Blog

Τον αξέχαστο Πρόεδρο του τίμησε ο Σύλλογος Ελλήνων Επιστημόνων Αλεξανδρείας «Πτολεμαίος Α΄» στις 27 Οκτωβρίου στα πλαίσια μιας εξαιρετικά ενδιαφέρουσας διάλεξης από τον Βυζαντινολόγο, Αρχαιολόγο και Διευθυντή του Σιναϊτικού Αρχείου Μνημείων κ. Δημήτρη Καλομοιράκη. Η διάλεξη, υπό τον τίτλο Το Σινά στο Πέρασμα των Αιώνων, δόθηκε παρουσία του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β’, του Εντιμοτάτου Γενικού Προξένου στην Αλεξάνδρεια κ. Χρήστου Καποδίστρια, του Εφόρου των Εκπαιδευτηρίων της ΕΚΑ κ. Πάρη Μακρή, του Προέδρου του ΕΝΟΑ κ. Εδμόνδου Κασιμάτη, του Προέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου κ. Βύρωνα Βαφειάδη και πολυαρίθμου ακροατηρίου.

Η διάλεξη του κ. Καλομοιράκη, επενδυμένη με σπάνιο φωτογραφικό υλικό, ταξίδεψε νοερά το ακροατήριο στην Ιερά Μονή Θεοβαδίστου Όρους Σινά. Αναφέρθηκε στην καθαρά θρησκευτική διάσταση του χώρου, επισημαίνοντας ότι η Μονή Σινά είναι από τις παλαιότερες χριστιανικές μονές χτισμένη στο σημείο όπου βρισκόταν η φλεγόμενη βάτος του Μωυσή. Παράλληλα υπογράμμισε τη λειτουργία της ως Μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ουνέσκο και ξενάγησε τους παρευρισκομένους σε αυτήν την κιβωτό γνώσης και τέχνης που φυλάσσει μερικά από τα πλέον αρχαία δείγματα χειρογράφων και εικόνων στον κόσμο.

Της διαλέξεως προηγήθηκε τιμητική αναφορά εις μνήμην του αειμνήστου Επιτίμου Προέδρου του Συλλόγου Νικολάου Παπαντώνη. Αφού τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή, η Πρόεδρος του Συλλόγου Δρ. Λιλίκα Θλιβίτου ανέτρεξε στους βασικούς σταθμούς της ζωής του εκλιπόντος, επισημαίνοντας χαρακτηριστικά:

«Ο Νικόλαος Παπαντώνης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος διπλωματούχος Φαρμακοποιός στη Σύμη, μέλος μιας οικογένειας που έβγαλε δύο γιατρούς στην Ελλάδα και έναν εκπαιδευτικό στην Αλεξάνδρεια, δάσκαλο στην Τοσιτσαία Σχολή. Η μητέρα του υπήρξε γυναίκα της εκκλησίας και της προσευχής που τον γαλούχησε με τις αξίες του Γένους μας: πίστη στον Θεό, αγάπη για την πατρίδα, αφοσίωση στο καθήκον, φιλότιμο.

Φοίτησε στο Πρατσίκειο Δημοτικό Σχολείο και στο Αβερώφειο Γυμνάσιο σε εποχές ανθηρές για την Παροικία μας. Ακολουθώντας τον δρόμο του πατέρα του, πραγματοποίησε σπουδές Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο Φουάντ, στο Kasr el Aini του Καΐρου. Μετά από επιτυχή δοκιμασία ενώπιον ειδικής πενταμελούς εξεταστικής επιτροπής, διορίστηκε και δίδαξε στην Φαρμακευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια, τιμή ύψιστη και πρωτόγνωρη για έναν Έλληνα την εποχή εκείνη.

Μετά την πάροδο οκταετίας υπέβαλε παραίτηση για να αναλάβει την επιχείρηση του πατέρα του. Παράλληλα έσπευσε να βοηθήσει τον Σύλλογο Ελλήνων Επιστημόνων «Πτολεμαίος ο Α’», εισερχόμενος στο Διοικητικό Συμβούλιο, αρχικά ως οικονομικός επόπτης, αργότερα ως αντιπρόεδρος και τελικά ως Πρόεδρος επί 33 συναπτά έτη. Την 21^η Απριλίου 2013 εξελέγη ομοφώνως Επίτιμος Πρόεδρος του ιστορικού Συλλόγου μας.

Κράτησε ψηλά την σημαία του Συλλόγου, όχι μόνο εντός της Ελληνικής Παροικίας αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, προσκαλώντας διαλέκτες διεθνούς κύρους να καταθέσουν το απόσταγμα της επιστημοσύνης τους προς τέρψη και κατάρτιση των μελών, των φίλων και των καλεσμένων του Συλλόγου μας. Από το βήμα του «Πτολεμαίου Α΄» πέρασαν διαπρεπείς ιστορικοί, αρχαιολόγοι, ιατροί, φυσικοί και τόσοι άλλοι θεράποντες του λόγου και της έρευνας.

Παράλληλα με τον «Πτολεμαίο Α’», ο Νικόλαος Παπαντώνης ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Ελληνικής Κοινότητας Αλεξανδρείας και συμμετείχε στο μικτό Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνικού Ναυτικού Ομίλου, αγωνιζόμενος με επιτυχία για τη διατήρηση της ελληνικότητας του Ομίλου σε εποχές δύσκολες.

Ο Μακαριστός Πάπας και Πατριάρχης  Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Παρθένιος ο Γ΄ τον τίμησε με τον Σταυρό Α΄ Τάξεως του Αποστόλου και Ευαγγελιστού Μάρκου.

Καθ΄ όλη την διάρκεια της ζωής του, βρέθηκε στο πλευρό του και τον στήριξε με κάθε τρόπο η αγαπημένη σύζυγός του Στέλλα, η οποία με αστείρευτη αγάπη και υπομονή του συμπαραστάθηκε κατά την μακρά του ασθένεια.

Δεν πρέπει επίσης να λησμονηθεί ότι ο Νικόλαος Παπαντώνης υπήρξε δεινός σκοπευτής και κυνηγός, αφήνοντας εποχή και σαρώνοντας βραβεία σε τοπικούς και διεθνείς σκοπευτικούς και θηρευτικούς αγώνες.

Θα μου επιτρέψετε καταληκτικά να τονίσω ότι για μένα προσωπικά ο Νικόλας στάθηκε ένας δεύτερος πατέρας, συνεργάτης επιστημονικός και φίλος καρδιάς. Πάντα θα θυμάμαι την γλυκύτητα και την προσήνεια του χαρακτήρα του, την βαθιά του ανθρωπιά. Το κενό που αφήνει είναι μεγάλο, η παρακαταθήκη του πλούσια, το παράδειγμα της ζωής του διδακτικό για όλους μας. Αιωνία του η μνήμη!»

Για τον εκλιπόντα μίλησε βαθιά συγκινημένος και ο κ. Βύρων Βαφειάδης, ενώ τη σκυτάλη έλαβε καταληκτικώς ο Μακαριώτατος, ο οποίος μοιράστηκε με το ακροατήριο στιγμές από την σχεδόν τριακονταετή γνωριμία του με το Νικόλαο Παπαντώνη. Τιμώντας μάλιστα την αμέριστη αφοσίωση και στήριξη προς τον σύζυγό της, περιεκόσμησε την κα Στέλλα Παπαντώνη με τον Χρυσό Λέοντα του Τάγματος της Αλεξανδρείας, ενώ, ανταποκρινόμενος σε παράκληση της Προέδρου, προσέφερε στον Σύλλογο περίτεχνη εικόνα του Ιησού Χριστού.

«Αυτό το μετάλλιο αντιπροσωπεύει την πρώτη χώρα μου, την Ελλάδα και την δεύτερη την Γαλλία. Ευχαριστώ και τις δυο χώρες στις οποίες ανήκω» είπε μεταξύ άλλων ο διάσημος τραγουδιστής κ. Ντέμης Ρούσσος το βράδυ της Δευτέρας. Είχε μόλις λάβει τα διάσημα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής από τον γάλλο πρέσβη στην Αθήνα κ. Ζαν Λου Κυν Ντελφόρζ.  Η σύντομη και λιτή τελετή έγινε στους χώρους της Γαλλικής Πρεσβείας στην Λεωφόρο Βασιλίσσης  Σοφίας και καθ’ όλη την διάρκειά της, ο κ. Ρούσσος ντυμένος στα μαύρα και φορώντας σκούρα γυαλιά καθόταν στην πολυθρόνα.

Λίγο πριν από την παρασημοφόρηση, ο κ. Κυν Ντελφόρζ είχε κάνει μια αναδρομή σε όλη την καριέρα του Αρτέμιου Βεντούρη Ρούσσο, του τραγουδιστή από την Αλεξάνδρεια, γενέτειρα του Ζορζ Μουστακί αλλά και της Δαλιδά, καλλιτεχνών που όπως ο κ. Ρούσσος έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα στον πολιτισμό της Γαλλίας.

Ο κ. πρέσβης μετέφερε στο κοινό της αίθουσας την εποχή του συγκροτήματος «Aphrodite’s child», την εποχή που τραγούδια  όπως το «Rain and tears», το «Goodbye my love goodbye» γίνονταν επιτυχίες σε όλο τον κόσμο διά στόματος Ρούσσου. Ο κ. πρέσβης στάθηκε αρκετά στο 1975, την χρονιά της τεράστιας και άκρως επιτυχημένης περιοδείας του τραγουδιστή σε πέντε ηπείρους.

Στην αίθουσα βρίσκονταν επίσης ο γιος και η κόρη του κ. Ρούσσου. Ο κ. Κυν Ντελφόρζ πρόσθεσε λίγο χιούμορ στην επισημότητα της τελευτής θυμίζοντας  ότι «ενώ τον Ντέμη Ρούσο φάνηκε αρχικώς να τον ελκύει η Αγγλία, εκείνος, τελικά έμεινε στην Γαλλία.»

Το Μπενάκειο Ορφανοτροφείο ιδρύθηκε το 1909 με δωρεά της οικογένειας Μπενάκη και συγκεκριμένα των Εμμανουήλ και Βιργινίας Μπενάκη. Το Μπενάκειο έκανε δεκτά κορίτσια τα οποία ήταν ορφανά από δύο γονείς, ή είχαν μόνο έναν γονεά ο οποίοι αδυνατούσε να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού.

Το ίδρυμα παρείχε τη στοιχειώδη εκπαίδευση (δημοτικό) στις τροφίμους κοπέλες που φυσικά έμεναν εσώκλειστες και δεν δικαιούταν να αποχωρήσουν από το ίδρυμα πριν ολοκληρώσουν τη βασική τους μόρφωση. Όσες το επιθυμούσαν στέλνονταν στα δευεροβάθμια σχολεία της Ε.Κ.Α. (Σαλβάγειος, Αβερώφειο, Αγγλικές Σχολές κ.ά.), ενώ οι υπόλοιπες μπορούσαν να παρακολουθήσουν το τμήμα Οικοκυρικής που λειτουργούσε στο Ορφανοτροφείο. Η προσφορά του ιδρύματος ήταν μεγάλη. Μέσα σε αυτό οι εσώκλειστες κοπέλες μάθαιναν κοπτική και ραπτική, καθώς και κάποιες άλλες εργασίες τεχνικής φύσης.

Το ίδρυμα είχε κατά κάποιο τρόπο μια αυτοτέλεια, υπό την εποπτεία της ΕΚΑ φυσικά. Η εποπτεία όμως της καθημερινής δραστηριότητας βρισκόταν κάτω από τη φροντίδα επιτροπής, της οποίας πρόεδρος ήταν για πολλά χρόνια η Αργίνη Μπενάκη Σαλβάγου, γόνος της ιδρύτριας οικογένειας. Είναι εξάλλου γνωστό ότι πριν λειτουργήσει ως Μπενάκειο Ορφανοτροφείο, είχε δημιουργηθεί το “Μικρό Άσυλο”, που είχε τη φροντίδα της Βιργινίας Μπενάκη, συζύγου του Εμμανουήλ, καθώς και της Πηνελόπης Μπενάκη Δέλτα, πριν εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια.

Από την ίδρυση του και μέχρι τη δεκαετία του ’60 το Μπενάκειο Ορφανοτροφείο φιλοξένησε περίπου 1.200 κοπέλες ορφανές. Το 1967 αποχώρησε η Δ/τρια Θ. Βαλασίδου και ανέλαβε τη διεύθυνση η Σοφία Στεφανάκη, ήδη Δ/τρια της Σχολής Αμφιέσεως που είχε μεταφερθεί από το Ζερβουδάκειο στο Μπενάκειο Μέγαρο.

Το 1970 έπαψε να λειτουργεί το Ορφανοτροφείο που επί τόσες γενιές είχε εκπαιδεύσει και γενικότερα μορφώσει κοπέλες της Ελληνικής παροικίας Αλεξανδρείας. Το κτίριο του Μπενακείου Ορφανοτροφείου παραχωρήθηκε το 1971-1972 στο Ελληνικό Δημόσιο και εκεί στεγάστηκαν οι υπηρεσίες του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια, που λειτουργούν μέχρι και σήμερα.

(Πηγή: Σουλογιάννης, Ε. Η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας 1843-1993, Αθήνα: Ε.Λ.Ι.Α, 2005, σσ. 241-242)

Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013, σε εορταστική εκδήλωση με γεμάτη την αίθουσα του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων, έγινε η απονομή των Υποτροφιών και Βραβείων για το Ακαδημαϊκό Έτος 2012-2013.

Την εκδήλωση άνοιξε ο έφορος της Επιτροπή Υποτροφιών κ. Απόστολος Τζιτζάς, ο οποίος αφού περιέγραψε τις δραστηριότητες της Επιτροπής έδωσε το λόγο στην Πρόεδρο του Συνδέσμου κ. Κρυστάλλω Τρίμη, η οποία αναφέρθηκε στο ιστορικό της Επιτροπής: «Κύριο μέλημα του Συνδέσμου, από την ίδρυση του, είναι η στήριξη των νέων, στην κατοχή με τρόφιμα και συσσίτια, με χρηματικά βραβεία στους αριστούχους μαθητές και φοιτητές, με τη δημιουργία αργότερα Ταμείου Υποτροφιών που το 1995 έγινε Επιτροπή Υποτροφιών» και στη συνέχεια κάλεσε τους υποτρόφους να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της ιστορίας του Συνδέσμου, να του δώσουν νέα πνοή, να πάρουν τη σκυτάλη για τη συνέχιση της παράδοσης του.

Κατόπιν κλήθηκαν οι νεοεισαχθέντες στα πανεπιστήμια καθώς και οι ήδη υπότροφοι να παραλάβουν τα βραβεία τους.

Ακολούθησε μουσικό διάλειμμα με την κιθάρα του Μιχαήλ-Άγγελου Τουμανίδη.

Σειρά είχαν τα βραβεία Μεταπτυχιακών Σπουδών (χορηγία της οικογένειας Κοτσαμπόπουλου).

Τέλος, ο έφορος της επιτροπής ευχαρίστησε τους χορηγούς για την προσφορά τους, τους καθηγητές Πανεπιστημίων, επισήμους προσκεκλημένους και τα μέλη του Συνδέσμου που τίμησαν την εκδήλωση με την παρουσία τους.

Η εκδήλωση έκλεισε με το αιγυπτιώτικο κέρασμα.

Στις 21 Οκτωβρίου 2013 στο Σύνδεσμο Αιγυπτιωτών Ελλήνων η Καϊρινή δημοσιογράφος Μαρία Αδαμαντίδου-Κουτρουμπάκη με την έξοχη ομιλία της με θέμα «Χρυσή εποχή Αιγυπτιακού και Ελληνικού κινηματογράφου. Ματιές στα σημεία επαφής» και την προβολή αποσπασμάτων αιγυπτιακών και ελληνικών ταινιών, έδειξε τις ομοιότητες, τις επαφές και τα κοινά σημεία του αιγυπτιακού και του ελληνικού καλλιτεχνικού πολιτισμού. Η εμπεριστατωμένη και πλούσια σε υλικό παρουσίαση της κας Αδαμαντίδου-Κουτρουμπάκη συγκίνησε και παράλληλα ενθουσίασε το πολυπληθές ακροατήριο, το οποίο κατέκλυσε την αίθουσα εκδηλώσεων του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων, αποσπώντας το θερμό χειροκρότημα και τα συγχαρητήρια των παρευρισκομένων.

Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Κάιρο κ. Ι. Χατζαντωνάκης, η Σύμβουλος Πολιτιστικών της Ελληνικής Πρεσβείας στο Κάιρο κ. Μαριλένα Γρίβα, ο Πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης ταινιοθήκης Ελλάδας κ. Η. Αδαμόπουλος, η Πρόεδρος και τα Μέλη του Δ.Σ. του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών, εκπρόσωποι και μέλη Αιγυπτιώτικων σωματείων, καθηγητές, φοιτητές και φίλοι.

Για περίπου 90 λεπτά, στην Αίθουσα Διαλέξεων του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων, τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013, οι δύο ακραιφνείς ομιλητές, Αιγυπτιώτες Αλεξανδρινοί, ο  καθηγητής-ιστορικός κ. Ευθύμιος Σουλογιάννης και ο Φιλόλογος και νύν Πρόεδρος του Οικοδομικού Συνεταιρισμού Αιγυπτιωτών Ελλήνων “Η Αποκαστάση”,  κ. Γιώργος Οικονομίδης, ξεδίπλωσαν με πειστικό λόγο προς το πυκνό τους ακροατήριο που ήλθε να τους τιμήσει, την Ιστορική, Κοινωνική, Πολιτική και Οικονομική κατάσταση της Αιγύπτου που επηρέασε το Μεγάλο μας ποιητή την εποχή που ζούσε εκεί.

Η εκδήλωση πλουτίστηκε, με την προβολή έργων ζωγραφικής διακεκριμένων αιγυπτιωτών οπως οι Απόστολος Κυρίτσης, Γιάννης Μαγγανάρης, Lucy Rado-Οικονομίδου, Μιχάλης Κιούσης και Κώστας Χρυσοστομίδης και με την απαγγελία ποιημάτων του Καβάφη με την χαρακτηριστική φωνή του αιγυπτιώτης ηθοποιού κ Πάνου Κατέρη.

Στο τέλος της έξοχης εκδήλωσης,  η Πρόεδρος κα Κρυστάλω Τρίμη και ο Αντιπρόεδρος κ. Κωστας Μιχαηλίδης, επέδωσαν Τιμητικά Ευχαριστήρια Διπλώματα εκ μέρους του Συνδέσμου Αιγυπτιωτών Ελλήνων.

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στο σπίτι ενός Αλεξανδρινού, γνωστού σε όλους με την ιδιότητα του τυπογράφου. Ονομάζεται Παναγιώτης Βελετζάς και διατηρούσε μαζί με τ’ αδέλφια του το ομώνυμο τυπογραφείο στην Αλεξάνδρεια. Πηγαίνοντας στην Αγγλία έμαθε την μοντέρνα φωτολιθογραφία και έφερε μαζί του μια τελευταίου τύπου τυπογραφική μηχανή με την οποία έκανε θαυμάσια πράγματα, όπως μας λέει ο ίδιος. Όμως το 1989 αποφάσισε να πουλήσει την επιχείρηση και να μετακομίσει μόνιμα στην Αθήνα μαζί με την οικογένειά του. Τον συνάντησα στο σπίτι του στο Παλαιό Φάληρο. Στο τραπέζι βρισκόταν ένα μικροσκοπικό μοντέλο πολεμικού αεροπλάνου τύπου «Spitfire» που του χάρισε ο γιος του και ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ήταν σαφές ότι σήμερα, παραμονές της 28^ης Οκτωβρίου, θα μου μιλούσε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Θα μου εξιστορούσε τις περιπέτειές του ως πιλότου της πολεμικής αεροπορίας κατά την διάρκεια του πολέμου. Τον αφήνουμε να μας τις διηγηθεί:

«Από μικρό παιδί μου άρεσε να πετάω. Έκανα χάρτινα αεροπλανάκια και τα πετούσα μέσα στην τάξη. Έτσι όταν ήρθαν να με επιστρατεύσουν εγώ τους ζήτησα αμέσως να πάω στην αεροπορία. Ήταν βλέπεις η μοναδική μου ευκαιρία να πετάξω. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και συγκροτήθηκε ο στρατός της Μέσης Ανατολής στον οποίο υπηρέτησαν πολλοί Αιγυπτιώτες εγώ ήμουν μόνο δεκαεννέα χρονών. Μαζί λοιπόν με τον ξάδελφό μου τον Σπύρο Αλμπάνη καταταγήκαμε στην αεροπορία, αλλά από τα 150 άτομα που επιστρατεύτηκαν μόνο οι είκοσι γίναμε πιλότοι. Εκπαιδευτήκαμε στη Νότιο Ροδεσία και ταξιδέψαμε με ένα υδροπλάνο του καιρού εκείνου κάνοντας τέσσερις πτήσεις για να φτάσουμε στη Νότιο Αφρική. Εκεί έμαθα πώς πετάνε και μετά από έξι με οκτώ μήνες εκπαίδευσης με θεώρησαν πλέον ικανό να γίνω πιλότος μονοκινητήριου. Οδηγούσα αεροπλάνο διώξεως τύπου «Spitfire» σαν αυτό εδώ το μοντέλο, που ήταν ένα μικρό και ευέλικτο αεροπλάνο. Ώρες πτήσεις έχω γράψει και με ένα άλλο καταδιωκτικό τύπου «Hurricane» αλλά πολύ λιγότερες σε αριθμό. Στο αεροπλάνο ήμουν ολομόναχος και έχω καταγράψει συνολικά 514 ώρες πολέμου που δεν είναι πολλές σε σχέση με άλλους που έχουν 1000.

Τελειώνω λοιπόν τη σχολή της Ροδεσίας και μας στέλνουν πρώτα στην έρημο και μετά στην Ελλάδα όπου λάβαμε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις. Στο Ελ Αλαμέιν η δική μου μοίρα δεν συμμετείχε γιατί χρησιμοποίησαν βομβαρδιστικά αεροπλάνα που έριχναν βόμβες.

Στο στρατό υπηρέτησα συνολικά τρεισήμιση χρόνια και εκεί έμαθα ότι ο πόλεμος είναι τρομερό πράγμα. Θυμάμαι ένα περιστατικό που μου είχε συμβεί και με είχε τρομοκρατήσει. Όταν ήρθα στην Ελλάδα με έστειλαν στη Μήλο σε μυστική αποστολή. Μας έδωσαν λοιπόν διαταγή να ελέγξουμε αν υπήρχαν ακόμα γερμανικά υποβρύχια κρυμμένα στους δύο μεγάλους κόλπους του νησιού. Την ώρα όμως που εγώ κι ένας φίλος μου πετούσαμε πάνω από το νησί και φωτογραφίζαμε, οι αντίπαλοι άρχισαν να μας βομβαρδίζουν. Εκείνη τη στιγμή κυριολεκτικά «έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου» και άκουσα τον φίλο μου να φωνάζει μέσω ασυρμάτου: «Ρε Τάκη βάλε μούρη μπροστά και πέσε να φύγουμε…». Εκείνη τη φορά πραγματικά φοβήθηκα πάρα πολύ. Μιας όμως κι έχουμε την επέτειο της 28^ης Οκτωβρίου σε δύο μέρες, θα σου διηγηθώ κι έναν ακόμα κίνδυνο που πέρασα κατά τη διάρκεια των πτήσεών μου. Είχε μόλις ελευθερωθεί η Αθήνα και θα γινόταν η πρώτη παρέλαση για τον εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου. Ήρθε λοιπόν διαταγή να παρελάσει και η αεροπορία. Την ώρα της παρέλασης εμείς -16 αεροπλάνα το ένα δίπλα στο άλλο- θα περνούσαμε πάνω από τη βουλή και τους επισήμους. Κατά τη διάρκεια όμως της δοκιμής εγώ έμενα πίσω γιατί το αεροπλάνο μου παρουσίασε πρόβλημα και δεν ανέπτυσσε ταχύτητα. Βλέποντας ο αρχηγός την καθυστέρησή μου, μου λέει από τον ασύρματο: «Βελετζά αν μπορείς έλα, αλλιώς γύρνα πίσω μόνος σου». Και ευτυχώς που επέστρεψα, διαφορετικά θα είχα προσγειωθεί πάνω στην παρέλαση και ποιός ξέρει πόσους θα είχα πάρει μαζί μου.

