Συντάκτης: Greg Chaliakopoulos

Μπορεί η πληθυσμιακή δύναμη της αλεξανδρινής παροικίας να έχει πτωτική τάση, όμως αν κάποιος «στατιστικολόγος» σταθεί έξω από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, θα έρθει σε διάσταση με τα αριθμητικά δεδομένα. Και τούτο, γιατί καθημερινά δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες Ελλήνων επισκέπτονται τον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και στη συνέχεια βαδίζουν  την ανηφόρα για να πάρουν την ευχή του Μακαριωτάτου, Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρου Β΄.

Αυτό και μόνο αρκεί για να αντιληφθούμε, ότι στη Χώρα του Νείλου, όσο υπάρχει το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, ως φάρος Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, η Αλεξανδρινή Παροικία θα υφίσταται παρά την μείωση των μελών της.

Οι διαρκείς επισκέψεις των Ελλαδιτών,  αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Αλεξάνδρεια, έχει αφήσει γερά το αποτύπωμά της στις καρδιές του Ελληνικού λαού, όχι ένεκα «Μεγαλεξανδριανής» έπαρσης, αλλά  κυρίως λόγω πολιτισμού, ευεργεσιών, φιλοσοφίας, επιστήμης και επιχειρηματικότητας. Έννοιες που αναπτύχθηκαν  στην Πόλη, την αποκαλούμενη νύφη της Μεσογείου.

Σήμερα Κυριακή λοιπόν, ανήμερα της Αγίας Σοφίας, ένα γκρουπ Ελλήνων, με τα χαμόγελα εισήλθε στον Καθεδρικό Ναό του Ευαγγελισμού και μετά το ιερό προσκύνημα πήρε το δρόμο που οδηγεί στην Αίθουσα του Πατριαρχικού Θρόνου.

Οι δύο Σεβασμιότατοι Μητροπολίτες:  Ναυκράτιδος κ. Παντελεήμων, Αρχιγραμματέας Ιεράς Συνόδου και Πηλουσίου κ. Νάρκισσος Πατριαρχικός Επίτροπος, αμφότεροι στηρίγματα του Πατριαρχείου, καλοδέχθηκαν τους επισκέπτες.

Όταν ο Μακαριώτατος εισήλθε στην Αίθουσα, ακούραστος, καθώς αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται καθημερινά, δηλαδή,  να υποδέχεται πιστούς και να τους μιλά για την ιστορία του Πατριαρχείου, καθώς και για τον ιεραποστολικό αγώνα που δίνει για τους φτωχικούς λαούς της Αφρικής, άπαντες συγκινημένοι τον άκουγαν ευλαβικά.

Στο τέλος, όλοι τους στη σειρά, ζήτησαν την ευλογία του και πήραν ικανοποιημένοι το αναμνηστικό δώρο του Πατριάρχη, με το σταυρό και το μικρό βιβλιαράκι, να το έχουν πάντα κοντά τους ως βοήθημα, όπως τους παρότρυνε.

Συγκινητική η στιγμή όταν τα τρία αδέλφια Πουλάκη, τέκνα αλεξανδρινά Αιγυπτιώτικης καταγωγής, ζήτησαν να φωτογραφηθούν μαζί με τον Πατριάρχη, για να θυμούνται το ταξίδι ζωής που πραγματοποίησαν στην Αλεξάνδρεια, ως φόρο τιμής στις μνήμες της ζωής τους!

Τη Δευτέρα το γκρουπ, με την αρχηγό του κυρία Στέλλα Κόντη, θα επισκεφθεί την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, τιμώντας το ιστορικό παρελθόν που δόξασαν οι Μεγάλοι Ευεργέτες, αλλά και το παρόν που μέσα από αυτό, αγωνίζονται να κρατήσουν με μεγάλες προσπάθειες οι σημερινοί απόγονοι της Παροικίας των Αιγυπτιωτών, ώστε να υπάρχει και στο μέλλον Ελληνισμός και Παροικία!

