Συντάκτης: Greg Chaliakopoulos

Του Κώστα Βρουλιωτάκη

Από λυκόπουλο και κατόπιν ναυτοπρόσκοπος στις εθνικές μας γιορτές, πηγαίναμε στον Κοινοτικό Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού για υπηρεσίες. Οι πρόσκοποι είχαν την αναλάβει την τάξη στο εσωτερικό του ναού, ενώ οι ναυτοπρόσκοποι την εξωτερική υπηρεσία φρούρησης.
Μετά από επιθεώρηση στολής που γινόταν στον αυλόγυρο της Τοσιτσαίας σχολής, όπου μας έλεγχαν, από το ναυτικό καπελάκι ως τα μαύρα γυαλιστερά υποδήματα, κρατώντας τους κόντους (κοντάρι) μας παρέτασσαν από την μεσαία σιδερένια πόρτα της οδού, ως την μεσαία ξύλινη πύλη της εκκλησίας σε δυο σειρές. Κατ΄ αυτό τον τρόπο δημιουργούνταν ένας διάδρομος έτσι ώστε να περάσουν οι σημαίες με τους παραστάτες από τα σωματεία, τις αδελφότητες, τα σχολεία, καθώς και οι πρόεδροι, ο πρόξενος, ο λιμενάρχης, οι διπλωμάτες, οι εκπρόσωποι των εκκλησιών και ο διοικητής Αλεξάν (Μοχάφεζ) και άλλες προσωπικότητες.

Στην αρχή της σιδερένιας θύρας ήταν οι τυμπανιστές, με 8 εγγλέζικα τύμπανα και 2 σαλπιγκτές. Αρχηγός των τυμπανιστών ήταν ο κ. Τσακμάκης, με την κάθε σειρά να διαθέτει 4 τύμπανα και μία σάλπιγγα.
Το γενικό πρόσταγμα είχε ο έφορος ναυτοπροσκόπων με την βαριά φωνή του (Εφορία προσοχή χαιρετήσατε), σε στάση προσοχής και με τον προσκοπικό χαιρετισμό, (που ήταν τα τρία δάχτυλα στον κόντο), χαιρετούσαμε τη σημαία που θα περνούσε ενώ τα τύμπανα σε συγχρονισμό κρούανε δυνατά το ρολό. Συνήθως η πρώτη σημαία ήταν οι ανάπηροι Αιγυπτιώτες πολέμου, ο σημαιοφόρος και δυο υπασπιστές, με γεμάτα τα σακάκια τους από παράσημα. Αυτοί δεχόντουσαν τα περισσότερα χειροκροτήματα στον αυλόγυρο, ενώ ο Έφορος συνόδευε τιμητικά τη σημαία για να πάρει την θέση της εμπρός στον θρόνο της εκκλησίας.

Όλες αυτές οι σημαίες ετοιμάζονταν στον αυλόγυρο της Τοσιτσαίας. Κατεβαίνανε τα σκαλιά για να εξέλθουν από την αριστερή θύρα και να εισέλθουν από την μεσαία σιδερένια πύλη. Εμπρός στον θρόνο είχε 25 με 30 σημαίες και λάβαρα !
Επίσης τυμπανιστές και σαλπιγκτές συμμετείχαν στην είσοδο των αξιωματούχων και στις καταθέσεις στεφάνων. Μεγάλη εντύπωση μάς έκανε ο Γενικός μας Πρόξενος, που έφθανε με φράκο και ημίψηλο καπέλο.

Η εκκλησία γέμιζε από πολύ νωρίς, γυναίκες συμπληρώνανε τα στασίδια του γυναικωνίτη για να έχουν θέα από ψηλά, ενώ η υπόλοιπη εκκλησία ήταν συμπληρωμένη από νωρίς. Στις εισόδους οι κοπέλες με το πανέρι και το κουτί το κοινοτικό, καρφιτσώνανε στα πέτα κονκάρδα την εικόνα της Παναγίας. Μόνο στον προθάλαμο τα παγκάρια ήταν ανοικτά, για να ανάψεις κερί να προσκυνήσεις το εικονοστάσιο και να βγεις στον αυλόγυρο, όπου εκεί είχε πάρα πολύ κόσμο. Προϊστάμενος της εκκλησίας ο αείμνηστος Πατήρ Καραμηνάς.
Στην γωνία του αυλόγυρου ήταν και η Φ.Ε.Σ.Α., η Ελληνική Φιλαρμονική Αλεξανδρείας, με μαέστρο τον Μπαβέα, να παιανίζει στρατιωτικά εμβατήρια και να κλείνει την τελετή με τους εθνικούς ύμνους της Ελλάδος και της Αιγύπτου. Κι όταν αναχωρούσε ο κόσμος γέμιζαν οι δρόμοι από Ελληνισμό !
Εθνικές και ιστορικές μνήμες μιας άλλης εποχής…

