Συντάκτης: Νίκος Κάτσικας

«Βασίλισσα του Νείλου», με όνομα που σήμαινε «Η ωραία έχει φτάσει» η Νεφερτίτη αποτέλεσε μια από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της αρχαίας Αιγύπτου. Φιλόδοξη, επαναστάτρια, χαρισματική, εντυπωσιακά όμορφη δεν υπήρξε ιδιαίτερα αγαπητή στο λαό της Αιγύπτου, καθώς κάποιες από τις ενέργειες της θεωρήθηκαν αιρετικές.

Η Νεφερτίτη έζησε μεταξύ 1370 και 1330 π.Χ. Υπήρξε σύζυγος του Φαραώ Ακενατόν, με τον οποίο απέκτησε έξι κόρες, όχι όμως γιο ώστε να γίνει ο διάδοχος της δυναστείας του. Το βασιλικό ζεύγος επιχείρησε να αλλάξει το κατεστημένο του βασιλείου της Αιγύπτου, προκαλώντας αντιδράσεις και δημιουργώντας έχθρες από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς κύκλους της εποχής τους. Η ωραία βασίλισσα , εξαιτίας της έντονης προσωπικότητας της, δεν περιορίστηκε απλά στα συζυγικά της καθήκοντα, αλλά είχε μια πρωτοφανή εξουσία για σύζυγο βασιλιά με πολλαπλές αρμοδιότητες.

Το μεταρρυθμιστικό σχέδιο του βασιλικού ζεύγους περιελάμβανε τη λατρεία του Ατόν ως ύψιστου θεού – δημιουργού και τoν υποβιβασμό όλων των υπολοίπων αλλά και τη δημιουργία μιας νέας πρωτεύουσας της Αιγύπτου, την Ακχετατόν (=ορίζοντας του Ατόν), την οποία αφιέρωσαν στο νέο θεό του ήλιου. Η προσπάθεια για επιβολή μιας μονοθεϊστικής – λατρείας και η κατάργηση του πάνθεου, όπως ήταν φυσικό αποτέλεσε μια ριζοσπαστική κίνηση για τα δεδομένα της εποχής, προκαλώντας την έντονη αντίδραση των ιερέων που έβλεπαν να υποβιβάζεται ο ρόλος τους και να χάνονται τα προνόμια τους.

Το κύμα των αντιδράσεων που δημιουργήθηκε από όλες τις πιο πάνω μεταρρυθμίσεις οδήγησε, σύμφωνα με κάποιες εικασίες, στην ανατροπή τους και στην εξαφάνιση όλων των πηγών που αφορούσαν την κατάληξη τους. Άλλες πάλι εικασίες φέρουν το βασιλιά Ακενατόν να παραμένει στο θρόνο του και τη Νεφερτίτη να έχει πεθάνει προτού να αντικατασταθεί από μια άλλη σύζυγο ή να έχει εξοριστεί σε μια άλλη πόλη για να την αντικαταστήσει στο βασίλειο μια από τις δευτερεύουσες βασιλικές συζύγους του Ακενατόν, η οποία πιθανότατα του χάρισε και το διάδοχο Τουταγχαμόν.

Μια άλλη εικασία αναφέρεται στην επιστροφή της Νεφερτίτης στην πατρίδα της, την Aλάσια, δηλαδή την Κύπρο.

Σύμφωνα λοιπόν με επιγραφές, ευρήματα σε Αίγυπτο και Κύπρο καθώς και από ανθρωπολογικές μελέτες των Γερμανών αρχαιολόγων – ανθρωπολόγων Σιάρφφ και Μούρτγκαρτ στο βιβλίο τους «Aegypten Vorderasien in Altertum” παρατίθενται στοιχεία που αποδεικνύουν την κυπριακή καταγωγή της Νεφερτίτης. Τη θεωρία τους αυτή τη στήριξαν στο γεγονός ότι τα κρανία τόσο της Νεφερτίτης όσο και των θυγατέρων της απεικονίζονται να είναι επιμηκυμένα, να έχουν δηλαδή τεχνητές κρανιακές παραμορφώσεις, κάτι που συνηθιζόταν εκείνη την εποχή στην Κύπρο. Εξαιτίας της έλλειψης επαρκών πηγών, η καταγωγή της Νεφερτίτης αποτέλεσε γρίφο για τους ιστορικούς, οι οποίοι ανέπτυξαν διάφορες θεωρίες σχετικά με αυτήν. Μια από αυτές τις θεωρίες αναφέρει ότι η Νεφερτίτη υπήρξε αδελφή ενός βασιλιά της Αλάσιας.

