Συντάκτης: Athanasios Koutoupas

Τους τελευταίους Χαιρετισμούς τέλεσε στον Κοινοτικό Οίκο Ευγηρίας “ΜΑΝΝΑ” ο αιδεσιμότατος Σπυρίδωνας Κλαδάκης, δίνοντας έτσι περισσή χαρά στους τροφίμους που δεν έχουν τη δυνατότητα να μεταβούν σε κάποια από τις εκκλησίες.

Στη συνέχεια και στα πλαίσια των εορτών του Πάσχα το Λύκειο Ελληνίδων, επισκέφτηκε τον Οίκο Ευγηρίας προκειμένου τα μέλη του να βρεθούν για λίγο κοντά στους απόμαχους της Ελληνικής Παροικίας, στους οποίους μοίρασαν και δώρα. Τα μέλη του Λυκείου Ελληνίδων, παρουσία του αιδεσιμότατου Σπυρίδωνα Κλαδάκη, της Εφόρου Γηροκομείου κας Άρτεμις Γεροντάκη, και λίγων φίλων μοιράστηκαν ευχές με τους τροφίμους και απόλαυσαν τα εύγεστα γλυκά που προσέφερε το ζαχαροπλαστείο Delices.

Με επιστολή της η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας εξέφρασε τις ευχαριστίες της προς την κα Φλώρα Βουτσά για την ευγενική της προσφορά χρηματικού ποσού προς την Κοινοτικό Οίκο Ευγηρίας “ΜΑΝΝΑ” εις μνήμην της αποθανούσης Κλεοπάτρας Χορευτάκη, μητέρας του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β’.

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας

Όλοι συμφωνούμε ότι μία σχέση δεν είναι δεδομένη, αλλά συνήθως με το πέρασμα του χρόνου το ξεχνάμε. Όλοι συμφωνούμε ότι τις ανάγκες που έχουμε εμείς, τις έχουν και οι σύντροφοί μας αλλά συχνά όταν έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε… το ξεχνάμε, το παραμελούμε.

Τι θέλουν οι δύο σύντροφοι σε μία σχέση;

Τι ανάγκες έχουν;

1. Αγάπη: Είναι σαν το νερό, σαν τον αέρα, ποτέ δεν είναι αρκετή. Ποτέ μην σκεφτείτε πως φτάνει, μην σταματάτε να δίνετε αγάπη…

2. Νοιάξιμο: Να έχουμε τον άλλον έννοια, να τον έχουμε στον νου μας, να μπορούμε να αφουγκραζόμαστε τι νοιώθει, τι αισθάνεται… Κι αν δεν μπορούμε από μόνοι μας να καταλάβουμε τότε απλά να τον ρωτάμε…

2. Τρυφερότητα: Η πιο απαλή εκδοχή των δύο προηγούμενων εννοιών, η πιο estet εκδήλωση των συναισθημάτων μας…

4. Καλοσύνη: Να είμαστε καλοί με τον/την σύντροφο μας σημαίνει από το να είμαι κακός με τον/την σύντροφο μου (ξέρετε εσείς: απλώς ΤΕΡΜΑ οι κακίες!)

5. Εμπιστοσύνη: Η ναυαρχίδα των αξιών στις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς εμπιστοσύνη δεν νοείται εγγύτητα, τουλάχιστον σε συντροφικό επίπεδο. Ούτε καν συνέταιροι δεν γινόμαστε χωρίς εμπιστοσύνη… Πόσο μάλλον ζευγάρι!

6. Κατανόηση: Να μπορούμε να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, ιδίως στις δυσκολίες του. Να καταλαβαίνουμε τι περνάει… Κατανόηση σημαίνει ενσυναίσθηση!

7. Υποστήριξη: Στις δύσκολες στιγμές (βλ. άνωθεν) αυτός/αυτή που μπορεί να μας στηρίξει καλύτερα από κάθε άλλον είναι ο/η σύντροφός μας… Αυτούς αναζητάμε κι όταν τους έχουμε, πραγματικά διαθέσιμους και υποστηρικτικούς είναι βάλσαμο.

8. Συγχώρεση: Για να πάμε παρακάτω πρέπει μερικές φορές να μπορούμε να συγχωρέσουμε τον άλλον ή να μας συγχωρέσουν εμάς. Όλοι κάνουμε λάθη! Αν δεν μπορέσουμε να τα προσπεράσουμε η σχέση καθηλώνεται…

9. Ερωτισμός: Αντίθετα με τα στερεότυπα ο ερωτισμός μεταξύ δύο συντρόφων μπορεί (και πρέπει) να αυξάνεται με την ηλικία. Η τέχνη της αποπλάνησης μπορεί να αντλήσει έμπνευση από την εμπειρία των χρόνων που περάσαν…

Αγάπη, έρωτας, εμπιστοσύνη, κατανόηση… έννοιες γνωστές, ίσως και τετριμμένες! Όμως τόσο ουσιαστικές για μια καλή και ζεστή σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.

___________________________________________________________________

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.simvouleftikigamou.gr

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας, www.paidi-efivos.gr

Για τα παιδιά μας, οι γονείς είμαστε η κύρια πηγή των πρώτων τους εντυπώσεων. Μετά είναι το σχολείο. Αργότερα οι φίλοι. Και παράλληλα η πολυπαραγοντική πραγματικότητα που ονομάζουμε ”κοινωνία”. Τα παιδια μαθαίνουν μέσα από τα βιώματά τους, τα παραδείγματα γύρω τους, τα πρότυπα: μέσα στην οικογένεια, την παρέα, το σχολικό περιβαλλον και επιπλέον η τηλεόραση, το internet, τα video games…

Αν ένα παιδι πάρει αγάπη

θα μάθει να αγαπά και να δίνει αγάπη.

Αν σ’ένα παιδί μιλάμε ειλικρινά,

εξηγώντας του κάθε φορά πως έχουν τα πράγματα

θα μάθει να είναι κι αυτό ειλικρινές.

Αν ένα παιδί ακούει καβγάδες, επικρίσεις, φωνές, ανταγωνισμούς,

θα έχει κι αυτό ένταση και θα τη βγάλει στις δικές του επαφές.

Αν ένα παιδί το ντροπιάζουμε, το απαξιώνουμε, το υποτιμάμε,

θα μεγαλώσει μέσα στις ενοχές, χωρις αυτοπεποίθηση, χωρίς πίστη στο εαυτό του.

Αν ένα παιδί ζει σ’ένα περιβάλλον με υπομονή, αποδοχή, δικαιοσύνη,

τότε κι αυτό μαθαίνει να είναι δίκαιο, υπομονετικό και ανεκτικό με τους άλλους.

Αν έχει επιδοκιμασία και νιώθει ασφάλεια,

μαθαίνει να εκτιμάει και να έχει πίστη στον εαυτό του και τους άλλους.

Πολλές φορές θυμώνουμε ή απογοητευόμαστε μαζί τους για πράγματα που κάνουν (ολή την ώρα στην τηλεόραση, κολλάνε στο κομπιούτερ… κι αργότερα, μεγαλώνοντας, που δεν μας ακούνε, που μιλάνε άσχημα…)

Εμείς;

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτό που βιώνουν.

*Το κείμενο βασίζεται στο ομώνυμο ποίημα της Dorothy Law Nolte.

___________________________________________________________________

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαικού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπέυθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.