Κατηγορία: ΓΕΝΙΚΑ ΝΕΑ

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος

Τι χρειάζονται τα παιδιά; Αγάπη! Τι άλλο; Φροντίδα, στοργή, νοιάξιμο, την προσοχή μας, τον χρόνο μας, μια ζεστή αγκαλιά, σωστή διατροφή, επαρκή κοινωνικοποίηση, ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον… Κι όμως, τα περισσότερα αγαθά είναι άυλα, προσφέρονται αμισθί και δεν κοστίζουν τίποτα. Είναι στο χέρι μας, στην πεποίθηση μας, στην στόχευση μας, την απόφαση μας τελικά, να αναλάβουμε υπεύθυνα τον ρόλο μας ως γονείς, προκειμένου να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα εχέγγυα για μία ευτυχισμένη παιδική ηλικία.

1.      Αν μπορούμε να τα ακούμε… Αν δίνουμε προσοχή στα λεγόμενα τους, τα συναισθήματα τους, τις κινήσεις τους, όσα δηλώνουν και όσα αφήνουν αδήλωτα, τότε θα μπορέσουμε να έρθουμε στη θέση τους, νοιώθοντας το τι νοιώθουν… Τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη να αντιληφθούν ότι είναι σημαντικά για εμάς και όταν αντιληφθούν κάτι τέτοιο τότε στο αίσθημα της εσωτερικής τους ασφάλειας αυξάνεται κατακόρυφα.

2.      Άν μπορούσαμε να περνάμε (σταθερά) χρόνο μαζί τους… Αν αγαπήσουμε τη ρουτίνα μας, το πρωινό γύρω από το τραπέζι, το μεσημεριανό ή το βραδινό φαγητό, βόλτες στο πάρκο ή αλλού (οπουδήποτε!) , όλοι μαζί στον καναπέ να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να παίξουμε ένα επιτραπέζιο, να δούμε μία ταινία ( ή κάτι άλλο…). Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν, έτσι λοιπόν αν βιώσουν την σταθερότητα μέσα από την επανάληψη, τη ζεστασιά μέσα από την εγγύτητα, την απλότητα μέσα από την καθημερινή ευχαρίστηση, με τα απλά, τότε δυναμώνουν κι αυτά ψυχικά, νοιώθουν επαρκή για αυτό που είναι και για αυτό που έχουν.

3.      Αν μπορούσαμε να είμαστε συνεπείς απέναντι τους… Αν φροντίζουμε να μην ξεχνάμε τις υποσχέσεις μας, αν τηρούμε τους όρους μίας συμφωνίας, αν τα επαινούμε για τις επιτυχίες τους τον καιρό που συμβαίνουν, αν είμαστε παρόντες στις γιορτές, τα γενέθλια, το πάρτι, στις σχολικές και τις εξωσχολικές δραστηριότητες… Τα παιδιά τότε νιώθουν σημαντικά, νιώθουν ότι αξίζουν, νιώθουν την αφοσίωση μας εμπράκτως και αυτό τους δίνει εμπιστοσύνη για τον εαυτό τους, για την αξία τους, αποκτούν αυτοπεποίθηση και σιγουριά…

4.      Αν μπορούσαμε να τα αγαπάμε και να τους το δείχνουμε… Αν κάναμε πράξη με κάθε ευκαιρία αυτό που ( η συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι όλοι ανεξαιρέτως!) οι γονείς νιώθουμε για τα παιδιά μας. Άπλετη, απεριόριστη, ανεξάρτητη αγάπη! Να τους το λέμε, να τους το δείχνουμε. Κάθε στιγμή, κάθε φορά, με κάθε ευκαιρία, μικρή ή μεγάλη, σημαντική ή ασήμαντη πείτε τους πόσο πολύ τα αγαπάτε, πόσο σημαντικά είναι για εσάς. Η αγάπη είναι το παν στις ανθρώπινες σχέσεις πόσο δε μάλλον στη σχέση με τα παιδιά μας!

