Blog

Η εκπομπή σε «θέση ετοιμότητας» της δημοσιογράφου Ειρήνης  Αναστασοπούλου που μεταδίδεται  από το  κανάλι της ελληνικής βουλής ασχολήθηκε πρόσφατα με ποικίλα θέματα των Αιγυπτιωτών Ελλήνων με σκοπό να αναδειχθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους στην Αίγυπτο. Το ζήτημα παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, τόνισε η παρουσιάστρια, αναφερόμενη και στη σχετική συνεδρίαση της επιτροπής Απόδημου Ελληνισμού του ελληνικού κοινοβουλίου όπου συζητήθηκαν, ανάμεσα σε άλλα, τα κρίσιμα προβλήματα της ελληνικής εκπαίδευσης.

Στην εκπομπή προσκαλεσμένοι ήταν:

Ο Δημήτρης Τσουκαλάς ( Βουλευτής του Σύριζα), αντιπρόεδρος της επιτροπής αποδήμων Ελλήνων της Βουλής, η Έλενα Κουντουρά (Βουλευτής των Ανεξάρτητων  Ελλήνων) , τομεάρχης απόδημου ελληνισμού, ο Εδμόνδος Κασιμάτης,  εκπρόσωπος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας, ο Χρήστος Καβαλής, Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, ο Νικόλαος  Βαδής,  Αντιπρόεδρος  της Ε.Κ.ΚΑ. και ηΚρυστάλλω Τρίμη, Πρόεδρος  του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων.

Ο Δημήτρης Τσουκαλάς ανέφερε χαρακτηριστικά ότι όσοι Έλληνες έχουν μείνει στην Αίγυπτο φυλάσσουν μία παράδοση  δεκάδων αιώνων. Κάλεσε το ελληνικό κοινοβούλιο να πάρει κατάλληλες αποφάσεις που θα  συνδράμουν στη διατήρηση του ελληνισμού στην Αίγυπτο. Οι Αιγυπτιώτες Έλληνες φυλάσσουν Θερμοπύλες, είπε.

Η Έλενα Κουντουρά είπε ότι οι Ελληνικές Κοινότητες μας κάνουν υπερήφανους διότι οι Αιγυπτιώτες Έλληνες  κρατάνε γερά στην ψυχή τους την Ελλάδα.

Ο Εδμόνδος Κασιμάτης υποστήριξε ότι στην Αλεξάνδρεια η Κοινότητα διατηρεί αμιγώς ελληνικά σχολεία 110 μαθητών στα οποία διδάσκονται, εκτός από το προβλεπόμενο αναλυτικό πρόγραμμα του ελληνικού Υπουργείου Παιδείας, ως   ξένες γλώσσες η Αραβική, η Αγγλική και η Γαλλική. Στη συνέχεια ανέφερε ότι υπάρχουν μεγάλα προβλήματα κατά την τρέχουσα  σχολική χρονιά εξαιτίας του γεγονότος ότι το Υπουργείο Παιδείας  δεν αναπλήρωσε τις κενές θέσεις εκπαιδευτικών. Η Ε.Κ.Α., στην προσπάθεια να διατηρήσει την εκπαίδευση και την ομαλή λειτουργία των σχολείων, προσέλαβε  το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό καταβάλλοντας τα σχετικά έξοδα. Συνεπώς απαιτείται να υπάρξει η μέριμνα και ο σωστός σχεδιασμός από το Υπουργείο Παιδείας ώστε να καλυφθούν οι αναγκαίες θέσεις  στα εκπαιδευτήρια.  Ανέφερε, μάλιστα, ότι η Ε.Κ.Α. έχει καταθέσει σχετικό Υπόμνημα στον Υπουργό Παιδείας κο Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο και στην Γενική Γραμματέα του Υπουργείου κα Αθηνά Λινού  με το οποίο προτείνονται τρόποι εξοικονόμησης  πολλών χιλιάδων ευρώ στο ζήτημα της απόσπασης εκπαιδευτικών. Επιπλέον προσφέρεται διαμονή με χαμηλό κόστος και ετησίως ένα αεροπορικό εισιτήριο με επιστροφή.                            

