Συντάκτης: Athanasios Koutoupas

  • Παπαδημούλης: Πολύτιμη η συμβολή των Ελλήνων στις αραβικές χώρες για την αντιμετώπιση της κρίσης

    Παπαδημούλης: Πολύτιμη η συμβολή των Ελλήνων στις αραβικές χώρες για την αντιμετώπιση της κρίσης

    Για τον σημαντικό ρόλο που μπορεί να παίξει το ελληνικό στοιχείο, που ζει σήμερα στις αραβικές χώρες, για την Ελλάδα που παρουσιάζει πλέον σημάδια ανάκαμψης στην οικονομία της, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, από το Στρασβούργο, ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Δημήτρης Παπαδημούλης.

    «Η Ελλάδα μπορεί να παίξει τον ρόλο μιας γέφυρας στις αναπτυσσόμενες ευρω-αραβικές σχέσεις. Υπάρχει κοινό συμφέρον και κοινό ενδιαφέρον ανάπτυξης μίας πολύπλευρης συνεργασίας: οικονομικής, μορφωτικής, πολιτιστικής, τόνισε χαρακτηριστικά. Και η Ελλάδα – ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα παίζει το ρόλο αυτής της γέφυρας, οικοδομώντας πολυμερείς συνεργασίες – όπως αυτήν με την Αίγυπτο, την Κύπρο, το Ισραήλ για την αξιοποίηση ενεργειακών κοιτασμάτων στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου.

    Έχουμε μακρά παράδοση καλών σχέσεων η Ελλάδα με τις αραβικές χώρες. Έχουμε ισχυρή ομογένεια σε πάρα πολλές χώρες, και μπορούμε να αναπτύξουμε – όπως η Αίγυπτος – και μπορούμε να παίξουμε ένα πολύπλευρα θετικό ρόλο. Αυτήν την ώρα που η περιοχή των αραβικών χωρών μαστίζεται από προβλήματα, η Ελλάδα είναι ένας πυλώνας σταθερότητας. Και νομίζω ότι και η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον να αξιοποιήσει τη γέφυρα που λέγεται Ελλάδα, για να αναπτύξει τις σχέσεις με τις αραβικές χώρες.

    Ένα “αγκάθι” σε αυτήν τη προσπάθεια είναι η συνεχιζόμενη αστάθεια, με επίκεντρο τον πόλεμο, την ταλαιπωρία, την τεράστια και πολύχρονη κρίση στη Συρία. Και νομίζω ότι και εκεί έχουν μεγάλη χρησιμότητα ειρηνευτικές πρωτοβουλίες στις οποίες η Ελλάδα μπορεί να παίξει ρόλο».

    Στην ερώτηση «τι περιμένει η Ευρώπη από τις αραβικές χώρες, σε ποια θέματα περιμένει η ΕΕ βελτίωση;» ο κ. Παπαδημούλης απαντά:

    «Υπάρχει κοινό έδαφος για την ανάπτυξη οικονομικής συνεργασίας, υπάρχει κοινό έδαφος για επενδύσεις στην αξιοποίηση κοιτασμάτων ενέργειας, υπάρχει ανάγκη για να ενεργοποιηθούν διαδικασίες διπλωματικές αλλά και να ενισχυθεί το εμπόριο. Η λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου είναι μία περιοχή με μία μακρά ιστορία χιλιετηρίδων στην ανάπτυξη επαφών, εμπορίου, συναλλαγών. Οι Έλληνες έχουν παίξει ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στη μακρά εξέλιξη του ιστορικού χρόνου. Και νομίζω ότι η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον και ενδιαφέρον για να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα. Η Ευρώπη δεν είναι ένα πράγμα. Έτσι, στο Ευρωκοινοβούλιο, αυτά που λέω, αποτελούν πλειοψηφικές απόψεις και χρειάζεται να δουλέψουμε πολύ έτσι ώστε να ενισχυθεί αυτή η οπτική και στην Κομισιόν, αξιοποιώντας τη θετική παρουσία της Φεντερίκα Μογκερίνι στο πόστο της άτυπης υπουργού Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς η ίδια είναι Ιταλίδα, επομένως έχει πιο ανοιχτές ιδέες και καταλαβαίνει πιθανόν περισσότερο από ορισμένους βόρειους. Και νομίζω ότι χρειάζεται δουλειά και από τις χώρες του Νότου, που έχουν μεγαλύτερους δεσμούς με τις αραβικές χώρες, για να γίνει αυτό μία κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική. Την εποχή της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, των κινδύνων αναβίωσης ενός εμπορικού προστατευτισμού που γεννάει η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, νομίζω ότι η Ευρώπη έχει κάθε συμφέρον, να αναπτύξει τις σχέσεις της – οικονομικές, διπλωματικές και άλλες – με τις Αραβικές χώρες».

