Η συγκεκριμένη κατηγορία περιέχει ειδήσεις και νέα χωρίς ειδικό περιεχόμενο. Η ενότητα αυτή καλύπτει γενικά γεγονότα κάθε είδους, πολιτικά, πολιτισμικά, οικονομικά κλπ που απασχόλησαν και απασχολούν ευρύτερα τον κόσμο.
Η καντίνα που βλέπετε στη φωτογραφία δεν είναι εγκατεστημένη σε κάποια τουριστική περιοχή της Ελλάδας.
Βρίσκεται στο κέντρο της Ζυρίχης στην Ελβετία. Ιδιοκτήτης της είναι ένας Πυργιώτης, ο Σπύρος Λυμπερόπουλος, που λόγω της οικονομικής κρίσης αναγκάστηκε να φύγει στην ξενιτιά για μια αξιοπρεπή εργασία. Του ευχόμαστε καλές δουλειές!
Η έκθεση με τίτλο «Μακεδονία – Ήπειρος 1912-1913. Εντυπώσεις από τον πόλεμο – Σχέδια της Θάλειας Φλωρά – Καραβία από τη συλλογή του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου», θα λειτουργεί στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης (Μέγαρο Μπίλλη, Πλ. Ιπποδρομίου, τηλέφωνα 2310 264668, 2310 274167), από τις 12 Οκτωβρίου έως τις 11 Νοεμβρίου 2016.
Η Θάλεια Φλωρά – Καραβία (1871 – 1960), από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, στις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων ήταν ήδη μια καταξιωμένη ζωγράφος, εγκατεστημένη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, με σπουδές στο Μόναχο και πλούσια καλλιτεχνική και εκθεσιακή δραστηριότητα. Με το ξέσπασμα του πολέμου, το 1912, έσπευσε στο μέτωπο με σκοπό την αποστολή ανταποκρίσεων για την αλεξανδρινή «Εφημερίδα» της ομογένειας, την οποία εξέδιδε ο σύζυγός της, Νικόλαος Καραβίας. Με ορμητήριο τη Θεσσαλονίκη, πραγματοποίησε ένα πολύμηνο οδοιπορικό στις πόλεις και τα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου, ακολουθώντας τον ελληνικό στρατό και καταγράφοντας τις εντυπώσεις της.
Στα έργα της, που δημιούργησε με μολύβι, κραγιόνια, κάρβουνο, παστέλ, άλλα απλά σκίτσα και άλλα περισσότερο δουλεμένα, αποτύπωσε τα νέα ελληνικά εδάφη, τοπία, όψεις των πόλεων, σκηνές από την καθημερινότητα των ανθρώπων που συναντούσε, κατοίκων και προσφύγων, αλλά και από τη ζωή των στρατιωτών, ενώ ιδιαίτερη θέση καταλαμβάνουν οι σκηνές από τα νοσοκομεία του πολέμου.
Μια άλλη μεγάλη ομάδα έργων αποτελείται από τις προσωπογραφίες επωνύμων και ανωνύμων (μέλη της βασιλικής οικογένειας, παράγοντες της ελληνικής διοίκησης, γιατροί, ιερείς, στρατιωτικοί, οπλαρχηγοί, αντάρτες, πρόσφυγες κ.ά.), οι οποίοι απαθανατίζονται από τη ζωγράφο με ταχύτητα και αυθορμητισμό, γεγονός που τους προσδίδει μια χαρακτηριστική αμεσότητα.
Πρόκειται για μοναδικά ντοκουμέντα, αποτυπωμένα τη στιγμή που γραφόταν η ιστορία, υπό αντίξοες συνθήκες, από μια παρατηρητική και ευαίσθητη αυτόπτη μάρτυρα. Σημαντικός αριθμός αυτών φυλάσσονται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο.
Η έκθεση θα λειτουργεί από Δευτέρα έως Παρασκευή, κατά τις ώρες 08.00 έως 14.00 και 18.00 έως 21.00. Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.