Μάλιστα σε επιγραφές με σφηνοειδή γραφή έχουν ανευρεθεί επιστολές, τις οποίες αντάλλαζαν ο βασιλιάς Ακενατόν με το βασιλιά της Αλάσιας αποκαλώντας ο ένας τον άλλο ως αδελφό, την στιγμή που άλλοι βασιλιάδες υποκλίνονταν υποτακτικά προς το Φαραώ βασιλιά. Παράλληλα οι δυο μονάρχες φαίνεται να αντάλλαζαν πλούσια δώρα αλλά επίσης να είχαν αναπτύξει στενούς εμπορικούς και συμμαχικούς δεσμούς. Πιθανότατα λοιπόν ο γάμος της πριγκίπισσας Νεφερτίτης με το Φαραώ βασιλιά να δικαιολογεί τη μεγάλη οικειότητα μεταξύ των δυο βασιλιάδων και τη στενή σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των δυο βασιλείων.

Σήμερα η Νεφερτίτη είναι ιδιαίτερα γνωστή για το μυστήριο που περιβάλλει το όνομα της, όσο και για την περίφημη πολύχρωμη προτομή της, που φιλοξενείται στο μουσείο του Βερολίνου, αποτελώντας μήλο της έριδος μεταξύ του μουσείου που το φυλάσσει και του μουσείου του Καΐρου, το οποίο παρόλο που επισήμως έχει ζητήσει την επιστροφή του, το αίτημα του δεν έχει γίνει αποδεκτό. Η μούμια της Νεφερτίτης, παρόλο που κάποιοι αρχαιολόγοι ανά περιόδους ισχυρίζονται ότι την έχουν ανακαλύψει, εντούτοις ακόμη δεν υπήρξε οποιαδήποτε επίσημη ταυτοποίηση, με αποτέλεσμα η κατάληξή της να εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο.

 

Πηγή: bigcyprus.com.cy

 

 

 

 

Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 112 χρόνια, ξεκινούσε η θαυμαστή ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα αλεξανδρινά παροικιακά σωματεία.

Ήταν στις 11 Απριλίου του 1909 το βράδυ, Σάββατο έπεφτε η μέρα, όπου εγκαινιαζόταν η μεγάλη αίθουσα του Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων Αλεξανδρείας «Πτολεμαίος Α΄» που βρισκόταν στην οδό Nebi Daniel.

Η ίδρυση του σωματείου είχε γίνει στις 23 Νοεμβρίου του 1908, μετά από τέσσερα ολόκληρα χρόνια συζητήσεων μεταξύ των επιστημόνων (κυρίως ιατρών) που ήθελαν να συστήσουν το νέο αυτό επιστημονικό κύτταρο της πόλης.

Ο ιατρός Κ. Ζαμπάκος ήταν ο πρώτος Πρόεδρος, από την ημέρα εκείνη και για λίγους μήνες. Ήταν η εποχή που ο Σύλλογος στεγάστηκε περιστασιακά για λίγες εβδομάδες σε χώρους του μεγάρου Ζιζίνια, στην πλατεία Γαλλίας, με παράλληλες συγκεντρώσεις σε μία αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου «Νέα Ζωή».

Πολύ σύντομα, στις αρχές του 1909, ο Ζαμπάκος παρέδωσε την προεδρία στον επίσης ιατρό Δημήτρη Δημητριάδη. Τότε, η έδρα μεταφέρεται σε ενοικιασμένο χώρο κτιρίου επί της οδού Ναμπί Ντανιέλ. Και αυτό είναι ακριβώς το μεγάλο γεγονός που καταγράφει ο «Ταχυδρόμος» εκείνης της εποχής, το οποίο και παρουσιάζουμε σήμερα και έχει την 112η επέτειο του γεγονότος.

Η μεγάλη και ιστορική αλεξανδρινή εφημερίδα, στις 8 Απριλίου του 1909, ανακοινώνει στη 2^η σελίδα της ότι μετά από τρεις ημέρες, το επερχόμενο Σάββατο 11 Απριλίου του 1909, θα εγκαινιαζόταν η νέα αίθουσα του Συλλόγου.

 

 

 

Η εκδήλωση έγινε και ήταν λαμπρή, καθώς διαβάζουμε το ρεπορτάζ που έγραφε η αλεξανδρινή εφημερίδα δύο μέρες αργότερα, στις 13 Απριλίου του 1909.

Ο συντάκτης του «Ταχυδρόμου» κάνει λόγο για μία «λαμπρά και μεγαλοπρεπή» τελετή, με ένα «εξόχως επιβλητικόν και εκπάγλως ωραίον και βαθύτατα συγκινούν θέαμα, όπερ παρουσίασε η μεγάλη αίθουσα του Συλλόγου».

 

 

Και όπως επισημαίνεται το «παρών» έδωσαν όλες οι αρχές: ο Γενικός Πρόξενος Σκωτίδης, ο Πρόεδρος της Κοινότητας Μπενάκης, ο Αντιπρόεδρος της Κοινότητας Συναδινός, ο Σαλβάγος.