Ο Μάνος (Εμμανουήλ) Λοΐζος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες, με σπουδαία προσφορά στο έντεχνο λαϊκό τραγούδι. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1937 στο χωριό Άγιοι Βαβατσινιάς της επαρχίας Λάρνακας και ήταν το μοναδικό παιδί του Ανδρέα Λοΐζου και της Δέσποινας Μανάκη, κόρης γεωπόνου από τη Ρόδο. Η οικογένειά του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου προς αναζήτηση καλύτερης τύχης, όταν ο Μάνος ήταν επτά ετών. Με τη μουσική ασχολήθηκε από τα μαθητικά του χρόνια. Γράφτηκε σε τοπικό Ωδείο και άρχισε να μαθαίνει βιολί, αλλά κατέληξε στην κιθάρα. Μετά την αποφοίτησή του από το Αβερώφειο Γυμνάσιο της Αλεξάνδρειας το 1955 ήλθε στην Αθήνα και γράφτηκε αρχικά στη Φαρμακευτική Σχολή και στη συνέχεια στην ΑΣΟΕΕ. Στις αρχές του 1960 ήλθε η μεγάλη στροφή στη ζωή του, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη μουσική.Για να επιβιώσει κάνει διάφορες δουλειές, από γκαρσόνι σε ταβέρνα μέχρι γραφίστας και διακοσμητής. Το 1962 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα, ο οποίος μεσολαβεί στη «Philips» για την ηχογράφηση του πρώτου του τραγουδιού. Είναι το «Τραγούδι του δρόμου», ελληνική απόδοση του Νίκου Γκάτσου σ’ ένα ποίημα του Λόρκα με ερμηνευτή τον Γιώργο Μούτσιο.Το Απρίλιο του 1962 γίνεται ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Φίλων Ελληνικής Μουσικής (ΣΦΕΜ), με στόχο τη στήριξη του έργου του Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και την προβολή νέων δημιουργών. Στις τάξεις του συλλόγου θα βρεθεί πολύ γρήγορα με το Χρήστο Λεοντή, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Διονύση Σαββόπουλο, την Μαρία Φαραντούρη, τον Νότη Μαυρουδή, τον Φώντα Λάδη, τον Μάνο Ελευθερίου και πολλούς άλλους. Αναλαμβάνει τη διεύθυνση της χορωδίας του συλλόγου και με αυτή συμμετέχει το καλοκαίρι στις παραστάσεις της μουσικής επιθεώρησης του Μίκη Θεοδωράκη «Όμορφη Πόλη» που ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο Παρκ.

Τον Μάρτιο του 1965 παντρεύεται τη Μάρω Λήμνου, τη μετέπειτα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, γνωστή ως Μάρω Λοΐζου. Ένα χρόνο αργότερα, τον Αύγουστο του 1966, θα γεννηθεί η κόρη τους Μυρσίνη. Τα επόμενα χρόνια θα είναι αρκετά δημιουργικά για τον συνθέτη. Γράφει τραγούδια και μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας μπήκε πολλές φορές στο στόχαστρο των αρχών για τις αριστερές πολιτικές του πεποιθήσεις. Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973 συνελήφθη και πέρασε 10 μέρες στα κρατητήρια στης Ασφάλειας. Μέσα στο ξέφρενο κλίμα της μεταπολίτευσης συμμετέχει στις μεγάλες λαϊκές συναυλίες της εποχής και στο τέλος του 1974 κυκλοφορεί το δίσκο «Τα Τραγούδια του Δρόμου», με όλα εκείνα τα τραγούδια του που είτε είχαν απαγορευτεί τα προηγούμενα χρόνια, είτε δεν τους είχε επιτραπεί η ηχογράφηση από τη λογοκρισία της επταετίας. Την τριετία 1974 – 1977 υπήρξε ένας από τους βασικούς εκφραστές του πολιτικού τραγουδιού. Το 1978 αναλαμβάνει την προεδρία της Ένωσης Μουσικοσυνθετών Ελλάδας και πρωτοστατεί στη δημιουργία φορέα είσπραξης των πνευματικών δικαιωμάτων. Τον ίδιο χρόνο παντρεύεται σε δεύτερο γάμο την ηθοποιό Δώρα Σιτζάνη.

