Συντάκτης: Athanasios Koutoupas

A 26-year-old Greek-Canadian school teacher sent shock waves to the Canadian political spectrum — not to mention surprising herself — after winning the Liberal party nomination for the riding of Saint-Laurent in Montreal on March 8, 2017.

Emmanuella Lambropoulos, a political rookie, defeated a seasoned politician and former provincial cabinet minister, Yolande James, considered to be the Liberal party favorite.

“I’m really shocked,” Lambropoulos told reporters after her win in Saint-Laurent. “I didn’t give up. Door to door. As soon as I knew I wanted this I worked really hard.”

Lambropoulos was the only of the three candidates to live in the riding.

“We came from the bottom up,” said Petro Vouloukos, 22, who helped Lambropoulos secure her win. “We were the grassroots. Not from the top up like Mrs. James.”

Emmanuella’s  mother, Matina, said “Our headquarters was grandma’s living room.” Her father, Athanasios, said that his daughter’s campaign started out with just the two of them.

The riding is considered safe for the party and Lambropoulos is likely to become its MP after the April 3 byelection.

Former foreign affairs minister Stephane Dion has held the riding since 1996 and it has been Liberal for decades. Dion quit politics recently and was later named ambassador to the European Union and Germany.

(canada.greekreporter.com)

Τα τελευταία χρόνια ακούω και διαβάζω πολλά δυσάρεστα για το brain drain, την αποδημία μορφωμένων Ελλήνων στο εξωτερικό. Η ακούσια μετανάστευση είναι δυσάρεστη για τον μετανάστη και τους οικείους του, χωρίς αμφιβολία. Παρά ταύτα, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, το brain drain ίσως αποδειχθεί η μεγαλύτερη ευκαιρία του ελληνισμού μετά την αρχαιότητα. Μέσω του brain drain η Ελλάδα ξαναγίνεται κόσμος. Και αυτό γιατί ο κόσμος είναι η Ελλάδα που διαστέλλεται, ενώ η Ελλάδα είναι ο κόσμος που συστέλλεται, που μικραίνει.
Η Ελλάδα είναι μια μικρή γωνιά στη Μεσόγειο. Τόπος στενάχωρος, με μικρές παραγωγικές δυνατότητες. Από τις απαρχές της ιστορικής παρουσίας του ο ελληνισμός μεγαλούργησε εκτός συνόρων. Ανέκαθεν η Ελλάδα δεν χωρούσε τους Έλληνες, ένα λαό δημιουργικό και εξωστρεφή. Αυτοί που έφευγαν ήταν οι ικανότεροι, όσοι ένιωθαν και έβλεπαν ότι η δυναμική τους υπερβαίνει την άγονη και περιορισμένη ελληνική γη. Από τη μυκηναϊκή περίοδο οι Έλληνες όργωναν τη Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα, δημιουργούσαν σταθμούς στη Νότια Ρωσία, την Εγγύς Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μεγαλουργώντας εμπορικά και πολιτιστικά. Με τους διαδοχικούς αποικισμούς και την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο ελληνισμός και ο ελληνικός πολιτισμός αναπτύχθηκαν σε ένα μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου, διδάσκοντας πνεύμα και κάλλος. Ο ελληνισμός έγινε κόσμος.
Αργότερα, στη ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο, ο ελληνισμός απλώθηκε σε εύρος και βάθος. Με την εγκόλπωση του Χριστιανισμού, ο ελληνισμός εμπλουτίστηκε. Ταξίδεψε σε περισσότερες περιοχές, μυαλά και καρδιές. Η Ελλάδα, η πατρίδα, παρέμενε η κοιτίδα του ελληνισμού, αλλά αυτός είχε πάντοτε στραμμένο το βλέμμα του έξω, στην οικουμένη. Στην πολιτιστική του παρακαταθήκη θεμελιώθηκε ο νεότερος και σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός που δεν αφορούσε και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ήταν και είναι οικουμενικός.
Όταν άρχισε να αχνοφαίνεται η κατάρρευση του Βυζαντίου, ακούστηκαν οι πρώτες φωνές που καλούσαν τον ελληνισμό να συσταλεί. Ο Πλήθων ζητούσε να περιοριστεί ο ελληνισμός στα ασφυκτικά όρια της Πελοποννήσου, να συρρικνωθεί, να απεμπολήσει το μεγαλείο που έκτισε επί αιώνες: την οικουμενικότητά του. Στο δρόμο του ακολούθησαν πολλοί. Παρά ταύτα, ο ελληνισμός, έως τον 19ο αιώνα, διατήρησε θέσεις στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική, αντιστάθηκε. Ακόμα και υποδουλωμένος σε διάφορους δυνάστες δεν έπαψε να μεγαλουργεί και να ηγείται, πολιτιστικά και εμπορικά.