Προσοχή, αφοσίωση, συνέπεια και πάνω απ’όλα Αγάπη. Προσθέστε σε αυτά την έννοια της εμπιστοσύνης κι έχετε στα χέρια σας την καλύτερη συνταγή για μια πετυχημένη παιδική ηλικία. Το καλύτερο ”γλύκισμα” για να προσφέρετε στα παιδιά σας…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. Στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Τα τελευταία χρόνια ακούω και διαβάζω πολλά δυσάρεστα για το brain drain, την αποδημία μορφωμένων Ελλήνων στο εξωτερικό. Η ακούσια μετανάστευση είναι δυσάρεστη για τον μετανάστη και τους οικείους του, χωρίς αμφιβολία. Παρά ταύτα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, το brain drain ίσως αποδειχθεί η μεγαλύτερη ευκαιρία του ελληνισμού μετά την αρχαιότητα. Μέσω του brain drain η Ελλάδα ξαναγίνεται κόσμος. Και αυτό γιατί ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται, ενώ η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται, που μικραίνει.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή γωνιά στη Μεσόγειο. Τόπος στενάχωρος, με μικρές παραγωγικές δυνατότητες. Από τις απαρχές της ιστορικής παρουσίας του ο ελληνισμός μεγαλούργησε εκτός συνόρων. Ανέκαθεν η Ελλάδα δεν χωρούσε τους Έλληνες, ένα λαό δημιουργικό και εξωστρεφή. Αυτοί που έφευγαν ήταν οι ικανότεροι, όσοι ένιωθαν και έβλεπαν ότι η δυναμική τους υπερβαίνει την άγονη και περιορισμένη ελληνική γη. Από τη μυκηναϊκή περίοδο οι Έλληνες όργωναν τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, δημιουργούσαν σταθμούς στη Νότια Ρωσία, την Εγγύς Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μεγαλουργώντας εμπορικά και πολιτιστικά. Με τους διαδοχικούς αποικισμούς και την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο ελληνισμός και ο ελληνικός πολιτισμός αναπτύχθηκαν σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου, διδάσκοντας πνεύμα και κάλλος. Ο ελληνισμός έγινε κόσμος.
Αργότερα, στη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, ο ελληνισμός απλώθηκε σε εύρος και βάθος. Με την εγκόλπωση του Χριστιανισμού, ο ελληνισμός εμπλουτίστηκε. Ταξίδεψε σε περισσότερες περιοχές, μυαλά και καρδιές. Η Ελλάδα, η πατρίδα, παρέμενε η κοιτίδα του ελληνισμού, αλλά αυτός είχε πάντοτε στραμμένο το βλέμμα του έξω, στην οικουμένη. Στην πολιτιστική του παρακαταθήκη θεμελιώθηκε ο νεότερος και σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός που δεν αφορούσε και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ήταν και είναι οικουμενικός.
Όταν άρχισε να αχνοφαίνεται η κατάρρευση του Βυζαντίου, ακούστηκαν οι πρώτες φωνές που καλούσαν τον ελληνισμό να συσταλεί. Ο Πλήθων ζητούσε να περιοριστεί ο ελληνισμός στα ασφυκτικά όρια της Πελοποννήσου, να συρρικνωθεί, να απεμπολήσει το μεγαλείο που έκτισε επί αιώνες: την οικουμενικότητά του. Στο δρόμο του ακολούθησαν πολλοί. Παρά ταύτα, ο ελληνισμός, έως τον 19ο αιώνα, διατήρησε θέσεις στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, αντιστάθηκε. Ακόμα και υποδουλωμένος σε διάφορους δυνάστες δεν έπαψε να μεγαλουργεί και να ηγείται, πολιτιστικά και εμπορικά.

Μολαταύτα, στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα δεν έλειψε η μετανάστευση. Τουναντίον, σε ορισμένες περιόδους γιγαντώθηκε. Μόνο που πια η Ελλάδα δεν εξήγαγε μεγαλείο, αλλά κακομοιριά. Κατά κανόνα, πάμφτωχοι, αμόρφωτοι, ρακένδυτοι Έλληνες παρατούσαν τα χωριά τους για να αναζητήσουν δουλειές στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία. Οποιαδήποτε δουλειά. Μετανάστευαν ως φτωχοί συγγενείς, από μια ανυπόληπτη Ελλάδα. Και παρότι συνήθως πρόκοβαν επαγγελματικά και κοινωνικά, στην πραγματικότητα αφελληνίζονταν άμα τω χρόνω. Έσπευδαν πρόθυμα να υιοθετήσουν τον πολιτισμό της χώρας υποδοχής τους και τον επιδείκνυαν ως στοιχείο ανωτερότητας στους Ελλαδίτες.