Στην εικοσαετή μουσική του διαδρομή έγραψε μερικά από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια, συνεργαζόμενος με τους στιχουργούς Γιάννη Νεγρεπόντη, Φώντα Λάδη, Μανώλη Ραούλη, Δημήτρη Χριστοδούλου και Λευτέρη Παπαδόπουλο, με τον οποίο γνωρίστηκε το 1965 και έγιναν αχώριστοι φίλοι. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό και τρυφερότητα, ερμήνευσαν μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Γιάννης Καλατζής, ο Γιώργος Νταλάρας, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης Πουλόπουλος, ο Γιάννης Πάριος, η Μαρία Φαραντούρη, ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Δήμητρα Γαλάνη.
Στις 8 Ιουνίου του 1982 υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλεύτηκε για ένα μήνα σε νοσοκομείο. Τον Αύγουστο ταξίδεψε για νοσηλεία στη Μόσχα, όπου στις 7 Σεπτεμβρίου υπέστη δεύτερο εγκεφαλικό επεισόδιο. Ο Μάνος Λοΐζος έφυγε από τη ζωή δέκα ημέρες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1982.

Του Νικόλαου Νικηταρίδη

Μπορεί οι προσπάθειες της Ελλάδας για την επιστροφή των Ελγινείων να ξεκίνησαν το 1836 και η όλη προσπάθεια να αναβίωσε ενθέρμως από το 1983, με πρωτοβουλία της Μελίνας, ενδιαμέσως όμως, οι Έλληνες του εξωτερικού – όπως πάντα – δεν ξεχνούν τη μεγάλη κλοπή και όταν βρίσκουν την ευκαιρία την καυτηριάζουν, όπως για παράδειγμα ο Αιγυπτιώτης Παγκόσμιος ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης με σχετικά άρθρα του το 1891.

Στα νεότερα χρόνια αξίζει να αναφέρουμε τον Αιγυπτιώτη σκηνοθέτη Τζωρτζ Κοσμάτο (Σουέζ 1941 – Καναδική Βικτώρια 2005) και τον Ελληνο-Αμερικανό ηθοποιό Τέλη Σαβάλα (Νέα Υόρκη 1922 – Καλιφόρνια 1994), όταν το 1979 ο πρώτος σκηνοθέτησε και συμμετείχε στη γραφή του σεναρίου, και ο δεύτερος πρωταγωνιστούσε στην ταινία ¨Απόδραση στην Αθήνα¨, μια αγγλική πολεμική ταινία που γυρίστηκε στη Ρόδο.

Μπορεί λοιπόν στην πλοκή να αναφέρεται πως κάποιοι από την ομάδα του αντιστασιακού Σαβάλα θέλουν να υφαρπάξουν κάποιους βυζαντινούς θησαυρούς ενός μοναστηριού, σοβαροί κριτικοί όμως ¨βλέπουν¨ πίσω από αυτό και τη φράση του πρωταγωνιστή ¨οι θησαυροί της Αθήνας ανήκουν στον ελληνικό λαό¨ μια σαφή αναφορά στα Ελγίνεια !

Ας αποτίσουμε λοιπόν έναν μικρό φόρο τιμής στους απόδημους αυτούς Έλληνες, που μαζί με τα εκατομμύρια των άλλων απανταχού δεν ξεχνούν ποτέ την πατρίδα και το έθνος, δύο έννοιες τόσο παρεξηγημένες από την εγχώρια ψευτοκουλτούρα…