Ακολούθως ο κος Κασιμάτης τόνισε ότι τα κοινοτικά σχολεία στεγάζονται σε αξιόλογης αρχιτεκτονικής κτίρια, ότι η Ε.Κ.Α έχει υποβάλει πρόταση στον Υπουργό Παιδείας για να στεγαστεί μία πανεπιστημιακή σχολή αρχαιολογίας ή τουριστικών επαγγελμάτων στις κτιριακές εγκαταστάσεις της Σαλβαγείου Εμπορικής Σχολής, ενώ ανέφερε ότι με την έκδοση του μηνιαίου κοινοτικού εντύπου «Ελληνικός Ταχυδρόμος» γίνεται προσπάθεια να αναβιώσει η ιστορική εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ»  και επιτυγχάνεται η ενημέρωση των Αιγυπτιωτών στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο. Τόνισε, επίσης, ο εκπρόσωπος της Ε.Κ.Α:  « Δεν ζητάμε λεφτά από το  ελληνικό κράτος. Είμαστε Κοινότητες οικονομικά ανεξάρτητες και αυτάρκεις. Το μόνο που ζητάμε είναι αποσπάσεις εκπαιδευτικών από το Υπουργείο Παιδείας για να μην χαθεί η ελληνική κουλτούρα, η ελληνικότητα και ο ελληνισμός, διότι χωρίς παιδεία ο ομφάλιος λώρος κόβεται».

Ο Χρήστος Καβαλής, σε τηλεφωνική σύνδεση, σημείωσε ότι  αναμφίβολα είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος αυτή που διανύουμε. Η κατάσταση είναι πολύ νεφελώδης. Καθώς ο τουρισμός, μία κεντρική αρτηρία εσόδων της χώρας, δεν ανακάμπτει, και οι ξένες επενδύσεις, που απέφεραν συνήθως έξι ως επτά δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, δεν επανέρχονται, δημιουργείται και επιτείνεται ένα ανησυχητικό περιβάλλον. Σε πείσμα των καιρών, όμως, είπε ότι οι Έλληνες προσπαθούν να μη φύγουν και να κρατήσουν τις παρακαταθήκες που τους άφησαν οι πρόγονοί τους. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να διατηρηθεί η ελληνική εκπαίδευση. Επανέλαβε ότι τα σχολεία πρέπει να λειτουργήσουν κανονικά, ειδάλλως θα είναι η πρώτη ταφόπλακα στις ιστορικές παροικίες της  Αιγύπτου.

Ο Νικόλαος Βαδής, από την πλευρά του, συμπλήρωσε ότι,  δυστυχώς,  δεν έχουν γίνει ακόμη προκηρύξεις  για αποσπάσεις εκπαιδευτικών στο εξωτερικό και ανησυχεί ότι τον Σεπτέμβριο οι κοινότητες θα βρεθούν αντιμέτωπες, για άλλη μια φορά, με τα ίδια προβλήματα.

Η Κρυστάλλω Τρίμη, ενημέρωσε το τηλεοπτικό κοινό, για την μεγάλη κοινωνική προσφορά του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών στην Ελλάδα προς τους οικονομικά ασθενείς Αιγυπτιώτες που ζουν στην Αθήνα προσφέροντας γεύματα αγάπης , τρόφιμα πρώτης ανάγκης και ενισχύοντας εβδομήντα οικογένειες με χρηματικό επίδομα.

Αναπολώντας τα δικά της μαθητικά χρόνια στην Αλεξάνδρεια αναφέρθηκε στις εξαιρετικές εγκαταστάσεις γυμναστικής, στις θεατρικές αίθουσες και στα πλήρως εξοπλισμένα  εργαστήρια φυσικής και χημείας που λειτουργούσαν στα κοινοτικά εκπαιδευτήρια.   

Τέλος ο Δημήτρης Τσουκαλάς και η Έλενα Κουντουρά επισήμαναν το γεγονός ότι οι υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού δεν κατέβαλαν το ετήσιο ενοίκιο για το 2012 της Οικίας-Μουσείου Καβάφη και ότι η μη καταβολή για το τρέχον έτος δημιουργεί εύλογους κινδύνους για τη συνέχιση της λειτουργίας του. Αναφερόμενος στο ίδιο θέμα ο Εδμ. Κασιμάτης εξήρε το έργο του Παραρτήματος στην Αλεξάνδρεια του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, αρμόδιου και για την λειτουργία της Οικίας-Μουσείου Καβάφη, τονίζοντας ιδιαίτερα τη διάδοση της ελληνομάθειας σε πολλούς Αιγύπτιους φοιτητές και απογόνους μικτών οικογενειών. Τέλος, όλοι οι προσκαλεσμένοι, καταδίκασαν τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που εμφανίζονται στην Ελλάδα εναντίον των ξένων, ενώ ο εκπρόσωπος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξάνδρειας ανέφερε ότι ο ελληνισμός της Αιγύπτου δεν παρενοχλείται από τους ιθαγενείς κατοίκους.