Από την άλλη, όσοι παρέμειναν στην Ελλάδα ήταν κατά κανόνα οι μορφωμένοι, που μπόρεσαν να χτίσουν δουλειές και ζωές γύρω από το δημόσιο, είτε ως υπάλληλοι, είτε ως κρατικοδίαιτοι ιδιώτες. Ελάχιστοι από τους πεπαιδευμένους, ικανούς και τολμηρούς Ελλαδίτες άνοιξαν τα φτερά τους στον κόσμο, ενίοτε κυνηγημένοι από το επίσημο κράτος για τα φρονήματά τους.

Από τη δεκαετία του 1980 στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια εντυπωσιακή γενιά Ελλήνων. Μορφωμένοι, γλωσσομαθείς, με τον αέρα που τους έδινε η ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη -η οποία αντικαθιστούσε την νεοελληνική μειονεξία- άρχισαν να ανοίγονται δυναμικά στον κόσμο. Στην αρχή για να αναζητήσουν περισσότερη γνώση και εμπειρίες, ώστε σε λίγα χρόνια να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Η γοητεία, πραγματική και φανταστική, του γενέθλιου τόπου και του τρόπου ζωής ήταν αμάχητη.

Και τότε ήλθε η κρίση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν επειδή μπορούσαν, επειδή είχαν προσόντα, όχι αυτή τη φορά ως γκασταρμπάιτερ. Μορφωμένοι και κοσμοπολίτες καταλαμβάνουν συχνότατα επίζηλες θέσεις στις χώρες υποδοχής τους. Επιβάλλονται στις κοινωνίες τους με τη γνώση και τις ικανότητές τους. Εξάγουν μια Ελλάδα της δημιουργίας, που το ελλαδικό κράτος έπνιγε. Που δεν μπορούσε να αντέξει. Η Ελλάδα, μετά το 1950, αποφάσισε να δημιουργήσει τόσους πολλούς επιστήμονες και επαγγελματίες που αδυνατούσε να απορροφήσει και αξιοποιήσει. Στην αρχή, ως λύση, προκρίθηκαν οι ασύστολοι διορισμοί. Μετά η ανάπτυξη – φούσκα με ασύγγνωστα δάνεια. Όταν αυτές οι δυνατότητες εξαντλήθηκαν και μας εξάντλησαν, απέμεινε η μετανάστευση.

Πικρή ενίοτε για τον Έλληνα, νάμα για τον ελληνισμό. Εξάγουμε, όπως στις λαμπρότερες περιόδους της ιστορίας μας, το περίσσευμά μας, την προστιθέμενη αξία μας: ανθρώπους. Γιατί το βασικό κεφάλαιο της χώρας μας είναι οι Έλληνες. Ξαναδίνουμε, λοιπόν, στην οικουμένη ό,τι ωραιότερο υπάρχει: γνώση και νιάτα. Μέσω των νέων που αποδημούν η Ελλάδα ξαναγίνεται κόσμος, γίνεται Ελλάδα ξανά. Όπως στις καλύτερες περιόδους της ιστορίας μας. Η Ελλάδα συστήνεται και πάλι στην οικουμένη, σε μια εποχή που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη τα ελληνικά ιδεώδη: τον ανθρωπισμό, τη γνώση, το κάλλος. Ο ταλαίπωρος και απαξιωμένος ελληνισμός τα προσφέρει αφειδώς για άλλη μια φορά. Η γενιά του brain drain, έστω ασύνειδα, πράττει αυτό που καμιά ηγεσία δεν κατόρθωσε. Μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία και ξαναδίνει στον ελληνισμό την πεμπτουσία του: την οικουμενικότητα, την εξωστρέφεια. Η αυθεντική Ελλάδα ήταν και θα είναι αλλού, γιατί είναι οικουμενική.

