Blog

Αγαπητοί Συμπάροικοι,

Ολοκληρώθηκαν ήδη δύο χρόνια από τη στιγμή που με τιμήσατε με τη ψήφο σας. Δύο χρόνια κατά τα οποία ως Πρόεδρος, με την πολύτιμη υποστήριξη και των συναδέλφων μου στην Κοινοτική Επιτροπή, μπορέσαμε να φέρουμε εις πέρας τα περισσότερα από όσα προ διετίας είχαμε δεσμευθεί ότι θα πετυχαίναμε.

Δύο χρόνια τώρα, εργαζόμενοι όλοι εμείς στην Κοινοτική Επιτροπή ως μία συμπαγής ομάδα, ως πρώτιστο στόχο είχαμε την επίτευξη των σκοπών της Κοινότητας μας, όπως αυτοί αναφέρονται στο Καταστατικό. Αν παρακολουθήσει κανείς τις δραστηριότητες της Κοινότητας και τις αποφάσεις της Κοινοτικής Επιτροπής θα παρατηρήσει ότι βασικό κεκτημένο και της χρονιάς που πέρασε δεν είναι άλλο από τις προσφερόμενες φιλανθρωπικές, εκπαιδευτικές και πολιτιστικές υπηρεσίες που ανταποδίδουμε στα μέλη της παροικίας μας.

Η συνεχής προσοχή μας στη διατήρηση των ιστορικών μας κτηρίων, στη συντήρηση, αλλά και η αναβάθμιση τους όπου αυτό είναι εφικτό αποτελούσε κομμάτι του σχεδιασμού μας από την αρχή και παραμένει μία βασική “οδός” επί της οποίας κινηθήκαμε και το 2016.

Συνεχίσαμε και συνεχίζουμε να συγκεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας στα οικονομικά και τη διοικητική μεταρρύθμιση της λειτουργίας της Κοινότητας μας. Μέσα σε ένα πολύ δύσκολο οικονομικά περιβάλλον, με την αιγυπτιακή λίρα να έχει δεχθεί πιέσεις, χάνοντας την αξία της έναντι των ξένων νομισμάτων, καταφέραμε να διατηρήσουμε τα οικονομικά της Κοινότητας σταθερά, χωρίς όμως να κάνουμε “εκπτώσεις” στο έργο μας. Πολλά πετύχαμε το προηγούμενο διάστημα, αλλά και πολλά μένουν ακόμα να γίνουν. Ωστόσο οι δύο αυτοί βασικοί πυλώνες του σχεδιασμού μας, οικονομικά και διοικητική μεταρρύθμιση, συνεχίζουν να είναι και “οδηγοί” της πορείας που έχουμε αποφασίσει να πάρουμε, έτσι ώστε να διασφαλίσουμε ότι η Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας θα συνεχίσει να υπάρχει σε πλαίσια βιωσιμότητας για πολλές ακόμα δεκαετίες.

Θέλώ να σας διαβεβαιώσω ότι η παρούσα Κοινοτική Επιτροπή, όπως έκανε και όλο το προηγούμενο διάστημα, θα συνεχίσει να εργάζεται στο μέγιστο δυνατό βαθμό για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των Μελών της Ε.Κ.Α. και να κάνει πράξη όλα όσα ορίζονται από το Καταστατικό της ιστορικής μας Κοινότητας.

Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους της Κοινοτικής Επιτροπής για την έως τώρα προσφορά τους, αλλά και όλο το προσωπικό της Ε.Κ.Α., οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για την έως τώρα πολύ καλή λειτουργία της.

Με ειλικρινή αισθήματα εκτίμησης,

Ιωάννης Παπαδόπουλος

Πρόεδρος Ε.Κ.Α.

Εορτάζουμε την Εθνεγερσία του 1821, που οδήγησε στην «Ανάσταση» του Γένους μας και στην εγκαθίδρυση του νεώτερου Ελληνικού Κράτους. Οι ηρωικοί Πρόγονοί μας, μετά από αιώνες σκληρής και πικρής σκλαβιάς, επαναστάτησαν για ν’ αποκτήσουν την ελευθερία τους που αποτελεί, άλλωστε, υπαρξιακή αρχή και, άρα, τρόπο ζωής για τους Έλληνες.

Η Ελληνική Επανάσταση εκδηλώθηκε σ’ ένα αντίξοο διεθνές πολιτικό περιβάλλον, όπου επικρατούσε η λογική της διατήρησης ενός, ήδη παρωχημένου όπως συντόμως αποδείχθηκε, status quo. Παρά την σημαντική αυτή αντιξοότητα, το Έθνος των Ελλήνων τόλμησε και αγωνίσθηκε για να ζήσει ελεύθερο και να δημιουργήσει το νεώτερο Ελληνικό Κράτος, συνεχίζοντας ενδόξως την μακραίωνη Ιστορία του.

Σ’ αυτόν τον ξεσηκωμό τους, οι επαναστατημένοι Έλληνες είχαν και την αμέριστη συμπαράσταση ορισμένων από τα πιο φωτισμένα τέκνα Λαών της Ευρώπης, που συμμερίσθηκαν τα ιδανικά της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του Λαού μας και συνεισέφεραν στον υπέρ πάντων Αγώνα τους όχι μόνο τις περιουσίες τους αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και την ίδια την ζωή τους. Επηρεασμένοι από τις δύο μεγάλες επαναστάσεις της Δύσης, την Γαλλική Επανάσταση του 1789 και την Αμερικανική Επανάσταση του 1776, και εμπνεόμενοι ιδίως από το κίνημα του ρομαντισμού, επηρέασαν έντονα τις κοινωνίες όπου ζούσαν και των οποίων ήταν εκλεκτά μέλη, αναπτύσσοντας το, εμβληματικό ιστορικώς, κίνημα του Φιλελληνισμού. Γι’ αυτό, θα τους θυμόμαστε ες αεί με αισθήματα βαθύτατου σεβασμού και ειλικρινούς ευγνωμοσύνης.

Παράλληλα, οι απόδημοι Έλληνες της Οδησσού, της Βιέννης, της Αγίας Πετρούπολης, των Παρισίων, του Βελιγραδίου, της Τεργέστης και πολλών άλλων εστιών της Ομογένειας λαχταρούσαν να δουν την Πατρίδα ελεύθερη, οπότε συστρατεύθηκαν με τους επαναστατημένους αδελφούς τους στον αγώνα «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Ιστορικές μορφές, όπως του Αδαμαντίου Κοραή, του Ρήγα Φεραίου, του Ιωάννη Καποδίστρια, των μελών της Φιλικής Εταιρείας, αναζωπύρωσαν στην Ευρώπη το ενδιαφέρον για την Ελληνική γλώσσα, για τον κλασσικό πολιτισμό και για την εκπαίδευση στις Ελληνικές αξίες, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για την στήριξη στον ξεσηκωμό του ιστορικού Γένους των Ελλήνων. Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπήρξε αλληλεπίδραση ανάμεσα στο φιλελληνικό κλίμα που αναπτυσσόταν στο εξωτερικό και στην κατάσταση που επικρατούσε στην Πατρίδα μας, όπου οι επαναστατημένοι Πρόγονοί μας είχαν διατηρήσει ολοζώντανη την εθνική τους συνείδηση διαμέσου των αιώνων.

Το απαράμιλλο παράδειγμα των προγόνων μας Αγωνιστών του 1821 πρέπει να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί στο διηνεκές. Εμείς, οι Ελλαδίτες, και εσείς, οι Απόδημοι Έλληνες απανταχού της Γης, οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα αρραγές μέτωπο συνευθύνης και συντονισμού των ενεργειών μας για την προαγωγή των συμφερόντων της Πατρίδας, υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι όλοι μας θα επιδεικνύουμε πάντοτε τον δέοντα σεβασμό προς τις κοινωνίες όπου ζείτε και ευδοκιμείτε. Αυτή η σύμπλευσή μας καθίσταται επιτακτική ιδίως κατά την τρέχουσα κρίσιμη συγκυρία, κατά την οποία αναδεικνύονται κορυφαίες προκλήσεις, των οποίων η έκβαση θα καθορίσει μακροπρόθεσμα το μέλλον της Ελλάδας, όπως και εκείνο της μεγάλης Ευρωπαϊκής μας Οικογένειας, στην οποία αμετάκλητα ανήκει η Χώρα μας. Αναφέρομαι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στον σκληρό πυρήνα της, την Ευρωζώνη. Η Ελλάδα δεν διανοείται τον εαυτό της εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και η τελευταία δεν θα ήταν ποτέ η ίδια χωρίς την Χώρα μας ως μέλος της. Και τούτο όχι μόνον διότι μία από τις τρεις αντηρίδες του ευρωπαϊκού θεσμικού οικοδομήματος είναι το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα αλλά και διότι η Ελλάδα συνιστά κράτος-μέλος που πιστεύει ακράδαντα στην ανάγκη να προχωρήσει ταχέως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, και προς την ευόδωση αυτού του σκοπού θα κινητοποιεί πάντοτε όλες της τις δυνάμεις.