Το 323 π.Χ., ο Μέγας Αλέξανδρος επέστρεψε στη Βαβυλώνα, το κέντρο της νέας αυτοκρατορίας του. Είχε υποσχεθεί να επισκεφτεί τη γιορτή ενός γνωστού, στις 29 Μαΐου. Το πρωί εκείνης της ημέρας, παραπονέθηκε ότι δεν ένιωθε καλά. Ωστόσο, πήγε στη γιορτή παρά την αδιαθεσία και ως γνήσιος Μακεδόνας στρατιώτης ήπιε πολύ αλκοόλ. Την επόμενη μέρα, είχε ανεβάσει υψηλό πυρετό.
Η υγεία του δεν επανήλθε ποτέ και πέθανε 11 μέρες μετά, στις 11 Ιουνίου του 323 π.Χ. Οι μελετητές δεν μπορούν να συμφωνήσουν, αν ήταν αποτέλεσμα κάποιας ασθένειας, ή αν ο Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε. Αν δηλητηριάστηκε, δε γνωρίζουν από ποιον και με ποια ουσία. Κι αν ήταν απλώς μία ασθένεια, δεν ξέρουν ποια ήταν αυτή.
Η ασθένεια
Οι υποστηρικτές του σεναρίου του «φυσικού θανάτου», υποστήριζαν ότι ο Αλέξανδρος πέθανε από ελονοσία ή τυφοειδή πυρετό. Μία καινούρια θεωρία λέει, ότι πέθανε από τον ιό του Δυτικού Νείλου. Πολύ γρήγορα απορρίφθηκε, γιατί ο ιός του Δυτικού Νείλου εμφανίστηκε πρόσφατα και θα ήταν αδύνατο να είχε σκοτώσει έναν άνθρωπο 2.347 χρόνια πριν. Ο τυφοειδής πυρετός παρουσιάζει επίσης ανακρίβειες.
Συνήθως εμφανιζόταν σε επιδημίες και εκείνη την περίοδο, πέρα απ’ τον Αλέξανδρο, δεν υπήρξανμαζικοί θάνατοι με τα ίδια συμπτώματα. Θα ήταν πολύ πιθανό ο Αλέξανδρος να έπασχε από ελονοσία, αφού εκστράτευε σε περιοχές που η ασθένεια ήταν πολύ συχνή. Όμως τα συμπτώματα που παρουσίασε, δε συμφωνούσαν απόλυτα με τη συγκεκριμένη ασθένεια.
Το δηλητήριο
Αυτό είναι πιθανότατα το φυτό που σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο! Το είδος Veratrum album, χρησιμοποιείτο από τους αρχαίους Έλληνες ως βότανο κατά του εμετού και μπορεί να επιφέρει βραδύ θάνατο. (πηγή:Εκπαιδευτική Ιστοσελίδα wi-fi botany ) Οι μελετητές θεωρούν πιθανότερη την εκδοχή του δηλητηρίου. Μέχρι πρόσφατα, πίστευαν ότι δηλητηριάστηκε με αρσενικό. Όμως, αν ίσχυε κάτι τέτοιο, ο Αλέξανδρος θα είχε πεθάνει πολύ πιο γρήγορα. Ο Μακεδόνας Βασιλιάς ταλαιπωρήθηκε για 11 μέρες, που σημαίνει ότι η ουσία που κατανάλωσε είχε πιο αργή δράση απ’ ότι το αρσενικό. Η νεότερη θεωρία που έχει κυκλοφορήσει, είναι αυτή του Δρ. Λίο Σκεπ, απ’ το Πανεπιστήμιο Οτάγκο της Νέας Ζηλανδίας.