Κλείνοντας η Ειρήνη Αναστασοπούλου ευχαρίστησε θερμά τους προσκαλεσμένους επαναλαμβάνοντας με έμφαση τη μαγική λέξη για την επίλυση κρίσιμων προβλημάτων:    ΠΑΙΔΕΙΑ- ΠΑΙΔΕΙΑ- ΠΑΙΔΕΙΑ

Την Κυριακή 31 Μαρτίου 2013, 16 συμπάροικοί μας κατά τη μετάβασή τους στο Κάιρο, για προσκυνηματική εκδρομή στον Άγιο Γεώργιο (Παλαιό Κάιρο) ενεπλάκησαν σε τροχαίο ατύχημα, ευτυχώς χωρίς να θρηνήσουμε θύματα. Το λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν, ανετράπη σε απόσταση 55 χιλιομέτρων από το Κάιρο με αποτέλεσμα 12 από τους επιβαίνοντες να υποστούν ελαφρούς ή σοβαρότερους τραυματισμούς. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν άμεσα σε νοσοκομεία της 6^ης Οκτωβρίου για την παροχή των πρώτων βοηθειών. Δίπλα στους τραυματίες βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή ο Έλληνας Πρέσβης κ. Χριστόδουλος Λάζαρης, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Γιάννης Χατζαντωνάκης και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ. Χρήστος Καβαλής. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας κος Γιάννης Σιόκας και ο Γενικός Πρόξενος κος Χρ. Καποδίστριας ήταν σε συνεχή επικοινωνία με την ελληνική ηγεσία του Καΐρου. Αν και  τραυματίας, η υπάλληλος του Προξενείου Αλεξάνδρειας Μαρία Παυλίδου συμπαραστάθηκε με αυταπάρνηση στους συμπάσχοντες. Μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, ενήργησε άμεσα για την ασφαλή επιστροφή στην πόλη της Αλεξανδρείας όλων των συμπαροίκων μας, ενώ κατέβαλε τα έξοδα νοσηλείας. Ταυτόχρονα, ο Γενικός Πρόξενος Αλεξάνδρειας μετέβη στα διόδια της πόλης για να υποδεχτεί και να συνοδεύσει τους τραυματίες στις κατοικίες τους. Όσοι από τους τελευταίους χρειάστηκε μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο της πόλης, όπου και συνεχίστηκε ο ιατρικός έλεγχος και η παροχή θεραπείας.

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στις  29 Μαρτίου στην αίθουσα ΙΟΥΛΙΑ ΣΑΛΒΑΓΟΥ η παρουσίαση της εργασίας των μαθητών της Γ΄ Γυμνασίου με την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού του Αβερώφειου Γυμνασίου – Λυκείου Δημητρίου Αδαλή, με θέμα την μέτρηση της περιμέτρου της Γης.

Η παρουσίαση των μαθητών ήταν το αποτέλεσμα μιας πειραματικής διαδικασίας που ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, στο πλαίσιο εξωδιδακτικής δραστηριότητας.

Οι μαθητές ακολούθησαν την ίδια ακριβώς διαδικασία, την οποία πρώτος ο Ερατοσθένης εφάρμοσε πριν 2.300 χρόνια περίπου στην Αλεξάνδρεια.

Μάλιστα η μέθοδος εμπλουτίσθηκε με την πραγματοποίηση και μιας άλλης παράλληλης μέτρησης ανάμεσα σε δύο σημαντικές πόλεις της ομογένειας, την Αλεξάνδρεια και την Κωνσταντινούπολη.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν γονείς και μαθητές και ακολούθησε συζήτηση σχετικά με την δραστηριότητα.