    Σε άλλη ερώτηση του Πρακτορείου, για το κατά πόσο το “ελληνοαραβικό επιχειρείν” μπορεί να βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση, καθώς είναι πολλοί οι Έλληνες επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στις Αραβικές χώρες ή υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι που έχουν έρθει πλέον από την Ελλάδα, ο ρόλος της ελληνικής παροικίας αποκτά πλέον ιδιαίτερη σημασία, όπως τονίζει ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

    Πάνω στο θέμα αυτό, ο κ. Παπαδημούλης αναφέρεται στο πώς η ελληνική παρουσία μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση των σχέσεων Ευρώπης και Αραβικών χωρών, τονίζοντας:

    «Η ελληνική παροικία, με την πετυχημένη και μακρά παρουσία της σε πάρα πολλές αραβικές χώρες – όπως είναι η Αίγυπτος όπου είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα – παίζει ως εξ αντικειμένου το ρόλο του πρεσβευτή. Για παράδειγμα, οι παροικούντες Έλληνες στην Αίγυπτο είναι οι “Πρέσβεις” μας. Και επειδή αποτελεί έναν κόσμο που είναι ανακατεμένος με μακρά επιτυχία και παράδοση και στο εμπόριο, μπορεί να ανοίξει δρόμους.

    Η Ελλάδα είναι σε μία φάση, που μετά μία μεγάλη ταλαιπωρία και κρίση και ύφεση, αρχίζει να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Υπάρχουν προοπτικές αύξησης επενδύσεων, πολλές από τις οποίες επενδύσεις μπορεί να έρθουν και από τις αραβικές χώρες και να δημιουργήσουν ένα δεσμό στην Ελλάδα με ευρωπαϊκές επενδύσεις. Και σε αυτόν τον τομέα, πέρα από το εθνικό σχέδιο, είναι πολύτιμη η συμβολή του παροικιακού στοιχείου».

    Μεταφέροντας, τέλος, το δικό του μήνυμα προς όλους τους Έλληνες που δίνουν τον δικό τους – προσωπικό ή εθνικό – αγώνα στις αραβικές χώρες όπου δραστηριοποιούνται, ο Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, αποκαλύπτει καταρχήν ότι κατάγεται από πατεράδες και παππούδες που έδρασαν εμπορικά εκτός Ελλάδας – και συγκεκριμένα στη Ρουμανία – και επισημαίνει ότι γνωρίζει πολύ καλά ότι «όσοι ζουν, μεγαλώνουν και δραστηριοποιούνται εκτός Ελλάδας, είναι δύο και τρεις φορές παραπάνω Έλληνες».

    «Έτσι, τούς ζητώ να βοηθήσουν σε μία στιγμή που αρχίζουμε να ξεπερνάμε τα δύσκολα. Έχουμε περάσει πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες, αλλά έχουμε και τη δυνατότητα “τα παθήματα, να γίνονται μαθήματα”» σημειώνει και προσθέτει: «Και το στοίχημα στην Ελλάδα τώρα είναι να ξανασταθούμε στα πόδια μας, υπερβαίνοντας την κρίση και τις ταλαιπωρίες της χρεοκοπίας και των μνημονίων, κάνοντας πιο ισχυρή την οικονομία μας, πιο σύγχρονη τη διοίκησή μας, και καταπολεμώντας ορισμένες παθογένειες, που αφορούν διαφθορά, γραφειοκρατία, φοροδιαφυγή. Σε αυτά, το παροικιακό στοιχείο μπορεί να μάς βοηθήσει πολύ διότι έχει πετύχει σε ακόμη δυσκολότερες συνθήκες. Όταν κάποιος καταφέρνει να είναι πετυχημένος επιχειρηματίας σε δύσκολες χώρες με μεγάλα προβλήματα, ξέρει να επιλύει προβλήματα. Και αυτήν την εμπειρία, τη χρειαζόμαστε».