Η μελοποιημένη ποιητική μεγαλουργία του Ακάθιστου Ύμνου, οδηγεί σε μια υπερβατική πνευματικότητα δίχως εξαρτήσεις από πεζότητες και μικρόνοες αντιλήψεις. Το Θείον και το Ανθρώπινο συναντούνται και συνταυτίζονται,  μέσω του Λόγου, της μουσικής πανδαισίας και του στοχασμού. Είναι η στιγμή που Δημιουργός και δημιούργημα αλληλοκοιτιούνται εντός της συμπαντικής ενότητας του απείρου. Η αντιδραστική προκατάληψη δια των ερωτημάτων, υποχωρεί έναντι της κυριαρχίας των ισχυρών απαντήσεων που δίνει ο φόβος της ερμηνείας. Το θνητό ον, παύει να ερωτά, καθώς αδυνατεί να εξηγήσει τα τετελεσμένα και τα μελλούμενα και σιωπηλό απλώς προσεύχεται. Οι Χαιρετισμοί είναι μια ισχυρή προσευχή δια του στίχου, της μελωδίας και της οντολογικής υπέρβασης.

Αυτό ακριβώς, βίωσαν οι πιστοί αλεξανδρινοί της παροικίας, την Παρασκευή κατά τους Τρίτους Χαιρετισμούς. Τρεις Ιεροί, Ναοί Τρεις Χαιρετισμοί. Παρατηρήσαμε με προσοχή την προσήλωση των χριστιανών στο βιβλιαράκι που κρατούσαν και τους ακούσαμε να ψιθυρίζουν τα ίδια λόγια με ιερείς και ψάλτες. Μια θεϊκή μπάντα που έπαιζε στο ρυθμό του Μελωδού, εκείνου του Θεόπνευστου μουσουργού που συνέθεσε τον ανώτερο Ύμνο του πλάσματος προς τον Πλάστη του.

Ιερός Ναός του Ευαγγελισμού

Ο Σεβασμιότατος  Μητροπολίτης Ναυκράτιδος και Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου κ. Παντελεήμων, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία ενώ έψαλλε ο κ. Ιωάννης Ράπτης.

Μια κατανυκτική ατμόσφαιρα περιέβαλε τους πιστούς καθώς οι βυζαντινές νότες θώπευαν τα ώτα τους και μια ανάταση ψυχής, κυριαρχούσε στο είναι τους. Ακόμα και ο μικρός μπόμπιρας που έτρεχε μέσα στον Ιερό Ναό  ευτυχισμένος που ουδείς τον εμπόδιζε να  πηγαινοέρχεται, μόλις τον προσκάλεσε ο Σεβασμιότατος να πάει κοντά του, εκείνος ένιωσε πως αποτελεί τον μικρό «πρωταγωνιστή» και έτρεξε να ακουμπήσει την ποιμαντορική του ράβδο!

Κι όταν έφτασε η ώρα του κηρύγματος, οι πάντες ακίνητοι, αμίλητοι, απολύτως προσηλωμένοι στο λόγο του Αρχιερέα του Ευαγγελισμού, αισθάνθηκαν πως εντάσσονται στους ιδιαίτερα τυχερούς που απόλαυσαν μια ομιλία, εσωτερικής  εμβάθυνσης και ανώτερου θεολογικού επιπέδου.

Αυτό ομολογήθηκε απ’ όλους όσοι παρευρέθησαν μετά το πέρας των Χαιρετισμών, στο Αρχονταρίκι του Ναού για να κεραστούν καφέ και καλούδια, όπου εκεί όλοι τους, εξέφρασαν τη βαθειά τους ευγνωμοσύνη προς τον Σεβασμιότατο κ. Παντελεήμονα, για την πνευματική ανάταση που τους προσέφερε.   

Ιερά Μονή Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου

 Στην Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, εκεί που η ιστορία έχει καταγεγραμμένες  δυο λέξεις «ελληνισμός» και «ορθοδοξία», ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ταμιάθεως κ. Γερμανός, στο ψαλτήρι μαζί με μαθητές της Ιερατικής Σχολής του Πατριαρχείου, ανύψωσε με την καλλικέλαδη φωνή του, το αίσθημα της πίστης αλλά και της ταύτισης  του θείου και του πανανθρώπινου.

Ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης και Σχολάρχης της Πατριαρχικής Σχολής κ. Ισαάκ τέλεσε τη θεία λειτουργία και προσέδωσε στην τελετή των Χαιρετισμών, δια της κατανύξεως των πιστών, την ευσέβεια και το μεγαλείο που απορρέει απ’ το άκουσμα του Ακάθιστου ύμνου. Η ισορροπημένη έκφραση στα πρόσωπα των χριστιανών, που ψιθύριζαν με σεβασμό στον χώρο και στην ιερή τελετή των Χαιρετισμών, τα λόγια που διάβαζαν απ’ το μικρό βιβλιαράκι τους, ήταν μια απλή απόδειξη τι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο η γαλήνη μέσω πίστης του.

Μια Παρασκευή ακόμη προστέθηκε στον κατάλογο των Χαιρετισμών, η οποία λόγω του ευεργετικού ψυχισμού που δημιούργησε στους πιστούς, λειτούργησε και ως προτροπή προς τους συμπάροικους που δεν κατόρθωσαν να παρευρεθούν, στην επόμενη τέλεση του Ακάθιστου Ύμνου να γεμίσουν την Ιερά Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου.

Ιερός Ναός Παμμέγιστων Ταξιαρχών Ιμβραημίας

Ο Αιδεσιμολογιότατος Πρωτοπρεσβύτερος  Π. Πάνος Γαζής, είναι πλέον γνωστός στο χριστεπώνυμο ποίμνιο της Αλεξάνδρειας. Η προσφορά του τεραστία, καθώς ο ίδιος εκτός από κληρικός, είναι και εκπαιδευτικός του Τοσιτσαίου Πρατσίκειου Δημοτικού της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας.

Δύο λειτουργήματα, όπου στο  ένα προσφέρει γνώση στα παιδιά και στο άλλο καλλιέργεια και γαλήνη στις ψυχές  των εκκλησιαζόμενων πιστών. Την Παρασκευή αυτή, στους Τρίτους Χαιρετισμούς στον Ιερό Ναό Παμμέγιστων Ταξιαρχών, η ομορφιά απλώθηκε στον εκκλησιαστικό χώρο καθώς οι  βυζαντινοί στίχοι του Ακάθιστου Ύμνου, μελοποιημένοι εκ της εμπνεύσεως του  μελωδικού δημιουργού τους, ενστάλαξαν το νόημα και την ουσία τους, πάνω  στις καρδιές και τις ψυχές των χριστιανών.

Μαζί του και οι πέντε γιοι του, εκ των οποίων οι μεγαλύτεροι βοηθούν στα της τελετής. Είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό αυτό που εισπράττουν οι ευσεβείς πιστοί, που εκκλησιάζονται στον Ιερό Ναό της Ιμβραημίας, με την πολυετή ιστορία στον ελληνισμό και την ορθοδοξία της ελληνικής παροικίας των Αιγυπτιωτών. Και αυτό το βίωσαν άπαντες την Παρασκευή των Τρίτων Χαιρετισμών.

   

Πολλές φορές οι Πάροικοι αναρωτιούνται μεταξύ τους: “Υπάρχει άραγε μέλλον στον Αιγυπτιώτη Ελληνισμό;”

Την απάντηση έδωσαν την Παρασκευή 17^η Μαρτίου 2023, με τον δικό τους τρόπο οι νέοι άνθρωποι που απεικονίζονται στην φωτογραφία. Τρία αδέλφια απόγονοι της οικογένειας Σωτηρίου, [με τη συνοδεία ενός Αιγυπτίου φίλου τους] ταξίδεψαν από την Αυστραλία για να δουν και να γνωρίσουν τα σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, εκεί όπου φοίτησαν οι παππούδες τους και οι γονείς τους.

Λαχταρούσαν να ακούσουν οτιδήποτε για το παρελθόν και τις ρίζες τους. Με το χαμόγελο στα χείλη και σε άπταιστα ελληνικά, ρωτούσαν οτιδήποτε σχετικό με την ιστορία του ελληνικού τετραγώνου. Ήταν συγκινημένα και ευτυχή, τα τρία αδέλφια που πατούσαν τα χώματα της γενιάς τους, θαρρείς και άκουγαν τις φωνές των μαθητών της εποχής των δικών τους, να τρέχουν στο προαύλιο του Αβερώφειου και του Τοσιτσαίου.

Αν οι διάφοροι νεαροί απόγονοι της παροικίας μας που διαβιούν στις πέντε ηπείρους,  επισκέπτονται το αλεξανδρινό έδαφος, ανοίγουν τα σπίτια των  πατεράδων τους κι ανάβουν τα καντήλια των παππούδων τους… ε τότε… όσα χρόνια κι αν περάσουν τούτη η παροικία έχει μέλλον.