Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας

Συντάκτης: Athanasios Koutoupas

  • Συνέντευξη του κου Στ. Ταμβάκη στο ραδιοφωνικό σταθμό SBS της  Αυστραλίας

    Συνέντευξη του κου Στ. Ταμβάκη στο ραδιοφωνικό σταθμό SBS της  Αυστραλίας

    Τη Δευτέρα 6 Μαρτίου καλεσμένος της εκπομπής του κου Θέμη Καλλού στο ραδιοφωνικό σταθμό SBS της Αυστραλίας ήταν ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας και τέως Πρόεδρος του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού κ. Στέφανος Ταμβάκης. Στο πλαίσιο της σειράς της εκπομπής “Μιλούμε Ελληνικά το Μάρτιο” ο κ. Ταμβάκης μίλησε για τον Ελληνισμό της Αιγύπτου και τις δραστηριότητες των Ελληνικών Κοινοτήτων και των Αιγυπτιωτών εν γένει.

    Ο κ. Ταμβάκης απαντώντας σε ερωτήσεις του κου Καλλού αναφέρθηκε στη συνεχή παρουσία των Ελλήνων στην Αίγυπτο ήδη από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου (ίσως και νωρίτερα), μία παρουσία, η οποία υπήρξε αξιοπρεπής καθόλη τη μακρά ιστορία του Ελληνισμού στη Νειλοχώρα. Ανέφερε ότι σήμερα στην Αίγυπτο ζούν και δραστηριοποιούντε περίπου 5.000 Έλληνες, οι οποίοι είναι ομαλά ενταγμένοι στην Αιγυπτιακή κοινωνία, καθώς η μεγάλη πλειονότητα των Αιγυπτιωτών κατέχουν την Αιγυπτιακή υπηκοότητα, γεγονός που διευκολύνει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις κοινωνικές, πολιτισμικές και εμπορικές-επιχειρηματικές δραστηριότητες μας.

    Σημαντικός παράγοντας για την ελληνική παρουσία στην Αίγυπτο, σύμφωνα με τον κ. Ταμβάκη, είναι και οι εξαιρετικές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αίγυπτο, ιδίως το τελευταίο χρονικό διάστημα, μέσα και από τις τριμερείς Συνόδους Κορυφής Ελλάδας, Αιγύπτου, Κύπρου.

    Αναφερόμενος ο Επίτιμος Πρόεδρος της Ε.Κ.Α. στην οργανωτική δομή των Ελληνικών Κοινοτήτων στην Αίγυπτο, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας υπήρξε η πρώτη οργανωμένη μορφή κοινότητας Ελλήνων, και μάλιστα έχει και τον τίτλο “Πρεσβυγενής”, καθώς επί τη βάση του Καταστατικού της διαμορφώθηκαν και οργανώθηκαν και οι μετέπειτα Ελληνικές Κοινότητες στην Αφρική.

    Κλείνοντας τη συνέντευξη του ο κ. Ταμβάκης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στη σπουδαιότητα του Πολιτιστικού Μνημονίου Συνεργασίας που υπεγράφει τον προηγούμενο μήνα στην Αθήνα ανάμεσα στις Ελληνικές Κοινότητες Αλεξανδρείας και Καΐρου και το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού, δίνοντας έτσι νέα πνοή στις σχέσεις των Κοινοτήτων με τη μητέρα πατρίδα, αλλά και νέους ορίζοντες στις συνεργασίες μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.

