Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας

Κατηγορία: ΓΕΝΙΚΑ ΝΕΑ

Η συγκεκριμένη κατηγορία περιέχει ειδήσεις και νέα χωρίς ειδικό περιεχόμενο. Η ενότητα αυτή καλύπτει γενικά γεγονότα κάθε είδους, πολιτικά, πολιτισμικά, οικονομικά κλπ που απασχόλησαν και απασχολούν ευρύτερα τον κόσμο.

  • 9 Τρόποι Φροντίδας μιας Σχέσης

    9 Τρόποι Φροντίδας μιας Σχέσης

    Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας

    Όλοι συμφωνούμε ότι μία σχέση δεν είναι δεδομένη, αλλά συνήθως με το πέρασμα του χρόνου το ξεχνάμε. Όλοι συμφωνούμε ότι τις ανάγκες που έχουμε εμείς, τις έχουν και οι σύντροφοί μας αλλά συχνά όταν έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε… το ξεχνάμε, το παραμελούμε.

    Τι θέλουν οι δύο σύντροφοι σε μία σχέση;

    Τι ανάγκες έχουν;

    1. Αγάπη: Είναι σαν το νερό, σαν τον αέρα, ποτέ δεν είναι αρκετή. Ποτέ μην σκεφτείτε πως φτάνει, μην σταματάτε να δίνετε αγάπη…

    2. Νοιάξιμο: Να έχουμε τον άλλον έννοια, να τον έχουμε στον νου μας, να μπορούμε να αφουγκραζόμαστε τι νοιώθει, τι αισθάνεται… Κι αν δεν μπορούμε από μόνοι μας να καταλάβουμε τότε απλά να τον ρωτάμε…

    2. Τρυφερότητα: Η πιο απαλή εκδοχή των δύο προηγούμενων εννοιών, η πιο estet εκδήλωση των συναισθημάτων μας…

    4. Καλοσύνη: Να είμαστε καλοί με τον/την σύντροφο μας σημαίνει από το να είμαι κακός με τον/την σύντροφο μου (ξέρετε εσείς: απλώς ΤΕΡΜΑ οι κακίες!)

    5. Εμπιστοσύνη: Η ναυαρχίδα των αξιών στις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν νοείται εγγύτητα, τουλάχιστον σε συντροφικό επίπεδο. Ούτε καν συνέταιροι δεν γινόμαστε χωρίς εμπιστοσύνη… Πόσο μάλλον ζευγάρι!

    6. Κατανόηση: Να μπορούμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, ιδίως στις δυσκολίες του. Να καταλαβαίνουμε τι περνάει… Κατανόηση σημαίνει ενσυναίσθηση!

    7. Υποστήριξη: Στις δύσκολες στιγμές (βλ. άνωθεν) αυτός/αυτή που μπορεί να μας στηρίξει καλύτερα από κάθε άλλον είναι ο/η σύντροφός μας… Αυτούς αναζητάμε κι όταν τους έχουμε, πραγματικά διαθέσιμους και υποστηρικτικούς είναι βάλσαμο.

    8. Συγχώρεση: Για να πάμε παρακάτω πρέπει μερικές φορές να μπορούμε να συγχωρέσουμε τον άλλον ή να μας συγχωρέσουν εμάς. Όλοι κάνουμε λάθη! Αν δεν μπορέσουμε να τα προσπεράσουμε η σχέση καθηλώνεται…

    9. Ερωτισμός: Αντίθετα με τα στερεότυπα ο ερωτισμός μεταξύ δύο συντρόφων μπορεί (και πρέπει) να αυξάνεται με την ηλικία. Η τέχνη της αποπλάνησης μπορεί να αντλήσει έμπνευση από την εμπειρία των χρόνων που περάσαν…

    Αγάπη, έρωτας, εμπιστοσύνη, κατανόηση… έννοιες γνωστές, ίσως και τετριμμένες! Όμως τόσο ουσιαστικές για μια καλή και ζεστή σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.

    ___________________________________________________________________

    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.simvouleftikigamou.gr

  • Τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν

    Τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν

    Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας, www.paidi-efivos.gr

    Για τα παιδιά μας, οι γονείς είμαστε η κύρια πηγή των πρώτων τους εντυπώσεων. Μετά είναι το σχολείο. Αργότερα οι φίλοι. Και παράλληλα η πολυπαραγοντική πραγματικότητα που ονομάζουμε ”κοινωνία”. Τα παιδια μαθαίνουν μέσα από τα βιώματά τους, τα παραδείγματα γύρω τους, τα πρότυπα: μέσα στην οικογένεια, την παρέα, το σχολικό περιβαλλον και επιπλέον η τηλεόραση, το internet, τα video games…

    Αν ένα παιδι πάρει αγάπη

    θα μάθει να αγαπά και να δίνει αγάπη.