Μολαταύτα, στη νεότερη και σύγχρονη Ελλάδα δεν έλειψε η μετανάστευση. Τουναντίον, σε ορισμένες περιόδους γιγαντώθηκε. Μόνο που πια η Ελλάδα δεν εξήγαγε μεγαλείο, αλλά κακομοιριά. Κατά κανόνα, πάμφτωχοι, αμόρφωτοι, ρακένδυτοι Έλληνες παρατούσαν τα χωριά τους για να αναζητήσουν δουλειές στην Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία. Οποιαδήποτε δουλειά. Μετανάστευαν ως φτωχοί συγγενείς, από μια ανυπόληπτη Ελλάδα. Και παρότι συνήθως πρόκοβαν επαγγελματικά και κοινωνικά, στην πραγματικότητα αφελληνίζονταν άμα τω χρόνω. Έσπευδαν πρόθυμα να υιοθετήσουν τον πολιτισμό της χώρας υποδοχής τους και τον επιδείκνυαν ως στοιχείο ανωτερότητας στους Ελλαδίτες.

Από την άλλη, όσοι παρέμειναν στην Ελλάδα ήταν κατά κανόνα οι μορφωμένοι, που μπόρεσαν να χτίσουν δουλειές και ζωές γύρω από το δημόσιο, είτε ως υπάλληλοι, είτε ως κρατικοδίαιτοι ιδιώτες. Ελάχιστοι από τους πεπαιδευμένους, ικανούς και τολμηρούς Ελλαδίτες άνοιξαν τα φτερά τους στον κόσμο, ενίοτε κυνηγημένοι από το επίσημο κράτος για τα φρονήματά τους.

Από τη δεκαετία του 1980 στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια εντυπωσιακή γενιά Ελλήνων. Μορφωμένοι, γλωσσομαθείς, με τον αέρα που τους έδινε η ταυτότητα του Ευρωπαίου πολίτη -η οποία αντικαθιστούσε την νεοελληνική μειονεξία- άρχισαν να ανοίγονται δυναμικά στον κόσμο. Στην αρχή για να αναζητήσουν περισσότερη γνώση και εμπειρίες, ώστε σε λίγα χρόνια να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Η γοητεία, πραγματική και φανταστική, του γενέθλιου τόπου και του τρόπου ζωής ήταν αμάχητη.

Και τότε ήλθε η κρίση. Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες άρχισαν να μεταναστεύουν επειδή μπορούσαν, επειδή είχαν προσόντα, όχι αυτή τη φορά ως γκασταρμπάιτερ. Μορφωμένοι και κοσμοπολίτες καταλαμβάνουν συχνότατα επίζηλες θέσεις στις χώρες υποδοχής τους. Επιβάλλονται στις κοινωνίες τους με τη γνώση και τις ικανότητές τους. Εξάγουν μια Ελλάδα της δημιουργίας, που το ελλαδικό κράτος έπνιγε. Που δεν μπορούσε να αντέξει. Η Ελλάδα, μετά το 1950, αποφάσισε να δημιουργήσει τόσους πολλούς επιστήμονες και επαγγελματίες που αδυνατούσε να απορροφήσει και αξιοποιήσει. Στην αρχή, ως λύση, προκρίθηκαν οι ασύστολοι διορισμοί. Μετά η ανάπτυξη – φούσκα με ασύγγνωστα δάνεια. Όταν αυτές οι δυνατότητες εξαντλήθηκαν και μας εξάντλησαν, απέμεινε η μετανάστευση.

Πικρή ενίοτε για τον Έλληνα, νάμα για τον ελληνισμό. Εξάγουμε, όπως στις λαμπρότερες περιόδους της ιστορίας μας, το περίσσευμά μας, την προστιθέμενη αξία μας: ανθρώπους. Γιατί το βασικό κεφάλαιο της χώρας μας είναι οι Έλληνες. Ξαναδίνουμε, λοιπόν, στην οικουμένη ό,τι ωραιότερο υπάρχει: γνώση και νιάτα. Μέσω των νέων που αποδημούν η Ελλάδα ξαναγίνεται κόσμος, γίνεται Ελλάδα ξανά. Όπως στις καλύτερες περιόδους της ιστορίας μας. Η Ελλάδα συστήνεται και πάλι στην οικουμένη, σε μια εποχή που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη τα ελληνικά ιδεώδη: τον ανθρωπισμό, τη γνώση, το κάλλος. Ο ταλαίπωρος και απαξιωμένος ελληνισμός τα προσφέρει αφειδώς για άλλη μια φορά. Η γενιά του brain drain, έστω ασύνειδα, πράττει αυτό που καμιά ηγεσία δεν κατόρθωσε. Μετατρέπει την κρίση σε ευκαιρία και ξαναδίνει στον ελληνισμό την πεμπτουσία του: την οικουμενικότητα, την εξωστρέφεια. Η αυθεντική Ελλάδα ήταν και θα είναι αλλού, γιατί είναι οικουμενική.