    Ακούστε όλη τη συνέντευξη εδώ

     

  • Προβολή της ταινίας “Ο Ξένος” στο Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων

    Προβολή της ταινίας “Ο Ξένος” στο Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων

    Τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων, πραγματοποιήθηκε στο εντευκτήριο του Συνδέσμου προβολή της ταινίας του Γιώργου Αγαθονικιάδη «Ο Ξένος».  Ο σκηνοθέτης μέσα από συμβολισμούς αναδεικνύει την αποξένωση, την απομάκρυνση από την παράδοση, τα έθιμα και την σοφία μας και εν τέλει την αλλοτρίωση στην σημερινή Ελλάδα. Μοιράζεται μέσα από την ταινία την αγωνία του για τον τόπο μας και καταλήγει με τον πρωταγωνιστή να μονολογεί «Φεύγω, και θα γυρίσω όταν σ’ αυτή τη χώρα επιστρέψει η ελπίδα». Εξαιρετικές ερμηνείες από τον Κώστα Λάσκο, Πάνο Κατέρη, Σωτήρη Τσόγκα, Καίτη Φίνου κ.α.

    Στο τέλος της ομιλίας ο κ. Αγαθονικιάδης ο οποίος ζει μόνιμα στην Τσεχία τα τελευταία 30 χρόνια ευχαρίστησε τον Σύνδεσμο και το πολυπληθές ακροατήριο στο οποίο υπήρχαν και ηθοποιοί, σκηνοθέτες, δημοσιογράφοι. Στο κλείσιμο της εκδήλωσης στον κ. Αγαθονικιάδη παρέδωσε η Αντιπρόεδρος του Συνδέσμου κ. Κ. Τρίμη «ευχαριστήριο δίπλωμα».

  • 4 Βήματα για να προσεγγίσουμε τα παιδιά μας όταν (οι σχέσεις μας μαζί τους) έχουν προβλήματα.

    Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος

    Τα παιδιά (μας) τα αγαπάμε.

    Τα παιδιά (μας) θέλουμε να είναι ευτυχισμένα.

    Θα κάναμε τα πάντα για τα παιδιά (μας).

    Κι όμως ακόμα κι έτσι είναι αρκετές φορές που ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Οι σχέσεις διαταράσσονται, στο προσκήνιο εμφανίζεται ο θυμός και τότε…

    Ας ξεκινήσουμε αναγνωρίζοντας όυι η παραπάνω κατάσταση, αν και ποτέ δεν είναι ευχάριστη, είναι συχνή και μάλλον φυσιολογική. Ποτέ η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μέλι – γάλα, κατά συνέπεια ούτε και οι σχέσεις μας.

    1. Πρώτο βήμα για την επανάκαμψη στην ομαλότητα είναι η αποδοχή του «προβλήματος». Να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας γύρω από αυτό – και το ίδιο να κάνουμε και για τα παιδιά.

    2. Δεύτερο βήμα είναι να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας αυτό που νοιώθουμε – σε μια συνθήκη όσο το δυνατόν πιο ισότιμη. Δηλαδή και εμείς να εξηγήσουμε στο παιδί τι νοιώθουμε και σε εκείνο να δώσουμε το χώρο για να εκφράσει τι σκέφτεται και πως νοιώθει.

    3. Τρίτο βήμα. Ποτέ να μην παραλείπουμε να αναφερόμαστε στο «πόσο πολύ τα αγαπάμε», ακόμα κι όταν μας θυμώνουν, ακόμα κι όταν μας πληγώνουν, (εξάλλου ποτέ δεν πρόκειται να πάψουμε να τα αγαπάμε, οπότε γιατί να το κρύψουμε;).

    4. Τέταρτο βήμα. Μια κοινή δραστηριότητα μετά από ένα καβγα(δάκι) ξαναδίνει στην ομάδα / οικογένεια / σχέση την αίσθηση της σταθερότητας και της συνέχειας – το μήνυμα δηλαδή ότι «είμαστε εδώ, είμαστε μαζί, ακόμα κι όταν διαφωνούμε, ακόμα κι όταν θυμώνουμε». Κάτι τέτοιο προστατεύει τα παιδιά από μια αδιόρατη, μη λεκτική απειλή, αλλά ανακουφίζει εξίσου και τους γονείς, η επιστροφή στην οικογενειακή κανονικότητα.

    Τα προβλήματα είναι αναπόφευκτα… έτσι είναι η ζωή.

    Ας τα αντιμετωπίσουμε!