    Αν σ’ένα παιδί μιλάμε ειλικρινά,

    εξηγώντας του κάθε φορά πως έχουν τα πράγματα

    θα μάθει να είναι κι αυτό ειλικρινές.

    Αν ένα παιδί ακούει καβγάδες, επικρίσεις, φωνές, ανταγωνισμούς,

    θα έχει κι αυτό ένταση και θα τη βγάλει στις δικές του επαφές.

    Αν ένα παιδί το ντροπιάζουμε, το απαξιώνουμε, το υποτιμάμε,

    θα μεγαλώσει μέσα στις ενοχές, χωρις αυτοπεποίθηση, χωρίς πίστη στο εαυτό του.

    Αν ένα παιδί ζει σ’ένα περιβάλλον με υπομονή, αποδοχή, δικαιοσύνη,

    τότε κι αυτό μαθαίνει να είναι δίκαιο, υπομονετικό και ανεκτικό με τους άλλους.

    Αν έχει επιδοκιμασία και νιώθει ασφάλεια,

    μαθαίνει να εκτιμάει και να έχει πίστη στον εαυτό του και τους άλλους.

    Πολλές φορές θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε μαζί τους για πράγματα που κάνουν (ολή την ώρα στην τηλεόραση, κολλάνε στο κομπιούτερ… κι αργότερα, μεγαλώνοντας, που δεν μας ακούνε, που μιλάνε άσχημα…)

    Εμείς;

    Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.

    *Το κείμενο βασίζεται στο ομώνυμο ποίημα της Dorothy Law Nolte.

    ___________________________________________________________________

    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαικού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπέυθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

  • Πέρσα Κουμούτση, «Αλεξανδρινές φωνές, στην οδό Λέψιους»

    Πέρσα Κουμούτση, «Αλεξανδρινές φωνές, στην οδό Λέψιους»

    Το νέο βιβλίο της Πέτρας Κουμούτση αποτελεί ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα με ιστορίες ανθρώπων που έζησαν στην Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου, εκκινώντας από τον Καβάφη, προς το τέλος σχεδόν της ζωής του και συνεχίζοντας με πρόσωπα παροίκων, που όμως έρχονται σε επαφή με εμβληματικά πρόσωπα της εποχής (Τσίρκα, Φόρστερ, Ουγκαρέτι), δημιουργώντας ένα ενιαίο ψηφιδωτό της πόλης– ενώ η γειτονιά της οδού Λέψιους, αποτελεί τον πυρήνα αλλά και τον συνδετικό κρίκο ανάμεσά τους. 

    Οι μυθιστορηματικοί ήρωες ποικίλουν, οι περισσότεροι είναι εμπνευσμένοι από αληθινά πρόσωπα της εποχής, άλλοι είναι επινοήσεις της φαντασίας και άλλοι ξεπηδούν από παλαιότερες μυθοπλασίες για να αναβαπτιστούν σε μια διαφορετική συσχέτιση και τον σπασμένο καθρέφτη του Χρόνου. Οι στίχοι της πρωταγωνιστικής μορφής που συνοδεύουν τις ιστορίες των ηρώων επιλέχθηκαν για να στηρίζουν τη νοηματική τους σύνθεση. Κάποια αντανακλούν την ψυχογραφία των προσώπων, ενώ κάποια άλλα λειτούργησαν αντίστροφα· ενέπνευσαν, δηλαδή, τις ίδιες τις ιστορίες ή αποτέλεσαν σημείο εκκίνησης για την αφήγησή τους. 

    Η αθέατη πλευρά των ανθρώπων πρωταγωνιστεί εδώ, απαλλαγμένη από εξωραισμούς και υπερβολές, σε ένα κόσμο που δεν έπαψε ποτέ να κουβαλά την ανθρώπινη αδυναμία, τα πάθη της, τον φόβο της φθοράς, τη μικρόνοια και όλα εκείνα που είναι γνωρίσματα του ανθρώπου παντού, και που δεν έχουν ούτε σύνορα, ούτε εθνότητες.

  • Πορτραίτα Ιστορίας

    Πορτραίτα Ιστορίας

    Βούλα Παπαϊωάννου – Δημήτρης Χαρισιάδης 1940-1960

    Έργα από τα Φωτογραφικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη

    Δελτίο Τύπου Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

    Το βλέμμα δύο κορυφαίων φωτογράφων του 20ου αιώνα στις ταραγμένες εποχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της ανασυγκρότησης στην Ελλάδα παραβάλλει η έκθεση Πορτραίτα Ιστορίας που συνδιοργανώνει το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης με τα Φωτογραφικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, που εγκαινιάζεται την Πέμπτη 6 Απριλίου 2017.