Την ίδια ώρα η ελλαδική πολιτική ηγεσία δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του διακυβεύματος και υπόσχεται ότι θα κάνει τα πάντα για να ξαναφέρει πίσω τους ξενιτεμένους. Προσπαθεί να πνίξει τον ελληνισμό στη μετριότητά της, να τον βυθίσει στα αδιέξοδα του σύγχρονου ελλαδικού κράτους. Δεν κατανοεί ότι ιστορικά το πλέον επιτυχημένο παραγωγικό μοντέλο ήταν και είναι η εξάπλωση του ελληνισμού στην περιφέρειά του. Η δημιουργία ισχυρών ελληνικών κοινοτήτων στο εξωτερικό ανέκαθεν προσέφερε στην Ελλάδα ανάπτυξη, μέσω των εμπορικών και παραγωγικών δικτύων που δημιουργούνται.

Τελικά, ο μεγαλύτερος εχθρός του ελληνισμού είναι το ελλαδικό κράτος.

(www.huffingtonpost.gr)

Για την ψήφο των αποδήμων συζήτησαν, εκτός των άλλων επίκαιρων θεμάτων, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης με τον επικεφαλής του Ποταμιού, Σταύρο Θεοδωράκη, συμφωνώντας ότι αποτελεί προτεραιότητα και για τα δύο κόμματα.

Η συνάντηση εντάσσεται στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας του κ. Μητσοτάκη για ξεχωριστές συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς και σύμφωνα με τη ΝΔ, στη συνάντηση με τον κ. Θεοδωράκη συζητήθηκαν:
– Το μεγάλο κόστος που πληρώνουν ήδη οι πολίτες από την πολύμηνη καθυστέρηση στο κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.
– Τα σημαντικά προβλήματα με τα οποία βρίσκεται αντιμέτωπη σήμερα η ελληνική κοινωνία, αλλά και η ελληνική οικονομία.
– Η υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών, που είναι συνέπεια του κλίματος αβεβαιότητας στην πραγματική οικονομία της χώρας με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Κοινή εκτίμηση των δύο πολιτικών αρχηγών είναι η ανάγκη υλοποίησης ενός εθνικού σχεδίου μεταρρυθμίσεων στην Οικονομία, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Παιδεία. Ενα σχέδιο, που θα υπερβαίνει τις μνημονιακές υποχρεώσεις και θα επεκτείνεται σε όλους τους τομείς. Ενα σχέδιο που θα περιλαμβάνει τολμηρές αλλαγές και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Τέλος, προστίθεται ότι προτεραιότητα και για τους δύο αρχηγούς είναι η άμεση απόδοση ψήφου στους Ελληνες του εξωτερικού και καταλήγει η ανακοίνωση ότι «για όλα αυτά, κάθε κόμμα διατηρεί τις απόψεις και τις προτεραιότητές του».

Παράλληλα, σύμφωνα με πηγές από το Ποτάμι, στη συνάντηση δεν ετέθη το θέμα των πρόωρων εκλογών, ενώ κοινή εκτίμηση ήταν πως ο Πρωθυπουργός προσπαθεί να βρει τρόπο να συμβιβαστεί με το κομματικό ακροατήριό του και να κλείσει την αξιολόγηση. Κατά τις ίδιες πηγές, υπήρξε συμφωνία ότι θα πρέπει να εξεταστεί τι έγινε στα εξοπλιστικά και την υγεία από το 1995 και μετά, ενώ ο κ. Θεοδωράκης εξέφρασε στον κ. Μητσοτάκη τη θέση του πως οι μετακινήσεις βουλευτών σε άλλα κόμματα είναι έξω από το πλαίσιο του Ποταμιού.