Οι μαθητές που συμμετείχαν στην εργασία ήταν: Αλή Αμπντελ Μόχσεν, Καρίμ Γκαμίλ, Ελπίδα Θεοφιλογιαννάκου, Ελισάβετ Καρυδιά, Χρήστος Κόντης, Σάρα Μπακάρ, Ναντίν Σιργουνέλη, Φάτμα Φαργάλη.

 

Την Κυριακή 31 Μαρτίου 2013 έλαβε χώρα η Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλάδος στο εντευκτήριο του Συνδέσμου. Στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης διεξήχθησαν και οι αρχαιρεσίες του Συνδέσμου για την εκλογή 15 νέων συμβούλων. Συνολικά ψήφισαν 589 μέλη. Παρακάτω παραθέτουμε τα αποτελέσματα των εκλογών:

Έγκυρα: 581

Άκυρα: 7

Λευκά: 1

ΕΛΑΒΑΝ

1.	ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ	330			ΕΠΙΛΑΧΟΝΤΕΣ
2.	ΤΖΙΤΖΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ	318		16.	ΚΑΡΑΒΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ	161
3.	ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ ΚΩΣΤΑΣ	294		17.	ΓΙΑΜΑΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ	134
4.	ΤΡΙΜΗ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩ	272		18.	ΛΟΥΚΑΣΚΥΚΚΟΣ-ΜΙΧΑΗΛ	117
5.	ΖΟΥΕΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ	267		19.	ΠΑΤΕΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ	90
6.	ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ	258		20.	ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ	14
7.	ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ	242
8.	ΚΩΒΑΙΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ	229
9.	ΜΑΡΙΝΙΑ ΒΙΡΓΙΝΙΑ	229
10.	ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ	202			ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
11.	ΓΕΡΟΓΙΑΝΝΗ ΕΥΓΕΝΙΑ	193		1.	ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ	250
12.	ΒΑΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ	176		2.	ΑΡΑΘΥΜΟΥ-ΚΟΥΛΕΝΤΗ ΦΑΝΗ	188
13.	ΒΑΛΒΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ	175		3.	ΣΤΑΡΕΝΙΟΥ-ΜΑΝΩΛΗ ΖΩΗ	187
14.	ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΥ ΗΡΩ	169
15.	ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΟΥ ΑΘΗΝΑ – ΜΑΡΙΑ	162

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο που προέκυψε σύμφωνα με τα παραπάνω αποτελέσματα και για την περίοδο 2013-2015, συγκροτήθηκε σε Σώμα κατά τη συνεδρίαση της 3^ης Απριλίου 2013 και συστάθηκε ως εξής:

 

Πρόεδρος: Τρίμη Κρυστάλλω

Α’ Αντιπρόεδρος: Μιχαηλίδης Κώστας

Β’ Αντιπρόεδρος: Βαδής Νικόλαος

Γενικός Γραμματέας: Βάλβης Κωνσταντίνος

Ταμίας: Κανελλόπουλος Γιώργος

Αναπληρωτής Ταμίας: Θεοδούλου Μάνος

Ειδικός Γραμματέας: Ζουές Βασίλειος

 

Σύμβουλοι: Αρμενοπούλου Ηρώ, Γερογιάννη Ευγενία, Κωβαίος Μιχάλης, Μαρινιά-Ηλιοπούλου Βιργινία, Τζιτζάς Απόστολος, Χαραλαμπίδου Αθηνά-Μαρία, Χατζηνικολάου Γιώργος, Χριστοφίδης Χρήστος.

Εχθές, την Κυριακή το πρωί, κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία του Ευαγγελισμού. Επί της οδού Σαλέχ Σάλεμ στεκόταν πάλι εκείνος. Ο χωρίς πρόσωπο άνθρωπος. Από κάποιο φοβερό έγκαυμα, τα μάτια, η μύτη, τα αυτιά του είχαν αφανιστεί, είχαν μεταβληθεί σε μιαν απαίσια άμορφη μάζα, όπου μόλις διακρίνονταν από τις μελανές ουλές των χειλιών του ως χαίνουσα πληγή το στόμα του, για να βογγά δυνατά από μέσα του και να στενάζει η μάνα του ντουνιά, η Αίγυπτος.
Αργότερα, κατηφορίσαμε προς τη θάλασσα. Διασχίσαμε την Cornice για να αντιληφθούμε κατά τρόπο εκτυπώτερο, εδώ στη βόρεια ακτή της Αφρικής, ότι η θάλασσα είναι το σύνορο του κόσμου.

