Το Αβερώφειο Γυμνάσιο – Λύκειο, γιόρτασε στις 9 Φεβρουαρίου 2022 την Παγκόσμια Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας. Η γιορτή έγινε κατά τάξεις, εξαιτίας των μέτρων για τον covid19.
Οι μαθητές σε συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς δημιούργησαν ένα πρωτότυπο video με θέμα “Η
Ελληνική Γλώσσα στην Αλεξάνδρεια”.
Ακολουθεί το video και ορισμένες φωτογραφίες από τον εορτασμό.
Μέσα σε ατμόσφαιρα συγκίνησης και χαράς πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017 η τελετή αποφοίτησης, αλλά και η λήξη της φετινής σχολικής χρονιάς για τους μαθητές και τις μαθήτριες των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων της Αλεξάνδρειας, του Τοσιτσαίου-Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου και του Αβερωφείου Γυμνασίου-Λυκείου.
Ο προαύλιος χώρος του Τοσιτσαίου-Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου αποτελούσε τον καταλληλότερο χώρο για να πραγματοποιηθεί μία τέτοια εκδήλωση, αφιερωμένη αποκλειστικά στους 
μαθητές και τις μαθήτριες των Ελληνικών Εκπαιδευτηρίων. Οι διευθύντριες των σχολείων, κα Παρασκευή Δαμιανίδου (Τοσιτσαίο-Πρατσίκειο) και κα Δήμητρα Παπανώτα (Αβερώφειο), κάνοντας τον απολογισμό της σχολικής χρονιάς που πέρασε, απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στα σχολεία, παρουσιάζοντας την πληθώρα των εκδηλώσεων, στις οποίες συμμετείχαν ή και διοργάνωσαν οι μαθητές και οι μαθήτριες όλων των τάξεων, δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου. Μέσα από τον απολογισμό των σχολείων έγινε ευδιάκριτο, ότι προσπάθεια 
των εκπαιδευτικών των σχολείων δεν είναι η στείρα προσήλωση αποκλειστικά στα μαθήματα, αλλά η πολύπλευρη ανάπτυξη των γνωστικών ικανοτήτων των μαθητών, αλλά και της προσωπικότητας τους.
Η καθηγήτρια Αγγλικής γλώσσας του Αβερωφείου κα Δέσποινα Κολοκοτρώνη παρουσίασε το πρόγραμμα της αγγλικής γλώσσας που προσφέρεται στο Αβερώφειο και τα αποτελέσματα των εξετάσεων γλώσσας στα οποία συμμετείχαν μαθητές στο Κάιρο.
Από την πλευρά των μαθητών ο μαθητής της Γ’ Λυκείου Σπύρος Πεφάνης-Μακρής ανέγνωσε τον αποχαιρετιστήριο λόγο των αποφοίτων. Μιλώντας εκ μέρους των μαθητών της Γ’ Λυκείου ο μαθητής αναφέρθηκε σε όλα τα σημαντικά εφόδια που παίρνουν μαζί τους σε αυτό το νέο κεφάλαιο που ανοίγετε στη ζωή τους, ευχαριστώντας τόσο τους καθηγητές, όσο την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας για τη διαρκή στήριξη των προσπαθειών τους.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο αιδεσιμολογιώτατος πατέρας Σπυρίδωνας, εκπροσωπόντας την ΑΘΜ τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β’. Ο πατήρ Σπυρίδων αφού μετέφερε τις ευχές του Μακαριωτάτου, συνεχάρει τους τελειόφοιτους όλων των βαθμίδων και τους ευχήθηκε καλή πρόοδο στην μελλοντική τους ζωή.
Ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κ. Εδμόνδος Κασιμάτης ο οποίος συνεχάρει τόσο τους εκπαιδευτικούς των εκπαιδευτηρίων για τις άοκνες προσπάθειες τους, όσο και τους μαθητές για τις επιδόσεις τους. Παράλληλα ανέφερε ότι τα εκπαιδευτηρία της Ε.Κ.Α. θα 
παραμείνουν ελληνικά και στόχος της Κοινότητας είναι να ενισχυθούν με την εγγραφή νέων μαθητών. Έδωσε συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης και ευχήθηκε καλή σταδιοδρομία σε όλους τους μαθητές.
Ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Εμμανουήλ Κακαβελάκης, ο Α’ Αντιπρόεδρος της Ε.Κ.Α. Κ. Ιωάννης Σιόκας, ο Έφορος Σχολείων κ. Μιχάλης Καρυδιάς, ο Οικονομικός Επόπτης κ. Πάρις Μακρής, η Πρόεδρος του Επιστημονικού Συλλόγου Αλεξανδρείας “Πτολεμαίος Α’” κα Λιλίκα Θλιβίτη, ο εκπρόσωπος της Κυπριακής Αδελφότητας κ. 
Γιώργος Ελευθερίου, η Πρόεδρος του Λυκείου Ελληνίδων Αλεξανδρείας κα Αλίκη Αντωνίου. Μαζική ήταν η συμμετοχή των γονέων και κηδεμόνων των μαθητών καθώς και των Συλλόγων των διδασκόντων.
Στην τελετή βραβεύτηκαν μαθητές και μαθήτριες για την επίδοση και το ήθος τους από την Ε.Κ.Α. Οι μαθητές του Γυμνασίου Άκης Σακελλάρης και Ισμαήλ Ραμπίε πήραν το πρώτο και το δεύτερο βραβείο αντίστοιχα, για την επίδοση τους τη χρονιά που πέρασε. Ο Άκης Σακελλάρης πήρε το βραβείο Αραβικής γλώσσας και οι μαθητές Άκης Σακελλάρης και Ισμαή Ραμπίε το βραβείο Αγγλική γλώσσας.
Οι μαθητές του Λυκείου Σπύρος Πεφάνης-Μακρής και Σαϊμά Χεντρ πήραν το πρώτο και το δεύτερο βραβείο αντίστοιχα, για την επίδοση τους τη χρονιά που πέρασε. Επίσης ο Σπύρος Πεφάνης-Μακρής πήρε και τα βραβεία Αγγλικής και Αραβικής γλώσσας.
Ο μαθητής του Αβερωφείου Γιούσεφ ελ Ρασίντι τιμήθηκε από το Σύλλογο Διδασκόντων για την αφοσίωση του στη μαθητική εμπειρία μη έχοντας ούτε μία απουσία καθόλη τη διάρκεια του έτους. Ενώ ο μαθητής του Τοσιτσαίου βραβεύθηκε για την 
ιδιαίτερη πρόοδο που επέδειξε στην ελληνική γλώσσα, καθώς τα προηγούμενα χρόνια φοιτούσε σε ξενόγλωσσο σχολείο.
Τέλος δόθηκαν έπαινοι σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες που συμμετείχαν στην τελευταία θεατρική παράσταση του Αβερωφείου.
Η εκδήλωση έκλεισε με τους μαθητές και τις μαθήτριες του Δημοτικού να παρουσιάζουν παιχνίδια και τραγούδια και να εισπράτουν το χειροκρότημα των παρευρισκομένων.
Εμείς από την πλευρά μας ευχόμαστε συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές και της μαθήτριες και καλή επιτυχία στους αποφοίτους της Γ΄ τάξης του Λυκείου.
Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος, www.xidaras.gr
Οι άνθρωποι ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Πάντα θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που έχουμε. Κάτι διαφορετικό ή κάτι περισσότερο, σίγουρα όμως όχι αυτό που έχουμε! Μοιάζει ότι ο ιδανικός εαυτός μας ποτέ δεν ικανοποιείται, πάντα προσγειώνεται ανώμαλα στην σφαίρα του πραγματικού, σε αυτό που κάθε φορά πραγματικά είναι ή πραγματικά συμβαίνει. Κάτι άλλο έχουμε φανταστεί, άλλο έχουμε επιθυμήσει και άλλο βρίσκουμε να κρατάμε στα χέρια μας…
Εκτός όμως από την άρνηση για αυτό που έχουμε, πολύ συχνά θέλουμε κι αυτό που έχουνε οι άλλοι: αδιαφορώντας για τα δικά μας κεκτημένα, για αυτά που έχουμε κατακτήσει οι ίδιοι, κρυφοκοιτάζουμε συχνά τις ζωές των άλλων. Βλέπουμε την ευτυχία τους, την χαρά τους, τα πλούτη τους, ρίχνουμε κλεφτές ματιές και ονειροπολούμε… ”Αχ, και να τα είχα εγώ αυτά. Αχ, και να ήτανε δικά μου…” Είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσουμε όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα στα υλικά αγαθά: το σπίτι, το αυτοκίνητο, τα ρούχα, το κινητό κλπ.
Εξίσου το νιώθουμε όμως, αν το σκεφτείτε και για τις άυλες ιδέες και αξίες μας: Μία από αυτές είναι ο ελεύθερος χρόνος! Όταν τον έχουμε δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε και όταν δεν τον έχουμε τον αναζητούμε απεγνωσμένα! Άλλα και πάλι, όταν τον ξαναβρούμε, όταν μας είναι διαθέσιμος, δεν ξέρουμε πως να τον αξιοποιήσουμε: Βαριόμαστε, γκρινιάζουμε για την ρουτίνα μας, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους και τα πράγματα γύρω μας, δεν μας χωράει ο τόπος…
Σαν να πρέπει ακόμα και τότε, να κάνουμε “κάτι” , κάτι που να πιάνει τόπο, να αξίζει τον κόπο, να μας γεμίζει. Και όταν το βρούμε, κι αν το βρούμε, μετά πάλι θα γκρινιάξουμε ότι πέρασε η ώρα, η μέρα, ο καιρός… και δεν ξεκουραστήκαμε! Ένας φαύλος κύκλος που δεν μας αφήνει ποτέ και με τίποτα ικανοποιημένους…
Αν όμως προσεγγίσουμε τον προβληματισμό αυτόν διανοητικά, αν μπορούσαμε να απενεχοποιήσουμε τις έννοιες “τίποτα”, “καθόλου” ή έστω “λίγο” και “μικρό”, ίσως τότε θα μπορούσαμε να απολαύσουμε τις λίγες ώρες ξεκούρασης που μας αντιστοιχούν. Χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουμε τίποτα και σε κανέναν, χωρίς να πρέπει να παρουσιάσουμε έργο ακόμα και στην αργία, χωρίς να κοιτάξουμε τι κάνουν οι άλλοι με τον δικό τους χρόνο ή πως βλέπουν οι άλλοι το τι κάνουμε εμείς… Έναν ελάχιστο σεβασμό -φόρο τιμής- στην (παν)ανθρώπινη ανάγκη (μας) για ανάπαυση. Ένα στιγμιότυπο αυτοαποδοχής, ένα καλωσόρισμα στον εαυτό μας καθισμένο σε ένα παγκάκι, με ένα βιβλίο στο χέρι να ατενίζει πότε την θάλασσα εμπρός του και πότε τις ιδέες του περιεχομένου…
——————————————————————————————————————————
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσ. Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας.
Αν ο γάμος είναι η συμβολική γέννηση μιας σχέσης (ενώπιων θεών και ανθρώπων), τότε το διαζύγιο είναι η ληξιαρχική πράξη που επιβεβαιώνει το θάνατο της! Μιλούμε για εκείνες τις σχέσεις που δεν πάει άλλο, όπου οι δύο σύντροφοι στην ουσία υποφέρουν, αλληλοκαταπιεζόμενοι, σε μια συνθήκη πολύ μακριά από αυτό που ονειρεύτηκαν κι ως ένα βαθμό ίσως, επεδίωξαν.