Σύμφωνα με τον Σκεπ, η ουσία που προκάλεσε τον αργό και βασανιστικό θάνατο του Αλέξανδρου, είναι το δηλητηριώδες φυτό «λευκός ελλέβορος». Το φυτό ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες, γιατί το χρησιμοποιούσαν για να σταματούν τον εμετό. Σε μεγαλύτερες δόσεις, όμως, μπορούσε να οδηγήσει σε θάνατο. Τα συμπτώματα που παρουσίασε ο Αλέξανδρος, ταιριάζουν απόλυτα με αυτά που προκύπτουν από δηλητηρίαση με ελλέβορο, δηλαδή γαστρικός πόνος, ναυτία, βραδυκαρδία, υπόταση και μυϊκή αδυναμία. Τις τελευταίες μέρες πριν τον θάνατό του, ο μεγάλος στρατηλάτης δεν μπορούσε να κουνηθεί, ούτε να μιλήσει. Βέβαια, το σενάριο της δηλητηρίασης οδηγεί στο καίριο ερώτημα. Ποιος τον δηλητηρίασε;
Ποιος σκότωσε τον Μέγα Αλέξανδρο;
Η πιο δημοφιλής θεωρία συνωμοσίας, παρουσιάζει τον Αντίπατρο ως τον εγκέφαλο, πίσω απ’ τη δολοφονία.
Ο Αντίπατρος
Ο Αντίπατρος ήταν στρατηγός του Φιλίππου Β’, του πατέρα του Αλεξάνδρου. Αργότερα, έγινε ένας απ’ τους μεγαλύτερους υποστηρικτές και του Αλεξάνδρου. Όσο ο Αλέξανδρος έλειπε στη μακροχρόνια εκστρατεία του, ο Αντίπατρος είχε αναλάβει την Αντιβασιλεία στη Μακεδονία. Το 324 π.Χ., η σχέση των δύο αντρών είχε αρχίσει να καταρρέει. Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να αντικαταστήσει τον Αντίπατρο, ίσως μετά από ώθηση της μητέρας του, Ολυμπιάδας, που πίστευε ότι ο Αντίπατρος σκόπευε να τον προδώσει. Ο Αντίπατρος έστειλε τον γιο του, Κάσσανδρο, στη Βαβυλώνα, για να μεταπείσει τον Αλέξανδρο. Αλλά ο Αλέξανδρος πέθανε, πριν προλάβει να του αλλάξει γνώμη ο Κάσσανδρος. Συγχρόνως όμως, λόγω του ξαφνικού θανάτου, δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί η διαταγή του Αλέξανδρου, για αντικατάσταση του Αντίπατρου. στοιχείο ήταν, ότι ο αδερφός του Κάσσανδρου, ο Ιόλαος, ήταν ο οινοχόος του Αλέξανδρου και θα είχε πάμπολλες ευκαιρίες να δηλητηριάσει το ποτό του. Μετά τον Αντίπατρο, στη λίστα των πιθανών δολοφόνων είναι οι γυναίκες του Αλεξάνδρου.
Οι γυναίκες του
Καμία δεν φαίνεται να είχε κάποιο πολιτικό κίνητρο. Η Βαρσίνη ήταν η ερωμένη του, με την οποία απέκτησε κι έναν γιο, τον Ηρακλή. Όμως, ποτέ δεν την παντρεύτηκε. Αντιθέτως, παντρεύτηκε μια νεαρή καλλονή απ’ την εξωτική Βάκτρια, τη Ρωξάνη. Και μετά τη Ρωξάνη, παντρεύτηκε τη Στάτειρα, την κόρη του Βασιλιά Δαρείου. Μπορεί η Βαρσίνη να ζήλευε τη Ρωξάνη και η Ρωξάνη τη Στάτειρα; Μπορεί να αποφάσισε η καθεμία ξεχωριστά να σκοτώσει τον άντρα που την πλήγωσε; Τα σενάρια είναι όσα και οι εχθροί του Αλεξάνδρου, δηλαδή αμέτρητα. Ο χαμός του μπορεί να ωφέλησε πολλούς, αλλά ακόμη περισσότεροι ζημιώθηκαν. Δεν πρόλαβε να ορίσει διάδοχο και επικράτησε χάος, που χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλαγιάσει. Το μόνο βέβαιο, είναι ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ τα σενάρια για τον θάνατο του μεγαλύτερου στρατηλάτη, που υπήρξε ποτέ.