    Η έκθεση αποτελεί μία ανθολογία εικόνων των φωτογράφων Βούλα Παπαϊωάννου και Δημήτρη Χαρισιάδη, όπου αποτυπώνεται η Ελλάδα κατά το κρίσιμο διάστημα 1940-1960, που περιλαμβάνει τη γερμανική κατοχή, την Α’ μεταπολεμική περίοδο και την ανασυγκρότηση. Στην έκθεση παρουσιάζονται 200 περίπου έργα, καθώς και άλλο ιστορικό υλικό, μαζί με δύο πορτραίτα των φωτογράφων από την τηλεοπτική εκπομπή «Παρασκήνιο» της ΕΡΤ. Στα έργα, περιλαμβάνονται σε πλήρη μορφή τα δύο σπάνια κατοχικά λευκώματα Μαύρο Λεύκωμα της Βούλας Παπαϊωάννου και Σούπα του παιδιού και ΙΚΑ Πειραιώς του Δημήτρη Χαρισιάδη, όπου αντανακλάται το σκληρό πρόσωπο του Πολέμου και ο αγώνας για επιβίωση.

    Πορτραίτα Ιστορίας

    Βούλα Παπαϊωάννου – Δημήτρης Χαρισιάδης 1940-1960 Έργα από τα Φωτογραφικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη

    Διάρκεια: 06/04/2017-10/09/2017, Εγκαίνια: 06/04/2017, ώρα 20:00
    Χώρος: Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης (Αποθήκη Α’, 1ος όροφος, Λιμάνι)

    Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Μόσχοβη, Μανώλης Σκούφιας

    -> Κατά τη διάρκεια της έκθεσης το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης θα διοργανώσει παράλληλες δράσεις (προβολές, εκδηλώσεις λόγου, κ.ά.), οι οποίες θα ανακοινωθούν σε εύθετο χρόνο.
    -> Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως το «ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ Α.Ε.» για την ευγενική παραχώρηση του οπτικοακουστικού υλικού.

    Κείμενο των επιμελητών της Έκθεσης

    Η έκθεση παραβάλλει το βλέμμα δύο φωτογράφων στα μέσα του εικοστού αιώνα που κατέγραψαν συστηματικά μια μεταβατική πολιτικά, αβέβαιη οικονομικά και εμπερίστατη κοινωνικά περίοδο της Ελλάδας. Η Βούλα Παπαϊωάννου και ο Δημήτρης Χαρισιάδης, σχεδόν αυτοδίδακτοι στη φωτογραφία, ωριμάζουν δημιουργικά κατά την εικοσαετία 1940-1960. Οι φωτογραφίες τους από τον πόλεμο και την περίοδο της ανασυγκρότησης αποτελούν κατεξοχήν δείγματα του φωτογραφικού μοντερνισμού στην Ελλάδα, όπως αυτός εκφράστηκε μέσα από δύο κυρίαρχες κατευθύνσεις: την ανάδειξη της «καθαρής» (ή «ανόθευτης» κατά τον Χαρισιάδη) φωτογραφίας, αλλά και την ανάπτυξη ενός νέου είδους ανθρωπιστικής φωτογραφίας κοινωνικής καταγραφής. Αμφότεροι ιδρυτικά μέλη της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας (1952), χωρίς να απομακρύνονται πλήρως από τις αρχαιολογικές, λαογραφικές εμφάσεις και τον εν γένει συντηρητισμό της, καταφέρνουν να αναπτύξουν ένα ιδιαίτερο βλέμμα στο επαγγελματικό και προσωπικό τους έργο. H επαγγελματική τους δραστηριότητα στη μεταπολεμική περίοδο αποτελείται κατά βάση από αναθέσεις: αρχικά από διεθνείς οργανισμούς αρωγής και κατόπιν από εγχώριους κρατικούς οργανισμούς. Το προσωπικό τους έργο, όπως αυτό προβάλλεται σε εκδόσεις και εκθέσεις της εποχής, επικεντρώνεται σε οιονεί σημεία ελληνικότητας: το εθνικό τοπίο, έθιμα και παραδόσεις, η ζωή στην ύπαιθρο, το ελληνικό πνεύμα.