Την ίδια ώρα η ελλαδική πολιτική ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του διακυβεύματος και υπόσχεται ότι θα κάνει τα πάντα για να ξαναφέρει πίσω τους ξενιτεμένους. Προσπαθεί να πνίξει τον ελληνισμό στη μετριότητά της, να τον βυθίσει στα αδιέξοδα του σύγχρονου ελλαδικού κράτους. Δεν κατανοεί ότι ιστορικά το πλέον επιτυχημένο παραγωγικό μοντέλο ήταν και είναι η εξάπλωση του ελληνισμού στην περιφέρειά του. Η δημιουργία ισχυρών ελληνικών κοινοτήτων στο εξωτερικό ανέκαθεν προσέφερε στην Ελλάδα ανάπτυξη, μέσω των εμπορικών και παραγωγικών δικτύων που δημιουργούνται.

Τελικά, ο μεγαλύτερος εχθρός του ελληνισμού είναι το ελλαδικό κράτος.

(www.huffingtonpost.gr)

Τον Ιούνιο αναμένεται να υπογραφούν επισήμως μια σειρά συμβόλαια που αφορούν την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην Αίγυπτο με την συνδρομή της ρωσικής κρατικής εταιρείας Rosatom, όπως γράφει η ιστοσελίδα prime του Ria Novosti, αναφερόμενη σε σχετικό δημοσίευμα της αιγυπτιακής οικονομικής εφημερίδας «Αλ-Μπούρσα»,που επικαλείται αιγυπτιακή κυβερνητική πηγή.

«Μετά την έγκριση του συμβολαίου από το Κρατικό Συμβούλιο, η αιγυπτιακή προεδρία θα διοργανώσει τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, επίσημη τελετή για την υπογραφή, στην οποία προγραμματίζεται να παρευρεθούν οι πρόεδροι της Αιγύπτου και της Ρωσίας», δήλωσε η κυβερνητική πηγή της αιγυπτιακής εφημερίδας, προσδιορίζοντας ότι η τελετή θα γίνει κατά την διάρκεια του Ιουνίου.

Η αιγυπτιακή εφημερίδα, αναφέρει ότι προχωρούν πυρετωδώς οι διαβουλεύσεις μεταξύ των δύο μερών και μάλιστα σε καθημερινή βάση, για να καταλήξουν στα τελικά κείμενα των συμφωνιών που θα υπογραφούν. Σύμφωνα με την ίδια πηγή,«η κυβέρνηση ολοκληρώνει την συμφωνία…και από ρωσικής πλευράς δεν υπάρχουν οι οποιεσδήποτε διαφωνίες, όλοι διάκεινται θετικά και επιθυμούν να ολοκληρωθούν το ταχύτερο δυνατόν οι εργασίες, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να ληφθούν υπ όψιν τα συμφέροντα όλων των μερών».

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Υπουργείου Ενέργειας της Αιγύπτου, αυτή τη στιγμή βρίσκονται στην τελική τους μορφή τα δύο από τα τέσσερα συμβόλαια, που αφορούν την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού, την λειτουργία και την εκπαίδευση αιγύπτιων εμπειρογνωμόνων. Διαμορφώνονται επίσης δύο ακόμη συμβόλαια που αφορούν την τροφοδοσία του σταθμού με πυρηνικά καύσιμα και την επεξεργασία των καυσίμων που έχουν ήδη χρησιμοποιηθεί.

Η Ρωσία και η Αίγυπτος είχαν υπογράψει στις 19 Νοεμβρίου του 2015 στο Κάιρο διακρατική συμφωνία για την κατασκευή του πρώτου αιγυπτιακού πυρηνικού σταθμού στην Αίγυπτο στην περιοχή Ντάμπαα, και τη χορήγηση ρωσικού δανείου.

(www.athina984.gr)

Αφορμή για να αναφερθεί στη διεκδίκηση των Γλυπτών του Παρθενώνα αποτέλεσε για την υπουργό Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου η παρουσία της στα εγκαίνια της έκθεσης «Ένας Κόσμος Συναισθημάτων: Αρχαία Ελλάδα, 700 π.Χ. – 200 μ.Χ.».