Η Χώρα μας έχει αποδείξει, διαχρονικώς, ότι σέβεται εμπράκτως την διεθνή νομιμότητα. Ταυτοχρόνως, δηλώνει προς κάθε κατεύθυνση την αποφασιστικότητά της να προστατεύσει αποτελεσματικά την κυριαρχία της, την εδαφική της ακεραιότητα και τα σύνορά της, άρα την κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αποτελεί διαρκές χρέος μας να μην λησμονούμε την Κύπρο. Για την Μεγαλόνησο, η οποία εξακολουθεί ν’ αντιμετωπίζει την τραγωδία της τουρκικής στρατιωτικής κατοχής εδαφών της, πρέπει να διασφαλισθεί λύση βιώσιμη και μόνιμη, πλήρως σύμφωνη με το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο, πρωτογενές και παράγωγο. Για την ευόδωση αυτού του σκοπού, είναι απολύτως αναγκαία η συμπαράσταση και κινητοποίηση και του Απόδημου Ελληνισμού, για την οποίαν είμαι βέβαιος, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την μακρά παράδοσή του ολόπλευρης συμπόρευσης σε ανάλογες προσπάθειες.

Με αυτές τις σκέψεις, χαιρετίζω τις εκδηλώσεις μνήμης του Οικουμενικού Ελληνισμού για την Επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, που έχει ως ορόσημο την 25 Μαρτίου 1821. Και εύχομαι ολόψυχα σ’ εσάς και τις οικογένειές σας υγεία, ευτυχία και πρόοδο.

Την 22^α Μαρτίου ε.έ., η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β΄, υποδέχθηκε στο Συνεδριακό Κέντρο της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης, εντός του Πατριαρχικού Μεγάρου, τον Σύλλογο Επιστημόνων Αλεξανδρείας, ο οποίος επισκέφθηκε για πρώτη φορά το Πατριαρχείο.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο Γενικός Πρόξενος της Ισπανίας στην Αλεξάνδρεια κ. Juan Manuel López, καθηγητές πανεπιστημίων, εκπρόσωποι συλλόγων, φορέων και ινστιτούτων της Μεγάλης Πόλεως.

Ξεκινώντας, ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ.Εμμανουήλ Κακαβελάκης πραγματοποίησε εξαιρετική ομιλία με τίτλο: «Φιλοσοφία και Χριστιανισμός στην Αλεξάνδρεια, 1^ος – 6^ος αιώνας μ.Χ. Συμβιβασμός των δύο παραδόσεων», η οποία κίνησε το ενδιαφέρον όλων των ακροατών.

Μετά το πέρας της ομιλίας, ο Μακαριώτατος Πατριάρχης στον χαιρετισμό του προς τους παρευρισκόμενους, εμφανώς συγκινημένος, καλοσώρισε  τους επιστήμονες εκφράζοντας τις ευχαριστίες του και την χαρά του για την απαρχή υλοποίησης των ονείρων του που αφορούν την προβολή του θρησκευτικού και πολιτιστικού πλούτου του παλαίφατου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας προς τον κόσμο. Έκανε αναφορά στους δύο δρόμους που πορεύεται στο διάβα της ιστορίας του το Πατριαρχείο. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε «…ο πρώτος, η ιστορία του παρελθόντος, με τους μεγάλους Πατέρες της Εκκλησίας και τους φιλόσοφους που έζησαν στην Αλεξάνδρεια. Είναι η ένδοξη ιστορία μας, παρελθούσα αλλά πάντοτε επίκαιρη, με παρουσία δύο χιλιάδων χρόνων, εδώ στην φιλόξενη γη της Αιγύπτου. Αυτήν την επιτομή της ιστορία μας, θα την βιώσετε κατά την ξενάγησή σας στα Μουσεία και την Πατριαρχική Βιβλιοθήκη μας. Μέσα εδώ, βρίσκονται θησαυροί του οικουμενικού ελληνισμού που εκτίθενται στην Αλεξάνδρεια, στην αγαπημένη μας Αίγυπτο. Εδώ, θα εντοπίσετε τόσο τα αποστάγματα της σοφίας των Πατέρων της Αιγυπτιακής ερήμου όσο και την ελληνική φιλοσοφική σκέψη. Αυτοί οι θησαυροί, προσφέρονται με την προβολή τους στην σύγχρονη ανθρωπότητα. Σας καλώ να γίνετε κι εσείς από σήμερα, πρεσβευτές του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και της αγάπης του Ενός Θεού προς τον άνθρωπο…. 

Ο δεύτερος δρόμος, ο σύγχρονος, είναι η ιεραποστολή και η γνωριμία με το Πρόσωπο του Θεάνθρωπου Χριστού, στα πέρατα της αχανούς αφρικανικής ηπείρου. Έργο σπουδαίο και θαυμαστό, που πραγματοποιείται με την βοήθεια του Θεού και με την συμβολή όλων σας. Κυρίως, για τα παιδιά της Αφρικής, τα οποία αποτελούν την ελπίδα της ηπείρου μας, που είναι κοινή πατρίδα όλων μας…».

Στην συνέχεια, οι περευρισκόμενοι ξεναγήθηκαν στους χώρους του Πατριαρχείου, εκφράζοντας τον ενθουσιασμό τους για τα εκθέματα και την άρτια φιλοξενία και διοργάνωσης της εκδήλωσης.

του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη κου Δανιήλ Μπιάζη

Μετά την αραβική κατάκτηση του 642, οπότε οι Άραβες συνθηκολόγησαν με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, η ιστορία του Ελληνισμού στην Αίγυπτο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Πατριαρχείο, το οποίο, βάσει προνομίων κατοχυρωμένων με φιρμάνια του κατακτητή, είχε αναλάβει το ρόλο της υπεράσπισης των Ελλήνων κατοίκων της Νειλοχώρας. Στους αιώνες που ακολούθησαν ο άλλοτε περίλαμπρος Θρόνος του Αγίου Μάρκου βρέθηκε συχνά σε κατάσταση έσχατης ένδειας υλικών και ανθρωπίνων πόρων, ποιμαίνοντας ένα διαρκώς μειούμενο πληθυσμιακά, αλλά και πενόμενο σώμα πιστών. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα διεκτραγωδεί ο Εθνεγέρτης Πατριάρχης Θεόφιλος Β΄ στο συγχαρητήριο γράμμα που έστειλε στον Μοχάμετ Άλι στην αρχή της σατραπείας του (1805): “Οι χριστιανοί μου, οι ραγιά φουκαράδες, είναι πολλά ολίγοι, μόλις ευγαίνουν 200 οσπίτια, και αυτοί προσμένουν από εμέ βοήθειαν.”
Αν και το Πατριαρχείο στερούνταν μέσων υλικής συνδρομής, προσήλθε από άποψη εθνική και θρησκευτική αρωγός στην Επανάσταση του 1821 με πρωτοστάτη τον Πατριάρχη Θεόφιλο, ο οποίος, με τα λόγια, τις πράξεις και την αυτοθυσία του, αναδείχθηκε σ’ έναν εκ των μοχλών της Εθνεγερσίας, μαζί με τον Πατριάρχη Κων/λεως Γρηγόριο Ε΄ και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό. Οι Πατριαρχικοί Κώδικες φανερώνουν άνθρωπο ανήσυχο και ταξιδιώτη ακάμαντο, με βαθιά πίστη ότι έφθανε το πλήρωμα του χρόνου για την αποτίναξη του ζυγού της δουλείας. Μάλιστα ο Αλέξανδρος Υψηλάντης αποκαλούσε τον Θεόφιλο κλέος των Πατριαρχών, δόξα του Γένους και στήριγμα της Ελλάδας. Τα πρώτα δείγματα της εθνικής του δράσης  ανιχνεύονται ήδη πριν από την ανάρρηση του στον Πατριαρχικό Θρόνο, όταν, επί γαλλικής κατοχής, ως Επίτροπος του Πατριάρχη Παρθενίου Β΄, υπερασπίστηκε σθεναρά το ποίμνιο του κι έπεισε το Ναπολέοντα να μη φορολογήσει τους Έλληνες και να ακυρώσει τη σχεδιαζόμενη κατεδάφιση της Μονής του Αγίου Σάββα.