    Χρονικά, η έκθεση ξεκινά με φωτογραφίες από το Αλβανικό Μέτωπο, την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Η Παπαϊωάννου χρησιμοποιεί τη δραματουργία του «ανθρώπινου ντοκουμέντου», είδος φωτογραφίας καταγραφής που εμφανίστηκε στην Αμερική τη δεκαετία του 1930, για να αποδώσει την τραγικότητα στο βλέμμα της μάνας που αποχωρίζεται τον γιο στην επιστράτευση, την καρτερικότητα αυτών που συνωστίζονται στα υπαίθρια συσσίτια, την απόγνωση των λιμοκτονούντων τον χειμώνα του 1941-42. Από τις πρώτες φωτογραφίες του στο Αλβανικό Μέτωπο, ο Χαρισιάδης διατηρεί μια εξίσου άμεση αλλά πιο αποστασιοποιημένη προσέγγιση. Οι εικόνες του από το Ι.Κ.Α. Πειραιώς, για παράδειγμα, θυμίζουν ανθρωπομετρικές φωτογραφίες του προηγούμενου αιώνα, παρουσιάζοντας τους ‘οιδηματίες’ γυμνούς χωρίς συνθετική ή σκηνοθετική επιτήδευση.

    Η αισθητική στροφή στο βλέμμα των δύο φωτογράφων γίνεται απτή στον κορμό της έκθεσης που εστιάζει στην ερμηνεία της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ως φωτογράφος της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration), η Παπαϊωάννου θα καταγράψει όλες τις δράσεις του οργανισμού, από τις πρώτες αποστολές των προμηθειών, τη διακίνηση τροφίμων και ρουχισμού στις πόλεις και στην επαρχία, έως την εκπαίδευση του πληθυσμού σε νέες τεχνολογίες. Ταυτόχρονα, εικονογραφεί τη δραματική διάσταση του Εμφυλίου και της δύσκολης διαβίωσης στην ελληνική επαρχία: τα καμένα χωριά, τις βομβαρδισμένες υποδομές, τις μαυροφορεμένες γυναίκες, τα ρακένδυτα παιδιά στα υπαίθρια σχολεία. Αντίθετα, κατ’ ανάθεση του Υπουργείου Ανασυγκρότησης και διεθνών αποστολών, οι φωτογραφίες του νεοσύστατου φωτογραφικού πρακτορείου «Δ. Α. Χαρισιάδη» σκιαγραφούν

    την εικόνα μιας χώρας που μοιάζει να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της: βιομηχανικά κτήρια και κατασκευές δεσπόζουν στο τοπίο και χαρωποί εργάτες χειρίζονται μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας στα νέα εργοστάσια. Οι επαγγελματικές αναθέσεις των δύο φωτογράφων επέβαλαν ένα σαφές πλαίσιο αναφοράς το οποίο καθόριζε, όχι μόνο την οπτική ερμηνεία των γεγονότων, αλλά και την ίδια τη φωτογραφική πρακτική μετατοπίζοντας το βάρος από την «ανόθευτη» φωτογραφία σε μια ενορχηστρωμένη φωτογραφία καταγραφής.

    Ωστόσο, την ίδια περίοδο, οι φωτογράφοι δημιούργησαν σημαντικό προσωπικό έργο στο περιθώριο των προαναφερόμενων αναθέσεων. Τα λευκώματα της Παπαϊωάννου Hellas (1949), La Grèce à ciel ouvert (1952) και Iles Grecques (1956) συνδυάζουν τη φωτογραφική απεικόνιση της αρχαίας και μεσαιωνικής κληρονομιάς με απόψεις της μεταπολεμικής Ελλάδας, που η φωτογράφος απαθανάτισε κατά την περιοδεία της στην επαρχία. Παράλληλα, με τις επαγγελματικές του αποστολές στην επικράτεια και ακολουθώντας το ευφορικό συναίσθημα της μεταπολεμικής ανθρωπιστικής φωτογραφίας, ο Χαρισιάδης σκιαγράφησε σε δεξιοτεχνικές ασπρόμαυρες φωτογραφίες μια ρομαντική προ-βιομηχανική όψη της χώρας στα βουκολικά τοπία, στην τοπική αρχιτεκτονική, στα παραδοσιακά επαγγέλματα.

    Οι σχέσεις που αναπόφευκτα αναπτύσσονται με την παραβολή των φωτογραφιών στην παρούσα έκθεση αναδεικνύουν, όχι μόνο τις διαφορετικές ερμηνείες της Ιστορίας, αλλά και τα μορφολογικά και οντολογικά στοιχεία που συνθέτουν τον μοντερνιστικό κανόνα στην ελληνική φωτογραφία στα μέσα του εικοστού αιώνα. Παρότι οι αντιλήψεις περί ρεαλιστικής απεικόνισης, εξιδανίκευσης και αληθοφάνειας είναι πολύ διαφορετικές σήμερα, ο τρόπος με τον οποίο οι δύο φωτογράφοι απεικόνισαν την κρίση και την ανασυγκρότηση μπορεί να προσφέρει ένα σημείο αναστοχασμού για τη σύγχρονη ελληνική φωτογραφία.

    Αλεξάνδρα Μόσχοβη, Μανώλης Σκούφιας