Η μαθήτρια του Αβερώφειου και συνάμα αθλήτρια του Alexandria Shooting Club, Χριστίνα Γαβριήλ κατέκτησε την τρίτη θέση στους αγώνες καγιάκ 500 μέτρων γυναικών κάτω των 18 ετών. Οι αγώνες πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή 26 Απριλίου 2024 στο Κάιρο στο πλαίσιο του Πρωταθλήματος Δημοκρατίας 2024.
Αισθάνεται κανείς περήφανος όταν νέα παιδιά επιτυγχάνουν στο σχολείο τούς στόχους τους και παράλληλα διακρίνονται στον αθλητισμό. Την Χριστίνα, έφηβη μαθήτρια με ευγένεια και ήθος, τη συναντήσαμε λίγο μετά την απονομή του μεταλλίου της, χαρούμενη να μας διηγείται περί των αγώνων που βίωσε με το κουαρτέτο κωπηλασίας, στο Εντευκτήριο της Ελληνικής Κοινότητας και τους γονείς της να την καμαρώνουν όπως όλοι μας!
Ευχόμαστε να πολλαπλασιαστούν οι διακρίσεις για την Χριστίνα Γαβριήλ, τόσο στον αθλητισμό όσο και στην σχολική της διαδρομή!
Για την ιστορία να θυμηθούμε πως οι πρώτοι αγώνες κανόε – καγιάκ χρονολογούνται από το 1869 στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ οι πρώτοι διεθνείς αγώνες φαίνεται να έχουν διοργανωθεί το 1924 στην Κοπεγχάγη της Δανίας. Το άθλημα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936. Στην Ελλάδα η ιστορία του αθλήματος αρχίζει ουσιαστικά το 1987.
Στον Ιερό Ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών Ιμπραημίας ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’ δέσποζε στον ιεραρχικό του θρόνο, την Κυριακή 28 Απριλίου 2024 στον Εσπερινό της Ακολουθίας του Νυμφίου. Ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Πάνος Γαζής τελούσε την Θεία Λειτουργία μετά του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη κ. Φιλάρετου και την καθιερωμένη πλέον αρωγή στο ψαλτήρι του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Ιωάννη Πυργάκη, ο οποίος από την ανάληψη των καθηκόντων του και ύστερα, εκτός της θεσμικής του ιδιότητας αποτελεί κι ένα ισχυρό στήριγμα για το Πατριαρχείο, καθότι σπουδασμένος και με βυζαντινές γνώσεις προσφέρει διεξόδους στα συμπίπτοντα κενά του Πατριαρχείου.
Επιπλέον αρωγή στον π. Πάνο Γαζή, τα πέντε παιδιά του τα οποία θα ενθυμούμεθα με νοσταλγία όταν σε λίγους μήνες θα αποχωρήσουν οικογενειακώς για την Κύπρο.
Στην Θεία Λειτουργία παρευρέθη εκτός του Γενικού Προξένου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Ιωάννη Πυργάκη και της συζύγου του Κατερίνας, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κ. Ανδρέας Βαφειάδης, ενώ από το Σώμα Προσκοπισμού, παρούσα ήταν η Έφορος των Οδηγών κ. Μαίρη Κάβουρα, καθώς και εργαζόμενοι της Κοινότητας. Το «παρών» επίσης έδωσε και ο γνωστός ιστοριοδίφης κ. Κώστας Βρουλιοτάκης μετά της συζύγου του οι οποίοι συνόδευσαν και το γνωστό «αηδόνι» του Καστελόριζου, όπως αποκαλείται εδώ και χρόνια η πασίγνωστη κα Ευαγγελία Ξενοπούλου.
Η στιγμή που οι δύο ιερείς κρατούσαν την Αγία Εικόνα περιφέροντας την εντός του Ιερού Ναού ο Μακαριώτατος συγκινημένος είχε γονατίσει προσευχόμενος για το ποίμνιο του κι εκείνο με θεία κατάνυξη βίωνε την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας.
Με την ολοκλήρωση της Ακολουθίας του Νυμφώνος, ο Πατριάρχης μίλησε για την σημασία της ημέρας, αναφέρθηκε στον ιεραποστολικό αγώνα που δίνει στην Αφρική και ιδιαίτερα μίλησε με τρυφερά λόγια για την κουρά του Στέφανου ενός νέου ανθρώπου ο οποίος θα πάει στην πατρίδα του την Ουγκάντα για να διδάξει το λόγο του Ευαγγελίου με τα ελληνικά που διδάχτηκε στην Πατριαρχική Σχολή.
Επίσης ανεφέρθη τιμητικά τόσο για τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Πάνο Γαζή και την μεγάλη του προσφορά στον Ιερό ναό των Ταξιαρχών και αλλού αλλά και για τον προσφάτως αφιχθέντα Αρχιμανδρίτη κ. Φιλάρετο που πλέον ανήκει στο δυναμικό του Πατριαρχείου.