Όμως ακόμα και σε μία τέτοια κατάσταση το διαζύγιο είναι μια δήλωση πολύ σκληρή και δυσάρεστη, όσο προετοιμασμένοι και αν είμαστε γι αυτή. Πολύ συχνά τα ζευγάρια ακόμα και όταν αναγνωρίζουν ”ότι δεν πάει άλλο”, δυσκολεύονται να πάρουν μία οριστική απόφαση (ή παίρνοντας την, άμεσα την ανακαλούν). Πολύ συχνά και πολύ δικαιολογημένα, υπάρχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις για το τι πρέπει, μπορεί και θέλει να κάνει κανείς, τι είναι καλό για τον ίδιο, για τα παιδιά, αλλά ακόμα και για τον άλλον, τον/την σύντροφο, που εξακολουθούν συχνά μέχρι την ύστατη στιγμή να αγαπάνε…
Είναι αλήθεια οτι ένα τέλος δεν είναι καθόλου εύκολο… Εξάλλου το ”δεν θέλω, δεν μπορώ, άλλο” δεν σημαίνει απαραίτητα ”σε μισώ!”. Οι άνθρωποι (συνήθως) πονάνε βαθιά όταν χωρίζουν (ακόμα και όταν οι ίδιοι το επιθυμούν). Μάλιστα πολλές φορές τους αδικούμε, μην μπορώντας να τους αναγνωρίσουμε τα συναισθήματα αυτά (“ αφού δεν τον ήθελες, γιατί τώρα κάνεις έτσι;…”).
Θα πρέπει όλοι να δούμε και τους δύο πόλους των συναισθημάτων και όχι μόνο τον θετικό, της ανακούφισης, της απελευθέρωσης… Υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά όπου οι σύντροφοι πενθούν, πονάνε για το τέλος μίας ολόκληρης εποχής, μιας προσδοκίας, ενός ονείρου, ενός εαυτού που επενδύθηκε.. και κάτι τέτοιο δεν είναι ποτέ εύκολο. Πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για μια οικογένεια με παιδιά… Είναι αλήθεια ότι αυτό που ακούμε συχνά ”δεν χωρίζουμε για τα παιδιά”, όσο κλισέ και τετριμμένο κι αν ακούγεται, είναι μια μεγάλη και αντικειμενική δυσκολία, που την κατανοεί κανείς μόνο αν βρεθεί σε ένα αντίστοιχο σημείο!
Ίσως αν το καλοσκεφτούμε ο πόνος αυτός μαρτυράει αξιοπρέπεια…
Μπροστά στο πικρό ποτήρι του χωρισμού, ας σταθούμε σιωπηλοί, δείχνοντας σεβασμό. Δείχνοντας κατανόηση στα εμπλεκόμενα μέρη, βοηθώντας τα στην κατεύθυνση όπου εκείνα χρειάζονται, εκείνα έχουν ανάγκη, εκείνα επιθυμούν και εκφράζουν. Όσο αντιφατικά και παράδοξα μερικές φορές κι αν ακούγονται τα αιτήματα τους, είναι σημαντικό για εκείνους, εκείνους που χωρίζουν, αυτούς που βιώνουν την πραγματικότητα ενός διαζυγίου, να τους στεκόμαστε αρωγοί στις ανάγκες τους. Να νοιώθουν ότι είμαστε δίπλα τους…
Το συναινετικό διαζύγιο (ως μία πράξη ευθανασίας) θέλει τον χρόνο του. Οι δύο (πρώην) σύζυγοι θέλουν τον χρόνο τους. Πόσο δε μάλλον όταν κάποιος από του δυο δεν συναινεί και ελπίζει…
_________________________________________________________________________
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Σύμβουλος γάμου, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Mέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας , επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”. www.simvouleftikigamou.gr