Στη γενέτειρα του Πάτμο μυείται στη Φιλική Εταιρεία και αφιερώνεται στον ιερό σκοπό ως ανώτερος βαθμούχος της, μη διστάζοντας να ζωστεί με φυσιγγιοθήκη και σπαθί, όταν οι περιστάσεις το επέβαλλαν. Χωρίς να παραιτηθεί ή να αναφέρει τίποτα για τα σχέδια του, αναχωρεί ανεπιστρεπτί από την Αλεξάνδρεια για την Πάτμο τον Αύγουστο του 1818. Με τη βοήθεια των Κων/νου Τοσίτσα και Αθανασίου Καζούλη πετυχαίνει την επίσημη αναγνώριση από τον Μοχάμετ Άλι του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου, κληρικού έμπιστου και μυημένου στη Φιλική Εταιρεία, ως Βεκίλη (αντιπροσώπου) κατά την απουσία του. Με τις συστάσεις του Πατριάρχη Θεόφιλου και τη συνδρομή του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου, άρχισε το 1820 από απεσταλμένους της Φιλικής Εταιρείας με μυστικότητα η κατήχηση και στρατολόγηση των Ελλήνων του Καίρου, στα Παλαιά Πατριαρχεία του Αγίου Μάρκου της Συνοικίας των Ρωμαίων, και των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας, στη Μονή του Αγίου Σάββα, της οποίας ο ηγούμενος ήταν επίσης μυημένος. Την ίδια στιγμή τα ραγιάδικα καίκια μετέφεραν, κάτω από τη μύτη των Αιγυπτίων, πολεμοφόδια μαζί με τα εμπορεύματα.

Η κήρυξη της Επανάστασης έγινε γνωστή στην Αλεξάνδρεια την 31^η Μαρτίου 1821 από Μωραίτη καραβοκύρη, ο οποίος έφθασε με φορτίο για λογαριασμό των Αδελφών Τοσίτσα από τη Μεθώνη. Στο σπίτι των Τοσίτσα, στην οδό Γαλλίας 37, μαζεύτηκαν την 4^η Απριλίου οι Φιλικοί της Αλεξάνδρειας για να συσκεφθούν με ποιό τρόπο να βοηθήσουν τους επαναστατημένους. Το παρόν έδωσε και ο Πατριαρχικός Επίτροπος, ευλογώντας τον Αγώνα, ενώ μυστικά μηνύματα εστάλησαν στους Έλληνες Ραχιτίου, Δαμιέττας και Καίρου. Έλληνες πρόκριτοι συγκέντρωσαν 14.000 τάλληρα υπέρ των Επαναστατών και Έλληνες στρατιώτες αποσκίρτησαν από τον στρατό του Μοχάμετ Άλι και προσέτρεξαν προς βοήθεια στο Μωριά. Υπό την πίεση του Μοχάμετ Άλι, ο Αρχιμανδρίτης Νεκτάριος αναγκάζεται να εκδώσει εγκυκλίους, αποτρεπτικές δράσεων φιλικών προς την Επανάσταση, χλιαρού όμως χαρακτήρα.

Την ίδια ώρα ο Πατριάρχης Θεόφιλος ευλογεί την Επανάσταση στην Πάτμο και με πατρικές υποθήκες και παραινέσεις εμψυχώνει δι’ επιστολών τους Επαναστάτες σε διάφορα σημεία της Ελλάδας. Καλείται να λάβει μέρος στις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης και, παρά το γεγονός ότι υπέφερε από ποδάγρα, δεν διστάζει να επιβιβαστεί επανειλημμένα σε πλοία του ελληνικού στόλου, εμψυχώνοντας τους ναύτες, ξορκίζοντας τις αναφυόμενες έριδες και συστήνοντας ομόνοια μεταξύ των ηγετών του Αγώνα. Παράλληλα δεν λησμονεί το ποίμνιο του και δραστηριοποιείται για τη συγκέντρωση πόρων προκειμένου να ανακουφιστούν οι εισρέοντες στην Αίγυπτο πρόσφυγες και να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι από τα σκλαβοπάζαρα.

Η φιλόπατρις δραστηριότητα του Θεόφιλου προκάλεσε την αντίδραση του Μοχάμετ Άλι, ο οποίος ήδη είχε τις υποψίες του λόγω της μακράς απουσίας του Θεόφιλου από το Θρόνο του. Στην πρόσκληση του να επιστρέψει με την υπόσχεση να ξεχαστεί το παρελθόν, ο Θεόφιλος επικαλείται τεχνηέντως λόγους υγείας. Τα περιθώρια όμως προβολής δικαιολογιών στένεψαν επικίνδυνα, όταν στις 10 Αυγούστου 1825 ο Κανάρης πραγματοποίησε τολμηρή επιδρομή εναντίον του σταθμεύοντος στην Αλεξάνδρεια Τουρκοαιγυπτιακού στόλου των 360 μπρικιών και των 2000 κανονιών. Μάρτυς της επιδρομής από τα ανάκτορα του Ρας Ελ Τιν υπήρξε ο ίδιος ο Μοχάμετ Άλι, ο οποίος όχι μόνο διέταξε την καταδίωξη του τολμηρού Ψαριανού, αλλά και απαίτησε, μέσω του κεχαγιά του στην Υψηλή Πύλη, την παύση του Θεόφιλου με την κατηγορία της ανάπτυξης επαναστατικής δραστηριότητας στην Ελλάδα.

Ο Θεόφιλος παύεται στις 14 Οκτωβρίου 1825. Ακόμα όμως και μετά την έλευση του διαδόχου του, Πατριάρχη Ιεροθέου, κλήρος και λαός διατηρούν μαζί του σχέσεις επιστολικές. Επί Ιεροθέου και συγκεκριμένα μετά την πτώση του Μεσολογγίου και το ξερίζωμα του Μωριά, γέμισαν τα αιγυπτιακά σκλαβοπάζαρα με Έλληνες αιχμαλώτους και οι εύπορες οικογένειες, ιδιαίτερα δε αυτές των αυλικών του Μοχάμετ Άλι, είχαν αποκτήσει Έλληνες σκλάβους. Μάλιστα ο νεαρός Ρουμελιώτης Γαλανός, που δόθηκε στον Σαίτ Πασά και πήρε το όνομα Ζουλφικάρ, έγινε Υπουργός και Αυλάρχης. Απόγονος του υπήρξε η πρώτη σύζυγος του βασιλιά Φαρούκ με το ίδιο όνομα. Στο Δέλτα του Νείλου η Μωραλία κατοικήθηκε από απογόνους Μωραϊτών αιχμαλώτων. Στα αρχεία του Πατριαρχείου επιστολές φανερώνουν τον αγώνα που κατέβαλαν τόσο η Αλεξανδρινή Εκκλησία, όσο και οι Έλληνες της Αιγύπτου για την εξαγορά και παλιννόστηση των Ελλήνων δούλων. Η Μονή του Αγίου Σάββα λειτούργησε μέχρι το 1830 ως σταθμός σύντομης παραμονής, πριν από την απόδοση τους στην Ελλάδα, όσων Ελλήνων γλίτωσαν τη δουλεία και τον εξισλαμισμό. Η διαδικασία ήταν χρονοβόρα και οδυνηρή, απαγορευτική όμως για όσες γυναίκες είχαν ήδη εγκλειστεί σε χαρέμια.

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος πέθανε στις αρχές του 1833 στη Μονή της Πάτμου. Δεν πρόλαβε να μάθει το χαρμόσυνο νέο του διορισμού του Μιχαήλ Τοσίτσα ως πρώτου Γενικού Προξένου της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια. Σε ατμόσφαιρα φορτισμένη συγκινησιακά έγινε η έπαρση της ελληνικής σημαίας στη ταράτσα της οικίας Τοσίτσα, εκεί όπου δώδεκα χρόνια πριν είχε φθάσει η είδηση του ξεσηκωμού. Πολλοί Έλληνες της Αλεξάνδρειας γονυπετείς έκλαιγαν και ασπάζονταν τη σημαία.

Χωρίς θεωρητικές αγκυλώσεις και αφοριστικές προσεγγίσεις, είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι η ιστορική μνήμη, ως η πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας, δεν αποτελεί έπαθλο, το οποίο, οικειοποιούμενο ή απωλεσθέν, θα αναδείξει τους νικητές ή τους χαμένους στο πεδίο ενός ακήρυχτου ιδεολογικού πολέμου. Αντιθέτως, η ιστορική μνήμη, ως η νοητή αδιάσπαστη γραμμή που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, ως η νοητή ακένωτη δεξαμενή ηθικής και πνευματικής δύναμης, ως η νοητή αβύθιστη κιβωτός που περιλαμβάνει τα βιώματα και τις γνώσεις του παρελθόντος σε όλους τους τομείς, πρέπει να προσεγγιστεί με διάθεση  ουσιαστικής σύνθεσης όλων των διαχρονικών όψεων της εθνικής μας ύπαρξης, χωρίς αποκλεισμούς και στερεότυπα, ώστε η ιστορική μας συνέχεια να είναι αφενός μεν αντάξια των ένδοξων στιγμών του παρελθόντος, αφετέρου δε απαλλαγμένη από τα στίγματα των αδυναμιών και των ελαττωμάτων μας.

(www.patriarchateofalexandria.com)

Την 16η Μαρτίου ε.έ., η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β΄, συνοδευόμενος από τον Σεβασμ. Μητροπολίτη Άκκρας και Πατριαρχικό Επίτροπο Αλεξανδρείας κ.Νάρκισσο και τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια κ.Εμμανουήλ Κακαβελάκη, επισκέφθηκε το Διοικητήριο της Μεγάλης Πόλεως Αλεξανδρείας, όπου προσέφερε περίτεχνη χάλκινη προτομή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μοναδικό έργο Τήνιου καλλιτέχνη, με την επιγραφή «Πραξιτέλους».

