμερα εδώ. Και αφού κλάψουμε στην καρδιά μας ο καθένας τον δικό μας άνθρωπο, ας γυρίσουμε στο καθήκον, όπως εκείνοι θα ήθελαν…»

Η εκδήλωση μνήμης ξεκίνησε με το τρισάγιο που τέλεσε ο εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Μητροπολίτης Μέμφιδος κ. Νικόδημος. Ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από τον ίδιο τον Έλληνα Πρέσβη και ακολούθησαν ο Κυβερνήτης της Περιφέρειας Μάρσα Ματρούχ Μπαντρ Ταντάουι Ελ Γαντούρ, ο Ταξίαρχος Άχμεντ Άτεφ εκ μέρους των Αιγυπτιακών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Κύπριος Πρέσβης στην Αίγυπτο κ. Σώτος Λιασσίδης, ο Ακόλουθος Άμυνας της Ελληνικής Πρεσβείας στην Αίγυπτο Πλοίαρχος (ΠΝ) Ιωάννης Διαμαντάκης εκ μέρους των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Πρέσβης της Αυστραλίας Δρ Ραλφ Κινγκ, ο Πρέσβης της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ. Τζέιμς Μόραν, ο εκπρόσωπος της Ινδίας Στρατηγός Σάντζαν, ο Ακόλουθος Άμυνας του Καναδά, ο Πρέσβης του Ηνωμένου Βασιλείου Τζον Κάσσον, ο Ιταλός Πρόξενος, ο Ακόλουθος Άμυνας της Πολωνίας και ο Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ, καθώς επίσης ο βετεράνος αγωνιστής Μιχαήλ Ματζάκος ως εκπρόσωπος του Πανελληνίου Συνδέσμου Εκστρατευτικών Σωμάτων Μέσης Ανατολής, Ριμινιτών και Ιερολοχιτών, ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας Προϊστάμενος της Εφορείας Σχολείων κ. Πάρις Μακρής, ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Νικόλας Πολίτης, ο Βοηθός Περιφερειακός Έφορος Αποδήμων Προσκόπων κ. Αλέξανδρος Καζαμίας, ο Έφορος Διοίκησης Αποδήμων Προσκόπων Άρης Μαρκοζάνης ως εκπρόσωπος των Προσκόπων Αλεξανδρείας, οι εκπρόσωποι των Σχολείων Καΐρου και Αλεξανδρείας κ.κ. Δέσποινα Κολοκοτρώνη (Αβερώφειο), Καλλιόπη Καρρά (Αμπέτειος), Χαράλαμπος Κουγεμήτρος (Αχιλλοπούλειο) και Παρασκευή Δαμιανίδου (Τοσιτσαία).

 

Κυρίες και Κύριοι,

Αποτελεί κοινό τόπο ότι η παιδεία και η μάθηση αποτέλεσε κεφαλαιώδους σημασίας επιλογή όλων των μεγάλων ευεργετών της Κοινότητάς μας από την πρώτη ημέρα λειτουργίας της.  Άλλωστε η ιστορία των Ελληνικών σχολείων της πόλεώς μας είναι συνυφασμένη με την ιστορία και τη δράση της Ε.Κ.Α.

Στην πάνω από 100 χρόνια λειτουργία των Κοινοτικών μας Εκπαιδευτηρίων, οι μαθητές που πέρασαν από τα μαθητικά έδρανα ευτύχισαν να διδαχθούν από διακεκριμένους και εξέχοντες εκπαιδευτικούς λειτουργούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα σημαντικού διδασκάλου που μύησε τους μαθητές του στον μαγευτικό κόσμο της μουσικής και που υπηρέτησε με  διάθεση αυταπάρνησης την εκπαιδευτική διαδικασία, υπήρξε και το τιμώμενο πρόσωπο της σημερινής εκδήλωσης, ο Εκπαιδευτικός Χρήστος Νεαμονίτης.

Ο γεννημένος στην Χίο το 1916, Χρήστος Νεαμονίτης, γνώρισε από πολύ μικρή ηλικία τα ακούσματα των ανατολικών και των δυτικών μουσικών διαδρομών που αρμονικά συνέπλεαν στο δικό μας σταυροδρόμι των πολιτισμών, καθώς σε ηλικία μόλις 2 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αλεξάνδρεια.