“Θα συνεχίσω τις ανασκαφές με την πιο μεγάλη θέρμη στο Ναό της Αθηνάς και θα συνεχίσω να πριονίζω τα ανάγλυφα. Είναι μία εργασία που απαιτεί χρόνο … Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατόν να έχουμε το σύνολο της Πανδρόσου εγώ δεν απελπίζομαι για μία από τις Καρυάτιδες». Αυτό γράφει στις 5 Ιανουαρίου του 1802 ο Ιταλός ζωγράφος Τζοβάνι Μπατίτσα Λουζιέρι, στον εργοδότη του Λόρδο Έλγιν.
Είναι ένα απόσπασμα της επιστολής που διαβάστηκε στο αμφιθέατρο του Μουσείου Ακρόπολης στο διήμερο διεθνές επιστημονικό συνέδριο «Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο».
Ο Τζοβάνι Μπατίτσα Λουζιέρι συνέβαλε και με το παραπάνω στη βίαιη απόσπαση των Γλυπτών του Παρθενώνα -και όχι μόνο-, ήταν μέρος όσων ανέφερε στην ανακοίνωσή της η Τατιάνα Πούλου, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αθηνών, που ερεύνησε το αδημοσίευτο σήμερα Αρχείο Έλγιν. Ο Τζοβάνι Μπατίστα Λουζιέρι είχε προσληφθεί από τον Έλγιν μαζί με άλλους καλλιτέχνες από την Ιταλία για να κάνουν εκμαγεία και να προετοιμάσουν λεπτομερή αρχιτεκτονικά σχέδια.
Σε άλλη επιστολή στις 20 Σεπτεμβρίου 1801 γράφει: «Ελπίζω να μην μου δημιουργήσουν καμία δυσκολία για να συνεχίσω την ανασκαφή στο Ναό της Αθηνάς και να μπορέσω να πάρω στην κατοχή μου όλα τα τμήματα γλυπτών που θα βρω. Ο κύριος Χάντ έγραψε στην Εξοχότητά σας για λογαριασμό μου να προσκομίσετε στην Αθήνα μία δωδεκάδα πριόνια για μάρμαρο, διαφόρων μεγεθών το συντομότερο δυνατό. Μου χρειάζονται τρία ή τέσσερα, 20 πόδια μακριά ώστε να κόψω ένα μεγάλο ανάγλυφο, το οποίο δεν μπορεί να μετακινηθεί, χωρίς να μειώσουμε το βάρος του», ενώ στις 4 Οκτωβρίου 1802 αναφέρει ότι πήρε την άδεια του Δισδάρη για να κατεβάσει ένα δωρικό κιονόκρανο.
«Κάνω ό, τι μπορώ για να αυξήσω τη συλλογή σας, Μιλόρδε. Πήρα την άδεια του Δισδάρη να κατεβάσω ένα δωρικό κιονόκρανο από τον Παρθενώνα, αλλά πρέπει να το πριονίσω στα δύο, αν το άλλο είναι αρκετά μεγάλο, αυτό είναι τεράστιο. Οι πόρτες του κάστρου δεν είναι τόσο μεγάλες για να μπορέσει να περάσει».