Το μεσημέρι στη στήλη του «Πομπηίου» και αργότερα στον αρχαιολογικό χώρο Kom el Shoqafa, χαμηλά στο πετρώδες έδαφος, ανάμεσα στα ερείπια, ανάμεσα στα μνημεία, διακριτικά και ταπεινά, σε τούφες από καταπράσινο χορτάρι, διάσπαρτες, εδώ και εκεί, πόσες μικρές μαργαρίτες ξεπροβάλλουν, ως ανοιξιάτικο προανάκρουσμα, ανασηκώνοντας το άσημο κιτρινωπό – από ατόφιο ζωντανό χρυσό – κεφαλάκι τους!

Άραγε τι να σημαίνει η πραγματικότητα που ζούμε; Αυτή η οργανωμένη – θα έλεγε κανείς – αταξία; Η δυναστική αλογία της ερήμου, ανάμεσα σε υπέρογκα λίθινα μνημεία; Tι σημαίνουν λοιπόν οι ένδοξοι τάφοι, τι νόημα έχουν οι σαρκοφάγοι που εκτίθενται στα μουσεία και οι κατακόμβες με τις ανάγλυφες παραστάσεις και τις σπουδαίες τοιχογραφίες στην καρδιά της άσχημης πόλης; Γιατί η τέχνη είναι ασφυκτικά νεκρή, εγκλωβίζει σ’ένα περίκλειστο σχήμα, ενώ κάθε τι ζωντανό, αληθινό, είναι εύθραυστο, ασήμαντο και νοσεί προς θάνατον;

Πόσο πρέπει να πονέσουμε Θέ μου μέχρι να σε ψηλαψίσουμε ζώντα;

25^η Φεβρουαρίου. Εχθές. Πέρασε ο Γενάρης και ο κουτσουρεμένος Φλεβάρης έπνεε και τότε, εν έτει 2006, τα λοίσθια. Τότε που – μετά το πέρας της θείας λειτουργίας στον Άγιο Νικόλαο Έγκωμης στη Λευκωσία – τρέξαμε επί ματαίω, παρασυρμένοι από τον ενθουσιαμό του πατρός Ιωάννη, για να προλάβουμεμε τις μυγδαλιές ανθισμένες, στις πλαγιές του Τρόοδος.

Και κύλησε ο χρόνος κλεφτά στο σήμερα. Γλιστρήσαμε από της κλεψύδρας την αδιόρατη, στενήν οπή στην 26^η Φεβρουαρίου. Είμαι ακόμα ένας δίχως πρόσωπο άνθρωπος, καθώς σφαλώ – μόλις εξερχόμενος απο το Προξενείο – πίσω μου την πόρτα και επιστρέφω στην οικία μου αναπολώντας το έκτακτο προ δεκαημέρου δειλινό. Είναι, όπως και τότε, ίδια η ώρα που αντίκρισα το χαροποιό, καταιγιστικό, πανευφρόσυνο θέαμα. Η ώρα η γλυκιά με την εσπερινή αύρα και το λεπτό πορφύρωμα στο ραγισμένο ορίζοντα, στα μάτια. Στον εξώστη του παρακειμένου της οικίας μου οικοδομήματος, του «Μάννα», στο οποίο προσφάτως μετεγκαταστάθηκε σύσσωμο το Γηροκομείο της Ελληνικής Παροικίας, αποχωρώντας από το κτίριο του «Κανισκερείου», που δόθηκε προς ενοικίαση σε Γαλλικό σχολείο, στέκονταν δύο τρόφιμοι του Γηροκομείου και τηρούσαν με θαυμασμό και έξαρση – ο ένας απ’ αυτούς χειροκροτώντας – σμήνη πουλιών που σε χωριστούς – πλην όμως διαρκώς μεταβαλλόμενους και κάποτε συμπλεκόμενους – σχηματισμούς, χόρευαν με μιαν απαράμιλλη χορευτική δεινότητα πάνω από τη συστάδα των ομοιόμορφα κουρεμένων αειθαλών δασύφυλλων δέντρων που κοσμούν τον προαύλιο χώρο του Τοσιτσαίου – Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου. «Κύριε Τάσο, αυτό το πανηγύρι επαναλαμβάνεται κάθε απόγευμα εδώ και μέρες. Είναι σπουργίτια. Σε λίγο θα γεμίσουν τα δέντρα, θα πέσουν όλα στα δέντρα για να δοξολογήσουν το Θεό!», μου φώναξε ο ένας απ’ αυτούς, ο κύριος Γιάννης. Δεν είμαι κανένας ρομαντικός, αλλά όταν στη συνέχεια μπήκα στο σπίτι μου, βροντοφώναξα: «Είδατε τι γίνεται έξω; Καταιγισμός χαράς, καταιγισμός ζωής αιφνίδιος!». «Τώρα το πήρες είδηση εσύ; Eμείς μέρες παρατηρoύμε το θέαμα αυτό από το παράθυρο..» με επέπληξε τρυφερά η γυναίκα μου. Στάθηκα λοιπόν και εγώ για ώρα στο παράθυρο και θωρούσα τα νέφη των φτερωτών αγγέλων να συστέλλονται και να διαστέλλονται με μιαν και μόνη πνοή – ποιός ήταν ο μαέστρος; – ζωγραφίζοντας ποικιλότροπα φανταστικά σχέδια – ποιός ήταν ο ζωγράφος; – ώσπου να πέσουν με κατακόρυφες βουτιές, ένα – ένα, λίγα – λίγα και, καταληκτικά, αθρόα σαν πούσι στα δέντρα. Ώσπου να πέσουν αθρόα στα κλαδιά της ψυχής μου για ν’αρχινίσουν τις τρίλιες τους, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας μέσα στο ελάχιστο στήθος τους, λίγο πριν λουφάξουν.

Πέρασαν οι μέρες. Τα σπουργιτάκια τα ξέχασα. Και όταν αργότερα τα αναζήτησα πάλι δεν τα βρήκα, μέρες τώρα αδυνατώ να γίνω εκ νέου αυτόπτης μάρτυς, να αναστήσω εκείνη την έκτακτη καθημερινή ρουτίνα των απογευμάτων. Σαν εχθές, σα σήμερα – θα ήταν λες – που κούρνιασαν στα κλαδιά της ψυχής μου, που κούρνιασαν – ναι – μέχρι τη Βασιλεία των Ουρανών.

Συνάντησα την κ. Καίτη Φραγκίσκου- Καζούλη πριν από δέκα περίπου χρόνια στο σπίτι της στην Αθήνα, προκειμένου να της πάρω μια συνέντευξη, η οποία εξελίχτηκε σε  μια από τις ωραιότερες και μακρύτερες σε διάρκεια συνεντεύξεις   που έχω κάνει ποτέ.

Η κ. Καίτη γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τη δεκαετία του ‘20. Όταν κατά τη διάρκεια του πολέμου παντρεύτηκε τον Ίωνα Καζούλη, μετακόμισε στη βίλα- μέγαρο του πεθερού της, την οποίο συνήθιζε να αποκαλεί “το Καζουλέϊκο”. Ως μέλος πια αυτής της μεγάλης και εύπορης Αλεξανδρινής οικογένειας, έζησε μια ζωή “παραμυθένια”, όπως η ίδια λέει, την οποία θέλησε να μου διηγηθεί με κάθε λεπτομέρεια. Οι ενθυμήσεις σήμερα φιλοξενούν ένα μικρό μόνο τμήμα αυτής της συνέντευξης.

Την ώρα που έφευγα μου εκμυστηρεύθηκε το εξής: «Πάντα ήθελα να γράψω την ιστορία  της οικογένειας, αλλά ποτέ δεν βρήκα τον χρόνο. Τώρα είμαι ήσυχη γιατί ξέρω ότι κάποιος την κατέγραψε». Μετά από ένα χρόνο η κ. Καίτη έφυγε από τη ζωή. Ας αφήσουμε, όμως, την ίδια να μιλήσει για τη ζωή της:

«Ο πεθερός μου Μιχάλης Καζούλης ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος.  Ήρθε λαθρεπιβάτης στην Αίγυπτο στις αρχές του 20^ου αιώνα να δουλέψει στα βαμβάκια και αργότερα ίδρυσε τη δική του εταιρία βάμβακος την περίφημη Ms Cazouli&Co. Το 1910 παντρεύτηκε την Μαρίκα Δραγούμη με την οποία έκανε επτά παιδιά, και στο τέλος του πολέμου αγόρασε δύο υπέροχες βίλες στην Ιμπραημία. Την μια, στην οποίο έζησα κι εγώ μετά που παντρεύτηκα, την αγόρασε από τον γιο του Rudolf Hess ο οποίος ερχόταν κάθε χρόνο να μας επισκεφθεί.  Τότε, στη βίλα μέναμε εννέα άτομα, και είχαμε δεκαεπτά ανθρώπους για υπηρετικό προσωπικό, το φαντάζεσαι; Έξι Έλληνες και έντεκα Αιγύπτιους. Έμεναν σ’ ένα σπιτάκι στον κήπο, αλλά τρώγανε όλοι μαζί σε δική τους τραπεζαρία μέσα στο σπίτι. Εμείς είχαμε τη δική μας τραπεζαρία στον επάνω όροφο. Στις μιάμιση ακριβώς χτυπούσε το γκόνγκ για να μαζευτούμε και έπρεπε όλη η οικογένεια να είναι στο τραπέζι στην ώρα της. Το ίδιο γινόταν και για το πρωινό και για το βραδινό. Πολλοί στην Ελλάδα νομίζουν ότι εμείς οι Αιγυπτιώτες πατούσαμε επί πτωμάτων και εκμεταλλευόμασταν τους Αιγυπτίους, αλλά δεν ήταν καθόλου έτσι.  Ζούσαμε αρμονικότατα μαζί τους και υπήρχε μεγάλος σεβασμός. Πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα, μετά που φύγαμε, δεν θέλανε να δουλέψουν σε άλλη οικογένεια και επέστρεψαν στα χωριά τους. Μας δίνανε τις υπηρεσίες τους, αλλά ήμασταν πάντα κοντά τους. Κάθε Χριστούγεννα για παράδειγμα, μαζεύονταν όλοι οι συγγενείς στο σπίτι και κόβαμε 35 κομμάτια βασιλόπιτας. Αλλά υπήρχε πάντα και μια πίτα για το προσωπικό και ένας ένας ερχόταν να πάρει το κομμάτι του. Ήμασταν πραγματικά μία οικογένεια και τους φερόμασταν άψογα.

Σε ό,τι αφορά την αλεξανδρινή κοινωνία εκείνης της εποχής, θα έλεγα ότι ήταν μια οργανωμένη κοινωνία με μεγάλη ευαισθησία για τον άνθρωπο. Οι ευκατάστατες οικογένειες δεν ανέπτυσσαν κοινωνικές σχέσεις με τους ανθρώπους της κατώτερης τάξης, όμως δεν τους αγνοούσαμε. Υπήρχαν πολλά σωματεία που βοηθούσαν αυτή την τάξη των ανθρώπων που είχε ανάγκη. Γινόντουσαν συγκεντρώσεις, χοροί, τσάγια και μαζεύαμε πολλά χρήματα. Αυτή ήταν μια παροικία επιπέδου. Όλες οι κυρίες που είχαν τα μέσα εργάζονταν στα φιλανθρωπικά. Εγώ για παράδειγμα ήμουν πρόεδρος σε δύο σωματεία. Ό,τι μπορούσε να κάνει η κάθε μία, το έκανε, για να βοηθήσει τις φτωχές οικογένειες. Οι εκδηλώσεις που κάναμε ήταν μεγάλοι χοροί που άφηναν χρήματα και, όταν έρχονταν οι άντρες αργά το βράδυ για να λάβουν μέρος στη γιορτή, είχαν το χέρι στην τσέπη και μαζεύονταν πολλές χιλιάδες. Διότι τα σωματεία διέθεταν μεν τη δική τους στέγη από δωρεές μεγάλων ευεργετών, αλλά δεν είχαν κεφάλαιο να κινηθούν. Μετά ήρθε ο πόλεμος και πάλι η παροικία ήταν πρόθυμη να βοηθήσει. Ξεκίνησε «η φανέλα του στρατιώτη» από την Αργίνη Σαλβάγου και μας μοιράζανε θυμάμαι μαλλί και βελόνες, ενώ παράλληλα μας έδιναν οδηγίες για το πως να τις πλέξουμε. Όλα αυτά έγραψαν σελίδες πολύ ωραίες για τον ελληνισμό της Αιγύπτου.