Η αγάπη του για τη μουσική και η έφεσή του στη χρήση μουσικών οργάνων αποτέλεσαν τα στοιχεία εκείνα που τον οδήγησαν στην απόφαση επαγγελματικής ενασχόλησης με τη μουσική. Όμως για τους μαθητές του και τους ανθρώπους που τον έζησαν από κοντά η τέχνη της μουσικής δεν αποτελούσε για τον φιλόμουσο Χρήστο βιοποριστική διέξοδο αλλά τρόπο επικοινωνίας των συναισθημάτων του και έκφρασης του εσωτερικού του κόσμου.  Και αυτό τον μαγικό κόσμο της μουσικής δημιουργίας και έκφρασης ουδέποτε τον κράτησε για τον εαυτό του, αλλά πάντοτε επιθυμούσε να τον μοιράζεται με όσους αγαπούσαν τα μουσικά ταξίδια.

Η απόφασή του να διδάξει το μάθημα της μουσικής στα Κοινοτικά Εκπαιδευτήρια ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη διάθεσή του να μοιραστεί το ευγενές πάθος του με άλλα ανήσυχα και φιλόμουσα πνεύματα.

Άλλωστε αυτή ήταν η εκπαιδευτική φιλοσοφία του: έμφαση στις προσωπικές ανάγκες και στη δημιουργική έκφραση του κάθε μαθητή. Γι’ αυτό και στη μνήμη όλων εκείνων που μαθήτευσαν κοντά του κατέχει την περίοπτη θέση ενός αληθινού μουσικοπαιδαγωγού.

Από το 1950 μέχρι και τις αρχές του 2000 υπηρέτησε ως μαέστρος και αρχιμουσικός στη Φιλαρμονική του Κανισκερείου Ορφανοτροφείου και ως καθηγητής μουσικής στο Αβερώφειο Γυμνάσιο, στο Τοσιτσαίο – Πρατσίκειο  Δημοτικό, στο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο American Schutz School καθώς και στο CONSERVATOIRE της Αλεξάνδρειας.

Ο Χρήστος Νεαμονίτης επί 50 χρόνια υπηρέτησε ένα ευρύ φάσμα τομέων: τη μουσική εκπαίδευση (όχι μόνο διδάσκοντας αλλά και διασκευάζοντας μουσικά έργα), τη μουσικολογία και τη θεωρία της μουσικής αρμονίας, τη διεύθυνση χορωδιών, των παιδικών-νεανικών ορχηστρών και το μουσικό θέατρο.

Γνώρισε την αναγνώριση για το μουσικό του έργο από τους συγχρόνους του, Έλληνες και Αιγύπτιους. Ιδιαίτερη στιγμή στην πολυετή καριέρα του αποτέλεσε η επίσημη πρόσκληση που έλαβε η φιλαρμονική του για να δώσει μουσική παράσταση στο παλάτι του Βασιλιά Φαρούκ.

Πέρα όμως από ικανός μουσικός ο Χρήστος Νεαμονίτης κατά γενική ομολογία υπήρξε και εξαιρετικός παιδαγωγός που διακρινόταν για την αγάπη του για τους μαθητές του, τη θέληση, το μεράκι, την όρεξη για δουλειά, τη συνειδητή κλίση και την επιμονή του για την διεκπεραίωση των διδακτικών καθηκόντων που αναλάμβανε, την διδακτική του ικανότητα και τον μεταδοτικό ενθουσιασμό του.

Η ειλικρινής αγάπη του για την πόλη που έζησε και ανδρώθηκε μετουσιωνόταν σε ανιδιοτελή και χωρίς διακρίσεις προσφορά προς τους συμπολίτες του, Έλληνες και Αιγύπτιους. Θεωρούσε ότι η μουσική είναι μια διεθνής γλώσσα, ένα εργαλείο έκφρασης το οποίο δύναται να χρησιμοποιηθεί από όλους, ακόμα και από άτομα με ειδικές δεξιότητες. Αυτή του η θέση δεν έμενε κενή περιεχομένου, αλλά εφαρμοζόταν στην πράξη ως προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Υπηρετούσε με πάθος τη μουσική αλλά και τις πανανθρώπινες αξίες. Δεν είναι τυχαίο ότι προσέφερε αφιλοκερδώς τις γνώσεις του ως καθηγητής μουσικής στις αιγυπτιακές σχολές τυφλών και κωφαλάλων της Αλεξάνδρειας, δημιουργώντας μικρά μουσικά σύνολα.

Ακόμα και όταν αποσύρθηκε από την ενεργό εκπαιδευτική δράση, αποκαμωμένος σωματικά, ο Χρήστος Νεαμονίτης εξακολουθούσε να ζει για τη μουσική.