Αμέσως μετά τη συνάντηση, ο κ. Θεοδωράκης δήλωσε:

«Με τον κ. Μητσοτάκη συμφωνήσαμε σε αυτό που νομίζω ότι συμφωνεί κάθε λογικός άνθρωπος: ότι η καθυστέρηση του κλεισίματος της αξιολόγησης δημιουργεί ανεπανόρθωτες βλάβες στο σώμα της Οικονομίας και της κοινωνίας. Θα έπρεπε να είχαμε τελειώσει με την αξιολόγηση και θα έπρεπε η χώρα να προβληματίζεται με αυτά που πρέπει να γίνουν, τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Η καθυστέρηση της αξιολόγησης φανερώνει αρκετά προβλήματα. Ηδη ήρθαν τα στοιχεία για την ανεργία, πάλι είμαστε πρωταθλητές στην Ευρώπη. Ζητήματα που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει αν είχαμε κλείσει την αξιολόγηση και αν είχαμε δημιουργήσει ένα πεδίο βεβαιότητας στην Οικονομία που θα έδινε τη δυνατότητα για τη δημιουργία επενδύσεων και θέσεων εργασίας. Συζητήσαμε και για θέματα Δημόσιας Διοίκησης, Παιδείας και Υγείας. Ανταλλάξαμε κάποιες απόψεις. Εμείς ξέρετε έχουμε προωθημένες απόψεις σε σχέση με το παλιό πολιτικό σύστημα, τις περισσότερες από τις απόψεις αυτές τις αποδέχεται ο κ. Μητσοτάκης. Δεν είμαι σίγουρος ότι τις αποδέχεται η ΝΔ, αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα. Στη συνέχεια τον ενημέρωσα για την πρωτοβουλία που θα πάρουμε, για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού. Είναι ήδη γνωστό ότι η ΝΔ έχει καταθέσει μία πρόταση νόμου, η οποία έχει ‘παραπέσει’ και δεν έχει συζητηθεί και μου είπε ότι προφανώς είναι σύμφωνος, τα παιδιά μας, όλοι αυτοί που έχουν φύγει στο εξωτερικό, να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους έχουμε διώξει από τη χώρα».

Ο κ. Θεοδωράκης απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για τις θέσεις του Ποταμιού που δέχεται ο κ. Μητσοτάκης, αλλά δεν αποδέχεται η ΝΔ, ανέφερε: «Η ΝΔ για εμάς παραμένει ένα συντηρητικό κόμμα και στο θέμα της Δημόσιας Διοίκησης η πολιτική της στα χρόνια που κυβέρνησε δεν ήταν αυτή που έπρεπε να είναι. Αρα προφανώς εμείς έχουμε μια πολύ προωθημένη άποψη για τη δημόσια διοίκηση, με αυστηρή αξιολόγηση, με ανεξάρτητη αξιολόγηση από το ΑΣΕΠ, που μπορεί να οδηγήσει στη μείωση του Δημοσίου και στην αποτελεσματική λειτουργία του. Αυτές είναι οι δικές μας απόψεις, πολλές από τις οποίες έχει υποστηρίξει ο κ. Μητσοτάκης».

(www.ekirikas.com)

Με αφορμή τις πολλές συνάντησεις των πρωθυπουργών Ελλάδας, Κύπρου με Ισραήλ και Αίγυπτο τα τελευταία χρόνια θα προσπαθήσουμε να θέσουμε με τεχνοκρατικούς και γεωπολιτικούς όρους την θέση της Ελλάδος στα ενεργειακά δρόμενα της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Το βασικό θέμα της ανάλυσης μας θα είναι ο αγωγός φυσικού αερίου East Med Pipeline και οι διάφοροι τρόποι μεταφοράς του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη και τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η χώρα μας. Τα τρία βασικά ερωτήματα που θα πρέπει να
γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες όταν διαβάζουν για διάφορους αγωγούς φυσικού αερίου που λέγεται ότι θα διασχίσουν την χώρα μας είναι:

Ποιος θα τροφοδοτήσει αυτόν τον αγωγό με φυσικό αέριο, ιδιωτικές ή κρατικές εταιρείες και ποιο είναι φυσικά το κόστος παραγωγής αυτού του αερίου;
Ποιες εταιρείες, ή τράπεζες, ή Διεθνείς Οργανισμοί θα αναλάβουν να χρηματοδοτήσουν αυτόν το αγωγό;
Ποιος πελάτης θα αγοράσει αυτό το αέριο και η αν τελική τιμή πώλησης είναι κερδοφόρα για τις εταιρείες που εμπλέκονται στο έργο.

(www.cretalive.gr)