 

 

 

Η «καλλιτεχνική τετράς» των αδελφών Κρασσά απέδωσε τον εθνικό ύμνο, με τους πάντες να χειροκροτούν, μέχρι που ο τότε Πρόεδρος, διαπρεπής οφθαλμίατρος Δημήτρης Δημητριάδης «απήγγειλεν έξοχον αληθώς λόγον, λαβών ως θέμα προς ανάπτυξιν του σκοπού όν επιδιώκει ο Σύλλογος την ανυπολόγιστον ευεργετικήν υπέρ των ελληνικών γραμμάτων και του ελληνικού πολιτισμού δράσιν του πρώτου μετά τον θάνατον του Αλεξάνδρου, Έλληνος βασιλέως της Αιγύπτου Πτολεμαίου, το όνομα του οποίου φέρει και ο Σύλλογος των Ελλήνων Επιστημόνων». Ο Πρόξενος ευχαρίστησε τους ιδρυτές του Συλλόγου.

 

 

Το ρεπορτάζ γράφει ότι ακολούθησε μουσική βραδυά και ένα «κομψότατο και πλουσιώτατο κυλικείον, εν μέσω δε δαψιλών σπονδών καμπανίτου αντηλλάσσοντο θερμαί ευχαί υπέρ ευοδώσεως του λαμπρού Σωματείου και εκπληρώσεως του μεγάλου σκοπού ον επιδιώκει».

 

 

 

Σύμφωνα με τις σημερινές πηγές, ο «Πτολεμαίος Α΄» παρέμεινε στο χώρο αυτό μόνον τρία χρόνια, ωστόσο αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ιστορίας του, από όλους τους Προέδρους που περάσανε, μέχρι τη σημερινή 25^η Πρόεδρο του ιστορικού σωματείου, και εκείνη ιατρός, η Δρ Λιλίκα Θλιβίτου.

Και έτσι, στο κτίριο πλέον της αείμνηστης Προέδρου Παναγιωτάτου (που υπήρξε Ευεργέτιδα και πάλι ιατρός), η ιστορία του ιστορικού αλεξανδρινού σωματείου συνεχίζεται…         

  

 

 

 

 

Τηλεφωνική επικοινωνία είχαν σήμερα, 10 Απριλίου, ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας και ο Αιγύπτιος ομόλογός του Σάμεχ Σούκρι.

Οι επικεφαλής της διπλωματίας των δύο χωρών συζήτησαν την περαιτέρω εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Αιγύπτου και τις πρόσφατες περιφερειακές εξελίξεις, όπως ανέφερε το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.  

Ιστορία 128 ετών συμπληρώνει στις 11 Απριλίου το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου. Ήταν 11 Απριλίου του 1893, όταν 27 Αιγυπτιώτες ένωναν τις δυνάμεις τους για να ξεκινήσουν από κοινού τη θαυμαστή ιστορία του «Σπιτιού των Ελλήνων στο Κάιρο». Αυτοί μόνον οι Καϊρινοί Αιγυπτιώτες είχαν ανταποκριθεί στις 250 προκλήσεις που είχαν σταλεί από τον τότε Πρόξενο. Και αυτοί έγιναν οι πρωτεργάτες ενός από τα παλαιότερα σωματεία στην ιστορία του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού. Και πιστεύοντας στην ιδέα της δημιουργίας του σωματείου, δημιούργησαν Επιτροπή, εξέδωσαν 150 μετοχές από 2 αιγυπτιακές λίρες και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη οικονομική βάση.

Πέρασαν λίγες ημέρες, και σε μία δεύτερη συνεδρίαση, 48 πάροικοι αποτέλεσαν τον πρώτο πυρήνα, συστήνοντας το σωματείο με πρώτο Πρόεδρο τον Αλέξανδρο Ρόστοβιτς Μπέη.

Το καταστατικό του εγκρίθηκε στις 23 Μαΐου του 1893 και το σωματείο στεγάστηκε σε ακίνητο της 26^ης Ιουλίου στο κέντρο του Καΐρου. Το 1917 μεταφέρθηκε στα ακίνητα του Χέλμη, όπως αναφέρει το βιβλίο με την ιστορία του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου που έγραψε η Βίλλυ Πολίτη.

Και το 1925 μεταφέρθηκε στον ιστορικό χώρο όπου βρίσκεται σήμερα, στην οδό 21 Μαχμούντ Μπασιούνι, στον πρώτον όροφο.

 

Από την εφημερίδα “ΦΩΣ” της 17ης / 30ής Απριλίου του 1925

 

 

To εν λόγω ντοκουμέντο είναι από την εφημερίδα «ΦΩΣ» εκείνης της εποχής και αποκαλύπτει την πρώτη πρόσκληση που είχε δημοσιευτεί για την πρώτη εκδήλωση που θα πραγματοποιείτο στο χώρο, που μέχρι και σήμερα βρίσκεται το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου, πάνω από τα ζαχαροπλαστεία «Groppi» συμπληρώνοντας μέχρι σήμερα 96 χρόνια σε αυτό το υπέροχο κτίριο που είχε κτιστεί ένα μόλις χρόνο νωρίτερα, το 1924.

   Από την εφημερίδα “ΦΩΣ” της 22ας Απριλίου / 5ης Μαΐου του 1925