«Οι αναστηλώσεις των μνημείων από την Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ) αποτέλεσαν ιδανική χρονική συγκυρία για την επιστροφή και επαναφορά στα μνημεία των αυθεντικών μελών. Ήταν μια ευκαιρία η οποία δυστυχώς παρέμεινε ανεκμετάλλευτη», ανέφερε η κ. Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι παρά τις κατά εποχές προσπάθειες της ελληνικής πλευράς, το αίτημα επιστροφής των αρχιτεκτονικών μελών των μνημείων δεν είχε θετική ανταπόκριση. «Ίσως επειδή συνδεόταν από βρετανικής πλευράς με τη διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα: Ενδεχομένως η υποχώρηση στα αρχιτεκτονικά μέλη θα οδηγούσε σε ανάλογη υποχώρηση στα γλυπτά, είπε η Μαρία Ιωαννίδου, πολιτικός μηχανικός και επίτιμη διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως (ΥΣΜΑ), προσθέτοντας μια πληροφορία που δεν είναι γνωστή, ότι τα αρχιτεκτονικά μέλη των μνημείων της Ακρόπολης (Παρθενώνα, Ερέχθειο, Αθηνά Νίκη), που επίσης λεηλατήθηκαν από τον Έλγιν την περίοδο 1801- 1804 και σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο.
Οι περιπέτειες των γλυπτών, δεν τελείωσαν με τη βίαιη απόσπασή τους. Το ναυάγιο του «Μέντωρ» το 1802 στα Κύθηρα, είπε ο Δ. Κουρκουμέλης, αρχαιολόγος της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, του πλοίου του Έλγιν με φορτίο ένα μέρος από τα αριστουργήματα του Ιερού Βράχου είναι θέμα έρευνας. Τα μάρμαρα ανελκύστηκαν ως το 1804, ωστόσο φήμες για εμφάνισή τους στην περιοχή του ναυαγίου προκάλεσαν την εκπόνηση ποικίλων ερευνών, όπως εκείνες του 1875, του 1980 και του 2009. Μεταξύ 2011 και 2015 διενεργήθηκε από την ΕΕΑ (υπό τον κ. Κουρκουμέλη) υποβρύχια αρχαιολογική έρευνα και ανασκαφή στο ναυάγιο, με αποτελέσματα που αν και δεν σχετίζονται με τα αρχαία γλυπτά δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητα: Μεταξύ άλλων, βρέθηκαν όργανα ναυσιπλοΐας και εξαρτήματα του πλοίου, οβίδες, πιστόλια, μολύβδινα βόλια, διακοσμητικά και αντικείμενα διαβίωσης επί του πλοίου, προσωπικά αντικείμενα των επιβατών, νομίσματα οθωμανικά και ορισμένα δυτικοευρωπαϊκά. Επίσης, 11 σχιστολιθικές πλάκες με απολιθώματα (στο πλαίσιο της συλλεκτικής μανίας της εποχής), αρχαία νομίσματα, ένα μαρμάρινο μικρό αγγείο ίσως αιγυπτιακό, ένας μαρμάρινος διακοσμητικός οφθαλμός, ένα θραύσμα ανάγλυφου σκύθου, 4 ενσφράγιστες λαβές ροδιακών οξυπύθμενων εμπορικών αμφορέων (η μία με το όνομα του Παυσανία, που πιθανόν σχετίζεται με τον ομώνυμο άρχοντα της Ρόδου τον 2ο αι. π. Χ.), καθώς και δύο θραύσματα από αιγυπτιακά αγάλματα, μάλλον από την Αλεξάνδρεια, που πιθανόν μεταφέρονταν ως έρμα στο πλοίο -κατά την πρακτική της εποχής. Πρόκειται για το θραύσμα ενός φαραωνικού αγάλματος της 18ης δυναστείας κι ένα μικρότερο μιας ανάγλυφης στήλης, πιθανόν αφιερωμένης στο θεό Ρα, που ανήκει στην πτολεμαϊκή περίοδο.
Ο καθηγητής Μανώλης Κορρές, ανέφερε ότι «σήμερα το νέο Μουσείο Ακρόπολης παρέχει τις μεγαλύτερες εγγυήσεις και πως όλη αυτή η προσπάθεια που άρχισε από τον λόρδο Μπάιρον και συνεχίζεται ως σήμερα είναι δικαιότατη και σίγουρα κάποια στιγμή θα φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα».