Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο Στράτος Γαζής, μαθητής της Στ΄ τάξης του Τοσιτσαίου Πρατσίκειου Δημοτικού Σχολείου Αλεξανδρείας Αιγύπτου, είναι μέσα στους πρώτους 35 επιτυχόντες (από τους 129 συμμετέχοντες από όλη την Ελλάδα και ο μοναδικός από ελληνικό σχολείο του εξωτερικού) της 1ης Φάσης του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Δημοτικού. Θα εκπροσωπήσει το Τοσιτσαίο Πρατσίκειο Δημοτικό Σχολείο Αλεξανδρείας στη Β΄ φάση που θα γίνει την Κυριακή 18η Ιουνίου 2023 στο Πανεπιστήμιο του Βόλου. Οι γονείς του Πάνος Γαζής και Ελένη Πανάρετου Γαζή, ευχαριστούν δημόσια την Αστρονομική Εταιρεία Πάτρας «Ωρίων» με υπεύθυνο τον Φυσικό κ. Αργύρη Δρίβα και τους βοηθούς του, για τα δωρεάν διαδικτυακά μαθήματα που έκαναν από τον Φεβρουάριο μέχρι και σήμερα. Τον Διαγωνισμό διοργανώνει η Εταιρεία Αστρονομίας και Διαστήματος Βόλου και το Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας.
Η οικογένεια Πάνου Γαζή με τα πέντε παιδιά, προσφέρουν στα Ελληνικά Σχολεία της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, πολλά. Το πρώτο είναι το αριθμητικό μέγεθος, που αυξάνει τον μαθητικό «πληθυσμό» του Τοσιτσαίου σε μια εποχή, που οι Ελληνικές Ομογένειες φθίνουν ποσοστιαίως, καθώς καταγράφουν με επιταχυνόμενο ρυθμό απώλειες παρά γεννήσεις. Το δεύτερο είναι ότι το Ελληνικό Τετράγωνο έχει δύο εκπαιδευτικούς με ήθος που διαμορφώνουν συνειδήσεις στους μαθητές. Το τρίτο αφορά αποκλειστικά στον Πάνο Γαζή που εκτός από εκπαιδευτικός, στην Αλεξάνδρεια χειροτονήθηκε κληρικός κι έτσι ως Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος, ο π. Πάνος Γαζής, είναι παντού παρών! Στο Γηροκομείο, στα Ελληνικά Κοιμητήρια, στις Εθνικές Εορτές, σε όλους τους Πατριαρχικούς Ιερούς Ναούς, στις εκδηλώσεις Προσκόπων, Σχολείων, Συλλόγων και οπουδήποτε αλλού προσκληθεί. Και πάντα αφιλοκερδώς.
Το λιγότερο που μπορεί να εκφράσει κάποιος Αλεξανδρινός προς την οικογένεια του Πάνου Γαζή είναι ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Συγχαρητήρια Στράτο για την επιτυχία σου, που τιμά το Σχολείο σου! Εις ανώτερα!
Μετά τις Η.Π.Α., ήταν το Παρίσι που φιλοξένησε τα αντικείμενα Αρ Ντεκό από τις συλλογές του Πρίγκιπα Σαντρουντίν Αγά-Χαν ( 1933-2003) και της συζύγου του Πριγκίπισσας Κατρίν – Αλέγια (1938), στην Σχολή Κοσμηματοποϊας του γνωστού Οίκου Βαν Κλέεφ και Άρπελς.
Η σχολή ιδρύθηκε το 2012 και απευθύνεται σε όσους ερασιτέχνες επιθυμούν να πλησιάσουν τις τεχνικές της κοσμηματοποιϊας, μαθητεύοντας κάποιες ώρες με ειδικευμένους εκπαιδευτές.
Με σκοπό να γίνει γνωστότερη η Σχολή διοργανώνονται εκθέσεις με ελεύθερη είσοδο και ξεναγήσεις. Σε αυτές περιλαμβάνεται και 15λεπτο «πέρασμα» από την Σχολή.
Σ ’αυτή την περίπτωση επελέγησαν 46 πολυτελή αντικείμενα τεχνοτροπίας Αρ Ντεκό κατασκευασμένα από περίφημους κοσμηματοπώλες του Παρισιού τις δεκαετίες 1920, 1930, ως «γκάτζετ» θα λέγαμε σήμερα, για την «νέα» ( και υπέρπλουτη βέβαια) γυναίκα , των ηθών που προέκυψαν μετά τον ανδροβόρο Α! Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κατά την διάρκειά του ενώ οι άνδρες αποδεκατίζονταν στα χαρακώματα, οι γυναίκες εργάστηκαν, αυτονομήθηκαν και διαχειρίστηκαν περιουσίες. Έτσι κέρδισαν «δικαιώματα» : μακιγιάζ, κάπνισμα, και ασυνόδευτες νυχτερινές εξόδους, δημόσιες συμπεριφορές ανήκουστες μέχρι τότε. Αυτά λοιπόν τα αντικείμενα, πουδριέρες, σιγαροθήκες, θήκες για μολύβια και ρουζ, έγιναν το νέο απαραίτητο αξεσουάρ κατασκευασμένο από χρυσό και πλατίνα για τις πολύ ολίγες, ντυμένο βέβαια για …κάποια ποικιλία, με ημιπολύτιμες πέτρες, σιντέφι και εμάϊγ σε διάφορα χρώματα, διακριτικά στολισμένα με διαμαντάκια και κάποιο ζαφείρι ή ρουμπίνι.
Είναι αυτά ακριβώς αυτά τα εκθέματα Αρ Ντεκό, που εδώρισε ο Σαντρουντίν Αγά-Χαν φιλότεχνος, ανθρωπιστής και διπλωμάτης, θείος του Αγά-Χαν Δ!, στην σύζυγό του την διακριτική Αλεξανδρινή Κάιτη Μπερεκέτη,σε διάφορες επετείους αυτού του καλορίζικου πραγματικά γάμου, που ήταν και για τους δύο ο δεύτερος.
Η έκθεση, είχε στήσιμο αντάξιο Μουσείου και διαλέκτριες, οι οποίες παρουσίαζαν σε μικρές ομάδες τις τεχνοτροπίες, ακόμη και τα κατασκευαστικά μυστικά των υπέροχων
αντικειμένων. Ξεχώριζαν οι μικροσκοπικοί πίνακες από πολύχρωμα σιντέφια του Ρώσσου καλλιτέχνη Βλαντιμίρ Μακόφσκυ.
Τα αντικείμενα είχαν διαχωριστεί σε τέσσερις επιρροές : Κινεζική, Ιαπωνική, Περσική και Ευρωπαϊκή.
Πηγή: Το παραπάνω κείμενο και φωτογραφικό υλικό παρεδόθη στην ιστοσελίδα μας από τον συγγραφέα κ. Γεωργιο Κυπραίο, από ανάρτηση που είχε πραγματοποιηθεί το 2018 στην ιστοσελίδα Royal Chronikles.gr. Ευχαριστούμε τον κ. Ιωάννη Καλλιανιώτη για την άδεια.
Η Σοφία Γιαλουράκη αποτελεί παρελθόν, ως ένσαρκη οντότητα, εξακολουθεί όμως να είναι ισχυρώς παρούσα, ως έμψυχη, πνευματική προσωπικότητα. Διήγαγε βίο αξιοθαύμαστο με πλείστα ενδιαφέροντα και ιδιαίτερη προσήλωση στο εκπαιδευτικό της λειτούργημα. Ως συγγραφέας βούτηξε την πένα της στο μελανοδοχείο της ιστορίας και έπλασε μύθους και διηγήσεις για παιδιά, νέους και μεγάλους. Αναγνωρίστηκε, βραβεύτηκε, αγαπήθηκε κι έσκαψε βαθιά στις ψυχές των μαθητών της για να τους εφοδιάσει με αρετές, αρχές, αξίες και γνώση.
Την γνώρισα πριν από πολλά χρόνια και με τίμησε με τη φιλία της και την εμπιστοσύνη της. Στο σπίτι της στην οδό Ριζάρη 15, πίσω απ’ το Ίδρυμα Ερευνών, με προσκαλούσε τακτικά όπου εκεί κάθε μήνα συναντιόταν με τους πρώην μαθητές της, που πλέον είχαν γίνει ενήλικες και της φερόντουσαν με ξεχωριστό σεβασμό και αγάπη, σαν να ήταν ακόμη στην τάξη.
Ήταν αυτή η σχέση αμοιβαία, καθώς κι αυτή απ’ την πλευρά της τούς έβλεπε σαν τους μικρούς μπόμπιρες που διαπαιδαγώγησε. Η «Γιαλουράκειος» μέθοδος όταν δίδασκε, δημιούργησε Ανθρώπους με ενσυναίσθηση και ελευθερία πνεύματος.
Στον ζεστό χώρο της, μου περιέγραφε τις συζητήσεις του αείμνηστου συζύγου της Μανώλη Γιαλουράκη με τον Νίκο Καζαντζάκη. Διηγήσεις για τον Νίκο Καββαδία και την ιδιότυπη «παραμυθία» του. Εκεί είχε χειρόγραφα ποιήματα του Καβάφη και άκουσα πρωτόγνωρες ιστορίες για την Αλεξάνδρεια.
Το 2012 επιμελήθηκε το βιβλίο μου «Να Φοβάσαι τον Άνδρα…» και οι συζητήσεις μας ατελείωτες, για το αν θα βάλω τη λέξη «Άνδρα» που ήθελα ή «Άντρα» που ήθελε εκείνη στον τίτλο.
Τι σύμπτωση τώρα να βρίσκομαι στην Πόλη που αγάπησε και μεγάλωσε, παρότι γεννήθηκε στο Κάιρο! Ακόμα πιο περίεργη η «ζαριά» της συγκυρίας, να βρίσκομαι στον «Ταχυδρόμο» που ο δικός της Μανώλης δημοσιογραφούσε, τότε που εκείνη δημοσίευε σε συνέχειες στο «Φως» του Καΐρου τις ενδιαφέρουσες μυθοπλασίες της!
Υπήρξε μια σπουδαία γυναίκα, που έζησε με αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό και αυτοεκτίμηση.
Μια συνέντευξη που έδωσε στο «Αλεξανδρινό Ταχυδρόμο» και συγκεκριμένα στον Θανάση Κουτουπά, ας είναι το «Αντίο» της Σοφίας Γιαλουράκη, στην Αλεξάνδρειά της.
Στην πόλη των Αλεξανδρινών που αγάπησε και την αγάπησαν!
Αιώνια σου η Μνήμη, αξιαγάπητη φίλη Σοφία!
Συνέντευξη στον Θανάση Κουτουπά
«Γεννήθηκα στο Κάιρο όπου και τελείωσα το σχολείο. Σπούδασα αρχαιολογία στην Αίγυπτο, παιδαγωγικά στην Αθήνα και θεατρικό παιχνίδι στη Γενεύη. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκα στην Αλεξάνδρεια όπου διορίστηκα από το ελληνικό κράτος ως δασκάλα στα σχολεία της Ιμπραιμίας. Το Μανώλη το γνώρισα σε ένα πλοίο. Γύριζα από την Ιταλία με μια φίλη μου (τότε βλέπεις δεν πηγαίναμε με αεροπλάνα), η οποία μου έδειξε κάποιον από μακριά και μου είπε: «ξέρεις ποιος είναι αυτός; Ένας που διαβάζεις τα άρθρα του στην εφημερίδα. Είναι ο Μανώλης ο Γιαλουράκης, που είναι δημοσιογράφος στον Ταχυδρόμο». Τότε είχε βγάλει και τα πρώτα του βιβλία, τα ταξιδιωτικά. Εγώ εκείνη την εποχή έγραφα σε μια άλλη εφημερίδα, «το Φως», ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες, που λεγόταν «η ξανθή Κυρά». Κατεβαίνω, λοιπόν, στην τραπεζαρία με τη φίλη μου να τον γνωρίσω, του συστήνομαι, και μου κάνει την εξής πρόταση: «θέλετε να γνωρίσετε τον Καββαδία;». «Γιατί είναι εδώ;». «Αμέ», μου απαντάει. Ανεβαίνουμε, λοιπόν, μια σκάλα και βλέπω εκεί τον Κόλια με έναν μπερέ. Με τον Μανώλη γνωρίζονταν πολύ καλά, αλλά εμένα, φυσικά, δε με ήξερε. Κάποια στιγμή ο Καββαδίας άρχισε να κουνάει μπροστά στα μάτια μου τα κλειδιά του, με κοίταξε και μου είπε, «πάρτε, κυρία μου, τα κλειδιά μου να πάτε στην καμπίνα μου με τον Μανώλη». Εγώ ξαφνιάστηκα και του λέω, «συγγνώμη, αλλά τον κύριο τώρα μόλις τον γνώρισα και μόνο ένα βιβλίο του έχω διαβάσει». «Γιατί πόσα βιβλία του πρέπει να διαβάσετε, για να πάτε στην καμπίνα μου; Ε, αφού λοιπόν δε θέλετε, καθίστε εδώ μαζί μου». Και άρχισε να μας διηγείται εκείνες τις φοβερές ιστορίες του. Ότι πήγαινε με μαύρες, με άσπρες, με ζώα, με ό,τι μπορείτε να φανταστείτε…Κατάπληκτη εγώ…Η άμοιρη, δεν ήξερα τότε….
Αργότερα, φυσικά, έμαθα ότι τα περισσότερα που έλεγε ήταν προϊόντα της φαντασίας του. Μετά έγινε φίλος του σπιτιού. Ο Μανώλης, λοιπόν, ήταν εναντίον του γάμου και είχε βάλει στην εφημερίδα μια ανακοίνωση στην οποίο έλεγε ότι οι καλλιτέχνες δεν πρέπει να παντρεύονται, με το οποίο συμφωνούσα κι εγώ, γιατί πάντα πίστευα ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αλλιώτικοι, δεν συμβιβάζονται εύκολα. Τελικά, ζήτησε να με παντρευτεί με έναν όρο: στο γάμο να μην έρθει κανείς και να μην το ανακοινώσουμε. Έγινε, λοιπόν, ένας υπέροχος γάμος στον Άγιο Σάββα, με κλειστές τις πόρτες, μας πάντρεψε δεσπότης και φυσικά δεν είχαμε κόσμο να κρίνει το νυφικό φουστάνι μου, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Όπως καταλαβαίνεις, όταν βγήκαμε από την εκκλησία και λέγαμε ότι παντρευτήκαμε, κανείς δε μας πίστευε. Έτσι, από την επόμενη μέρα ξεκίνησε ουσιαστικά η αληθινή μου ζωή. Με τον Μανώλη κάναμε πάρα πολλά πράγματα. Eκείνος μου άνοιξε τα φτερά. Δίπλα του, επίσης, σταμάτησα να γράφω, γιατί πίστευα ότι δύο συγγραφείς δε χωράνε στο ίδιο σπίτι. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση και την ανακοίνωσα στην εφημερίδα. Οι συνάδελφοι ξαφνιάστηκαν. «Και τί θα τους κάνουμε τώρα τους ήρωες της ξανθής Κυράς;». Τους έβαλα, λοιπόν, όλους σε ένα πλοίο, το βύθισα και πάει, τελείωσε το μυθιστόρημα.
Τον Μανώλη το θαύμαζα πάρα πολύ. Ήταν πολύ του ταξιδιού και έτσι γνωρίσαμε σχεδόν όλον τον κόσμο. Περάσαμε υπέροχα. Και φυσικά γνώρισα την Αλεξάνδρεια των γραμμάτων. Εκείνος ήταν μέσα στα γράμματα, αφού έγραφε και ο ίδιος. Ο μόνιμος τσακωμός του ήταν με το Τσίρκα, εάν ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος ή πολιτικός. Μια φορά πήγε ο Τσίρκας στην εφημερίδα, τον άρπαξε από το πέτο και του είπε φωνάζοντας: «δεν θα μου καταστρέψεις εμένα τη θεωρία μου ότι ο Καβάφης ήταν πολιτικός». Αυτοί ήταν οι καβγάδες. Ωραίοι καβγάδες…
Ο Μανώλης, τότε, ήταν υπεύθυνος για τη φιλολογική σελίδα της εφημερίδας και πολλοί Αθηναίοι έρχονταν στην Αλεξάνδρεια να συνεργαστούν μαζί του. Έτσι γνώρισα πολλούς λογοτέχνες και ανθρώπους του πνεύματος, όπως τον Γιάννη το Μαγκλή, τον Γιώργο Σεφέρη με τη γυναίκα του και πολλούς άλλους. Όλοι αυτοί μαζεύονταν σε καφενεία, σε ζαχαροπλαστεία, και, κυρίως, στου Αθηναίου. Ήταν, βλέπεις, τόσο εύκολο να συναντήσεις κάποιον γνωστό στο κέντρο της πόλης.
Στην Αλεξάνδρεια ζήσαμε μέχρι το ’64, οπότε η εφημερίδα πλέον άρχισε να χάνει πελάτες και το σχολείο όπου δούλευα ως δασκάλα άρχισε να χάνει παιδιά. Έπρεπε, λοιπόν, να παρθεί μια απόφαση. Ο Μανώλης ήταν να πεθάνει. Ήρθαμε λοιπόν στην Ελλάδα, αλλά βρήκαμε δυσκολίες. Αυτό που με σόκαρε τα πρώτα χρόνια ήταν η αγένεια των ανθρώπων. Όταν μπήκα για πρώτη φορά σε ένα ταξί και μου είπε ο οδηγός «πού πάει η μαντάμ;» δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν την αντέχω την αγένεια. Ο Μανώλης ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ στις εφημερίδες. Έβρισκε μεν δουλειά, αλλά στην Αλεξάνδρεια είχε μάθει διαφορετικά. Εδώ όπου πήγαινε του έλεγαν «θα γράφεις για τη Βουγιουκλάκη» και τους απαντούσε ότι ήξερε να γράφει μόνο πολιτικά και λογοτεχνικά άρθρα και ότι δεν ήταν δυνατόν ν’ αρχίσει να γράφει για τη Βουγιουκλάκη. Τελικά ανέλαβε διευθυντής στην εγκυκλοπαίδεια «Δομή» και ησυχάσαμε από τις εφημερίδες. Εγώ, διορισμένη στο δημόσιο, έκανα μια βόλτα στα σχολεία, τα βρήκα βρώμικα κι έδωσα παραίτηση. Στη συνέχεια, μεταξύ πολλών άλλων, δούλεψα στου Παναγιωτόπουλου, άνοιξα δικό μου νηπιαγωγείο, και οργάνωσα τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Όταν αργότερα έχασα τον Μανώλη, άρχισα να γράφω παιδικά βιβλία και άρθρα για το περιοδικό των Αιγυπτιωτών.»
To παλιό εργοστάσιο ξυλείας, ένα από τα ελάχιστα βιομηχανικά κτίρια του Ουίλιαμσμπεργκ που έχουν απομείνει στο Μπρούκλιν από τη δεκαετία 1930, ξεχωρίζει αυτό το βροχερό απόγευμα χάρη στη μεγάλη υπαίθρια τοιχογραφία που καλύπτει το εξωτερικό περίβλημα. Ο καταξιωμένος εικαστικός και ακτιβιστής Νικ Κέιβ μαζί με τον Μπομπ Φάουστ, δουλεύοντας με έντονο χρώμα στην αισθητική των γκράφιτι –σήμα και σύμβολο της μητρόπολης που γέννησε το ορμητικό κίνημα του χιπ-χοπ–, απλώνουν τη σύνθεσή τους στις δύο όψεις της πρώην National Sawdust Company.
Οι δημοσιογράφοι, Έλληνες και ξένοι, οι συντελεστές της δράσης κι ένα κομψό πλήθος φιλότεχνων Νεοϋορκέζων γεμίζουμε το ισόγειο του κτιρίου, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού για την προώθηση της σύγχρονης μουσικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας που στεγάζεται εδώ. Η βροχή μάς κλείνει μέσα, κι έτσι η Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση, η συνθέτρια Πάολα Πρεστίνι, καλλιτεχνική διευθύντρια του National Sawdust, και οι δύο καλλιτέχνες μάς καλωσορίζουν όρθιοι στα σκαλιά που οδηγούν στον δεύτερο όροφο του κτιρίου. Από εδώ ξεκινάει επίσημα το πλούσιο διαθεματικό πρόγραμμα του φεστιβάλ που είναι εμπνευσμένο από τον ποιητή Κ.Π. Καβάφη, σε επιμέλεια της Πάολα Πρεστίνι υπό την δημιουργική καθοδήγηση της Αφροδίτης Παναγιωτάκου.
Η Λόρι Αντερσον ερμηνεύει τη σύνθεσή της «Waiting for the Barbarians» ολοκληρώνοντας την ομώνυμη συναυλία στην εκκλησία του Αγίου Θωμά. Φωτ. BEOWULF SHEEHAN
Χάρη στο Ιδρυμα Ωνάση ο Αλεξανδρινός ποιητής έρχεται στη Νέα Υόρκη ακριβώς 160 χρόνια μετά τη γέννησή του. Η αύρα του κοσμοπολιτισμού της εποχής και της πόλης του, η ευρύτητα του πνεύματός του, η διαχρονικότητα της ποίησής του ταιριάζουν στο εδώ και τώρα της μεγάλης μητρόπολης. «Βλέποντας συγκεντρωμένους τόσο διαφορετικούς ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου, τόσες διαφορετικές κουλτούρες που ενώνονται κάτω από τη στέγη του φεστιβάλ, αισθάνομαι ότι ο ποιητής βρίσκεται ανάμεσά μας. Μια σύνθετη προσωπικότητα σαν τον Καβάφη, ένας σύγχρονος πολίτης αρχαίων πόλεων συστήνεται σε ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν έως τώρα ενώ βρίσκονταν, χωρίς να το ξέρουν, ήδη τόσο κοντά στην πνευματική του κληρονομιά», σχολιάζει η κ. Παναγιωτάκου.
Ο τίτλος της διοργάνωσης είναι «Archive of Desire» και διήρκεσε από τις 28 Απριλίου έως τις 6 Μαΐου. Το φεστιβάλ συνδέεται άμεσα με το Αρχείο Καβάφη, το οποίο διαχειρίζεται το Ιδρυμα Ωνάση από το 2012, γεγονός που εξασφάλισε την παραμονή του στην Ελλάδα.
Τμήμα της εγκατάστασης που δημιούργησαν οι εικαστικοί καλλιτέχνες Νικ Κέιβ και Μπομπ Φάουστ για τον τοίχο του National Sawdust στο Μπρούκλιν. Φωτ.
Το δημοσιογραφικό ταξίδι στη Νέα Υόρκη ξεκίνησε από τη λεωφόρο Αμαλίας 56, όπου στεγάζεται η Ωνάσειος Βιβλιοθήκη. Εκεί μας υποδέχθηκαν λίγες ημέρες πριν από την αναχώρηση και μας ξενάγησαν στο σπάνιο για την πληρότητά του λογοτεχνικό και προσωπικό αρχείο, που συστηματικά τηρούσε ο ποιητής.
Το Αρχείο Καβάφη περιέχει περισσότερα από 2.000 τεκμήρια, έχει ψηφιοποιηθεί και μπορεί κανείς να το βρει διαδικτυακά με ελεύθερη πρόσβαση (//cavafy.onassis.org). Σε αυτήν την ξενάγηση, μεταξύ άλλων, συνάντησα για πρώτη φορά το χειρόγραφο ημερολόγιο –ένα εύθρυπτο χαρτώο τεκμήριο– που κρατούσε ο νεαρός Καβάφης όταν εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Κωνσταντινούπολη. Το ονόμαζε με νεανική ζέση «Constantinopoliad, an Epic». Στη Νέα Υόρκη συναντιέμαι ξανά με την «Κωνσταντινοπολιάδα». Μια ευτυχής συγκυρία, μια συγκινητική περφόρμανς στο National Sawdust από την καλλιτέχνιδα Σίστερ Σιλβέστερ γοητεύει το κοινό. Καθώς ξεφυλλίζουμε το χειροποίητο βιβλίο ακούγοντας την ίδια να το διαβάζει κάτω από το ζεστό φως μικρών αμπαζούρ, με ζωντανή μουσική επένδυση από την Ελ Σαζλί, ξεκινάμε το ταξίδι στον χρόνο με τους καλύτερους οιωνούς.
Η ποιήτρια Ρόμπιν Κόστε Λιούις στην περφόρμανς «Archive of desire» στο National Sawdust.
To χειροποίητο βιβλίο στην παράσταση «Constantinopoliad» της Σίστερ Σιλβέστερ και της Ελ Σαζλί.
Στιγμιότυπο από την ταινία «Αλεξάνδρεια» σε σκηνοθεσία Εύης Καλογηροπούλου, στο πλαίσιο του Visual Cavafy
Οι επόμενες ημέρες κυλούν με δράσεις που απλώνονταν σε όλη την πόλη. Από τους καβαφικούς στίχους στα φαρδιά πεζοδρόμια φθάνουμε στο ONX Studio του Ιδρύματος Ωνάση, το οποίο στεγάζεται στο Olympic Tower στην καρδιά του Μανχάταν, όπου οι ψηφιακές τεχνολογίες μάς εκτοξεύουν στο μέλλον πειραματιζόμενες με τα υλικά του παρελθόντος και τα καβαφικά ποιήματα μετασχηματίζονται σε καλλιτεχνικό βίωμα.
Από το Πανεπιστήμιο Columbia βρισκόμαστε στο Μπάουερι, στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου, όπου η αισθησιακή πλευρά της ποίησής του συναντάει τη δυναμική queer κοινότητα της Νέας Υόρκης, και στο πρωτοποριακό New Museum.
To Φεστιβάλ Καβάφη συναντάει το μετρό της Νέας Υόρκης
Σε κάθε εκδήλωση ο Καβάφης γίνεται έμπνευση για άλλους δημιουργούς, όπως η ποιήτρια Ρόμπιν Κόστε Λιούις με τον έντονο πολιτικό λόγο της και οι σκηνοθέτες (Χρήστος Σαρρής, Ελενα Παρκ, Εύη Καλογηροπούλου) που εργάστηκαν για το Visual Cavafy, διερευνώντας την κινηματογραφική διάσταση της γλώσσας του.
Η μεγάλη συναυλία «Περιμένοντας τους βαρβάρους» αποτελεί το αποκορύφωμα των φεστιβαλικών εκδηλώσεων. Στην εντυπωσιακή επισκοπική εκκλησία του Αγίου Θωμά στην 5η Λεωφόρο, οι Death of Classical διοργανώνουν μια βραδιά με αναθέσεις σε Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες νέων μουσικών έργων ή καινούργιων ενορχηστρώσεων. Το πρόγραμμα αρχίζει με τον σταρ Ρούφους Γουεϊνράιτ που τραγουδάει σε δική του σύνθεση «Chandelier (I went)», και ολοκληρώνεται με τη Λόρι Αντερσον. Η σπουδαία καλλιτέχνις, της οποίας ο χρόνος βαθαίνει την ευαισθησία και την εξυπνάδα, ερμηνεύει τη σύνθεσή της «Waiting for the Barbarians» καταφέρνοντας όχι μόνο να τραγουδήσει Καβάφη, αλλά να τον καταλάβει και να τον κάνει αληθινά δικό της, και σύγχρονο.
Το έργο αυτού του ποιητή, που υπήρξε μπροστά από την εποχή του, το Ιδρυμα Ωνάση φιλοδοξεί να το κρατήσει για πάντα ζωντανό. Ετσι το φθινόπωρο θα ενεργοποιήσει δύο νέους χώρους. Στην Αθήνα, στην οδό Φρυνίχου 16, θα στεγαστούν το αρχείο και η βιβλιοθήκη του ποιητή, καθώς και η συλλογή με προσωπικά αντικείμενα και έργα τέχνης που αναφέρονται σε εκείνον. Στην Αλεξάνδρεια το ίδρυμα ανακαινίζει την Οικία Καβάφη. Οι δύο χώροι, σε Ελλάδα και Αίγυπτο, θα «συνομιλούν» ως προς το περιεχόμενο και τις δράσεις.