Ακολούθησε στον Αρχονταρίκι του Ναού ευχάριστη συζήτηση με εξαιρετικά νηστίσιμα γλυκά, τα οποία είχε φτιάξει η πρεσβυτέρα και εκπαιδευτικός κα Ελένη Παναρέτου Γαζή, τα οποία άπαντες τίμησαν και της απηύθυναν τα θερμά τους συγχαρητήρια για την μαγειρική της δεινότητα.
Την Τρίτη 30 Απριλίου 2024, Το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού Αλεξανδρείας, θα διαθέτει τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς, όπως συνηθίζεται κάθε χρόνο στο Εντευκτήριο της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.
Η Αλεξάνδρεια έχει την τιμητική της την 29 Απριλίου 2024 με δύο πρόσημα ένα συν κι ένα πλην! Σαν σήμερα το 1863 γεννήθηκε και την ίδια ημέρα 70 χρόνια μετά απεβίωσε.
Σε λίγες ημέρες η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κα Κατερίνα Σακελλαροπούλου θα πραγματοποιήσει τα εγκαίνια της ανακαινισθείσης οικίας του, που ανέλαβε με την χορηγία του το Ίδρυμα Ωνάση.
Ημέρα λοιπόν του παγκόσμιου ποιητή, του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού και χρέος μας να τον μνημονεύσουμε ακόμη μία φορά!
Η ποίηση του Καβάφη, αινιγματική στην αρχή, βρήκε στη συνέχεια μια πρωτοφανή απήχηση στο κοινό. Αυτό συνέβη επειδή ο μοναχικός και παράδοξος ποιητής, δείχνοντας με θάρρος και ειλικρίνεια τις πληγές του –τη μοναξιά, την ανία, το αδιέξοδο– συγκίνησε όλους εκείνους που μέσα από τους στίχους του αναγνώριζαν τον εαυτό τους.
Ο πατέρας του, Πέτρος-Ιωάννης, ήταν δραστήριος έμπορος στην Αλεξάνδρεια, όπου τότε είχε αρχίσει να ακμάζει το ελληνικό στοιχείο.
Η μητέρα του, Χαρίκλεια (το γένος Γεωργάκη Φωτιάδη), ανήκε σε παλιά φαναριώτικη οικογένεια της Κωνσταντινούπολης. Τα δύο αυτά στοιχεία –η εμπορική ιδιότητα του πατέρα του και η αρχοντική καταγωγή της μητέρας του– συνετέλεσαν σημαντικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ποιητή. Σε νηπιακή ηλικία βρέθηκε στην Αγγλία και επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια σε ηλικία 9 ετών, οπότε για πρώτη φορά άρχισε να μαθαίνει τα ελληνικά. Από το 1889 έως το 1922 εργάστηκε ως υπάλληλος στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, σε ένα από τα γραφεία του τμήματος αρδεύσεων.
Το 1886, σε ηλικία 23 ετών, ο Καβάφης δημοσίευσε το πρώτο ποίημά του στο περιοδικό Έσπερος της Λειψίας. Στη συνέχεια δημοσίευσε μερικά ακόμα ποιήματα και ύστερα σιώπησε για αρκετά χρόνια, έως το 1891. Από το 1912 ξεκίνησε να δημοσιεύει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα, τα οποία συγκέντρωνε σε συλλογές. Το γεγονός αυτό δημιούργησε σε πολλούς τη λανθασμένη εντύπωση ότι ο ποιητής δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ συλλογές του. Στην πραγματικότητα, δημοσίευσε δύο με τον τίτλο Ποιήματα (Αλεξανδρινές εκδόσεις), τη μία το 1904 και την άλλη το 1910.
Ο Καβάφης αποκήρυξε τα ποιήματα που έγραψε πριν από το 1900 (δηλαδή δεν τα τύπωσε στα κατά καιρούς εμφανιζόμενα φυλλάδια), εκτός από ένα (Η πόλις, 1896) και ορισμένα άλλα τα οποία επεξεργάστηκε όμως από την αρχή. Τελικά, αναγνώρισε ως αντιπροσωπευτικά της τέχνης του μόνο 154 ποιήματα. Η πρώτη έκδοση του συνόλου των ποιημάτων του, στην οποία δεν περιλαμβάνονταν τα σιωπηρά αποκηρυγμένα πρώτα ποιήματά του και τα ανέκδοτα, έγινε μετά τον θάνατό του, με την επιμέλεια του φίλου του, ζωγράφου Τάκη Καλμούχου. Πάντως, η νεότερη έρευνα (Γ.Π. Σαββίδης) έδειξε πως τα ανέκδοτα ποιήματα του Καβάφη εκτείνονται χρονικά πριν από το 1886 και, το κυριότερο, πολύ μετά το 1900 (έως το 1923). Αυτά δημοσιεύθηκαν το 1968, προκειμένου να συμβάλουν στην πληρέστερη γνώση και κατανόηση της καβαφικής ποίησης.