    Καταλήγοντας, ο κ. Παπαδημούλης εξέφρασε την επιθυμία να επισκεφθεί σύντομα το Κάιρο και την ελληνική ομογένεια.

    (www.enikonomia.gr)

  • Ολοκληρώθηκαν τα έργα αποκατάστασης στον Πανάγιο Τάφο

    Ολοκληρώθηκαν τα έργα αποκατάστασης στον Πανάγιο Τάφο

    Aντίστροφη μέτρηση για την παράδοση του έργου αποκατάστασης του Ιερού Κουβουκλίου του Παναγίου Τάφου.
    Η παράδοση θα γίνει ενώπιον του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.
    Οι εργασίες, που είχαν στόχο τη διάσωσή του, υλοποιήθηκαν από διεπιστημονική ομάδα του ΕΜΠ, με επικεφαλής την καθηγήτρια Αντωνία Μοροπούλου, σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους. Το Κουβούκλιο θα παραδοθεί όπως ήταν πριν.
    Όπως αναφέρει το Έθνος, δύο είναι οι καινοτομίες: τοποθετήθηκε σταυρός στην κορυφή και ανοίχτηκε παράθυρο στα μάρμαρα του δεύτερου θαλάμου, που βρίσκεται ο τάφος του Ιησού, ώστε να φανεί μέρος του βράχου.
    Παρά την αναγκαιότητά του, το έργο δεν ήταν αυτονόητο. Για να υλοποιηθεί, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Θεόφιλος έπρεπε να εξασφαλίσει τη συμφωνία των άλλων δύο θρησκευτικών κοινοτήτων, του Τάγματος των Φραγκισκανών, και των Αρμενίων.
    «Είναι μια διαδικασία σύνθετη και πολύπλοκη» εξηγούν κύκλοι του Πατριαρχείου. Προσκεκλημένοι στο «πανορθόδοξο, παγχριστιανικό και παγκόσμιο γεγονός» της παράδοσης του Κουβουκλίου είναι κυρίως δωρητές. Το Πατριαρχείο θεωρεί ότι η τελετή θα στείλει μήνυμα συνεργασίας, ειρήνης και συνδιαλλαγής, σε μια περιοχή με πολλές εντάσεις.

    (news.in.gr)

  • ΓΙΑΤΙ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ;

    ΓΙΑΤΙ ΖΗΛΕΥΟΥΜΕ;

    Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας.

    Η ζήλεια (όταν έχει μέτρο και δεν φτάνει σε σημεία υπερβολής) είναι “φυσιολογική” στην σχέση μεταξύ δύο συντρόφων γιατί υποδεικνύει αγάπη, πάθος και ενδιαφέρον… Την βιώνουμε συνήθως όταν νιώθουμε ότι η σχέση μας με τον σύντροφο μας απειλείτε από οποιονδήποτε -κυρίως εξωγενή- παράγοντα. Είναι μία φυσιολογική αντίδραση ή σε τελική ανάλυση μία ασπίδα άμυνας για να αποφύγουμε τον πόνο ενός επικείμενου χωρισμού.

    Τι γίνεται όμως, όταν το συναίσθημα της ζήλειας ξεπερνάει το όρια; Πως μας δημιουργεί προβλήματα στην σχέση; Τι γίνεται στην ιδέα ότι ο/η σύντροφός μας θα διαλέξει κάποιον άλλον/η εκτός απο εμάς, ότι θα βάλει άλλους ή άλλες προτεραιότητες μπροστά απο εμάς; Σε αυτήν την περίπτωση μας καταβροχθίζει αυτή η δυσάρεστη αίσθηση, ”να νιώθουμε οτι ζηλεύουμε” … μας δημιουργεί ένα τεράστιο πλήγμα.

    Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κρύβονται πίσω από αυτήν την συναισθηματική κατάσταση.

    1. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προκαλούν αισθήματα μειονεξίας και αυτο-υποτίμησης με αποτέλεσμα να μην εμπιστευόμαστε κανέναν και τίποτα και στο τελικό στάδιο να εκδηλώνουμε υπερβολική κτητικότητα στον σύντροφο μας ακόμα και για τα πιο απλά θέματα… Ο φόβος δηλαδή μην χάσουμε τον/την άλλον/η επειδή ”εμείς” δεν αξίζουμε. Αναλογιστείτε λοιπόν: Νιώθετε καλά με τον εαυτό σας; Έχετε μια υγιή σχέση με τον σύντροφο σας; Βασίζεται στην αγάπη και τον σεβασμό; (Όταν αισθάνεσαι ανεπαρκής σε μία σχέση που ουσιαστικά δεν έχει προβλήματα, τότε μάλλον το πρόβλημα πρέπει να αρχίζει από εσάς…)

    2. Τα στερεότυπα και οι κακές εμπειρίες που είχαμε από μικρή ηλικία λ.χ ένας αδύναμος οικογενειακός δεσμός, μία τεράστια ερωτική απογοήτευση, βιώματα που χαράσσονται από φράσεις του τύπου “δεν υπάρχει αληθινή αγάπη”, επηρεάζουν κατά πολύ τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τους γύρω μας και το μέλλον μας. Αν λοιπόν έχουμε αισθήματα ανεπάρκειας, και φοβόμαστε πως κανείς δεν μας αγαπάει και στο τέλος θα μας εγκαταλείψουν όλοι, τότε το φυσικό επακόλουθο είναι η ζήλεια – ως ένα τελευταίο σημείο σύνδεσης με τους άλλους, μία προσπάθεια να μείνουμε (έστω έτσι) κρατημένοι σε μία σχέση.

    Αποδεχθείτε το αίσθημα της ζήλειας και εξελιχθείτε μέσα από αυτό, προβληματιστείτε γόνιμα μόνοι σας, συζητήστε το με φίλους, αναζητήστε βοήθεια… Αποκωδικοποιήστε το αίσθημα της ζήλειας ώστε να μην αφήνετε να σας κάνει να ντρέπεστε για αυτό. Είναι ένα βασικό βήμα για να το ξεπεράσετε. Αν όμως πιστεύετε στον εαυτό σας και είστε ανεξάρτητοι δεν θα αφήνατε τόσο εύκολα να δηλητηριαστεί η σχέση σας με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Αυτός ίσως να είναι και ο καλύτερος τρόπος να αντιπαρέλθετε ενός τόσου δυσάρεστου συναισθήματος: Ξεκινάει από την αγάπη και την πίστη στον εαυτό σας!

    Τέλος ας δούμε και την άλλη πλευρά σε αυτήν την σύντομη ανάλυση, γιατι τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις:

    Η ζήλεια που νιώθουμε δεν είναι πάντα άδικη… Όταν έχουμε δίκιο μπορούμε να ζηλέψουμε. Άν ο σύντροφος μας δεν υπήρξε ειλικρινής κατά την διάρκεια της σχέσης ή μας έχει φερθεί άπιστα στο παρελθόν έχουμε κάθε δικαίωμα να το κάνουμε. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, η ζήλεια δεν θα εξαφανιστεί αν δεν κάνουμε προσπάθεια με τον εαυτό μας να διαγράψουμε το γεγονός και να κάνουμε μια νέα αρχή. Γιατί σε περίπτωση που δεν θα καταφέρουμε να συγχωρέσουμε τον/την άλλο/η, κατά πάσα πιθανότητα, θα εξακολουθούμε να νιώθουμε το ίδιο, θα εξακολουθούμε να ζηλεύουμε και να πονάμε… Και κάτι τέτοιο είναι βάναυσο και για τους δύο …

    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.simvouleftikigamou.gr

  • ΤΟ “ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ” ΩΣ ΜΕΣΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

    ΤΟ “ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ” ΩΣ ΜΕΣΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

    Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας,

    Oι περισσότεροι γονείς, όταν τους ρωτάω αν δίνουν “χαρτζιλίκι” στα παιδιά τους, μου απαντάνε αρνητικά. Και δεν μιλάμε για μικρά παιδιά που ακόμα δεν έχουν μάθει αριθμητική ή την αξία των χρημάτων, αλλά για μεγαλύτερα, ακόμα και στην εφηβεία.