Με την συμβολική αυτή κίνηση, ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος εξαίρει το σύμβολο της παρουσίας του Έλληνα Μακεδόνα ιδρυτή της Μεγάλης Πόλεως Αλεξανδρείας, Στρατηλάτη Αλέξανδρου, προκειμένου να προβάλει και να υπενθυμίζει διαρκώς με την παρουσία του τον ένδοξο ελληνικό πολιτισμό, την οικουμενικότητά του και τους δεσμούς αγάπης, συνεργασίας και αμοιβαίας ειρηνικής συνύπαρξης που συνδέουν για αιώνες τον Ελληνισμό με την Νειλοχώρα της Αιγύπτου.

του Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτη κου Δανιήλ Μπιάζη

Το τεράστιο θέμα της διασποράς, με σημεία αιχμής την ψήφο των ομογενών και τις επενδύσεις, άνοιξαν οι ομιλητές του πάνελ «Linking diaspora and homeland» κατά τη δεύτερη ημέρα του 2ου οικονομικού φόρουμ των Δελφών.

Ο σκιώδης υπουργός της Νέας Δημοκρατίας για θέματα διασποράς, Σάββας Αναστασιάδης, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να μη δίνει το δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς της σε άλλες χώρες» και πρόσθεσε ότι το κόμμα του έχει καταθέσει σχετική πρόταση νόμου, η οποία όμως δεν υπερψηφίστηκε.

Ο ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Mana Products, Νίκος Μούγιαρης, εξέφρασε την πλήρη διαφωνία του, χαρακτηρίζοντας μεγάλο λάθος την ψήφο και την κομματικοποίηση των ομογενών. Όπως χαρακτηριστικά είπε: «Εμείς αισθανόμαστε ότι ανήκουμε στο κόμμα της Ελλάδας και όχι σε οποιδήποτε ελληνικό κόμμα. Θα είναι λάθος να μας χωρίσετε σε κόμματα στη διασπορά. Παρακαλώ, αφήστε μας ήσυχους».

Τη σκυτάλη πήρε ο πρώην υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος έδωσε έμφαση στην εξεύρεση των Ελλήνων της διασποράς, λέγοντας ότι οι νέες τεχνολογίες αποτελούν ένα εκπληκτικό εργαλείο. Ο κ. Γερουλάνος είπε ότι δεν είναι ανάγκη κάποιος να μιλάει ελληνικά για να θεωρείται Έλληνας ή να έχει δύο γονείς με ελληνική καταγωγή.

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις επενδύσεις που θα μπορούσαν να γίνουν από ομογενείς στη χώρα μας, δίνοντας έμφαση στις μικρές επενδύσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να ανακουφίσουν πολλές περιοχές της Ελλάδας. Χρησιμοποίησε το παράδειγμα της Κατερίνης, λέγοντας ότι αν ένας επιχειρηματίας μπορούσε να φέρει ένα εκατομμύριο τουρίστες στον Όλυμπο, θα ανακούφιζε σημαντικά τη μικρή πόλη της Βόρειας Ελλάδας όπου η ανεργία των νέων αγγίζει το 60%.

Ο διευθύνων σύμβουλος του Hellenic Initiative, USA, Mark Arey, τόνισε ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και να σταματήσει να θεωρεί την επιχειρηματικότητα και τις επενδύσεις κάτι κακό. Ζήτησε περισσότερη διαφάνεια, καθώς όπως χαρακτηριστικά είπε «οι επιχειρήσεις δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, σκοπός τους είναι το κέρδος».

Ο επιχειρηματίας, Νίκος Μούγιαρης, συμπλήρωσε ότι η Ελλάδα διαθέτει πολλές ευκαιρίες, όμως επεσήμανε ότι το βασικότερο πρόβλημα είναι η έλλειψη οράματος. Χαρακτηριστικά ανέφερε το παράδειγμα του μαραθωνίου, λέγοντας ότι υπάρχουν αθλητές που πηγαίνουν να τρέξουν στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, αλλά δεν έρχονται να τρέξουν στον αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας.

Ο Εκτελεστικός Διευθυντής του Hellenic American Council, Endy Zemenides, εξήγησε ότι είναι σύνηθες λάθος είναι να θεωρούμε τη διασπορά ως κάτι ενιαίο. Χωρίζεται σε τέσσερις κατηγορίες: στους μετανάστες, που φεύγουν από την Ελλάδα τώρα, στα παιδιά των μεταναστών, που προσπαθούν να διατηρήσουν τις παραδόσεις, σε μία ομάδα που είναι πρώτα ορθόδοξοι και μετά Έλληνες και στους ανεξάρτητους.

Υπογράμμισε και το θέμα του brain drain, δηλαδή της φυγής επιστημόνων, λέγοντας ότι οι Έλληνες της διασποράς μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό το επίπεδο, δίνοντας για παράδειγμα υποτροφίες σε φοιτητές.

Ο Dr. Λάμπης Τασσάκος, μέλος του ΔΣ του Ελληνογερμανικού Επιμελητηρίου, διευκρίνισε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν πάει στη Γερμανία πολλοί Έλληνες αναζητώντας εργασία, χωρίς να είναι απαραίτητα επιστήμονες. Πρόκειται, όπως είπε, για ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση που απλά αναζητούν εργασία, λόγω της κρίσης στην Ελλάδα.

Ο αντιπρόεδρος του International Conferences των New York Times, Αχιλλέας Τσαλτάς, είπε ότι θεωρεί τον εαυτό του μέλος της διασποράς, μέλος του ελληνικού πνεύματος και του έθνους και πρόσθεσε ότι «είναι υποχρέωσή μου να διαδώσω το ελληνικό πνεύμα όπου και όσο μπορώ».

(www.zougla.gr)

Η σκηνή έχει κάτι το μυθιστορηματικό: ένα απόγευμα του Μαΐου του 2010, δύο Ελληνες εξετάζουν ένα ένα τα μνήματα στο ιστορικό κοιμητήριο Bellu, το μεγαλύτερο και παλαιότερο του Βουκουρεστίου. Δεν καταφέρνουν όμως να εντοπίσουν αυτό που θέλουν και κοντεύουν να φύγουν άπραγοι. Λίγο προτού δύσει ο ήλιος και κλείσουν οι πόρτες, βρίσκονται τελικά μπροστά σε αυτό που αναζητούσαν: είναι ένας θαυμάσιος επιτύμβιος άγγελος, φτιαγμένος από τη σμίλη του Γιαννούλη Χαλεπά. Εκθαμβωτικά όμορφος, ο δαφνοστεφανωμένος νέος κρατάει ανάποδα μια δάδα ως νεκρικό σύμβολο. Ο γλύπτης Πραξιτέλης Τζανουλίνος και ο αρχιτέκτων Δημήτρης Κουτσογιάννης, που ειδικεύεται στην αναστήλωση, τον ξεχώρισαν αμέσως από τους εκατοντάδες άλλους αγγέλους του νεκροταφείου, διότι εξέπεμπε χάρη και φως. «Ηταν σχεδόν σαν να ανέπνεε» λένε στην «Κ», προσθέτοντας ότι μέχρι να τον δούνε από κοντά η ύπαρξή του αναφερόταν μόνο στα βιβλία για τη ζωή του καλλιτέχνη. Ο Χαλεπάς τον φιλοτέχνησε μαζί με έναν ακόμη άγγελο το 1875 προτού πάει στο Μόναχο, όταν πέρασε ένα χρονικό διάστημα στη Ρουμανία, όπου ο πατέρας του είχε ανοίξει εκεί εργαστήριο μαρμαρογλυπτικής. Δυστυχώς, όμως, το δεύτερο γλυπτό έχει εξαφανιστεί και στη θέση του υπάρχει ένα αντίγραφο από τσιμέντο.

Εθνικοί θησαυροί

Ο «Αγγελος» του Χαλεπά είναι ένας εθνικός θησαυρός εκτός συνόρων. Δεν είναι ο μόνος. Τα ελληνικά νεκροταφεία του Σισλί στην Κωνσταντινούπολη, στην Τεργέστη της Ιταλίας, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου βρίσκεται η τελευταία κατοικία πολλών επιφανών Ελλήνων της διασποράς, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υπαίθρια μουσεία νεοκλασικής γλυπτικής. Πολλά από τα ταφικά μνημεία είναι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας διά χειρός σπουδαίων γλυπτών συμπατριωτών μας. Και μπορεί στη χώρα μας να ξέρουμε μόνον το Α΄ Νεκροταφείο με την περίφημη «Κοιμωμένη» του Τήνιου γλύπτη, όμως σπουδαία δείγματα κοιμητηριακής τέχνης υπάρχουν στην Ερμούπολη της Σύρου, στο Αργοστόλι και το Ληξούρι της Κεφαλονιάς, το Γαλαξίδι, το Ναύπλιο, το Λεωνίδιο, την Τρίπολη, τη Χαλκίδα, τη Σκιάθο, τη Μυτιλήνη και τη Θεσσαλονίκη. Την ώρα που άλλες χώρες επενδύουν στην τουριστική ανάδειξη των κοιμητηρίων τους, με συνέδρια και δράσεις (δείτε λ.χ. το πρόγραμμα του ευρωπαϊκού δικτύου Association of Significant Cemeteries), εμείς δεν έχουμε καταλάβει ακόμη την αξία τους. Η «Κ» με τη βοήθεια ειδικών κάνει σήμερα μια μικρή περιήγηση σε κάποια εξ αυτών, με αφορμή την επικείμενη μεταφορά της «Κοιμωμένης» του Τήνιου γλύπτη από τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφεiο Αθηνών στην Εθνική Γλυπτοθήκη στο Γουδί, ώστε να γίνουν έργα συντήρησης. Η απόφαση διχάζει τους ειδικούς, καθώς μερικοί θεωρούν ότι δεν πρέπει να φύγει από τη θέση της.