Ο Καβάφης, με τα ποιήματά του, πολλά από τα οποία είναι ερωτικά και συχνότατα ηδονιστικά εισήγαγε στην ελληνική ποίηση ένα νέο ύφος, που ξάφνιασε με την τόλμη του. Έγραψε επιγραμματικούς στίχους, γιατί είχε την ικανότητα να ανακαλύπτει τη συμπυκνωμένη δραματική και αισθητική δύναμη που κρύβουν μέσα τους οι λεπτομέρειες. Η ποίησή του είναι πεζολογική –είχε καταργήσει τα μέτρα και την ομοιοκαταληξία, η οποία, στις λίγες περιπτώσεις που υπάρχει, προσδίδει στο ποίημα κάποιον ειρωνικό τόνο–, γραμμένη σε μια ιδιόρρυθμη ημικαθαρεύουσα.
”Θυμήσου, σώμα… Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες, όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες, αλλά κ’ εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά, κ’ ετρέμανε μες στη φωνή — και κάποιο τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε. Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν, μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες εκείνες σαν να δόθηκες — πώς γυάλιζαν, θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν. πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.”
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1918)
Το πνεύμα της παρακμής που κυριαρχεί στην ποίησή του, τον έφερε κοντά στην ομόλογή του αλεξανδρινή εποχή. Έτσι, μια σειρά από τα ποιήματά του είναι ιστορικά, με την έννοια πως η ιστορία είτε πλαισιώνει τα δικά του προσφιλή θέματα είτε του παρέχει τα σύμβολα για την έκφραση των δικών του αντιλήψεων. Η γοητεία που ασκούσε στον Κ. το παρελθόν αποδεικνύεται ακόμα από την ποιητική απόδοση των ερωτικών συγκινήσεών του: κατά κανόνα ανάγονται σε μια περασμένη εποχή, όταν ο ποιητής ήταν ακόμα νέος. Η ποίηση του Καβάφη είναι αυστηρά ανθρωποκεντρική και εγωκεντρική: η φύση είναι εξορισμένη από αυτήν. Τη μόνη φορά που εμφανίζεται, παρουσιάζεται ως μια χαμένη ομορφιά (Θάλασσα του πρωινού). Ο Αλεξανδρινός ποιητής πίστευε πως η παρουσία και η έξαρση της φύσης θα ήταν ένα γνώρισμα του ανεπίτρεπτου σε αυτόν λυρισμού. Ωστόσο, στα ποιήματα που έγραψε πριν από το 1900 υπήρχαν συχνές αναφορές στη φύση.
Η ποίηση του Καβάφη, αινιγματική στην αρχή, βρήκε στη συνέχεια μια πρωτοφανή απήχηση στο κοινό. Αυτό συνέβη επειδή ο μοναχικός και παράδοξος ποιητής, δείχνοντας με θάρρος και ειλικρίνεια τις πληγές του –τη μοναξιά, την ανία, το αδιέξοδο– συγκίνησε όλους εκείνους που μέσα από τους στίχους του αναγνώριζαν τον εαυτό τους. Ωστόσο, ο Κ. έδειξε πως η αξιοπρέπεια πρέπει να αποτελεί την έσχατη ελπίδα του ανθρώπου, όσο απελπισμένος και αν είναι.
Ποιητικά έργα του: Τείχη (1897), Κεριά (1899), Το πρώτο σκαλί (1899), Θερμοπύλες (1903), Περιμένοντας τους βαρβάρους (1904), Επιθυμίες (1904), Η πόλις (1910), Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον (1911), Ιθάκη (1911), Επέστρεφε (1912), Όσο μπορείς (1913), Ομνύει (1915), Καισαρίων (1918), Το διπλανό τραπέζι (1918), Να μείνει (1919), Ο Δαρείος (1920), Εύνοια του Αλέξανδρου Βάλα (1921), Ιερεύς του Σεραπίου (1926), Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς (1926), Μέρες του 1901 (1927), Ας φρόντιζαν (1930), Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας (1933) κ.ά.
Στο έργο του Καβάφη, ο οποίος είναι ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές μας και από τους λίγους με παγκόσμια απήχηση (τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες), συμπεριλαμβάνονται και διάφορα πεζά κείμενα, κυρίως κριτικά σημειώματα, ταξιδιωτικές εντυπώσεις και δοκίμια, που δεν προσθέτουν πολλά στο έργο του, βοηθούν όμως στην καλύτερη ερμηνεία του.