    Συνήθως οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους “όσα χρειάζονται κάθε φορά”, τους δίνουν χρήματα αναλόγως της περίστασης, όταν βγουν μία βόλτα ή όταν πρόκειται να πάρουν κάτι από το κυλικείο. Έτσι όμως χάνεται μία μεγάλη ”ευκαιρία”…

    Γιατί το “χαρτζιλίκι” μπορεί να αποτελέσει μία θαυμάσια άσκηση κοινωνικοποίησης. Ένα μέσο προκειμένου τα παιδιά να μάθουν να διαχειρίζονται υπεύθυνα τα χρήματα τους, δηλαδή ένας προπομπός αυτοδιαχείρισης και υπευθυνότητας στην ενήλικη ζωή. Η οργάνωση της “άσκησης” είναι απλή: Κάθε οικογένεια ορίζει σε συνεννόηση και αμοιβαία συμφωνία με τα παιδιά τους ένα ποσόν που θα είναι το “εβδομαδιαίο εισόδημα” τους.  Ας πούμε π.χ. οτι αυτό ορίζεται στα 10 ευρώ…

    Οι γονείς οφείλουν να τα δίνουν στα παιδιά τους κάθε φορά μία μέρα της εβδομάδας, την ημέρα που έχει οριστεί (π.χ. Δευτέρα ή Σάββατο). Αυτά με τη σειρά τους είναι υπεύθυνα να χρησιμοποιήσουν τα λεφτά τους κατά το δοκούν. Να ψωνίσουν απ’το κυλικείο, να τα κρατήσουν για να αγοράσουν κάτι άλλο, να τα ξοδέψουν στην βόλτα τους ή απλά να κάνουν αποταμίευση…

    Τα οφέλη είναι πολλά.

    1.      Τα μικρότερα παιδιά μαθαίνουν να μετράνε και να αντιλαμβάνονται τις έννοιες των ποσών και των συναλλαγών. ( Γι’ αυτό προτείνεται το “χαρτζιλίκι” να ξεκινάει από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, έστω και συμβολικά…).

    2.      Τα μεγαλύτερα παιδιά μαθαίνουν να συναλλάσσονται, να αγοράζουν, να πληρώνουν, να παίρνουν ρέστα, να κρατούν τα λεφτά τους στον κουμπαρά, να αποταμιεύσουν, να βάζουν στόχους για αγορές στο μέλλον…

    3.      Οι έφηβοι μαθαίνουν πιο ουσιαστικά και εμπράκτως να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Αρκεί και εμείς να τους εμπιστευτούμε το ποσόν που έχει συμφωνηθεί και να τους αφήσουμε ελεύθερους να δράσουν όπως οι ίδιοι κρίνουν καλύτερα… Ούτε λιγότερα, ούτε περισσότερα, όπως δηλαδή γίνεται και στην ενήλικη ζωή όπου ο καθένας ή η κάθε οικογένεια πρέπει να τα βγάλει πέρα με το μηνιαίο εισόδημά της…

    Με το “ χαρτζιλίκι” τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να νιώσουν ικανά να διαχεριστούν τις υποθέσεις τους, να νιώσουν κύρια του εαυτού τους, να καταλάβουν τους όρους του “παιχνιδιού” και να μάθουν να προσαρμόζονται σε αυτό. Μία θαυμάσια και απλή ευκαιρία που κοστίζει μόνο λίγα ευρώ…

    Και το πιο σημαντικό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά ενθουσιάζονται με αυτήν την ιδέα.!

    Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.