Αγαπητοί Συμπάρικοι,

Έχουν συμπληρωθεί 7 χρόνια από τότε που ο δικός μας Χρήστος Νεαμονίτης έφυγε από κοντά μας. Όμως η παρακαταθήκη του για να παραμείνει ζωντανή θα πρέπει να μεταλαμπαδευτεί στις νέες γενιές, στη νεολαία της Κοινότητάς μας. Επιλογή δική μας είναι η ανάδειξη αυτής της ιστορικής κληρονομιάς και η λειτουργική μεταφορά της στο σύγχρονο παρόν, προκειμένου να αποδώσει στο μέλλον απτούς πολιτιστικούς, μαθησιακούς και γνωστικούς καρπούς.

Υπηρετώντας αυτή την απόφαση παραδίδουμε σήμερα ένα μουσειακό χώρο εντός του Ελληνικού Τετραγώνου, που ταυτόχρονα θα αποτελέσει από δω και στο εξής εστία μάθησης, συμμετοχής και πολιτισμού, ενοποιώντας λειτουργικά το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον.

Διαμορφώσαμε και παραδίδουμε στη διάθεση των Κοινοτικών Εκπαιδευτηρίων μας το Μουσείο Μουσικής, το οποίο ονομάζουμε «Χρήστος Νεαμονίτης», προς τιμή του σπουδαίου αυτού μουσικοπαιδαγωγού.  Ευελπιστούμε στους χώρους του Μουσικού Μουσείου να μαθητεύσουν τα παιδιά μας με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών τους, εμβαθύνοντας στην ιστορική παρακαταθήκη του Καθηγητή Νεαμονίτη, αλλά και συμμετέχοντας ενεργητικά στα μουσικά μονοπάτια έκφρασης και πολιτιστικής δημιουργίας.

Επόμενος στόχος της Κοινοτικής Επιτροπής είναι να ξεκινήσει άμεσα η παράδοση μαθημάτων μουσικής έκφρασης στους μαθητές των σχολείων και η δημιουργία ενός μουσικού συνόλου, της μαθητικής Χορωδίας των Εκπαιδευτηρίων της Ε.Κ.Α. ως ελάχιστος φόρος τιμής στο πρόσωπο και στην μεγάλη προσφορά του δικού μας Χρήστου Νεαμονίτη.

Σας Ευχαριστώ.

Χαιρετίζουμε σήμερα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και φιλόδοξη πρωτοβουλία της αδελφής Κοινότητας Καΐρου και του Προέδρου της κ. Χρήστου Καβαλή, μια προσπάθεια που αποσκοπεί στη διακονία της Ψαλτικής Τέχνης, της τέχνης που διανθίζει εδώ και 2.000 χρόνια την ορθόδοξη χριστιανική λατρεία αλλά και την εν γένει παράδοση του τόπου μας.

Η ίδρυση Σχολής Βυζαντινής Μουσικής θα προσφέρει τόσο στα παιδιά όσο και στους μεγαλύτερους παροίκους της Ε.Κ.Κ. μια δυνατότητα που μέχρι σήμερα δεν είχαν: να σπουδάσουν τη Βυζαντινή Μουσική. Με αυτό τον τρόπο, αυτό το συγκεκριμένο μουσικό είδος της εθνικής μας παράδοσης, θα μεταλαμπαδευτεί στις επόμενες γενιές, αλλά ταυτόχρονα θα καλυφθεί και μια πάγια ανάγκη για ανθρώπους που θα γνωρίσουν την τέχνη της ορθόδοξης λατρευτικής μουσικής και που θα πλαισιώσουν τα αναλόγια των ελληνόφωνων και αραβόφωνων ιερών κοινοτικών και πατριαρχικών ναών του Καΐρου.

Άλλωστε η σύμπραξη της νεοσυσταθείσας Κοινοτικής Σχολής Βυζαντινής Μουσικής με το ήδη καταξιωμένο Ωδείο της  Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών παρέχει τα εχέγγυα για την επιτυχία του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος.

Είμαστε βέβαιοι, ότι αυτή η πρωτοβουλία θα τύχει θερμότατης υποδοχής και χάρη στις προσπάθειες του Διευθυντή της και Πατριαρχικού Πρωτοψάλτη κ. Νικολάου Κάτσικα και των λοιπών διδασκόντων θα έχετε τη χαρά να απολαύσετε τους καρπούς αυτής της φιλόμουσης προσπάθειας.

Σας ευχόμαστε ολόθερμα καλή επιτυχία.