Η εκκίνηση της περιήγησης πρέπει να γίνει από το Σισλί στην Πόλη. Το μεγαλύτερο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο εκτός ελληνικού χώρου καταλαμβάνει 38 στρέμματα σε ένα από τα πιο πολυζήτητα «φιλέτα» γης στη σημερινή Κωνσταντινούπολη. Ηδη στα όμορα οικόπεδα έχουν σηκωθεί τεράστιοι ουρανοξύστες αλλά και το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο σε ισλαμικό έδαφος. Εκεί είναι θαμμένο το DNA της ελληνικής αστικής τάξης, από τους Ζαρίφηδες, τους Σκυλίτσηδες μέχρι τους Μαυρογορδάτους και τους Ροδοκανάκηδες. Είναι όλοι οι σπουδαίοι Ρωμιοί που εκπροσωπούσαν την πιο δυναμική κοινότητα της Πόλης κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, με την πνοή των μεταρρυθμίσεων την περίοδο του Τανζιμάτ. Κατά τα Σεπτεμβριανά του 1955, το νεκροταφείο βεβηλώθηκε από τον τουρκικό όχλο που κατέστρεψε μνήματα, πέταξε έξω τα οστά, φθάνοντας στο σημείο να βγάλει από το χώμα ακόμη και πρόσφατα θαμμένους νεκρούς για να τους μαχαιρώσει. Τα επόμενα χρόνια, όσοι Ελληνες απέμειναν στην κοινότητα προσπάθησαν να μαζέψουν τα λείψανα των παππούδων τους, αλλά η κατάσταση του νεκροταφείου επιδεινωνόταν από τη φθορά του χρόνου. Τη δεκαετία του ’70 οι Τούρκοι μας είχαν μάλιστα αφαιρέσει και τους τίτλους ιδιοκτησίας.

Λέγεται ότι χρειάστηκε μια επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα στην Πόλη μαζί με τον ελληνικής καταγωγής υπεύθυνο Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών John Negroponte στην Τουρκία για να αλλάξει η μοίρα του κοιμητηρίου. Ο Negroponte πήγε να επισκεφθεί τον τάφο των προγόνων του Νεγρεπόντηδων και θέλησε να αφήσει χρήματα για τη συντήρησή του. Καθώς όμως χρειαζόταν η έγκριση από την τουρκική κυβέρνηση για οποιοδήποτε αναστηλωτικό έργο, το Πατριαρχείο βρήκε την ευκαιρία να αναδείξει το ζήτημα και έτσι –με τη βελτίωση και των ελληνοτουρκικών σχέσεων μετά το 2009– ο αγώνας του Πατριάρχη και της κοινότητας Σταυροδρομίου για τη διάσωση του Σισλί απέφερε καρπούς. Ηδη από το 2010, όπως μας πληροφορεί ο ερευνητής Νίκος Μιχαηλίδης, έχουν συντηρηθεί πάνω από 70 αξιόλογα ταφικά μνημεία από Ελληνες και Τούρκους τεχνίτες και μέσα από δωρεές που συγκεντρώθηκαν για τον σκοπό αυτόν στην Ελλάδα. Ανάμεσά τους είναι έργα των Σώχου, Βιτάλη, Φιτάλη, καθώς και πολλών αγνώστων Τηνίων μαρμαρογλυπτών. «Σήμερα, η εικόνα του νεκροταφείου έχει αλλάξει εντελώς», λέει στην «Κ» ο τέως καθηγητής στο Τμήμα Συντήρησης των ΤΕΙ Αθήνας Ηλίας Νομπιλάκης, που ξέρει από πρώτο χέρι το έργο της αποκατάστασης, στον χώρο του οποίου ο τίτλος ιδιοκτησίας πρόσφατα επεστράφη εντέλει ξανά στην ελληνική κοινότητα ως χειρονομία καλής θέλησης από την Τουρκία.

Υπέροχα μνημεία

Ο κ. Νομπιλάκης γνωρίζει καλά και το κοιμητήριο της Αλεξάνδρειας, που επίσης έχει υπέροχα ταφικά μνημεία τα οποία βρίσκονται ευτυχώς σε αρκετά καλή κατάσταση, ανάμεσα στα οποία εκείνα των οικογενειών Αβέρωφ, Ράλλη, Ροδοκανάκη, Λαγουδάκη, Σαλβάγου, του ποιητή Καβάφη από τη σμίλη γλυπτών όπως ο Λάζαρος Φιλιππότης, οι αδελφοί Βιδάλη κ.λπ. «Πρόκειται για καλλιτεχνικά έργα υψηλής αισθητικής που αποτυπώνουν την τεράστια ακμή του ελληνικού στοιχείου», υπογραμμίζει. «Το ίδιο ισχύει και για την Τεργέστη», συμπληρώνει ο Πραξιτέλης Τζανουλίνος, που έχει επισκεφθεί το ελληνορθόδοξο κοιμητήριο, τονίζοντας όμως ότι εκεί οι περισσότεροι γλύπτες των ταφικών μνημείων είναι ιταλικής καταγωγής. Σε ολόκληρο τον 19ο αιώνα, πάντως, και στις αρχές του 20ού ελληνικά καΐκια μετέφεραν μάρμαρο σε πολλά λιμάνια της Ιταλίας αλλά και της Μαύρης Θάλασσας. Ετσι στο νεκροταφείο στο Βουκουρέστι υπάρχουν μνήματα φτιαγμένα από αυτό το υλικό, ενδεχομένως και τα ταφικά μνημεία στο Μπροστένι της Ρουμανίας της οικογενείας Ζάππα να είναι επίσης από ελληνικό μάρμαρο.

«Τα ελληνορθόδοξα νεκροταφεία που βρίσκονται εκτός των συνόρων είναι και αυτά πατρίδα μας. Εκεί διαβάζεις την ιστορία μας», λέει ο Δημήτρης Κουτσογιάννης, ο αρχιτέκτων που έχει δει από κοντά πολλά εξ αυτών. «Είμαστε τυχεροί που οι ελληνικές κοινότητες στο εξωτερικό ήκμασαν σε μια περίοδο που είχε επιρροή ο νεοκλασικισμός και μας άφησαν μια υπέροχη καλλιτεχνική κληρονομιά, η οποία άντλησε έμπνευση και από την αρχαία Ελλάδα. Πολλά ταφικά μνημεία θυμίζουν μικρούς ελληνικούς ναούς ή το χορηγικό μνημείο του Λυσικράτη. Η γλυπτική είναι μια πολύ ακριβή τέχνη που μόνον οι πλούσιοι μπορούσαν να κάνουν παραγγελίες και αυτό μαρτυρά την οικονομική ευρωστία και την αισθητική καλλιέργεια των Ελλήνων των κοινοτήτων αυτών».

Απόψεις αντίθετες

Το Α΄ Νεκροταφείο διαθέτει 12.000 μνήματα. Περί τα 700 από αυτά έχουν ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, φιλοτεχνημένα από κλασικούς γλύπτες του 19ου αιώνα έως και δημιουργίες του Ζογγολόπουλου. Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί ένας εξαιρετικός οδηγός για το κοιμητήριο από τις εκδόσεις Ολκός με την επιμέλεια της Μάρως Καρδαμίτση – Αδάμη και τη συνεργασία της Μαρίας Δανιηλίδη από τον Δήμο Αθηναίων. Η αρχιτέκτων, ομότιμη καθηγήτρια στο ΕΜΠ, θεωρεί ότι η «Κοιμωμένη» δεν πρέπει να φύγει από τη θέση της, «διότι, εάν αρχίσει αυτή η τακτική, σε λίγο θα πρέπει να αφαιρούμε και άλλα γλυπτά για λόγους προστασίας και θα αποψιλωθεί το νεκροταφείο». Μαζί της συμφωνεί ο τέως καθηγητής στο Τμήμα Συντήρησης των ΤΕΙ με ειδίκευση στην πέτρα, Ηλίας Νομπιλάκης, που υπογραμμίζει ότι το γλυπτό αυτό δημιουργήθηκε για ένα συγκεκριμένο περιβάλλον από το οποίο δεν πρέπει να αποκοπεί.