Μετά τις εθνικοποιήσεις αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Μας πήραν την εταιρία, αλλά το σπίτι δεν μπόρεσαν να το πειράξουν. Αναγκαστήκαμε, όμως, να το πουλήσουμε τμηματικά για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Εγώ έφυγα το 1965 και λίγους μήνες αργότερα το σπίτι γκρεμίστηκε και στη θέση του οικοπέδου χτίστηκαν 48 πολυκατοικίες. Ήταν πραγματικά ένα υπέροχο σπίτι κι εγώ ήμουν πολύ ευτυχισμένη ζώντας εκεί. Είχε έναν τεράστιο κήπο, τον οποίο δεν μπορώ να πω ότι ευχαριστήθηκα και πολύ γιατί ήμουν μονίμως απασχολημένη. Κάθε πρωί πήγαινα στα δύο φιλανθρωπικά σωματεία που είχα αναλάβει. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι ενώ είχα αυτόν τον καταπληκτικό κήπο, αντί να καλώ τους φίλους μου και να τον απολαμβάνω, ή να κάθομαι εκεί με  τα παιδιά μου, εγώ ήμουν απασχολημένη στους δρόμους της Αλεξάνδρειας. Βλέπεις όταν τα έχεις, τα θεωρείς όλα δεδομένα. Νομίζεις ότι θα είναι εκεί για πάντα. Μέχρι τη μέρα που φύγαμε δεν πίστευα πραγματικά ότι θα φεύγαμε. 

Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα συμβιβαστήκαμε, γιατί όλα είναι θέματα ψυχής. Όταν το πάρεις απόφαση και πεις ότι έως εκεί ήτανε και τελείωσε, τότε το αναπολείς με ομορφιά. Εγώ την Αλεξάνδρεια την αναπολώ ως κάτι πολύ ωραίο.

 Όταν ήμουν στην Αίγυπτο θεωρούσα ότι είχα μεγαλώσει τα παιδιά μου με αυστηρές αρχές και ότι δεν ήταν κακομαθημένα. Όταν όμως έφθασα στην Αθήνα και είδα τις συνθήκες ζωής των Αθηνών, είπα «είσαι τρελή, τι θα πει δεν είναι κακομαθημένα;». Από τον τρόπο ζωής στην Αίγυπτο εννοώ. Μέσα στο καζουλέϊκο για παράδειγμα, το πρωί η καμαριέρα θα βοηθούσε τα παιδιά να ντυθούν, μετά στην τραπεζαρία άλλη καμαριέρα θα τους βοηθούσε να πάρουν το πρωινό τους, και όταν πήγαιναν στο σχολείο τους περίμενε ο οδηγός. Όλα αυτά από τη μια μέρα στην άλλη χάθηκαν. Οι τρόποι συμπεριφοράς τους ήταν άλλου επιπέδου και παρεξηγήθηκαν. Παραδείγματος χάριν, τον γιο μου τον σνόμπαραν οι συμμαθητές του και του έλεγαν ότι τους κάνει τον αριστοκράτη. Αλλά έτσι είχε μάθει και ποτέ δεν μιλούσε για τη ζωή του στην Αλεξάνδρεια. Ευτυχώς τα παιδιά προσαρμόστηκαν αμέσως και ποτέ δεν παραπονέθηκαν. Είναι παιδιά που αν τα βάλεις με το βασιλιά της Ελλάδας ή με τον οδηγό του λεωφορείου θα αντιμετωπίσουν και τους δύο με τον ίδιο σεβασμό και κατανόηση. Βλέπεις η ζωή μας στην Αλεξάνδρεια είχε μια παράξενη δομή, την οποία δεν πιστεύω κανείς στην Ελλάδα να είχε, όσο πλούσιος κι αν ήταν. Ακόμα και σήμερα, οι πλούσιες οικογένειες των Αθηνών δεν θα είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν έτσι ούτε για ένα μήνα. Πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι «θεέ μου, εγώ τα έζησα όλα αυτά;». Γιατί πραγματικά σαν παραμύθι τα θυμάμαι όχι σαν πραγματικότητα».