    …………………………………………………………..

    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. Στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

  • Η ιστορία των ζευγαριών που χωρίζουν (ή… ο πόλεμος των Ρόουζ).

    Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας

    Σκέφτομαι τον κύριο και την κυρία Ρόουζ. Η αλήθεια είναι ότι στην ταινία γελούσαμε, στην πραγματική ζωή όμως… δεν είναι καθόλου έτσι. Τα ζευγάρια που «πολεμάνε» μεταξύ τους υποφέρουν, δεν είναι αστείο, οι ζωές τους χαλάνε και μαζί χαλάει η ποιότητα ζωής και όσων εμπλέκονται στην διαμάχη τους: πρώτα από όλα τα παιδιά και δευτερευόντως οι οικογένειες.

    Γιατί όμως τόσο μίσος (ναι, πρόκειται για μίσος!), γιατί τόση βία, τέτοιος αλληλοσπαραγμός; Είναι η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της συνήθειας ή μήπως ένας ακραίος εγωισμός που τροφοδοτεί την αντιπαλότητα;

    Να σημειώσουμε εδώ ότι ο «πόλεμος» πολλές φορές ενυπάρχει και μέσα στην λειτουργία της ίδιας της οικογένειας- δεν περιμένει να ξεσπάσει μόλις το ζευγάρι χωρίσει. Συχνά μάλιστα οι διαπληκτισμοί, οι φωνές, οι βίαιες αντιδράσεις είναι εντονότερες ανάμεσα στα παντρεμένα ζευγάρια με αποτέλεσμα τα παιδιά να γίνονται σχεδόν καθημερινά μάρτυρες της ενδοοικογενειακής βίας και έτσι, να στιγματίζονται παντοτινά από εικόνες και βιώματα με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ψυχισμό τους.

    Πώς μπορεί να επικρατήσει λογική; Πώς γίνεται ένα ζευγάρι να λήξει την σχέση του ειρηνικά και πολιτισμένα χωρίς ακρότητες, χωρίς «πολέμους»;

    Η ιστορία των ζευγαριών που χωρίζουν δείχνει ότι η ποιότητα του χωρισμού είναι ανάλογη της ποιότητας της σχέσης που προϋπήρχε. Αν στο ζευγάρι υπήρχε αγάπη και κατανόηση, αλληλοσεβασμός, αποδοχή και ισοτιμία, τότε ακόμη και αν αγεφύρωτες διαφορές οδήγησαν στο διαζύγιο, αυτό θα γίνει με έναν τρόπο που θα αντιστοιχεί σε όσα προηγουμένως είχαν ζήσει. Προφανώς και θα υπάρχει πόνος, το διαζύγιο είναι μια απώλεια, επιφέρει πένθος και στο πένθος πονάμε… Εν τούτοις υπάρχει η αναγνώριση του τέλους, η αποδοχή της λήξης και του αποτελέσματος. Με δυο λόγια η αναγνώριση και η αποδοχή της ατομικότητας του άλλου.

    Αντίθετα στα ζευγάρια των οποίων η σχέση και πριν το διαζύγιο ήταν κακή, χωρίς συνεννόηση, χωρίς φροντίδα, χωρίς νοιάξιμο, είναι μάλλον καταδικασμένα να χωρίσουν άσχημα, συντηρώντας και τότε τις κακές συνήθειές τους… με θύματα τόσο τους ίδιους όσο και τα παιδιά τους.

    Ο Κος και η Κά Ρόουζ άργησαν να μάθουν τις αξίες του σεβασμού, της αποδοχής και της εμπιστοσύνης. Έπαιξαν και έχασαν, όμως αυτοί ήταν ρόλοι σε μια ταινία. Εμείς που πρωταγωνιστούμε στο έργο της ζωής μας, ας πάρουμε τον ρόλο μας πιο σοβαρά… ας δώσουμε ένα ρεσιτάλ ερμηνείας.

    ________________________________________________________________________________
    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.