Ο γλύπτης Πραξιτέλης Τζανουλίνος υποστηρίζει, αντιθέτως, ότι για να μπορέσουν να το χαρούν και οι επόμενες γενιές θα πρέπει να μείνει στο προστατευμένο πλαίσιο της γλυπτοθήκης, τονίζοντας ότι δεν κινδυνεύει μόνον από ατμοσφαιρικούς ρύπους αλλά και από τους βανδαλισμούς και υπενθυμίζοντας ότι πριν από χρόνια ένας άγνωστος της είχε βάψει μαύρο το πρόσωπο με σπρέι. Τον φόβο της ανθρώπινης φθοράς έχει και ο αρχιτέκτων-αναστηλωτής Δημήτρης Κουτσογιάννης: «Πρέπει να φύγει διότι κινδυνεύει και το χρέος μας είναι να το στείλουμε ανέπαφο στο μέλλον».

Εχει ενδιαφέρον, πάντως, ότι το ίδιο ερώτημα για την απομάκρυνση της «Κοιμωμένης» από τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη είχε τεθεί και στον Χαλεπά, όταν τον είχαν φέρει στην Αθήνα τα ανίψια του και ζήτησε να πάει στο Νεκροταφείο για να τη δει. Τότε είχε πει: «Δεν έχει ανάγκη, δεν παθαίνει τίποτα. Η θέσις της είναι εδώ…».

(www.kathimerini.gr)

Σχεδόν δέκα χιλιάδες ανασκαφές έγιναν κατά την πενταετία 2010-2015, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), με συνολικά 360 χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα.

Η έρευνα Εφορειών Αρχαιοτήτων είναι ετήσια απογραφική έρευνα και παρουσιάζει τη δραστηριότητα των 54 Εφορειών Αρχαιοτήτων, των 9 Υπηρεσιών Νεότερων Μνημείων και Τεχνικών έργων, καθώς και των 7 Ειδικών Περιφερειακών Υπηρεσιακών Μονάδων της χώρας μας οι οποίες υπάγονται στο υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Οι ανασκαφές κατά είδος που πραγματοποιήθηκαν, οι χρηματοδοτήσεις τους, τα μνημεία και τα ευρήματα που αποκαλύφθηκαν, οι κηρύξεις αρχαιολογικών χώρων, οι εκθέσεις των αρχαιολογικών ευρημάτων, οι αρχαιοκαπηλίες και οι παραδόσεις αρχαίων ευρημάτων, οι δωρεές αρχαιολογικών αντικειμένων, οι άδειες για εξαγωγή έργων τέχνης, οι δαπάνες έργων σε μνημεία, αρχαιολογικούς χώρους, μουσεία που έχουν εκτελεστεί ή που βρίσκονται σε εξέλιξη και οι συντηρήσεις των αρχαιολογικών ευρημάτων είναι οι σημαντικότερες από τις δραστηριότητες οι οποίες αποτυπώνονται στην εν λόγω έρευνα. Ως προς τα έργα που εκτελέστηκαν, οι χρονιές-ρεκόρ είναι το 2014 και ’15, με 66,7 και 89,9 εκατ. ευρώ αντιστοίχως ως προς το σύνολο των δαπανών.

Κατά το 2015, το Δημόσιο έδωσε 12,4 εκατ, ευρώ για ανασκαφές, Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου άλλα 12, ενώ τα υπόλοιπα 2 εκατ. διατέθηκαν από ιδιώτες, ξένες αρχαιολογικές σχολές και ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Την ίδια χρονιά διατέθηκαν 43 εκατ. ευρώ για έργα σε μουσεία και λοιπά πολιτιστικά κτίρια και σχεδόν 87 για έργα σε μνημεία και αρχαιολογικούς χώρους.

Δεν είναι πολλές οι υποδείξεις θέσεων με αρχαιότητες από ιδιώτες και από κρατικές αρχές. Το 2005 είχαμε τις περισσότερες (92) και το 2009 τις λιγότερες (29). Ωστόσο, το ρεκόρ των αντικειμένων που παραδόθηκαν σημειώθηκε το 2012 με 13.772 αντικείμενα. Τις άλλες χρονιές ο μέσος όρος είναι περίπου 2.500.

Σταθερή παραμένει η αρχαιοκαπηλική δραστηριότητα, με περισσότερες από 150 περιπτώσεις να εξιχνιάζονται κατ’ έτος. Μόνο για το 2015, που παρατίθενται στοιχεία, εξιχνιάστηκαν 136 περιπτώσεις αρχαιοκαπηλίας, με περισσότερες (98) σε χώρους που έχουν ίχνη από την προϊστορική και την κλασική περίοδο.

Οι υπόλοιπες 38 σχετίζονται με παλαιοχριστιανικές και βυζαντινές αρχαιότητες. Εντοπίστηκαν περίπου 160 χιλιάδες λαθραία αρχαία.

(www.ethnos.gr)

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Γεώργιος Λαζουράς, με την ευκαιρία της επίσκεψής του, μαζί με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιο, στο Σικάγο των Η.Π.Α., προσκεκλημένοι των ομογενών Καλαβρυτινών, για να παραστούν στην εκδήλωση για τον εορτασμό της 196ης επετείου της Εθνικής Παλιγγενεσίας, συνέγραψε άρθρο με τίτλο “Οι Έλληνες της Διασποράς και το 1821”, με το οποίο, αναδεικνύει, την πρωτεύουσα και καθοριστική συμβολή των αποδήμων Ελλήνων στην αφύπνιση του γένους και στην Εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, αλλά και σε κάθε άλλο Εθνικό αγώνα και κάλεσμα της Πατρίδας, σε κάθε εποχή.

Το άρθρο αυτό του Δημάρχου Καλαβρύτων, εστάλη για δημοσίευση στις εφημερίδες και μέσα επικοινωνίας των Ελλήνων της Διασποράς.

Το άρθρο αυτό του Δημάρχου Καλαβρύτων, έχει, επί λέξει, ως εξής:

«Οι Έλληνες της Διασποράς και το 1821

Ο μήνας Μάρτιος, μαζί, με την άνοιξη που φέρνει, έχει συνδεθεί και με την έναρξη του ξεσηκωμού του Ελληνικού γένους κατά του πολύχρονου τουρκικού ζυγού. Η άνοιξη της φύσης και η άνοιξη για την ελευθερία των Ελλήνων.

Από τα πρώτα, προεπαναστατικά επεισόδια στη Χελωνοσπηλιά και τη Φροξυλιά της Κατσάνας (περιοχή της Κλειτορίας Καλαβρύτων), στις 16 Μαρτίου 1821, μέχρι την ύψωση του Ιερού Λαβάρου του Αγώνα και την ορκωμοσία των αγωνιστών, από τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό, στο ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, την απελευθέρωση των Καλαβρύτων στις 21 Μαρτίου 1821 – της πρώτης πόλης στην Ελλάδα που απελευθερώθηκε, μετά από μάχη – , των Πατρών στις 22 Μαρτίου, της Καλαμάτας , στις 23 και στη συνέχεια και άλλων πόλεων, χωριών και περιοχών στο Μοριά, τη Ρούμελη και τα νησιά, η φλόγα της επανάστασης για την απελευθέρωση από την μακραίωνη υποδούλωση των Τούρκων, επεκτείνεται, γιγαντώνεται, θεριεύει και δημιουργεί, αναγεννά, τη νέα, ελεύθερη, πατρίδα.

Είναι χαρακτηριστικές, οι αναφορές του αγωνιστή του ’21, γραμματέα του Δημητρίου Υψηλάντη, δημοσιογράφου, εκδότη της εφημερίδας “Αιών” και ιστορικού Ιωάννη Φιλήμονος (1798 – 1874) που γράφει, ότι, “τα Καλάβρυτα, πιστή ηχώ του κηρύγματος του Υψηλάντη δίνουν το σύνθημα” και “από την «Αίτνα» των Καλαβρύτων, κατέβαινε στις πεδιάδες, ως ποταμός λάβας, η επανάσταση”.

Και πράγματι, η είδηση για την επίθεση των αγωνιστών στην πόλη των Καλαβρύτων και την απελευθέρωσή της, στις 21 Μαρτίου 1821, λειτούργησε ως καταλύτης και για τις άλλες οργανωμένες επαναστατικές ενέργειες που ακολούθησαν. Ήταν το “ποδαρικό”, ο “καλός σεφτές” του μεγάλου Αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας, μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιά.

