Η τρίμηνη έκδοση Ιουλίου-Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του περιοδικού «Η γλαύκα των αποφοίτων» του Συλλόγου Αποφοίτων Γυμνασίου Μανσούρας Αιγύπτου κυκλοφόρησε.
Πλούσιο για μία ακόμη φορά το υλικό και αυτού του τεύχους με ιστορικά ντοκουμέντα από την εκπαιδευτική ζωή του σχολείου της Μανσούρας, αλλά και την ανακοίνωση για την Τακτική Γενική Συνέλευση στις 10 Φεβρουαρίου 2016.
Η Αίγυπτος εξελέγη επίσημα ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, εκπροσωπώντας τη Βόρεια Αφρική, συγκεντρώνοντας 179 ψήφους από τα 193 κράτη-μέλη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Η θητεία στη θέση του μη μόνιμου μέλους θα έχει διετή διάρκεια, αρχής γενομένης από την 1η Ιανουαρίου του 2016.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου κ. Sameh Shoukry δήλωσε κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχε με τους μόνιμους αντιπροσώπους των κρατών της Αφρικής στον ΟΗΕ, ότι η θητεία και οι ενέργειες της χώρας του, θα χαρακτηρίζονται από ένα σύνολο αρχών με στόχο την υποστήριξη της Αφρικής αλλά και τη διατήρηση της κυριαρχίας και της Ακεραιότητας της Αφρικανικής ηπείρου.
Η Αίγυπτος ήταν ξανά υποψήφια για τη συγκεκριμένη θέση το 2013. Τον περασμένο Απρίλιο οι εκπρόσωποι της Κοινότητας των Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (GRULAC) εξέφρασαν την πλήρη υποστήριξή τους στην υποψηφιότητα της Αιγύπτου. Τον Ιανουάριο, η Αφρικανική Ένωση ενέκρινε επίσημα την υποστήριξή της στην Αίγυπτο. Από την ίδρυση του ΟΗΕ το 1945 η Αίγυπτος έχει θητεύσει στην ίδια θέση άλλες 4 φορές.
Εκπροσωπώντας τη Διακοινοβουλευτική Συνέλευση της Ορθοδοξίας, ο κ. Αμανατίδης υποστήριξε ότι «οι μεγάλες θρησκείες, μέσα από συγκεκριμένες μορφές παρεμβάσεων και μέσα από την στενότερη συνεργασία τους, απαλλαγμένες από σκοπιμότητες και εθνικιστικές εξάρσεις να συμβάλουν στην αλληλοκατανόηση και συνεργασία των πολιτών», προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα φανατισμού και μισαλλοδοξίας.
«Τα θεσμικά όργανα των κοινωνιών καλούνται να δώσουν τις αναγκαίες απαντήσεις για τις αιτίες που προκαλούν τις πολυεπίπεδες αυτές κρίσεις και να ανταποκριθούν στο αίτημα των λαών για μια νέα κοινωνική συμφωνία που θα ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών» τόνισε ο Υφυπουργός Εξωτερικών και Γενικός Γραμματέας της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας, Γιάννης Αμανατίδης, κατά την τοποθέτησή του στο Παγκόσμιο Δημόσιο Φόρουμ «Διάλογος Πολιτισμών», που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο τον Οκτώβριο.
Οι σχέσεις των πολιτών «δεν θα βασίζονται μόνο στους κανόνες της αγοράς, αλλά πάνω σε μια κοινά αποδεκτή ηθική βάση» υπογράμμισε ο κ. Αμανατίδης, καθώς εκτίμησε ότι «η κρίση του παραδοσιακού αξιακού συστήματος, αποτελεί μια οδυνηρά βεβαιωμένη πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου, η οποία δεν περιορίζεται από εθνικά όρια και αποτελεί δημιούργημα πολλών ανθρώπων και ομάδων, με διαφορετικές νοοτροπίες, και επιδιώξεις, θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές, που όλο και περισσότερο συμπίπτουν δυναμώνουν και γίνονται ομοιόμορφες».