Ένα άλλο περιστατικό που θυμάμαι είναι από την εποχή που είχε ελευθερωθεί η Θεσσαλονίκη. Εμένα η Μοίρα μου ήταν η 336η και είχε ως βάση της την Αθήνα. Κάποια στιγμή όμως μου ανέθεσαν μια αποστολή στη Θεσσαλονίκη (να παραδώσω έναν φάκελο στο εκεί αρχηγείο της αεροπορίας) την οποία θα εκτελούσα με το αεροπλάνο μου. Όταν το άκουσα σκέφτηκα αμέσως ότι στη μέση της διαδρομής ήταν το χωριό μου, ο Κισσός Πηλίου, όπου είχα πολλούς συγγενείς. Έκανα λοιπόν κάτι που είχα ακούσει από έναν φίλο. Πήρα έναν άδειο κάλυκα από κανόνι, έβαλα μέσα ότι χρήματα είχα κι ένα γράμμα και τον έκλεισα. Στη συνέχεια αγόρασα μια κορδέλα 5 μέτρων και την έδεσα πάνω στον κάλυκα. Όταν απογειώθηκα τον πήρα μαζί μου και άρχισα να ψάχνω με το αεροπλάνο το χωριό μου. Μόλις το βρήκα άρχισα να κάνω βόλτες πάνω από την κεντρική πλατεία. Από το θόρυβο που έκανε το αεροπλάνο όλο το χωριό βγήκε έξω να δει τι γίνεται. Στην τρίτη βόλτα έκοψα μηχανή, πέταξα τον κάλυκα από το αεροπλάνο και έτσι όπως άνοιξε η κορδέλα μπόρεσαν οι κάτοικοι να δουν σε πιο σημείο θα έπεφτε. Πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι αυτά τα χρήματα βοήθησαν πολύ το χωριό εκείνα τα δύσκολα χρόνια».

Μετά την αποστράτευσή του ο κ. Βελετζάς δεν ξαναπέταξε ποτέ μόνος.

Με ιδιαίτερη συγκίνηση απευθύνομαι στον Ελληνισμό της Αλεξάνδρειας με την ευκαιρία της παρουσίας μου στα εγκαίνια του Ελληνορωμαϊκού Πατριαρχικού Μουσείου και νέου Σκευοφυλακίου Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, στην σημαντική αυτή πόλη. Πόλη σημαντική όχι μόνο για τον Ελληνισμό αλλά και για τον οικουμενικό πολιτισμό.

Η ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού στην Αλεξάνδρεια ανάγεται σε βάθος δύο και πλέον χιλιετιών. Ήδη από την αρχή του 19^ου αιώνα, το ελληνικό στοιχείο πρωταγωνίστησε στην οικονομική, εμπορική και πνευματική ζωή όχι μόνο της Αιγύπτου αλλά και της πατρίδας μας, διατηρώντας την ελληνικότητα του ακέραιη και διακριτή.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Λώρενς Ντάρρελ: «Τι συνοψίζεται στη λέξη Αλεξάνδρεια; Πέντε φυλές, πέντε γλώσσες, μία ντουζίνα θρησκείες, πέντε στόλοι που αυλακώνουν τα νερά. Και μονάχα η ελληνική γλώσσα φαίνεται να τα ξεχωρίζει».

Σε αυτή την πόλη αναδείχθηκαν πολλοί από τους μεγαλύτερους εθνικού ευεργέτες και σημαντικοί, σε όλους γνωστοί, εξαιρετικοί πνευματικοί δημιουργοί.

Οι Ελληνικές Κοινότητες Αλεξανδρείας και Καΐρου αποτελούν σήμερα τους σταθερούς διαχρονικούς πυλώνες του Ελληνισμού στην Αίγυπτο. Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είναι ο προμαχώνας και ο Φάρος της Ορθοδοξίας και του ανθρωπισμού σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, επιτελώντας πέρα από το θρησκευτικό, ένα τεράστιο φιλανθρωπικό, ιεραποστολικό και κοινωνικό έργο, κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες.

Ο «Αλεξανδρινός Ταχυδρόμος» έχει ήδη καταξιωθεί με την εγκυρότητα και αμεσότητα πληροφόρησης που παρέχει και αποτελεί τον συνεκτικό κρίκο των ομογενών μας.

Εύχομαι στους εμπνευστές και συντελεστές της επιτυχημένης αυτής εκδοτικής πρωτοβουλίας, καθώς και σε όλο τον Ελληνισμό της περιοχής, δύναμη και επιτυχίες αποδεικνύοντας, για μια ακόμη φορά, ότι παραμένουν ενωμένοι, δραστήριοι και δημιουργικοί, ακόμα και κάτω από τις πλέον δύσκολες συγκυρίες.

ΚΥΡ. ΓΕΡΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Υφυπουργός Εξωτερικών