Στο Δήμο Καλαβρύτων (και σε όλο τον Οικουμενικό Ελληνισμό), κάθε Μάρτιο, θυμόμαστε, τιμούμε, αποτίουμε σεβασμό στη μνήμη των αγωνιστών, πρωτεργατών της επανάστασης, διδασκόμαστε και εμπνεόμαστε από τα μηνύματα, εκείνης, της μοναδικής, συγκλονιστικής, λυτρωτικής εξέγερσης. Διοργανώνουμε εκδηλώσεις, για τα πρώτα προεπαναστατικά επεισόδια και την απελευθέρωση των Καλαβρύτων, που κορυφώνονται με τον εορτασμό της Εθνικής Επετείου της 25ης Μαρτίου του 1821, στις 25 του κάθε Μάρτη, στο Πανελλήνιο Ηρώο Αγωνιστών και στο Ιστορικό μοναστήρι της Αγίας Λαύρας. Στις εκδηλώσεις μας αυτές, που κατακλύζονται, από πλήθος κόσμου και ιδίως νέων παιδιών, εξέχουσα θέση κατέχουν οι γλαφυρές και διδακτικές αναπαραστάσεις της ορκωμοσίας των αγωνιστών του ’21, στην Αγία Λαύρα και των προεπαναστατικών γεγονότων της Χελωνοσπηλιάς. Ανάλογες εκδηλώσεις διοργανώνονται κάθε χρόνο, σε όλη την Ελλάδα και στον απανταχού της γης, Απόδημο Ελληνισμό, σε όλο τον κόσμο, ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης σ’ αυτούς που αγωνίσθηκαν, θυσιάσθηκαν και μας χάρισαν την ελευθερία μας αλλά και για τον παιδευτικό και διδακτικό χαρακτήρα τους, να προβληματιζόμαστε και να εμπνεόμαστε από τα κλέη, τα κατορθώματα, τους αγώνες και τις αξίες των αγωνιστών του ’21. Αξίες και αρχές, που αναδεικνύουν, πρωτίστως, την καθοριστική σημασία της ομόνοιας και της ενότητας, όλων των Ελλήνων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και των ομογενών μας, σ’ όλη, την Οικουμένη, γιατί μόνο με πανεθνική ομοψυχία, σύμπνοια και αλληλεγγύη, θα καταφέρουμε να βγούμε νικητές και στο σημερινό δύσκολο αγώνα που δίνει η Πατρίδα μας και που όλοι οι Έλληνες, πρέπει να συμβάλλουμε και να δώσουμε το προσωπικό, εθνικό και πατριωτικό μας παρόν.

Η έναρξη της επανάστασης των Ελλήνων, από τα Καλάβρυτα, αλλά και η επανάσταση, αυτή καθεαυτή, στο σύνολό της, δεν είναι, παρά, η τελευταία μεγάλη φάση τής ακατάπαυστης και ακατάβλητης αντίστασης του ελληνικού λαού, ενός ανελέητου πολέμου, που αρχίζει από τα πρώτα, κιόλας, χρόνια της σκλαβιάς. Οι παντοειδείς αυθαιρεσίες, μιας άδικης και τυραννικής εξουσίας, με τις απαγορεύσεις, τις βαριές φορολογίες και αγγαρείες, τις καταδιώξεις, τις κακοποιή­σεις, τις φυλακίσεις και εκτελέσεις, η προσβολή των αυστηρών αν­τιλήψεων ηθικής των ραγιάδων με την αρπαγή και το κλείσιμο των παιδιών τους στα χαρέμια ή με άλλες ακολασίες και οι δευτερεύουσες άλλες αιτίες καταπίεζαν, στον υπέρτατο βαθμό, τα ένστικτα της αυτοσυντηρησίας και της ελεύθερης έκφρασης, καθώς και το αίσθημα της τιμής των Ελλήνων.

Όλα αυτά τα δεινά, δημιουργούσαν μία αφόρητη κατάσταση τρομοκρατίας, γέμιζαν με αγωνία την ζωή τους, τους απέλπιζαν και τους έσπρωχναν προς την εξέγερση.

Ορθά λοιπόν, καθόριζε, ένας μπέης της περιοχής – όπως αναφέρει ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του – τον χαρακτήρα της ανταρσίας των ραγιάδων από την αρχή κιόλας του 1821 και προέβλεπε την επιτυχία της: «Πασάδες και μπέηδες, θα χαθούμε, θα χαθούμε… Ότι, ετούτος ο πόλεμος, δεν είναι, μήτε, με το Μόσκοβο, μήτε, με τον Εγγλέζο, μήτε, με τον Φραντζέζο. Αδικήσαμεν τον ραγιά, έλεγε, και από πλούτη και από τιμή και τον αφανίσαμε και μαύρισαν τα μάτια του και μας σήκωσε ντουφέκι… Και η αρχή είναι τούτη, οπού θα χαθεί το βασίλειόν μας…» (Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη σ. 24-25).

Τα δεινοπαθήματα λοιπόν των Ελλήνων, επί τουρκοκρατίας, μαζί με την επίδραση των λαϊκών πνευματικών θησαυρών, των παραδόσεων (τόσο της λαϊκής παράδοσης όσο και της λόγιας), των θρύλων, των ιστορικών τραγουδιών και των διαφόρων προφητειών που αναφέρονταν στην ιστορία και στη μελλοντική του αποκατάσταση, αποτελούσαν μόνιμη ιστορική δύναμη και ασκούσαν, μέσα στην ψυχή τους, συνεχείς επιδράσεις, για τη δημιουργία, μιας, νέας, ελεύθερης και καλύτερης ζωής.

Αυτοί οι παράγοντες καθώς και η απελπισία από την πολύχρονη και συνεχή καταπίεση, αποτέλεσαν το ψυχολογικό ελατήριο, που έσπρωχνε τους Έλληνες στον πόθο για την ελευθερία, που τους αφύπνιζε εθνικά και κοινωνικά.

Την εθνική αφύπνιση των Ελλήνων μάλιστα υποβοήθησε πάρα πολύ και η οικονομική άνοδος, κυρίως των εμπόρων και των ναυτικών, τόσο στη σκλαβωμένη Ελλάδα όσο και περισσότερο στο εξωτερικό, των Ελλήνων της Διασποράς, των ομογενών, των Ελλήνων της Εσπερίας, των Απόδημων Ελλήνων, συγκροτουμένης έτσι, στη διάρκεια των χρόνων, μιας ισχυρής τάξης, τα μέλη της οποίας εκτός από πλούτο και νέες αντιλήψεις ζωής που μεταφέρουν στην Πατρίδα, γίνονται και οι κύριοι φορείς του επαναστατικού πνεύματος κατά των Τούρκων, οι θερμοί και δραστήριοι κήρυκες που αφυπνίζουν το Ελληνικό Έθνος και οργανώνουν την πανελλήνια εξέγερση.

Η «αφύπνιση της σκλαβωμένης πατρίδας», ένας, σκλαβωμένος, για αιώνες λαός, για να επαναστατήσει, χρειάζεται φωτισμό και στην περίπτωση των υπόδουλων Ελλήνων, αυτό το ρόλο, τον έχουν, οι διανοούμενοι, οι λόγιοι, αλλά και οι Απόδημοι Έλληνες, οι πάροικοι στις πόλεις και στις χώρες του εξωτερικού, που με την πέννα τους, το λόγο τους, αλλά και την οικονομική τους υποστήριξη, προετοίμασαν τον Αγώνα και καθοδήγησαν την Παλιγγενεσία.

Το «δουλωμένο γένος» σημάδεψε τις ψυχές και το φρόνημα πολλών γενεών Ελλήνων επί τέσσερις αιώνες. Στιγμή τη στιγμή, ημέρα την ημέρα, χρόνο το χρόνο, αιώνα τον αιώνα.

Είναι μισή χιλιετία που αναδίνεται τόσος σπαραγμός και τόσος καημός από το δουλωμένο γένος.

Είναι ο ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης, σ’ όλη της την έκταση, σ’ όλη την Οικουμένη.

Ώσπου έφτασε η στιγμή, που έπαυσαν οι Έλληνες να διηγούνται τα βάσανά τους, κλαίγοντας. Και εξεγέρθηκαν, πήραν τα όπλα, επαναστάτησαν.

Είναι αδιαμφισβήτητο επίσης, ότι, η Ορθοδοξία και η Γλώσσα απετέλεσαν τα ισχυρά ερείσματα του Ελληνισμού, καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και συνέβαλαν καθοριστικά στην εθνική μας αφύπνιση. Η αφύπνιση αυτή εκφράστηκε, με πάμπολλες επαναστατικές εξεγέρσεις, τις οποίες, σχεδόν πάντοτε, πλήρωναν, με ποτάμια αίματος.

Όμως, τα παθήματα των υπόδουλων Ελλήνων, είχαν και αγαθά αποτελέσματα. Κράτησαν ακονισμένη τη μαχητικότητά τους, δημιούργησαν τεράστια προβλήματα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, συντήρησαν το εθνικό φρόνημα και διατήρησαν ζωντανή, στους ξένους λαούς, τη μνήμη του Ελληνισμού, αναγκάζοντας και τους ηγεμόνες τους, να λογαριάζουν την ύπαρξή του.

Είναι γνωστό ότι, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες, για να αποφεύγουν τις Τουρκικές θηριωδίες, ακολούθησαν το δρόμο της ξενιτειάς, μεταφέροντας το Ελληνικό Πνεύμα και την Ελληνική Παιδεία σ’ όλον τον κόσμο, δημιουργώντας τις Ελληνικές Κοινότητες της Διασποράς. Οι κοινότητες αυτές, αποτέλεσαν εστίες συσπείρωσης και εθνικής αυτογνωσίας, Βιέννη, Παρίσι, Βουκουρέστι, Ιάσιο, Οδησσός, Βουδαπέστη, Τεργέστη, Κωνσταντινούπολη, Βενετία, είναι, μερικά, από τα κέντρα του παροικιακού Ελληνισμού, στα οποία καλλιεργήθηκε ο πολυδύναμος Πόθος του δουλεύοντος Γένους, να διεκδικήσει και να καταλάβει θέση, μεταξύ των Πολιτισμένων Εθνών της Ευρώπης.

Από πολύ νωρίς οι Έλληνες της Διασποράς συναισθάνθηκαν ότι, η απελευθέρωση της Πατρίδας τους, δεν ήταν υπόθεση, μόνο, των ομοεθνών τους, που ζούσαν υπό τον Τουρκικό ζυγό, αλλά και δική τους ευθύνη και καθ’ όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η συμβολή τους υπήρξε σημαντική και πολύπλευρη, οι αλλεπάλληλες και διαρκείς εκδόσεις της αρχαιοελληνικής γραμματείας, έπαιζαν σοβαρό ρόλο στην αυτοσυνείδηση και αυτογνωσία της μακράς, ανά τους αιώνες, διαδρομής του ελληνισμού και της ευθύνης για την αναγέννησή του.

Στις Ελληνικές κοινότητες, τις παροικίες του εξωτερικού, καλλιεργήθηκε και διαδόθηκε η ιδέα της Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Στη Ρωσία ιδιαίτερα, όλος εκείνος ο απλός Ελληνικός λαός, οι ανώτεροι και ανώτατοι Έλληνες, υπάλληλοι, διπλωμάτες, πρέσβεις, υπουργοί, στρατιωτικοί, λόγιοι, μοναχοί, Μητροπολίτες, έμποροι και μεγαλέμποροι, όλοι οι, πρωτεύοντες στις εκδηλώσεις της Ρωσικής ζωής, Έλληνες, πλούτιζαν, την καθημερινή, λόγια και επιστημονική γλώσσα των Ρώσων, με ελληνικές λέξεις. Έτσι εμβολιάζουν το ρωσικό λαό, με τα νάματα της Ελληνικής σκέψης και του Ελληνικού πολιτισμού.

Οι Έλληνες των παροικιών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, κρατούσαν άσβεστα τα ελληνικά ήθη κι έθιμα – τέχνες, πολιτισμό, νόμους, δημοκρατία, όλα ελληνικά, σ’ αυτό συνετέλεσε το πλήθος των ελληνικών σχολείων και των εκκλησιών, που είχαν ιδρυθεί σ’ όλες τις πόλεις που ζούσαν Έλληνες.

Αξίζει να τονίσουμε, με συγκίνηση, την ιδιαίτερη προσφορά της Οδησσού (Ακρόπολη της Ανατολής), η οποία, ήταν η πλέον ακμάζουσα ελληνική πόλη, των 2.500 Ελλήνων κατοίκων και 650 Ρώσων το 1794. Το εμπόριο της Οδησσού, ήταν στα χέρια των Ελλήνων και οι μεγαλύτεροι εμπορικοί οίκοι, ανήκαν σ’ αυτούς.

Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, ο Ελληνισμός της Οδησσού και κυρίως οι έμποροι, γίνονται μεγιστάνες του μικροπλούτου και βοηθούν, τη σκλαβωμένη πατρίδα, παντοιοτρόπως. Στέλνουν πολεμοφόδια και χρήματα για τον αγώνα του 1821, πληρώνουν για την απελευθέρωση Ελλήνων αιχμαλώτων, κτίζουν σχολεία και εκκλησίες, δαπανούν για φτωχοκομεία και νοσοκομεία, χρηματοδοτούν τη Φιλική Εταιρεία, γίνονται εθνικοί ευεργέτες (Βαρβάκης – Ριζάρης, Υψηλάντες, Ζωσιμάδες, Καπλάνης κ.ά.). Στην Οδησσό, από Έλληνες πάροικους, ιδρύθηκε και η Φιλική Εταιρεία.

Η Επανάσταση του ’21, δεν ήταν ένα γεγονός που αιφνιδίασε, αλλά, αποτέλεσμα, μακράς κυοφορίας, των υποδούλων, ότι, είχαν το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι. Η συνειδητοποίηση αυτή, έγινε πιο συγκεκριμένη τα τελευταία προεπαναστατικά χρόνια και οφείλεται εξ’ ολοκλήρου στον Ελληνισμό της Διασποράς. Οι Έλληνες, εντός και εκτός, άρχισαν να διανοούνται και να προετοιμάζουν μια νέα, ανεξάρτητη, πατρίδα. Η εθνεγερτική αυτή διαδικασία, στηρίχτηκε στην αρχαιογνωσία και την ορθόδοξη παράδοση. Οι Έλληνες πραματευτάδες της διασποράς, διέσωσαν ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας παράδοσης, στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, με το να στηρίζουν κάθε εκδοτική πρωτοβουλία, που ήταν ωφέλιμη για το γένος. Χωρίς τη δική τους συμβολή, ένα μεγάλο μέρος της πνευματικής μας κληρονομιάς, θα είχε χαθεί, δεν θα είχε εκδοθεί και δεν θα επηρέαζε την ωρίμανση της ελληνικής συνείδησης και τον αγώνα, προς την ελευθερία.

Ο Ελληνισμός της Διασποράς, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες εκφράσεις του Ελληνισμού, στη διαχρονική του πορεία. Είναι μια νοητή προέκταση του Ελληνισμού, πολύ πέρα, από τα οριοθετημένα γεωγραφικά σύνορα του κράτους της Ελλάδας.

Σε λίγες ημέρες, στις 25 Μαρτίου 2017 αλλά και όλο, σχεδόν, το μήνα Μάρτιο, γιορτάζουμε την εθνική μας παλιγγενεσία και αποτίουμε φόρο τιμής σ’ όλους τους αγωνιστές του ’21, επώνυμους και ανώνυμους, σε στεριά και θάλασσα. Στεκόμαστε όμως, με σεβασμό, για την προσφορά και συμμετοχή των αδελφών, Ελλήνων της Διασποράς, στο μεγάλο ξεσηκωμό του γένους των Ελλήνων. Υποκλινόμαστε στην καθοριστική και πολύτιμη εθνεγερτική δύναμη, ενίσχυση και στήριξη του Μεγάλου Αγώνα του Έθνους, από τους, όπου γης, Απόδημους Έλληνες.

Αυτούς – τους Έλληνες της Διασποράς – που αποτελούν, την «Ελλάδα του Εξωτερικού» ή όπως, χαρακτηριστικά, έλεγε ο αείμνηστος Λεωνίδας Λειβαδάς, εκδότης της εφημερίδας «ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΗΜΩΝ», τη «Μεγάλη Ελλάδα της Ελλάδος».

Πολύ περισσότερο, που τα Καλάβρυτα και οι Καλαβρυτινοί, έχουν μεγάλο μερίδιο στη Διασπορά και στον Απόδημο Ελληνισμό, με τους απανταχού της γης Καλαβρυτινούς, που είναι οργανωμένοι στους κατά τόπους πατριωτικούς και ενθικοτοπικούς συλλόγους, σε κάθε χώρα και πόλη του εξωτερικού και όλοι μαζί στην Παγκόσμια Ένωση των Καλαβρυτινών (Π.Ε.ΚΑ).

Ως μια ένδειξη τιμής στον αγώνα των Ελλήνων της Διασποράς, σε κάθε ιστορική περίοδο, για την ελευθερία, την πρόοδο, την ευημερία και την ανάπτυξη της πατρίδας μας, εφέτος, μαζί με το Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Αμβρόσιο, θα παραβρεθούμε και θα συμμετάσχουμε στις εκδηλώσεις που διοργανώνει ο Σύλλογος Καλαβρυτινών του Σικάγο, για την Εθνική Επέτειο της 25 Μαρτίου 1821.

Από τα ιστορικά και μαρτυρικά Καλάβρυτα, στέλνουμε τους αδελφικούς, πατριωτικούς μας χαιρετισμούς, σ’ όλους τους απόδημους συμπατριώτες μας, τους ευχόμαστε, προσωπική και οικογενειακή υγεία, ευτυχία και κάθε προκοπή και αναφωνούμε:

Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές που μας χάρισαν την ελευθερία μας.

Τιμή και δόξα, στους Έλληνες της Διασποράς, για την καθοριστική συμβολή τους στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821 και στην Εθνική μας αφύπνιση αλλά και για τη συνεχή και αδιάλειπτη στήριξη που προσφέρουν στην Πατρίδα μας».

(www.thebest.gr)