Νομίζεις ότι ο Καβάφης δεν ξέρει τι γίνεται στην Αμφίπολη; Νομίζεις πως δεν έμαθε τα νέα; Δεν χρειάζεται να μπει στα δίκτυα και να μπλεχτεί «μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»; To μάτι του ποιητή γυρνάει μέσα στον χρόνο κι έχει ήδη προβλέψει τον κύκλο της «συνάφειας των πολλών».
Την καβαφική ποίηση την κινούν δυο βασικά μοτίβα. Η απογοητευτική είδηση και η ήττα. Και γύρω απ’ αυτά, γυρίζουν η ματαιότητα, το ανανταπόδοτο, η πτώση, η αδυναμία του ανθρώπου να σταθεί στο ύψος της «υπεροψίας» του. Πρώτα η προσπάθεια και πάντα η απροσδόκητη ήττα. Ένα αρχαίο, ελληνιστικό κλέος φωτίζει τα «μεγαλεία» των ηρώων του που άλλα περιμένουν κι άλλα τους φέρνει η δραματική κίνηση της αφήγησης. Μπορεί να είναι ο Αχιλλέας που φοβερίζει τους Τρώες απ’ τα τείχη, μπορεί να είναι οι Μήδοι, που «επί τέλους θα διαβούνε», μπορεί ακόμα να είναι οι ρωμαϊκές λεγεώνες που τρομοκρατούν τον ποιητή Φερνάζη και του ματαιώνουν τα σχέδια. Μπορεί να είσαι κι εσύ που «ενώ είσαι καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·»…
Η Αμφίπολη είναι καβαφικό ποίημα. Κι ας μην το έγραψε ακόμα! Τη βρίσκεις μέσα στους παλιούς του στίχους, μέσα στα μάτια των ηρώων του, στην απογοήτευση του Φερνάζη που θέλει να γίνει χρήσιμος στις εξουσίες, στους «απαίσιους» Αλεξανδρινούς που αναμένουν δόξες και μεγαλεία αλλά και στα «τείχη» που χτίζουν γύρω σου και δεν τα καταλαβαίνεις.
Άδειος τάφος, λοιπόν, στην Αμφίπολη; Κάποιες προσπάθειες γίνονται ακόμα, μάταιες όμως. Μήπως εξουσίες δοξαστούν και διψασμένοι οπαδοί πανηγυρίσουν. Μήπως κι οι φλύαροι συνεχίσουν να φλυαρούν… Μιας και άδεια η ζωή τους όπως είναι, πάντα ζητάει το «ένδοξον» μέσα σε τάφους και νεκρούς.
«Μαζεύθηκαν οι Aλεξανδρινοί
να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά,
τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια,
Aλέξανδρο και Πτολεμαίο,
…………………………………..
κ’ ενθουσιάζονταν, κ’ επευφημούσαν
ελληνικά, κ’ αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα—
μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές η βασιλείες.
(Αλεξανδρινοί Βασιλείς)
«Πλησιέστατα, δεξιά που μπαίνεις, στην βιβλιοθήκη
της Βηρυτού θάψαμε τον σοφό Λυσία,
γραμματικόν. Ο χώρος κάλλιστα προσήκει.
Τον θέσαμε κοντά σ’ αυτά του που θυμάται
ίσως κ’ εκεί — σχόλια, κείμενα, τεχνολογία,
γραφές, εις τεύχη ελληνισμών πολλή ερμηνεία.
Κ’ επίσης έτσι από μας θα βλέπεται και θα τιμάται
ο τάφος του, όταν που περνούμε στα βιβλία
(Λυσίου Γραμματικού Τάφος)
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς Αμφίπολη».
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»
(Περιμένοντας τους βαρβάρους)
(Πηγή: Ανδρέας Ζαμπούκας, www.protagon.gr)