Η κ. Κονιόρδου στις συνεντεύξεις που έδωσε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού αποκάλυψε, μεταξύ άλλων, και τη νέα στρατηγική στο ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα, ασκώντας κριτική στην τακτική που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υποστηρίζοντας ότι επικεντρώθηκαν στη νομική διεκδίκησή τους.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται σε ενημέρωση που έγινε από το υπουργείο Πολιτισμού, σε σχέση με τα Γλυπτά η κ. Κονιόρδου τόνισε πως υπάρχει μια καινούρια κινητοποίηση στο θέμα αυτό, καθώς εγκαταλείπεται η νομική οδός διεκδίκησης που είχε υιοθετηθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και υπήρξε βασική αιτία άρνησης της βρετανικής πλευράς και πως τώρα μέσω της διπλωματικής οδού θα αποκατασταθεί σταδιακά ένα κλίμα κοινής εμπιστοσύνης.

Η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου επισκέφθηκε τη Νέα Υόρκη προσκεκλημένη του Ωνασείου Πολιτιστικού Ιδρύματος με την ευκαιρία των εγκαινίων της έκθεσης. Το υπουργείο Πολιτισμού είναι ένας από του βασικότερους συντελεστές της έκθεσης καθώς παραχώρησε έργα από 20 μουσεία.

«Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή δίνει μια μάχη, μια πολύ μεγάλη μάχη», τόνισε η Λυδία Κονιόρδου, σε συνέντευξή της στον «Εθνικό Kήρυκα» και προσέθεσε: «Οι Έλληνες καθημερινά ζουν μεγάλη δοκιμασία και δίνουν μια μεγάλη μάχη για να αναταχτεί όλο αυτό το κλίμα να αποκτήσουν ξανά την αυτοπεποίθηση τους. Στον τομέα του πολιτισμού παρόλη την κρίση υπάρχει ένα οργασμός δραστηριοτήτων με ηρωικές καταστάσεις, ανθρώπων που δεν πληρώνονται κι όμως συνεχίζουν και δημιουργούν και να προσφέρουν. Αυτό δείχνει πραγματικά το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής που αντέχει παρά τις δύσκολες καταστάσεις όπως αυτές με τους πρόσφυγες. Προσφέρουμε από το υστέρημα μας στους ανθρώπους αυτούς που δοκιμάζονται σε χειρότερη μοίρα από εμάς, που χάνουν τα πάντα».

Κάλεσε δε την Ομογένεια να έρθει, να δει, να ακούσει, να συμμετέχει στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Εθνικό Θέατρο, στα περιφερειακά θέατρα, στη Λυρική Σκηνή που πηγαίνει στην καινούρια της στέγη».

Η κ. Κονιόρδου μίλησε επίσης για το θέμα της έκθεσης: «Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα αποτυπώνει τα συναισθήματα με μια αξιοθαύμαστη διαλεκτική εξισορροπώντας τη διάνοια, την καρδιά και την αναγκαιότητα, την επιβίωση, την σημαντική για τους αρχαίους ανάγκη. Υπάρχει μια θαυμαστή εξισορρόπηση αυτών των τριών όψεων του ανθρώπου και αυτό είναι πραγματικά η δόξα του πολιτισμού, πως μέσα σε ένα κομμάτι πέτρας, ένα κομμάτι μάρμαρο, μια χούφτα πηλού, επιτρέπει στο Πνεύμα να αποτυπώσει το ίχνος του και να μεγαλουργήσει, να κάνει αυτά τα πραγματικά αριστουργήματα».

Εξάλλου, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον ραδιοφωνικό σταθμό «HellasFM» η Λυδία Κονιόρδου παρομοίασε την Ελλάδα με ένα μικρό καΐκι στο πέλαγος των μεγάλων προκλήσεων, με μία μικρή βάρκα που κουβαλάει ένα πολύτιμο διαμάντι μέσα της. «Αισθάνθηκα ότι αυτή τη μικρή βαρκούλα με αυτό το πολύτιμο πετράδι είναι τιμή να την υπηρετεί κανείς με τη στάση ζωής του. Να τη φροντίζει για να την παραδώσει στις επόμενες γενιές. Έτσι ώστε να νιώσουν και τα νέα παιδιά αυτή την ανάταση, αυτή την αυτοπεποίθηση που σου δίνει όταν ξέρεις ότι ζεις σε έναν ευλογημένο και πολύτιμο τόπο» ανέφερε.

(news.in.gr)